پزشک شما چه چیزی را نمی خواهد فاش کند

آیا شما نمی خواهید بدانید که پرشک‌ تان نماینده یک شرکت دارویی است یا خیر؟ یا آیا باورهای شخصی او با درمانی که شما می خواهید ناسازگار است یا خیر ؟ در حال حاضر، حداقل در ایالات متحده ، دکتر شما به سادگی نباید چیزی به شما درباره این موارد بگویید. و هنگامی که پزشک لینا ون از پزشکان همکارش خواست که با بیمارشان باز باشند، واکنش‌هایی که او دریافت کرد ... نگران کننده بودند.

آن ها به گفتند که من به حرفه ام
خیانت کردم،

باید اخراج شوم،

مجوز پزشکی من باطل شود،

و باید به کشور خودم بازگردم.

ایمیل من هک شد.

در یک تالار گفتگوی آن لاین برای پزشکان،

شخصی لطف کرد و حساب کاربری مرا
با توئیت های پیاپی بمباران نمود.

حال می نمی دانستم که آیا این اتفاق
خوب یا بدی است.

اما پاسخ الهام شد:

«خیلی بد شد که یک بمب واقعی نبود.»

من هیچ وقت فکر نمی کردم کاری بکنم

که به این حد از خشم بین پزشکان دامن بزنم.

پزشک شدن رویای من بود.

من در چین بزرگ شدم،

و اولین خاطرات من همواره رفتن با عجله
به بیمارستان بود

چرا که من آسم شدیدی داشتم که
تقریبا هر هفته آن جا بودم

من پزشکی به نام دکتر سام داشتم
که همواره از من مراقبت می کرد.

او تقریبا هم سن مادم بود.

موهای مجعد و آشفته ای داشت،

و همیشه این لباس های روشن زرد گلی
را می پوشید.

او از آن پزشک هایی بود که،

اگر شما بیافتید و بازویتان بکشند،

از شما خواهد پرسید که چرا نمی خندیدید؟

چون که این استخوان بازو است، متوجه شدید؟

ببینید، شما احتمالا ناله می کردید،

اما شما بعد از ملاقات با او
همواره احساس بهتری پیدا می کردید.

خوب، همه ما چنین قهرمانی در کودکی داشتیم

او که ما می خواهیم بزرگ شویم
تا شبیه او شویم، درست است؟

به هر صورت، من میخواستم
مثل دکتر سام شوم.

وقتی من هشت سال داشتم،
من و والدینم به آمریکا نقل مکان کردیم.

و ماجرای ما تبدیل به حکایت معمول
از مهاجران شد.

والدینم اتاق های هتل را تمیز می کردند،
ظرف می شستند و بنزین می زدند

تا من بتوانم رویایم را دنبال کنم.

نهایتاً من به اندازه کافی
انگلیسی یاد گرفتم،

و والدینم بسیار خوشحال بودند

روزی که من به دانشکده پزشکی راه یافتم
و سوگند درمان و خدمت را یاد کردم.

اما روزی، همه چیز تغییر کرد.

مادرم تماس گرفت و گفت که حال خوشی ندارد،

سرفه هایی داشت که از بین نمی رفتند،
نفس او به تنگ آمده و خسته بود.

من می دانستم که مادرم کسی بود که
هرگز درباره هیچ چیزی شکایت نمی کرد.

برای همین وقتی گفت که مشکلی وجود دارد،

من متوجه شدم که واقعاً مشکلی درکار است.

و آن مشکل:

ما فهمیدیم که او سرطان پستان
مرحله چهار دارد،

سرطانی که تا آن موقع به ریه ها، استخوان ها
و مغز او گسترش یافته بود.

مادرم شجاع، محکم بود و امید داشت.

او تحت عمل جراحی و رادیوتراپی رفت،

و در سومین نوبت از شیمی درمانی بود

هنگامی که دفترچه آدرس خود را گم کرد.

او تلاش کرد تا به جستجوی تلفن متخصص سرطانش
در اینترنت بگردد

و شماره را پیدا کرد،
اما چیز دیگری نیز یافت.

در چندین وبسایت،

او (متخصص سرطان) به عنوان یک سخنگوی
پردرآمد یک شرکت دارویی مشخص شده بود،

و در حقیقت اغلب پشتیبانی می کرد

از همان مواد شیمایی که
برای مادرم تجویز کرده بود.

او با اضطراب با من تماس گرفت،

و من نمی دانستم چه چیزی را باور کنم.

شاید این دستور شیمی درمانی درستی
برای او بود،

اما شاید هم نبود.

این شرایط او را به ترس و شک انداخت.

وقتی که مسأله دارو مطرح باشد،

اعتماد کردن یک ضرورت است،

و وقتی اعتماد نباشد،
تنها چیزی که می ماند ترس است.

یک جنبه دیگر از این ترس وجود دارد.

به عنوان دانشجوی پزشکی،
من از یک پسر ۱۹ ساله مراقبت می کردم

با دوچرخه به خوابگاه برمیگشت،

در این حین تصادف و برخوردی،

با یک ماشین شاسی بلند داشت.

هفت تا از دنده های او شکسته بودند،

استخوان های ران خرد شده بود،

و خونریزی داخلی در شکم و سر داشت.

حال، تصور کنید والدین او هستید

که دو هزار مایل آن طرف تر،
از سیاتل آمدند،

تا اینکه دریابند پسرشان در کماست.

یعنی، شما می خواهید بفهمید
چه اتفاقی برایش افتاده، درسته؟

آنها خواستند در کنار بالین حاضر باشند.

جایی که ما وضعیت و برنامه او را
مطرح می کردیم.

که من فکر کردم درخواستی منطقی بود،

و همچنین به امکان می داد تا نشان دهیم

چقدر ما تلاش می کنیم
و تا چه حد توجه داریم.

دکتر مسئول، با این وجود، مخالقت کرد.

او انواع دلایل را بیان کرد.

شاید آن ها سد راه پرستاران شوند.

شاید آن ها مانع سوال پرسیدن
دانشجویان شوند

او حتی گفت،

"تصور کنید چه میشه اگر آنها اشتباهی را
ببینند و از ما شکایت کنند؟"

آن چه من پشت هر بهانه دیدم، ترسی عمیق بود،

و آن چه یادگرفتم آن بود که برای پزشک شدن،

ما باید جامه سفیدمان را بر تن کنیم،

یک دیواری بنا کن، و پشت آن پنهان شو.

یک مشکل همه گیر پنهان در پزشکی وجود دارد.

البته، بیماران هنگام مراجعه
به پزشک می ترسند.

تصور کنید با دل درد شدیدی
از خواب بیدار شده اید،

شما به بیمارستان میروید،

شما در این مکان غریب دراز میکشید،
بر تخت چرخ دار بیمارستان هستید،

این روپوش شل و ول را می پوشید،

غریبه هایی می آیند تا شما را وارسی کنند.

شما نمی دانید چه اتفاقی خواهد افتاد.

شما حتی نمی دانید پتویی را که
نیم ساعت قبل خواستید دریافت می کنید.

اما این تنها بیماران نیستند که می ترسند؛

پزشکان نیز می ترسند.

ما از این که بیماران بفهمند ما کیستیم

و پزشکی برای چیست، می ترسیم.

و بدین ترتیب ما چه کنیم؟

ما جامه سفیدمان را بر تن می کنیم،
و پشت آن پنهان می شیم.

و البته هر چه بیشتر پنهان می شویم،

بیشتر مردم می خواهند بداند
ما چه چیزی را پنهان می کنیم.

ترس بیشتر دور باطلی به عدم اعتماد
و مراقبت های پزشکی ضعیف است.

ما تنها ترس از بیماری نداریم،

بلکه ما بیماری ترس نیز داریم.

آیا ما می توانیم پلی بزنیم به گسستگی

بین آن چه بیمار نیاز دارد
و آن چه پزشک انجام می دهد ؟

آیا می توانیم بر بیماری ترس غلبه کنیم؟

بگذارید از طریق دیگری بپرسم:

اگر پنهان کاری پاسخ نیست،
چه میشه اگر ما برعکسش را انجام دهیم؟

چه میشه پزشکان کاملاً با بیماران
شفاف شوند؟

پاییز گذشته، من تحقیقی را انجام دادم
برای یافتن

آن چه مردم می خواهند درباره
بهداشت و درمان خود بدانند.

تنها نمی خواستم بیماران را
در بیمارستان بررسی کنم،

هر روز مردم را مطالعه می کردم.

بنابراین دو دانشجوی پزشکی من،
سوهاوی تاکر و لارا جانز

عملاً تحقیق خود را به خیابان ها بردند.

آن ها به بانک ها، کافی شاپ ها،
مراکز سالمندان،

رستوران های چینی و ایستگاه های قطار رفتند.

چه چیزی یافتند؟

خوب، وقتی از مردم پرسیدیم،

"چه می خواهید درباره
بهداشت و درمان خود بدانید؟"

آنها از آن چه درباره پزشک
می خواستند بدانند، پاسخ دادند،

زیرا مردم بهداشت و درمان را میدانستند

که تعامل بین آن ها و پزشکان است.

وقتی ما پرسیدیم، "چه می خواهید
درباره پزشکتان بدانید؟"

مردم سه پاسخ متفاوت دادند.

برخی می خواهند بداند که پزشک صلاحیت دارد

و مجاز به فعالیت پزشکی است.

برخی می خواهند یقین کنند
دکتر آن ها تحت تأثیر نیست

و تصمیم گیری بر مبنای شواهد و علم
انجام می شود،

نه برمبنای کسی که به آن ها پول می دهد.

برای ما شگفت انگیز بود که،

بسیاری می خواهند چیز دیگری را
درباره پزشکشان بدانند.

جاناتان، یک دانشجوی ۲۸ ساله حقوق،

می گوید او می خواهد کسی را پیدا کند که
با بیماران همجنسگرا راحت باشد

و در زمینه سلامت همجنسگراها متخصص باشد.

سرینا، حسابداری ۳۲ ساله،

می گوید که برای او مهم است که دکترش
ارزش های او را لحاظ کند

وقتی که مسأله انتخاب بارداری
و حقوق زنان مطرح است.

فرانک ۵۹ ساله، صاحب مغازه سخت افزار،

حتی دوست ندارد که به پزشک مراجعه کند

و می خواهد کسی را بیابید که ابتدا
به پیشگیری معتقد باشد

اما او با طب مکمل نیز مشکلی ندارد.

یکی پس از دیگری، مخاطبین ما گفتند

که رابطه پزشک - بیمار
یک رابطه صمیمی عمیق است

که بدن خود را به پزشک نشان میدهند،

و عمیق ترین رازهایش را به آن ها بگوید،

آن ها می خواهند ابتدا
ارزش های پزشک را درک کنند.

چون پزشک باید هر مریضی را ببیند

بدین معنا نیست که بیماران باید
هر پزشکی را ملاقات کنند.

مردم مشتاقند که ابتدا درباره
پزشکشان بدانند

تا آن ها یک انتخابی آگاهانه داشته باشند.

در نتیجه، من کمپینی را به راه انداختم،

"چه کسی پزشک من است؟"

که فراخوانی برای شفافیت کامل در پزشکی است.

پزشکان شرکت کننده به صورت داوطلبانه

بر یک وبسایت عمومی

نه تنها اطلاعات درباره مکان تحصیلشان
را بیان می کنند

و این که چه تخصصی را دارند

بلکه هم چنین تضاد منافع را بیان می کنند.

ما فرای دولت در قانون فعالیت شفاف می رویم

که درباره وابستگی شرکت های دارویی است،

و ما می گوییم که چگونه پول می گیریم.

انگیزها مهم هستند.

اگر به علت کمر درد به پزشک بروید،

ممکن است بخواهید بدانید چگونه او ۵٫۰۰۰ دلار
گرفته تا ستون فقرات را جراحی کند

در برابر ۲۵ دلاری که شما را برای
ویزیت فیزیوتراپ ارجاع دهد،

یا اگر او همان پول را گرفته و
مهم نیست چه توصیه ای می کند.

سپس ما یک مرحله جلوتر می رویم

ما ارزشهای خود را اضافه می کنیم
وقتی مسأله سلامت زنان،

سلامت همجنسگرایان، طب مکمل،

سلامت پیشگیرانه،
و تصمیمات مرتبط با آخر عمر مطرح است.

ما به بیماران قول می دهیم
که ما اینجا برای خدمت به شما هستیم،

بنابراین شما حق دارید بدانید ما که هستیم.

ما اعتقاد داریم که شفافیت می تواند
درمانی برای ترس باشد.

من فکر کردم برخی پزشکان ورود کنند
و برخی نیز ورود نکنند،

اما من هیچ ایده ای درباره واکنش شدید
احتمالی که در پی بود نداشتم.

در طی یک هفته از شروع
"چه کسی پزشک من است؟"

تالار گفتگوی عمومی مداسپیس

و چندین اجتماع پزشکی آنلاین

هزاران پست را در این موضوع ابراز کردند.

این ها چند نمونه هستند.

از یک متخصص گوارش در پورتلند:

"من ۱۲ سال از زندگی را صرف برده بودن کردم.

من قرض و رهن دارم.

من وابسته به ناهارهایی از
شرکت های دارویی بودم"

خوب، زمان هایی ممکن است برای هرکس
سخت باشد،

اما سعی کنید به بیمار خود بگویید

با کسب ۳۵٫۰۰۰ دلار در سال
برای خدمت به خانواده چهار نفره

که شما نیاز به ناهار مجانی داشتید.

از یک جراح ارتوپد از شارلوت:

"من این را تهاجمی به حیطه شخصی خود میدانم
تا افشا کنم درآمد من از کجا می آید.

بیماران که درآمدشان را به من نمی گویند!"

اما منابع درآمدی بیماران شما
اثری بر سلامت شما نخواهد داشت.

از یک روانپزشک در نیویورک:

"خیلی زود ما باید بگوییم که
گربه را به سگ ترجیح می دهیم،

چه مدلی از ماشین را ما می رانیم،

چه دستمال توالتی استفاده میکنیم"

این که شما چه احساسی نسبت به
تویوتا یا کاتونلی دارید

تأثیری بر سلامت بیماران شما نخواهد گذاشت،

اما نظرات شما درباره حق زن برای انتخاب

و طب پیشگیرانه و تصمیمات آخر عمر،
می تواند اثر گذار باشد.

و نظر مورد علاقه من،
متخصص قلب از کانزاس سیتی:

"باز هم تعهدات اجباری دولتی؟

دکتر ون لازم است که به کشور خود باز گردد."

خوب، دو تا خبر خوب.

اول از همه، منظور این دواطلبانه بود
و نه اجباری

و دوم این که، من آمریکایی هستم
و خوب الآن اینجا هستم.

(خنده) (تشویق)

در طی یک ماه، کارفرمایان من تماس هایی
را دریافت کردند

و درخواست اخراج مرا می کردند.

من نامه ای را در آدرس شخصی خودم
دریافت کردم

که تهدید به تماس با هیئت پزشکی
برای تحریم من بود.

خانواده و دوستانم اصرار کردند که
از این کمپین دست بردارم.

بعد از تهدید بمب، من دیگر تمام شده بودم.

اما بعد من از بیماران شنیدم.

در شبکه اجتماعی، یک چت تویتی،

که من آن موقع فهمیدم چه بوده،

بیش از ۴ میلیون اثر را تولید نمود،

و هزاران نفر از مردم، پیغام نوشتند
تا مرا تشویق به ادامه کنند.

پیغام آن ها شبیه به،

اگر پزشکان کاری را می کنند که
از آن شرمسارند،

نباید این کار را انجام دهند"

"مقامات منتخب باید کمک ها
به کمپین را باز کنند.

وکلا باید تضاد منافع را روشن سازند.

چرا پزشکان نکنند؟"

و نهایتاً، بسیاری نوشتند و گفتند،

"بگذارید بیماران تصمیم بگیرند

که چه مهم است وقتی ما
پزشک را انتخاب می کنیم."

در تلاش اولمان،

بیش از ۳۰۰ پزشک متعهد
فعالیت کاملاً شفاف شدند.

چه ایده احمقانه جدیدی، نه؟

اما در حقیقت، این هرگز ایده جدیدی نبود.

دکتر سام را یاد دارید،
پزشک من در چین،

با جک های مضحک و موهای پریشان؟

او پزشک من بود،

اما او همسایه ما نیز بود

که در ساختمانی آن طرف خیابان زندگی می کرد.

من به مدرسه ای می رفتم که
دختر او نیز می رفت.

من و والدینم به او اعتماد داشتیم

زیرا می دانستیم که او کیست
و در پی چیست،

او لازم نداشت چیزی را مخفی کند.

درست یک نسل گذشته،
این مسأله در آمریکا نیز معمول بود.

شما می دانستید که پزشک خانواده شما
پدر دو پسر نوجوان است،

و او چند سال قبل سیگار را ترک کرد،

و می گوید که منظم کلیسا می رود،

اما شما او را سالی دو بار می بینید:
یک بار ایستر

و یک بار وقتی مادر زن او به شهر می آید.

شما می دانستید او چگونه است،

او لازم نداشت از شما پنهان کند.

اما بیماری ترس بر همگان تسلط یافته،

و بیماران از عواقب آن آزار می بینند.

من این را مستقیماً می دانستم.

مادرم من هشت سال با سرطان جنگید.

او یک برنامه ریز بود،

او عمیقاً می دانست چگونه
می خواهد زندگی کند

و چگونه می خواست بمیرد.

نه تنها او دستورالعمل مراقبت
را امضا کرده بود،

بلکه او یک سند ۱۲ صفحه ای نوشت
درباره این که چقدر رنج کشیده بود،

و چطور زمان رفتن او بود.

یک روز، وقتی که من رزیدنت بودم،

من تماس گرفتم تا بگویم که او
در بخش مراقبت های ویژه است.

زمانی که آن جا رسیدم،
او در حال لوله گذاری (برای تنفس) بود.

و دستگاه تنفسی را روشن کردند.

من گفتم، "اما این چیزی نبود که او
می خواست و ما سند داریم."

پزشک آی سی یو به چشمانم خیره شد،

به خواهر ۱۶ ساله من اشاره کرد، و گفت،

"آن روزی که در آن سن بودی به یاد می آوری؟"

آیا دوست داشتی بدون مادر بزرگ میشدی؟"

سرطان شناس او نیز آن جا بود، و گفت،

"این مادر توست.

می توانی در بقیه عمرت با خودت روبرو شوی

اگر تمام تلاشت را برایش نکنی؟"

من مادرم را به خوبی می شناختم.

همچنین منظور از دستورات
مراقبتی پیش از بحران او را می دانستم،

اما من یک پزشک بودم.

آن وضعیت سخت ترین تصمیمی بود
که من گرفته بودم،

تا بگذارم او در آرامش بمیرد،

و همیشه صحبت آن پزشکان با من باشد

تک تک روزها.

ما می توانیم پلی بزنیم به گسستگی

بین آن چه پزشک انجام می دهد
و آن چه بیمار نیاز دارد.

ما می توانیم به آن جا برسیم،
چرا که در گذشته آن جا بودیم،

و ما می دانیم که شفافیت
ما را به اعتماد می کشاند.

تحقیق نشان داده که باز بودن
پزشکان را نیز کمک می کند،

که سوابق پزشکی آشکار باشد،

اراده داشتن برای صحبت درباره خطاهای پزشکی،

اعتماد بیمار را افزایش می دهد،

اثرات سلامتی را بهبود می بخشد،

و معالجه غلط را کاهش می دهد.

این باز بودن، آن اعتماد،

تنها وقتی مهم خواهد بود

که ما از عفونت به مدل رفتاری بیماری برویم

باکتری احتمالا توجهی به اعتماد
و صمیمیت نمی کند،

اما برای مردم که باید
انتخاب های سخت زندگی را تحمل کنند،

برای در نظر گرفتن مشکلاتی چون توقف سیگار،

مدیریت و کنترل فشار خون و دیابت،

خوب این ما را ملزم می کند تا
اعتماد را بنا نهیم.

چند نمونه از پزشکانی که
شفافیت را انتخاب کردند؛

براندان کومبز، پزشک داخلی در دنور:

"این شرایط مرا به بیمارم نزدیک تر کرد.

نوع ارتباطی که من ایجاد کردم

به همین دلیل من وارد طب شدم."

آرون استاپل، متخصص داخلی از دنور:

"من به بیمارانم می گوییم که
کاملاً با آن ها صادقم.

من چیزی را از آن ها پنهان نمی کنم.

این من هستم. حال درباره خودتان بگویید.

ما باهم در این وضعیت هستیم.

مای نیگوین، پزشک خانواده در هیوستن:

"همکاران من از کاری که می کنم
شگفت زده شدند.

آن ها می پرسند که چگونه آن قدر من شجاعم.

من گفتم، من شجاع نیستم،

این شغل من است."

من شما را با یک ایده تنها می گذارم.

شفافیت کامل مسلماً ترسناک است.

شما احساس برهنگی، بی پناهی
و آسیب پذیری می کنید،

اما آن آسیب پذیری، آن حس حقارت،

می تواند به طور قابل توجهی برای
حرفه پزشکی مثمر ثمر باشد.

وقتی ما پزشکان بخواهیم از سکوی خود
کنار رویم

کت سفید رنگ خود را درآوریم،

و به بیماران نشان دهیم که هستیم
و پزشکی درباره چیست،

آن وقت است که ما شروع به غلبه بر
بیماری ترس می کنیم.

این زمانی است که اعنماد را ساخته ایم.

وقتی است که ما الگوی پزشکی را تغییر دهیم

از رازداری و پنهان کاری

به باز بودن و تعامل کامل

برای مریض هایمان.

ممنون

(تشویق حاضرین)