Βιασμός και συμφιλίωση: η ιστορία μας.

Το 1996, η Θόρντις Έλβα έζησε έναν εφηβικό έρωτα με τον Τομ Στρέιντζερ, έναν μαθητή από πρόγραμμα ανταλλαγής από την Αυστραλία. Μετά τον σχολικό χορό, ο Τομ βίασε την Θόρντις· δεν μίλησαν για πολλά χρόνια. Σε αυτήν την απίστευτη ομιλία, οι Έλβα και Στρέιντζερ μας διηγούνται μια ιστορία ντροπής και σιωπής και μας προσκαλούν να συζητήσουμε το εξαιρετικά σημαντικό πρόβλημα της σεξουαλικής βίας με έναν νέο, ειλικρινή τρόπο. Μπορείτε να βρείτε μια συζήτηση με τους ομιλητές στο: go.ted.com/thordisandtom

[Η ομιλία αυτή περιέχει ωμή γλώσσα
και περιγραφές σεξουαλικής βίας.

Για περιορισμένο ακροατήριο]

Τομ Στρέιντζερ: Το 1996,
όταν ήμουν 18 χρονών,

είχα την απίστευτη ευκαιρία να πάω
σε ένα διεθνές πρόγραμμα ανταλλαγής.

Αν και Αυστραλός, προτιμώ το ψύχος,

έτσι ήμουν ενθουσιασμένος και συγκινημένος

όταν ανέβηκα στο αεροπλάνο
για την Ισλανδία,

αφού είχα μόλις αποχαιρετήσει
τους γονείς και τους αδελφούς μου.

Με φιλοξένησε μια εκπληκτική
ισλανδική οικογένεια,

με πήγανε για ορειβασία,

με βοήθησαν να μάθω την μελωδική
ισλανδική γλώσσα.

Δυσκολεύτηκα λίγο στην αρχή
λόγω της νοσταλγίας.

Πήγαινα για σνόουμπορντ μετά το σχολείο,

και κοιμόμουν πολύ.

Δύο ώρες χημείας σε μία γλώσσα
που δεν καταλαβαίνεις πλήρως ακόμα

είναι καλό υπνωτικό.

(Γέλια)

Ο δάσκαλός μου πρότεινε να περάσω
από ακρόαση για το σχολικό έργο,

ώστε να γνωρίσω κόσμο.

Τελικά δεν έπαιξα στο έργο,

αλλά έτσι γνώρισα την Θόρντις.

Ζήσαμε έναν γλυκό εφηβικό έρωτα,

συναντιόμασταν στο διάλειμμα
για να πιαστούμε χέρι-χέρι

και να περιπλανηθούμε
στην παλιά πόλη του Ρέικιαβικ.

Γνώρισα την οικογένειά της,
και αυτή γνώρισε τους φίλους μου.

Ήμασταν μαζί
λίγο παραπάνω από έναν μήνα

όταν το σχολείο μας
διοργάνωσε τον χριστουγεννιάτικο χορό.

Θόρντις Έλβα: Ήμουν 16,
πρώτη φορά ερωτευμένη.

Το να πάμε μαζί
στον χριστουγεννιάτικο χορό

ήταν μια δημόσια επιβεβαίωση
της σχέσης μας,

κι αισθανόμουν η πιο τυχερή
κοπέλα στον κόσμο.

Δεν ήμουν πια παιδί,
αλλά μία νεαρή γυναίκα.

Ζαλισμένη από την νέα μου ωριμότητα,

νόμιζα πως ήταν φυσικό να δοκιμάσω να πιω
ρούμι για πρώτη φορά εκείνη τη νύχτα.

Κακή ιδέα.

Αρρώστησα πολύ,

πότε πότε έχανα τις αισθήσεις μου

ανάμεσα στους σπασμούς από τον εμετό.

Οι φύλακες ήθελαν να φωνάξουν ασθενοφόρο,

αλλά ο Τομ ήταν ο ιππότης μου
με την λαμπερή πανοπλία,

και τους είπε πως θα με πήγαινε σπίτι.

Ήταν σαν παραμύθι,

τα δυνατά του χέρια γύρω μου,

με άφηναν στην ασφάλεια του κρεβατιού μου.

Αλλά η ευγνωμοσύνη που αισθανόμουν,
σύντομα έγινε φρίκη,

καθώς μου έβγαλε τα ρούχα
και ανέβηκε πάνω μου.

Το μυαλό μου είχε καθαρίσει,

αλλά το σώμα μου ήταν ακόμα
πολύ αδύναμο για να αμυνθεί,

ο πόνος ήταν εκτυφλωτικός.

Νόμιζα ότι θα κοπώ στα δύο.

Για να μην τρελαθώ,

μετρούσα σιωπηρά τα δευτερόλεπτα
στο ρολόι μου.

Από εκείνη τη νύχτα,

ξέρω ότι υπάρχουν 7.200
δευτερόλεπτα σε δύο ώρες.

Παρότι κούτσαινα για μέρες
και έκλαιγα για βδομάδες,

αυτό το περιστατικό δεν συνέβη

όπως μας λέει η τηλεόραση
ότι γίνονται οι βιασμοί.

Ο Τομ δεν ήταν ένας οπλισμένος μανιακός·

ήταν το αγόρι μου.

Δεν συνέβη σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι,

συνέβη στο ίδιο μου το κρεβάτι.

Μέχρι να μπορέσω να συνειδητοποιήσω
πως αυτό που είχε συμβεί ήταν βιασμός,

είχε τελειώσει το πρόγραμμα ανταλλαγής

και είχε γυρίσει στην Αυστραλία.

Έτσι είπα στον εαυτό μου
ότι ήταν ανώφελο να πω τι είχε συμβεί.

Άλλωστε,

μάλλον θα ήταν δικό μου λάθος.

Μεγάλωσα σε έναν κόσμο
που τα κορίτσια μαθαίνουν

ότι βιάζονται για κάποιον λόγο.

Η φούστα τους ήταν πολύ κοντή,

το χαμόγελό τους πολύ πλατύ,

η ανάσα τους μύριζε αλκοόλ.

Εγώ ήμουν ένοχη για όλα αυτά τα πράγματα,

άρα και η ντροπή ήταν δική μου.

Μου πήρε χρόνια να καταλάβω

πως το μόνο πράγμα που μπορούσε να
εμποδίσει τον βιασμό μου εκείνη την νύχτα,

δεν ήταν η φούστα μου,

δεν ήταν το χαμόγελό μου,

δεν ήταν η παιδική μου αφέλεια.

Το μόνο που μπορούσε να εμποδίσει
τον βιασμό μου εκείνη την νύχτα,

ήταν ο άντρας που με βίασε -

αν είχε σταματήσει τον εαυτό του.

ΤΣ: Έχω θολές αναμνήσεις
από την επόμενη μέρα:

λόγω του αλκοόλ,

ένα κενό που προσπάθησα να εξαφανίσω.

Τίποτα παραπάνω.

Δεν εμφανίστηκα στο σπίτι της Θόρντις.

Είναι σημαντικό να πω εδώ

πως δεν αντιμετώπιζα την πράξη μου
σαν αυτό που ήταν.

Η λέξη «βιασμός»
δεν αντηχούσε στο μυαλό μου,

όπως θα έπρεπε,

δεν βασάνιζα τον εαυτό μου
με αναμνήσεις της προηγούμενης νύχτας.

Δεν ήταν τόσο συνειδητή άρνηση,

αλλά λες και οποιαδήποτε αναγνώριση
της πραγματικότητας ήταν απαγορευμένη.

Η ερμηνεία των πράξεών μου απείχε
κατηγορηματικά από οποιαδήποτε παραδοχή

του τεράστιου τραύματος
που είχα προκαλέσει στη Θόρντις.

Για να είμαι ειλικρινής,

απαρνήθηκα όλη την πράξη,
και τις επόμενες μέρες

και ενώ την διέπραττα.

Αρνήθηκα την αλήθεια
πείθοντας τον εαυτό μου

πως ήταν σεξ και όχι βιασμός.

Ένιωθα αβάσταχτες ενοχές
για αυτό το ψέμα.

Χώρισα με την Θόρντις μερικές μέρες μετά,

την είδα μερικές φορές

ενώ ήμουν ακόμα στην Ισλανδία,

νιώθοντας βαθιά θλίψη κάθε φορά.

Μέσα μου ήξερα

πώς αυτό που είχα κάνει
ήταν απίστευτα λάθος.

Αλλά χωρίς να το σχεδιάσω,
βύθισα τις αναμνήσεις βαθιά,

και τους έδεσα μία πέτρα.

Ακολούθησε μία περίοδος εννέα χρόνων

που θα μπορούσε να ονομαστεί

«Άρνηση και Φυγή».

Όταν είχα την ευκαιρία να καταλάβω
το πραγματικό μαρτύριο που προκάλεσα,

δεν το έκανα.

Είτε έβρισκα κάτι
να μου αποσπά την προσοχή,

ή χρησιμοποιούσα ουσίες,

αναζητούσα την περιπέτεια,

ή δεν άφηνα τον εαυτό μου να το σκεφτεί,

αρνούμουν να παραμείνω
στάσιμος και σιωπηλός.

Με όλον αυτόν τον θόρυβο,

επέλεξα κομμάτια από την υπόλοιπη ζωή μου

ώστε να κατασκευάσω
μια εικόνα του ποιος ήμουν.

Ήμουν σέρφερ,

φοιτητής κοινωνικών επιστημών,

φίλος των καλών ανθρώπων,
αγαπητός αδελφός και γιος,

εμψυχωτής ομάδων,

και τελικά, διοργανωτής
δραστηριοτήτων για νέους.

Κρατιόμουν γερά από την ιδέα
ότι δεν είμαι κακός άνθρωπος.

Δεν πίστευα το είχα μέσα μου.

Νόμιζα πως ήμουν διαφορετικός.

Καθώς μεγάλωνα,

η οικογένειά μου και τα πρότυπά μου,

οι κοντινοί μου άνθρωποι ήταν ειλικρινείς
στον σεβασμό τους προς τις γυναίκες.

Μου πήρε πολύ καιρό να αντιμετωπίσω
τη σκοτεινή μου πλευρά

και να αναρωτηθώ.

ΘΕ: Εννιά χρόνια μετά
τον χριστουγεννιάτικο χορό,

ήμουν 25 χρονών,

έτοιμη για νευρικό κλονισμό.

Η αυτοπεποίθησή μου είχε θαφτεί
κάτω από το βάρος της σιωπής

που με απομόνωνε από όλους
για τους οποίους νοιαζόμουν,

είχα κατακλυστεί από άστοχο μίσος και θυμό
που εσωτερίκευα.

Μια μέρα, βγήκα από το σπίτι κλαίγοντας

μετά από καυγά
με ένα αγαπημένο πρόσωπο,

μπήκα σε μία καφετέρια

και ζήτησα από τη σερβιτόρα ένα στυλό.

Πάντα είχα ένα σημειωματάριο,

έλεγα πως είναι για να γράφω ιδέες
όταν έχω έμπνευση,

η αλήθεια όμως ήταν πως
χρειαζόμουν κάτι να ασχολούμαι συνεχώς,

επειδή όταν δεν έκανα κάτι,

μετρούσα ξανά δευτερόλεπτα.

Εκείνη τη μέρα όμως έμεινα να κοιτάζω
καθώς οι λέξεις εμφανίζονταν,

δημιουργώντας το πιο σημαντικό γράμμα
που έχω γράψει ποτέ,

με παραλήπτη τον Τομ.

Ανάμεσα στην περιγραφή της βίας
στην οποία με είχε υποβάλει,

οι λέξεις, «Θέλω να βρω συγχώρεση»

με κοίταζαν,

εκπλήσσοντας τον εαυτό μου
περισσότερο από όλους.

Μέσα μου όμως ήξερα ότι μόνο έτσι
θα ξέφευγα από το μαρτύριο μου,

επειδή, πέραν του εάν άξιζε ή όχι
τη συγχώρεσή μου,

εγώ άξιζα την ηρεμία.

Είχα ξεπεράσει πλέον τη ντροπή.

Πριν στείλω το γράμμα,

προετοιμάστηκα για όλες τις πιθανές
αρνητικές απαντήσεις,

ή αυτό το οποίο περίμενα:
καμία απάντηση.

Αυτό για το οποίο δεν είχα προετοιμαστεί

ήταν αυτό που συνέβη -

μια γραπτή ομολογία από τον Τομ,
γεμάτη αφοπλιστική μετάνοια.

Αποδείχτηκε πως και αυτός
είχε εγκλωβιστεί στη σιωπή.

Έτσι ξεκίνησε μια οκταετής
επικοινωνία μέσω αλληλογραφίας

που ποτέ δεν υπήρξε έυκολη,

αλλά πάντα ήταν ειλικρινής.

Απελευθερώθηκα από τα βάρη
που εσφαλμένα κουβαλούσα,

και αυτός ειλικρινά
παραδέχτηκε ό,τι είχε κάνει.

Η αλληλογραφία μας έγινε το μέσο

εξερεύνησης των συνεπειών
εκείνης της νύχτας,

αυτή η διαδικασία ήταν από οδυνηρή

μέχρι θεραπευτική πέρα από οτιδήποτε άλλο.

Δεν ένιωθα όμως ανακουφισμένη ακόμα.

Ίσως επειδή τα e-mail ήταν απόμακρα,

ίσως επειδή είναι εύκολο να είσαι γενναία

όταν κρύβεσαι πίσω από έναν υπολογιστή
στην άλλη άκρη του πλανήτη.

Είχαμε ξεκινήσει όμως έναν διάλογο

που ένιωθα πως έπρεπε να ολοκληρωθεί.

Έτσι, μετά από οκτώ χρόνια αλληλογραφίας,

και σχεδόν 16 χρόνια
μετά από εκείνη τη σκληρή νύχτα,

βρήκα το κουράγιο να προτείνω
την εξής τρελή ιδέα:

να συναντηθούμε πρόσωπο με πρόσωπο

και να αντιμετωπίσουμε
το παρελθόν μας μια για πάντα.

ΤΣ: Η Ισλανδία και η Αυστραλία
βρίσκονται κάπως έτσι στον χάρτη.

Ανάμεσά τους βρίσκεται η Νότια Αφρική.

Αποφασίσαμε να πάμε στο Κέιπ Τάουν

και συναντηθήκαμε εκεί για μία βδομάδα.

Η πόλη αποδείχτηκε το καταλληλότερο μέρος

για συμφιλίωση και συγχώρεση.

Αυτά τα δύο δεν έχουν δοκιμαστεί
πουθενά αλλού περισσότερο

από ότι στη Νότια Αφρική.

Σαν έθνος, η Νότια Αφρική
αναζήτησε την αλήθεια για το παρελθόν της,

αφουγκράστηκε τις λεπτομέρειες
της ιστορίας της.

Έτσι λοιπόν, το Κέιπ Τάουν
μας επηρέασε ακόμη περισσότερο.

Μέσα σε αυτήν την εβδομάδα,

αφηγηθήκαμε ο καθένας
την ιστορία της ζωής του

από την αρχή ως το τέλος.

Θέλαμε να αναλύσουμε
το προσωπικό μας παρελθόν.

Είχαμε μια αυστηρή πολιτική ειλικρίνειας,

εκτεθήκαμε σημαντικά,

δείξαμε ανοιχτά τις αδυναμίες μας.

Υπήρξαν συγκινητικές ομολογίες,

περιπτώσεις που απλώς δεν μπορούσαμε
να κατανοήσουμε τις εμπειρίες του άλλου.

Τα συνταρακτικά αποτελέσματα
της σεξουαλικής βίας

ειπώθηκαν και έγιναν αντιληπτά,

πρόσωπο με πρόσωπο.

Άλλες φορές όμως,

ανακαλύπταμε μια εξαιρετική διαύγεια,

και ένα τελείως αναπάντεχο
αλλά λυτρωτικό γέλιο.

Εν τέλει,

προσπαθήσαμε να ακούσουμε
ο ένας τον άλλον προσεκτικά.

Οι προσωπικές μας αλήθειες
ειπώθηκαν με μια αφιλτράριστη αγνότητα

που δεν θα μπορούσε
παρά να ελαφρύνει την ψυχή.

ΘΕ: Το να θέλεις εκδίκηση είναι
ένα πολύ ανθρώπινο συναίσθημα -

ενστικτώδες ίσως.

Το μόνο που ήθελα να κάνω για πολλά χρόνια

ήταν να βλάψω τον Τομ όπως με είχε βλάψει.

Αν δεν είχα βρει όμως έναν δρόμο
έξω από το μίσος και τον θυμό,

δεν είμαι σίγουρη
αν θα στεκόμουν εδώ σήμερα.

Δεν θέλω να πω ότι
δεν είχα τις αμφιβολίες μου.

Όταν το αεροπλάνο
προσγειώθηκε στο Κέιπ Τάουν,

θυμάμαι ότι σκέφτηκα,

«Γιατί δεν πήρα έναν θεραπευτή
και ένα μπουκάλι βότκα

όπως ένας φυσιολογικός άνθρωπος;»

(Γέλια)

Μερικές φορές, η αναζήτησή μας
για κατανόηση στο Κέιπ Τάουν

φαινόταν αδύνατη,

και το μόνο που ήθελα ήταν να τα παρατήσω

να πάω στον σπίτι, στον άντρα μου, Βίδιρ,

και στον γιο μας.

Αλλά παρά τις δυσκολίες,

το ταξίδι ήταν επικερδές,

το φως νίκησε το σκοτάδι,

κάτι εποικοδομητικό μπορούσε
να φτιαχτεί από τα συντρίμμια.

Κάπου διάβασα

πως πρέπει να προσπαθείς να είσαι αυτή
που χρειαζόσουν όταν ήσουν νεότερη.

Όταν ήμουν έφηβη,

ήταν ανάγκη να ξέρω
πως δεν χρειάζεται να ντρέπομαι,

ότι υπάρχει ελπίδα μετά τον βιασμό,

ότι μπορείς να βρεις την ευτυχία,

όπως με τον άντρα μου σήμερα.

Για αυτόν τον λόγο
άρχισα να γράφω μανιωδώς

μόλις επέστρεψα από το Κέιπ Τάουν,

το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο
που γράψαμε μαζί με τον Τομ,

που ελπίζουμε να είναι χρήσιμο
σε ανθρώπους και στις δύο πλευρές

της κλίμακας δράστη-επιζώντα.

Αν τίποτα άλλο,

σίγουρα είναι μια ιστορία που θα θέλαμε
να είχαμε ακούσει όταν ήμασταν νεότεροι.

Δεδομένης της φύσης της ιστορίας μας,

ξέρω τις λέξεις
που σίγουρα θα τη συνοδεύσουν

- θύμα, βιαστής -

οι ταμπέλες είναι ένα
μέσο κατηγοριοποίησης,

αλλά μπορούν να σου στερήσουν
και οτιδήποτε ανθρώπινο

λόγω αυτών που υποδηλώνουν.

Μόλις κάποιος στιγματιστεί ως θύμα,

είναι πολύ πιο εύκολο να τον πούμε σκάρτο,

ατιμασμένο,

κατώτερο από εμάς.

Παρομοίως, μόλις κάποιος
στιγματιστεί ως βιαστής,

είναι πολύ πιο εύκολο
να τον αποκαλέσεις τέρας -

απάνθρωπο.

Πώς θα καταλάβουμε όμως
τι είναι αυτό στις ανθρώπικες κοινωνίες

που παράγει βία

αν αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε
την ανθρωπιά αυτών που την διαπράττουν;

Και πώς -

(Χειροκρότημα)

Και πώς μπορούμε να ενδυναμώσουμε
τους επιζώντες

αν τους κάνουμε να αισθάνονται
«κατώτεροι από»;

Πώς μπορούμε να συζητήσουμε λύσεις
σε μία από τις μεγαλύτερες απειλές

για τις ζωές των γυναικών
και των παιδιών παγκοσμίως,

αν οι ίδιες οι λέξεις που χρησιμοποιούμε
είναι μέρος του προβλήματος;

ΤΣ: Από αυτά που πλέον γνωρίζω,

οι πράξεις μου τη νύχτα του 1996
ήταν απολύτως εγωιστικές.

Πίστευα ότι άξιζα το σώμα της Θόρντις.

Γενικά είχα θετικές κοινωνικές επιρροές

και παραδείγματα ισότητας γύρω μου.

Αλλά εκείνη τη φορά,

επέλεξα να αρκεστώ στις αρνητικές.

Αυτές που βλέπουν τις γυναίκες
ως πλάσματα με λιγότερη αξία,

τους άντρες σαν να έχουν κάποια άρρητη
και συμβολική αξίωση στα σώματά τους.

Αυτές οι επιρροές ήταν εξωτερικές όμως.

Εκείνη τη νύχτα
εγώ έκανα τις επιλογές μου,

κανένας άλλος.

Όταν αντιμετωπίζεις κάτι

και αποδέχεσαι την ευθύνη σου,

μπορεί να συμβεί κάτι εντυπωσιακό νομίζω.

Το ονομάζω «το παράδοξο της ιδιοκτησίας».

Νόμιζα ότι θα δειλιάσω
υπό το βάρος της ευθύνης.

Νόμιζα πως η ανθρωπιά μου θα εξατμιστεί.

Αντιθέτως, είχα την ευκαιρία
να αντιμετωπίσω τις πράξεις μου,

και ανακάλυψα πως δεν είχα
τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού μου.

Για να μιλήσω απλά,

μία πράξη δεν είναι αναγκαίο
να ορίσει αυτό που είσαι.

Ο θόρυβος στο μυαλό μου υποχώρησε.

Η εγωιστική μου αυτολύπηση στραγγαλίστηκε,

αντικαταστάθηκε από
τον καθαρό αέρα της παραδοχής -

της παραδοχής πως έβλαψα
αυτό το εκπληκτικό άτομο δίπλα μου·

της παραδοχής πως είμαι μέρος μιας μεγάλης
και σοκαριστικά συνηθισμένης ομάδας αντρών

που έχουν ασκήσει σεξουαλική βία
στις συντρόφους τους.

Μην υποτιμάτε την δύναμη του λόγου.

Το να πω στην Θόρντις πως την βίασα
άλλαξε τη σχέση μου με τον εαυτό μου,

όπως και μαζί της.

Σημαντικότερα όμως,

η ευθύνη μεταφέρθηκε
από την Θόρντις σε εμένα.

Πάρα πολύ συχνά,

η ευθύνη επαφίεται στις γυναίκες
επιζήσασες σεξουαλικής βίας,

και όχι στους άντρες που τη διαπράττουν.

Πάρα πολύ συχνά,

η άρνηση και η φυγή αφήνει όλους
τους εμπλεκόμενους μακριά από την αλήθεια.

Σίγουρα διεξάγεται μια δημόσια συζήτηση
αυτήν τη στιγμή,

όπως πολλοί άνθρωποι,

χαιρόμαστε που δεν αποφεύγεται πλέον

αυτή η δύσκολη αλλά σημαντική συζήτηση.

Πραγματικά νιώθω την ευθύνη
να προσθέσω τις φωνές μας σε αυτή.

ΘΕ: Αυτό που κάναμε δεν είναι
μια συνταγή που δίνουμε σε άλλους.

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ορίσει
πώς θα διαχειριστείς τον βαθύτερο πόνο

ή το μεγαλύτερο λάθος.

Να σπάσεις τη σιωπή σου
δεν είναι ποτέ εύκολο,

και αναλόγως πού βρίσκεσαι στον κόσμο,

ίσως να είναι και θανατηφόρο
να μιλήσεις για τον βιασμό.

Καταλαβαίνω πως ακόμη και το
πιο τραυματικό γεγονός της ζωής μου

αποδεικνύει το προνόμιό μου,

επειδή μπορώ να μιλήσω για αυτό
χωρίς να εξοστρακιστώ,

ή ακόμα και να εκτελεσθώ.

Με το προνόμιο όμως της φωνής

έρχεται και η ευθύνη της χρήσης της.

Είναι το λιγότερο που χρωστάω
στις άλλες επιζήσασες που δεν μπορούν.

Η ιστορία που σας διηγηθήκαμε
είναι μοναδική,

είναι συχνή όμως επειδή η σεξουαλική βία
είναι παγκόσμια επιδημία.

Αλλά δεν είναι ανάγκη να είναι έτσι.

Του δικό μου θεραπευτικό ταξίδι

με βοήθησε να ενημερωθώ
για τη σεξουαλική βία.

Ως αποτέλεσμα διαβάζω, γράφω

και μιλάω για αυτό το θέμα
για πάνω από μία δεκαετία,

πηγαίνοντας σε συνέδρια σε όλον τον κόσμο.

Σύμφωνα με την εμπειρία μου,

οι παρευρισκόμενες είναι πάντα
σχεδόν μόνο γυναίκες.

Είναι καιρός όμως να σταματήσουμε
να αντιμετωπίζουμε τη σεξουαλική βία

σαν ένα αποκλειστικά γυναικείο πρόβλημα.

(Χειροκρότημα)

Ένα μεγάλο μέρος της σεξουαλικής βίας
προς τις γυναίκες και τους άντρες

διαπράττεται από άντρες.

Οι φωνές τους όμως υποεκπροσωπούνται
εμφανώς σε αυτήν τη συζήτηση.

Πρέπει να παρευρισκόμαστε όλοι.

Φανταστείτε τον πόνο
που θα μπορούσαμε να απαλύνουμε

αν είχαμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε
αυτό το πρόβλημα μαζί.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)