เบน โกเดเคอร์ (Ben Goldacre): สิ่งที่คุณแพทย์ไม่รู้เกี่ยวกับยาที่พวกเขาสั่งให้คนไข้

เมื่อยาตัวใหม่ได้ถูกทดสอบ ผลการทดลองก็ควรจะได้รับการตีพิมพ์เพื่อให้โลกแห่งการแพทย์ที่เหลือได้รับรู้ แต่ทว่า ส่วนมากแล้ว การทดลองที่มีผลเชิงลบหรือหาข้อสรุปไม่ได้นั้น ไม่มีการรายงาน ทิ้งให้แพทย์และนักวิจัยอยู่ในความมืด
ในการบรรยายที่กระตือรือร้นนี้ เบน โกเดเคอร์ อธิบายว่า ทำไมตัวอย่างของข้อมูลเชิงลบที่ไม่ได้ถูกนำมารายงานเหล่านี้ เฉพาะอย่างยิ่งจึงทำให้เกิดการเข้าใจผิดและเป็นอันตราย

สวัสดีครับ ครับ เจ้าหนุ่มคนนี้

เขาคิดว่าเขาสามารถบอกอนาคตคุณได้

เขาชื่อนอสตราดามุส แม้ว่าในรูปนี้ดวงอาทิตย์

ทำให้เขาดูเหมือนชอน คอนเนอรี่บ้างเล็กน้อย (เสียงหัวเราะ)

และเหมือนกับพวกคุณส่วนใหญ่ ผมเดาว่า
ผมไม่เชื่อจริงๆ

ว่าคนเราสามารถมองเห็นอนาคตได้

ผมไม่เชื่อเรื่องการมองเห็นอนาคต แต่บางครั้งบางคราว

คุณก็ได้ยินว่าใครบางคนสามารถทำนาย
สิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตได้

และนั่นอาจเป็นเพราะว่าบังเอิญโชคช่วย
และเราก็เพียงแค่

ได้ยินเกี่ยวกับลูกฟลุ๊ค และเรื่องแปลกๆนั้น

เราไม่ได้ยินทุกๆครั้งที่ คนเราทำนายอะไรผิดๆ

ทีนี้เราคาดว่าเรื่องอย่างนี้จะเกิดกับเรื่องไร้สาระ

เกี่ยวกับการมองเห็นอนาคต แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า

เรามีปัญหาอย่างเดียวกันนี้ในวงการวิชาการ

และในวงการแพทย์ และในบริบทนี้ ผลของมันหมายถึงชีวิต

ดังนั้น ประการแรก ลองคิดถึงแค่การมองเห็นอนาคต
อย่างที่ผลมันปรากฎออกมาว่า

เมื่อปีที่แล้วนี้เอง นักวิจัยชื่อ ดาริล เบม (Daryl Bem) ได้ทำ

งานวิจัยชิ้นหนึ่งที่เขาพบหลักฐาน

เรื่องพลังการมองเห็นอนาคต ของนักศึกษาปริญญาตรี

และงานวิจัยนี้ถูกตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ
ที่ตรวจทานโดยผู้เชี่ยวชาญ

และคนส่วนใหญ่ที่อ่านเรื่องนี้ก็จะบอกว่า "โอเค

ก็ยุติธรรมดีหรอกนะ แต่ผมคิดว่ามันเป็นโชคบังเอิญ
มันประหลาดนะ เพราะผมรู้ว่า

ถ้าผมทำการศึกษาแล้วไม่พบหลักฐานว่า

นักศึกษาปริญญาตรี มีพลังทำนายอนาคต

งานก็คงจะไม่ได้ตีพิมพ์ในวารสารหรอก

และที่จริง เราก็รู้กันว่าเป็นอย่างนั้นจริง เพราะ

นักวิจัยทางวิทยาศาสตร์หลายกลุ่มพยายามที่จะ

ทดลองซ้ำ เพื่อให้ได้ผลเหมือนอย่างการศึกษาญาณวิเศษนั้น

แล้วเมื่อพวกเขาส่งผลไปที่วารสารเดียวกันนั้น

วารสารนั้นตอบกลับว่า "ไม่ เราไม่สนใจจะพิมพ์

ผลงานที่ทำซ้ำ เราไม่สนใจข้อมูลเชิงลบของคุณหรอก"

แค่นี้ก็เป็นหลักฐานแล้วว่าเป็นอย่างไร
ในงานเขียนเชิงวิชาการ

เราจะเห็นตัวอย่างหนึ่งของอคติ ในภาพจริง

ของงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ทั้งหมด ที่ได้ถูกทำขึ้น

แต่นั่นไม่ได้แค่เกิดขึ้น ในสาขาวิชาการของจิตวิทยาที่น่าเบื่อ

มันเกิดขึ้นใน ตัวอย่างเช่น การวิจัยโรคมะเร็งด้วย

เดือนมีนาคม 2012 หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้เอง นักวิจัยจำนวนหนึ่ง

รายงานในวารสาร Nature ว่าพวกเขาได้พยายามอย่างไร

ในการทำซํ้า งานวิจัยวิทยาศาสตร์พื้นฐานต่างๆกัน
53 งานวิจัย เพื่อตรวจดู

เป้าหมายในการรักษาโรคมะเร็งที่มีศักยภาพ

และจากงานวิจัยทั้ง 53 นั้น พวกเขาทำซ้ำได้

สำเร็จเพียง 6 เท่านั้น

47 จาก 53 เป็นการทดลองที่ทำซ้ำแล้วไม่ให้ผลเหมือนเดิม

และพวกเขา เขียนในอภิปรายผลว่า มันน่าจะเป็นเช่นนี้

เพราะว่าผลงานที่แปลกประหลาด ได้รับการตีพิมพ์

ผู้คนจะทำการศึกษาวิจัยเยอะแยะมากมาย

แล้วเวลาที่การทดลองเป็นผลสำเร็จ งานก็ได้ตีพิมพ์

และเวลาที่งานไม่เป็นผลสำเร็จ ก็ไม่ได้รับการตีพิมพ์

และข้อเสนอแรกจากพวกเขาในการแก้ปัญหานี้

เพราะว่านี่เป็นปัญหา เพราะว่ามันส่งเราเดินไปสู่ทางตัน

ข้อเสนอแรกของพวกเขาในการแก้ปัญหานี้ ก็คือ

ทำให้งานวิจัยวิทยาศาสตร์ที่มีผลเป็นลบตีพิมพ์ ได้ง่ายขึ้น

และเปลี่ยนแปลงแรงจูงใจ เพื่อให้นักวิทยาศาสตร์

ได้รับการส่งเสริมให้แสดงผลการทดลองที่เป็นลบของเขา
ต่อสาธารณชนให้มากขึ้น

แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นแค่ ในโลกที่น่าเบื่อ

ของงานวิจัยมะเร็งเชิงวิทยาศาสตร์พื้นฐาน
ระยะก่อนทดลองในมนุษย์

มันยังเกิดขึ้นกับเนื้อหนังจริงๆด้วย

ของการแพทย์เชิงวิชาการ ดังนั้นในปี 1980

นักวิจัยบางคนทำการศึกษายาชื่อ โลร์คาไนด์ (lorcainide)

เป็นยาต้านอาการเต้นของหัวใจผิดจังหวะ

เป็นยาที่ระงับจังหวะการเต้นของหัวใจที่ไม่ปกติ

และแนวคิดก็คือ หลังจากที่คนมีอาการหัวใจวาย

เป็นไปได้มากทีเดียว ที่พวกเขาจะมีจังหวะการเต้นของหัวใจผิดปกติ

ดังนั้น ถ้าเราให้ยาที่ระงับจังหวะการเต้นของหัวใจที่ไม่ปกติ

มันจะช่วยเพิ่ม โอกาสในการรอดชีวิตของพวกเขา

เบื้องต้นของการพัฒนา พวกเขาทำการทดสอบที่เล็กมาก

ในผู้ป่วยแค่ไม่ถึงร้อยคน

คนไข้ห้าสิบคนได้รับโลร์คาไนด์ และในกลุ่มคนไข้นั้น
10 คนเสียชีวิต

อีก 50 คนได้รับยาหลอกที่ทำจากน้ำตาล

ซึ่งไม่มีสารออกฤทธิ์ใดๆ และเพียงหนึ่งในนั้นเสียชีวิต

ดังนั้น พวกเขาจึงพิจารณาถูกต้องได้ว่า
ยานี้ไม่ประสบผลสำเร็จ

และการทำโฆษณาเพื่อการค้าก็ถูกระงับไป
และเพราะว่า

พอการโฆษณาไม่มี การทดลองนี้ก็เลยไม่เคยได้รับการตีพิมพ์

แต่โชคร้าย กว่า 5 หรือ 10 ปีต่อจากนั้น

บริษัทอื่นๆ มีความคิดเดียวกันเกี่ยวกับยา

ที่จะป้องกันอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะ
ในคนที่เคยมีอาการหัวใจวาย

ยาเหล่านี้ถูกนำเข้าสู่ตลาด มันถูกจ่ายตามใบสั่งยา
ไปใช้อย่างกว้างขวาง

เพราะว่า โรคหัวใจวายนั้น พบได้ทั่วไป

และใช้เวลานานมากก่อนที่เราจะพบว่า ยาเหล่านี้

ยังเป็นสาเหตุ ของอัตราการเสียชีวิตที่สูงขึ้น

ซึ่งก่อนที่เราจะตรวจพบสัญญาณปลอดภัยนั้น

คนกว่า 100,000 ในอเมริกาต้องตาย อย่างไม่มีสาเหตุอันควร

จากการสั่งใช้ ยาต้านหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะนี้

ทีนี้ จริงๆแล้วในปี 1993

นักวิจัยที่ทำการศึกษาของปี 1980นั้น หรือการวิจัยแต่แรกนั้น

ตีพิมพ์บทความขอโทษต่อวงการวิทยาศาสตร์
[mea culpa แปลว่า ข้าผิดเอง]

ซึ่งเขาได้กล่าวว่า "เมื่อเราได้ทำการทดลองในปี 1980

เราคิดว่า อัตราการเสียชีวิตที่เกิดขึ้น

ในกลุ่มผู้ใช้ยาโลร์คาไนด์นั้น เป็นผลมาจากความบังเอิญ"

การพัฒนาของยาโลคาไนด์
ถูกละทิ้งด้วยเหตุผลทางการค้า

และการศึกษานี้ไม่เคยได้รับการตีพิมพ์

มันเป็นตัวอย่างที่ดี ของความลำเอียงในการตีพิมพ์

นั่นเป็นคำเฉพาะสำหรับปรากฏการณ์ซึ่ง

ข้อมูลการทดลองไม่เป็นที่พอใจหายไป ไม่ได้รับการตีพิมพ์

ถูกทิ้งไว้ไม่นำมาใช้ และเขาได้บอกว่าผลการทดลองนั้น

"น่าจะได้ให้คำเตือนเสียแต่เนิ่นๆ ถึงปัญหาในภายภาคหน้า"

นี่เป็นเรื่องราวจากวิทยาศาสตร์พื้นฐาน

นี่เป็นเรื่องราว จากเมื่อ 20, 30 ปีที่แล้ว

บรรยากาศการตีพิมพ์ทางวิชาการเปลี่ยนไปมากในปัจจุบันนี้

มีวารสารวิชาการเช่น "Trial" ที่เป็นวารสารเปิดเสรี

ซึ่งจะตีพิมพ์การทดลองใดๆก็ตามที่ทดลองในมนุษย์

ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นเชิงบวก หรือเป็นเชิงลบ

แต่ปัญหาของผลการทดลองที่เป็นลบ
ที่หายไป ไม่ได้รับการปฎิบัติ

ยังพบได้เยอะมาก ที่จริงแล้วมันเยอะมากเสียจน

มันบาดลึกไปถึงแก่น
ของการแพทย์ที่ยึดเอาหลักฐานเป็นที่ตั้ง

นี่คือยาที่เรียกว่า โรบ๊อกซิทิน (roboxetine) และมันเป็นยา

ที่ผมเองเคยเขียนใบสั่งให้คนไข้ใช้
มันเป็นยาต้านอาการซึมเศร้า

และผมเป็นหมอหนอนหนังสือ
ผมจึงอ่านงานวิจัยทั้งหมด

ที่ผมหาได้เกี่ยวกับยาตัวนี้ ผมอ่านงานวิจัยหนึ่งที่ตีพิมพ์

ที่แสดงให้เห็นว่า ยาโรบ๊อกซิทินนั้นดีกว่ายาหลอก

และผมอ่านงานวิจัยอื่นที่ตีพิมพ์อีกสามเรื่อง

ที่แสดงให้เห็นว่า ยาโรบ๊อกซิทินดีพอๆกับยาต้านอาการซึมเศร้าตัวอื่นๆ

และเพราะว่า คนไข้ไม่ได้ตอบสนองต่อยาอื่นๆได้ดีกว่า

ผมก็คิด เอ ถ้าโรบ๊อกซิทินก็ดีพอๆกัน ก็น่าจะลองดูนะ

แต่มันกลายเป็นว่า ผมถูกทำให้เข้าใจผิด ที่จริงแล้ว

มีการทดลองเจ็ดครั้งเพื่อเปรียบเทียบ โรบ๊อกซิทิน

กับยาหลอกที่ทำจากน้ำตาล หนึ่งในนั้นให้ผลเชิงบวก

และได้รับการตีพิมพ์ แต่ที่เหลือหกครั้งนั้น

ได้ผลเชิงลบ และพวกมันถูกทิ้งไป ไม่ได้รับการตีพิมพ์

การทดลองสามครั้งได้รับการตีพิมพ์
เพื่อเปรียบเทียบโรบ๊อกซิทิน

กับยาต้านอาการซึมเศร้าอื่นๆ ซึ่งโรบ๊อกซิทิน

ก็ให้ผลดีพอๆกัน และมันก็ได้รับการตีพิมพ์

แต่ข้อมูลจากคนไข้จำนวนมากกว่าถึงสามเท่า
ที่เก็บรวบรวมได้

ซึ่งแสดงให้เห็นว่า โรบ๊อกซิทินนั้นแย่กว่า

การรักษาแบบอื่นๆ แต่การทดลองเหล่านั้นไม่ได้ถูกตีพิมพ์

ผมรู้สึกถูกทำให้ไขว้เขว

คุณอาจบอกว่า ก็ นั่นมันเป็นตัวอย่างที่ผิดปกติไปอย่างสุดๆ

และผมก็ไม่อยากที่จะรู้สึกผิดในแบบเดียวกับ

การอ้างอิงที่เลือกมาเฉพาะบางจุดที่นำมายืนยันได้

ซึ่งผมกล่าวหาคนอื่นๆอยู่

แต่มันกลายเป็นว่า ปรากฏการณ์ของการตีพิมพ์ที่ลำเอียงนี้

จริงๆแล้ว ได้มีการศึกษาวิจัยไว้อย่างดีมากๆ

ตรงนี้จึงเป็น ตัวอย่างหนึ่งของวิธีที่คุณจะเข้าถึงมันได้

แบบจำลองชั้นคลาสสิกก็คือ คุณทำการรวบรวมงานวิจัย

ที่คุณรู้ว่าพวกเขาได้ทำการทดลองและทำจนเสร็จสิ้นแล้ว

แล้วคุณก็ไปดูว่ามันได้รับการตีพิมพ์ที่ไหน

ในเอกสารทางวิชาการบ้าง
ดังนั้นจึงเป็นการนำการทดลองทั้งหมด

ที่เคยทำการศึกษากับยาต้านอาการซึมเศร้า

ที่ได้รับการอนุมัติมาแล้วกว่า ช่วง15 ปี
โดยองค์การอาหารและยาสหรัฐฯ (FDA)

พวกเขาเอาการทดลองทั้งหมดนั้น ที่ถูกส่งให้ FDA
ซึ่งเป็นส่วนของชุดเอกสารเพื่อการขออนุมัติ

ดังนั้น นั่นจึงไม่ใช่การทดลองทั้งหมด
ที่เคยทำการศึกษายาเหล่านี้

เพราะว่า เราไม่อาจทราบได้เลยว่า มันมีหรือไม่

แต่มันเป็นงานวิจัยที่ถูกทำขึ้น เพื่อขออนุมัติเพื่อออกสู่ตลาด

แล้วพวกเขาก็ไปดูว่าการทดลองเหล่านี้ได้ถูกตีพิมพ์หรือไม่

ในเอกสารทางวิชาการที่ได้รับการตรวจโดยผู้เชี่ยวชาญ
และนี่คือสื่งที่เขาพบ

เกือบจะแยกออกเป็น 50-50 ทีเดียว
ครึ่งหนึ่งของการวิจัยเหล่านี้

มีผลเป็นเชิงบวก อีกครึ่งเป็นเชิงลบ ตามความเป็นจริง

แต่เมื่อพวกเขามองหางานวิจัยเหล่านี้
ในเอกสารวิชาการที่ได้รับการตรวจทาน

สิ่งที่เขาพบนั้นเป็นคนละเรื่อง

การศึกษาที่ผลเป็นเชิงลบเพียงสามงานเท่านั้นที่ถูกตีพิมพ์

และส่วนงานวิจัยที่มีผลเชิงบวก มีการตีพิมพ์ทั้งหมด
ขาดไปงานเดียว

ถ้าคุณพลิกดูกลับไปกลับมา ระหว่างงานวิจัยสองแบบนั้น

คุณจะเห็นความแตกต่างจนแทบช๊อก

ระหว่างความเป็นจริง กับสิ่งที่แพทย์ คนไข้

ผู้มีหน้าที่ด้านบริการสุขอนามัย และนักวิชาการ

สามารถเห็นได้ จากเอกสารวิชาการที่ได้รับการตรวจเหล่านี้

เราถูกชักนำไปในทางที่ผิด และนี่เป็นความผิดพลาดของระบบ

ในแก่นของการแพทย์

ที่จริง ในปัจจุบัน มีการศึกษาวิจัยมากมายทีเดียวเกี่ยวกับ

ความลำเอียงของการตีพิมพ์ คือมากกว่าร้อยชิ้นงาน

ทีถูกจัดเก็บรวบรวมไว้ในการตรวจสอบ (review) อย่างมีระบบ
และตีพิมพ์ในปี 2010

ซึ่งเอางานวิจัยทุกชิ้นเรื่องความลำเอียงในการตีพิมพ์

ที่พวกเขาสามารถหามาได้

ความลำเอียงในการตีพิมพ์ ส่งผลต่อทุกสาขาทางการแพทย์

ประมาณครึ่งหนึ่งของการทดลองทั้งหมด โดยเฉลี่ย
หายไปไม่ได้นำมาใช้

และเรารู้ว่า ผลการวิจัยที่เป็นเชิงบวก จะได้รับการตีพิมพ์

มากประมาณสองเท่า ของผลงานวิจัยที่เป็นเชิงลบ

สิ่งนี้เป็นมะเร็งที่แก่น ของการแพทย์บนพื้นฐานของหลักฐาน

ถ้าผมโยนเหรียญ 100 ครั้ง แล้วก็

ไม่ยอมบอกคุณผลที่ได้ จากครึ่งหนึ่งของการโยนนั้น

ผมทำให้เหมือนกับว่า ผมมีเหรียญที่จะออกหัวทุกครั้งได้

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า ผมมีเหรียญที่มีหัวทั้งสองด้าน

แต่นั่นจะหมายความว่าผมเป็นพวกฉวยโอกาส

และคุณก็เป็นไอ้โง่ที่ปล่อยให้ผมหลอกได้ (เสียงหัวเราะ)

แต่แน่ๆ นี่เป็นสิ่งที่เราหลับหูหลับตาทน

ในการแพทย์บนพื้นฐานของหลักฐานทั้งหมด

และสำหรับผม นี่มันเป็นพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมทางการวิจัย

ถ้าผมทำการศึกษาวิจัยสักเรื่อง และปกปิด

ครึ่งหนึ่งของข้อมูลที่ได้จากงานวิจัยนั้น

คุณก็มีสิทธิจะกล่าวหาผม โดยหลักการแล้ว ว่าโกงการวิจัย

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ถ้าใครสักคนทำงานวิจัย

10 เรื่่อง แต่ตีพิมพ์แค่ห้าเรื่องที่ให้ผลอย่างที่เขาต้องการ

เราไม่คิดว่านั่นเป็นการประพฤติผิดทางการวิจัย

และเมื่อความรับผิดชอบนั้น แพร่กระจายไปทั่ว

ทั้งเครือข่ายของนักวิจัย นักวิชาการ

ผู้ให้การสนับสนุนทางอุตสหกรรม บรรณาธิการวารสาร

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เราคิดว่ามันรับได้

แต่ผลที่มีต่อคนไข้นั้น นำไปสู่ความเสียหาย

และมันเกิดขึ้น ณ ขณะนี้ วันนี้

นี่คือยาที่เรียกว่า ทามิฟลู (Tamiful) ทามิฟลูเป็นยา

ที่รัฐบาลทั่วโลกใช้เงินหลายต่อหลายพันล้าน

ดอลล่าร์กักตุนมันไว้ในคลัง

และพวกเราก็กักตุนทามิฟลูกันไว้ อย่างตื่นตระหนก

ด้วยความเชื่อที่ว่า มันจะช่วยลดอัตราภาวะแซกซ้อน
จากไข้หวัดใหญ่

ภาวะแซกซ้อนเป็นคำนุ่มนวลทางการแพทย์
สำหรับโรคปอดบวม

และความตายครับ (เสียงหัวเราะ)

ทีนี้ เมื่อผู้ตรวจสอบจาก Cochrane systematic review

พยายามที่จะรวบรวมข้อมูลทั้งหมด

จากการทดลองที่ได้ทำไว้ เกี่ยวกับว่าจริงๆแล้วทามิฟลู
ทำอย่างที่ว่าได้หรือไม่

พวกเขาพบว่า งานวิจัยทดลองเหล่านั้น
หลายงานไม่ได้ตีพิมพ์

ผลการทดลองเหล่านั้น ไม่มีให้พวกเขา

และเมื่อพวกเขาเริ่มได้รับบทความวิจารณ์
การทดลองเหล่านั้น ผ่านทางวิธีการต่างๆ ได้แก่

การขอข้อมูลผ่านทาง พ.ร.บ.ว่าด้วยเสรีภาพของข้อมูล (Freedom of Information Act)

ผ่านทางการก่อกวนองค์กรต่างๆหลากหลาย
สิ่งที่พวกเขาค้นพบ ก็ไม่สอดคล้องกัน

และเมื่อพวกเขาพยายามที่จะให้ได้
รายงานการวิจัยทางการแพทย์มา

ซึ่งเป็นเอกสารความยาว 10,000 หน้า

ที่มีการถอดความข้อมูลที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

พวกเขาได้รับการบอกว่า ไม่อนุญาตให้พวกเขาเอาข้อมูลได้

และถ้าคุณอยากจะอ่านจดหมายโต้ตอบเรื่องนั้นเต็มๆ

และข้ออ้างและคำอธิบายที่บริษัทยาให้

คุณสามารถอ่านได้ในวารสาร PLOS Medicine

ฉบับสัปดาห์นี้

และสิ่งที่น่าประหลาดใจมากที่สุดในทั้งหมดนี้ สำหรับผมแล้ว

ไม่ใช่เพียงแค่ว่านี่เป็นปัญหา ไม่ใช่แค่ว่าเรารับรู้

ว่ามันคือปัญหา แต่ว่าเราทนรับกรรมกับการแก้ไขหลอกๆ

พวกเรามี คนที่แกล้งทำเป็นว่า นี่เป็นปัญหาที่แก้ไขแล้ว

อย่างแรกเลย เรามีการลงทะเบียนการทดลอง
และทุกๆคนบอกว่า โอเค ตกลง

เราจะให้ทุกคนมาลงทะเบียนการวิจัยทดลอง
พวกเขาจะได้ประกาศต้นร่างการทดลองออกมา

พวกเขาจะบอกว่า พวกเขาจะทำอะไร
ก่อนที่จะทำการวิจัยทดลองจริง

แล้วจากนั้น เราก็จะตรวจสอบได้ และจะเห็นว่า
การทดลองทั้งหมด

ที่ได้ทำและเสร็จสิ้นสมบูรณ์จะได้รับการตีพิมพ์

แต่คนไม่ได้ใส่ใจที่จะไปลงทะเบียน

ดังนั้น คณะกรรมการบรรณาธิการวารสารการแพทย์ระหว่างประเทศ (ICMJE) จึงเข้ามา

และบอกว่า เอาล่ะ เราจะหยุดการตีพิมพ์ไว้

เราจะไม่ตีพิมพ์วารสารใดๆ เราจะไม่ตีพิมพ์การทดลองใดๆ

เว้นเสียแต่ว่า พวกเขาจะลงทะเบียนก่อนที่จะทำการศึกษา

แต่พวกเขาก็ไม่ได้หยุดการพิมพ์
ในปี 2008 มีการทำการศึกษา

ซึ่งแสดงให้เห็นว่า ครึ่งหนึ่งของการทดลองทั้งหมดที่ตีพิมพ์ในวารสาร

ที่ผ่านการตรวจสอบโดยสมาชิกของ ICMJE

ไม่ได้ลงทะเบียนอย่างถูกต้อง และหนึ่งในสี่ของจำนวนนั้น
ไม่ได้ลงทะเบียนด้วยซ้ำ

แล้วในที่สุด พ.ร.บ. แก้ไขปรับปรุง FDA ก็ผ่านออกมา

ได้สองปีมาแล้ว กล่าวว่า ทุกคนที่ทำการศึกษาทดลอง

ต้องประกาศผลการศึกษานั้น ภายในหนึ่งปี

และใน BMJ ฉบับแรกของเดือนมกราคมปี 2012

คุณสามารถไปดูการศึกษา ที่ตามดูว่า

คนทำตามกฎที่ว่านั้นหรือเปล่า และกลับเป็นว่าแค่หนึ่งในห้า

ที่ทำตามนั้น

นี่มันเป็นหายนะ

เราไม่สามารถรู้ ผลจริงๆของยา

ที่เราจ่ายออกไปได้ ถ้าเราไม่สามารถเข้าถึง

ข้อมูลทั้งหมดได้

และนี่ไม่ได้เป็นปัญหาที่แก้ไขยาก

เราต้องบังคับ ให้ผู้คนตีพิมพ์การทดลองทั้งหมด

ที่ทำในมนุษย์ รวมทั้งการทดลองเก่าๆด้วย

เพราะว่า พ.ร.บ. แก้ไขปรับปรุง FDA นั้น แค่ขอให้คุณตีพิมพ์การทดลองที่ทำหลังปี 2008 เท่านั้น

และผมไม่ทราบว่า ในโลกอะไรกันนี่ ที่เรา

ปฎิบัติงานทางการแพทย์ บนรากฐานของการวิจัยทดลอง
ที่ทำเสร็จกันในแค่สองปีที่ผ่านมาเท่านั้น

เราต้องการให้ตีพิมพ์การทดสอบในมนุษย์ทั้งหมด

รวมทั้งงานเก่าๆ ที่เกี่ยวกับยาทั้งหมดที่ใช้อยู่ในขณะนี้

และคุณต้องบอกทุกคนที่คุณรู้จัก

ว่านี่มันเป็นปัญหา และมันก็ยังไม่ได้รับการแก้ไข

ขอบคุณมากครับ (เสียงปรบมือ)

(เสียงปรบมือ)