Een krijgsroep tegen het kindhuwelijk

Het leven van Memory Banda ging heel anders dan dat van haar zus. Toen haar zus de puberteit bereikte, werd ze naar een traditioneel "initiatiekamp" gestuurd waar meisjes leren hoe ze "een man seksueel bevredigen". Ze werd daar zwanger -- op haar elfde. Banda weigerde echter te gaan. In plaats daarvan organiseerde ze een groep en vroeg de leider van de gemeenschap om een verordening dat geen enkel meisje voor haar 18de mag worden gedwongen te trouwen. Ze ging door tot het nationale niveau... met ongelofelijke resultaten voor meisjes in heel Malawi.

Vandaag begin ik

met een gedicht te delen

van een vriendin uit Malawi,

Eileen Piri.

Eileen is pas 13,

maar toen we onze
geschreven gedichten bekeken,

vond ik die van haar zo interessant,

zo motiverend.

Dus ik zal het voorlezen.

De titel is: "Ik trouw wanneer ik wil."

(Gelach)

"Ik trouw wanneer ik wil.

Mijn moeder kan me
niet dwingen te trouwen.

Mijn vader kan me niet dwingen te trouwen.

Mijn oom, mijn tante,

mijn broer of zus,

kunnen me niet dwingen te trouwen.

Niemand in de wereld

kan me dwingen te trouwen.

Ik trouw wanneer ik wil.

Zelfs als je me slaat,

zelfs als je me wegjaagt,

zelfs als je iets slechts met me doet,

ik trouw wanneer ik wil.

Ik trouw wanneer ik wil,

maar niet voordat ik goed ben opgeleid,

en niet voordat ik helemaal volwassen ben.

Ik trouw wanneer ik wil."

Dit gedicht lijkt misschien vreemd,

geschreven door een meisje van 13,

maar waar Eileen en ik vandaan komen,

daar is dit gedicht,
dat ik net heb voorgelezen,

een krijgsroep.

Ik kom uit Malawi.

Malawi is een van de armste landen,

zeer arm,

waar gelijkheid tussen geslachten
bedenkelijk is.

Terwijl ik daar opgroeide,

kon ik niet mijn eigen levenskeuzes maken.

Ik kon niet eens de
persoonlijke mogelijkheden

in het leven ontdekken.

Ik zal u een verhaal vertellen

van twee verschillende meisjes,

twee prachtige meisjes.

Deze meisjes groeiden op

in hetzelfde huis.

Ze aten hetzelfde eten.

Soms deelden ze kleding

en zelfs schoenen.

Maar hun levens gingen anders,

in twee verschillende richtingen.

Het ene meisje is mijn zusje.

Mijn zusje was pas 11

toen ze zwanger werd.

Dat was pijnlijk.

Niet alleen voor haar, zelfs voor mij.

Ik ging ook door een zware tijd.

In mijn cultuur,

wanneer je de puberteit bereikt,

moet je naar een initiatiekamp.

In deze kampen

leer je een man seksueel te bevredigen.

Er is een speciale dag,

die ze de "Zeer Speciale Dag" noemen,

waarop de gemeenschap een man inhuurt,

die naar het kamp komt,

en met de jonge meisjes naar bed gaat.

Beeldt u zich het trauma eens in

dat deze jonge meisjes elke dag doorstaan.

De meeste meisjes worden zwanger.

Ze krijgen zelfs HIV en AIDS

en andere geslachtsziekten.

Mijn zusje werd zwanger.

Ze is nu pas 16

en ze heeft drie kinderen.

Haar eerste huwelijk hield het niet vol,

haar tweede ook niet.

Aan de andere kant is er dit meisje.

Ze is geweldig.

(Gelach)

(Applaus)

Ik noem haar geweldig omdat ze dat is.

Ze is heel fenomenaal.

Dat meisje ben ik. (Gelach)

Toen ik 13 was,

werd mij verteld: je bent volwassen,

je bent nu op leeftijd,

je moet naar een initiatiekamp gaan.

Ik dacht: "Wat?

Ik ga niet naar een initiatiekamp."

Weet je wat de vrouwen tegen me zeiden?

"Jij bent een dom meisje. Koppig.

Je respecteert de tradities
van onze maatschappij,

onze gemeenschap niet."

Ik zei nee omdat ik wist wat ik ging doen.

Ik wist wat ik wilde in mijn leven.

Ik had als jong meisje veel dromen.

Ik wilde goed opgeleid worden,

in de toekomst een goede baan vinden.

Ik zag mezelf als advocaat,

op zo'n grote stoel.

Dat waren de fantasieën die

elke dag door mijn hoofd gingen.

En ik wist dat, op een dag,

ik iets zou bijdragen, iets kleins,
aan mijn gemeenschap.

Maar elke dag na mijn afwijzing

zeiden de vrouwen tegen me:

"Kijk toch, je bent al volwassen.
Je zusje heeft een baby.

En jij dan?"

Dat was de muziek die ik elke dag hoorde,

en dat is de muziek
die meisjes elke dag horen

als ze niet doen wat
de gemeenschap van ze verlangt.

Toen ik de verhalen vergeleek
van mijn zusje en mij,

zei ik: "Waarom zou ik niets kunnen doen?

Waarom zou ik niets kunnen veranderen
aan wat al zo lang

in onze gemeenschap gebeurt?"

Toen riep ik andere meisjes op,

net als mijn zusje, die kinderen hebben,

die naar school zijn geweest,
maar lezen en schrijven zijn vergeten.

Ik zei: "Kom op, we kunnen elkaar leren

opnieuw te lezen en schrijven,

een pen vast te houden,
een boek vast te houden, te lezen."

Ik had een fantastische tijd met ze.

Ik leerde niet alleen iets over hen,

maar ze konden mij hun
persoonlijke verhalen vertellen,

wat ze elke dag meemaakten

als jonge moeders.

Toen dacht ik:

"Waarom nemen we niet
al deze dingen die we meemaken,

laten ze zien en vertellen onze moeders,
onze traditionele leiders,

dat dit verkeerde dingen zijn?"

Het was best eng om te doen,

want deze traditionele leiders

zijn al gewend aan de dingen

die er al jaren zijn.

Moeilijk om te veranderen,

maar goed om te proberen.

Dus we probeerden het.

Het was moeilijk, maar we hielden vol.

En ik ben hier om te vertellen

dat tijdens de eerste bijeenkomst

nadat de meisjes onze traditionele leider
zo onder druk hadden gezet,

onze leider het voor ons opnam en zei

dat geen enkel meisje
hoeft te trouwen voor ze 18 jaar is.

(Applaus)

In mijn gemeenschap

was dat de eerste keer

dat een dergelijke verordening
werd afgekondigd,

de eerste verordening die meisjes
in onze gemeenschap beschermt.

Daar hielden we niet op.

We streefden vooruit.

We waren vastbesloten om te vechten, niet
alleen voor meisjes in mijn gemeenschap,

maar ook in andere gemeenschappen.

Toen het wetsvoorstel voor kindhuwelijken
in februari werd gepresenteerd,

waren we bij het Parlement.

Elke dag, als de leden van het Parlement
naar binnen gingen,

vroegen we hen: "Willen jullie s.v.p.
het wetsvoorstel steunen?"

En we hebben niet veel
technologie, zoals hier,

maar we hebben onze kleine telefoons.

Dus we zeiden: "Waarom zoeken we hun
nummers niet? Dan sms'en we hen."

Dat deden we. Het was een goed idee.

(Applaus)

Dus toen het wetsvoorstel
werd aangenomen, sms'ten we hen:

"Bedankt dat u de wet heeft gesteund."

(Gelach)

En toen het voorstel
door de president werd getekend,

waardoor het een wet werd,
was dat een pluspunt.

In Malawi is 18 nu de huwelijksleeftijd,
van 15 naar 18.

(Applaus)

Het is goed dat het voorstel is aan-
genomen,

maar laat mij u iets zeggen:

Er zijn landen waar 18
de wettelijke huwelijksleeftijd is,

maar horen we niet elke dag
de schreeuwen van vrouwen en meisjes?

Elke dag kwijnen
de levens van meisjes weg.

Het is hoog tijd voor leiders
om aan hun verplichting te voldoen.

En dat betekent dat ze

telkens de problemen van meisjes
in gedachten houden.

We hoeven ons niet
op de tweede plaats te laten zetten,

maar ze moeten weten dat vrouwen,
zoals wij in deze ruimte,

wij zijn niet 'slechts' vrouwen,
wij zijn niet 'slechts' meisjes,

wij zijn uitzonderlijk.

Wij kunnen meer.

En nog iets voor Malawi,

en niet alleen voor Malawi,
maar ook andere landen:

De wetten die er zijn --

Een wet is pas een wet
als deze wordt uitgevoerd.

De wet die net is aangenomen

en de wetten die er
in andere landen al zijn,

moeten lokaal gepubliceerd worden,

bij de gemeenschap,

waar de problemen
van meisjes erg opvallen.

Meisjes worden elke dag met moeilijke
problemen geconfronteerd in de gemeenschap

dus als deze jonge meisjes weten dat er
wetten zijn die hen beschermen,

kunnen ze voor zichzelf opkomen,

omdat ze zullen weten dat er een wet is
die hen beschermt.

En nog iets dat ik wil zeggen is dat

de stemmen van meisjes en van vrouwen

prachtig zijn, ze zijn er,

maar we kunnen dit niet alleen.

Mannelijke advocaten moeten helpen

en samenwerken.

Het is groepswerk.

We hebben nodig wat
alle meisjes nodig hebben:

een goede opleiding, en bovenal,
niet trouwen op ons elfde. (Gelach)

En verder...

ik weet dat we samen
kunnen zorgen voor transformatie

van het legale, culturele
en politieke raamwerk

dat meisjes hun rechten ontneemt.

Ik sta hier vandaag

en zeg dat we kindhuwelijken
kunnen stoppen binnen één generatie.

Dit is het moment

waarop een meisje en een meisje,
en miljoenen meisjes in de wereld

kunnen zeggen:

"Ik trouw wanneer ik wil."

(Applaus)

Dank je wel. (Applaus)