फर्ग्युसनच्या निदर्शनात मी जे पाहिले ते

2014 मध्ये मायकेल ब्राऊनला ठार मारले तेव्हा, कलाकार डेमियन डेव्हिस फर्ग्युसन, मिसूरीतील निदर्शनांमध्ये सहभागी होण्यासाठी गेले, तेव्हा त्यांना केवळ क्रोधच वाटला नाही तर स्वत: आणि समुदायाबद्दलच्या प्रेमाचीही कल्पना आली. त्यांच्या डॉक्युमेंटरी "कोणाच्या रस्त्यांवर?" भीती आणि द्वेष पसरविण्यासाठी शक्ती वापरतात ज्यांना आव्हान देणार्या कार्यकर्तेांच्या दृष्टीकोनातून निषेधांची कथा सांगतात.

तर, मी भयभीत आहे.

या क्षणी

या मंचावर,

मला भीती वाटतेय.

मला असा एकही असा भेटला नाही

जो भीती वाटल्याचे कबूल करेल .

मला असं वाटत कि आतून ते जाणतात

भीती किती झपाट्याने पसरते ..

भयगंड , एक रोग आहे.

तो आगीच्या वणव्यासारखा पसरतो.

पण काय होते जेव्हा,

आपण भीतीला सामोरे जातो,

आपण जे करायचे आहे तेच करतो?

त्यालाच, "धैर्य" म्हणतात.

आणि जशी भीती आहे,

तसंच धेर्य पसरतो.

मी पूर्व सेंट लुईस इलीनोईस रहिवाशी आहे.

ते एक लहान शहर आहे.

सेंट लुईस मिसोरी पासून,
मिसिसिपी नदी पलीकडे आहे.

मी पूर्ण आयुष्य सेंट लुईस मध्ये
आणि त्याच्या जवळ राहिलो.

मायकेल ब्राऊन जुनियर

एक सामान्य किशोरवयीन

फर्गुसन मिसोरीत २०१४ मध्ये
पोलिसांच्या हातून मारला जातो

अजून एक उपनगर,
पण सेंट लुईसच्या उत्तरेकडे

मला आठवत विचार केलेला,

तो पहिला आणि शेवटचा मुलगा नाही

ज्यानी कायद्याची अंमलबजावणी करण्यासाठी
आपले जीवन गमावले.

पण त्याचा मृत्यु वेगळा होता.

जेव्हा माइकची हत्या झाली,

मला आठवत जी शक्ती वापरली
ती होती भीती.

एका शोकात असलेल्या समुदायास,
पोलिसांचा प्रतिसाद शक्ती वापर होता.

भीती घालन्यासाठी

सैन्य पोलिसांची भीती,

कारावास, दंड.

मेडीयाने प्रयत्न केला

आम्हाला एकमेकांबद्दल घाबरवण्याचा

ते कथेला कलाटणी देत होते .

आणि या सर्व गोष्टी
भूतकाळात काम केल्या आहेत.

पण जसे मी म्हणालो,
या वेळी ते वेगळ होत.

मायकेल ब्राऊनचा मृत्यू आणि त्यानंतरची
समाजासोबत केलेली वागवणूक निषेधार्थ

फर्ग्युसन, सेंट लुईस आणि आसपासच्या
परिसरात मोठ्या प्रमाणात आंदोलन झाले.

जेव्हा मी त्या निषेध करतो
चौथ्या किंवा पाचव्या दिवशी,

तो धैर्यामुळे नव्हतं;

तो दोषीपणा होता.

पाहा, मी कृष्णवर्णीय आहे.

आपण सर्वांनी केलं नसेल तर.

(हास्य)

पण मी सेंट लुईस मध्ये बसू शकलो नाही
फर्ग्युसनपासून मिनिटभर दूर असताना,

आणि जाऊन पाहू वाटलं नाही.

त्यामुळे मी हे तपासण्यासाठी निघालो.

जेव्हा मी तिथे पोहोचलो,

मला काहीतरी आश्चर्य आढळले.

मला "राग" दिसला. तिथे तो भरपूर होता.

पण मला "प्रेम" जास्ती मिळाले.

स्वत: साठी प्रेम असलेले लोक

त्यांच्या समाजासाठी प्रेम.

आणि ते सुंदर होते

पोलिस पोहचेपर्यंत.

मग एक नवीन भावना मध्येच घुसडते

भीती.

आता मी खोट बोलणार नाहीय,

जेव्हा मी ती सशस्त्र वाहने पाहिली,

आणि ते सर्व गियर

आणि त्या सर्व गन

आणि ते सर्व पोलीस

मला भीती वाटली

स्वतःला

मला गर्दीत

भरपूर लोक दिसले ते हेच करीत होते .

पण मी लोकांमध्ये अजून काही पहिला,

ते धैर्य होते.

पहा, ते लोक किंचाळले,

आणि ते मोठ्याने ओरडूले,

आणि ते पोलिसांपासून
मागे सरकणार नव्हते.

ते त्या क्षणापलीकडे होते.

आणि मग मला वाटत होतं
माझ्यात काहीतरी बदलत आहे,

म्हणून मी किंचाळलो, आणि मी ओरडलो,

आणि मला असे जाणवले की
माझ्या सभोवती असलेले सर्वजण तेच करत होते.

आणि त्या भावनासारखे काहीही नव्हते.

म्हणून मी ठरवलं की
काहीतरी अधिक करायचे आहे.

मी घरी गेलो, विचार केला:
मी एक कलाकार आहे मी गोष्टी बनवतो.

म्हणून मी निषेध करण्यासाठी
विशिष्ट गोष्टी बनवू लागलो,

एक आध्यात्मिक युद्धआत
शस्त्रे असणाऱ्या गोष्टी,

लोकांना आवाज देनाऱ्या गोष्टी

आणि अश्या गोष्टी ज्या त्यांना पुढे बळकट करतील.

मी एक प्रकल्प केला जिथे मी
आंदोलकांच्या हाताचे चित्र घेतले

आणि त्यांना सभेची इमारत आणि
समुदाय दुकानांच्या

वर आणि खाली लावले.

माझे ध्येय जागरूकता आणि
मनोबल वाढविणे होते.

आणि मला वाटतं, कमीत कमी एक मिनिटासाठी,

त्यांनी ते केलं.

मग मी विचार केला, मला उन्नती करायची आहे
या लोकांच्या कथेची

मी या क्षणी स्वतःला शूर होताना पहात होता

आणि मी आणि माझा मित्र

आणि चित्रपट निर्माते व भागीदार,
Sabaah Folayan

आमच्या डॉक्युमेंटरी द्वारे तसेच केले,

"Whose Streets?"

मी एक नाद बनलो

या सर्व धैर्यांसाठी,
ते मला दिले गेले

आणि मला वाटते तो भाग आहे
कलाकार म्हणून आमच्या कामाचा.

मला वाटते आपण आपल्या कामात
धैर्ययाचे वाहक असावे.

आणि मला वाटते की आपण भिंत आहोत
सामान्य लोकांच्या दरम्यान

आणि भय व द्वेष पसरवण्यासाठी,
शक्ती वापरत असलेल्या लोकांमध्ये,

विशेषतः अशा वेळा मध्ये.

म्हणून मी तुम्हाला विचारणार आहे.

सर्व मूव्हर्स आणि शेकर्स,

तुम्हाला माहीत आहे, विचार नेते:

तू काय करणार आहात

आपल्याला दिलेल्या भेटींसह

आम्हाला दररोज बांधून ठेवनाऱ्या
भयापासून दूर करणार का?

कारण, पहा, मला दररोज भीती वाटते.

मला आठवत नाही कि कधी
मी घाबरलो नाही.

पण मला एकदा कळलं कि भिती
मला पांगळा करण्यासाठी नाहीय,

ती माझे रक्षण करण्यासाठी होती,

आणि जेव्हा मला भीती
कशी वापरायची कळली,

मी मला शक्ती मिळाली.

धन्यवाद.

(टाळ्या)