Bekentenissen van een slechte feminist

Toen schrijfster Roxane Gay zichzelf een "slechte feminist" noemde, maakte ze een grap in haar erkenning dat ze nooit kon voldoen aan de perfectionistische eisen die de feministische beweging stelt. Maar ze besefte dat dit eigenlijk geen grap was. In deze bedachtzame en provocerende talk vraagt ze ons om alle impressies van het feminisme te omarmen -- en om kleine aanpassingen te maken die, gezamenlijk, misschien tot echte verandering zullen leiden.

Ik faal als vrouw,

ik faal als feminist.

Ik heb felle meningen over
gelijkheid voor man en vrouw

maar ik maak me zorgen dat het
niet eerlijk is naar goede feministen

om het etiket "feminist"
zomaar te accepteren.

Ik ben een feminist,
maar een nogal slechte.

Dus noem ik mezelf een Slechte Feminist.

Althans, ik schreef een essay

en een boek met
de titel "Bad Feminist",

en in interviews begonnen mensen me
Dé Slechte Feminist te noemen.

(Gelach)

Wat begon als
een soort binnenpretje

en een moedwillige provocatie,

is een heel ding geworden.

Ik ga even een stapje terug.

Toen ik jonger was,

in mijn tienertijd en als twintiger,

dacht ik bij feministen aan

behaarde, boze, mannenhatende,
sekshatende vrouwen --

alsof dat iets slechts is.

(Gelach)

Tegenwoordig kijk ik hoe vrouwen over de
hele wereld worden behandeld

en met name woede lijkt daarop
een heel redelijk antwoord.

Maar destijds maakte ik me zorgen

over de toon die mensen gebruikten

als ze beweerden dat ik
misschien een feminist was.

Het etiket feminist was een beschuldiging,

zoiets als het "F"-woord,
en niet de goede soort.

Ik werd bestempeld als een vrouw
die zich niet aan de regels houdt,

die te veel verwacht.

Die een te hoge dunk van zichzelf heeft,

die durft te geloven dat ze gelijk --
(Kucht) -- of beter is dan een man.

Je wíl die rebelse vrouw niet zijn

tot je beseft dat je die vrouw
heel erg bént,

en je je niet kunt voorstellen
iemand anders te zijn.

Naarmate ik ouder werd,
begon ik te accepteren

dat ik inderdaad een feminist ben,
een trotse bovendien.

Ik zie bepaalde waarheden
als vanzelfsprekend:

vrouwen zijn gelijk aan mannen.

We verdienen gelijke lonen
voor hetzelfde werk.

We hebben het recht op deze wereld
te doen waar we voor kiezen,

vrij van intimidatie of geweld.

We hebben het recht op makkelijk
toegankelijke, betaalbare anti-conceptie

en reproductieve zorg.

We hebben het recht keuzes over
onze lichamen te maken,

vrij van overheidsbemoeienis
of evangelische doctrine.

We hebben recht op respect.

Er is nog meer.

Als we het over behoeftes
van vrouwen hebben,

moeten we stilstaan bij alle
eigenschappen die we in ons hebben.

We zijn niet alleen vrouwen.

We zijn mensen met diverse lichamen,

genderidentiteiten, religies,
seksualiteit,

sociale achtergronden,
talenten en veel meer.

We moeten rekening houden
met deze verschillen

en hoe ze ons beïnvloeden,

net zoals we rekening houden
met onze overeenkomsten.

Als we deze dingen niet meetellen,
is ons feminisme niets waard.

Ik zie dit oprecht als vanzelfsprekend
maar laat me duidelijk zijn:

ik maak er een zootje van.

Ik zit vol tegenstellingen.

Op veel gebieden doe ik het
als feminist helemaal fout.

Ik moet nog iets bekennen.

Als ik naar mijn werk rijd, luister
ik naar keiharde, vuige rapmuziek.

(Gelach)

Ook al zijn de teksten
vernederend voor vrouwen --

ze beledigen me tot in
het diepst van mijn ziel --

de klassieker 'Salt Shaker'
van de Ying Yang Twins --

is geweldig.

(Gelach)

"Dat gaat lekker met je natte t-shirt.

Bitch, hou pas op met schudden
als je kameel pijn gaat doen!"

(Gelach)

Denk er maar over na.

(Gelach)

Poëtisch toch?

Ik voel me volkomen gekrenkt
door mijn muziekkeuzes.

(Gelach)

Ik geloof heilig in mannenwerk,

zeg maar alles wat ik niet wil doen,
waaronder --

(Gelach) --

alle huishoudelijke taken,

maar ook: insecten doden, vuilnis
buitenzetten, tuin- en voertuigonderhoud.

Ik wil daar niets mee te maken hebben.

(Gelach)

Roze is mijn favoriete kleur.

Ik hou van modebladen en mooie dingen.

Ik kijk naar 'The Bachelor'
en romantische komedies

en heb absurde fantasieën
over sprookjes die uitkomen.

Een aantal van mijn zonden
zijn onbeschaamd.

Als een vrouw de naam
van haar man wil aannemen

is dat haar keuze, wie ben ik
om daar over te oordelen?

Als een vrouw thuis wil blijven
om haar kinderen op te voeden,

dan sta ik daar ook achter.

Het punt is niet dat zij zichzelf
economisch kwetsbaar maakt door die keuze,

het probleem is dat onze samenleving

vrouwen economisch kwetsbaar maakt
als ze die keuze maken.

Laten we daar wat aan doen.

(Applaus)

Ik keur het mainstream feminisme af

dat historisch gezien de behoeften
negeerde of ontweek

van gekleurde vrouwen, arbeidersvrouwen,
homoseksuele en transgender vrouwen

ten gunste van blanke,
midden- en bovenklasse heterovrouwen.

Luister, als dat goed feminisme is,
dan ben ik een heel slechte feminist.

(Gelach)

Dan is er nog het volgende:

als feminist voel ik een hoop druk.

We hebben de neiging om zichtbare
feministen op een voetstuk te zetten.

We verwachten dat ze volmaakt poseren.

Als ze ons teleurstellen,

gooien we ze vrolijk van het voetstuk
waar we ze zelf op hebben gezet.

Zoals ik zei, ik maak er een zootje van --

beschouw mij als
van dat voetstuk gevallen

voordat je me er zelfs op had gezet.

(Gelach)

Te veel vrouwen,

met name baanbrekende vrouwen
en topondernemers

zijn bang als feminist
bestempeld te worden.

Ze zijn bang om op te staan en te zeggen:
"Ja, ik ben een feminist,"

uit angst voor wat dat etiket betekent,

en dat ze niet aan onrealistische
verwachtingen kunnen voldoen.

Neem nou Beyoncé
of 'De Godin', zoals ik haar noem.

(Gelach)

Zij is de afgelopen jaren als een
zichtbare feminist opgestaan.

Tijdens de MTV Video Music Awards van 2014

trad ze op met het woord "feminist" in
drie meter hoge letters achter haar.

Het was een waar spektakel

om een popster zo openlijk het
feminisme te zien omarmen.

En jonge vrouwen en mannen te laten zien

dat feminist zijn iets is om te vieren.

Kort daarna begonnen
cultuurcritici eindeloos te debatteren

over de vraag of Beyoncé eigenlijk
wel een feminist was.

Ze beoordeelden haar feminisme

in plaats van een volwassen, geslaagde
vrouw gewoon op haar woord te geloven.

(Gelach)

(Applaus)

We eisen perfectie van feministen

omdat we nog steeds voor
zoveel moeten vechten,

we willen zo veel,

we hebben zo verdomd veel nodig.

We gaan veel verder
dan redelijke, opbouwende kritiek

om het feminisme van vrouwen te ontleden,

trekken het uit elkaar
tot er niets overblijft.

We hoeven dat niet te doen.

Slecht feminisme -- of eigenlijk
meeromvattend feminisme -- is een begin.

Maar wat gebeurt er hierna?

We gaan van het erkennen van onze
imperfecties naar verantwoording nemen,

of het pad bewandelen
en dapper durven zijn.

Als ik naar vernederende muziek luister,

creëer ik vraag waaraan artiesten
maar al te graag voldoen

met een oneindig aanbod.

Deze artiesten gaan niet anders

over vrouwen praten in hun nummers

totdat we eisen dat ze veranderen
door ze in de portemonnaie te pakken.

Natuurlijk, dat is moeilijk.

Waarom moet het toch zo tof zijn?

(Gelach)

Het is moeilijk om
de betere keuze te maken

en zo makkelijk om een mindere
keuze te rechtvaardigen.

Maar --

als ik slechte keuzes rechtvaardig,

maak ik het voor vrouwen lastiger
om gelijkheid te bereiken,

de gelijkheid die we allemaal verdienen,

en dat moet ik inzien.

Ik denk aan mijn nichtjes
van drie en vier jaar oud.

Ze zijn prachtige, eigenzinnige,
briljante meisjes

die behoorlijk dapper zijn.

Ik wil dat ze floreren in een wereld
waar ze gewaardeerd worden

als de krachtige wezens die ze zijn.

Ik denk aan hen

en opeens is het een stuk makkelijker
om de betere keuze te maken.

We kunnen allemaal betere keuzes maken.

We kunnen een andere zender
opzetten als een programma

seksueel geweld tegen vrouwen
als een sport beschouwt:

Game of Thrones.

We kunnen een andere zender zoeken

als we nummers op de radio horen
die vrouwen als vuil behandelen.

We kunnen ons bioscoopgeld
ergens anders aan besteden

als in films vrouwen alleen

als decoratieve voorwerpen
worden neergezet.

We kunnen stoppen
om sporten te steunen

waarvan atleten hun partners
als boksbal gebruiken.

(Applaus)

Anderszins kunnen mannen --
met name blanke heteromannen --

zeggen: "Nee, ik publiceer
niet in je tijdschrift,

of werk niet mee aan je project,
of werk niet met je samen

tot je er een redelijk aantal vrouwen

bij betrekt, zowel als deelnemers
en als beslissers.

Ik werk niet met je samen

tot jouw uitgave of organisatie
diversiteit omarmt."

Degenen van ons die
ondervertegenwoordigd zijn

maar wél uitgenodigd worden
mee te doen in projecten

kunnen ook weigeren deel te nemen

tot meer van ons worden uitgenodigd
door het glazen plafond heen,

en we geen excuusminderheid meer zijn.

Zonder deze inspanningen,

zonder stelling te nemen,

zullen onze prestaties
nauwelijks iets betekenen.

We kunnen deze kleine
moedige daden verrichten

en hopen dat deze doorsijpelen
naar boven, naar de mensen met macht --

redacteuren, film- en muziekproducenten,

CEO's, beleidsmakers --

zij die grotere en moedigere
keuzes kunnen maken

om langdurige en zinvolle
verandering in gang te zetten.

We kunnen ook onverschrokken
ons feminisme claimen --

goed, slecht of iets er tussenin.

De laatste regels van
mijn boek "Bad Feminist" zijn:

"Ik ben liever een slechte feminist
dan helemaal geen feminist."

Dat is om zoveel redenen waar

maar ik zeg dit vooral
omdat in het verleden

mijn stem van me werd gestolen

en het feminisme hielp me om
mijn stem weer terug te krijgen.

Er was een voorval.

Ik noem het een 'voorval' zodat
ik de last ervan kan dragen.

Een aantal jongens braken me

toen ik nog jong was en niet wist

wat jongens konden doen
om een meisje te breken.

Ze behandelden me als waardeloos.

Ik begon te gelóven dat ik waardeloos was.

Ze namen mijn stem weg en sindsdien

durfde ik niet te geloven

dat iets wat ik zei ertoe deed.

Maar --

ik had het schrijven nog.

En zo schreef ik mezelf weer aan elkaar.

Ik schreef me naar een
sterkere versie van mezelf.

Ik las woorden van vrouwen

die mijn verhaal misschien
zouden begrijpen,

en van vrouwen die op mij leken.

Die begrepen hoe het was om door het
leven te gaan met een bruine huid.

Ik las woorden van vrouwen die me
lieten zien dat ik niet niets was.

Ik leerde zoals hen te schrijven,

en toen leerde ik als mezelf schrijven.

Ik vond mijn stem terug

en begon te geloven dat mijn stem
bovenmate krachtig was.

Door het schrijven én het feminisme

merkte ik ook dat als ik
een beetje moedig was,

een andere vrouw me misschien
zou horen en zien, en inzien

dat geen van ons zo onbetekenend
is als de wereld ons wil doen geloven.

Aan de ene kant

heb ik de macht in handen
om alles te bereiken.

Aan de andere kant

houd ik ook de nederigheid vast
dat ik slechts één vrouw ben.

Ik ben een slechte feminist.

Ik ben een goede vrouw.

Ik probeer beter te worden
in hoe ik denk

en wat ik zeg en wat ik doe,

zonder afstand te doen van
alles wat me mens maakt.

Ik hoop dat we dit allemaal kunnen doen.

Ik hoop dat we allemaal
dapper kunnen zijn

wanneer we dat het meest nodig hebben.

(Applaus)