Szkolimy żołnierzy na wojnę. Szkolmy ich również na powrót do domu

Zanim żołnierze zostaną wysłani do walki, szkoli się ich na temat działania w niezwykle niebezpiecznym środowisku. Ale jak twierdzi psycholog Hector Garcia, potrzebują oni również szkolenia na temat powrotu z pola bitwy do cywilnego życia. Stosując te same zasady, które wykorzystuje się przygotowując żołnierzy na wojnę, Garcia pomaga odzyskać życie weteranom cierpiącym na zespół stresu pourazowego.

Carlos,

weteran piechoty morskiej z Wietnamu,

zgłosił się na ochotnika na trzy tury
i podczas każdej został postrzelony.

Emerytowany w 1971 roku
z powodu stanu zdrowia,

ponieważ w jego ciele
tkwiło tyle odłamków,

że uruchamiał wykrywacze metalu.

Przez następne 42 lata
cierpiał z powodu koszmarów,

skrajnych lęków w sytuacjach publicznych,

izolacji, depresji.

Leczył się sam za pomocą alkoholu.

Trzykrotnie się ożenił i rozwiódł.

Carlos cierpiał
na zespół stresu pourazowego.

Zostałem psychologiem,
żeby nieść ulgę ludzkiemu cierpieniu,

a od 10 lat walczę z cierpieniem
wynikającym ze stresu pourazowego,

którego doświadczają
weterani tacy, jak Carlos.

Do niedawna nie istniała żadna nauka
na temat zespołu stresu pourazowego.

Nie widzieliśmy, co robić.

Niektórym weteranom
przepisywaliśmy silne leki.

Innych wysyłaliśmy do szpitali
i na zwykłą terapię grupową,

jeszcze innym mówiliśmy tylko:

"Po prostu wróć do domu i spróbuj
zapomnieć o tym, co przeżyłeś".

Od niedawna próbujemy terapii
z udziałem psów, wyjazdów do głuszy,

wielu czynności, które mogą
chwilowo niwelować stres,

ale które wcale nie eliminują objawów
stresu pourazowego na dłuższą metę.

Ale sprawy uległy zmianie.

I chcę tu powiedzieć, że można dzisiaj
wyeliminować stres pourazowy,

a nie jedynie zwalczać jego objawy,

i to u bardzo wielu weteranów.

Ponieważ nowe badania naukowe pokazały

obiektywnie i wielokrotnie,

które terapie naprawdę
usuwają objawy, a które nie.

Okazuje się,

że najlepsze terapie stresu pourazowego
wykorzystują te same zasady,

których wojsko używa do szkolenia
rekrutów przed wyruszeniem na wojnę.

W prowadzeniu wojen

jesteśmy dobrzy.

My, ludzie, prowadziliśmy wojny
zanim w pełni staliśmy się ludźmi.

Od tamtego czasu przeszliśmy
od używania kamieni i ścięgien

do budowy najwymyślniejszych
i wyniszczających broni.

Aby umożliwić żołnierzom użycie tej broni,

stosujemy najnowsze metody szkolenia.

Dobrze prowadzimy wojny.

Dobrze szkolimy żołnierzy do walki.

Jednak kiedy spojrzymy
na przeżycia współczesnych weteranów,

zobaczymy, że niezbyt dobrze
przygotowaliśmy ich na powrót do domu.

Dlaczego?

Życie naszych przodków
nurzało się w konflikcie

i walczyli blisko miejsca zamieszkania.

Do niedawna w historii naszej ewolucji

nie było potrzeby uczyć się,
jak wracać do domu z wojny,

bo tak naprawdę
nigdy nie miało to miejsca.

Ale na szczęście obecnie

większość ludzi żyje
w spokojniejszych miejscach,

a kiedy pojawia się konflikt,
zwłaszcza w USA,

umiemy poddać żołnierzy
zaawansowanemu szkoleniu,

rzucić ich do walki w dowolnym miejscu,

a kiedy skończą, przywieźć ich
z powrotem na spokojne przedmieścia.

Ale wyobraźcie sobie przez chwilę,
jakie to musi być uczucie.

Słyszałem od weteranów,

że jednego dnia są w środku
brutalnych walk w Afganistanie,

gdzie widzą zniszczenie i śmierć,

a ledwo trzy dni później

dźwigają przenośną lodówkę
na mecz piłki nożnej swoich dzieci.

"Mętlik w głowie"
to najczęstsze określenie.

(Śmiech)

Tak najczęściej opisywano te przeżycia.

I właśnie tak jest.

Bo choć nasi żołnierze spędzają
wiele godzin na przygotowaniu do walki,

dopiero niedawno zrozumieliśmy,

że wielu z nich potrzebuje szkolenia
o powrocie do cywilnego życia.

Ja każde szkolenie, najlepsze terapie
stresu pourazowego wymagają powtarzania.

W wojsku

nie daje się po prostu
rekrutom granatników Mark-19,

mówiąc: "Tutaj jest spust,
tu amunicja, powodzenia".

Nie, szkoli się ich na strzelnicy
i w określonych warunkach,

w kółko i w kółko,

aż podnoszenie broni i atakowanie celu

tak wpiszą się w pamięć mięśniową,

że można je wykonywać bez myślenia,

nawet w warunkach maksymalnego stresu.

Tak samo działają terapie
oparte na szkoleniu.

Pierwszą z nich jest terapia poznawcza,

będąca rodzajem ponownej
kalibracji umysłowej.

Kiedy weterani wracają z wojny,

ich sposób myślenia
o świecie dostosowany jest

do o wiele bardziej
niebezpiecznego środowiska.

Kiedy próbują je zastosować
do pokojowego środowiska,

pojawiają się problemy.

Obawiają się zagrożeń, których nie ma.

Przestają ufać rodzinie i przyjaciołom.

Co nie znaczy, że cywilne życie
jest wolne od zagrożeń; nie jest.

Chodzi tylko o to, że szansa
na zetknięcie się z nimi

w porównaniu do warunków bojowych
jest o wiele niższa.

Nie radzimy więc weteranom
całkowitego zaniechania ostrożności.

Szkolimy ich jednak,
żeby dopasowywali ostrożność

do tego, gdzie się znajdują.

Jeśli jesteś w gorszej dzielnicy,

jesteś bardziej ostrożny.

Idziesz z rodziną na obiad?

Jesteś mniej ostrożny.

Szkolimy weteranów,
żeby byli niezwykle racjonalni,

żeby regularnie badali
statystyczne prawdopodobieństwo

znalezienia na przykład improwizowanego
ładunku wybuchowego w spokojnej Ameryce.

Przy odpowiednim ćwiczeniu
te ponowne kalibracje zostają na zawsze.

Kolejną z tych terapii jest ekspozycja,

będąca rodzajem ćwiczeń terenowych

i najszybciej działającą
z dostępnych terapii.

Pamiętacie Carlosa?

Właśnie tę terapię wybrał.

Zaczęliśmy od ćwiczeń,
które dla niego stanowiły wyzwanie:

wyjście do sklepu spożywczego,

wyjście do supermarketu,
wyjście do restauracji,

siedzenie plecami do drzwi.

I co najważniejsze,

pozostanie w tych środowiskach.

Na początku czuł lęk.

Chciał siedzieć tam,
skąd mógł wszystko widzieć,

gdzie mógł zaplanować trasę ucieczki,

gdzie mógł znaleźć zaimprowizowaną broń.

Chciał wyjść, ale tego nie robił.

Przypomniał sobie szkolenie
w piechocie morskiej

i poradził sobie z dyskomfortem.

Za każdym powtórzeniem
lęki odrobinę malały,

jeszcze trochę i jeszcze trochę,

aż w końcu

ponownie nauczył się siedzieć
w miejscu publicznym

i po prostu miło spędzać czas.

Słuchał również nagrań
o swoich przeżyciach na wojnie,

w kółko i w kółko.

Słuchał ich tak długo, aż te wspomnienia
przestały wywoływać u niego lęk.

Tak dalece przetworzył swoje wspomnienia,

że jego mózg nie potrzebował już
powracać do tych doświadczeń

we śnie.

A kiedy rozmawiałem z nim
rok po zakończeniu terapii,

powiedział mi:

"Doktorze, pierwszy raz od 43 lat

nie mam koszmarów".

Nie chodzi tu o wymazywanie wspomnień.

Weterani zawsze będą pamiętać
swoje traumatyczne przeżycia,

ale przy odpowiednich ćwiczeniach

wspomnienia te przestają być tak bolesne.

Emocjonalnie nie czują się tak,
jakby te wydarzenia miały miejsce wczoraj,

co jest o wiele lepszym stanem.

Ale często jest trudno.

I, jak każde szkolenie,
nie na każdego odziała.

Są problemy z zaufaniem.

Czasami pytają mnie:

"Jeśli pan tam nie był,
jak może mi pan pomóc?".

Co jest zrozumiałe.

Ale przy powrocie do cywilnego życia

nie potrzeba kogoś, kto tam był.

Nie potrzeba szkolenia
na temat operacji na polu walki,

potrzeba szkolenia
na temat powrotu do domu.

Przez ostatnie 10 lat pracy

miałem styczność ze szczegółowymi opisami

najgorszych możliwych doświadczeń,

codziennie.

Nie zawsze było to łatwe.

Zdarzało się, że czułem, jak pęka mi serce

lub że za dużo wchłonąłem.

Ale te oparte na szkoleniu terapie
działają tak dobrze,

że ta praca więcej mi daje niż zabiera,

ponieważ widzę, jak ludzie zdrowieją.

Widzę, jak zmienia się ich życie.

Carlos może teraz wychodzić z wnukami,

czego nie był w stanie robić
nawet ze swoimi dziećmi.

To moim zdaniem niesamowite,
że po 43 latach cierpienia

odzyskał życie po zaledwie
10 tygodniach intensywnego szkolenia.

Podczas rozmowy powiedział mi:

"Wiem, że nie odzyskam tych lat,

ale przynajmniej wiem,
że te dni, które pozostały mi na Ziemi

mogę przeżyć w spokoju".

Powiedział też: "Mam nadzieję,
że ci młodzi weterani nie będą zwlekać

z szukaniem potrzebnej pomocy".

Ja też mam taką nadzieję.

Ponieważ...

życie jest krótkie

i jeśli udało ci się przeżyć wojnę

albo inną traumatyczną sytuację,

jesteś winien samemu sobie,
żeby dobrze przeżyć życie.

I nie powinieneś czekać na szkolenie,

które ci to umożliwi.

Najlepszym sposobem zakończenia
ludzkiego cierpienia spowodowanego wojną

jest zakończenie wojen.

Ale na to nie jesteśmy
gotowi jako gatunek.

Zanim staniemy się gotowi,

cierpienie psychiczne, na jakie skazujemy
naszych synów i nasze córki,

kiedy posyłamy ich do walki,

można złagodzić.

Ale musimy dopilnować,
żeby nauka, energia i koszty,

które wkładamy w posyłanie ich na wojnę

były przynajmniej równe tym,

które wkładamy w przygotowanie ich
na powrót do domu.

Jesteśmy im to winni.

Dziękuję.

(Brawa)