The surprising workforce crisis of 2030 — and how to start solving it now

Genel kanının aksine gibi gelebilir, ancak 2030 itibariyle dünyanın en büyük ekonomileri yetişkin vatandaşlarının yapabileceğinden daha fazla iş imkanı sunacaklar. Bu veriyle dolu ve oldukça cezbedici konuşmada insan kaynakları uzmanı Rainer Strack, ülkelerin gezer ve hevesli iş arayanlar için sınırlarının dışına bakmak zorunda olduklarını ortaya koyuyor. Fakat bunu yapabilmeleri için, iş kültürlerini değiştirmeye başlamaları gerekiyor.

2014 benim için çok özel bir yıl:

20 yıldır danışmanlık yapıyorum

ve 20 yıldır evliyim

bir ay içinde de 50 yaşına basıyorum.

Yani 1964'te Almanya'nın küçük bir
kasabasında dünyaya gelmişim.

Gri bir Kasım günüydü

ve beklendiğim zaman çoktan geçmişti.

Hastanenin doğum servisi
oldukça stresli bir gün yaşıyordu.

çünkü o gri Kasım gününde
birçok bebek dünyaya gelmişti.

Nitekim, 1964 yılı Almanya'da

gelmiş geçmiş en yüksek
doğum oranına sahip yıldı:

1.3 milyondan fazla.

Geçen yıl 600.000'i ancak görebildik

yani benim doğduğum yıldakinin yarısı.

Burada gördüğünüz Almanlar'ın yaş piramidi,

şu en tepede gördüğünüz
küçük siyah nokta da bendeniz.

(Kahkahalar) (Alkışlar)

Kırmızı kısımda,
çalışma çağındaki olası nüfus,

yani 15 yaş üstü ve 65 yaş altında olanlar,

aslında benim tek ilgilendiğim kısım tam da burası.

Şimdi bir simülasyon yardımıyla

bu durumun gelecek birkaç yıl içinde
nasıl değişeceğine bir göz atalım.

Gördüğünüz gibi,

tepe noktası sağa doğru kayıyor,

ben ve nüfus patlaması yaptığımız
diğerleri, 2030’da emekliye ayrılıyoruz.

Bu arada, bu kırmızı alandaki

doğum oranlarını tahmin için
herhangi bir öngörüye ihtiyacım yok.

Kırmızı alan,

yani 2030'daki çalışma çağındaki olası nufüs

şimdiden sabitlenmiş durumda,

yüksek oranda bir göç olmazsa tabii.

Ve eğer 2030’daki kırmızı bölgeyi
2014’le mukayese ederseniz,

çok daha küçük olduğunu göreceksiniz.

Size dünyanın geri kalanının durumunu
göstermeden önce,

bunun Almanya için ne
ifade ettiğine bakalım.

Bu grafik bizlere işgücü
arzını gösteriyor.

yani Almanya’da işgücü sağlayan kişiler

azalacak ve sayıları
önemli ölçüde düşecek.

Pekiyi, işgücü talebi ne durumda?

Burada işler çetrefilli hale geliyor.

Belki biliyorsunuzdur, danışmanların
herhangi bir soruya verdiği en sevdikleri yanıt:

"Duruma göre değişir."

Öyle ki, ben de duruma göre değişir diyeceğim.

Geleceği tahmin etmek istemedik.

Birçok bilinmeyen var.

Biz de başka birşey yaptık.

Almanya'nın geçmiş 20 yıldaki gayri safi milli hasılasına

ve üretkenlik büyümesine baktık.

Ve şöyle bir senaryoyu hesapladık:

Eğer Almanya bu üretkenlik büyümesi
ve GSMH ile devam etmek istiyorsa,

bu büyümeyi sağlamak için

kaç kişilik işgücü gerekir?

İşte buradaki yeşil hat işgücü talebi.

Yani Almanya hızlı bir biçimde
kalifiye eleman kaybı yaşayacak.

Ortada 8 milyonluk bir kayıp var.

bu şu anki iş gücümüzün
%20'sinden fazlası demek,

Sözün özü, oldukça yüksek
bir orandan bahsediyoruz.

Birtakım başka senaryoları da hesapladık

ve son görüntü her zaman şöyleydi.

Bu açığı kapatabilmek için,

Almanya'nın göçte bariz
bir artış sağlaması gerek,

birçok kadını daha iş gücüne dahil etmeli,

emeklilik yaşını artırmalı -

bu arada daha bu sene bunu düşürdük -

yani acil önlemler almalı.

Eğer Almanya burada yanlışa düşerse,
Almanya duraksayacaktır.

Bir daha asla büyüme gösteremeyiz.
Neden?

Çünkü elimizde bu büyümeyi
gerçekleştirecek işçi yok.

Şirketler yetenekleri başka
yerlerde arayacaklar.

Ama nerede?

Şimdi dünyanın GSMH'sının %70'inden
fazlasını teşkil eden

en büyük 15 ekonomisinin

işgücü arz ve taleplerine göz atalım.

2020’ye kadar ortalama durum
burada gördüğünüz gibi.

Mavi renk işgücü fazlasını,

kırmızı ise işgücü açığını gösteriyor.

Gri bölge sınırda olan ülkeler.

Yani 2020 itibarıyla bazı ülkelerde
hala iş gücü fazlası göreceğiz,

örneğin İtalya, Fransa, ABD

ama bu tablo 2030'da çarpıcı
bir şekilde değişecek.

2030’da dünyanın en büyük
ekonomilerinin birçoğunda

küresel işgücü krizi ile karşılaşacağız.

Bunlara dört BRIC ülkesinin üçü dahil.

Geçmiş tek çocuk politikası ile Çin darbe alacak,

Aynı zamanda Brezilya da ve Rusya da.

Doğruyu söylemek gerekirse,

gerçekte durum bundan bile zorlu olacak.

Burada görebildikleriniz ortalama rakamlar.

Rakamları farklı ele aldığımızda ve

Beceri seviyelerine
ayırıp hesapladığımızda

bulduğumuz şey:

yüksek-kalifiye elemanlar için
daha şiddetli bir düşüş,

ve düşük-kalifiye işçiler için de
bir miktar fazlalık.

Yani, toplam işgücü
eksikliğinin tepesinde,

büyük bir beceri uyuşmazlığı
ile karşılaşacağız.

Bu da hükümetler ve şirketler için

eğitim, vasıf, beceri artırımına dair

konularda muazzam zorluklar anlamına gelir.

Bundan sonra odaklandığımız konular ise
robotlar, otomasyon ve teknolojiydi.

Teknoloji bu görüntüyü değiştirip
üretimi artırabilir mi?

Kısa yanıt şöyle olacaktır:

teknolojinin güdümünde olan üretkenlikteki
önemli artış, size aktardığım

rakamlara dahil.

Uzun yanıt ise şöyle olacaktır:

Yeniden Almanya'yı ele alalım.

Almanlar konu üretkenlik olunca

dünyada tartışmasız
bir üne sahipler.

90'larda Boston ofisimizde
iki yıla yakın çalıştım

ve ayrıldığımda yaşlı bir kıdemli ortak
bana kelimenin tam anlamıyla şöyle dedi:

"Bana daha çok Alman gönder,
makine gibi çalışıyorlar."

(Kahkahalar)

Bu 1998'deydi.
16 yıl sonra,

muhtemelen bunun tam
tersini söyleyeceksiniz.

"Bana daha çok makine gönder,
Almanlar gibi çalışıyorlar."

(Kahkahalar) (Alkışlar)

Teknoloji bir çok mesleğin yerini alacak,
sıradan mesleklerin.

Sadece üretim endüstrisindekiler değil

ofis çalışanları da risk altında

Hepsi robotlar, yapay zeka, büyük veriler

ve otomasyon ile yer değiştirebilirler.

Kilit soru teknolojinin bu
mesleklerin yerini alması değil,

ne zaman, ne kadar hızlı
ve ne derecede olacağı.

Veyahut başka bir deyimle,

teknoloji küresel işgücü krizini çözmede
bize yardımcı olacak mı?

Hem 'evet' hem de 'hayır'.

Bu "Duruma göre değişir"in
daha karmaşık hali.

(Kahkahalar)

Otomotiv endüstrisini
örnek olarak ele alalım,

endüstriyel robotların
yüzde 40’i zaten bu alanda çalışıyor

ve otomasyon çoktan yerini almış.

1980'de bir arabanın üretim maliyetinin
%10'undan azını

elektronik parçalar oluşturuyordu.

Bugün bu rakam %30'dan fazla

ve 2030’a kadar yüzde 50’yi
geçecek.

Ayrıca bu yeni elektronik parçalar
ve uygulamalar

yeni beceriler gerektiriyor. Bu da
yeni mesleklerin ortaya çıkması demek

Sürücü ve elektronik sistem arasındaki

etkileşimi iyileştiren
'Bilişsel Sistemler Mühendisi' gibi.

1980’de böyle bir mesleğin olabileceğini
kimse düşünemezdi.

İşin doğrusu,

bir arabanın üretimine
dahil olan insan sayısı

robotlar ve otomasyondaki artışa rağmen

çok az değişiklik gösterdi.

Pekiyi bu ne anlama geliyor?

Evet teknoloji bir çok
mesleğin yerini alacak

fakat ufukta yeni beceriler gerektiren
birçok yeni meslek göreceğiz.

Yani, teknoloji toplam iş - beceri
uyumsuzluğumuzu kötüleştirecek.

Ortalamadaki bu tür dengesizlik

hükümetler ve işletmeler için
çok mühim bir zorluğu ortaya çıkarıyor.

Yani insanlar, yüksek becerili insanlar,

yetenekliler, gelecek on yılın
en büyük olayı olacak.

Şimdilik kısıtlı sayıda iseler, onları
daha iyi anlamak zorundayız demektir.

Yabancı bir ülkede
çalışmaya istekliler mi?

İş ile ilgili tercihleri nelerdir?

Bunları bulmak için bu yıl 189 ülkeden

200.000'den fazla iş arayanla
küresel bir anket yaptık.

Göç almak, en azından kısa vadede
boşluğu kapatmak için

iyi bir çözümdür.

Dolayısıyla ankette taşınırlığı sorduk.

İş arayan 200.000 kişinin
yüzde 60'ından fazlası

yabancı ülkelerde yaşamaya istekli.

Bu benim için şaşırtıcı
derecede yüksek bir rakam.

21-30 yaş arası çalışanlara baktığımızda

bu rakam daha da yükseliyor.

Bu rakamı ülkelere bölerseniz,

evet, dünya gezer olarak yaşıyor
ama kısmi olarak.

Yurtdışında yaşamaya en az istekli olanlar
Rusya, Almanya ve ABD'de.

O halde, bu kişiler nerelere taşınmak istiyor?

%28'inin oraya taşınmayı düşünürüm dediği
Avusturalya, 7 numarada.

Sonra Fransa, İsviçre, Almanya,
Kanada, Britanya

ve tüm dünyada liste başı olan ülke ABD.

Peki bu 200.000 kişinin
meslek tercihleri neler?

Yani ne arıyorlar?

26 maddelik liste içerisinde
maaş sekizinci sırada.

En üst sıradaki dört madde
her kültür için geçerli.

4 numara:

Patronla iyi bir ilişkide olmak.

Üç: Çok iyi bir iş ve özel hayat dengesini
yaşamak.

Dört: Meslektaşlarıyla
çok iyi ilişkiler kurabilmek.

Ve tüm dünyadaki en öncelikli seçenek:

Yaptığı iş için takdir edilmek.

Yani, bir teşekkür alıyor muyum?

Sadece yılda birkez verilen
ikramiye ile değil,

her gün.

Şimdilerde, küresel iş gücü krizi
kişisel bir hal aldı.

İnsanlar fark edilmek istiyor.

Hepimiz işlerimizde fark
edilmeyi istemiyor muyuz?

Şimdi noktaları birleştireyim.

Toplam işgücü darlığından oluşan küresel bir

işgücü krizi ile karşı karşıyayız.
Buna ek olarak

büyük bir beceri - iş uyumsuzluğu,

artı büyük bir kültürel zorluk.

Ve bu küresel işgücü
krizi büyük bir hızla yaklaşıyor.

Şu anda tam bir dönüm noktasındayız.

Peki bizler, devletler, işletmeler
ne yapabiliriz?

Her şirket,

hatta her ülke

bir strateji geliştirmek

ve bu konuda harekete geçmek zorunda.

Böyle bir strateji 4 bölümden oluşur:

1 numara; farklı meslekler ve

beceriler için, arz ve talebin nasıl
öngörüleceğine dair plan.

Haliyle, işgücü planlaması finansal
planlamadan öncelikli hale gelecek.

İki; yetenekli insanların
nasıl cezbedileceğinin planı:

Y jenerasyonu, kadınlar
ve aynı zamanda emekliler.

Üç; bu insanların nasıl eğitileceği ve
becerilerinin artırılacağına dair plan.

Önümüzde beceri geliştirme
gibi devasa bir mesele var.

Ve dört;

en iyileri nasıl elimizde tutacağımız.

Bir başka deyişle; takdir ve

iyi ilişki kültürünü
nasıl hayata geçireceğimiz.

Ancak, hepsinin altında yatan en can alıcı
etmen tutumumuzu değiştirmek.

Çalışanlar, kaynaklarımız ve değerlerimizdir;

maliyet ya da kafa sayısı değiller;

makine değiller;

hatta Alman bile değiller.

Teşekkürler.

(Alkışlar)