Hoe jeugdtrauma's je gezondheid blijvend beïnvloeden

Over een jeugdtrauma groei je niet heen. Kinderarts Nadine Burke Harris legt uit dat steeds terugkerende stress door misbruik, verwaarlozing en ouders die kampen met een geestesziekte of verslaving, duidelijk merkbare effecten heeft op de ontwikkeling van de hersenen. Die effecten openbaren zich later in het leven in de vorm van een significant hogere kans op bijvoorbeeld hartziekten en kanker. Een gepassioneerd pleidooi aan de pediatrie om het jeugdtrauma de aandacht te geven die het verdient.

Midden jaren 90

ontdekten gezondheidsorganisaties
CDC en Kaiser Permanente een factor

die leidde tot een dramatisch
verhoogd risico

bij zeven van de tien
belangrijkste doodsoorzaken in de VS.

Een hoge dosis beïnvloedt
de ontwikkeling van de hersenen,

het immuunsysteem, hormonale systemen

en zelfs de manier waarop ons DNA
wordt gelezen en geschreven.

Mensen die aan erg hoge dosissen
zijn blootgesteld

hebben een drie keer grotere kans
op hartkwalen en longkanker

en een levensverwachting
die 20 jaar lager ligt.

Echter, momenteel zijn dokters nog niet
opgeleid in de screening of behandeling.

Ik heb het niet over pesticiden
of verpakkingschemicaliën.

Ik heb het over jeugdtrauma's.

Wat voor trauma's precies?

Niet een onvoldoende bij een toets
of verliezen bij basketbal.

Ik heb het over bedreigingen
die zo ernstig of overweldigend zijn

dat ze uiteindelijk
zelfs je fysiologie aantasten:

dingen zoals misbruik of verwaarlozing,

of opgroeien bij een ouder
die een psychische aandoening heeft

of die verslaafd is.

Lange tijd

heb ik die dingen gezien
zoals ik ben getraind om ze te zien,

ofwel als een sociaal probleem -
stuur ze naar een maatschappelijk werker -

ofwel als een psychisch probleem -
stuur ze naar een therapeut.

Toen gebeurde er iets
waardoor ik aan die aanpak ging twijfelen.

Toen mijn interne opleiding erop zat,

wilde ik ergens heen
waar ik echt nodig was,

ergens waar ik echt iets kon betekenen.

Ik ging werken voor het
California Pacific Medical Center,

een van de beste privéziekenhuizen
in Noord-Californië,

en samen openden we een kliniek
in Bayview-Hunters Point,

een van de armste,
slechtst bedeelde wijken in San Francisco.

Tot op dat moment

was er in heel Bayview maar één kinderarts

voor meer dan 10.000 kinderen.

Dus hingen we een bord op.

We konden topkwaliteit zorg leveren,
ongeacht wat men kon betalen.

Het was geweldig. We richtten ons
op alle bekende ongelijkheden in de zorg:

beschikbaarheid van zorg,
vaccinatie percentages,

astma-opnamepercentages,

en we bereikten al onze doelstellingen.

We waren er heel trots op.

Maar ik bemerkte een zorgwekkende trend.

Veel kinderen met ADHD werden
naar me verwezen,

ofwel
aandachtstekort-hyperactiviteitstoornis,

maar als ik hun anamnese goed bekeek
en een fysiek onderzoek deed,

dan kwam ik meestal tot de conclusie

dat de diagnose geen ADHD kon zijn.

De meeste kinderen die ik onderzocht
hadden zo'n ernstig trauma ondergaan,

dat ik het gevoel kreeg
dat hier iets anders aan de hand was.

Op de een af andere manier
zag ik hier iets over het hoofd.

Vóór mijn interne opleiding

deed ik mijn Masters
in openbare gezondheidszorg.

Een van de dingen die ze je daar leren,

is dat als je als dokter

100 kinderen uit dezelfde put ziet drinken

en 98 ervan krijgen diarree,

je wel recepten kunt gaan uitschrijven,

met dosis na dosis antibiotica,

maar je kunt ook eens kijken
wat er in godsnaam in die put zit.

Ik begon dus alles te lezen
wat ik maar kon vinden

over hoe blootstelling
aan traumatische omstandigheden

de lichamelijke en mentale
ontwikkeling van kinderen beïnvloedt.

Totdat op een dag mijn collega
mijn kamer binnenloopt en zegt:

"Dokter Burke, heb je dit al gezien?"

Hij had een onderzoeksrapport in zijn hand

over traumatische jeugdervaringen.

Die dag veranderde mijn klinische praktijk

en uiteindelijk ook mijn carrière.

Die "Adverse Childhood Experiences Study"

zou iedereen moeten kennen.

Hij is gedaan door Dr. Vince Felitti
van Kaiser en Dr. Bob Anda van het CDC.

Samen vroegen ze 17.500 volwassenen
naar hun vroegere blootstelling

aan 'nadelige jeugdervaringen',
of ACE's (adverse childhood experiences).

Daaronder vallen fysiek, emotioneel
of seksueel misbruik;

fysieke of emotionele verwaarlozing;

geestesziekte van een ouder;

verslaving; opsluiting;

(echt-)scheiding bij ouders;

of huiselijk geweld.

Voor iedere 'ja' kreeg je een punt
op je ACE-score.

Wat ze vervolgens deden,

was de ACE-scores in verband brengen
met hun huidige gezondheid.

Wat ze vaststelden, was verbluffend.

Twee dingen.

Ten eerste, ACE's zijn heel gangbaar.

67% van de populatie
had ten minste één ACE,

en 12,6%, één op de acht,
had vier of meer ACE's.

Het tweede dat ze vaststelden,

was een directe relatie

tussen de ACE's en de huidige gezondheid:

hoe hoger de ACE-score,
hoe slechter de gezondheid.

Iemand met een ACE score van vier of meer,

had twee en een half keer zoveel kans op
chronische obstructieve longaandoeningen

dan iemand met een ACE-score van nul.

Voor hepatitis was het ook
twee en een halve keer.

Voor depressie was het
vier en een halve keer.

Voor suïcidaal gedrag was het 12 keer.

Iemand met een ACE score van zeven of meer

had drie keer zoveel kans op longkanker

en drie en een halve keer zoveel kans
op ischemische hartziekten,

de nummer een doodsoorzaak
in de Verenigde Staten van Amerika.

Dat is toch ook wel logisch?

Sommige mensen zagen die data
en zeiden: "Ja, kom zeg.

Met een vervelende jeugd ben je
eerder geneigd om te gaan roken en drinken

en al die dingen die slecht zijn
voor je gezondheid.

Dat is geen wetenschap.
Dat is gewoon slecht gedrag."

Maar het is wel degelijk wetenschap.

We begrijpen nu beter dan ooit

hoe een vroege blootstelling
aan traumatische omstandigheden

de lichamelijke en mentale
ontwikkeling van kinderen beïnvloedt.

Het beïnvloedt onder meer
de nucleus accumbens,

het plezier- en beloningscentrum
in de hersenen

dat is betrokken bij verslavingen.

Het verstoort de prefrontale cortex,

die nodig is voor impulscontrole
en uitvoerende functie,

een kritisch gebied voor leerfuncties.

En op MRI-scans

vinden we meetbare verschillen
in de amygdala,

het angstreactiecentrum van de hersenen.

Er zijn dus echte neurologische redenen

waarom mensen die veel hebben blootgestaan
aan traumatische omstandigheden

een grotere neiging hebben
om risicovol gedrag te vertonen.

Dat is belangrijk om te weten.

Er is inmiddels gebleken dat,
ook zonder te vervallen in risicogedrag,

je nog steeds meer kans hebt op
een hartziekte of kanker.

De reden hiervoor
is de hypothalamus-hypofyse-bijnieras,

het stressresponssysteem
van ons lichaam en de hersenen

dat de vecht- of vluchtreactie regelt.

Hoe werkt die?

Stel je voor dat je in het bos loopt
en je ziet een beer.

Je hypothalamus stuurt onmiddellijk
een bericht aan je hypofyse

en die instrueert direct je bijnier:

"Stresshormonen afgeven!
Adrenaline! Cortisol!"

Dus gaat je hart sneller kloppen,

je pupillen worden wijder,
je luchtwegen gaan open,

en je bent klaar
om ofwel te vechten of te vluchten.

Dat is prachtig

als je in een bos bent en er is een beer.

(Gelach)

Maar het wordt een probleem
als de beer iedere avond thuiskomt,

waardoor dit systeem steeds maar weer
in werking wordt gezet

en ons niet helpt onszelf te redden,

maar onze gezondheid begint aan te tasten.

Met name kinderen zijn heel gevoelig
voor deze herhaalde stressactivering,

want hun lichaam en hersenen
zijn nog in ontwikkeling.

Traumatische omstandigheden
tasten niet alleen hersenfuncties aan,

ze beïnvloeden ook
het zich ontwikkelende immuunsysteem,

zich ontwikkelende hormonale systemen,

en zelfs hoe ons DNA
wordt gelezen en geschreven.

Voor mij kon door deze informatie
mijn oude training het raam uit,

want als we het mechanisme
van een ziekte doorgronden,

wanneer we niet alleen weten
wát er wordt aangetast maar ook hoe,

dan is het je taak als dokter
om die wetenschap te gebruiken

voor preventie en behandeling.

En dat doen we dus.

In San Francisco richtten we dus
het Centrum voor Jeugdwelzijn op

om de impact van ACE's en toxische stress,

te voorkomen, te meten en te behandelen.

We begonnen gewoon door bij ieder kind
een eenvoudig onderzoek te doen

tijdens hun reguliere bezoek,

want ik weet dat als mijn patiënt
een ACE-score heeft van vier,

heeft ze twee en een half keer zoveel kans
om hepatitis te krijgen of COPD,

heeft ze vier en een half keer meer kans
om depressief te worden,

en heeft ze 12 keer zoveel kans
om suïcidaal te worden

dan mijn patiënt zonder ACE's.

Ik weet dat al wanneer ze
in mijn onderzoekskamer is.

Voor onze patiënten
die inderdaad die ACE's scoren

hebben we
een multi-disciplinair behandelteam

dat probeert de traumatische
omstandigheden te verlichten

en symptomen behandelt met best practices,

waaronder thuisbezoek, zorgcoördinatie,

psychische hulp, voeding,

holistische interventies en, jawel,
indien nodig medicijnen.

Maar we informeren de ouders ook over
de impact van ACE's en toxische stress

net zoals je dat zou doen over gevaren
als stopcontacten of loodvergiftiging.

We passen onze zorg aan
bij astmatische en diabetische patiënten,

ervan uitgaande dat die een wat
agressievere behandeling nodig hebben

vanwege de veranderingen

aan hun hormonale en immuunsystemen.

Wat er óók gebeurt
wanneer je deze wetenschap begrijpt,

is dat je het van de daken wil schreeuwen,

want dit is niet alleen belangrijk
voor de kinderen in Bayview.

Ik dacht, zodra iedereen hiervan weet,

wordt het direct routinematig onderzocht,
multi-disciplinaire behandelteams,

en er ontstaat een race om de meest
effectieve behandelprotocollen te vinden.

Nou, niet dus.

Dat was een belangrijke les voor me.

Dat waarvan ik dacht dat het gewoon
de beste klinische praktijk was,

zie ik nu als een beweging.

In de woorden van Dr. Robert Block,

de voormalig president van
de Amerikaanse Academie voor Pediatrie:

"Jeugdtrauma's zijn op dit moment

het belangrijkste
niet aangepakte gezondheidsrisico

voor ons land."

Voor een hoop mensen
is dat een afschrikwekkend vooruitzicht.

De omvang en complexiteit
van het probleem lijken zo groot

dat het bijna benauwend is om na te denken

over hoe we dit aan moeten pakken.

Mij geeft dat juist hoop,

want als we het juiste raamwerk hebben,

als we het onderkennen
als een gezondheidscrisis,

kunnen we de juiste middelen kiezen
voor het creëren van een oplossing.

Van sigaretten tot loodvergiftiging
tot HIV/AIDS,

de Verenigde Staten hebben
een indrukwekkend track-record

als het gaat om het aanpakken
van gezondheidsproblemen,

maar dat soort successen herhalen
met ACES's en toxische stress

zal een hoop vastbeslotenheid
en betrokkenheid vergen.

Als ik kijk hoe de reactie
in ons land tot dusverre is geweest,

vraag ik me af,

waarom we dit niet serieuzer
hebben genomen?

Weet je, eerst dacht ik
dat we het onderwerp marginaliseerden

omdat het toch niet over ons gaat.

Dat gaat over dat soort kinderen
in dat soort wijken.

Al is dat wel vreemd
want dat blijkt niet uit de data.

Het oorspronkelijke ACE onderzoek
is gedaan op een populatie

van 70 procent blanken,

70 procent hogeschool-niveau.

Maar hoe meer ik met mensen praatte,

ging ik bijna denken
dat ik het allemaal verkeerd zag.

Als ik zou vragen
hoeveel mensen in deze ruimte

opgroeiden met een gezinslid
dat een psychische aandoening had,

dan ging er vast
een aantal handen omhoog.

En als ik zou vragen hoeveel mensen
een ouder hadden die wat te veel dronk,

of die echt dacht dat een pak slaag
bij een goede opvoeding hoort,

gingen er vast nog wat handen omhoog.

Ook in deze zaal is het een onderwerp
wat velen van ons raakt,

en ik begin te geloven
dat we het gemarginaliseerd hebben

omdat het wèl over ons gaat.

Misschien zien we het liever
in andere postcodes

omdat we het niet onder ogen willen zien.

We zijn nog liever ziek.

Gelukkig
maken vorderingen in de wetenschap

en, eerlijk gezegd,
de economische realiteit

die opstelling steeds onmogelijker.

De wetenschap is duidelijk:

Jeugdtrauma's tasten je gezondheid aan,
voor je hele verdere leven.

Pas nu beginnen we te begrijpen

hoe we de keten kunnen onderbreken

van jeugdtrauma, via ziekte,
naar een vroege dood.

Over 30 jaar

zal het kind met een hoge ACE-score,

wiens gedragssymptomen onopgemerkt bleven,

wiens astmamanagement
niet gecoördineerd werd,

en die vervolgens
hoge bloeddruk ontwikkelde

en een vroege hartkwaal of kanker,

net zo'n uitzondering zijn
als na zes maanden dood door HIV/AIDS.

Mensen zullen die situatie zien en zeggen:
"Hoe heeft dit kunnen gebeuren?"

Dit is te behandelen.

Dit kunnen we verslaan.

Het belangrijkste dat we nu nodig hebben,

is de moed om het probleem
in de ogen te kijken

en te zeggen:
dit is echt en dit gaat over ons.

Ik geloof dat wij die beweging zijn.

Dankjewel.

(Applaus)