Η μεγάλη διάσωση των πιγκουίνων

Μια προσωπική ιστορία, ένας συλλογικός άθλος: Η Ντάιαν Ντενάπολι μας λέει την ιστορία της μεγαλύτερης εθελοντικής διάσωσης ζώων, στην οποία σώθηκαν πάνω από 40.000 πιγκουίνοι από μία πετρελαιοκηλίδα στη Νότια Αφρική. Πώς πραγματοποιείται ένα τόσο μεγάλο έργο; Πιγκουίνο-πιγκουίνο ...

Από τότε που θυμάμαι,

ένιωθα ένα βαθύ δεσμό

με τα ζώα και τους ωκεανούς.

Και σε αυτή την ηλικία,

το πρότυπό μου

ήταν ο Φλίπερ, το δελφίνι.

Και όταν πρωτοάκουσα
για τα απειλούμενα είδη,

καταρρακώθηκα όταν έμαθα

ότι κάθε μέρα αφανίζονται ζώα
από το πρόσωπο της γης για πάντα.

Και ήθελα να κάνω κάτι για να βοηθήσω,

αλλά πάντοτε αναρωτιόμουν,

τι θα μπορούσε να κάνει ένα άτομο
προκειμένου να κάνει τη διαφορά;

Και μπορεί να πέρασαν 30 χρόνια,

αλλά τελικά κατάφερα να βρω
την απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Όταν αυτές, οι αποκαρδιωτικές εικόνες
των καλυμμένων με πετρέλαιο πτηνών

άρχισαν επιτέλους να έρχονται στη δημοσιότητα
από τον Κόλπο του Μεξικού, πέρυσι

κατά τη διάρκεια
της τρομακτικής πετρελαιοκηλίδας της BP

μια Γερμανίδα βιολόγος
που ονομάζεται Σίλβια Γκάους

ανέφερε ότι,

«Θα έπρεπε να κάνουμε ευθανασία
στα πτηνά που καλύφθηκαν από πετρέλαιο

γιατί οι μελέτες έχουν δείξει

ότι λιγότερο από το 1% αυτών

μπορούν να επιζήσουν αν ελευθερωθούν».

Και δε θα μπορούσα
να διαφωνήσω περισσότερο.

Επιπλέον, πιστεύω ότι κάθε ζώο
που έχει καλυφθεί από πετρέλαιο

δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.

Και θέλω να σας πω

γιατί το πιστεύω τόσο πολύ αυτό.

Στις 23 Ιουνίου 2000,

ένα πλοίο που ονομαζόταν «Θησαυρός»

βυθίστηκε στην ακτή του Κέιπ Τάουν,
στη Νότια Αφρική,

χύνοντας 1.300 τόνους καυσίμων,

τα οποία μόλυναν τo φυσικό περιβάλλον

σχεδόν του μισού παγκόσμιου πληθυσμού

των αφρικανικών πιγκουίνων.

Το πλοίο βυθίστηκε
μεταξύ του νησιού Ρόμπεν στα νότια

και του νησιού Ντάσεν στα βόρεια.

Δύο νησιά που είναι τα 2 βασικότερα σημεία
αναπαραγωγής των πιγκουίνων.

Και ακριβώς,
6 χρόνια και 3 μέρες νωρίτερα,

στις 20 Ιουνίου 1994,

ένα πλοίο που ονομαζόταν «Θάλασσα Απόλλωνα»,
βυθίστηκε κοντά στο νησί Ντάσεν,

καλύπτοντας με πετρέλαιο
10.000 πιγκουίνους -

από τους οποίους οι μισοί πέθαναν.

Όταν βυθίστηκε το πλοίο «Θησαυρός» το 2000,

ήταν το μέγιστο σημείο της καλύτερης
αναπαραγωγικής περιόδου

που οι επιστήμονες είχαν καταγράψει
για τους αφρικανικούς πιγκουίνους -

οι οποίοι, εκείνη την περίοδο,
είχαν χαρακτηριστεί ως απειλούμενο είδος.

Και σύντομα, περίπου 20.000 πιγκουίνοι

καλύφθηκαν με αυτό το τοξικό πετρέλαιο.

Η τοπική ομάδα διάσωσης θαλάσσιων πτηνών,
που ονομάζεται SANCCOB,

οργάνωσε αμέσως
μια μαζική επιχείρηση διάσωσης -

η οποία θα γινόταν σύντομα

η μεγαλύτερη επιχείρηση διάσωσης ζώων
που έγινε ποτέ.

Εκείνη την περίοδο,
δούλευα σε αυτό το πεδίο.

Δούλευα με τους πιγκουίνους
στο ενυδρείο της Νέας Αγγλίας.

Και ακριβώς 11 χρόνια πριν, σαν χθες

χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο μας.

Και αυτό το τηλέφωνο,
άλλαξε τη ζωή μου για πάντα.

Ήταν η Εστέλ Βαν Μιρ από το SANCCOB,

που μου είπε:
«Σε παρακαλώ έλα να βοηθήσεις.

Έχουμε χιλιάδες πιγκουίνους
που καλύφθηκαν από το πετρέλαιο

και χιλιάδες πρόθυμους,

αλλά τελείως άπειρους εθελοντές.

Χρειαζόμαστε ειδικούς στους πιγκουίνους
να τους εκπαιδεύσουν και να τους επιβλέψουν».

Οπότε 2 μέρες αργότερα,

επιβιβάστηκα σε ένα αεροπλάνο
με προορισμό το Κέιπ Τάουν

με μια ομάδα ειδικών στους πιγκουίνους.

Η εικόνα μέσα στο κτίριο

ήταν αποκαρδιωτική και σουρεαλιστική.

Πολλοί άνθρωποι
τη σύγκριναν με πολεμική ζώνη.

Την περασμένη εβδομάδα,
ένα κορίτσι 10 ετών με ρώτησε,

«Πώς νιώσατε

όταν μπήκατε μέσα
σε αυτό το κτίριο για πρώτη φορά

και είδατε τόσους πολλούς πιγκουίνους
καλυμμένους με πετρέλαιο;»

Και έγινε το εξής.

Μεταφέρθηκα στιγμιαία

πίσω στο χρόνο, σε εκείνη τη στιγμή.

Οι πιγκουίνοι είναι πολύ φωνητικά πουλιά

και κάνουν πολύ, πολύ θόρυβο.

Και έτσι περίμενα, μπαίνοντας στο κτίριο

να ακούσω αυτή την κακοφωνία τους

σα να κορνάρουν,
να γκαρίζουν και να κράζουν,

αλλά αντί για αυτό,

όταν περάσαμε από αυτές τις πόρτες
και μπήκαμε στο κτίριο

ήταν παράξενα ήσυχα.

Ήταν ξεκάθαρο

ότι πρόκειται για αγχωμένα,
άρρωστα, τραυματισμένα πτηνά.

Κάτι άλλο πολύ εντυπωσιακό

ήταν ο τεράστιος αριθμός των εθελοντών.

Μέχρι και 1.000 άτομα την ημέρα

έρχονταν στο κέντρο διάσωσης,

και τελικά, στη διάρκεια της διάσωσης,

πάνω από 12.500 εθελοντές

ήρθαν από όλο τον κόσμο στο Κέιπ Τάουν

για να βοηθήσουν να σωθούν αυτά τα πτηνά.

Και το απίστευτο είναι

ότι κανένας
δεν ήταν αναγκασμένος να έρθει -

και όμως ήρθαν.

Οπότε για τους λίγους από εμάς
που ήμασταν εκεί ως επαγγελματίες,

αυτή η εκπληκτική
ανταπόκριση των εθελοντών

σε αυτή την κρίση

ήταν βαθιά συγκινητική
και προκαλούσε δέος.

Έτσι, την επόμενη μέρα,

δύο από εμάς από το ενυδρείο,
τοποθετηθήκαμε επικεφαλής στο δωμάτιο 2,

και το δωμάτιο 2 είχε πάνω από 4.000
πιγκουίνους καλυμμένους με πετρέλαιο.

Σκεφτείτε ότι 3 μέρες νωρίτερα,

είχαμε 60 πιγκουίνους να περιποιηθούμε,

οπότε ήμασταν σίγουρα συγκλονισμένοι

και λίγο φοβισμένοι
- τουλάχιστον, εγώ ήμουν.

Προσωπικά, πραγματικά δεν ήξερα

αν ήμουν ικανή να διαχειριστώ

ένα τόσο τεράστιο έργο.

Και συλλογικά,

δεν ξέραμε πραγματικά
αν θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε.

Γιατί όλοι ξέραμε

ότι μόλις 6 χρόνια νωρίτερα,

οι μισοί πιγκουίνοι είχαν καλυφθεί
με πετρέλαιο και είχαν διασωθεί

αλλά μόνο οι μισοί από αυτούς,
είχαν επιβιώσει.

Οπότε θα ήταν ανθρωπίνως δυνατό

να σώσουμε τόσους πολλούς πιγκουίνους;

Απλά δεν ξέραμε.

Αλλά αυτό που μας έδινε ελπίδες

ήταν οι απίστευτα αφοσιωμένοι και
γενναίοι εθελοντές-

τρεις εκ των οποίων εδώ ταΐζουν
με το ζόρι τους πιγκουίνους.

Και θα παρατηρήσετε
ότι φοράνε πολύ χοντρά γάντια.

Αυτό που πρέπει να γνωρίζετε
για τους αφρικανικούς πιγκουίνους

είναι ότι έχουν ράμφη κοφτερά σαν ξυράφια.

Και πολύ σύντομα,

τα σώματά μας ήταν καλυμμένα
από το κεφάλι μέχρι τα πόδια

με αυτές τις άσχημες πληγές

από τους τρομοκρατημένους πιγκουίνους.

Τη δεύτερη μέρα που ήμασταν εκεί,

παρουσιάστηκε μια νέα κρίση.

Η πετρελαιοκηλίδα είχε αρχίσει
να κατευθύνεται βόρεια προς το νησί Ντάσεν,

και οι διασώστες βρίσκονταν σε απόγνωση,

γιατί γνώριζαν πως αν η κηλίδα χτυπούσε,

θα ήταν αδύνατο
να σώσουν περισσότερα πτηνά.

Και πραγματικά δεν υπήρχαν καλές λύσεις.

Αλλά τελικά,

ένας από τους ερευνητές
πρότεινε μια τρελή ιδέα.

Είπε «Γιατί δεν προσπαθούμε να μαζέψουμε

τα πτηνά με μεγάλο κίνδυνο
να καλυφθούν με πετρέλαιο»

μάζεψαν 20.000 -

«και θα τα στείλουμε
500 μίλια βόρεια στην ακτή

στο Πορτ Ελίζαμπεθ μέσα
σε αυτά τα ανοιχτά φορτηγά

και θα τα απελευθερώσουμε
στα καθαρά νερά εκεί

και θα τα αφήσουμε να κολυμπήσουν
πίσω στο σπίτι τους».

(Γέλια)

Σε 3 από αυτούς τους πιγκουίνους
- Πήτερ, Πάμελα και Πέρσι -

φόρεσαν δορυφορικές ετικέτες,

και οι ερευνητές
έκαναν την προσευχή τους και ήλπιζαν

ότι μέχρι να γυρίσουν πίσω σπίτι τους,

το πετρέλαιο θα έχει καθαρίσει
από τα νησιά τους.

Και ευτυχώς, την ημέρα που φτάσανε,

είχε καθαρίσει.

Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα,
που τελικά όμως απέδωσε.

Οπότε τώρα ξέρουν

ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν
αυτή τη στρατηγική

σε μελλοντικές περιπτώσεις
πετρελαιοκηλίδων.

Οπότε στη διάσωση της άγριας φύσης,
όπως και στη ζωή,

μαθαίνουμε από κάθε προηγούμενη εμπειρία,

μαθαίνουμε και από τις επιτυχίες μας

και από τις αποτυχίες μας.

Και το βασικότερο που μάθαμε

στην διάσωση
του «Θάλασσα Απόλλωνα» το '94

ότι οι περισσότεροι πιγκουίνοι πέθαναν

λόγω της κακής χρήσης

των φτωχού εξαερισμού

κουτιών και φορτηγών που τους μετέφεραν -

επειδή απλώς δεν είχαν προετοιμαστεί

να διαχειριστούν τόσο πολλούς
πιγκουίνους μονομιάς.

Σε αυτά τα 6 χρόνια που μεσολάβησαν
μεταξύ των δύο πετρελαιοκηλίδων,

φτιάχτηκαν χιλιάδες αεριζόμενα κουτιά,

και ως αποτέλεσμα, κατά τη διάρκεια
της διάσωσης του «Θησαυρού»,

μόνο 160 πιγκουίνοι απεβίωσαν

κατά τη διάρκεια της μεταφοράς τους,

σε αντίθεση με τους 5.000.

Οπότε αυτό από μόνο του
ήταν μια τεράστια νίκη.

Κάτι ακόμα που μάθαμε
κατά τη διάρκεια διάσωσης του Απόλλωνα

ήταν πως να εκπαιδεύσουμε
τους πιγκουίνους

να παίρνουν τα ψάρια ελεύθερα
από τα χέρια τους,

χρησιμοποιώντας αυτά
τα εκπαιδευτικά κουτιά.

Και χρησιμοποιήσαμε
την τεχνική αυτή ξανά

κατά τη διάρκεια
της διάσωσης του Θησαυρού,

Αλλά κάτι ενδιαφέρον σημειώθηκε

κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης.

Οι πρώτοι πιγκουίνοι

που έκαναν τη μετάβαση
και έφαγαν ελεύθερα

ήταν αυτοί που είχαν στα φτερά τους
τη μεταλλική ετικέτα

από την κηλίδα του «Θάλασσα Απόλλωνα»
πριν από 6 χρόνια.

Οπότε οι πιγκουίνοι έμαθαν

και αυτοί
από την προηγούμενη εμπειρία τους.

Από όλους αυτούς τους πιγκουίνους

έπρεπε να καθαριστεί σχολαστικά
το πετρέλαιο από το σώμα τους.

Και χρειαζόταν 2 άτομα
για τουλάχιστον μία ώρα

ώστε να καθαριστεί
μόνο ένας πιγκουίνος.

Και όταν καθαρίζεις ένα πιγκουίνο,

πρέπει πρώτα να τον ψεκάσεις
με απολιπαντικό.

Αυτό με φέρνει στην αγαπημένη μου ιστορία

από τη διάσωση του «Θησαυρού».

Περίπου ένα χρόνο
πριν την πετρελαιοκηλίδα,

ένας 17χρονος μαθητής

είχε εφεύρει έναν απολιπαντή.

Και τον χρησιμοποιούσαν
στο SANCCOB με μεγάλη επιτυχία,

οπότε άρχισαν να τον χρησιμοποιούν
και στη διάσωση του «Θησαυρού».

Όμως τους τελείωσε
στη μέση της διαδικασίας.

Σε πανικό, η Εστέλ από το SANCCOB,
κάλεσε το μαθητή

και του είπε: «Σε παρακαλώ
πρέπει να φτιάξεις περισσότερο.»

Έτρεξε λοιπόν στο εργαστήριο

και έφτιαξε αρκετό για να καθαριστούν
και τα υπόλοιπα πτηνά.

Νομίζω πως είναι
το πιο ωραίο πράγμα

για έναν έφηβο

να εφευρίσκει ένα προϊόν

το οποίο βοήθησε να σωθούν οι ζωές

χιλιάδων ζώων.

Τι απέγινε με τους 20.000 πιγκουίνους
που είχαν καλυφθεί με πετρέλαιο?

Είχε δίκιο η Σίλβια Γκάους?

Θα έπρεπε από συνήθεια
να κάνουμε ευθανασία

σε όλα τα πτηνά
που είχαν καλυφθεί από πετρέλαιο

αφού τα περισσότερα από αυτά
θα πέθαιναν έτσι και αλλιώς;

Λοιπόν, δε θα μπορούσε
να έχει περισσότερο άδικο.

Μετά από μισό εκατομμύριο ώρες

εξαντλητικής εθελοντικής εργασίας,

περισσότεροι από το 90%
αυτών των πιγκουίνων

επέστρεψαν επιτυχώς
στο φυσικό τους περιβάλλον.

Γνωρίζουμε από έρευνες που ακολούθησαν

ότι έζησαν τόσο

όσο και οι πιγκουίνοι
που δεν είχαν καλυφθεί με πετρέλαιο,

και αναπαρήχθησαν το ίδιο επιτυχημένα.

Επιπλέον, περίπου 3.000 νεογνοί πιγκουίνοι

διασώθηκαν και μεγάλωσαν.

Γνωρίζουμε από τη μακροχρόνια
παρακολούθησή τους

ότι τα περισσότερα νεογνά
που ανατράφηκαν από ανθρώπους

επιβίωσαν και έφτασαν
στην ηλικία αναπαραγωγής

από τα νεογνά που ανατράφηκαν
από τους γονείς τους.

Γνωρίζοντας λοιπόν αυτό,

το SANCCOB έχει
ένα υποστηρικτικό πρόγραμμα για νεογνά.

Και κάθε χρόνο, διασώζουν
και μεγαλώνουν εγκαταλελειμμένα νεογνά,

και έχουν το πολύ εντυπωσιακό

80% ποσοστό επιτυχίας.

Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό

καθώς, ένα χρόνο πριν,

οι αφρικανικοί πιγκουίνοι
είχαν ανακηρυχθεί είδος προς εξαφάνιση.

Και θα μπορούσαν να εκλείψουν

σε λιγότερα από 10 χρόνια,

αν δεν κάνουμε κάτι τώρα
για τους προστατέψουμε.

Τι έμαθα λοιπόν

από αυτή την έντονη
και αξέχαστη εμπειρία;

Προσωπικά, έμαθα

ότι είμαι ικανή να διαχειριστώ
πολλά περισσότερα από όσα φανταζόμουν.

Έμαθα ότι ένα άτομο

μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά.

Αναλογιστείτε μόνο τον 17χρονο.

Και όταν συνεργαζόμαστε

και δουλεύουμε ως ένα,

μπορούμε να πετύχουμε
εξωπραγματικά πράγματα.

Και πραγματικά, το να είσαι μέλος

ενός συνόλου τόσο μεγαλύτερου
από τον εαυτό σου

σε ανταμείβει περισσότερο

από όσο μπορούσες να φανταστείς.

Θα ήθελα να σας αφήσω
με μία τελευταία σκέψη

και πρόκληση, αν θέλετε.

Η αποστολή μου,
ως κυρίας των πιγκουίνων,

είναι να ενημερώνω
και να βρίσκω χρηματοδότηση

για να προστατέψω τους πιγκουίνους,

αλλά γιατί θα έπρεπε
να ενδιαφέρεστε για τους πιγκουίνους;

Θα έπρεπε να ενδιαφέρεστε

γιατί είναι είδος που αποτελεί δείκτη.

Πιο απλά, αν πεθαίνουν οι πιγκουίνοι,

σημαίνει ότι πεθαίνουν και οι ωκεανοί.

Και αυτό τελικά θα επηρεάσει κι εμάς,

γιατί όπως είπε και η Σύλβια Ερλ,

«Οι ωκεανοί είναι
το σύστημα υποστήριξης της ζωής μας».

Οι δύο βασικές απειλές
για τους πιγκουίνους σήμερα

είναι η υπεραλίευση και
η υπερθέρμανση του πλανήτη.

Αυτά είναι δύο πράγματα

για το οποία ο καθένας μας

έχει τη δύναμη να κάνει κάτι.

Αν ο καθένας μας κάνει αυτό που πρέπει,

τότε, όλοι μαζί μπορούμε
να κάνουμε τη διαφορά,

και μπορούμε να βοηθήσουμε
τους πιγκουίνους να μην εξαλείψουν.

Οι άνθρωποι ήταν πάντοτε
η μεγαλύτερη απειλή για τους πιγκουίνους,

αλλά πλέον είμαστε η μοναδική τους ελπίδα.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)