Γίνε δημιουργός ευκαιριών

Όλοι επιθυμούμε να χρησιμοποιήσουμε τα ταλέντα μας ώστε να δημιουργήσουμε κάτι αξιόλογο στη ζωή μας, Αλλά πώς ξεκινάμε; (Και... τι κάνουμε εάν είμαστε ντροπαλοί;). Η συγγραφέας Κερ Άντερσον μοιράζεται τη δική της ιστορία σχετικά με τη χρόνια ντροπαλότητά της, και το πώς κατάφερε να βγει από αυτήν, βοηθώντας άλλους ανθρώπους να χρησιμοποιούν τα ταλέντα και τα πάθη τους.

Μεγάλωσα

διεγνωσμένη ως φοβικά ντροπαλή

και, όπως τουλάχιστον άλλοι 20

σε ένα δωμάτιο σαν κι αυτό,

ήμουν βραδύγλωσση.

Τολμάτε τα σηκώσετε το χέρι σας;

Αυτό πραγματικά μας γίνεται κόλλημα

γιατί όταν μας συμπεριφέρονται έτσι

νιώθουμε αόρατοι μερικές φορές,

ή μας αγνοούν ή μας επιτίθονται.

Όταν ξεκίνησα να παρατηρώ τον κόσμο,

δηλαδή αυτό που κυρίως έκανα,

παρατήρησα πως κάποιοι άνθρωποι

ήθελαν πραγματικά προσοχή και αναγνώριση.

Να θυμάστε, ήμουν νέα τότε.

Τι έκαναν λοιπόν;

Αυτό που κάνουμε πολύ συχνά
ακόμα και σήμερα.

Μιλάμε για τους εαυτούς μας.

Επίσης παρατήρησα και άλλους ανθρώπους

που είχαν αυτό που λέμε
νοοτροπία αμοιβαιότητας.

Σε κάθε περίπτωση, βρίσκουν
έναν τρόπο να μιλήσουν για εμάς

και δημιουργούν μια ιδέα
για αυτό το «εμάς».

Η ιδέα μου για να
επαναπροσδιορίστει ο κόσμος

είναι να τον δούμε σαν ένα μέρος
όπου όλοι γινόμαστε

μεγαλύτεροι δημιουργοί ευκαιριών μαζί
με τους άλλους αλλά και για τους άλλους.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευκαιρία

ή ανάγκη να δράσουμε σήμερα

από το να γίνουμε δημιουργοί ευκαιριών

που χρησιμοποιούν συχνότερα
τα μεγαλύτερά τους ταλέντα συλλογικά,

για το κοινό όφελος

και για να πετύχουμε πράγματα
που δεν θα καταφέρναμε μόνοι μας.

Θα ήθελα να μιλήσω γι' αυτό

γιατί πολύ σημαντικότερη
από το να δίνουμε,

είναι η ικανότητα να κάνουμε
κάτι πιο έξυπνο

συλλογικά για το κοινό όφελος

που θα μας δώσει ώθηση

κι θα μπορέσει να αναπτυχθεί περαιτέρω.

Γι' αυτό βρίσκομαι εδώ.

Θα ήθελα όμως να επισημάνω και κάτι άλλο:

Ο καθένας από εσάς

είναι καλύτερος από
οποιονδήποτε άλλον σε κάτι.

Αυτό διαψεύδει τη γνωστή αντίληψη

πως αν είστε ο πιο έξυπνος άνθρωπος κάπου,

βρίσκεστε στο λάθος μέρος.

(Γέλια)

Θα σας πω λοιπόν

για ένα πάρτι στο Χόλιγουντ
που πήγα πριν από μερικά χρόνια

και γνώρισα μια ανερχόμενη ηθοποιό,

με την οποία ξεκινήσαμε να μιλάμε

για κάτι που αποτελούσε
κοινό πάθος μας: τη δημόσια τέχνη.

Είχε έντονη πεποίθηση

πως κάθε νέο κτίριο στο Λος Άντζελες

όφειλε να έχει δημόσια τέχνη.

Ήθελε να υπάρχει κανονισμός γι' αυτό,

και ξεκίνησε με ενθουσιασμό

-κανείς από το Σικάγο;-

ξεκίνησε να μιλάει με ενθουσιασμό

για εκείνα τα ανακλαστικά γλυπτά
σε σχήμα φασολιού

στο πάρκο Μιλένιουμ,

και πως ο κόσμος πήγαινε σε αυτά.

χαμογελούσαν με την αντανάκλασή τους,

ποζάροντας, αλλάζοντας ύφος,

έβγαζαν φωτογραφίες

και γελούσαν.

Καθώς μιλούσε μου ήρθε μια ιδέα.

Της λέω, «Υπάρχει κάποιος
που πρέπει να γνωρίσεις.

Αποφυλακίζεται σύντομα
από το Σαν Κουέντιν».

(Γέλια)

«και έχει την ίδια βαθιά πεποίθηση

πως η τέχνη πρέπει να προσελκύει
και να ενώνει τους ανθρώπους».

Πέρασε πέντε χρόνια στην απομόνωση,

γνωριστήκαμε όταν έδωσα ομιλία
στο Σαν Κουέντιν,

και είναι εύγλωττος,

και όμορφος
γιατί είναι και γυμνασμένος.

Γυμναζόταν καθημερινά με πρόγραμμα.

(Γέλια)

Νομίζω πως τράβηξα την προσοχή της.

«Θα ήταν ένας απρόσμενος σύμμαχος»,
της είπα.

Υπάρχει επίσης και ο Τζέιμς.
Είναι αρχιτέκτονας

και καθηγητής, και λατρεύει
τη διαμόρφωση χώρων.

Διαμόρφωση χώρων είναι

όταν μικρές πλατείες
και αστικοί πεζόδρομοι

είναι γεμάτοι τέχνη

και ο κόσμος ζωγραφίζει,
και ενίοτε συζητά.

Νομίζω ότι θα γίνονταν καλοί σύμμαχοι

και όντως έγιναν.

Συναντήθηκαν όλοι μαζί.
Προετοιμάστηκαν.

Μίλησαν ενώπιον του Δημοτικού
Συμβουλίου του Λος Άντζελες

και το Συμβούλιο όχι μόνο
πέρασε τη ρύθμιση,

αλλά τα μισά μέλη ζήτησαν έπειτα
να φωτογραφηθούν μαζί τους.

Ήταν εκπληκτικοί, πειστικοί
και αξιόπιστοι.

Αυτό δεν μπορείτε να το αγοράσετε.

Αυτό που σας ζητώ είναι να σκεφτείτε

τι είδους δημιουργοί ευκαιριών
μπορούμε να γίνουμε,

γιατί πάνω από τον πλούτο,

τους πομπώδεις τίτλους

ή το πλήθος των γνωριμιών μας,
είναι η ικανότητα μας να συνδυάζουμε

τα θετικά μας και να τα εξωτερικεύουμε.

Δεν λέω ότι είναι εύκολο,

και είμαι σίγουρη
πως πολλοί από εσάς έχετε

κάνει λάθη στις εκτιμήσεις σας
για τους άλλους,

θέλω όμως να προτείνω

πως εδώ βρίσκεται μια ευκαιρία.

Ξεκίνησα να το σκέφτομαι παλιά,

όταν ήμουν ρεπόρτερ
στην εφημερίδα Γουόλ Στριτ

και ταξίδεψα στην Ευρώπη
για να καλύψω τις τάσεις

που διαμορφώνουν την επιχειρηματικότητα

ή την πολιτική ή τον τρόπο ζωής.

Έπρεπε λοιπόν να έχω γνωριμίες

σε πολύ πιο διαφορετικούς κόσμους
απ' τον δικό μου

ειδάλλως δε θα μπορούσα
να εντοπίσω τις τάσεις.

Τρίτον, έπρεπε να γράψω το άρθρο

από την οπτική γωνία των αναγνωστών

για να δουν και εκείνοι πώς οι τάσεις
μπορούσαν να επηρεάσουν τη ζωή τους.

Αυτό κάνουν οι δημιουργοί ευκαιριών.

Εδώ υπάρχει ένα παράδοξο:

Σε αντίθεση με μια μεγάλη
μερίδα Αμερικανών

που εργάζονται, ζουν
και αλληλεπιδρούν με άτομα

που σκέφτονται ακριβώς όπως αυτοί,

--επειδή έτσι γινόμαστε
πιο άκαμπτοι και ακραίοι--,

οι δημιουργοί ευκαιριών κυνηγούν ενεργά
καταστάσεις όπου μπορούν να είναι

με διαφορετικούς
ανθρώπους από τους ίδιους,

και χτίζουν σχέσεις

και ακριβώς επειδή το κάνουν αυτό,

έχουν αξιόπιστες σχέσεις

που βοηθούν στο να βρεθεί η σωστή ομάδα

που θα λύσει το εκάστοτε πρόβλημα
καλύτερα και γρηγορότερα

και θ' αρπάξει τις περισσότερες ευκαιρίες.

Δεν προσβάλλονται από τη διαφορετικότητα,

αντιθέτως, γοητεύονται

κι αυτό είναι μια τεράστια
αλλαγή στη νοοτροπία μας,

και όταν το νιώσεις μία φορά,
θέλεις να γίνει ξανά και ξανά.

Αυτός ο κόσμος ζητά να έχουμε
ένα συλλογικό πνεύμα

και πιστεύω σε αυτόν τον σκοπό.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό τώρα.

Γιατί τώρα;

Γιατί δημιουργούνται συνεχώς νέα
πράγματα, όπως μη επανδρωμένα αεροπλάνα,

και ναρκωτικά και συλλογή πληροφοριών,

και μπορούν να δημιουργηθούν
από περισσότερους,

και φτηνότερες οδοί για οφέλιμους σκοπούς

και, όπως μαθαίνουμε
καθημερινά από τις ειδήσεις,

αυτά μπορούν να έχουν
και επικίνδυνες χρήσεις.

Αυτά δίνουν στον καθένα μας

έναν ανώτερο σκοπό.

Αλλά το κερασάκι στην τούρτα είναι αυτό:

Δεν είναι η πρώτη ευκαιρία

που δημιουργείς με κάποιον άλλο

που είναι μάλλον η μεγαλύτερή σου

ως οργανισμός ή οντότητα.

Είναι το μετέπειτα αυτής της εμπειρίας

και η εμπιστοσύνη που έχει αναπτυχθεί.

Είναι εκείνα τα απρόσμενα

που σας έρχονται αργότερα

και δε μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε.

Για παράδειγμα, ο Μάρτι,
ο άντρας της ηθοποιού που προανέφερα,

τους έβλεπε να κάνουν την παρουσίαση

και γρήγορα έπιασε κουβέντα με τον Γουόλι

τον πρώην φυλακισμένο φίλο μου,
για τη γυμναστική του.

Και σκέφτηκε,

έχω μερικά γήπεδα ράκετμπολ.

Θα μπορούσε να το διδάξει.

Πολλοί που δουλεύουν εδώ
είναι μέλη στα γήπεδά μου.

Ταξιδεύουν συχνά.

Μπορούν να γυμνάζονται
στο δωμάτιο του ξενοδοχείου τους

χωρίς να χρειάζεται εξοπλισμός.

Έτσι προσέλαβε τον Γουόλι.

Επίσης, μετά από χρόνια

δίδασκε και ράκετμπολ.

Χρόνια αργότερα,

δίδασκε τους προπονητές του ράκετμπολ.

Αυτό που θέλω να πω είναι,
όταν επικονωνείτε με άλλους,

άτομα που έχουν ένα κοινό ενδιαφέρον,
μια κοινή δράση με εσάς,

το μέλλον σας επιφυλάσσει ανταπόδοση

μέσω άλλων πραγμάτων,

και πιστεύω πως αυτό είναι
που αντιμετωπίζουμε.

Πρέπει να δώσουμε στους εαυτούς μας
τέτοιες ευκαιρίες,

εδώ μέσα υπάρχουν ειδικοί και
κατάλληλη τεχνολογία,

ειδικοί που βρίσκονται σε θέση
να κάνουν κάτι τέτοιο,

να κλιμακώνουν τα συστήματα
και τις εργασίες.

Ορίστε λοιπόν, τι σας προτείνω να κάνετε.

Θυμηθείτε τα τρία στοιχεία
των δημιουργών ευκαιριών.

Συνεχίζουν να ακονίζουν
το μεγαλύτερο ταλέντο τους

και ψάχνουν για μοτίβα.

Εμπλέκονται σε διαφορετικούς
κόσμους από τον δικό τους,

ώστε να εμπνέουν εμπιστοσύνη
και να εντοπίζουν τα μοτίβα,

και μέσα από την επικοινωνία,

ενώνουν τις δυνάμεις τους
για κοινά ενδιαφέροντα και σκοπούς.

Σας λέω λοιπόν πως

ο κόσμος έχει ανάγκη.

Πιστεύω ακράδαντα,
από την προσωπική μου εμπειρία

πως ο κόσμος μας ζητά

να ενωθούμε όλοι μαζί
σαν δημιουργοί ευκαιριών

και να μιμηθούμε αυτές τις συμπεριφορές

όπως κάνετε ήδη πολλοί από εσάς,

το ξέρω εκ πείρας,

και να δημιουργήσουμε έναν νέο κόσμο

στον οποίο χρησιμοποιούμε
τα μεγαλύτερα ταλέντα μας

συχνότερα, για να επιτύχουμε συλλογικά
μεγαλύτερα πράγματα

απ' όσα θα μπορούσαμε
να καταφέρουμε μόνοι μας.

Απλώς να θυμάστε

αυτό που είπε κάποτε ο Ντέιβιντ Λίνιγκερ

«Δεν πετυχαίνεις

όταν πας σε φαγοπότι όπου όλοι
φέρνουν φαγητό, με ένα μόνο πιρούνι».

(Γέλια)

Σας ευχαριστώ πολύ.

Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)