Улична уметност со порака за надеж и мир

Роден во Франција во тунижанско семејство, ел Сид ужива да плива во различни култури, јазици и идентитети. Не е исклучок и неговата уметност, која вклучува арапска поезија во стил кој е инспириран од уличната уметност и графити. Во овој тивок, но страствен говор, уметникот и TED Пријател ја опишува неговата главна амбиција: да создаде уметност која е толку убава што нема потреба од превод.

Во 2012, кога го бојадисав минарето на
Џамијата Џара

во мојот роден град Габес,
на југот на Тунис,

не помислував дека едни графити можат
да го свртат вниманието кон еден град.

На почетокот, бев во потрага на ѕид
во мојот град,

и излезе дека минарето било изградено
во '94.

И 18 години, тие 57 метри бетон
биле сиви.

Кога за првпат го сретнав имамот,
и му кажав што сакам да направам,

тој рече, "Фала Богу што конечно дојде,"

ми рече дека со години чекал
некој

што ќе направи нешто на него.

Овој имам беше неверојатен бидејќи
не побара ништо од мене --

ниту скица, ниту пак
ме праша што ќе цртам.

Во секое дело што го работам,
вметнувам пораки

преку мојот стил калиграфити --
мешавина од калиграф и графити.

Користам цитати или поезија.

За минарето, мислев дека
на џамија најдобро би било

да ставам порака која
доаѓа од Куранот,

и така го избрав овој стих:

"Ех човештво, те создадовме од
маж и жена,

и те направивме луѓе и племе
за да се знаете едни со други."

Тоа е универзален повик за мир,
толеранција и прифатеност

кој доаѓа од страна што обично не ја
претставуваме во добро светло во медиумите.

Бев изненаден кога видов како локалната
заедница реагираше на сликата,

и како беа горди за тоа што минарето
добива толку многу внимание

од новинарите од целиот свет.

За имамот, не беше важна
само сликата;

за него беше многу посуштинско.

Тој се надеваше дека минарето ќе стане
споменик на градот,

и дека ќе привлече луѓе во ова
заборавено место во Тунис.

Универзалноста на пораката,

политичкиот контекст
на Тунис во тоа време,

и фактот дека го цитирав Куранот
преку графити

не беше незначајно.

Одново ја обедини заедницата.

Спојување на луѓе, идни генерации,

заедно преку арапски калиграфи

е она што јас го правам.

Пишувањето на пораки е суштината
на мојата работа.

Интересно е тоа што дури и
луѓето кои зборуваат арапски

мораат навистина да бидат фокусирани
за да го одгатнат напишаното.

Не мора да го познавате значењето
за да го почувствувате делото.

Мислам дека арапското писмо ја допира
вашата душа пред да стигне до вашите очи.

Во него има убавина што не морате
да ја преведувате.

Арапското писмо
се обраќа на сите, верувам;

на тебе, на него, на неа, на секого,

и тогаш кога ќе ја сфатите смислата,

се чувствувате поврзани со него.

Секогаш се трудам да пишувам пораки

кои се релевантни за местото
каде сликам,

но пораки кои имаат универзална
димензија,

за секој да може да ги разбере, без оглед
од каде доаѓа.

Јас сум роден и пораснав
во Франција, во Париз,

и почнав да учам како да пишувам
и да читам арапски кога бев 18.

Пораките денес ги пишувам само на арапски.

Една од причините зошто ова
ми е важно,

е заради реакциите кои ги добивам
насекаде низ светот.

Во Рио де Женеиро, ја преведов
оваа португалска поема

од Габриела Торес Барбоса,

која им оддаваше почит на сиромашните
луѓе од фавелата,

после што ја насликав на кровот.

Локалната заедница беше навистина
заинтригирана од она што го правев,

и штом им го кажав
значењето на калиграфот,

тие ми заблагодарија, зашто
чувствуваа поврзаност со делото.

Во Јужна Африка, во Кејп Таун,

локалната заедница Филипи

ми го понуди единствениот
бетонски ѕид во сиромашниот кварт.

Тоа беше училиште, на кое напишав

цитат од Нелсон Мендела,

кој вели, "[на арапски],"

што значи, "Изгледа невозможно
додека не биде направено."

Тогаш ми пријде еден дечко и рече,
"Зошто не го напишеш на англиски?"

на што му одговорив, "Твојата загриженост
ќе сметав дека е реална доколку ме прашаше

зошто не сум ја напишал на Зулу."

Во Париз, еднаш, имаш еден настан,

и некој го имаше отстапено ѕидот на
него да се слика.

Кога ме виде дека сликам на арапски,

толку се налути -- всушност, се дереше --
што побара да го избришам.

Бев лут и разочаран.

Но недела дена подоцна, организаторот
на настанот ме замоли да се вратам,

и ми кажа дека има еден ѕид карши
куќата на типов.

И така, типов --

(Смеа)

некако, беше приморан да
го гледа секој ден.

На почеток, сакав да
напишам, "[на арапски],"

што значи, "Еве ти го," но

(Смеа)

Решив да бидам попаметен
и напишав, "[на арапски],"

што значи, "Отвори го срцето."

Навистина сум горд на мојата култура,

и се обидувам да бидам нејзин амбасадор
преку мојата уметност.

И се надевам дека ќе ги разбиеме
стереотипите за кои сите сме свесни,

преку убавината на арапското писмо.

Денес, повеќе не го пишувам преводот
на пораката на ѕидот.

Не сакам поезијата на
калиграфот да биде уништена,

бидејќи е уметност на која можете да и се
воодушевувате без да го знаете значењето,

исто како што уживате во музика
од другите земји.

Некои луѓе ова сметаат дека е
отфрлање или затворена врата,

но за мене, претставува покана --

да се запознаете со мојот
јазик, култура и уметност.

Ви благодарам.

(Аплауз)