Μαθήματα από τα αρχαία κοινωνικά δίκτυα: Τομ Σταντάζ στο TEDxOxbridge

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι μόνο μια σύγχρονη τάση, αλλά υπήρχαν από την αρχαιότητα, όπως εξηγεί ο Τομ Σταντάζ. Στο TEDxOxbridge, κάνει μια ιστορική αναδρομή για τον τρόπο που οι ειδήσεις και οι ιδέες διαδίδονταν και συζητιόνταν - από τις επιστολές του Κικέρωνα, ως τα καφενεία της Ελισαβετιανής Αγγλίας, και μας δείχνει πως τα κοινωνικά δίκτυα δεν είναι και τόσο νέα τελικά.

(Χειροκρότημα)

Θα σας μιλήσω για
τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Και μπορεί να πείτε «άλλος ένας που φλυαρεί
για τα κοινωνικά δίκτυα!»

Θα σας δώσω όμως
μια άλλη οπτική των κοινωνικών δικτύων,

μια άποψη που είμαι σίγουρος
ότι δεν έχετε ξανακούσει.

Θα σας δώσω μια ιστορική προοπτική
των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Πριν από αυτό όμως πρέπει
ν' αποφασίσουμε τι είναι αυτά.

Αυτός εδώ, είναι ο ορισμός μου.

Είναι οι ειδήσεις που μαθαίνουμε
κυρίως από άλλους ανθρώπους.

Έπειτα ανταλλάσσονται
μέσω κοινωνικών διασυνδέσεων,

και δημιουργούν μια ευρεία
συζήτηση ή κοινότητα

πέραν του δωματίου και των ανθρώπων
με τους οποίους βρίσκεστε.

Είναι πολύ διαφορετικό από μια
απρόσωπη φωνή στο ραδιόφωνο.

Αυτός είναι λοιπόν ο ορισμός μου.

Αν το ορίσεις έτσι, γίνεται προφανές.

Δουλεύει κατ' αυτόν εδώ τον τρόπο.

Έχουμε μια ομάδα ατόμων
που τουιτάρουν μεταξύ τους.

Ένας στο κέντρο συνδέεται
με αυτήν εκεί την ομάδα.

Έτσι μεταδίδεται απέναντι.

Καταλαβαίνουμε πώς λειτουργεί σήμερα
στα διαδικτυακά κοινωνικά δίκτυα,

στο Τουίτερ, το Φέισμπουκ,
το Ίνσταγκραμ και τα υπόλοιπα.

Αυτό το μοντέλο όμως,

αυτή η οριζόντια μετάδοση
από άτομο σε άτομο

δεν απαιτεί ψηφιακό δίκτυο
για να συμβεί.

Πέρασα τα προηγούμενα χρόνια
μελετώντας ιστορικά παραδείγματα.

Τα περιβάλλοντα των κοινωνικών δικτύων
υπήρχαν εδώ και αιώνες.

Ποιες συνθήκες χρειάζονται
για ένα περιβάλλον κοινωνικού δικτύου;

Είναι κάμποσα πράγματα.

Χρειάζεται αλφαβητισμός για να στείλεις
μηνύματα σε ανθρώπους μακριά.

Πρέπει να μπορείς να γράφεις
κι εκείνοι να μπορούν να διαβάζουν.

Χρειάζεται το κόστος διαμοιρασμού,
αντιγραφής και παράδοσης της πληροφορίας

να είναι σχετικά μικρό.

Σήμερα είναι σχεδόν δωρεάν
με την Ευρυζωνική Τηλεφωνία.

Φαίνεται όμως πως αυτές οι συνθήκες
έχουν προκύψει ξανά στην ιστορία.

Από ό,τι ξέρω, η πρώτη φορά
ήταν στα τέλη της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας.

Αυτός είναι ο Τερέντιος Νέος
με τη σύζυγό του.

Ήταν αρτοποιός στην Πομπηία.

Κρατούν τα σύμβολα
του αλφαβητισμού τους.

Αυτός κρατάει έναν πάπυρο
κι εκείνη μια κηρωμένη πινακίδα

που ήταν σαν σημειωματάριο
για τους Ρωμαίους.

Στην ουσία λένε:
«Κοιτάξτε μας, ξέρουμε γράμματα».

Είναι πολύ περήφανοι
για τον αλφαβητισμό τους.

Οι Ρωμαίοι ήταν σχετικά
εγγράμματη κοινωνία.

Οι Ρωμαίοι έγραφαν πολύ
ο ένας στον άλλο.

Το πρώτο οικοσύστημα
κοινωνικού δικτύου

το βρίσκουμε στη Ρωμαϊκή ελίτ.

Γράφουν όλοι επιστολές μεταξύ τους.
Μοιράζονται τα νέα.

Η Ρωμαϊκή ελίτ ήταν ένα τσούρμο
ενδογαμικών οικογενειών.

Έτσι τα πολιτικά νέα
ήταν ίδια με τα κοινωνικά νέα.

Ο τάδε μάλωσε με τον δείνα,
η τάδε χώρισε από τον δείνα, κτλ.

Αν κοιτάξουμε τις επιστολές του πολιτικού
και ρήτορα Κικέρωνα, για παράδειγμα,

το βλέπουμε αυτό ξεκάθαρα.
Εδώ είναι ένα απόσπασμα από επιστολή του:

«Σας έστειλα στις 24 Μαρτίου,
αντίγραφο της επιστολής του Μπάλμπους

προς εμένα, και της επιστολής
του Καίσαρα προς εκείνον».

Βλέπουμε λοιπόν επιστολές
να διαβιβάζονται δεύτερο και τρίτο χέρι.

Αυτό φαίνεται να ήταν
ευρέως διαδεδομένο.

Οι επιστολές ήταν στην ουσία
ημι-δημόσια έγγραφα.

Να άλλη μια.
Ο Κικέρωνας εδώ έγραψε ένα γράμμα,

δηλώνοντας τις απόψεις του για κάτι.
Είναι μια ανοικτή επιστολή,

γι' αυτό τη στέλνει στον παραλήπτη

αλλά δίνει αντίγραφα και στους φίλους του
που του τα ζήτησαν:

Έμαθα ότι έγραψες ένα ωραίο γράμμα,
έτσι κι έτσι, ... (Γέλια)

Φυλάει όλα τα εξερχόμενα.
Έχουμε όλη την αλληλογραφία του Κικέρωνα.

Έτσι μπορούμε να δούμε τι έκανε.

Να τι κάνει εδώ.
Λέει:

«Ακούω πως η επιστολή μου διαδόθηκε».

Που ήταν αυτό που ήθελε.

Έτσι δημοσιεύονταν και τα βιβλία
στο Ρωμαϊκό κόσμο.

Δεν υπήρχαν πιεστήρια.

Για να γράψεις ένα βιβλίο, το έγραφες.
Θα πρέπει να υπήρχαν πολλοί πάπυροι.

Το έδινες στον πλουσιότερο πρόσωπο,
με τη μεγαλύτερη επιρροή,

με τη μεγαλύτερη κίνηση
στη βιβλιοθήκη του.

Στη συνέχεια, οι λόγιοι πήγαιναν
στη βιβλιοθήκη, το διάβαζαν κι έλεγαν:

«Αυτό το βιβλίο είναι καλό.
Μπορώ να έχω ένα αντίγραφο;»

Ο πλούσιος πάτρωνας το έδινε
στους γραμματείς του να το αντιγράψουν,

και να το πάνε στη βιβλιοθήκη.
Και διαδιδόταν.

Μόνο όταν τα βιβλία διαδίδονταν
και οι άνθρωποι μιλούσαν γι' αυτά

και ζητούσαν αντίγραφα

άρχισαν οι βιβλιοθηκάριοι
να τα παράγουν.

Οι Ρωμαίοι συγγραφείς ήθελαν το βιβλίο τους
ν' αντιγραφεί όσο το δυνατόν περισσότερο.

Ήταν ένα διομότιμο σύστημα επικοινωνίας.

Με διομότιμο τρόπο διανεμόταν
και η Ρωμαϊκή εφημερίδα.

Ονομαζόταν Acta Diurna.
Ιδρύθηκε το 59 π.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα.

Δημοσιευόταν κάθε μέρα.
Ξέρετε σε πόσα αντίτυπα;

Θεατής: Ένα.
Τομ Σταντάτζ: Ένα. Ακριβώς. Ένα αντίγραφο.

Βρισκόταν στην αγορά.
Αν θέλατε να το διαβάσετε,

έπρεπε να πάτε εκεί.

Αν θέλατε να το διαβάσετε
κάπου αλλού,

η διανομή του
εξαρτώταν από το κοινό.

Θα στέλνατε τον γραφέα σας
και θα του λέγατε: «Πήγαινε...

και σημείωσε τις επικεφαλίδες
που μπορεί να με ενδιαφέρουν.

Επειδή θέλω να διαβάσω τα νέα
μαζί με το πρωινό μου».

Ο γραφέας σας θα πήγαινε
και θα σας έφερνε τα νέα.

Σε αυτή τη συσκευή θα τα διαβάζατε.
Σας φαίνεται γνώριμη.

Είναι το Ρωμαϊκό iPad.
(Γέλια)

Πρόκειται για μια κηρωμένη πινακίδα,
αλλά οι διαστάσεις είναι ίδιες.

Το μέγεθος είναι ίδιο.
(Γέλια)

Αν γυρίσουμε στο προηγούμενο,
η γυναίκα,

έχει ένα Galaxy S4.
(Γέλια)

Τα κουμπιά παραδόξως
βρίσκονται στο κέντρο της μεγάλης πλευράς.

Έτσι λοιπόν διαδίδονταν τα νέα.
Αν φεύγατε από την πόλη

αλλά θέλατε να παραμείνετε
ενήμεροι για τα νέα

οι φίλοι σας θα αντέγραφαν
αποσπάσματα από τις Acta Diurna,

και άλλα κομμάτια
από τα γράμματα που είχαν λάβει.

Μαθαίνατε τα νέα από φίλους.
Ήταν ένα σύστημα κοινωνικής δικτύωσης.

Ας προχωρήσουμε λίγο στο χρόνο.
Να άλλο ένα παράδειγμα

1500 χρόνια αργότερα,
από τον Μαρτίνο Λούθηρο.

Μαλώνει με την Καθολική Εκκλησία

για το δόγμα των συγχωροχαρτιών.

ή αλλιώς τις δωρεάν κάρτες
«βγες από το καθαρτήριο».

Πιστεύει πως είναι ανόητη ιδέα
και γράφει 95 θέσεις,

ερωτήσεις στην ουσία
που θέλει ο Πάπας ν' απαντήσει.

Σήμερα θα ήταν μια λίστα
στο BuzzFeed. Θα λεγόταν:

«95 λόγοι που ο Πάπας
κάνει λάθος με τα συγχωροχάρτια»,

ή κάτι ανάλογο.
(Γέλια)

Αν ήταν στο BuzzFeed
θα λεγόταν:

«95 τρελοί λόγοι
που ο Πάπας κάνει λάθος...»

Έγραψε τους λόγους χειρόγραφα

και τους καρφίτσωσε στην πόρτα
της εκκλησίας, στο Βίτενμπεργκ,

για να πει «Θέλω να τους συζητήσουμε».
Έτσι γινόταν τότε.

Οι άνθρωποι τους αντέγραψαν
κι άρχισαν να διαδίδονται.

Έπειτα τους πήραν οι τυπογράφοι.

Είναι στα Λατινικά. Δημιουργούν αντίτυπα.
Φτάνουν σε τυπογράφους στις διπλανές πόλεις.

Προκαλούν αναταραχή, επανατυπώνονται.
Διαδίδονται σε άλλες πόλεις.

Ο Λούθηρος δεν κάνει τίποτε
ο ίδιος.

Κάποιοι τυπογράφοι
τους μεταφράζουν στα Γερμανικά,

κι έτσι φτάνουν σε άτομα
που δεν διαβάζουν Λατινικά.

Διαδίδονται εξαιρετικά γρήγορα.
Ένας σύγχρονος του Λούθηρου, λέει:

«Χρειάστηκε 2 εβδομάδες για να διαδοθεί
σε όλη τη Γερμανία,

και ένα μήνα για να διαδοθεί
σε όλη την Ευρώπη».

Αυτό ξαφνιάζει τον Λούθηρο.

Δεν μπορεί να πιστέψει, λέει, «ότι τυπώνονται
και κυκλοφορούν» - οι θέσεις του-

είναι « πολύ πέρα από τις προσδοκίες μου».

Ένα λαμπάκι ανάβει στο μυαλό του
και σκέφτεται πως «Έτσι θα διαδώσω

τις θέσεις μου για τα συγχωροχάρτια»

Γράφει το επόμενο φυλλάδιο στα Γερμανικά,

το δίνει σε έναν τυπογράφο
στο Βίτενμπεργκ, όπου μένει.

Τυπώνει χίλια αντίτυπα.
Μεταφέρονται στις διπλανές πόλεις

όπου περισσότεροι τυπογράφοι
τυπώνουν περισσότερα αντίτυπα,

και εξαπλώνονται παντού.
Έτσι διέδωσε το μήνυμά του.

Πώς ξέρουμε ότι αυτό είχε αποτέλεσμα;
Πώς μπορούμε να το αξιολογήσουμε;

Σήμερα, μετράμε την αποτελεσματικότητα
μιας εκστρατείας στα κοινωνικά δίκτυα

υπολογίζοντας τα ριτουίτ, τα λάικ, κτλ.

Φαίνεται πως το ίδιο
μπορεί να γίνει και για τον Λούθηρο,

επειδή μπορούμε να μετρήσουμε
πόσες φορές ανατυπώνονται τα φυλλάδιά του

- τον αριθμό των νέων εκδόσεων.

Αν το κάνετε αυτό
και δείτε τα στατιστικά,

είναι κάπως έτσι. (Γέλια)

Αν έχετε μπλογκ στο Wordpress
έχετε συνηθίσει να τα βλέπετε αυτά.

Ο Λούθηρος θα χαιρόταν πολύ
αν τα έβλεπε.

Αυτή η τεράστια ακμή είναι στο 1523.

Τα κόκκινα είναι τα Γερμανικά φυλλάδια,
τα μπλε είναι τα Λατινικά.

Το ανοιχτότερο χρώμα
είναι οι ανατυπώσεις,

Το πιο σκούρο χρώμα είναι
τα πρωτότυπα νέα φυλλάδια του Λούθηρου.

Βλέπετε τεράστιες ακμές για τις ανατυπώσεις.
Κάθε μια είναι άλλα χίλια αντίτυπα.

Αυτό έκανε το μήνυμά του να μεταδοθεί
στις Γερμανικές περιοχές και αλλού

και το αποτέλεσμα ήταν η διάσπαση της Εκκλησίας
μεταξύ καθολικών και προτεσταντών.

Η Μεταρρύθμιση προέκυψε από αυτό.

Αυτή είναι άλλη μια κοινωνική πλατφόρμα
που συνδέεται με την Οξφόρδη.

Είναι το πρώτο καφενείο
στην Αγγλία, εδώ στην Οξφόρδη.

Τα καφενεία ήταν εξαιρετικές
πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.

Εκεί συγκεντρώνονταν τα φυλλάδια,

και τα βιβλία ειδήσεων, που
ήταν οι πρόγονοι των εφημερίδων.

Οι άνθρωποι μαζεύονταν,
τα διάβαζαν και τα συζητούσαν,

και τα έστελναν με το ταχυδρομείο
σε άλλα καφενεία.

Έπαιρναν μέρος
στη μαζική συζήτηση

που γινόταν από τους ανθρώπους
στα καφενεία.

Το σημαντικό με τα καφενεία
δεν ήταν μόνο ο καφές,

ήταν και οι άνθρωποι
από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις

που αναμένονταν
και προσκαλούνταν ν' αναμειχθούν.

Έτσι είχαμε τον ευγενή, τον μηχανικό,
τον άρχοντα και τον αχρείο

να μιλούν μεταξύ τους.

Οι ιδέες μπορούσαν να μεταφερθούν

μεταξύ διαφορετικών ομάδων
και κοινωνικών κύκλων

με τρόπο που δεν μπορούσαν πρωτύτερα.

Αυτό, στην πορεία, είχε μερικές
αρκετά εκτεταμένες επιπτώσεις.

Όμως το βασικό που κάνει

είναι η έκθεση των ανθρώπων
σε νέες ιδέες

και η συμμετοχή τους
σε ευρύτερες συζητήσεις για τις εξελίξεις.

Οι άνθρωποι αποκαλούν τα καφενεία
πανεπιστήμια της δεκάρας.

Πληρώνεις μια δεκάρα
για τον καφέ σου

και μπορείς να πάρεις μέρος
σε ένα απίστευτα ελκυστικό κι εθιστικό

περιβάλλον ανταλλαγής ειδήσεων.

Υπάρχουν πολλά περισσότερα παραδείγματα.
Τα συλλέγω εδώ και λίγο καιρό.

Αυτό είναι ένα κοινό βιβλίο
στο οποίο γράφετε ενδιαφέροντα πράγματα,

όπως στο Tumblr ή στο Pinterest:
«Ω, αυτό είναι ενδιαφέρον!» (Γέλια)

Σπάνια προέρχονται από εσάς. Γι' αυτό
λέω πως είναι σαν το Tumblr ή το Pinterest.

To 80% του περιεχόμενού τους,
είναι επανακοινοποιημένο.

Το ίδιο συμβαίνει και με αυτά
τα κοινά βιβλία.

Είναι κυρίως τα ποιήματα, οι λίστες
και οι αφορισμοί άλλων ανθρώπων.

Μοιράζεστε το βιβλίο και οι φίλοι
αντιγράφουν τα χωρία που τους αρέσουν.

Αυτά που επιλέγετε να μοιραστείτε μαζί τους
κι αυτά που επιλέγετε για το βιβλίο σας

είναι ένας τρόπος να καθορίσετε
και να εκφράσετε τον εαυτό σας.

Άλλα παραδείγματα: ποιήματα
πριν από τη Γαλλική Επανάσταση,

φυλλάδια στον αγγλικό εμφύλιο πόλεμο,
φυλλάδια πριν την Αμερικανική Επανάσταση...

Έχω πάρα πολλά παραδείγματα.

Το ερώτημα είναι: αν τα κοινωνικά δίκτυα
είναι κοινός τόπος στην ιστορία,

τι τους συνέβη; Γιατί δεν
τα παρατηρήσαμε νωρίτερα;

Η απάντηση είναι ότι περάσαμε
από αυτό το περιβάλλον

όπου οι άνθρωποι μοιράζονται πράγματα
στα κοινωνικά δίκτυα

και τον 19ο αιώνα
μεταβήκαμε σε αυτό το μοντέλο.

Αυτό είναι όταν ένας μικρός αριθμός ατόμων
μεταφέρει ένα μήνυμα πολύ αποτελεσματικά

σε ένα τεράστιο κοινό,
αλλά με τρόπο απρόσωπο.

Αυτό ξεκινά με την πρέσα ατμού
και τη μαζική κυκλοφορία εφημερίδων.

Συνεχίζεται με το ραδιόφωνο
και την τηλεόραση.

Επιτρέπουν σε μια πολύ μικρή,
επιλεκτική ομάδα, τους δημοσιογράφους,

να απηχούν σε μεγάλο αριθμό ατόμων.
Δεν είναι πάντα οι δημοσιογράφοι,

επειδή αυτό είναι
το πιο διαβόητο παράδειγμα

της αποτελεσματικότητας με την οποία

μπορείτε να διαδώσετε ένα μήνυμα:
η προπαγάνδα.

Αυτή είναι το Ναζιστικό Volksempfänger.

Ξέρουμε τη Φολκσβάγκεν
τα αυτοκίνητα του λαού.

Αυτό είναι το ραδιόφωνο του λαού
ήταν όμως για το λαό, επειδή

ήταν φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο
ώστε να πιάνει την εγχώρια γερμανική εκπομπή.

Δεν μπορούσες να πιάσεις νέα του εξωτερικού.
Έπρεπε ν' ακούς τον Χίτλερ

να γκρινιάζει συνεχώς
και να εκφωνεί τις ομιλίες του.

Αυτό το είδος κεντρικού ελέγχου

είναι το ακριβώς αντίθετο
των κοινωνικών δικτύων

και συνέβαινε τον 19ο
και στη συνέχεια, στον 20ο αιώνα.

Αυτό μας προσφέρει έναν νέο τρόπο
να βλέπουμε τα Μέσα

επειδή τώρα τα κοινωνικά δίκτυα
έχουν επιστρέψει χάρις στο διαδίκτυο.

Με το διαδίκτυο είναι φτηνό να έχεις απήχηση
σε μεγάλο κοινό.

Δεν χρειάζεσαι ακριβό πιεστήριο
ή ραδιοφωνικό πομπό τώρα πια.

Μπορείς να επιλέξεις
την κοινωνική πλατφόρμα της αρεσκείας σου,

και δυνητικά, αυτά που γράφεις ή δημοσιεύεις
μπορούν να φτάσουν σε κοινό εκατομμυρίων.

Νομίζω αυτό σημαίνει πως αντί να βλέπουμε
την ιστορία των Μέσων έτσι,

σαν διαίρεση μεταξύ των παλιών
και των νέων Μέσων,

- τα παλιά ήταν αναλογικά
εκτύπωση, μετάδοση,

τα νέα είναι ψηφιακά, όπως το Διαδίκτυο,
και πιο κοινωνικά -

Δεν νομίζω πως αυτή είναι όλη η ιστορία.

Πρέπει να το σκεφτούμε έτσι.
(Γέλια)

Υπήρχε αυτό που ονομάζεται
"πολύ παλιά Μέσα"

και ήταν παρόμοιο με τα "Νέα Μέσα"

Η αλλαγή έγινε το 1833,
όταν εμφανίστηκε

η πρώτη εφημερίδα στη Νέα Υόρκη.

Αυτή για μένα είναι η αρχή
των "Παλαιών Μέσων", του συγκεντρωτισμού.

Πιστεύω πως η εποχή πριν τα παλαιά μέσα
μπορεί να μας πει πολλά σήμερα.

Αυτό σημαίνει πως τα αρχαία συστήματα
κοινωνικών δικτύων

έχουν για μας ένα κάρο μαθήματα.

Επιτρέψτε μου να σας πω για τρία
από αυτά στα γρήγορα. Το πρώτο:

«Είναι τα κοινωνικά δίκτυα ένας
επικίνδυνος περισπασμός και χάσιμο χρόνου;»

Σίγουρα σας το έχουν πει
είναι πολύ κοινό παράπονο, πως

«Δεν πρέπει να το λέμε κοινωνική δικτύωση

αλλά κοινωνική αποχαύνωση».

(Γέλια)

Είναι παλιό το παράπονο.

Εδώ έχουμε κάποιον με το ίδιο παράπονο
στην Οξφόρδη, τη δεκαετία του 1670.

Ο Άντονι Γούντ λέει: Γιατί οι φοιτητές
δεν εργάζονται πια;

Επειδή είναι όλοι στα καφενεία,

και μοιράζονται ειδήσεις με φίλους».
(Γέλια)

Φαίνεται πως το ίδιο συνέβαινε
και στο Κέμπριτζ. (Γέλια)

Ίσες ευκαιρίες, σωστά;
Οξμπριτζ!

Το ίδιο παράπονο και στο Κέμπριτζ:

οι φοιτητές δεν εργάζονται πια
επειδή πηγαίνουν στα καφενεία.

Εδώ είναι ένα φυλλάδιο
με την ίδια διαμαρτυρία:

τα καφενεία είναι εχθροί
της εργατικότητας και της βιομηχανίας,

και καταστρέφουν τους σοβαρούς νέους

επειδή οι άνθρωποι χάνουν το χρόνο τους.

Είναι αλήθεια όμως; Δείτε τι συνέβη
στα τέλη του 17ου αιώνα.

Θα διαπιστώσετε πως αντί να είναι εχθροί
της εργατικότητας και της βιομηχανίας,

τα καφενεία ήταν χωνευτήρια καινοτομίας.

Επέτρεπαν στους ανθρώπους και στις ιδέες
να σμίγουν με νέους τρόπους.

Εκπληκτικά πράγματα προέκυψαν
από αυτό.

Η επιστημονική επανάσταση
για παράδειγμα.

Έχεις επιστήμονες
που συναντιούνται στα καφενεία.

Η Βασιλική Εταιρεία αναπτύχθηκε από
ανθρώπους που συναντιούνταν στα καφενεία

εδώ στην Οξφόρδη και στο Λονδίνο.

Μερικές φορές κάνουν ακόμη και πειράματα
και διαλέξεις στα καφενεία.

Το αγαπημένο μου παράδειγμα
είναι ο Ισαάκ Νεύτωνας που γράφει την Principia Mathematica,

το θεμέλιο της σύγχρονης επιστήμης,
για να επιλύσει μια διαμάχη του καφενείου

μεταξύ των Ρεν, Χουκ και Χάλεϊ.
(Γέλια)

Κατηγορήστε το καφενείο.

Ομοίως, τα καφενεία οδηγούν
στην εμπορική καινοτομία.

Η ασφαλιστική Λόιντς στο Λονδίνο, ξεκίνησε
ως καφενείο με την ονομασία «Λόιντς».

Ένα άλλο καφενείο στη γωνία, που
ονομαζόταν Τζόναθανς

και μετατράπηκε στο Χρηματιστήριο
του Λονδίνου. (Γέλια)

Δημιουργείται εκπληκτική καινοτομία
από αυτή τη σύγκρουση ιδεών.

Το ίδιο είναι εφικτό και στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης, σήμερα.

Ορισμένες εταιρείες το καταλαβαίνουν αυτό
και χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα εσωτερικά,

για να ενισχυθεί η συνεργασία και η καινοτομία.

«Ποιος είναι ο ρόλος των κοινωνικών
δικτύων στις επαναστάσεις;»

Ακούσαμε πολλά γι' αυτό
μετά την Αραβική Άνοιξη.

Σε ποιο βαθμό έπαιξε ρόλο
το Facebook και το Twitter,

σε όσα συνέβησαν στην Τυνησία και την Αίγυπτο;
Μπορούμε να τις πούμε «Επαναστάσεις του Twitter»;

Μπορούμε να μάθουμε
ρωτώντας την ιστορία.

Ρωτώντας τον Μαρτίνο Λούθηρο:

«Από την ταχεία εξάπλωση των θέσεών μου,

μάζεψα τις απόψεις όλης της χώρας
για τα συγχωροχάρτια».

Δηλαδή, η δημοτικότητα των φυλλαδίων του
ήταν ένας μηχανισμός σηματοδότησης,

γι' αυτόν και για τους αναγνώστες
των φυλλαδίων,

πως όλοι ένιωθαν το ίδιο
για τα συγχωροχάρτια.

Οι σύγχρονοι μελετητές των μέσων ενημέρωσης
το αποκαλούν συγχρονισμό των απόψεων.

Σημαίνει ότι όσοι δεν είναι αρκετά βέβαιοι ότι
μοιράζονται τις ίδιες απόψεις με άλλους,

μπορούν να μάθουν πως τις μοιράζονται.

Σήμερα μπορείτε να το κάνετε, επειδή όταν
μια σελίδα αρέσει σε 80.000 άτομα,

αυτό σημαίνει «Πάμε να κάνουμε
μια διαδήλωση το Σάββατο».

Εκείνο τον καιρό, μπορούσες να το κάνεις
επειδή αυτός που πουλούσε τα φυλλάδια,

έλεγε «Λυπάμαι, ξεπουλήσαμε
τον νέο Λούθηρο».

Τότε θα ξέρατε πως και άλλοι
προσπαθούσαν να το αγοράσουν

και ενδιαφέρονταν για όσα
είχε να πει.

Αυτό μας λέει πως τα κοινωνικά δίκτυα
δεν δημιουργούν επαναστάσεις,

ως υποβόσκον παράπονο, προφανώς,

αλλά τις βοηθούν και τους επιτρέπουν
να διαδίδονται ταχύτερα.

Όπως είπε και ο Τζάρεντ Κοέν
στη Γκούγκλ, είναι επιταχυντές.

Δεν βάζουν τη φωτιά,
αλλά τη βοηθούν να εξαπλωθεί.

Νομίζω αυτός είναι ένας καλός τρόπος
να το σκεφτούμε.

Τέλος, «Είναι τα κοινωνικά μέσα μια μανία;»

Ελπίζω να σας έπεισα ότι υπήρχαν
εδώ και πολύ καιρό.

Δεν πρόκειται καθόλου για μανία.
Μανία ήταν η παλιά περίοδος των μέσων.

Επρόκειτο για μια ιστορική ανωμαλία
αν το δείτε υπό αυτούς τους όρους.

Τώρα επιστρέψαμε
σε ένα πιο κοινωνικό μοντέλο

σαν αυτό που είχαμε
στα μέσα του 19ου αιώνα.

Αυτή τη φορά είναι υπερ-ενισχυμένο
από το διαδίκτυο.

«Τα κοινωνικά μέσα δεν είναι μανία.

Η περίοδος των μαζικών μέσων
ήταν η ανωμαλία».

Τα κοινωνικά δίκτυα
ήρθαν για να μείνουν.

Ελπίζω να σας έπεισα πως
οι σύγχρονοι χρήστες των μέσων,

- όλοι εσείς,
ελπίζω να είστε όλοι στο Twitter -

είναι κληρονόμοι μιας
μακράς παράδοσης αιώνων.

Ελπίζω αυτό ν' αλλάξει τον τρόπο
που βλέπετε τα κοινωνικά δίκτυα,

να δείτε πως όλες αυτές οι σύγχρονες δραστηριότητες
έχουν αυτούς τους ιστορικούς προκατόχους.

Ελπίζω να σας έπεισα,
πως τα κοινωνικά δίκτυα

δεν συνδέουν μόνο εμάς μεταξύ μας, σήμερα,

αλλά μας συνδέουν και με το παρελθόν.
Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)