Maryam's secret | Saideh Ghods | TEDxKish

How can we learn from people that have no expectations? This talk reveals the secret that only a mother can find.

Saideh Ghods launched an NGO to help children with cancer.

This talk was given at a TEDx event using the TED conference format but independently organized by a local community. Learn more at http://ted.com/tedx

روزی که سرنوشت من عوض شد یک روز معمولی بود

مثل همهٔ روزهای دیگه یکی از اون روزهای

سرد زمستونی که تو فقط دلت میخواد یه چای

درست کنی یک رمان خوب برداری بشینی

روی مبلت کنار شومینه لذت ببری از زندگی.

ولی من باید کار میکردم و از اون مهمتر

بعد از ظهر باید دخترم را که دو سالش بود

فردا تولدت دو سالگیش بود برای چکاپ روتینش

میبردم. اما اون روز اصلان یک روز معمولی

نبود و اون چککاپ هم یک چکاپ روتین نبود

سحر گاه اون روز ساعت پنج صبح من پشت در

اتاق عمل ایستاده بودم و از پنجرهٔ کوچکی

که در اتاقهای عمل معمولن هست نگاه

میکردم به بحث داغی که بین پزشکها بود

برای اینکه چه باید بکنن و دختر کوچولوی من

که بیهوش روی تخت خوابید بود هیچکس از

دیروز ساعت شیش نگفت که چی شده با همهٔ با

همهٔ سوالاتی که داشتم با همهٔ اضطرابی که

داشتم با همهٔ اینکه از چهرههاشون میفهمیدم

که یک چیز غیر عادی هیچکس نمیکست به من

اطلاعی بیش از اون چیزی که شاید اونها

لازم میدونستن و حق من بود که بدونم ولی

این حق رو به من نمیدادم بنا بر این یک خشم

اضافه هم میشد به دردسری که پیش اومده بود

چاری نداشتم به جز اینکه اونجا بأیستم چون

داد و فریادهایم را دیروز کرده بودم بهشون

گفته بودم بهشون اعتقاد ندارم گفته بودم من

بچهام را نمیگذارم بهش دست بزنید من بهشون

گفته بودم بچهٔ دو ساله من را کسی نمیگذارم

زیر چاقو ببره بهشون گفتم من همین امشب

پرواز میکنم میبرمش جایی که ممکن امکانات

بیشتری داشته باشند که بدون جراحی به من

بگویند که چه اتفاقی افتاده ولی به من

گفتن حتا یک دقیقه امروز مهم من باید

می ایستادم اونجا ساکت بدون صدا و صبور

چیزی که تقریبا غیر ممکن بود شما همه چهره ی

که میخواد خبر بد به آدم بده میشناسید

دیدین ببر این تو دیگه اصلان منتظر بقیش

نمیشی دنیات بهم میریزه برای من اون خبر بد

یک سونامی بود تمام زندگی تراهیهای آینده

خوشحالی رفاه احساس خوشبختی همچی با این

سونامی شسته شد و رفت. طول کشید تا من بفهمم

که خبر بد فی نفسه خبر بد نیست. خبرای بد یا

خبرای خوب زمان می برن تا اینکه ما متوجه

بشیم که خوبن یا بَدَن. اون روز ولی برای

من اون خبر خیلی بدی بود خبری بود

که فلجم کرده بود برای تصمیم گیری.

خشمی بی امان در درونم زبانه کشید به

قدرت یک اژدها. چرا؟ چرا فرشته کوچولوی من؟

چرا چرا من؟! من چی کار کردم که مستحق چنین

چیزی باشم که دختر کوچولوی من سرطان بگیره؟

سرطان؟! دختر ۲ ساله؟! کوچولو تولدش بود.

به هر صورت، همه ی ما در زندگی مواجه شدیم

با لحظات باور نکردنی، اتفاقای باور نکردنی

و می دونیم که انسان را چاره ای جز صبوری و

تسلیم نیست. ما درمان بچه رو شروع کردیم

به خاطر اینکه اصلاً به نظر اونها یک سلول

جابجا شدنش می تونست همه چیز رو تغییر بده.

باید بلافاصله درمان شروع می شد و بعد از

یه هفته رفت و آمد در بیمارستانی که عمل

شده بود به خاطر بعد مسافت و ترافیک وحشتناک

تهران و دوستی تیم پزشکی دوستی خانوادگی که

با من داشتن من و منتقل کردن به بیمارستان

شهدای تجریش که نزدیک تر به خونه ی من بود.

به این گمان که همه چیز راحت تر خواهد شد

ولی در اولین روزی که به وارد اون بیمارستان

شدم به کوچیکیه خودم پی بردم. خشمم کمتر

نشد ولی به اینی که متجاوز از ۳۰ سال از

کنار این دیوارهای سرد و بلند من رد می شدم

و هیچ گاه به این فکر نکردم که چه اتفاقایی

داره اون تو می افته چقدر آدم مستاصل اونجا

نشستن چقدر آدما منتظر یه چیزی هستن همین

جایی که من دارم رد می شم برم برای مدرسه ام

دانشگام یا هر چیزی یک عالمه آدم پشت

اون دیواره یه لحظات غیر قابل تصوری

را دارن می گذرونن چرا یک دفعه من اصلاً

پامو توی این بیمارستان نذاشتم؟ چی کار حالا

می تونم بکنم؟ هیچ کار! برای اینکه من برای

بچه ی خودم موندم برای مشکل خودم الان

مستاصلم من کاری نمی تونم بکنم

بنابراین درمان و ما ادامه دادیم و

روزای زمستون گذشت ،

عید نوروز اومد. عید نوروز

برای همه معنی داشت برای من معنی نداشت

اصلاً عصبانی بودم که چرا همه فکر می کنن

چقدر همه چیز خوبه جشن و سرور و بهار داره

میاد سبزه، نمی دونم این، اون، ماهی ، همه

اینا از نظر من متوقف بود خانواده ی من و

کودک دیگرم در واقع اصلاً دیده نمی شدن در

چشمان من. و تعطیلات گذشت روز بعد از

تعطیلات من باید می رفتم برای اینی که نگاه

کنم برای دوره ی دوم شیمی درمانی

و در با هم من و مریم مادری

که همیشه توجه ام را جلب کرده بود

یک زن میانسال با چهره ای که سوء تغذیه نشون

می داد با لباسای مندرس ولی متشخص

یه پسر ۱۳ ساله داشت که همواره بدون

کفش روی دوشش بود در همه ی رفت وآمدهایی

که قبل از عید داشتیم. اینبار هم من دیدم که

مریم داره می ره تو یه دستش یه بقچه ی

سبز یه و یه دسته گل این بچه هم رو دوششه

من فقط رد شدم سر بهشون تکون دادم همین!

حتی انقدر مودب نبودم بگم سال نوت مبارک .

رد شدم برای اینکه می خواستم به سرعت برم

نمی خواستم تواون فضا بیشتر از یک دقیقه که

لازم هست باشم وقتی که ازش رد شدم چند قدم

گذشتم صدا کرد منو ؛ فکر کردم آه می خواد

حالا بگه عید مبارک این اون اون عید خودت

مبارک من احساس نمی کنم عید مبارکه یا

می خواد بگه من مثلاً زودتر برم از شما ...

جواب ندادم رفتم. دومرتبه صدا کرد و فکر

کردم خب حالا برمی گردم بهش می گم که

می دونی عزیزم من خیلی کار دارم من باید برم

متاسفم ببخشین ولی امروز نمی تونم وایسم.

خب...برگشتم

برگشتم دیدم یه چهره ی پر از مهتاب،

دو تا چشم پر از آفتاب،

[دست زدن]

یه دسته گل صحرایی، سوسن، نسرین، لاله،

همه چی همه رنگا، بنفش، سبز، قرمز جلوی

صورت منه بعد گفت اینارو از ترکمن صحرا

چیدم خیلی دعا کردم امروز شما رو ببینم

می خواستم بهتون بگم که خدا بزرگه

چرا انقدر ناراحتی زن؟ یه خورده آروم باش

می گذره همه ی اینا می گذره.

خب من متاسفم از اینکه احساساتی می شم

بعد از بیست و اندی سال که گذشته

ولی به این دلیل هست که در اون لحظه

تمام پالس های وجود من متوقف شد همه چی

متوقف بود حتی قلبم. فکر می کنم قلبمم نزد!

چند ثانیه. فکر می کردم من چی کار

کنم حالا یعنی من این زن و دور زدم

من می خواستم به این زن اینطوری حرف بزنم

من چی کار داشتم می کردم من اصلاً کی هستم

من کی هستم؟ این کیه؟ من کی هستم؟ و در همون

لحظات اون که متوجه بی قراری من شده بود

گل و گذاشت روی کالسکه ی بچه ی من

رو دامنش و رد شد

رد شد و من موندم با

نوری که ناگهان

حس می کردم درون منو روشن می کنه.

بعد خودمو دیدم از چشم مریم ؛ دیدم یه زن

متوقع عصبانیه در واقع، که همیشه دلیلی

برای نارضایتی داره و فکر می کنه متفاوته.

حالا چمباتمه زده گوشه ی غار تاریک تنهایی

سردش! چرا؟ چون دوستانمو متفرق کرده بودم

برای اینکه متنفر بودم از اینی که موضوع

ترحم باشم. خانوادمو متوقف کرده بودم برای

اینکه پیشنهادات زیادی داشتن هرکسی یه چیزی

می گفت این کار و بکن اون کار و بکن.

به همشون گفتم نمی خوام. تمام انرژی هایی که

دارم می خوام صرف نگاه کردن به این بچه ای

باشم که روزی چندین سی سی سم می ره تو بدنش

رگاش می سوزه فریاد می زنه می سوزم می سوزم

شما که نمی دونین راجع به چی حرف می زنین.

من نمی خوام نصایح شما رو. پزشکا رو از خودم

متفرق کرده بودم یعنی اونا وظیفشونو انجام

می دادن ولی می دونستن من بهشون اعتقادی

ندارم من نگاه کردم خودمو دیدم گوشه ی اون

غار تنها نشستم و دیوار این غار و دارم

هر روز ضخیم ترش می کنم.

ولی صدای ترکیدن اون یخ ها رو شنیدم.

شنیدم یخ ها دارن می شکنن.

داره یه نوری از لای اون درزا میاد تو.

داره منو نشون می ده اون گوشه ی اون غار

نشستم چمباتمه زدم سرم روی زانومه

و فکر کردم هیچ راهی ندارم

جز اینی که برم جلو

خودم و بغل کنم بگم سعیده پاشو! پاشو!

به خودت بیا، مریم و نگاه کن

با امکانات یک هزارم تو می بخشه،

هر چی که در توانش هست

از اون سر دنیا اینارو چیده آورده برای تو.

تو کی هستی؟!

یه کسی باش که شایسته ی این عشق باشی،

یاد بگیر

در اون لحظات آگاهی

فکر می کنم بدون اختیار قسمی با خودم خوردم

که پس از این در جستجوی یادگرفتن

از مریم و مریم ها باشم

و زندگیمو صرف خدمت به اینها بکنم.

قسمی بود که بهش آگاه نبودم ولی آتشی

بود که مریم در درون من شعله ور کرده بود.

این زن ۴ بچه داشت، در مزرعه برنج

کار می کرد در شمال

و شوهرش در جنگ مرده بود

و چون زمان بعد از جنگ بود و

اولویت در بخش بهداشتی مملکت به لحاظ

محدودیت های در واقع منابع، نجات سربازان

و خانواده هاشون بود.

ولی نه بچه ای که مبتلا به سرطان شده

برای اینکه

دریافتِ اون موقع، دارم راجع

به بیست و اندی سال پیش صحبت می کنم

این بود که

بچه ی سرطانی بالاخره می میره

و تنها کسانی می جنگیدن

در اون زمان مادرها بودن.

مادر اگه بچه یک ماهه باشه و در اعماق

اقیانوس باشه باز مادر شیرجه می ره اون تو

برای اینکه باز هنوز امید داره که

اون بچه رو می تونه از اون ته بکشه بیرون

و نجاتش بده.

بنابراین مادرا بودن، و مریم یکی از اون

مادرا بود که این بچه ۱۳ ساله رو

روی دوشش می کشید و ورمی داشت و می آورد.

خب

من با خودم عهدی بسته بودم

و اولیش این بود که از مریم یاد بگیرم .

راز مریم چیزی که همه ی ما در این

مرز و بوم بهش احتیاج داریم

زندگی بدون انتظار، عشق بدون انتظار،

دادن بدون انتظار.

انتظارش فقط از خودش بود،

محورهمه خواسته هاش خودش بود

و انقدر این پرقدرت بود

این خصیصه در این زن که همه

اطرافش و پر از تشعشعات وجود خودش می کرد

و تأثیر می ذاشت

همونطوری که دنیای منوعوض کرد.

قول دومم این بود که همیشه در خدمت

اینها باشم و اولین قدما رو که شروع کردم

به برداشتن طبیعتا ً این تصور بودش که بچه ی

مبتلا به سرطان الان تو این مملکت، دارو،

این ، اون، کی اصلاً حوصله اش و داره؟

در مراجعه به مقامات، مسئولین همه می گفتن

خانوم برو خونت بشین زندگیتو بکن

بچه سرطانی نمی دونم این اون

ولی من نه اینی که

اراده من بود و یا من خواستم این آتشی بود

که مریم در درون من شعله ور کرده بود

و اصلاً مجالی برای برای توقف به من

نمی داد بنابراین من رفتم، رفتن من قدمای

اول بود بعد از اون کمکی بود که از در و دیوار

می ریخت شما که اینجا نشستین یقین دارم که

از همون کمک کننده ها هستین حداقل

۸۰ ، ۹۰ درصد از شما کسانی هستن که به ما

کمک کردن در این وادی. نتیجه چی شد؟

نتیجه اینکه امروز در سرزمین ما

هیچ کودک مبتلا به سرطانی از فقر نخواهد مرد

[دست زدن]

اگر بزارین ادامه بدم اگر بقیشو بشنوین

بیشتر لذت می برین اون اینه که شما برای

خودتون دست زدین برای این مردمی که وقتی

اعتماد بکنن معجزه می آفرینن دست زدید.

اتفاقی که افتاد این بود که حالا دیگه هیچ

پدری با شرمندگی دمِ کانتر داروخانه

نمی ایستاد برای اینکه پول داروش و نداره

هیچ مادری تو اون غار سرده دیگه نمی خزید

چون نمی دونست چی شده هر چی شده هر چی که

اطرافیانش می گفتن براش غیر قابل باور کردن

نیست باید بره تو غار خودش برای اینکه یک

ارگانیزیشن به این عظمت داره حمایتش می کنه

با دهها روانشناس حرفه ای که داوطلبانه

اونجا نشستن دارن مادرا رو بهشون یاد می دن

چگونه با این مشکل کنار بیان. بچه ها دیگه

بچه خواهر برادرا دیگه از مدرسشون نمی مونن

برای اینکه مادر و پدر این رهایی رو دارن که

به زندگی معمولیشون ادامه بدن ضمن حل این

مشکل. همه ی اینارو شما در واقع ممکن کردید

اون چیزی که می خواستم با شما تقسیم بکنم

این بود که در طی این مراحل من به

یک واقعیت مطلق پی بردم و اون اینکه

در وجود همه انسان ها بدون استثناء

یک نطفه ی معجزه وجود داره

بعضی ها بر اثر حوادثی که پیش میاد،

بعضی ها در واقع در نادانی کاملی به سر

می برن که من به سر می بردم در اون دنیایی

که به سر می برن فرصت و مجال اینی که بتونن

به اون نطفه توجه بکنن و ندارن و این اصلاً

قابل سرزنش نیست. زندگی برای من اینجوری

پیش آورده من اینجوری رفتم جلو؛ ژنم، تربیتم

خانوادم همه ی اینا. من چیزی راجع به اون

نطفه هه نمی دونستم که به دنبالش بگردم ولی

یه پس گردنیِ سرنوشت منو در واقع متوجه کرد.

اما بعضی از آدما هستن که به دنبالش هستن

به دنبال اینی که من من من به جای تأسف،

تأثر و دلسوزی برای خودم که یک عادت ثانوی

همه ی ماها هستش از صبح تا شب دلمون برای

خودمون می سوزه و همه ی دنیا مقصرن

برای همه ی اتفاقایی که در زندگی ما می افته

به غیر از خودمون.

به جای چرا، شاید سوال درست تر این باشه که

چگونه می شه از این مشکل بیرون اومد؟

راههای بیرون اومدن از این مشکل چی هست؟

مشکل ترین قَدَما مشکل ترین قَدَما،

قدمای اولِ؛ قدم اول و که ما برداریم کائنات

به دنبال ماست کائنات داره می جوره جستجو

می کنه برای اونایی که می خوان تغییر ایجاد

بکنن. شما اینو تو زندگیتون می بینین.

این اصلاً مربوط به دانشگاه نیست این مربوط

به ثروت نیست شما ببینید این مربوط به ذهن ِ

جستجوگره، ذهنی که تسلیم مصائبش نمی شه،

دهنی که می گرده به دنبال راه حل وقتی که

شما اون اتفاق افتاد دیگه هیچ توقفی وجود

نداره و شما می بینید که شما هم یکی از

معجزه گرهای جهان هستی خواهید شد.

تنها سوالی که امروز باید بکنیم اینه که:

معجزه ی من چه خواهد بود؟

ممنونم

[تشویق]