Ένα Διαδίκτυο χωρίς οθόνες θα μοιάζει κάπως έτσι

Ο σχεδιαστής Τομ Άγκλοου δημιουργεί ένα μέλλον όπου η αγάπη της ανθρωπότητας για φυσικές λύσεις και απλά εργαλεία μπορούν να συνυπάρξουν με την ανάγκη μας για πληροφόρηση και τις συσκευές που μας την παρέχουν. Όπως μας λέει, «Η πραγματικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια οθόνη. Μπορούμε να έχουμε ένα ωραίο μέρος, γεμάτο με τις αγαπημένες μας πληροφορίες, που θα μας φαίνεται τόσο οικείο σαν να ανάβουμε ένα φως».

Θα αρχίσω ζητώντας σας να πάτε
στον χαρούμενο κόσμο σας,

τον νοερό χώρο
όπου καταφεύγετε για χαλάρωση.

Ξέρω ότι έχετε,
ακόμη και αν είναι φανταστικός.

(Γέλια)

Εντάξει, είστε άνετα;

Ωραία.

Θέλω μέσα σας να απαντήσετε
τις ακόλουθες ερωτήσεις.

Υπάρχει φωτισμός με ταινίες LED
στον κόσμο σας;

Κάποια πλαστικά τραπέζια;

Πολυεστερικό πάτωμα;

Κινητά τηλέφωνα;

Όχι;

Νομίζω πως όλοι ξέρετε ότι αυτός ο κόσμος

υποτίθεται ότι είναι έξω στη φύση -

σε μια παραλία, δίπλα στη φωτιά.

Εκεί διαβάζουμε, τρώμε ή πλέκουμε.

Και μας περιβάλλει φυσικός φωτισμός
και οργανικά στοιχεία.

Τα φυσικά πράγματα μας κάνουν χαρούμενους.

Και η χαρά είναι μεγάλο κίνητρο.
Την επιδιώκουμε επίμονα.

Ίσως γι' αυτό συνεχώς
ξανασχεδιάζουμε τα πάντα,

ελπίζοντας ότι οι λύσεις μας
μπορεί να έχουν πιο φυσική αίσθηση.

Ας αρχίσουμε λοιπόν από αυτό -

την ιδέα ότι ο καλός σχεδιασμός
πρέπει να έχει φυσική αίσθηση.

Το τηλέφωνό σας δεν είναι πολύ φυσικό.

Ίσως νομίζετε ότι έχετε εξάρτηση
από το τηλέφωνό σας,

αλλά δεν είναι έτσι.

Δεν εθιζόμαστε στις συσκευές,

εθιζόμαστε στις πληροφορίες
που περνούν μέσα από αυτές.

Αναρωτιέμαι πόση ώρα
θα είστε χαρούμενοι στον χώρο σας

χωρίς καμία πληροφόρηση από τον έξω κόσμο.

Με ενδιαφέρει η πρόσβαση στην πληροφορία,

πώς τη βιώνουμε.

Βιώνουμε μια μετάβαση:
από την εποχή της στατικής πληροφορίας,

-που βρίσκεται σε βιβλία,
βιβλιοθήκες, στάσεις λεωφορείων-

μέσω μιας περιόδου ψηφιακής πληροφορίας,

προς μια περίοδο ρευστής πληροφορίας,

όπου τα παιδιά σας θα περιμένουν να έχουν
συνεχή πρόσβαση στα πάντα και παντού,

από κβαντική φυσική
έως μεσαιωνική αμπελουργία,

από τη θεωρία των φύλων
έως τον αυριανό καιρό,

ακριβώς όπως θα άναβαν ένα φως -

Φανταστείτε το.

Στους ανθρώπους επίσης
αρέσουν τα απλά εργαλεία.

Το τηλέφωνό σας δεν είναι
ένα πολύ απλό εργαλείο.

Το πιρούνι είναι ένα απλό εργαλείο.

(Γέλια)

Και δεν μας αρέσουν τα πλαστικά,

όπως δεν που αρέσει πολύ
και το τηλέφωνό μου -

δεν είναι αυτό ο τρόπος
που θέλω να βιώνω την πληροφορία.

Νομίζω ότι υπάρχουν καλύτερες λύσεις
από έναν κόσμο που μεσιτεύεται από οθόνες.

Δεν απεχθάνομαι τις οθόνες

αλλά δεν νομίζω ότι κανείς μας απολαμβάνει

τον αρκετό χρόνο που χαραμίζουμε
μπροστά σε αυτές.

Ευτυχώς,

οι μεγάλες εταιρίες τεχνολογίας
φαίνονται να συμφωνούν.

Και όντως επενδύουν πολύ
στην αφή, την ομιλία, τις χειρονομίες,

και επίσης στις αισθήσεις -

πράγματα που θα μεταμορφώσουν
τα άνοα πράγματα, όπως οι κούπες,

και θα τα εμποτίσουν
με τη μαγεία του Διαδικτύου,

και πιθανώς να μετατρέψουν
το ψηφιακό σύννεφο

σε κάτι που θα μπορούμε
να αγγίξουμε και να μετακινήσουμε.

Οι γονείς που τρελαίνονται
για τον χρόνο μπροστά σε οθόνη

θέλουν να μαθαίνουν τα παιδιά τους
ανάγνωση με απτά ψηφιακά παιχνίδια,

καθώς και καταστήματα εφαρμογών
με οικογενειακή ασφάλεια.

Και νομίζω ότι αυτό ήδη συμβαίνει
στην πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα είναι
πολλά περισσότερα από μια οθόνη.

Για παράδειγμα, λατρεύω τα βιβλία.

Για μένα είναι χρονομηχανές -
άτομα και μόρια δεμένα στο διάστημα,

από τη στιγμή της δημιουργίας τους
έως τη στιγμή της εμπειρίας μου.

Αλλά ειλικρινά,

το περιεχόμενο είναι πανομοιότυπο
στο τηλέφωνό μου.

Γιατί είναι λοιπόν καλύτερη εμπειρία
από την οθόνη;

Επιστημονικά, εννοώ.

Φυσικά και χρειαζόμαστε τις οθόνες.

Εφόσον θα δείξω ταινίες,
χρειάζομαι την τεράστια οθόνη.

Αλλά μπορείς να κάνεις περισσότερα
με αυτά τα μαγικά κουτιά.

Το τηλέφωνό δεν είναι μαντρόσκυλο
στην πόρτα του Διαδίκτυου.

(Γέλια)

Μπορούμε να φτιάξουμε πράγματα,
υλικά πράγματα,

με τη χρήση φυσικής και εικονοστοιχείων,

που θα ενσωματώσουν το Διαδίκτυο
στον κόσμο γύρω μας.

Και θα σας δείξω μερικά παραδείγματα.

Πριν λίγο καιρό δούλευα
στο πρακτορείο σχεδιασμού Μπεργκ,

στη διερεύνηση του πώς θα μοιάζει
ένα Διαδίκτυο χωρίς οθόνες.

Και μας έδειξαν διάφορους τρόπους

που το φως μπορεί να συνεργαστεί με τις
απλές αισθήσεις και τα υλικά αντικείμενα

ώστε να δώσει ζωή στο Διαδίκτυο
και να το κάνει χειροπιαστό.

Όπως αυτή η εκπληκτική μηχανική
συσκευή προβολής YouTube.

Αυτό αποτέλεσε έμπνευση για μένα.

Μετά εργάστηκα στο ιαπωνικό
σχεδιαστικό πρακτορείο AQ,

σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα
για την ψυχική υγεία.

Θέλαμε να φτιάξουμε ένα αντικείμενο

που θα ελάμβανε τα υποκειμενικά δεδομένα
σχετικά με την κυκλοθυμία

που είναι ουσιώδη για τη διάγνωση.

Το αντικείμενο καταγράφει το άγγιγμα,

έτσι μπορείτε να το πιέσετε πολύ δυνατά
αν είστε θυμωμένοι,

ή να το χαϊδέψετε αν είστε ήρεμοι.

Είναι σαν ένα ψηφιακό emoji stick.

Και μπορείτε να ξαναδείτε
αυτές τις στιγμές αργότερα

και να προσθέσετε
εννοιολογικό πλαίσιο διαδικτυακά.

Πάνω απ' όλα

θέλαμε να δημιουργήσουμε
ένα οικείο, όμορφο αντικείμενο

που θα μπορεί να ζει στην τσέπη σας

και να το αγαπάτε.

Τα κιάλια είναι βασικά ένα δώρο γενεθλίων

για τα 40 χρόνια της Όπερας του Σίδνεϋ.

Οι φίλοι μας στην Tellart της Βοστόνης
έφεραν ένα ζευγάρι κιάλια,

σαν κι αυτά που θα βρείτε
στον ουρανοξύστη Εμπάιρ Στέιτ,

και τους προσάρμοσαν
με πανοραμικές όψεις 360 μοιρών

από εμβληματικά παγκόσμια αξιοθέατα -

(Γέλια)

με τη χρήση του Street View της Google.

Και μετά τα βάλαμε κάτω από τα σκαλιά.

Έτσι έγιναν μια χειροπιαστή
και απλή ανάκτηση,

ή κάτι σαν πύλη προς αυτά τα μνημεία.

Έτσι μπορείτε να δείτε τις Βερσαλίες
ή το Shackleton's Hut.

Βασικά είναι εικονική πραγματικότητα
της εποχής γύρω στο 1955.

(Γέλια)

Στο γραφείο μας ανταλλάσσουμε URL
πετώντας υφασμάτινα μπαλάκια.

Είναι απίστευτα απλό, σαν
την κάρτα απεριορίστων διαδρομών.

Βασικά βάζετε έναν ιστότοπο
σε ένα μικρό τσιπ εδώ μέσα

και μετά κάνετε αυτό και... μπουμ -

ο ιστότοπος εμφανίζεται στο τηλέφωνό σας.

Κοστίζει περίπου 10 λεπτά.

Το Treehugger είναι κάτι που δουλεύουμε

με τις εταιρίες Grumpy Sailor
και Finch εδώ στο Σίδνεϊ.

Και με ενθουσιάζει το τι μπορεί να συμβεί

όταν διαλύσουμε τα τηλέφωνα
και βάλουμε τα δεδομένα στα δένδρα,

και ότι τα παιδιά μου
μπορεί να έχουν μια ευκαιρία

να επισκεφτούν ένα μαγεμένο δάσος
με την καθοδήγηση ενός μαγικού ραβδιού,

όπου θα μιλήσουν με ψηφιακές νεράιδες
και θα κάνουν ερωτήσεις,

και αντίστοιχα θα ερωτηθούν και τα ίδια.

Όπως βλέπετε,

είμαστε στο στάδιο της μακέτας
με αυτό το σχέδιο.

(Γέλια)

Αλλά είμαι ενθουσιασμένος

από την πιθανότητα να πάρουμε πάλι
έξω τα παιδιά, χωρίς οθόνες,

αλλά με όλη την πανίσχυρη μαγεία
του Διαδικτύου στα χέρια τους.

Ελπίζουμε να το έχουμε σε λειτουργία
έως το τέλος του χρόνου.

Ας ανακεφαλαιώσουμε.

Στους ανθρώπους αρέσουν οι φυσικές λύσεις.

Τους αρέσει η πληροφόρηση.

Οι άνθρωποι χρειάζονται απλά εργαλεία.

Αυτές οι αρχές πρέπει να καθορίζουν
το σχεδιασμό για το μέλλον,

όχι μόνο για το Διαδίκτυο.

Μπορεί να νιώθετε άβολα
με την επερχόμενη εποχή της πληροφορίας.

Μπορεί να το βλέπετε σαν πρόκληση
παρά σαν κάτι απλά συναρπαστικό.

Δεν είστε μόνοι. Και εγώ το ίδιο.

Είναι μια ασυνήθιστη περίοδος
της ανθρώπινης ιστορίας.

Είμαστε οι άνθρωποι που πραγματικά
χτίζουμε τον κόσμο μας,

δεν υπάρχει τεχνητή νοημοσύνη...

ακόμη.

(Γέλια)

Είμαστε εμείς - σχεδιαστές, αρχιτέκτονες,
καλλιτέχνες, μηχανικοί.

Και αν το βάλουμε σκοπό,

νομίζω ότι πραγματικά μπορούμε
να φτιάξουμε έναν χαρούμενο κόσμο,

γεμάτο με τις αγαπημένες μας πληροφορίες,

που θα τον νιώθετε τόσο φυσικό και απλό
σαν να ανάβετε το φως.

Παρότι σας φαίνεται αναπόφευκτο,

ότι το κοινό θέλει ρολόγια,
ιστοσελίδες και γραφικά συστατικά,

ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε λίγο
τον φελλό, το φως και τα μπαλάκια.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)