Arte de rúa cunha mensaxe de paz e esperanza

Nacido en Francia, fillo de pais tunisianos, a eL Seed encántalle facer malabares entre múltiples culturas, linguas e identidades. Tamén na súa obra, que introduce poesía árabe nun estilo inspirado na arte urbana e o graffiti. Nesta apaixonada charla, o artista, que tamén é Membro TED, describe a súa ambición central: crear arte tan fermosa que non requira tradución.

En 2012, cando pintei o minarete
da mesquita de Jara

na miña cidade natal de Gabés,
ao sur de Tunisia,

nunca imaxinei que o graffiti puidese
atraer tanta atención a unha cidade.

Ao principio, só buscaba un muro
na miña cidade,

e o minarete construírase no 94.

E durante 18 anos, eses 57 metros de
formigón permaneceron grises.

Cando coñecín o imán por primeira vez,
e lle dixen o que quería facer,

respondeu: "Grazas a Deus
que apareciches por fin",

e contoume que levaba anos esperando
que chegara alguén

que fixese algo con el.

O máis sorprendente deste imán
foi que non me pediu nada,

nin un bosquexo nin o que ía escribir.

En cada traballo que creo,
escribo mensaxes

con meu estilo de "caligraffiti", unha
mestura de caligrafía e graffiti.

Uso citas ou poesía.

Para o minarete, pensei
que a mensaxe máis relevante

para unha mesquita
debería proceder do Corán,

así que escollín esta estrofa:

"Oh, humanos, creámosvos
dun home e dunha muller,

e fixémosvos pobos e tribos
para que vos puiderades coñecer."

Era unha chamada universal á paz,
á tolerancia e á aceptación,

partindo de que non acostumamos ter
unha boa imaxe nos medios.

Sorprendeume ver como reaccionou
a comunidade local perante a pintura,

e o orgullo que sentían ao ver
que o minarete recibía tanta atención

da prensa internacional do mundo enteiro.

Para o imán, non era só unha pintura;

era más profundo que iso.

Esperaba que este minarete fose
un monumento para a cidade,

e atraese xente
a este lugar esquecido de Tunisia.

A universalidade da mensaxe,

o contexto político de Tunisia
nese momento,

o feito de que estaba escribindo
o Corán en estilo de graffiti

non carecían de significado.

Reuniu a comunidade.

Reunir xente, futuras xeracións,

a través da caligrafía árabe

é o que fago.

Escribir mensaxes é a esencia
do meu traballo.

O que é gracioso é que
incluso a xente que fala árabe

precisa concentrarse moito para
descifrar o que estou a escribir.

Non fai falla coñecer o significado
para sentir a peza.

Creo que a grafía árabe toca a alma
antes de chegar aos ollos.

Hai beleza nela que non precisa tradución.

A grafía árabe fálalles a todos, creo;

a ti, a ti, a ti, a todo o mundo,

e cando entendes o significado,

sénteste conectado con ela.

Sempre me aseguro de escribir mensaxes

que sexan relevantes
para o lugar onde pinto,

pero que sexan mensaxes
cunha dimensión universal,

para que o mundo enteiro
poida conectar con elas.

Nacín e crieime en Francia, en París,

e comecei a aprender a ler e escribir
árabe aos 18 anos.

Hoxe só escribo mensaxes en árabe.

Unha das razóns polas que isto
é tan importante para min

é por todas as reaccións
que recibín polo mundo.

No Río de Xaneiro, traducín
este poema portugués

de Gabriela Tôrres Barbosa,

que é unha homenaxe
á xente pobre da favela,

e despois pinteino nunha terraza.

A comunidade local estaba intrigada
co que estaba a facer,

mais tan axiña como lles dei
o significado da caligrafía,

agradecéronmo porque
se sentiron conectados coa peza.

En Suráfrica, en Cidade do Cabo,

a comunidade local de Philippi

ofreceume o único muro
de formigón do suburbio.

Era unha escola e escribín nela

unha cita de Nelson Mandela,

que dicía: [en árabe],

que significa
"Parece imposible ata que se fai."

Un día, achegóuseme un tipo e díxome:
"Por que non escribes en inglés?"

e eu respondinlle: "Consideraría lexítima
a túa preocupación se me preguntases

por que non escribo en zulú".

Unha vez, nun acto en París

alguén ofreceu o seu muro para pintalo.

Cando viu que eu estaba a pintar en árabe,

toleou, --de feito, púxose histérico--
e pediu que se borrase a parede.

Eu estaba enfadado e decepcionado.

Mais, unha semana despois, o organizador
do acto pediume que regresara,

e díxome que había un muro
xusto en fronte da casa dese tipo.

Así que, ese tipo...

(Risas)

ía ter que velo á forza todos os días.

Ao comezo, ía escribir: [en árabe],

que significa "Na túa cara", pero...

(Risas)

Decidín ser máis elegante
e escribín "[en árabe]",

que significa
"Abre o teu corazón."

Estou moi orgulloso da miña cultura,

e tento ser un embaixador
a través da miña arte.

Espero poder romper os estereotipos
que todos coñecemos,

coa beleza da grafía árabe.

Hoxe en día, xa non escribo
a tradución da mensaxe no muro.

Non quero romper a poesía da caligrafía.

e como é arte podes apreciala
sen coñecer o significado,

igual que podes gozar
da música doutros países.

Hai xente que o ve como
un rexeitamento ou unha porta pechada,

mais, para min, é máis unha invitación

á miña lingua, á miña cultura,
á miña arte.

Grazas.

(Aplausos)