Με κρατούσαν όμηρο για 317 ημέρες και αυτές είναι οι σκέψεις μου.
-
0:01 - 0:04Δεν μπορώ να τους ξεχάσω.
-
0:04 - 0:08Ο Ασλάν, ο Αλίκ και ο Αντρέι,
-
0:08 - 0:13η Φερνάντα, ο Φρεντ,
η Γκαλίνα και ο Γκιουνίλντ, -
0:13 - 0:18ο Χανς, ο Ίνγκεμποργκ, η Μάτι, η Νατάλια,
-
0:18 - 0:23η Νάνσι και η Σέριλ, ο Ουσμάν, ο Ζαρίμα,
-
0:23 - 0:25και η λίστα συνεχίζει.
-
0:26 - 0:30Για πολλούς, η ύπαρξή τους
-
0:30 - 0:33ισοδυναμεί με στατιστικά στοιχεία,
-
0:33 - 0:38ενώ οι ίδιοι έχουν καταγραφεί
απλά σαν «περιστατικά ασφαλείας». -
0:38 - 0:39Για μένα όμως ήταν συνάδελφοι
-
0:39 - 0:43που άνηκαν στην κοινότητα
ανθρωπιστικής βοήθειας -
0:43 - 0:45και προσπαθούσαν
να φέρουν λίγη ανακούφιση -
0:45 - 0:50στα θύματα πολέμου της Τσετσενίας,
την δεκαετία του 1990. -
0:50 - 0:54Εργάζονταν ως νοσοκόμοι, λογιστές
ειδικοί καταφυγίων, -
0:54 - 0:57ως βοηθοί δικηγόρων και διερμηνείς.
-
0:57 - 1:01Και εξαιτίας αυτών των υπηρεσιών
δολοφονήθηκαν, -
1:01 - 1:03οι οικογένειές τους διαλύθηκαν
-
1:03 - 1:06και η ιστορία τους ουσιαστικά ξεχάστηκε.
-
1:07 - 1:10Κανένας δεν καταδικάστηκε ποτέ
για αυτά τα εγκλήματα. -
1:11 - 1:13Δεν μπορώ να τους ξεχάσω.
-
1:13 - 1:15Κατά κάποιον τρόπο ζουν μέσα μου.
-
1:15 - 1:18Οι αναμνήσεις τους δίνουν νόημα
στη ζωή μου καθημερινά, -
1:18 - 1:23αλλά επίσης στοιχειώνουν
τις σκοτεινότερες γωνιές του μυαλού μου. -
1:23 - 1:25Ως εργαζόμενοι στην ανθρωπιστική βοήθεια,
-
1:25 - 1:28επέλεξαν να μείνουν
στο πλευρό των θυμάτων, -
1:28 - 1:33να τους προσφέρουν λίγη βοήθεια,
άνεση και προστασία, -
1:33 - 1:36όμως όταν οι ίδιοι χρειάστηκαν προστασία,
-
1:36 - 1:37δεν την έλαβαν ποτέ.
-
1:38 - 1:41Αυτές τις μέρες διαβάζετε
τους τίτλους των εφημερίδων -
1:41 - 1:44σχετικά με τον πόλεμο
στο Ιράκ και την Συρία, -
1:44 - 1:48όπως «Απαγωγή εθελοντή»
ή «Εκτέλεση ομήρου». -
1:48 - 1:50Όμως, ποιοι ήταν όλοι αυτοί;
-
1:50 - 1:52Γιατί βρίσκονταν εκεί;
-
1:52 - 1:54Ποιο ήταν το κίνητρο τους;
-
1:54 - 1:58Και πώς εμείς γίναμε τόσο αδιάφοροι
σε τέτοια εγκλήματα; -
1:58 - 2:01Αυτός είναι ο λόγος που βρίσκομαι
σήμερα κοντά σας. -
2:01 - 2:04Ας βρούμε καλύτερους
τρόπους ανάμνησης τους. -
2:05 - 2:11Πρέπει επίσης να εξηγήσουμε τις βασικές
αξίες στις οποίες αφιέρωσαν τη ζωή τους. -
2:11 - 2:14Επίσης πρέπει να απαιτήσουμε δικαιοσύνη.
-
2:16 - 2:18Το 1996, όταν στάλθηκα
-
2:18 - 2:22από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ
για τους πρόσφυγες στον Βόρειο Καύκασο, -
2:22 - 2:24ήξερα το ρίσκο.
-
2:24 - 2:26Πέντε συνάδελφοι μου
είχαν χάσει τη ζωή τους. -
2:26 - 2:28τρεις είχαν τραυματιστεί σοβαρά,
-
2:28 - 2:30ενώ εφτά ήταν ήδη όμηροι.
-
2:30 - 2:32Και έτσι, γίναμε προσεκτικοί.
-
2:32 - 2:36Είχαμε τεθωρακισμένα αυτοκίνητα,
αυτοκίνητα-δολώματα, -
2:36 - 2:39αλλάζαμε τα δρομολόγια,
αλλάζαμε κατοικίες διαμονής, -
2:39 - 2:42εφαρμόζαμε διάφορα μέτρα ασφαλείας.
-
2:43 - 2:49Ωστόσο, μια κρύα νύχτα
τον χειμώνα του '98, ήρθε η σειρά μου. -
2:49 - 2:53Όταν μπήκα στο διαμέρισμά μου
στο Βλαντικαφκάζ με έναν φρούρο -
2:53 - 2:55βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από ενόπλους.
-
2:57 - 2:59Έριξαν τον φρουρό στο πάτωμα
-
2:59 - 3:02και τον χτυπούσαν μπροστά μου,
-
3:02 - 3:05τον έδεσαν και τον έσυραν.
-
3:06 - 3:10Εγώ ήμουν με χειροπέδες και δεμένα μάτια
ενώ με ανάγκασαν να γονατίσω, -
3:10 - 3:14με τον σιγαστήρα ενός όπλου
στον λαιμό μου. -
3:14 - 3:16Όταν σου συμβεί κάτι τέτοιο,
-
3:16 - 3:19δεν έχεις χρόνο ούτε για σκέψη,
ούτε για προσευχές. -
3:20 - 3:23Το μυαλό μου μπήκε στον αυτόματο,
-
3:23 - 3:27και γρήγορα μου θύμισε
τη ζωή που άφηνα πίσω. -
3:27 - 3:30Πέρασαν αρκετά λεπτά ώσπου να καταλάβω
-
3:30 - 3:33ότι αυτοί οι κουκουλοφόροι
δεν ήταν εκεί για να με σκοτώσουν, -
3:33 - 3:37αλλά ότι κάπου, κάποιος
διέταξε την απαγωγή μου. -
3:39 - 3:43Έπειτα, ξεκίνησε
μια διαδικασία αποκτήνωσης. -
3:43 - 3:47Δεν ήμουν τίποτα παρά εμπόρευμα.
-
3:49 - 3:51Συνήθως δεν μιλάω για αυτό,
-
3:51 - 3:56αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας
μερικές από τις 317 μέρες αιχμαλωσίας. -
3:56 - 4:00Με κρατούσαν σε ένα υπόγειο κελί,
-
4:00 - 4:02σε απόλυτο σκοτάδι,
-
4:02 - 4:05για 23 ώρες και 45 λεπτά κάθε μέρα
-
4:05 - 4:09και μετά έρχονταν οι φρουροί, συνήθως δύο,
-
4:09 - 4:11και κρατούσαν ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί,
-
4:11 - 4:14ένα πιάτο σούπα και ένα κερί.
-
4:15 - 4:19Το κερί έκαιγε για 15 λεπτά.
-
4:19 - 4:2215 λεπτά ανεκτίμητου φωτός.
-
4:23 - 4:27Μετά το έσβηναν, και εγώ
επέστρεφα στο απόλυτο σκότος. -
4:29 - 4:33Ήμουν αλυσοδεμένος
με συρματόσχοινο στο κρεβάτι μου, -
4:33 - 4:36μπορούσα να κάνω
μόνο τέσσερα μικρά βήματα. -
4:37 - 4:40Συνέχεια ονειρευόμουν πως κάνω το πέμπτο.
-
4:41 - 4:45Χωρίς τηλεόραση, ραδιόφωνο ή εφημερίδες,
χωρίς κάποιον να μιλήσω. -
4:45 - 4:49Δεν είχα πετσέτα, σαπούνι ή χαρτί υγείας,
-
4:49 - 4:56μόνο δύο μεταλλικούς κουβάδες,
ο ένας για το νερό, ο άλλος για τουαλέτα. -
4:58 - 5:01Μπορείτε να φανταστείτε
ότι οι εικονικές εκτελέσεις -
5:01 - 5:03είναι χόμπι για τους φρουρούς,
-
5:03 - 5:09είτε επειδή είναι σαδιστές, είτε απλώς
επειδή βαριούνται ή έχουν μεθύσει; -
5:10 - 5:13Καταρράκωναν το ηθικό μου πολύ αργά.
-
5:13 - 5:18Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις
την απομόνωση και το σκοτάδι. -
5:18 - 5:20Πώς περιγράφεις το τίποτα;
-
5:20 - 5:23Δεν υπάρχουν λέξεις
για τη μοναξιά που ένιωσα -
5:23 - 5:28σε εκείνο το πολύ λεπτό όριο
μεταξύ λογικής και τρέλας. -
5:30 - 5:35Στο σκοτάδι, μερικές φορές
έπαιζα στη φαντασία μου ντάμα. -
5:35 - 5:38Ξεκινούσα με το μαύρο,
-
5:38 - 5:39μετά συνέχιζα με το λευκό,
-
5:39 - 5:42ξανά πίσω στο μαύρο,
προσπαθώντας να ξεγελάσω τον αντίπαλο. -
5:43 - 5:46Τώρα πια δεν παίζω ντάμα.
-
5:47 - 5:53Με βασάνιζε η σκέψη της οικογένειάς μου
και του συναδέλφου μου φρουρού, του Εντίκ. -
5:53 - 5:55Δεν γνώριζα τι του είχε συμβεί.
-
5:56 - 5:58Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι.
-
5:58 - 6:00Προσπαθούσα να γεμίζω την ώρα μου
-
6:00 - 6:04με κάθε είδους σωματική άσκηση,
στο σημείο που ήμουν αλυσοδεμένος. -
6:04 - 6:08Δοκίμασα την προσευχή
και ό,τι υπήρχε από παιχνίδια μνήμης. -
6:09 - 6:13Όμως, το σκοτάδι δημιουργεί
εικόνες και σκέψεις αφύσικες. -
6:13 - 6:19Ένα μέρος του μυαλού σου θέλει
να αντισταθείς, να φωνάξεις και να κλάψεις -
6:19 - 6:23ενώ το άλλο, σε διατάζει να το βουλώσεις
-
6:23 - 6:26και απλά να υπομείνεις το μαρτύριο.
-
6:26 - 6:30Όλο αυτό είναι μια συνεχής εσωτερική
αντιπαράθεση χωρίς διαμεσολαβητές. -
6:31 - 6:36Κάποτε ένας φύλακας με πλησίασε
άκρως επιθετικά και μου είπε: -
6:36 - 6:40«Σήμερα θα γονατίσεις
και θα ικετέψεις για το φαγητό σου». -
6:40 - 6:44Δεν είχα καλή διάθεση
κι έτσι τον προσέβαλα. -
6:44 - 6:47Έβρισα την μητέρα του
και τους προγόνους του. -
6:47 - 6:51Οι συνέπειες δεν ήταν υπερβολικές,
απλά πέταξε το φαγητό μου στα σκουπίδια. -
6:51 - 6:55Την επόμενη μέρα ήρθε ξανά
με την ίδια απαίτηση. -
6:55 - 6:57Έλαβε την ίδια απάντηση
-
6:57 - 7:00που είχε τις ίδιες συνέπειες.
-
7:02 - 7:05Τέσσερις μέρες αργότερα, πονούσα πολύ.
-
7:05 - 7:09Δεν ήξερα ότι η πείνα πονάει
τόσο πολύ όταν έχεις τόσα λίγα. -
7:10 - 7:13Έτσι, όταν οι φύλακες κατέβηκαν,
-
7:16 - 7:18γονάτισα.
-
7:19 - 7:21Ικέτεψα για φαγητό.
-
7:22 - 7:28Η υποταγή ήταν ο μόνος τρόπος
για να ανάψουν άλλο ένα κερί. -
7:29 - 7:31Ύστερα από την απαγωγή μου,
-
7:31 - 7:34μεταφέρθηκα από την Βόρεια Οσετία
στην Τσετσενία. -
7:34 - 7:39Τρεις μέρες μιας αργής διαδρομής
στα πορτ-μπαγκάζ διαφορετικών αυτοκινήτων, -
7:39 - 7:40και με το που έφτασα,
-
7:40 - 7:44για έντεκα μέρες με ανέκρινε
ένας τύπος ονόματι Ρούσλαν. -
7:45 - 7:46Πάντα ο ίδιος τρόπος:
-
7:46 - 7:49λίγο φως για 45 λεπτά.
-
7:49 - 7:51Θα κατέβαινε στο υπόγειο,
-
7:51 - 7:53και θα ζητούσε από τους φρουρούς
να με δέσουν, -
7:53 - 7:56ανοίγοντας τη μουσική στην διαπασών.
-
7:56 - 8:00Μετά ούρλιαζε τις ερωτήσεις.
-
8:00 - 8:02Ούρλιαζε και με χτυπούσε.
-
8:02 - 8:04Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες.
-
8:04 - 8:07Υπήρχαν πολλές ερωτήσεις
που δεν μπορούσα να καταλάβω, -
8:07 - 8:10και άλλες που δεν ήθελα να τις καταλάβω.
-
8:12 - 8:16Η διάρκεια της ανάκρισης
ήταν η διάρκεια μιας κασέτας: -
8:16 - 8:2015 τραγούδια, 45 λεπτά.
-
8:20 - 8:22Πάντα λαχταρούσα το τελευταίο τραγούδι.
-
8:23 - 8:26Μια μέρα ή ένα βράδυ,
σ' εκείνο το μπουντρούμι, -
8:26 - 8:29άκουσα ένα παιδί να κλαίει από πάνω.
-
8:29 - 8:32Ένα δίχρονο ή τρίχρονο αγόρι.
-
8:32 - 8:36Άκουγα βήματα, επικρατούσε σύγχυση,
άνθρωποι έτρεχαν. -
8:37 - 8:40Έτσι, όταν ξαναήρθε ο Ρούσλαν την επομένη,
-
8:40 - 8:42προτού μου κάνει την πρώτη ερώτηση,
-
8:42 - 8:46τον ρώτησα: «Πώς είναι ο γιος σου σήμερα;
Αισθάνεται καλύτερα;» -
8:46 - 8:48Αιφνιδιάστηκε.
-
8:49 - 8:52Ήταν έξαλλος με τους φρουρούς
που μπορεί να διέρρευσαν πληροφορίες -
8:52 - 8:54σχετικά με την προσωπική του ζωή.
-
8:54 - 8:59Ανέφερα τις ΜΚΟ και πώς η τροφοδοσία
φαρμάκων σε τοπικές κλινικές -
8:59 - 9:01θα βοηθούσε τον γιο του να αναρρώσει.
-
9:02 - 9:05Και μιλήσαμε για εκπαίδευση
και οικογένειες. -
9:06 - 9:08Μου είπε για τα παιδιά του.
-
9:08 - 9:10Του είπα για τις κόρες μου.
-
9:10 - 9:13Και μετά το γύρισε σε όπλα,
αυτοκίνητα και γυναίκες, -
9:13 - 9:17και έτσι το γύρισα και εγώ σε όπλα,
αυτοκίνητα και γυναίκες. -
9:17 - 9:20Και μιλούσαμε μέχρι το τελευταίο τραγούδι.
-
9:21 - 9:26Ο Ρούσλαν ήταν ο πιο σκληρός άνθρωπος
που είχα γνωρίσει ποτέ. -
9:27 - 9:30Δεν με άγγιξε όμως ξανά.
-
9:30 - 9:32Δεν με ρώτησε περισσότερα.
-
9:33 - 9:35Δεν ήμουν πλέον ένα εμπόρευμα.
-
9:37 - 9:41Δυο μέρες αργότερα,
μεταφέρθηκα σε ένα άλλο μέρος. -
9:42 - 9:47Εκεί, ένας φρουρός με πλησίασε υπερβολικά
-ήταν κάπως ασυνήθιστο- -
9:47 - 9:50και μου είπε, με μια πολύ απαλή φωνή:
-
9:50 - 9:53«Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω
-
9:53 - 9:57για όλη τη βοήθεια που παρείχε
η οργάνωσή σου στην οικογένεια μου, -
9:57 - 10:00όταν μας εξόρισαν στο κοντινό Νταγκεστάν».
-
10:02 - 10:05Τι θα μπορούσα να απαντήσω;
-
10:06 - 10:11Ήταν τόσο επώδυνο, λες και μια λεπίδα
έσκισε τα σωθικά μου. -
10:11 - 10:14Για εβδομάδες σκεφτόμουν έντονα,
ώστε να συμφιλιωθώ -
10:14 - 10:17με τους λόγους που είχαμε
για να βοηθήσουμε εκείνη την οικογένεια -
10:17 - 10:20και εκείνο τον μισθοφόρο.
-
10:20 - 10:22Ήταν νέος και ντροπαλός.
-
10:22 - 10:24Ποτέ δεν είδα το πρόσωπό του.
-
10:25 - 10:27Μάλλον δεν είχε κακές προθέσεις,
-
10:27 - 10:30αλλά εκείνα τα 15 δευτερόλεπτα,
-
10:30 - 10:33με έκανε να αναρωτηθώ για όλα όσα κάναμε,
-
10:33 - 10:35όλες τις θυσίες.
-
10:36 - 10:39Με έβαλε επίσης να σκεφτώ
την δική τους οπτική. -
10:39 - 10:42Μέχρι τότε υπέθετα ότι γνώριζαν
τον λόγο που βρισκόμασταν εκεί -
10:42 - 10:44και τι ακριβώς κάναμε.
-
10:45 - 10:47Δεν μπορεί κάποιος να το υποθέσει αυτό.
-
10:48 - 10:52Δεν ήταν εύκολο να εξηγήσουμε τους λόγους,
-
10:52 - 10:54ακόμα και στους κοντινότερους
συγγενείς μας. -
10:55 - 10:58Δεν είμαστε καλύτεροι ή ανώτεροι,
-
10:58 - 11:01δεν είμαστε το παγκόσμιο
πυροσβεστικό σώμα, -
11:01 - 11:03ούτε και υπερήρωες.
-
11:03 - 11:05Δεν σταματάμε πολέμους,
-
11:05 - 11:10και γνωρίζουμε ότι η ανθρωπιστική βοήθεια
δεν υποκαθιστά τις πολιτικές λύσεις. -
11:10 - 11:14Ωστόσο, πράττουμε έτσι
επειδή έστω και μία ζωή έχει αξία. -
11:14 - 11:17Μερικές φορές αυτή είναι
η μόνη διαφορά που κάνεις -
11:17 - 11:20- ένα άτομο, μια οικογένεια,
μια μικρή ομάδα - -
11:20 - 11:22και αξίζει.
-
11:22 - 11:25Σε περίπτωση παλιρροϊκού κύματος,
σεισμού ή τυφώνα, -
11:25 - 11:29βλέπεις ομάδες διασωστών
να τρέχουν από κάθε γωνιά της γης, -
11:29 - 11:32και για εβδομάδες ολόκληρες
να ψάχνουν για επιζώντες. -
11:32 - 11:35Γιατί;
Κανένας δεν διερωτάται. -
11:35 - 11:37Κάθε ζωή αξίζει,
-
11:37 - 11:40ή καλύτερα, κάθε ζωή πρέπει να αξίζει.
-
11:41 - 11:44Έτσι κι εμείς βοηθάμε τους πρόσφυγες,
-
11:44 - 11:47ανθρώπους που εκτοπίζονται
στην πατρίδα τους λόγω αναταραχών -
11:47 - 11:49ή ανθρώπους που δεν έχουν πατρίδα.
-
11:50 - 11:51Ξέρω πολλούς ανθρώπους
-
11:51 - 11:54που όταν αντιμετωπίζουν
αβάσταχτες δοκιμασίες, -
11:54 - 11:57νιώθουν ανήμποροι και απλά σταματούν.
-
11:58 - 12:02Είναι κρίμα, μιας και υπάρχουν τόσοι
πολλοί τρόποι που μπορούμε να βοηθήσουμε. -
12:02 - 12:04Δεν σταματάμε επειδή νιώσαμε έτσι.
-
12:04 - 12:07Προσπαθούμε να κάνουμε
ό,τι είναι δυνατό ώστε να βοηθήσουμε, -
12:07 - 12:09να προσφέρουμε προστασία και άνεση.
-
12:09 - 12:11Έτσι πρέπει.
-
12:11 - 12:13Δεν γίνεται αλλιώς.
-
12:13 - 12:17Είναι αυτό που μας κάνει
να νιώθουμε απλά άνθρωποι. -
12:18 - 12:22Αυτή είναι μια φωτογραφία μου,
από την μέρα που με απελευθέρωσαν. -
12:22 - 12:26Μήνες μετά, συναντήθηκα
με τον τότε Γάλλο πρωθυπουργό. -
12:27 - 12:29Το δεύτερο που μου είπε:
-
12:29 - 12:32«Φέρθηκες ανεύθυνα
που πήγες στον Βόρειο Καύκασο. -
12:32 - 12:35Δεν ξέρεις πόσα προβλήματα
μας δημιούργησες». -
12:38 - 12:40Ήταν μια σύντομη συνάντηση.
-
12:40 - 12:42(Γέλια)
-
12:42 - 12:46Θεωρώ ότι να βοηθάς ανθρώπους
σε κίνδυνο είναι υπεύθυνο. -
12:47 - 12:51Σε εκείνον τον πόλεμο, που κανένας
δεν ήθελε να τελειώσει πραγματικά, -
12:51 - 12:54και έχουμε κι άλλους σήμερα,
-
12:54 - 12:58το να βοηθάς όσους έχουν ανάγκη
και να τους προστατεύεις, -
12:58 - 13:00δεν ήταν μια απλή πράξη ανθρωπιάς,
-
13:00 - 13:03ήταν μια αληθινή αλλαγή για τον κόσμο.
-
13:03 - 13:06Γιατί δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό;
-
13:06 - 13:09Φέρουμε ευθύνη έστω
να προσπαθήσουμε. -
13:09 - 13:12Έχετε ακούσει αυτή την αρχή:
Ευθύνη Προστασίας (R2P). -
13:12 - 13:17Το αποτέλεσμα ίσως εξαρτηθεί
από ποικίλες παραμέτρους. -
13:17 - 13:20Ίσως αποτύχουμε,
αλλά υπάρχει και χειρότερο - -
13:20 - 13:23να μην προσπαθήσουμε καν,
ενώ έχουμε τη δυνατότητα. -
13:24 - 13:28Αν λοιπόν αναλάβεις μια τέτοια δουλειά,
-
13:28 - 13:33η ζωή σου θα είναι γεμάτη από χαρά
αλλά και λύπη, -
13:33 - 13:35μιας και δεν θα μπορείς
να τους βοηθήσεις όλους, -
13:35 - 13:39ούτε να τους προστατέψεις,
ή να τους σώσεις. -
13:39 - 13:42Όλοι αυτοί σε στοιχειώνουν,
-
13:42 - 13:45και μιας και βιώνεις από πρώτο χέρι
το μαρτύριο τους, -
13:45 - 13:49ρουφάς και εσύ λίγο από αυτό.
-
13:49 - 13:52Πολλοί νέοι εθελοντές,
-
13:52 - 13:55εισπράττουν πικρία
από τις πρώτες εμπειρίες τους. -
13:55 - 13:58Τους βάζουν σε καταστάσεις
που απλά παρίστανται, -
13:58 - 14:01χωρίς να μπορούν να αλλάξουν τίποτα.
-
14:01 - 14:04Πρέπει να μάθουν να το αποδέχονται,
-
14:04 - 14:07και σταδιακά να το μετατρέπουν
σε θετική ενέργεια. -
14:07 - 14:08Είναι δύσκολο.
-
14:08 - 14:11Δεν τα καταφέρνουν πολλοί,
-
14:11 - 14:15αλλά για όσους πετυχαίνουν,
δεν υπάρχει καλύτερη δουλειά από αυτήν. -
14:15 - 14:18Βλέπεις τη διαφορά μέρα με τη μέρα.
-
14:20 - 14:23Οι εθελοντές γνωρίζουν
το ρίσκο που παίρνουν -
14:23 - 14:28είτε σε περιοχές με διαμάχες,
είτε σε εκείνες που τις έχουν ξεπεράσει, -
14:28 - 14:34όμως η ζωή και η δουλειά μας απειλούνται,
-
14:34 - 14:38και η σημασία τους εξασθενεί.
-
14:39 - 14:42Μήπως γνωρίζατε ότι από τo 2000,
-
14:42 - 14:46οι επιθέσεις εναντίον μας
έχουν τριπλασιαστεί; -
14:47 - 14:50Το 2013 μας βρήκε με νέα ρεκόρ:
-
14:51 - 14:54155 συνάδελφοι μου έχασαν τις ζωές τους,
-
14:54 - 14:58171 τραυματίστηκαν σοβαρά
-
14:58 - 15:01και 134 απήχθησαν.
-
15:01 - 15:04Τόσες πολλές κατεστραμμένες ζωές.
-
15:05 - 15:10Μέχρι το ξέσπασμα του εμφυλίου
στην Σομαλία, την δεκαετία του 1980, -
15:10 - 15:14οι εθελοντές αποτελούσαν ενίοτε και θύματα
-
15:14 - 15:16«παράπλευρων ζημιών»,
-
15:16 - 15:20αλλά κατά κανόνα δεν ήμασταν
οι στόχοι των επιθέσεων. -
15:20 - 15:22Αυτό τώρα έχει αλλάξει.
-
15:22 - 15:23Δείτε αυτή τη φωτογραφία.
-
15:23 - 15:26Είναι από τον Αύγουστο του 2003,
στη Βαγδάτη, -
15:26 - 15:29όπου 24 συνάδελφοι μου
έχασαν την ζωή τους. -
15:29 - 15:33Πάνε οι μέρες που μια σημαία του ΟΗΕ
ή του Ερυθρού Σταυρού, -
15:33 - 15:35θα σήμανε αυτόματα προστασία.
-
15:36 - 15:40Τα τελευταία είκοσι χρόνια,
εγκληματικές και πολιτικές οργανώσεις -
15:40 - 15:42αλληλοενισχύθηκαν
-
15:42 - 15:45και δημιούργησαν
κάποιες οργανώσεις-υβρίδια, -
15:45 - 15:48με τις οποίες δεν έχουμε τρόπο
να επικοινωνήσουμε. -
15:48 - 15:53Τα ανθρωπιστικά ιδεώδη δοκιμάζονται
αμφισβητούνται και συχνά αγνοούνται, -
15:53 - 15:58αλλά το σημαντικότερο ίσως
είναι ότι δεν ψάχνουμε για δικαιοσύνη. -
15:58 - 16:02Φαινομενικά, δεν υπάρχει καμία συνέπεια
-
16:02 - 16:05για οποιαδήποτε επίθεση
εναντίον των εθελοντών. -
16:05 - 16:09Αφού με ελευθέρωσαν, μου είπαν
να μην ζητήσω δικαιοσύνη. -
16:09 - 16:13«Δεν θα αλλάξει κάτι», έτσι μου είπαν.
-
16:13 - 16:17«Και θα βάλεις σε κίνδυνο και τις ζωές
των υπόλοιπων συναδέλφων σου». -
16:18 - 16:21Πέρασαν χρόνια ώσπου να καταδικασθούν
-
16:21 - 16:25τρεις άνθρωποι που είχαν σχέση
με την απαγωγή μου, -
16:25 - 16:27αλλά αυτή ήταν η εξαίρεση.
-
16:28 - 16:32Δεν υπήρξε ποτέ καμία δικαίωση
για όσους δολοφονήθηκαν -
16:32 - 16:37ή απήχθησαν στην Τσετσενία,
από το 1995 ως το 1999, -
16:37 - 16:39και ισχύει το ίδιο σε όλο τον κόσμο.
-
16:40 - 16:43Κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο
-
16:43 - 16:44και αδικαιολόγητο.
-
16:44 - 16:49Κατά τον διεθνή νόμο, τέτοιες επιθέσεις
ονομάζονται εγκλήματα πολέμου. -
16:49 - 16:52Και για αυτό, πρέπει να υπάρξει τιμωρία.
-
16:52 - 16:55Πρέπει να σπάσουμε αυτόν τον κύκλο.
-
16:55 - 16:59Σκεφτείτε ότι τέτοιες επιθέσεις
-
16:59 - 17:01είναι επιθέσεις κατά
της ίδιας της ανθρωπότητας. -
17:02 - 17:05Αυτό με κάνει έξαλλο.
-
17:06 - 17:11Ξέρω ότι είμαι πολύ τυχερός
σε σύγκριση με τους μετανάστες που βοηθώ. -
17:12 - 17:16Δεν γνωρίζω τι σημαίνει να βλέπεις
την πόλη σου να καταστρέφεται, -
17:16 - 17:20ούτε και τους συγγενείς σου
να πυροβολούνται μπροστά στα μάτια σου. -
17:20 - 17:24Δεν ξέρω τι είναι
να μην σε προστατεύει η χώρα σου. -
17:24 - 17:29Ξέρω επίσης ότι είμαι πολύ τυχερός
σε σχέση με τους άλλους ομήρους. -
17:29 - 17:34Τέσσερις μέρες πριν την επεισοδιακή μου
απελευθέρωση, τέσσερις όμηροι -
17:34 - 17:39αποκεφαλίστηκαν, λίγα μίλια μακριά
από το μέρος που ήμουν αιχμάλωτος. -
17:39 - 17:41Γιατί διάλεξαν αυτούς
-
17:41 - 17:44και γιατί εγώ να στέκομαι εδώ σήμερα;
-
17:45 - 17:47Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση.
-
17:48 - 17:52Είχα απίστευτη στήριξη
από τους συγγενείς μου, -
17:52 - 17:56τους συναδέλφους μου και τους φίλους μου,
ακόμα και από αγνώστους. -
17:56 - 17:59Με βοήθησαν αυτά τα χρόνια
να βγω από το σκοτάδι. -
18:00 - 18:04Δεν έλαβαν όλοι την ίδια προσοχή.
-
18:04 - 18:08Ξέρετε πόσοι συνάδελφοι μου αυτοκτόνησαν
-
18:08 - 18:11λόγω τραυματικών περιστατικών;
-
18:11 - 18:15Προσωπικά γνωρίζω εννιά άτομα.
-
18:15 - 18:19Ξέρετε ακόμα πόσοι πέρασαν
έναν δύσκολο χωρισμό, -
18:19 - 18:21εξαιτίας άσχημων εμπειριών,
-
18:21 - 18:26αφού δεν μπορούσαν να συζητήσουν
τίποτα πλέον με τους συντρόφους τους; -
18:26 - 18:28Χάνω το μέτρημα.
-
18:29 - 18:32Πληρώνουμε βαρύ τίμημα για αυτή τη ζωή.
-
18:32 - 18:37Στη Ρωσία, όλα τα πολεμικά μνημεία
έχουν αυτή την όμορφη επιγραφή, -
18:37 - 18:38λέει, (στα Ρώσικα)
-
18:38 - 18:44«Δεν ξεχνιέται κανείς και τίποτα».
-
18:45 - 18:48Έτσι και εγώ, δεν ξεχνώ
τους χαμένους συναδέλφους μου. -
18:48 - 18:50Θυμάμαι τα πάντα.
-
18:51 - 18:54Σας καλώ λοιπόν
να μην ξεχάσετε αυτή την επιγραφή -
18:54 - 18:58και να απαιτήσετε
την καλύτερη προστασία όλων των εθελοντών, -
18:58 - 19:00σε παγκόσμια κλίμακα.
-
19:00 - 19:06Δεν πρέπει να αφήσουμε το φως ελπίδας
που φέρνουν να σβήσει. -
19:06 - 19:09Μετά από το μαρτύριο μου,
πολλοί με ρώτησαν, -
19:09 - 19:12«Μα γιατί συνεχίζεις;
Γιατί κάνεις αυτή τη δουλειά; -
19:12 - 19:14Γιατί να επιστρέψεις;»
-
19:15 - 19:17Η απάντηση μου ήταν απλή:
-
19:18 - 19:24Αν είχα παραιτηθεί,
τότε θα είχε νικήσει ο απαγωγέας μου. -
19:25 - 19:28Θα μου είχαν κλέψει την ψυχή
και την ανθρωπιά μου. -
19:29 - 19:30Σας ευχαριστώ.
-
19:30 - 19:33(Χειροκρότημα)
- Title:
- Με κρατούσαν όμηρο για 317 ημέρες και αυτές είναι οι σκέψεις μου.
- Speaker:
- Βίνσεντ Κοσιτέλ
- Description:
-
Ο Βίνσεντ Κοσιτέλ υπήρξε όμηρος επί 317 ημέρες το 1998, ενώ εργαζόταν στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, για τους πρόσφυγες της Τσετσενίας. Για πρώτη φορά διηγείται την εμπειρία του-- από τη διαμονή σε ένα σκοτεινό, υπόγειο θάλαμο, αλυσοδεμένος στο κρεβάτι του, μέχρι και τις απρόσμενες συζητήσεις με αυτούς που τον είχαν αιχμάλωτο. Με λυρισμό και εσωτερική δύναμη, εξηγεί τον λόγο που δεν έχει αφήσει αυτή τη δουλειά έως σήμερα. Από το 2000, οι επιθέσεις σε εθελοντές έχουν τριπλασιαστεί - στην ομιλία του αναρωτιέται τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο για τον κόσμο μας.
- Video Language:
- English
- Team:
- closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 19:47
Chryssa R. Takahashi approved Greek subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Chryssa R. Takahashi edited Greek subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Chryssa R. Takahashi edited Greek subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Chryssa R. Takahashi edited Greek subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Lucas Kaimaras accepted Greek subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Lucas Kaimaras edited Greek subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Lucas Kaimaras edited Greek subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… | ||
Lucas Kaimaras edited Greek subtitles for I was held hostage for 317 days. Here's what I thought about… |