Lidershipi i përditshëm

Të gjithë ne kemi ndryshuar jetën e dikujt -- zakonisht pa e kuptuar këtë. Në këtë bisedë të këndshme, Drew Dudley na bën thirrje të festojmë lidershipin si një veprim që përmirëson jetën e njëri tjetrit. (Filmuar në TEDxToronto)

Dua ta nis duke ju bërë
të gjithëve një pyetje:

Sa prej jush ndjehen plotësisht rehat

duke quajtur veten lider?

E kam bërë këtë pyetje
në të gjithë vendin,

kudo që pyeta për këtë,
nuk ka rëndësi se ku,

ishte një pjesë e madhe e audiencës
që nuk e ngrinte dorën.

Dhe kam kuptuar
se ne e kemi shndërruar lidershipin

në diçka më të madhe se ne;
diçka përtej nesh.

Ne e kemi bërë atë për të ndryshuar botën.

E kemi marrë titullin e ‘liderit’

dhe trajtuar si diçka
që do ta meritonim një ditë.

Por për tia dhënë vetes tonë atë tani

tregon nivel arrogance ose mendjemadhësie
me të cilën ne nuk ndihemi rehat.

Shqetësohem ndonjëherë që
ne harxhojmë aq shumë kohë

duke festuar gjëra
që arrihen me vështirësi,

saqë e kemi bindur veten që ato
janë të vetmet gjëra që ia vlejnë.

Ne kemi filluar të nënvlerësojmë
gjërat që mund të bëjmë çdo ditë.

Ne kemi momente
ku realisht jemi një lider

dhe nuk e vlerësojmë veten për këtë
ose të ndihemi mirë për këtë.

Kam qenë shumë me fat
10 vitet e fundit të punoj

me njerëz të mrekullueshëm që më
kanë ndihmuar ta rikonceptoj lidershipin

në një mënyrë që
më ka bërë mua më të lumtur.

Në kaq pak kohë sa kam sot,

do doja të ndaja me ju një histori
që me siguri është me shumë përgjegjëse

për këtë rikonceptim të lidershipit.

Shkova në një shkollë të vogël

Universiteti Mount Allison
në Sackville, New Brunswick.

Në ditën time të fundit atje, një vajzë
erdhi tek unë dhe më tha

“Më kujtohet hera e parë që ju takova.”

Ajo më tregoi një histori
se çfarë kishtë ndodhur 4 vite më parë.

Ajo tha, “Një ditë para
se të filloja universitetin,

isha në dhomën e hotelit me prindërit e mi

dhe isha shumë e frikësuar
dhe e bindur që nuk mund ta bëja këtë.

që nuk isha gati për në universitet
saqë shpërtheva në lot.

Mami e babi janë fantastike.

Më thanë, “E dimë që ke frikë,
por le të shkojmë njëherë nesër,

në ditën e parë dhe nëse në ndonjë moment
ndjen sikur nuk mund ta bësh,

na thuaj dhe do të shkojmë në shtëpi.

Ne të duam ty sidoqoftë.”

“Kështu u nisëm ditën tjetër."

Vajta të regjistrohem.

Pashë përreth dhe thjesht e dija
që nuk mund ta bëja këtë; nuk isha gati.

E dija që duhet të hiqja dorë.

E mora këtë vendim
dhe sapo e bëra këtë

një ndjenjë e pabesueshme
paqeje më përshkoi.

U ktheva tek prinderit për
t’i thënë që duhet të shkonim në shtëpi,

dhe në atë moment ju dolët
nga ndërtesa e unionit të studentëve

me kapelen më qesharake
që kisha parë ndonjëherë në jetën time."

(Të qeshura)

“Ishte mbresëlënëse.

Ju kishit një simbol të madh
që promovonte "Shinerama,”

e cila është Studentët që Luftojnë
Fibrozën Cistike,

një bamirësi me të cilën kam punuar për vite --

“Ju kishit një shportë plot lëpirëse.

Ju po i shpërndanit lëpirëse
njerëzve në rradhë

dhe po i flisnit për Shirenama.

Dhe papritur, mu afrove mua
dhe thjesht ndalove.

Dhe mi ngule sytë. Ishte e sikletshme.”

(Të qeshura)

Kjo vajzë e di se për çfarë po flas.

(Të qeshura)

“Pastaj ju patë tek djali pranë meje,
buzëqeshet, shkuat tek shporta,

nxorrët nje lëpirëse,
ia dhatë atij dhe i thatë,

“Ti duhet t’i japësh një lëpirëse
gruas së bukur pranë teje.”

Ajo tha, “Kurrë nuk kam parë dikë
të turpërohet kaq shpejt në jetën time.

Ai u skuq dhe nuk mundej
as të më shikonte.

Ai thjesht i mbajti lëpirëset kështu.”

(Të qeshura)

“U ndjeva aq keq për këtë person
sa e mora lëpirësen.

Sa e bëra këtë, ju morët këtë
çehre të ashpër të pabesueshme,

patë nga prindërit dhe thatë,
“Shikojeni këtë! Shikojeni këtë!

Dita e parë larg shtëpisë,

dhe që tashmë po pranon lëpirëse
nga një i huaj?!"

(Të qeshura)

“Të gjithë u surprizuan.

Pesë metra nga çdo drejtim, të gjithë
filluan të qeshnin me të madhe.

E di që nuk është e këndshme dhe nuk e di
pse po jua tregoj këtë,

por në atë moment kur të gjithë qeshnin
e kuptova që nuk duhet të hiqja dorë.

E kuptova që isha aty ku duhet
të isha; që isha në shtëpi.

Dhe nuk ju kam folur asnjëherë
në këto katër vjet që nga ajo ditë.

Por dëgjova se po largoheni
dhe duhet të vija dhe t'jua tregoja

që keni qënë jashtëzakonisht
i rëndësishëm në jetën time.

Do më mungoni. Paçi fat.”

Ajo largohet dhe unë shtanga.

Ajo u largua 6 hapa,
u kthye, qeshi dhe vazhdoi,

“Mbase duhet ta dish këtë gjithashtu:

Jam e lidhur me atë djalë,
edhe katër vjet më vonë.”

(Të qeshura)

Një vit e gjysëm
pasi u shpërngula në Toronto,

mora një ftesë për në dasmën e tyre.

(Të qeshura)

Këtu është marifeti:
Unë nuk e mbaj mend këtë.

Nuk kisha kujtime të atij momenti.

E kam kërkuar në memorien time

se është qesharake e duhet të kujtoj
ta kem bërë këtë dhe nuk më kujtohet.

Kjo ishte si të më hapeshin sytë,
moment reflektimi për mua,

të mendoj se mbase impakti më i madh
në jetën e dikujt,

ishte një moment ku një grua kishte takuar
katër vjet më parë një të panjohur,

e thotë “Ju keni qenë një person
i rëndësishëm në jetën time,”

ishte një moment që unë
as që e mbaja mend.

Sa nga ju kanë një moment të veçantë,

një moment ku dikush
ju thotë ose bëni diçka

ku ndjetë se jua ka bërë
jetën krejtësisht më të mirë?

Sa nga ju i kanë thënë atij
personi që e kanë bërë këtë?

E shikoni, pse jo?

Ne festojmë ditëlindje,

ku gjithçka që duhet të bësh
është të mos vdesësh për 365 ditë –

(Të qeshura)

Ende ne i lemë njerzit
që na e kanë bërë jetën më të mirë

të vërdallisen pa e ditur këtë.

Gjithsecili prej jush ka qenë katalizator

për një moment special.

E keni bërë jetën e dikujt më të mirë
nga diçka qe keni thënë ose bërë.

Nëse mendoni që nuk e keni bërë,

mendoni për të gjithë ato duart
që nuk u ngritën kur unë bëra pyetjen.

Ju jeni thjesht një prej tyre
që nuk u është thënë.

Eshtë e frikshme të mendojmë veten
aq të fuqishme,

e frikshme të mendosh se mund të
kemi aq rëndësi në jetën e të tjerëve.

Për aq kohe sa e konsiderojmë lidershipin
si diçka më e madhe se ne,

për sa kohë sa mbajmë
lidershipin përtej nesh

dhe e bëjnë atë për të ndryshuar botën,

ne i japim vetes një justifikim
që të mos e presim atë çdo ditë,

nga vetja jonë dhe nga njëri tjetri.

Marianne Williamson tha “ Frika jonë më
e madhe nuk është se ne jemi jokompetent.

Eshtë fakti i të qenurit të fuqishëm
përtej limitit.

Eshtë drita jonë dhe jo errësira ajo
që na frikëson ne."

Thirrja ime për veprim sot
është që duhet të përballojmë frikën tonë

se sa shumë të fuqishëm
mund të jemi ne në jetën e njëri tjetrit.

Kemi nevojë ta përballojmë
që ta tejkalojmë

dhe vëllezërit e motrat tona të vogla,
një ditë fëmijët tanë

ose fëmijët tanë tani –
mund të shohin dhe vlerësojnë

impaktin që kemi në jetën e njëri tjetrit,

më shumë se paraja, fuqia,
titujt dhe influenca.

Ne duhet ta ripërkufizojmë lidershipin
si momentet tona të veçanta

sa prej tyre ne krijojmë,
sa shumë i pranojmë,

sa prej tyre ia shpërblejmë
dhe sa prej tyre i falenderojmë.

Sepse e kemi lidhur lidershipin
me ndryshimin e botës,

nuk ka botë.

Ka vetëm 6 miliardë interpretime të saj.

Dhe nëse ndryshon mënyrën
se si dikush e kupton atë

atë për të cilën ata janë të aftë,

të kuptuarit se sa shumë
njerëzit kujdesen për ta,

të kuptuarit se sa mjet
ndryshimi të fuqishëm,

mund të jenë në këtë botë,

ju keni ndryshuar gjithçka.

Nëse mund ta kuptojmë lidershipin
në këtë mënyrë,

mendoj se nëse mund ta ripërkufizonim
lidershipin në këtë mënyrë

mendoj se do të ndryshonte gjithçka.

Kjo është një ide e thjeshtë
por nuk mendoj se është e vogël.

Dua t’ju falenderoj shumë
që më lejuat ta ndaj me ju sot.