Shawn Achor: Het geheim van geluk en beter werk

We geloven dat we moeten werken om gelukkig te zijn, maar zou het kunnen dat de volgorde niet klopt? In deze snelle en onderhoudende talk van TEDxBloomington betoogt psycholoog Shawn Achor dat geluk feitelijk de inspiratiebron vormt van productiviteit.

Ik was zeven en mijn zusje vijf,

en we waren aan het spelen bovenop een stapelbed.

Ik was twee jaar ouder dan mijn zusje destijds --

ik bedoel, dat ben ik ook nu nog --

maar destijds betekende dit dat ze alles moest doen wat ik wilde,

en ik wilde oorlogje spelen.

Dus we zaten bovenop het stapelbed.

Aan een kant van het bed

had ik al mijn G.I. Joe-soldaten en wapens staan.

Aan de andere kant stonden mijn zusjes My Little Ponies

klaar voor een cavalerie-charge.

De versies van wat er gebeurde die middag verschillen nogal,

maar aangezien mijn zus hier nu niet is,

zal ik het ware verhaal vertellen.

(Gelach) --

Mijn zusje is namelijk ietwat onhandig.

Zonder hulp of duwtje van haar oudere broer

verdween Amy over de rand van het stapelbed

en belandde met een smak op de grond.

Ik gluurde nerveus over de rand van het bed

om te zien hoe mijn zusje ervoor stond,

en zag dat ze pijnlijk op handen en knieën

geland was.

Ik was nerveus omdat mijn ouders me hadden opgedragen

te zorgen dat mijn zusje en ik

zo veilig en stil mogelijk speelden.

Aangezien ik per ongeluk Amy's arm had gebroken

...een week eerder...

(Gelach)

... toen ik haar heldhaftig aan de kant duwde

om een ingebeelde kogel te ontwijken,

(Gelach)

...iets waarvoor ik tot op heden niet bedankt ben,

deed ik mijn uiterste best --

zij zag hem niet eens komen --

deed ik mijn best om me goed te gedragen.

Ik zag in het gezicht van mijn zusje

een opwelling van pijn, schrik en verbazing

die uit haar mond dreigde te ontsnappen

en mijn ouders dreigde te wekken uit hun lange winterslaap.

Dus ik deed het enige wat

mijn koortsachtige 7-jaar oude brein kon bedenken.

Als je kinderen hebt, zal dit je bekend voorkomen.

Ik zei: "Amy, Amy, wacht... Niet huilen. Niet huilen.

Zag je hoe je landde?

Mensen landen niet zo op handen en voeten.

Amy, dit betekent dat je een eenhoorn bent."

(Gelach)

Dat was niet eerlijk, want mijn zusje wilde niets liever dan

niet Amy-het-gevallen-5-jarige-zusje te zijn,

maar Amy-de-bijzondere-eenhoorn.

Dit was een optie die voor haar brein voorheen niet beschikbaar was.

Mijn arme, gemanipuleerde zusje verkeerde in tweestrijd.

Haar kleine breintje trachtte te beslissen

of ze de pijn, schrik en verrassing wilde voelen

die ze zojuist ervoer,

of wilde mijmeren over haar nieuwe identiteit als eenhoorn.

Het laatste won het.

In plaats van te huilen, stoppen met spelen,

in plaats van mijn ouders te wekken

met alle negatieve gevolgen van dien voor mij,

...plooide haar gezicht in een glimlach

en ze klauterde weer op het stapelbed met de gratie van een baby-eenhoorn.

(Gelach)

... met één gebroken been.

Wat wij destijds ontdekt hadden

als prille vijf- en zevenjarige --

zonder het te beseffen --

was iets dat twee decennia later de voorhoede zou vormen

van de wetenschappelijke interpretatie van het menselijk brein.

We hadden 'positieve psychologie' ontdekt,

hetgeen de reden is waarom ik hier nu sta,

en de reden waarom ik dagelijks opsta.

Toen ik begon met praten over dit onderzoek

buiten de wetenschap, in bedrijven en scholen,

was het eerste wat ze me sterk afraadden

om je presentatie te beginnen met een diagram.

Het eerste wat ik wil doen, is mijn talk beginnen met een diagram.

Dit diagram ziet er saai uit,

maar het is wel de reden waarom ik 's ochtends opsta.

Het betekent niet eens iets; het zijn nepdata.

Wat we zagen was --

(Gelach) Als ik deze data verkreeg

door jullie hier te bestuderen, zou ik heel blij zijn,

want er is duidelijk een trend zichtbaar,

wat betekent dat ik gepubliceerd kan worden...

het enige dat werkelijk telt.

Het feit dat er zich één gekke rode stip boven de curve bevindt,

is dat er één gek in de zaal is --

ik weet wie je bent, ik heb je eerder gezien --

geen probleem.

Het is geen probleem zoals jullie weten,

want ik kan die stip gewoon weghalen.

Ik kan die stip weghalen omdat het duidelijk een meetfout is.

We weten dat het een meetfout is

omdat het mijn data in de war gooit.

Het eerste wat we mensen leren

in economie-, statistiek-, business- en psychologiecursussen,

is hoe je, op een statistisch correcte wijze, de gekken kan schrappen.

Hoe schrappen we de buitenbeentjes

zodat we een mooie lijn overhouden?

Wat fantastisch is als ik probeer te achterhalen

hoeveel Advil de gemiddelde persoon moet nemen -- twee.

Maar als ik geïnteresseerd ben in jouw potentieel,

of geluk of productiviteit

of energie of creativiteit,

dan scheppen we zo de cultus van het gemiddelde.

Als ik een vraag stel als:

"Hoe snel kan een kind leren lezen in een klas?",

maken wetenschappers daarvan: " Hoe snel leert het

gemiddelde kind lezen in een klas?"

en we vormen die klas naar het gemiddelde.

Als je onder het gemiddelde valt in deze curve,

raken psychologen opgewonden,

want dat betekent dat je ofwel depressief bent of een stoornis hebt,

of hopelijk beide.

We hopen beide, want ons bedrijfsmodel is:

als je naar therapie komt met een probleem,

willen we dat je bij het weggaan weet dat je er 10 hebt,

zodat je kan blijven terugkomen.

We gaan zo nodig terug naar je jeugd,

maar uiteindelijk willen we je normaal maken.

Maar normaal is maar doorsnee.

Wat ik stel, en wat positieve psychologie stelt,

is dat als we onderzoeken wat doorsnee is,

we ook doorsnee zullen blijven.

In plaats van het schrappen van de positieve buitenbeentjes,

stel ik in een groep als deze

de vraag: waarom?

Waarom zitten sommigen van jullie boven de curve

wat betreft je intellectuele, atletische en muzikale kunnen,

creativiteit, energieniveau,

je veerkracht bij tegenslagen, je gevoel voor humor?

Wat het ook is... in plaats van schrappen wil ik je bestuderen.

Want misschien kunnen we informatie verzamelen

niet enkel over hoe we mensen omhoog naar het gemiddelde krijgen,

maar hoe we het hele gemiddelde omhoog krijgen

in onze bedrijven en scholen wereldwijd.

Dit diagram is belangrijk voor me

omdat op tv de meeste informatie in het nieuws

niet positief is, maar negatief.

Het gaat over moord, corruptie, ziekten, natuurrampen.

Vrij snel gaat mijn brein denken

dat dit de ware ratio van negatief / positief is in de wereld.

Wat dat doet, is iets creëren

genaamd het 'medicijnenstudie-syndroom'.

Als je mensen kent die medicijnen hebben gestudeerd,

weet je dat tijdens het eerste jaar,

als je alle symptomen en ziekten leest die kunnen optreden,

je je plotseling realiseert dat je ze allemaal hebt.

Ik heb een zwager genaamd Bobo -- een verhaal op zich.

Bobo is getrouwd met Amy de eenhoorn.

Bobo belde me op

vanaf Yale Medical School,

en zei: "Shawn, ik heb lepra."

(Gelach)

Hetgeen, zelfs aan Yale, zeer zeldzaam is.

Maar ik had geen idee hoe ik Bobo moest troosten

want hij had net een hele week menopauze achter de rug.

(Gelach)

Wat we zien, is dat niet de realiteit ons vormt,

maar de lens waardoor ons brein de wereld beschouwt, vormt ons.

Als we die lens kunnen veranderen, kunnen we behalve je geluk,

tevens elk schoolresultaat en zakelijk resultaat veranderen.

Toen ik me inschreef voor Harvard, verwachtte ik niet

toegelaten te worden, en mijn familie had geen geld voor studie.

Twee weken later kreeg ik een militaire studiebeurs.

Opeens was iets onmogelijks een realiteit geworden.

Ik nam aan dat alle anderen het ook als een privilege zou zien,

dat ze opgetogen zouden zijn om daar te zijn.

Al zat je in een klas met slimmere mensen dan jij,

was je blij om daar te zijn, zo voelde ik dat.

Maar ik ontdekte

dat hoewel sommigen dat zo ervaren,

toen ik na vier jaar afstudeerde

en vervolgens acht jaar op de campus woonde met de studenten --

op verzoek van Harvard; ik was niet díe vent.

(Gelach)

Ik begeleidde studenten door de moeilijke vier jaren.

Wat ik zag in mijn onderzoek en mijn onderwijs

is dat deze studenten -- hoe blij ze ook waren

met hun toelating tot de school --

na twee weken gericht waren, niet op het privilege daar te zijn,

noch de filosofie of de natuurkunde...

Hun brein was gefocust op de competitie, de werkdruk,

het gedoe, de stress, de klachten.

Toen ik er heen ging, liep ik de eerstejaars eetzaal binnen,

waar mijn vrienden uit Waco, Texas, waar ik opgroeide --

ik weet dat sommigen ervan gehoord hebben.

Als ze op bezoek kwamen, keken ze rond en zeiden:

"Deze eetzaal ziet eruit als iets uit Zweinstein,

van de film "Harry Potter", en dat is zo.

Dit is Zweinstein uit de film "Harry Potter" en dit is Harvard.

En als ze dit zien, zeggen ze:

"Shawn, waarom verspil je je tijd met onderzoek naar geluk op Harvard?

Waar kan een Harvard-student nou

ongelukkig over zijn?"

Opgesloten in die vraag

is de sleutel tot begrip van de wetenschap van geluk.

Want die vraag impliceert

dat onze externe wereld ons geluksniveau aangeeft.

In werkelijkheid kan ik uit alle informatie over je externe wereld,

slechts 10% van je lange-termijn-geluk afleiden.

90% van je lange-termijn-geluk

hangt niet van de externe wereld af

maar van hoe je brein de wereld verwerkt.

Als we dat veranderen,

als we de formule voor geluk en succes veranderen,

kunnen we veranderen hoe wij

vervolgens de werkelijkheid beïnvloeden.

We zagen dat slechts 25% van succes op je werk

afhangt van I.Q.

75% van succes op je werk

hangt af van je optimisme, sociale ondersteuning

en je vermogen om stress te zien als uitdaging, niet bedreiging.

Ik sprak met een prestigieuze kostschool in New England,

en ze zeiden: "Dat weten we al.

Dus ieder jaar houden we een wellness-week,

Op maandagavond hebben we een wereldexpert die

komt praten over depressie bij adolescenten.

Dinsdagavond is het geweld en pesten.

Woensdagavond: eetstoornissen.

Donderdagavond: drugsgebruik.

Vrijdagavond proberen we te kiezen tussen riskante seks of geluk."

(Gelach)

Ik zei: "Dat is de vrijdagavond van de meeste mensen."

(Gelach)

(Applaus)

Ik ben blij dat je die leuk vond... zij niet.

Stilte aan de andere kant van de lijn.

In die stilte zei ik: "Ik wil graag komen praten op uw school,

maar besef wel: dat is geen wellness-week, maar een ziekte-week.

U heeft alle negatieve dingen aangegeven,

maar niet gesproken over de positive."

De afwezigheid van ziekte is geen gezondheid.

Gezondheid bereik je zo:

We moeten de formule voor geluk en succes omdraaien.

De afgelopen drie jaar, ben ik naar 45 verschillende landen gereisd,

om met scholen en bedrijven te werken

middenin een economische neergang.

Ik zag dat de meeste bedrijven en scholen

de volgende succesformule volgen:

Als ik harder werk, word ik succesvol.

Als ik succesvoller ben, ben ik gelukkiger.

Daarop berusten onze opvoedingsmethoden, managementstijlen,

de manier waarop we ons gedrag motiveren.

Het is wetenschappelijk incorrect en omgekeerd om twee redenen.

Ten eerste, elke keer als je brein een succes boekt,

verander je wat succes voor jou betekende.

Je had goede cijfers, nu moet je betere cijfers halen,

je ging naar een goede school en dan moet je naar een nog betere,

je kreeg een goede baan en nu heb je een nog betere nodig,

je haalde je verkoopdoel; nu gaan we je verkoopdoel veranderen.

Als geluk zich aan de andere kant van succes bevindt, komt je brein er nooit.

Als maatschappij hebben we

geluk over de cognitieve horizon geduwd.

We denken dat we succesvol moeten zijn

en dan zijn we gelukkig.

Maar het probleem is dat onze breinen andersom werken.

Als je iemands positiviteits-niveau in het heden verhoogt,

ervaart hun brein wat we noemen een geluksvoorsprong.

Als je brein positief ingesteld is

presteert het beduidend beter

dan wanneer negatief, neutraal of gestresst.

Je intelligentie stijgt, je creativiteit en je energiepeil stijgen.

Feitelijk zagen we dat ieder

zakelijk resultaat vooruitgaat.

Je positieve brein is 31% productiever

dan je brein dat negatief, neutraal of gestesst is.

Je bent 37% beter in het verkopen.

Artsen zijn 19% sneller, accurater in het

stellen van de juiste diagnose

als ze positief zijn.

Dat betekent dat we de formule kunnen omdraaien.

Als we positief kunnen worden in het heden,

werken onze breinen succesvoller

omdat we harder, sneller en intelligenter kunnen werken.

We moet deze formule kunnen omdraaien

zodat we beginnen te zien waar ons brein toe in staat is.

Want dopamine, dat je systeem binnenstroomt

als je positief bent, heeft twee functies.

Het maakt je niet alleen blijer,

maar het activeert ook alle leergebieden in je hersenen

waardoor je je anders kunt aanpassen aan de wereld.

We ontdekten manieren om je brein te trainen

om positiever te worden.

In een tijdsspanne van 2 minuten gedurende 21 dagen,

kunnen je je hersenen herprogrammeren.

Hierdoor werken je hersenen

optimistischer en succesvoller.

We deden deze dingen tijdens het onderzoek

in ieder bedrijf waarmee ik gewerkt heb,

door ze 21 dagen lang, dagelijks drie nieuwe dingen

te laten opschrijven waarvoor ze dankbaar zijn.

Aan het eind daarvan

begint hun brein een patroon vast te houden

van het scannen van de wereld voor allereerst de positieve dingen.

Het neerschrijven van een positieve ervaring

laat je brein die herbeleven.

Oefening leert je brein dat je gedrag belangrijk is.

We zien dat meditatie je brein bevrijdt

van de culturele ADHD die we gecreeërd hebben

door meerdere taken tegelijk te doen,

en je helpt te focussen op waarmee je bezig bent.

Tot slot: willekeurige daden van vriendelijkheid zijn bewuste daden.

We laten mensen bij het openen van hun mailbox,

1 positieve e-mail schrijven,

waarin ze een vriend of kennis loven of bedanken.

Door deze dingen te doen

en ons brein te trainen zoals we ons lichaam trainen,

zagen we dat we de formule voor geluk en succes kunnen omdraaien,

en daardoor niet alleen positiviteit verspreiden,

maar een echte revolutie creëren.

Dank je wel.

(Applaus)