Bebeğimizin hikayesi, bir yaşam dersi

Roberto D'angelo ve Francesca Fedeli çocukları Mario'nun sağlıklı olduğunu düşünmüşlerdi -ancak doğumundan 10 gün sonra felçli olduğunu fark ettiler. Mario'nun bedeninin sol tarafını kontrol edememesi oldukça zor sorularla boğuşmalarına neden oldu: "Normal olabilecek miydi?" Hayatını dolu dolu yaşayabilecek miydi? Ebeveynlerin korkularıyla yüzleştiği ve bunu nasıl tersine çevirdiklerine dair bir hikaye.

Francesca Fedeli: Merhaba.

Bu Mario. Bizim oğlumuz.

2 buçuk yıl önce doğdu,

oldukça zorlu bir hamilelik geçirdim

öyle ki, yaklaşık 8 ay boyunca yatakta sakince beklemek zorundaydım.

Ama sonunda her şey kontrol altında gibi görünüyordu.

Normal kiloda doğdu.

Apgar skoru normaldi.

Haliyle bunlar bize güven vermişti.

Fakat doğumundan 10 gün sonra,

felçli olduğunu fark ettik.

Belki bilirsiniz,

felç bir beyin hasarıdır.

Perinatal felç 9 aylık

hamilelik sürecinde ya da

doğumdan hemen sonra gerçekleşen bir şey olabilir,

ve onun durumunda, görebildiğiniz gibi,

beyninin sağ kısmı tamamen hasar görmüştü.

Bu yüzden, bu felcin Mario'nun bedeninde gösterebileceği etki

bedeninin sol kısmını kontrol edememesine

sebep olabilirdi.

Bir düşünün, bir bilgisayara ve yazıcıya sahipsiniz

ve yazıcıya bir belge iletmek istiyorsunuz, yazması için

ama yazıcının gerekli sürücüleri yok,

bunun aynısı Mario için de geçerli.

Sanki, sol tarafını hareket ettirmek istiyor

ancak, sol kolunu ve sol bacağını hareket ettirmesi için

gerekli olan uyarıcıları iletemiyordu.

Hayatımız değişmek zorundaydı.

Planlarımızı değiştirmemiz gerekiyordu.

Bu doğumun hayatımıza yaptığı

etkiyi değiştirmemiz gerekiyordu.

Roberto D'angelo: Tahmin edebileceğiniz gibi,

maalesef, buna hazır değildik.

Kimse bize böyle engellerle nasıl baş edeceğimizi öğretmemişti,

ve sorulabilecek tüm sorular

aklımıza gelmeye başladı.

Gerçekten zor zamanlardı.

Sorular, temel olanlar mesela, bilirsiniz,

neden bu bizim başımıza geldi?

Yanlış olan neydi?

Ve daha zor olanları, gerçekten

Bunun Mario'nun hayatı üzerindeki etkisi ne olacaktı?

Demek istediğim, mesela, çalışabilecek miydi?

Normal olabilecek miydi?

Ve bir baba olarak, hem de ilk kez baba olan biri olarak,

Neden bizden daha iyi olamayacaktı?

Bunu söylemek gerçekten çok zor,

fakat bir kaç ay sonra tamamen

başarısız olduğumuzu hissediyorduk.

Yani, hayatımızın tek gerçek ürünü

başarısızlıkla sonuçlanmıştı.

Ve bu sadece bizim için bir başarısızlık değildi,

onun tüm hayatını etkileyecek bir başarısızlıktı.

Doğrusu, dağılmıştık.

Yani gerçekten, dağılmıştık, ama sonuçta

ona bakmaya başladık,

ve tepki vermemiz gerektiğini fark ettik.

Francesca'nın dediği gibi hemen hayatımızı değiştirdik.

Fizyoterapiye, rehabilitasyona başladık,

ve rehabilitasyonda uyguladığımız yöntemlerden biri

ayna nöronları terapisiydi.

Temel olarak, aylarımızı Mario'yla bu hareketi yaparak geçirdik.

Bir nesne alıyorsunuz ve ona bunu nasıl

tutacağını gösteriyorsunuz.

Ayna nöronları teorisinin kabaca söylediği şey şu:

benim bu hareketi yapışımı izlerken, siz de,

bu hareketi sanki yapıyormuşsunuz gibi

tam olarak aynı nöronları aktive ediyorsunuz.

Bu rehabilitasyonun ilk aşamalarından biri gibi görünüyordu.

Ancak bir gün, Mario'nun

ellerimize bakmadığını gördük.

O, bize bakıyordu.

Onun aynası bizdik.

Ve sorun da şuydu,

biz dağılmıştık, depresyondaydık,

ona çocuğumuz gibi, pozitif bir açıdan bakmıyorduk,

ona bir problem olarak bakıyorduk.

Ve o gün gerçekten olaya bakış açımızı değiştirdik.

Mario için daha iyi aynalar haline gelmemiz

gerektiğini fark ettik.

Onun güçlü yönlerine bakarken,

kendi güçlü yönlerimizi de fark ettik.

Ona bir problemmiş gibi bakmaktan vazgeçtik,

ve onu iyileştirebileceğimiz bir fırsat olarak gördük.

Ve bu gerçekten bizim açımızdan

bir değişimdi, "Mario'ya verebileceğimiz

en güçlü yanımız nedir?" diye düşündük.

Ve tutkularımızdan başladık.

Demek istediğim, sonuçta eşim ve ben

farklıyız,

ama bir çok ortak noktamız var.

Seyahat etmeyi severiz, müziği severiz,

böyle ortamlarda olmayı severiz,

Sadece gösterebileceğimiz en güzel şeyleri gösterebilmek için

Mario'yu bizimle beraber getirmeye başladık.

Bu kısa video geçen haftadan.

Bunun bir --

(Alkışlar) --

Bunun mucize olduğunu söylemiyorum. Mesaj bu değil,

çünkü biz daha bu yolun başındayız.

Ama çıkardığımız dersi paylaşmak istiyoruz,

Mario'nun bize öğrettiği dersi:

Sahip olduğumuz şeyi bir hediye olarak görmek

sadece kaçırdığımız bir şey olarak değil,

ve nasıl bir fırsatı kaçırdığımızı düşünmek.

Ve bu sizinle paylaşmak istediğimiz mesajımız.

Burda olmamızın nedeni bu.

Mario!

Ve bu --

(Alkışlar) --

Ve bu onunla dünyanın en iyi

aynalarını paylaşmak istememizin sebebi.

Hepinize çok teşekkürler.

FF: Teşekkürler.
RD: Teşekkürler. Hoşçakalın.

(Alkışlar)

FF: Teşekkürler. (Alkışlar)