Η Ισλαμοφοβία σκότωσε τον αδερφό μου. Ας τελειώσουμε με το μίσος

Στις 10 Φεβρουαρίου 2015, ο αδερφός της Σούζαν Μπαρακάτ, ο Ντία, η νύφη της, η Γιουσούρ, και η αδερφή της Γιουσούρ, η Ραζάν, δολοφονήθηκαν από τον γείτονά τους στο Τσάπελ Χιλ της Νότιας Καρολίνας. Η ιστορία του δράστη, ότι τους σκότωσε σε καβγά στα αυτοκίνητα, πέρασε χωρίς καμία αμφιβολία από τα ΜΜΕ και την αστυνομία μέχρι που η Μπαρακάτ μίλησε σε μια συνέντευξη τύπου, ονομάζοντας τις δολοφονίες αυτό που πραγματικά ήταν: εγκλήματα μίσους. Καθώς σκέφτεται του πως εκείνη και η οικογένειά της ανέκτησαν τον έλεγχο της διήγησης, η Μπαρακάτ καλεί όλους μας να μιλήσουμε όταν γινόμαστε μάρτυρες ενός φανατισμού με μίσος και να εκφράσουμε τη συμμαχία μας με εκείνους που έρχονται αντιμέτωποι με διακρίσεις.

Πέρυσι,

τρία μέλη της οικογένειάς μου
δολοφονήθηκαν φρικτά

σε ένα έγκλημα μίσους.

Δεν χρειάζεται να πω
ότι είναι πραγματικά δύσκολο

για εμένα να είμαι εδώ σήμερα,

αλλά ο αδερφός μου Ντία,

η γυναίκα του Γιουσούρ,

και η αδερφή της Ραζάν

δεν μου αφήνουν άλλη επιλογή.

Ελπίζω ότι μέχρι το τέλος της ομιλίας
θα κάνετε μια επιλογή,

και θα σταθείτε πλάι μου
ενάντια στο μίσος.

Είναι 27 Δεκεμβρίου 2014,

το πρωί της ημέρας
του γάμου του αδερφού μου.

Μου ζητάει να πάω
να του χτενίσω τα μαλλιά

για τη γαμήλια φωτογράφιση.

Ένας εικοσιτριάχρονος, 1.90, φανατικός
του μπάσκετ, κυρίως με τον Στεφ Κάρι.

(Γέλια)

Ένας Αμερικάνος στην οδοντιατρική σχολή
έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο.

Όταν ο Ντία και η Γιουσούρ
χορεύουν τον πρώτο τους χορό,

βλέπω την αγάπη στα μάτια του,

την απερίγραπτη χαρά της,

και τα συναισθήματα
αρχίζουν να με κυριεύουν.

Πηγαίνω στο πίσω μέρος της αίθουσας
και ξεσπάω σε δάκρυα.

Αμέσως μόλις τελειώνει το τραγούδι,

έρχεται κατά πάνω μου,

με σφίγγει στην αγκαλιά του

και με ταρακουνάει μπρος-πίσω.

Ακόμα κι εκείνο το λεπτό,

όταν όλα ήταν τόσο περισπαστικά,

εκείνος ήταν εναρμονισμένος μαζί μου.

Πήρε στα χέρια του το πρόσωπο μου
και λέει,

«Σούζαν,

είμαι αυτός που είμαι χάρις σε σένα.

Σ' ευχαριστώ για όλα.

Σ' αγαπώ».

Περίπου ένα μήνα μετά, επιστρέφω σπίτι στη
Βόρεια Καρολίνα για μια σύντομη επίσκεψη,

και το τελευταίο βράδυ τρέχω πάνω
στο δωμάτιο του Ντία,

ανυπομονώντας να δω
πώς νιώθει όντας νιόπαντρος.

Με ένα πλατύ παιδιάστικο χαμόγελο είπε,

«Είμαι τόσο ευτυχισμένος. Την αγαπώ.
Είναι ένα απίθανο κορίτσι».

Και είναι.

Μόλις στα 21 της, είχε γίνει
δεκτή να πάει με τον Ντία

στην οδοντιατρική σχολή του UNC.

Μοιραζόταν την αγάπη του για το μπάσκετ,
και με δική της παρότρυνση

ξεκίνησαν το ταξίδι του μέλιτος
παρακολουθώντας

την αγαπημένη του ομάδα στο NBA,
τους LA Lakers.

Θέλω να πω, κοιτάξτε φόρμα.

(Γέλια)

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή
που καθόμουν εκεί μαζί του,

πόσο ελεύθερος ήταν στην ευτυχία του.

Ο μικρός μου αδερφός,
ένας φανατικός του μπάσκετ,

είχε γίνει και μεταμορφωθεί
σε έναν καταξιωμένο νέο άντρα.

Ήταν πρώτος στην τάξη
της οδοντιατρικής σχολής

και μαζί με τη Γιουσούρ και τη Ραζάν,

συμμετείχε σε τοπικά και διεθνή
κοινοτικά προγράμματα,

αφιερωμένα σε άστεγους και πρόσφυγες,

συμπεριλαμβανομένου ενός ταξιδιού
οδοντιατρικής βοήθειας που οργάνωναν

για Σύριους πρόσφυγες στην Τουρκία.

Η Ραζάν, μόλις 19 ετών,

χρησιμοποιούσε τη δημιουργικότητά της
ως φοιτήτρια αρχιτεκτόνων μηχανικών

για να υπηρετεί τους γύρω της,

φτιάχνοντας πακέτα φροντίδας
για τους ντόπιους άστεγους,

ανάμεσα σε άλλα πρότζεκτ.

Να τι άνθρωποι ήταν.

Στεκόμενη εκεί εκείνο το βράδυ,

παίρνω μια βαθιά ανάσα
και κοιτάζω τον Ντία και του λέω,

«Δεν ήμουν ποτέ πιο περήφανη για σένα
από όσο είμαι αυτήν τη στιγμή».

Με τράβηξε πάνω στο ψηλό σώμα του,

με αγκάλιασε για καληνύχτα

και το επόμενο πρωί φεύγω
χωρίς να τον ξυπνήσω

για να επιστρέψω στο Σαν Φρανσίσκο.

Αυτή ήταν η τελευταία φορά
που τον αγκαλιάζω ποτέ.

Δέκα μέρες μετά, είμαι σε βάρδια
στο Γενικό Νοσοκομείο του Σαν Φρανσίσκο

όταν παίρνω ένα σωρό από αόριστα
μηνύματα συλλυπητηρίων.

Μπερδεμένη, τηλεφωνώ στον πατέρα μου
που με ψυχραιμία λέει,

«Έγιναν πυροβολισμοί στη γειτονιά
του Ντία στο Τσάπελ Χιλ.

Είναι αποκλεισμένα.
Μόνο αυτό ξέρουμε."

Το κλείνω και αμέσως ψάχνω στο Google,
«πυροβολισμός στο Τσάπελ Χιλ».

Ένα αποτέλεσμα εμφανίζεται.

Παράθεση:

«Τρεις άνθρωποι πυροβολήθηκαν
πίσω στο κεφάλι

και επιβεβαιώθηκαν ως νεκροί στο σημείο».

Κάτι μέσα μου γνωρίζει.

Πετάγομαι από την καρέκλα μου και πέφτω
στο σκληρό πάτωμα του νοσοκομείου,

κλαίγοντας γοερά.

Παίρνω την πρώτη νυχτερινή πτήση
από το Σαν Φρανσίσκο,

μουδιασμένη και αποπροσανατολισμένη.

Μπαίνω στο πατρικό μου
και πέφτω στην αγκαλιά των γονιών μου,

κλαίγοντας με λυγμούς.

Μετά τρέχω στο δωμάτιο του Ντία
όπως έκανα τόσες φορές πριν,

απλώς ψάχνοντάς τον,

μόνο για να βρω ένα κενό
που δε θα γεμίσει ποτέ.

Οι αναφορές της έρευνας
και της νεκροψίας τελικά αποκάλυψαν

την αλληλουχία των γεγονότων.

Ο Ντία μόλις είχε κατέβει
από το λεωφορείο από το μάθημά του,

Η Ραζάν είχε επισκεφθεί για δείπνο,

ήταν ήδη στο σπίτι με τη Γιουσούρ.

Καθώς ξεκίνησαν να τρώνε,
άκουσαν έναν χτύπο στην πόρτα.

Όταν ο Ντία την άνοιξε,

ο γείτονάς τους προχώρησε σε μια σειρά
πολλών πυροβολισμών προς αυτόν.

Σύμφωνα με κλήσεις στο 100,

τα κορίτσια ακούστηκαν να ουρλιάζουν.

Ο άντρας στράφηκε στην κουζίνα
και έριξε μία βολή στον γοφό της Γιουσούρ,

ακινητοποιώντας την.

Την πλησίασε μετά από πίσω,

πίεσε την κάννη του όπλου του
στο κεφάλι της,

και με μία μονάχα σφαίρα,
κομμάτιασε τον μεσεγκέφαλό της.

Μετά στράφηκε προς τη Ραζάν,
που φώναζε για τη ζωή της,

και με τρόπο εκτέλεσης, με μία σφαίρα

στο πίσω μέρος του κεφαλιού,

τη σκότωσε.

Φεύγοντας,

πυροβόλησε τον Ντία μία τελευταία φορά --
μία σφαίρα στο στόμα --

με σύνολο οκτώ σφαίρες:

δύο σφηνωμένες στο κεφάλι,

δύο στο στέρνο του

και τα υπόλοιπα στα άκρα του.

Ο Ντία, η Γιουσούρ
και η Ραζάν εκτελέστηκαν

σε ένα μέρος που θεωρούνταν
ασφαλές: το σπίτι τους.

Για μήνες, αυτός ο άντρας
τους παρενοχλούσε:

χτυπώντας την πόρτα τους,

επιδεικνύοντας το όπλο του
σε μερικές περιστάσεις.

Το Facebook του ήταν γεμάτο
από αντι-θρησκευτικές δημοσιεύσεις.

Η Γιουσούρ ένιωσε ιδιαίτερα
απειλούμενη από εκείνον.

Καθώς μετακόμιζε εκεί,

είπε στη Γιουσούρ και τη μαμά της
ότι δεν του άρεσε όπως έδειχναν.

Σε απάντηση, η μαμά της Γιουσούρ της είπε
να είναι ευγενική στον γείτονά

και καθώς θα τους μάθαινε,

θα τους έβλεπε για αυτό που ήταν.

Φαντάζομαι όλοι έχουμε γίνει
τόσο αναίσθητοι στο μίσος

που δε θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε
ότι θα κατέληγε σε θανάσιμη βία.

Ο άντρας που δολοφόνησε τον αδερφό μου
καταδόθηκε στην αστυνομία

λίγο μετά τις δολοφονίες,

λέγοντας ότι σκότωσε τρία παιδιά,

με στυλ εκτέλεσης,

σε μια αντιπαράθεση για στάθμευση.

Η αστυνομία έβγαλε μια πρόωρη
δημόσια δήλωση εκείνο το πρωί,

επαναλαμβάνοντας τους ισχυρισμούς του
χωρίς να μπει στον κόπο να το αμφισβητήσει

ή να ερευνήσει περαιτέρω.

Όπως φάνηκε δεν υπήρξε
καμία αντιπαράθεση για στάθμευση.

Δεν υπήρξε κανένας καβγάς.

Καμία παραβίαση.

Αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει.

Σε έναν 24ωρο πρόγραμμα ειδήσεων,

οι λέξεις «διαμάχη στάθμευσης»
είχαν ήδη γίνει σλόγκαν.

Κάθομαι στο κρεβάτι του αδερφού μου
και θυμάμαι τα λόγια του,

τα λόγια που μου είπε
τόσο ελεύθερα, με τόση αγάπη,

«Είμαι αυτός που είμαι χάρις σε σένα».

Αυτό μόνο χρειάζεται για να βγω μέσα
από τη θλίψη που με παραλύει

και να πω τη γνώμη μου.

Δε μπορώ να αφήσω τους θανάτους
της οικογένειάς μου να υποβαθμιστούν

σε ένα κομμάτι

που ελάχιστα συζητιέται στα τοπικά νέα.

Δολοφονήθηκαν από τον γείτονά τους
εξαιτίας της θρησκείας τους,

εξαιτίας ενός κομματιού πανιού
που επέλεξαν να βάλουν στα κεφάλια τους,

επειδή ήταν φανερά Μουσουλμάνοι.

Κάποιος από τον θυμό που είχα τότε

ήταν πως αν οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί,

και ένας Άραβας, Μουσουλμάνος
ή κάποιος με όψη Μουσουλμάνου

είχε σκοτώσει τρεις λευκούς Αμερικανούς
φοιτητές κολεγίου με εκτέλεση,

στο σπίτι τους,

πώς θα το ονομάζαμε;

Μια τρομοκρατική ενέργεια.

Όταν λευκοί άντρες διαπράττουν
πράξεις βίας στις ΗΠΑ,

είναι μοναχικοί λύκοι,

με διανοητική διαταραχή

ή παρακινούμενοι
από μια διαμάχη στάθμευσης.

Ξέρω πως πρέπει να δώσω
στην οικογένειά μου φωνή,

και κάνω το μόνο πράγμα που ξέρω:

στέλνω ένα μήνυμα στο Facebook
σε όποιον ξέρω στα ΜΜΕ.

Λίγες ώρες αργότερα,

μέσα σε ένα χαοτικό σπίτι
πλημμυρισμένο με φίλους και συγγενείς,

ο γείτονάς μας, ο Νίαλ, έρχεται,
κάθεται δίπλα στους γονείς μου

και ρωτάει, «Τι μπορώ να κάνω;»

Ο Νίαλ είχε πάνω από δύο δεκαετίες
με εμπειρία στη δημοσιογραφία,

αλλά κάνει ξεκάθαρο ότι δεν είναι εκεί
με την ιδιότητά του δημοσιογράφου

αλλά ως γείτονας που θέλει να βοηθήσει.

Τον ρωτάω τι πιστεύει
ότι πρέπει να κάνουμε,

δεδομένου του βομβαρδισμού αιτημάτων
από τα τοπικά ΜΜΕ για συνέντευξη.

Προσφέρεται να στήσει μια συνέντευξη τύπου
σε ένα τοπικό κοινωνικό κέντρο.

Ακόμα και τώρα δεν έχω λόγια
να τον ευχαριστήσω.

«Απλώς πείτε μου πότε και θα έχω
όλα τα κανάλια παρόντα», είπε.

Έκανε για εμάς ό,τι δε μπορούσαμε
να κάνουμε για τους εαυτούς μας

σε μια στιγμή απόγνωσης.

Έβγαλα τη δήλωση στον τύπο,

φορώντας ακόμα τα ρούχα της κηδείας
από το προηγούμενο βράδυ.

Και σε λιγότερο από 24 ώρες
από τις δολοφονίες,

είμαι στο CNN σε συνέντευξη
από τον Άντερσον Κούπερ.

Την επόμενη μέρα, σημαντικές εφημερίδες --

συμπεριλαμβανομένων
των Νιου Γιορκ Τάιμς, Σικάγο Τρίμπιουν --

δημοσίευσαν ιστορίες για τον Ντίαχ,
την Γιούσουρ και την Ραζάν,

επιτρέποντάς μας
να ανακτήσουμε την αφήγηση

και να ζητήσουμε να δοθεί προσοχή
στο σύνηθες αντι-Μουσουλμανικό μίσος.

Αυτές τις μέρες,

φαίνεται σαν η Ισλαμοφοβία να είναι
μια κοινωνικά αποδεκτή μορφή φανατισμού.

Απλά πρέπει να την ανεχτούμε
και να χαμογελάμε.

Τα κακά επίμονα βλέμματα,

ο προφανής φόβος
όταν επιβιβαζόμαστε σε αεροπλάνο,

οι τυχαίοι έλεγχοι στα αεροδρόμια
που συμβαίνουν 99 στις εκατό φορές.

Δε σταματάει εκεί:

Έχουμε πολιτικούς που παίρνουν πολιτικά
και οικονομικά οφέλη στις πλάτες μας.

Εδώ στις ΗΠΑ,

έχουμε υποψήφιους προέδρους,
όπως ο Ντόλαντ Τραμπ,

που καλεί για καταγραφή
των Αμερικάνων Μουσουλμάνων,

και απαγορεύει στους Μουσουλμάνους
μετανάστες και πρόσφυγες

την είσοδο στη χώρα.

Δεν αποτελεί καμία σύμπτωση
ότι τα εγκλήματα μίσους αυξάνονται

ταυτόχρονα με τα πολιτικά προγράμματα.

Μόλις μερικούς μήνες πριν,
ο Κάλιντ Τζαμπάρα,

ένας Λιβανέζος-Αμερικάνος Χριστιανός,

δολοφονήθηκε στην Οκλαχόμα
από γείτονά του --

έναν άντρα που τον φώναζε «βρομοάραβα».

Αυτός ο άντρας είχε προηγουμένως
φυλακιστεί για περίπου οκτώ μήνες,

αφού προσπάθησε να χτυπήσει
τη μητέρα του Καλίντ με το αμάξι του.

Οι πιθανότητες είναι ότι δεν έχετε ακούσει
για την ιστορία του Καλίντ,

επειδή δεν έφτασε στις εθνικές ειδήσεις.

Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε
είναι να το ονομάσουμε όπως είναι:

ένα έγκλημα μίσους.

Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε
είναι να μιλήσουμε για αυτό,

γιατί η βία και το μίσος
δε συμβαίνει απλώς στο κενό.

Όχι πολύ μετά αφού επέστρεψα στη δουλειά,

είμαι υπεύθυνη επισκέψεων στο νοσοκομείο,

όταν μία από τους ασθενείς μου
κοιτάζει έναν συνάδελφό μου,

κάνει νόημα με το κεφάλι της
και λέει, «Σαν Μπερναντίνο».

αναφέροντας μια πρόσφατη
τρομοκρατική ενέργεια.

Είμαι εδώ, έχοντας μόλις χάσει τρία
μέλη της οικογένειάς μου από Ισλαμοφοβία,

έχοντας γίνει μαχητική υπερασπίστρια
στο πρόγραμμά μου

για το πώς να αντιμετωπίζονται
τέτοιες μικροεπιθέσεις,

και όμως --

σιωπή.

Είχα αποκαρδιωθεί.

Ταπεινωθεί.

Μέρες μετά κάνοντας επίσκεψη
στην ίδια ασθενή,

με κοιτάζει και λέει,

«Οι άνθρωποί σου σκοτώνουν
ανθρώπους στο Λος Άντζελες».

Κοιτάζω γύρω αναμενόμενα.

Πάλι:

σιωπή.

Συνειδητοποιώ για ακόμα μια φορά,

ότι πρέπει να μιλήσω.

Κάθομαι στο κρεβάτι της
και ευγενικά τη ρωτάω,

«Έχω κάνει ποτέ κάτι άλλο από το να σου
συμπεριφέρομαι με σεβασμό και καλοσύνη;

Έχω κάνει κάτι άλλο από το να σου παρέχω
φροντίδα με συμπόνια;»

Κοιτάζει κάτω και καταλαβαίνει
ότι αυτό που είπε ήταν λάθος,

και μπροστά σε όλη την ομάδα,

απολογείται και λέει,

«Έπρεπε να ήξερα καλύτερα,
είμαι Μεξικάνα-Αμερικανή.

Λαμβάνω αυτού του είδους
την αντιμετώπιση συνέχεια».

Πολλοί από εμάς βιώνουμε
μικροεπιθέσεις σε καθημερινή βάση.

Το πιθανόν είναι να το έχετε βιώσει,

είτε για τη φυλή σας,

το φύλο σας,

τη σεξουαλικότητά σας,

ή τις θρησκευτικές σας πεποιθήσεις.

Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις
όπου έχουμε γίνει μάρτυρες ενός κάτι κακού

και δε μιλήσαμε.

Ίσως δεν ήμασταν εφοδιασμένοι με τα μέσα
για να απαντήσουμε εκείνη τη στιγμή.

Ίσως δεν είχαμε καν υπόψιν
τις έμμεσες προκαταλήψεις μας.

Μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε
ότι ο φανατισμός είναι απαράδεκτος,

αλλά όταν τον βλέπουμε,

είμαστε σιωπηλοί,

επειδή μας κάνει να νιώθουμε άβολα.

Αλλά το να παρεμβαίνουμε
σε αυτήν την άβολη κατάσταση

σημαίνει ότι παρεμβαίνεις σε όλη αυτήν
την συνδεδεμένη ζώνη.

Ίσως υπάρχουν πάνω από τρία εκατομμύρια
Μουσουλμάνοι στην Αμερική.

Αυτό είναι ακόμα μόνο το 1 τις εκατό
του συνολικού πληθυσμού.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε κάποτε,

«Στο τέλος,

θα θυμόμαστε, όχι τα λόγια
των εχθρών μας,

αλλά τη σιωπή των φίλων μας».

Οπότε, τι έκανε τη συμμαχία του
γείτονά μου, του Νίαλ, τόσο σημαντική;

Μερικά πράγματα.

Ήταν εκεί ως ένας γείτονας
που ενδιαφερόταν,

αλλά επίσης έφερνε την επαγγελματική του
τεχνογνωσία και πόρους

τη στιγμή που χρειάστηκαν.

Άλλοι έκαναν το ίδιο.

Η Λαρίσια Χόκινς χρησιμοποίησε
την πλατφόρμα της

ως η πρώτη Αφρο-Αμερικανή
καθηγήτρια στο Κολέγιο του Γουίτον

με το να φορέσει μαντήλα σε σύμπνοια

με Μουσουλμάνες γυναίκες που
αντιμετωπίζουν διακρίσεις κάθε μέρα.

Με αποτέλεσμα να χάσει τη θέση της.

Μέσα σε έναν μήνα,

έγινε μέλος του τμήματος
του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια,

όπου τώρα δουλεύει πάνω στον πλουραλισμό,
τη φυλή, την πίστη και την κουλτούρα.

Ο συνιδρυτής του Reddit, Αλέξις Οχάνιαν,

έδειξε ότι δε χρειάζεται όλες οι ενεργές
συμμαχίες να είναι τόσο σοβαρές.

Προσφέρθηκε να στηρίξει την αποστολή
της 15χρονης Μουσουλμάνας κοπέλας

να παρουσιάσει ενα emoji με μαντήλα.

(Γέλια)

Είναι μια μικρή χειρονομία,

αλλά έχει σημαντικό
υποσυνείδητο αντίκτυπο

εξομαλύνοντας και εξανθρωπίζοντας
τους Μουσουλμάνους,

συμπεριλαμβάνοντας την κοινωνία
ως μέλος ενός «εμείς»

αντί ενός «αυτοί».

Η αρχισυντάκτης του περιοδικού
Women's Running

μόλις έβαλε για πρώτη φορά
γυναίκα με μαντήλα

στο εξώφυλλο του περιοδικού
γυμναστικής των ΗΠΑ.

Αυτά είναι όλα πολύ
διαφορετικά παραδείγματα

ανθρώπων που χρησιμοποίησαν
τις πλατφόρμες και τους πόρους τους

την πανεπιστημιακή κοινότητα,
την τεχνολογία και τα ΜΜΕ,

ώστε να εκφράσουν ενεργά
τη συμμαχία τους.

Τι πόρους και τεχνογνωσία
μπορείτε να φέρετε στο τραπέζι;

Είστε διατεθειμένοι να μπείτε
σε κάτι που σου προκαλεί δυσφορία

και να μιλήσετε όταν είστε μάρτυρες
ενός φανατισμού με μίσος;

Θα είστε ο Νίαλ;

Πολλοί γείτονες εμφανίστηκαν στην ιστορία.

Και εσείς, στις αντίστοιχες κοινωνίες,
όλοι έχετε έναν Μουσουλμάνο γείτονα,

συνάδελφο

ή φίλο που το παιδί σου
παίζει μαζί στο σχολείο.

Απλώστε το χέρι σας σε αυτούς.

Πείτε τους ότι στέκεστε
μαζί τους σε αλληλεγγύη.

Μπορεί να φαίνεται πολύ μικρό,

αλλά σας υπόσχομαι ότι κάνει τη διαφορά.

Τίποτα δε θα φέρει ποτέ πίσω
τον Ντία, τη Γιουσούρ και τη Ραζάν.

Αλλά όταν υψώνουμε
τις συλλογικές μας φωνές,

τότε είναι που σταματάμε το μίσος.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)