Juan Enriquez: Jeta jote online, e përhershme si tatuazh

Po sikur Andy Warhol të gabohej dhe në vend që të bëhesh i famshëm për 15 minuta, të mbetesh anonim për aq? Në këtë fjalim të shkurtër, Juan Enriquez vëren efektet çuditërisht të përhershme të shpërndarjes dixhitale të privatësisë sonë. Ndan me ne urtësitë e grekëve të lashtë për të na ndihmuar të përballemi me "tatuazhet elektronike."

Le të marrim

4 tema që qartësisht shkojnë me njëra-tjetrën:

sasia e madhe e të dhënave, tatuazhet, pavdekshmëria dhe grekët.

Në rregull?

Tani, puna me tatuazhet është që

pa thënë asnjë fjalë, tatuazhet vërtet bërtasin.

[E bukur]

[Intriguese]

Nuk është nevoja të thuash shumë.

[Besnikëri]

[Shumë intime]

[Gabime të rënda]

(Të qeshura)

Dhe tatuazhet të tregojnë shumë histori.

Nëse mund të bëj një pyetje indiskrete,

sa prej jush kanë tatuazhe?

Disa, por jo shumica.

Cfarë do të ndodhte nëse Facebook, Twitter, LinkedIn,

celularët, GPS-ët, Foursquare, Yelp, Travel Advisor,

të gjitha këto gjëra me të cilat ndeshesh përditë

të ishin tatuazhe elektronike?

Po sikur ato të japin aq të dhëna

sa çdo tatuazh tjetër duke treguar kush dhe çfarë je ti?

Ajo çfarë ndodhi në dekadat e fundit

është që lloji i mbulimit që kishe si kokë shteti

ose si VIP

po zbatohet tek ti çdo ditë nga këta njerëz

që tweet-ojnë për ty, blogojnë, të ndjekin

duke parë pikët e tua të kreditit dhe çfarë i bën vetes.

Edhe tatuazhet elektronike bërtasin.

Dhe ndërsa ti mendon mbi pasojat e kësaj,

po bëhet më e vështirë t'i fshihesh këtyre gjërave, midis të tjerave,

sepse nuk janë vetëm tatuazhet elektronike,

është identifikimi i fytyrës që po përmirësohet.

Kështu mund të bësh një foto me një iPhone dhe merr të gjithë emrat,

megjithëse, përsëri, ndonjëherë bëhen gabime. (Të qeshura)

Por kjo do të thotë se mund të marrësh një skenë si kjo në një lokal,

të bësh një foto, të themi, të këtij djalit këtu,

të marrësh emrin dhe të shkarkosh të gjitha të dhënat

para se të nxjerrësh një fjalë nga goja apo t'i flasësh dikujt,

sepse të gjithë dalin

absolutisht të plastifikuar nga tatuazhe elektronike.

Dhe kështu ka kompani si face.com, që tani kanë

rreth 18 bilion fytyra online.

Shiko se ç'i ndodhi kësaj kompanie.

[Kompania iu shit Facebook-ut, 18 qershor, 2012...]

Ka kompani të tjera që vendosin një kamera

si kjo - nuk ka lidhje me Facebook-un -

të bëjnë një foto, e lidhin me mediat sociale,

marrin vesh se të pëlqen shumë të veshësh fustane të zeza,

kështu që mbase personi në dyqan të vjen e të thotë,

"Hej, kemi pesë fustane të zeza

që do t'ju shkonin shumë."

Pra, po sikur Andi ta kishte gabim?

Kjo është teoria e Andit.

[Në të ardhmen, të gjithë do të jenë botërisht të famshëm për 15 minuta.]

Po sikur ta kthejmë ndryshe këtë?

Po sikur të ishe anonim për 15 minuta? (Të qeshura)

Pra, për shkak të tatuazheve elektronike,

mbase të gjithë ju e të gjithë ne jemi shumë afër pavdekshmërisë,

sepse këto tatuazhe do të jetojnë

shumë më gjatë se trupat tanë.

Dhe nëse kjo është e vërtetë, ajo çfarë duhet të bëjmë

është të shqyrtojmë katër mësime nga grekët

dhe një nga një latino-amerikan.

Pse grekët?

Po ja, grekët menduan se çfarë ndodhte

kur zotat, njerëzit dhe pavdekshmëria përzihen për një kohë të gjatë.

Pra, mësimi numër një: Sizifi.

Mbani mend? Bëri diçka të tmerrshme, u dënua përgjithmonë

të rrotullonte këtë shkëmb lart e përsëri poshtë,

e lart e poshtë.

Ngjan pak me reputacionin tënd.

Sapo merr atë tatuazh elektronik,

do të rrotullohesh lart e poshtë për një kohë të gjatë,

kështu që, ndërsa merresh me këto punë,

ki kujdes me çfarë poston.

Miti numër dy: Orfeu, djalë i mrekullueshëm,

kishe qejf të rrije me të, çun festash, këngëtar shumë i mirë,

humbet të dashurën, me hijeshinë e tij arrin të hyjë në nëntokë,

i vetmi person që arriti ta bënte,

magjeps zotat e nëntokës,

ata ia lirojnë bukuroshen me kusht

që ai të mos e shihte derisa të dilnin jashtë.

Kështu, duke dalë e duke dalë e duke dalë

nuk reziston dot më. E shikon, e humbet përgjithnjë.

Me gjithë ato të dhëna sot, do të ishte një ide e mirë

të mos shohësh shumë në të shkuarën e atyre që do.

Mësimi numër tre: Atalanta.

Vrapuesja më e mirë. Sfidonte këdo.

Nëse fitoje, do të martohej me ty.

Nëse humbisje, vdisje.

Si e mundi Hipomeni?

Po ja, ai kishte gjithë ato mollë të vogla e të arta,

ajo vraponte para tij dhe ai hidhte një mollë të vogël të artë.

Ajo vraponte para dhe ai hidhte nga një mollë të vogël e të artë.

Ajo shpërqëndrohej. Si përfundim, ai fiton garën.

Vetëm mbaj mend qëllimin ndërkohë që gjithë këto mollë të vogla e të arta

vijnë te ti dhe ti do t'i postosh

ose t'i tweetosh, ose t'i dërgosh me ndonjë mesazh natën vonë.

E pastaj, sigurisht, është Narcisi.

Askush këtu nuk do të akuzohej ndonjëherë apo nuk do ta kishte të dëgjuar Narcisin.

(Të qeshura)

Por ndërsa mendon për Narcisin,

vetëm mos bjer në dashuri me pasqyrimin tënd.

Mësimi i fundit, nga një latino-amerikan:

Ky është poeti i madh Jorge Luis Borges.

Kur u kërcënua nga banditët

e juntës ushtarake argjentinase,

u kthye dhe tha: "Oh, hajde,

si mund të kërcënosh ndryshe, përveçse me vdekje?"

Interesantja, origjinalja,

do të ishte të kërcënosh dikë me pavdekshmëri.

Dhe kjo, me siguri, është ajo nga çfarë jemi të gjithë ne

të kërcënuar sot, për shkak të tatuazheve elektronike.

Falemnderit.

(Duartrokitje)