Ali Carr-Chellman: Gaming om jongens opnieuw aan het leren te krijgen

Op TEDxPSU wijst Ali Carr-Chellman drie redenen aan waarom jongens bij bosjes hun school niet afmaken, en ze legt haar gewaagd plan uit om ze weer te betrekken: hun cultuur in de klas brengen, met nieuwe regels die de jongens de kans geven om jongen te zijn, en computergames die leerzaam en vermakelijk zijn.

Ik kom jullie hier vertellen

dat we een probleem met jongens hebben,

en het is een serieus probleem met jongens.

Het is hun cultuur niet om op school te zitten.

En ik vertel jullie over manieren

waar we aan kunnen denken om dat probleem te verhelpen.

Als eerste wil ik beginnen met te zeggen: dit is een jongen,

en dit is een meisje.

En dit is waarschijnlijk het stereotype

waaraan jullie denken bij een jongen of een meisje.

Als ik het vandaag over het essentiële van een geslacht heb,

dan kunt u afwijzen wat ik te zeggen heb.

Dus dat ga ik niet doen; daar heb ik geen interesse voor.

Dit is een andere soort jongen en een andere soort meisje.

Dus het punt is hier dat niet alle jongens

binnen deze strakke grenzen vallen

waaraan wij denken voor jongens of meisjes.

En niet alle meisjes vallen binnen die strakke grenzen

waaraan wij denken voor meisjes.

Maar in feite neigen de meeste jongens naar een bepaalde aard,

en de meeste meisjes neigen naar een bepaalde aard.

En het punt is dat voor jongens,

hun manier van leven en de cultuur die ze aanhangen

niet zo goed werkt in de scholen van nu.

Hoe weten we dat?

Het 100 Meisjes-Project

leert ons echt leuke statistieken.

Bijvoorbeeld: Voor elke 100 meisjes die op school geschorst worden,

worden er 250 jongens geschorst.

Voor elke 100 meisjes die van school gestuurd worden,

worden er 335 jongens van school gestuurd.

Voor elke 100 meisjes in het speciaal onderwijs,

zijn er 217 jongens.

Voor elke 100 meisjes met leerbeperkingen,

zijn er 276 jongens.

Voor elke 100 meisjes

bij wie een emotionele storing is vastgesteld,

hebben we 324 jongens.

En deze aantallen zijn nog een stuk hoger

als je zwart bent,

als je arm bent,

als je op een overbevolkte school zit.

En als je een jongen bent,

is de kans vier keer zo groot

dat ADHD wordt vastgesteld --

attention deficit hyperactivity disorder.

Nu is er ook een keerzijde.

En het is belangrijk dat we erkennen

dat vrouwen nog steeds hulp nodig hebben op school,

dat salarissen nog steeds een stuk lager zijn,

zelfs als ze gecorrigeerd worden naar het soort baan,

en dat meisjes al jaren blijven worstelen

met wiskunde en wetenschap.

Dat klopt allemaal.

Niets daarvan weerhoudt ons

om aandacht te schenken aan de geletterdheid

van onze jongens tussen drie en 13 jaar.

Dat moeten we dus doen.

Wat we in feite zouden moeten doen is een pagina te nemen uit hun draaiboek,

want de initiatieven en programma's

die opgestart zijn

voor vrouwen in wetenschap en techniek en wiskunde

zijn fantastisch.

Die hebben veel goeds gedaan

voor meisjes in die situatie.

En we moeten nadenken over

hoe we dat ook voor jongens voor elkaar krijgen

in hun jonge jaren.

Zelfs als ze ouder zijn,

zien we dat er nog steeds een probleem bestaat.

Als we kijken naar de universiteiten gaan

60 procent van de bachelordiploma's nu naar vrouwen ,

wat een veelzeggende verschuiving is.

In feite voelen universiteitsbestuurders

zich wat ongemakkelijk bij het idee

dat we dichtbij de 70 procent

vrouwen op universiteiten komen.

Dat maakt universiteitsbestuurders erg zenuwachtig,

want meisjes willen niet naar scholen waar geen jongens zijn.

Dus we gaan steeds vaker de oprichting

van mannencentra en mannenstudies zien

om na te denken over hoe we mannen betrekken

bij hun ervaringen op de universiteit.

Als je praat met de professoren, zeggen ze misschien:

"Ehh. Ja, wel, ze spelen computergames

en ze gokken de hele nacht online,

en ze spelen World of Warcraft.

En dat tast hun

academische prestaties aan."

Wat denk je?

Computergames zijn niet de oorzaak.

Computergames zijn een symptoom.

Ze hadden al een lange tijd afgehaakt

voor ze hierop uitkwamen.

Dus laten we het eens hebben over waarom ze afgehaakt hadden

toen ze tussen de drie en 13 jaar oud waren.

Ik geloof dat er drie redenen zijn

waardoor jongens tegenwoordig

niet aansluiten op de schoolcultuur.

De eerste is nultolerantie.

De zoon van een kleuterleidster die ik ken

stond al zijn speelgoed aan haar af,

en daarna moest ze alles doorzoeken

om er alle kleine plastic geweertjes tussenuit te vissen.

Plastic messen, zwaarden en bijlen

en dat soort dingen wil je niet

in een kleuterklas hebben.

Wat vrezen we dat een jongetje zal gaan doen met zo'n geweertje?

Ik bedoel, echt.

Maar dit getuigt van het feit

dat je tegenwoordig geen wilde dingen mag doen op de speelplaats.

Nu pleit ik niet voor pesterijen.

Ik stel niet voor

dat we hoognodig geweren en messen moeten toestaan op school.

Maar als we zeggen

dat een Eagle Scout op de middelbare school

die zijn auto op slot op de parkeerplaats heeft staan

met een zakmes erin

van school geschorst hoort te worden,

dan vind ik dat we een beetje doorgeschoten zijn met nultolerantie.

Nultolerantie uit zich op een andere manier ook in wat jongens schrijven.

Tegenwoordig mag je op veel scholen

niet schrijven over iets gewelddadigs.

Je mag niet schrijven over al wat te

maken heeft met computergames -- deze onderwerpen zijn verboden.

Een jongen komt thuis van school en zegt:

"Ik heb een hekel aan schrijven."

"Waarom heb je een hekel aan schrijven, zoon? Wat is er mis met schrijven?"

"Ik moet schrijven wat ze me vraagt te schrijven."

"Oké, en wat vraagt ze je dan?"

"Gedichten. Ik moet gedichten schrijven.

En dingen die gebeuren in mijn leven.

Daar wil ik niet over schrijven."

"Goed. Maar wat wil je dan schrijven? Waar wil je over schrijven?"

"Ik wil schrijven over computergames. Ik wil schrijven over levels uitspelen.

Ik wil schrijven over een wereld die echt interessant is.

Ik wil schrijven over een tornado die door ons huis komt

en alle ruiten eruit blaast

en alle meubels sloopt en iedereen doodt."

"Goed. Oké."

Als je dat tegen een leraar zegt,

dan vragen ze je doodserieus:

"Moeten we dit kind niet naar een psycholoog sturen?"

En het antwoord is nee, het is gewoon een jongen.

Hij is gewoon een jongetje.

Dit soort dingen hoor je tegenwoordig niet

te schrijven op school.

Dus dat is de eerste reden:

een nultolerantiebeleid en hoe het wordt nageleefd.

De volgende reden dat jongenscultuur niet aansluit op schoolcultuur:

er zijn minder mannelijke leraren.

Iedereen die ouder is dan 15 weet niet wat dit betekent,

want in de laatste 10 jaar,

is het aantal onderwijzers op de basisschool

gehalveerd.

Het ging van 14 procent

naar zeven procent.

Dat betekent dat 93 procent van de leraren

van wie onze jongemannen les krijgen op de basisschool

vrouwen zijn.

Maar wat is het probleem daarmee?

Vrouwen zijn geweldig. Ja, absoluut.

Maar mannelijke rolmodellen voor jongens,

die zeggen dat het prima is om slim te zijn --

ze hebben vaders, ze hebben pastoors,

ze hebben scoutsleiders,

maar uiteindelijk zitten ze zes uur per dag,

vijf dagen per week op school.

En op de meeste scholen

lopen geen mannen rond.

En dus zeggen ze, volgens mij is dit geen plek voor jongens.

Dit is een plek voor meisjes.

En ik ben hier niet zo goed in,

dus kan ik beter

een computerspel gaan spelen of gaan sporten, of zoiets,

want het is duidelijk dat ik hier niet thuishoor.

Mannen horen hier niet thuis, dat is overduidelijk.

Dus dat zien we heel direct

gebeuren.

Maar minder direct,

het gebrek aan mannelijke aanwezigheid in de cultuur --

in de lerarenkamer

gaat het gesprek

over Joey en Johnny die gevochten hebben op de speelplaats.

"Wat gaan me doen met deze jongens?"

Het antwoord op die vraag hangt af van wie er aan tafel zitten.

Zitten er mannen aan tafel?

Zitten er moeders die zelf jongens hebben opgevoed aan tafel?

Je zult zien dat het gesprek verandert

afhankelijk van wie er aan tafel zitten.

De derde reden dat jongens tegenwoordig niet aansluiten op de school:

de kleuterschool was vroeger de tweede klas, mensen.

Het onderwijsprogramma is behoorlijk veeleisender geworden.

Als je drie bent, hoor je je eigen naam al leesbaar te kunnen schrijven,

anders beschouwen we dat al als een ontwikkelingsachterstand.

Tegen de tijd dat je in de eerste klas zit,

hoor je in staat te zijn om paragrafen tekst te kunnen lezen

misschien met een plaatje, misschien niet,

uit een boek van 25 tot 30 bladzijden.

Als je dat niet kunt, zullen we je waarschijnlijk

speciale bijles geven met lezen.

En als je het navraagt aan diegenen die bijles geven, zullen ze je vertellen,

dat ze in de onderbouw zo'n vier of vijf jongens hebben

voor elk meisje in de les.

De reden dat dit een probleem is,

is omdat jongens hierdoor de boodschap krijgen:

"Je moet altijd doen

wat de leraar je vraagt te doen."

Het salaris van de leraar hangt ervan af

dat alle kinderen goed mee kunnen komen,

en verantwoording en toetsen

en van die dingen.

Dus moet ze een manier bedenken

om al die jongens door de leerstof te krijgen --

en meisjes.

Dit compacte lesprogramma is slecht

voor alle actieve kinderen.

En wat er dus gebeurt is

dat ze zegt: "Alsjeblieft, ga zitten,

houd je mond, gehoorzaam, houd je aan de regels,

deel je tijd in, concentreer je,

wees een meisje."

Dat is wat ze hen vertelt.

Indirect is dat wat ze hen vertelt.

En dit is dus een heel serieus probleem. Waar komt dat vandaan?

Het komt door ons.

(Gelach)

Wij willen dat onze baby's kunnen lezen als ze zes maanden oud zijn.

Heb je de advertenties gezien?

We willen wonen in Lake Wobegon

waar alle kinderen boven het gemiddelde scoren.

Maar wat dit doet met onze kinderen is echt niet gezond.

Het past niet in de ontwikkeling,

en het is vooral slecht voor jongens.

Dus wat moeten we wel doen?

We moeten ze aanbieden waar ze rijp voor zijn.

We moeten onszelf verplaatsen in de jongenscultuur.

We moeten jongens op de basisschool

met een andere mentaliteit accepteren.

In het bijzonder, we kunnen een paar heel specifieke dingen doen.

We kunnen betere games ontwerpen.

De meeste educatieve games in de handel

zijn eigenlijk geheugenkaartjes.

Ze zijn een veredelde vorm van stampen.

Ze hebben niet de diepgang en de rijke verhaallijn

die boeiende computerspellen hebben,

waar de jongens wel veel interesse voor hebben.

Dus we moeten betere games ontwerpen.

We moeten praten met leraren en ouders

en leden van het schoolbestuur en politici.

We moeten zorgen dat mensen inzien dat er meer mannen voor de klas moeten.

We moeten ons nultolerantiebeleid eens tegen het licht houden.

Is het wel zinvol?

We moeten nadenken

of we de leerstof wat minder kunnen samenpersen,

om te proberen de jongens een plek te geven

waarin ze zich op hun gemak voelen.

Daar moet allemaal over gesproken worden.

Er zijn geweldige voorbeelden

van scholen --

de New York Times schreef onlangs over zo'n school.

Een game-ontwerper van de New School

had een schitterende computergame-school opgericht.

Maar daar kunnen maar een paar kinderen terecht.

Dus het is niet erg schaalbaar.

We moeten de cultuur veranderen en het gevoel

dat politici en schoolbestuurleden en ouders hebben

over de manier van accepteren en wat we accepteren

op onze hedendaagse scholen.

We moeten meer geld vinden voor game-ontwerp.

Want goede games, echt goede games, kosten geld,

en World of Warcraft heeft een behoorlijk budget.

De meeste educatieve games niet.

Waar we begonnen:

mijn collega's -- Mike Petner, Shawn Vashaw, ikzelf --

begonnen met kijken naar de opvattingen van leraren

en ontdekken hoe zij werkelijk tegenover gamen stonden,

wat ze erover zeggen.

En we ontdekten

dat ze op een nogal neerbuigende manier praten

over de kinderen op school

die over games praten.

Ze zeggen: "O ja. Ze praten altijd over die dingen.

Ze praten over hun kleine actiefiguurtjes

en hun vorderingen of beloningen,

of wat ze dan ook kunnen verdienen.

En ze hebben het aldoor over die dingen."

En ze zeggen dat alsof het zo hoort.

Maar als het jouw cultuur was,

hoe zou dat aanvoelen?

Het is erg ongemakkelijk om het onderwerp te zijn

van dat soort taal.

Ze worden zenuwachtig van alles

dat ook maar iets te maken heeft met geweld,

dankzij het nultolerantiebeleid.

Ze weten zeker dat ouders en bestuurders nooit wat zullen accepteren.

Dus we moeten echt kijken naar de houding van de leraren

en manieren vinden om die houding te veranderen

zodat leraren zich meer openstellen

en de jongenscultuur accepteren in hun klas.

Want als we dat niet doen,

zullen we uiteindelijk jongens hebben die de basisschool verlaten en zeggen:

"Volgens mij was dat echt een plek voor meisjes;

het was niks voor mij.

Want ik wil liever gamen, of ik ga liever sporten."

Als we die dingen veranderen, als we aandacht hebben voor die dingen,

en we jongens weer betrekken bij het leren,

zullen ze de basisschool verlaten en zeggen: "Ik ben slim."

Dank u.

(Applaus)