Michael McDaniel: Tanie i praktyczne schronienie dla ofiar kataklizmów

Michael McDaniel zaprojektował schronienie dla obszarów dotkniętych klęską żywiołową - niedrogie, łatwe w transporcie, przy tym piękne - ale odkrył, że nie było chętnych aby je zbudować. Nieustępliwy i ogarnięty obsesją, zdecydował, że sam się tym zajmie. Na konferencji TEDxAustin, McDaniel pokazuje swoje Exo Reaction Housing Solution i opowiada nam, jak poświęca swój wolny czas na pracę z dostawcami i producentami, aby przygotować się na następną klęskę żywiołową. (Sfilmowano na konferencji TEDxAustin.)

Na początek kubeł zimnej wody.

Czterdzieści dwa miliony ludzi straciło domy

na skutek klęsk żywiołowych w 2010 r.

Rok 2010 nie był niczym nadzwyczajnym,

ponieważ średnio 31,5 miliona osób rocznie

zostaje bez dachu nad głową w wyniku kataklizmów.

Słysząc takie statystyki myślimy o Haiti

lub innych egzotycznych czy biednych krajach,

ale corocznie to się dzieje właśnie tu,

w Stanach Zjednoczonych.

Federalna Agencja Zarządzania Kryzysowego

tylko w zeszłym roku odnotowała 99 kataklizmów,

od Joplin w Missouri i Tuscaloosa w Alabamie,

do niedawnych pożarów lasów w środkowym Teksasie.

Jak najpotężniejsze mocarstwo świata

radzi sobie z przesiedlanymi ludźmi?

Pakuje się ich na łóżka polowe, pod spód wkłada

rzeczy osobiste w foliowych workach na śmieci,

i kładzie na podłodze areny sportowej

albo sali gimnastycznej.

Olbrzymi deficyt przejściowego zakwaterowania

mocno mnie zaniepokoił, gdyż według naukowców,

w przypadku poważnej katastrofy

zwykle potrzeba około 18 miesięcy na usunięcie szkód

i rozpoczęcie procesu odbudowy,

ale większość ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego,

że co najmniej 45 do 60 dni potrwa zanim pojawią się

niesławne przyczepy organizacji rządowej FEMA.

Do tego czasu ludzie są zdani sami na siebie.

Dlatego moją obsesją stało się

wymyślenie sposobu na zapełnienie tej luki.

Tak zaczęła się moja twórcza obsesja.

Odłożyłem na bok wszelkie dodatkowe zlecenia

i skoncentrowałem na tym problemie.

Zacząłem szkicować.

Zacząłem rysować dwa dni po huraganie Katrina,

próbując wpaść na pomysł rozwiązania problemu,

a kiedy pomysł zaczął się formować,

przerzuciłem się na rysunek cyfrowy na komputerze,

ale to była obsesja, więc na tym nie poprzestałem.

Zacząłem eksperymentować, robić modele,

słuchać i rozmawiać z ekspertami w tej dziedzinie,

udoskonalać i ulepszać, i tak ulepszałem

nocami i w weekendy przez ponad pięć lat.

Moja obsesja doprowadziła mnie do stworzenia

prototypu naturalnej wielkości we własnym ogródku - (Śmiech) -

i wydania swoich oszczędności na różne potrzeby,

od narzędzi do patentów

i wszelkich innych kosztów, ale w końcu powstał

modułowy system mieszkalny,

odpowiedni na każdą sytuację czy katastrofę.

Można go ustawić w każdym otoczeniu,

na asfaltowym parkingu, pastwisku czy polu,

ponieważ nie wymaga specjalnego montażu,

ani specjalistycznych narzędzi.

Bazą i sercem całego systemu

jest konstrukcja mieszkalna Exo Housing Unit,

czyli pojedynczy moduł mieszkalny.

Chociaż tak lekki, że można go podnieść

i przestawić ręcznie,

zapewnia cztery miejsca do spania.

Moduły można ustawić jak obozowisko

albo w układzie miasta,

albo ułożyć je w koło,

i utworzyć z nich okręgi,

dające publiczno-prywatną przestrzeń wspólną

dla osób, które lubią gdzieś wyjść,

żeby nie tkwić w zamknięciu modułów.

Ten wynalazek zasadniczo zmienia sposób,

w jaki reagujemy na katastrofy,

koniec z koszmarnymi warunkami

na stadionie czy w sali gimnastycznej,

gdzie ludzie tłoczą się na pryczach.

Teraz mamy od razu mini osiedla.

Exo jest zaprojektowane jak filiżanka do kawy.

Można je układać jedno na drugim,

co umożliwia wyjątkowo sprawny transport

i ich składowanie.

Na jednej półciężarówce mieści się 15 Exo.

Moduł Exo można przewieźć i ustawić szybciej

niż inne konstrukcje mieszkalne dostępne obecnie.

Ponieważ to była obsesja, nie poprzestałem na tym,

zacząłem modyfikować łóżka, żeby można je wysunąć

a na ich miejsce wsunąć biurka albo półki,

tak żeby ten sam segment mógł służyć

jako biuro albo magazyn.

Drzwi można wyjąć, a na ich miejsce włożyć

sztywny panel z modułem okiennym i klimatyzacją

albo moduł łączący, który pozwoli połączyć

wiele segmentów, co daje większą

i podzieloną przestrzeń mieszkalną.

Ten sam zestaw części, ten sam segment

może służyć jako salon, sypialnia, łazienka, biuro,

przestrzeń mieszkalna lub bezpieczny magazyn.

Świetny pomysł, tylko jak go zrealizować?

Najpierw pomyślałem, że pójdę do władz stanowych

i federalnych, i powiem:

„Proszę, możecie to dostać za darmo”.

Szybko dowiedziałem się, że:

„Chłopcze, nasz rząd działa inaczej”. (Śmiech)

No dobra. Może założyć organizację nonprofit,

żeby wraz z rządem rozkręcić ten pomysł,

ale wtedy usłyszałem,

„Synu, nasz rząd w takich kwestiach

polega na sektorze prywatnym”.

Może pójść z tym pomysłem do korporacji,

i byłby z tego wspólny pożytek,

ale parę korporacji uświadomiło mnie prędko,

że moja pasja i projekt nie pasują do ich logo,

ponieważ nie chcą, aby ich logo

kojarzyło się z gettami Haiti.

To już nie była tylko obsesja. Wkurzyłem się. (Śmiech)

Powiedziałem sobie:

„Tak? No to poczekajcie. Zrobię to sam”. (Śmiech)

Akurat wtedy praca zmusiła mnie do przeprowadzki

na kilka miesięcy do biura w Mediolanie.

Sen wpisałem w grafik i 8-godzinną różnicę czasu

przeznaczałem na rozmowy telekonferencyjne

z dostawcami, producentami i potencjalnymi klientami.

W ciągu tego procesu odkryliśmy małą firmę,

wspaniałego producenta w Wirginii

i jeśli język ciała jest wskazówką -

oto właściciel - (Śmiech) - tak wygląda producent

pracując bezpośrednio z projektantem,

widzicie, co się tu dzieje. (Śmiech)

Ale firma G.S. Industries była fantastyczna.

Ręcznie wykonali dla nas trzy prototypy.

Teraz mamy prototypy, dzięki którym widać,

że cztery osoby mogą tu spać spokojnie i

o wiele wygodniej niż w jakimkolwiek namiocie.

Nasz producent przysłał je tutaj do Teksasu.

Wtedy zaczęły się dziać dziwne rzeczy.

Inni uwierzyli w to, co robimy,

i zaoferowali nam powierzchnię hangaru.

Następnie władze lotniska Georgetown Airport

zrobiły wszystko, co mogły, żeby nam pomóc.

Mieliśmy więc hangar do pracy

i prototypy do demonstracji.

W ciągu roku wynegocjowaliśmy umowy produkcyjne,

uzyskaliśmy jeden patent, złożyliśmy wniosek o drugi,

rozmawialiśmy z ludźmi, zrobiliśmy pokaz dla Federalnej Agencji Zarządzania Kryzysowego

i jej konsultantów, którzy byli zachwyceni,

i zaczęliśmy rozmawiać z grupą ludzi, którza chciała

więcej informacji, ta grupka nazywa się ONZ.

Ponadto ,cała masa innych ludzi,

zgłosiła się, żeby porozmawiać

o EXO dla miasteczek górniczych,

tymczasowych hosteli młodzieżowych,

oraz na potrzeby Pucharu Świata i Olimpiady.

Na koniec pragnę wyrazić nadzieję,

że wkrótce nie będziemy musieli

odbierać bolesnych telefonów po kataklizmach,

tłumacząc, że nie możemy pomóc,

bo nie mamy nic - ani na sprzedaż, ani w darze.

Miejmy nadzieję, że wkrótce nam się uda,

ponieważ mając obsesję jesteśmy stworzeni,

żeby urzeczywistnić marzenia

Dziękuję. (Brawa)