Dyan deNapoli: De grote piguïnreddingsoperatie

Een persoonlijk verhaal, een collectieve triomf: Dyan deNapoli vertelt het verhaal van 's werelds grootste vrijwilligersactie om dieren te redden, waarbij meer dan 40.000 pinguïns werden gered na een olieramp voor de kust van Zuid-Afrika. Hoe klaar je een klus van dergelijke omvang? Pinguïn voor pinguïn voor pinguïn ...

Voor zolang ik me kan herinneren,

voel ik me erg verbonden

met dieren en de oceaan.

Op deze leeftijd

was mijn persoonlijke idool

Flipper de dolfijn.

Toen ik voor het eerst hoorde over bedreigde diersoorten,

was ik er ondersteboven van dat elke dag dieren voor altijd

van deze aarde werden weggevaagd.

Ik wilde iets doen om te helpen,

maar ik heb me altijd afgevraagd:

hoe kan één individu hier nu het verschil maken?

Het zou 30 jaar duren,

maar uiteindelijk zou ik het antwoord krijgen op die vraag.

Toen deze hartverscheurende beelden van met olie besmeurde vogels

het afgelopen jaar eindelijk uit de Golf van Mexico begonnen door te komen

tijdens die gruwelijke olieramp van BP,

vertelde de Duitse

biologe Silvia Gaus:

"We moeten alle met olie besmeurde vogels gewoon euthanaseren

omdat studies hebben aangetoond

dat minder dan één procent ervan

overleeft na hun vrijlating."

Daar was ik het grondig mee oneens.

Bovendien geloof ik dat ieder met olie besmeurd dier

een tweede kans op leven verdient.

Ik wil jullie vertellen

waarom ik daar zo zeker van ben.

Op 23 juni 2000

zonk een schip, Treasure genaamd,

voor de kust van Kaapstad, Zuid-Afrika.

Het verloor 1.300 ton brandstof,

wat de habitats

van bijna de helft van de hele wereldbevolking

aan Afrikaanse pinguïns vervuilde.

Het schip zonk tussen Robbeneiland in het zuiden

en Dasseneiland in het noorden.

Dit zijn twee van de belangrijkste broedplaatsen voor pinguïns.

Precies zes jaar en drie dagen eerder,

op 20 juni 1994,

zonk in de buurt van Dasseneiland een schip, Apollo Sea genaamd,

en besmeurde 10.000 pinguïns -

waarvan de helft stierf.

De Treasure zonk in 2000,

op het hoogtepunt van het beste broedseizoen

dat wetenschappers ooit hadden opgetekend voor de Afrikaanse pinguïn -

die op dat moment vermeld stond als een bedreigde diersoort.

In de kortste tijd waren bijna 20.000 pinguïns

bedekt met deze giftige olie.

Het lokale zeevogelopvangcentrum, SANCCOB genaamd,

begon meteen met een enorme reddingsoperatie.

Dit zou snel de grootste reddingsoperatie

voor dieren worden die ooit is ondernomen.

Op dat moment werkte ik daar in de buurt.

Ik was pinguïnaquariaan aan het New England Aquarium.

Gisteren precies 11 jaar geleden

ging de telefoon in het pinguïnkantoor.

Met deze oproep zou mijn leven voor altijd veranderen.

Het was ene Estelle Van der Meer die me opbelde van SANCCOB,

om te zeggen:"Kom alsjeblief helpen.

We zitten met duizenden besmeurde pinguïns

en duizenden goedbedoelende

maar volledig onervaren vrijwilligers.

We hebben pinguïnexperts nodig om hen te trainen en te begeleiden."

Twee dagen later

zat ik op een vliegtuig op weg naar Kaapstad

met een team van pinguïnspecialisten.

De scène in het gebouw

was verschrikkelijk en surrealistisch.

Vele mensen vergeleken het met een oorlogsgebied.

Vorige week vroeg een 10-jarig meisje me:

"Wat voelde je

toen je voor het eerst dat gebouw

met zoveel besmeurde pinguïns binnenliep?"

Dit is wat er gebeurde.

Ik was meteen terug in de tijd

naar dat moment.

Pinguïns zijn heel vocale vogels.

Echt, echt luidruchtig.

Ik verwachtte toen ik dat gebouw binnenging

een kakofonie

van getoeter, gebalk en gekrijs.

Maar in plaats daarvan

was het

akelig stil.

Meteen was het duidelijk

dat deze vogels gestrest, ziek en getraumatiseerd waren.

Het andere ding dat zo opviel,

was het grote aantal vrijwilligers.

Tot 1.000 mensen per dag

kwamen naar het opvangcentrum.

Uiteindelijk kwamen in de loop van deze redding

meer dan 12.500 vrijwilligers

uit de hele wereld naar Kaapstad

om deze vogels te helpen redden.

Het verbazingwekkende

was dat niet één van hen daar moest zijn -

maar ze waren er.

Voor de enkelen van ons die er beroepshalve waren,

was de bijzondere vrijwilligersreactie

bij deze crisis

diep ontroerend en ontzagwekkend.

De dag na onze aankomst

kregen twee van ons uit het aquarium de leiding over zaal twee.

Daar waren meer dan 4.000 besmeurde pinguïns.

Denk eraan dat we drie dagen eerder

60 pinguïns onder onze zorg hadden.

We waren zeker overweldigd

en een beetje bang - ik tenminste toch.

Persoonlijk wist ik niet

of ik was in staat was

zo'n monsterlijke taak af te handelen.

Samen wisten we niet eens

of we dit voor elkaar zouden krijgen.

Omdat we allen wisten

dat slechts zes jaar eerder,

half zo veel pinguïns waren besmeurd en gered,

en slechts de helft van hen had het overleefd.

Zou het menselijk mogelijk zijn

om zoveel besmeurde pinguïns te redden?

We wisten het niet.

Maar wat ons hoop gaf,

waren deze ongelooflijk toegewijde en moedige vrijwilligers -

drie van hen zijn hier pinguïns onder dwang aan het voeden.

Je kunt merken dat ze zeer dikke handschoenen dragen.

Je moet weten dat Afrikaanse pinguïns

vlijmscherpe snavels hebben.

Het duurde niet lang of

we zaten van van kop tot teen

onder vervelende wonden

toegebracht door doodsbange pinguïns.

Nu ontwikkelde zich de dag na onze aankomst

een nieuwe crisis.

De olievlek werd nu naar het noorden, richting Dasseneiland gedreven.

De redders waren wanhopig

omdat ze wisten dat als de olie daar zou geraken,

het niet mogelijk zou zijn om nog meer met olie besmeurde vogels te redden.

Er waren echt geen goede oplossingen.

Maar dan kwam eindelijk

een van de onderzoekers op dit gekke idee.

Hij zei: "Oké, waarom proberen we niet de dieren te verzamelen

die het grootste risico lopen om besmeurd te worden?"

Ze verzamelden er 20.000.

"We verschepen ze 750 km langs de kust

naar Port Elizabeth in trucks met openluchtkooien

en laten ze daar los in het schone water

om terug naar huis te zwemmen."

(Gelach)

Drie van die pinguïns - Peter, Pamela en Percy -

droegen satelliettags.

De onderzoekers kruisten hun vingers en hoopten

dat tegen de tijd dat ze terug thuis zouden komen,

de olie op hun eiland zou zijn opgeruimd.

En gelukkig was dat het geval

de dag dat ze aankwamen.

Het was een enorme gok maar het had zijn vruchten afgeworpen.

Dus weten ze nu

dat ze deze strategie kunnen gebruiken

bij toekomstige olierampen.

Bij het redden van in het wild levende dieren, zoals in het leven,

leren we van elkaar door eerdere ervaring,

We leren zowel van onze successen

als van onze mislukkingen.

De belangrijkste les

tijdens de Apollo-Searedding in '94

was dat de meeste van deze pinguïns waren gestorven

door onwetend gebruik te maken

van slecht geventileerde

transportkisten en vrachtwagens -

omdat ze niet waren voorbereid

om zoveel besmeurde pinguïns in één keer te behandelen.

In de zes jaar tussen deze twee olielekken

maakten ze duizenden van deze goed geventileerde dozen.

Als gevolg daarvan stierven tijdens

de Treasurereddingsactie slechts 160 pinguïns

tijdens het transport

in tegenstelling tot 5.000.

Alleen dit al was een enorme overwinning.

Iets anders dat we leerden tijdens de Apolloredding

was hoe de pinguïns te trainen

om vis uit de hand te aanvaarden,

met behulp van deze trainingsboxen.

We gebruikten deze techniek opnieuw

tijdens de Treasureredding.

Maar een interessant iets werd opgemerkt

tijdens het trainingsproces.

De eerste pinguïns

die het aanleerden om ongedwongen te eten,

waren degenen die een metalen band hadden aan hun vleugels

van het lek van de Apollo Sea zes jaar eerder.

Dus pinguïns leren ook

uit eerdere ervaringen.

Al die pinguïns

moesten zorgvuldig gereinigd worden om de olie van hun lijf te krijgen.

Twee mensen zouden op zijn minst één uur

nodig hebben om een pinguïn schoon te maken.

Als je een pinguïn wil schoonmaken,

moet je hem eerst besproeien met een ontvetter.

Dit brengt me naar mijn favoriete verhaal

van de Treasureredding.

Ongeveer een jaar voorafgaand aan deze olievlek,

had een 17-jarige student

een ontvetter uitgevonden.

Ze hadden hem bij SANCCOB met groot succes gebruikt,

dus begonnen ze hem te gebruiken tijdens de Treasureredding.

Maar halfweg de reddingsoperatie was hij op.

In paniek belde Estelle uit SANCCOB de student op

en zei: "Alsjeblieft, je moet er bijmaken."

Hij in allerijl naar het lab

om genoeg te maken om de rest van de vogels schoon te krijgen.

Dat is nou het coolste:

dat een tiener

een product bedacht

dat het leven van duizenden dieren

hielp redden.

Wat is er gebeurd met die 20.000 besmeurde pinguïns?

Had Silvia Gaus toch gelijk?

Moeten we alle door olie besmeurde

vogels routinematig euthanaseren

omdat de meeste van hen toch dood gaan?

Ze had het goed fout.

Na een half miljoen uur

van slopende vrijwilligersarbeid,

werd meer dan 90 procent van die besmeurde pinguïns

met succes terug vrijgelaten.

We weten uit follow-up studies

dat ze net zo lang leefden

als nooit besmeurde pinguïns

en bijna net zo succesvol broedden.

Bovendien werden ongeveer 3.000 pinguïnkuikens

gered en met de hand opgevoed.

We weten van langetermijnmonitoring

dat meer van deze met de hand grootgebrachte kuikens

overleven naar volwassenheid en vruchtbare leeftijd

dan door ouders opgevoede kuikens.

Gewapend met deze kennis

heeft SANCCOB een project opgezet om kuikens te redden.

Elk jaar redden ze verlaten kuikens en brengen ze groot.

Ze hebben een zeer indrukwekkende slaagkans

van 80 procent.

Dat is van cruciaal belang

omdat een jaar geleden

de Afrikaanse pinguïn tot bedreigde soort werd uitgeroepen.

Ze zouden in minder dan 10 jaar

kunnen uitsterven

als we nu niet iets doen om hen te beschermen.

Wat heb ik geleerd

van deze intense en onvergetelijke ervaring?

Persoonlijk heb ik geleerd

dat ik in staat ben tot zo veel meer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Ik leerde dat één persoon

een groot verschil kan maken.

Kijk maar eens naar die 17-jarige.

Als we samenkomen

en werken als één team,

kunnen we buitengewone dingen bereiken.

En werkelijk deelhebben aan iets

zo veel groter dan jezelf

is de meest lonende ervaring

die je mogelijk kan hebben.

Ik wil jullie graag verlaten met een laatste gedachte

en een uitdaging, als je wil.

Mijn missie als pinguïndame

is sensibiliseren en geld inzamelen

om pinguïns te beschermen.

Maar waarom zou iemand van jullie zich zorgen moeten maken over pinguïns?

Je moet ermee inzitten

omdat ze een indicatorsoort zijn.

Simpel gezegd, als pinguïns sterven,

betekent dat dat onze oceanen sterven,

waar we uiteindelijk allemaal door zullen worden beïnvloed.

Omdat, zoals Sylvia Earle zegt,

"de oceanen ons life-supportsysteem zijn."

De twee belangrijkste bedreigingen voor de pinguïns

zijn vandaag overbevissing en opwarming van de aarde.

Dit zijn twee dingen

waaraan ieder van ons

iets kan doen.

Als we elk ons deel doen,

kunnen we samen een verschil maken,

en kunnen we het uitsterven van pinguïns helpen tegen te gaan.

Mensen waren altijd al de grootste bedreiging voor pinguïns,

maar we zijn nu hun enige hoop.

Dank u.

(Applaus)