Jak znaleźć pracę, którą pokochasz? | Scott Dinsmore | TEDxGoldenGatePark

Scott Dinsmore rzucił pracę, przez którą czuł się nieszczęśliwy. Spędził kolejne 4 lata zastanawiając się nad tym, jak znaleźć pracę, która będzie pełna sensu i radości. Scott dzieli się swoją wiedzą w pozornie prostej prelekcji o tym, jak odkryć i wprowadzić w życie to, co jest dla nas ważne.

Co za zaszczyt. Zastanawiałem
się, jakie to będzie uczucie.

Osiem lat temu dostałem
najgorszą radę zawodową w życiu.

Przyjaciel powiedział mi:

"Nie przejmuj się tym,
czy lubisz obecną pracę.

Chodzi tylko o zbudowanie CV".

Właśnie wróciłem z Hiszpanii,
gdzie chwilę mieszkałem,

i dołączyłem do firmy Fortune 500.

Pomyślałem: "Wspaniale.

Będę miał duży wpływ na świat".

Miałem różne pomysły,
ale po dwóch miesiącach zauważyłem,

że co rano koło 10 mam dziwną chęć,

żeby walnąć głową w monitor komputera.

Nie wiem, czy znacie to uczucie.

Niedługo po tym zauważyłem,
że wszystkie konkurencyjne firmy

zautomatyzowały już moje stanowisko.

Właśnie wtedy dostałem
tę mądrą radę, żeby wzbogacić CV.

Gdy zastanawiałem się,

z którego okna wyskoczyć,
żeby coś się zmieniło,

natrafiłem na zupełnie inną radę
od Warrena Buffetta:

"Branie pracy, by mieć co wpisać do CV,
to jak oszczędzanie seksu na stare lata".

(Śmiech)

Właśnie to chciałem usłyszeć.

W dwa tygodnie odszedłem z pracy

z zamiarem znalezienia czegoś,
co mógłbym schrzanić.

Tak było ciężko.

Chciałem, żeby coś
mną wstrząsnęło. Nie ważne co.

Dość szybko odkryłem,
że to nie był tylko mój problem.

Okazuje się, że ponad 80% ludzi

nie lubi swojej pracy.

Pewnie nie należycie do nich,

ale to średnia z badań Deloitte.

Chciałem się dowiedzieć,
co odróżnia tych ludzi,

tych z pasjonującą pracą,
która zmienia świat,

budzących się rano z pomysłami,

od pozostałych 80% ludzi,

którzy wiodą życie
pełne cichej desperacji.

Zacząłem rozmawiać z osobami
mającymi inspirującą pracę,

czytałem książki, analizowałem przykłady.

Razem 300 książek na temat
celu, kariery i tak dalej.

Kompletne zanurzenie w samolubnym celu:

chciałem znaleźć pracę,
bez której nie mógłbym żyć,

która byłaby dla mnie.

Ale coraz częściej pytano mnie:

"Zajmujesz się sprawami zawodowymi?

Nie lubię swojej pracy.
Możemy zjeść razem lunch?".

Zgadzałem się, ale z zastrzeżeniem,

bo 80% moich rozmówców
rzucało wtedy pracę.

80% spośród ludzi, z którymi
jadłem lunch, rzuciło pracę

w ciągu dwóch miesięcy.

Byłem z tego dumny
i nie był to żaden rodzaj magii.

Zadawałem tylko jedno proste pytanie:

"Dlaczego wykonujesz właśnie tę pracę?".

I często odpowiadali:

"Bo ktoś mi powiedział, że mam to robić".

Uświadomiłem sobie, że wiele osób

pnie się po szczeblach kariery,
którą wybrali im inni,

drabiny, opartej o niewłaściwą ścianę

albo nie opartą o nic.

Spędzając czas z nimi i widząc problem,

myślałem, żeby utworzyć społeczność,

miejsce, do którego mogliby należeć,

gdzie OK byłoby inne działanie,

obieranie mniej uczęszczanej drogi

i zachęcanie do zmian.

Stąd wzięło się to,
co nazwałem Live Your Legend,

które omówię za chwilę.

Gdy odkrywałem to wszystko, zauważyłem,

że istnieją pewne trzy proste elementy,

wspólne dla pasjonatów,
którzy chcą zmieniać świat,

nieważne czy jest to Steve Jobs,

czy osoba prowadząca piekarnię,

ale mających pracę, która ich określa.

Będziemy patrzeć przez pryzmat
tych trzech ramowych elementów

na to, co powiem dzisiaj,
a może i na resztę życia.

Pierwszym elementem ramy
tworzącej pasjonującą pracę

jest uznanie siebie za eksperta
i zrozumienie siebie samego,

bo jeśli nie wiesz czego szukasz,

nigdy tego nie znajdziesz.

A niestety nikt tego nie zrobi za nas.

Nie znajdziesz na uniwersytecie kierunku
pod nazwą pasja, cel i kariera.

Nie wiem, dlaczego to nie jest
obowiązkowy fakultet,

ale nie mówmy o tym.

Niestety poświęcamy więcej czasu
na wybór telewizora

niż na wybór kierunku studiów.

Ale to właśnie my sami
musimy sobie to uświadomić

i potrzebujemy pewnych ram,
w których będziemy się poruszać.

Po pierwsze, trzeba się zastanowić,
jakie są nasze mocne strony.

Co chcielibyśmy robić
bezwarunkowo, każdego dnia,

czy za pieniądze, czy za darmo,
za co inni by nam dziękowali?

Strengths Finder 2.0
to książka i narzędzie internetowe.

Polecam do odnalezienia
swoich naturalnych talentów.

Następnie, jaką mamy hierarchię
przy podejmowaniu decyzji?

Czy obchodzą nas inni, rodzina, zdrowie,

czy raczej osiągnięcia, sukces?

Co rozważamy
przy podejmowaniu takich decyzji?

Co nam w duszy gra?

Żebyśmy tego nie marnowali bez powodu.

Kolejna rzecz to doświadczenie.

Wszyscy je mamy.

Każdego dnia, każdej minuty poznajemy

swoje upodobania,

w czym jesteśmy dobrzy, a w czym nie.

Jeśli nie poświęcimy czasu na te sprawy,

na przyswojenie tej wiedzy

i zastosowanie jej w życiu,
to wszystko na nic.

Każdego dnia, tygodnia, miesiąca

poświęcam czas na analizę
tego, co mi wyszło,

co nie wyszło, co chcę powtórzyć,

a co wprowadzić w życie.

Gdy widzisz ludzi, szczególnie dzisiaj,

którzy cię inspirują,
robią coś, o czym mówisz:

"Spójrzcie na Jeffa. Chcę być taki sam".

Dlaczego tak mówisz?

Otwórz notatnik i zapisz,
co cię w nich inspiruje.

Nie musisz opisać ich całego życia,

ale zapisz, co takiego jest w nich,

żeby później móc sięgnąć do tego opisu

i zastosować w życiu,
by nasza egzystencja była ciekawsza

i by wywierać większy wpływ.

Gdy poskładamy to wszystko razem,

możemy zdefiniować, czym jest sukces,

a bez tych elementów, to jest niemożliwe.

Kończy się na tym, że całe życie
mamy zaplanowane,

wspinamy się po drabinie
prowadzącej donikąd.

Tak jak w "Wall Street 2"

jakiś zwykły pracownik pyta
wielkiego bankiera z Wall Street:

"A twoja liczba? Każdy ma jakąś liczbę,

i jeśli zarobią tyle,
mogą już wszystko rzucić".

A on odpowiada: "To proste. Więcej".

I tylko się uśmiecha.

Niestety, dotyczy to większości ludzi,

którzy nie myśleli,
co jest dla nich ważne,

którzy próbują osiągnąć coś,
co jest dla nich nieistotne,

ale robią to, bo inni
tego od nich oczekują.

Ale gdy już określimy pewne ramy,

możemy poszukać tego,
co dodaje nam skrzydeł.

Inaczej pasja może pojawić się znienacka

a ty pochłonięty pracą nie zauważysz jej,

ponieważ nie umiesz jej rozpoznać.

Ale gdy to zrobisz, zobaczysz
coś spójnego z twoją siłą,

twoją wartością, z tym kim jesteś,

więc uchwyć to i coś z tym zrób,

wykorzystaj to i zadziałaj.

Live Your Legend i cały ten ruch,
który stworzyliśmy,

nie mógłby istnieć,
gdybym nie potrafił określić:

"Właśnie za tym chcę podążać
i z tym chcę wszystko zmieniać".

Jeśli nie wiemy, czego szukamy,
nigdy tego nie znajdziemy,

ale jak już mamy te ramy, ten kompas,

możemy przejść do kolejnego kroku
(to nie ja, tam na górze)

i zrobić to, co niemożliwe,
pokonać własne ograniczenia.

Są dwa powody, dla których
ludzie nie robią czegoś:

mówią sobie, że nie potrafią,

albo inni im mówią, że nie potrafią.

Zaczynamy w to wierzyć

i poddajemy się
albo w ogóle nie próbujemy.

Coś jest niemożliwe
do czasu, aż ktoś to zrobi.

Każdy wynalazek czy nowość

początkowo wydawały się szaleństwem.

Roger Bannister i 4 minuty na milę.

Było fizycznie niemożliwe
przebiec milę poniżej 4 minut,

aż zrobił to Roger Bannister.

I co się wtedy stało?

Dwa miesiące później 16 osób
pobiło ten rekord.

Pomysły, które uważamy za niewykonalne,

stają się często kamieniem
milowym dalszych działań,

jeśli przekroczymy pewne granice.

Zaczyna się od sprawności fizycznej,

bo to możemy kontrolować.

Myślisz, że nie przebiegniesz mili,

a biegniesz milę, dwie,

albo maraton, albo chudniesz 2 kilogramy.

Rośnie twoja pewność siebie,

którą możesz wykorzystać do czegoś innego.

Zacząłem stosować to z przyjaciółmi.

Mamy taką grupkę. Podejmujemy
różne fizyczne wyzwania.

Ostatnio znalazłem się
w niebezpiecznej sytuacji.

Przeraża mnie głęboka woda.

Może ktoś z was też zaczął się bać

po wielokrotnym obejrzeniu "Szczęk"

w dzieciństwie.

Nawet w wodzie do pasa, jeśli jest mętna,

zaraz zaczynam czuć, że coś tam jest.

Nawet w przejrzystym jeziorze Tahoe,
nieuzasadniony strach,

absurdalne, ale tak jest.

Trzy lata temu
znalazłem się na holowniku

tutaj, w Zatoce San Francisco.

Leje, wieje i jest burza,
ludzie wymiotują,

a ja siedzę w stroju nurka
i patrzę przez okno,

myśląc z przerażeniem,
że to ostatnie chwile mojego życia.

Chcę przepłynąć przez Golden Gate.

Może niektórzy z was to zrobili.

Siedzę tam, a Jonathan,
kolega który mnie do tego namówił,

widzi w jakim jestem stanie

i mówi: "Scott, a co najgorszego
mogłoby się stać?

Masz strój piankowy - nie utoniesz.

Jeśli nie dasz rady, wskoczysz
do jednego z 20 kajaków.

Gdyby zaatakowały rekiny,
dlaczego miałyby wybrać ciebie

spośród 80 osób w wodzie?".

Dzięki. Już mi lepiej.

A on na to: "Baw się dobrze. Powodzenia".

Wskakuje do wody i odpływa.

Okazało się, że jego gadka
pomogła mi się rozluźnić.

Może dlatego, że Jonathan miał 13 lat.

(Śmiech)

Spośród 80 osób płynących tego dnia

65 było w wieku 9 -13 lat.

Z pewnością inaczej
postrzegałbyś swój świat,

gdybyś odkrył w wieku 9 lat,
że możesz przepłynąć półtorej mili

z Alcatraz do San Francisco,
w wodzie mającej 13 stopni.

Na co byś się zgodził?

Z czego byś nie zrezygnował?
Czego byś spróbował?

Przypływam więc do Aquatic Park,

wychodzę z wody,

oczywiście połowa dzieciaków
już dopłynęła,

więc dopingują mnie
i są bardzo podekscytowani.

Czuję jakby zmroziło mi głowę,
jeśli pływaliście tam, to wiecie,

próbuję rozmrozić sobie twarz
i patrzę jak inni dopływają.

Widzę, że coś jest nie tak
z jednym dzieciakiem.

Wymachuje jakoś tak rękami.

Ledwo łapie powietrze i głowa
znowu gwałtownie mu opada.

Inni rodzice też mu się przyglądają,

z pewnością myślą to samo, co ja:

Dlatego właśnie nie powinno się
pozwalać 9-latkom płynąć z Alcatraz.

To nie było zmęczenie.

Dwóch rodziców podbiega
i wyciągają go z wody,

podtrzymują go i wloką w ten sposób

całkiem bezwładnego.

A potem niespodziewanie
idą jeszcze kilka kroków

i sadzają go na wózek inwalidzki.

Chłopiec unosi zwycięsko pięści.
Czegoś takiego jeszcze nie widziałem.

Ciągle czuję ciepło i energię
bijącą od niego,

gdy osiągnął swój cel.

Widziałem go wcześniej tego dnia na wózku.

Nie sądziłem, że on też będzie płynąć.

Ciekawe, gdzie będzie za 20 lat?

Ilu ludzi mówiło mu, że nie da rady
tego zrobić, że może zginąć?

Pokazujesz, że ludzie się mylą,
że ty się mylisz,

że małymi kroczkami można zbliżać się

do wyznaczonego celu.

Nie musisz być najszybszym
maratończykiem na świecie,

ważne jest by dokonać niemożliwego,

a zaczyna się od małych,
niepozornych kroczków.

Najlepiej jest,

gdy otaczasz się ludźmi z pasją.

Najszybciej zrobisz coś,
co wydaje się niemożliwe,

jeśli otoczysz się ludźmi,
którzy właśnie to robią.

Jim Rohn powiedział: "Jesteś średnią

z pięciu dorosłych, z którymi
spędzasz większość czasu".

Jeśli chcesz ułatwić sobie życie,
najlepszym trikiem,

by dojść tam, gdzie chcesz,

jest otoczenie się ludźmi,
którzy będą cię wspierać.

Wtedy wszystko może się zmienić,
to udowodniony fakt.

W 1898 roku Norman Triplett
zrobił badania na grupie kolarzy.

Mierzył im czas podczas jazdy w grupie

i indywidualnie.

Zauważył, że za każdym razem
kolarze jechali szybciej w grupie.

Powtórzono to w różnych dziedzinach życia

i wychodziło ciągle to samo,

ważne jest to, kim się otaczasz,
jakie jest twoje środowisko.

Ale sam musisz to kontrolować,
bo to działa w obie strony.

80% ludzi, którzy nie lubią swojej pracy,

czyli większość, poza tą salą,

utwierdza innych w samozadowoleniu
i odciąga ich od realizacji swoich celów.

Musimy radzić sobie z takim otoczeniem.

Znalazłem się kiedyś w takiej sytuacji,

kilka lat temu.

Czy ktoś miał hobby albo pasję,
w którą wkładał całą duszę,

mnóstwo czasu
i bardzo chciałby z tego żyć,

ale nikt na to nie zwraca uwagi
i nie przynosi to ani grosza zysku?

Przez cztery lata próbowałem
stworzyć ruch Live Your Legend,

by pomóc ludziom w znalezieniu
odpowiedniej pracy,

robiłem, co mogłem,

a tylko troje ludzi to zauważało.

Są tam - moja mama, tata i żona, Chelsea.

Dziękuję wam za wsparcie.

(Brawa)

Tak bardzo tego pragnąłem,
a tu zero wzrostu przez cztery lata,

myślałem, żeby to rzucić

i właśnie wtedy

przeprowadziłem się do San Francisco
i poznałem interesujących ludzi,

którzy wiedli pasjonujące
życie pełne przygód,

biznesów, Internetu i blogów.

Ludzi, którzy pomagali innym.

Jeden z moich przyjaciół,
ma ośmioosobową rodzinę,

utrzymuje ją z bloga,

pisanego dwa razy w tygodniu.

Właśnie wrócili z miesięcznego
pobytu w Europie.

To mnie powaliło. Jak to możliwe?

Bardzo mnie to zainspirowało.

Zamiast rzucić wszystko,
wziąłem się poważnie do roboty.

Robiłem wszystko, żeby poświęcić czas,

każdą godzinę, by przyciągnąć ludzi,

siedziałem z nimi,
piłem piwo, ćwiczyłem...

Po czterech latach zerowego wzrostu,

zaledwie w sześć miesięcy,

społeczność Live Your Legend
wzrosła dziesięciokrotnie.

Po kolejnych 12 miesiącach,
zwiększyła się 160 razy.

A dzisiaj ponad 30 000 ludzi
ze 158 krajów, co miesiąc

korzysta z naszych narzędzi
do określenia swojej kariery.

To ci ludzie tworzą
społeczność ludzi z pasją,

zachęcają do działania, o jakim marzyłem

dla Live Your Legend wiele lat temu.

Ci ludzie zmieniają wszystko.

Pytacie, jak to się stało.

Przez cztery lata nie znałem tam nikogo,

nawet nie wiedziałem,
że coś takiego istnieje,

że można stworzyć taki ruch.

Potem w San Francisco zobaczyłem,
że każdy coś takiego robi.

To było normalne.

Nie myślałem już, czy mogę to zrobić,
ale: czy mógłbym tego nie zrobić?

Jak się już zacznie, to włącza
ci się w głowie taki przycisk

i czujesz, jak to wpływa
na cały twój świat.

Standardy same przechodzą stąd - dotąd.

Nie musisz zmieniać celu.
Musisz tylko zmienić otoczenie.

Tylko tyle.

Dlatego uwielbiam być wśród tych ludzi,
brać udział w konferencjach TED,

obserwować ich na iPadzie
na przykład w drodze do pracy,

bo to jest grupa ludzi,
która inspiruje do działania.

Możemy spędzić razem
cały dzień, albo i więcej.

Podsumowując wszystko,
pod względem tych trzech filarów,

które mają jedną wspólną cechę,

możemy je kontrolować w 100 procentach.

Nie daj sobie wmówić,
że nie można poznać siebie,

że nie można poznać tego, co nas ogranicza

i przekroczyć własnych granic,

że nie można otaczać się
inspirującymi osobami,

czy odejść od ludzi, którzy cię dołują.

Nie masz wpływu na recesję,

na to, czy cię zwolnią,
czy będziesz miał wypadek.

Większość rzeczy jest poza naszą kontrolą,

ale te trzy rzeczy
całkowicie zależą od nas

i mogą wszystko zmienić,
jeśli zdecydujemy się coś z nimi zrobić.

Skala tego zjawiska jest coraz większa.

Przeczytałem w Forbesie
o raporcie rządu USA,

że po raz pierwszy więcej osób
miesięcznie odeszło z pracy,

niż zostało zwolnionych.

Sądzili, że to anomalia,

ale przez kolejne
3 miesiące było tak samo.

Pomimo trudnych czasów

ludzie mają gdzieś "ułożone" życie

i rzeczy, które trzeba zrobić,

wolą robić to, co jest dla nich
ważne, co ich inspiruje.

Ludzie budzą się do tej możliwości,

że jedynym ograniczeniem jest wyobraźnia.

To już nie jest zwykły frazes.

Nieważne, co cię wciąga,
jaka pasja, hobby.

Jeśli robisz na drutach, możesz
znaleźć kogoś, kto jest w tym mistrzem

i uczyć się od niego.

To niesamowite.

O tym dziś mówimy,
o uczeniu się od takich ludzi.

Każdego dnia przedstawiamy ich
na Live Your Legend,

bo jeśli zwykli ludzie
robią niezwykłe rzeczy,

a my możemy przy tym być,

to staje się to czymś normalnym.

Nie musimy robić niezwykłych rzeczy,
jak Gandhi, czy Steve Jobs.

Chodzi o to, żeby robić coś ważnego,

co będzie na nas oddziaływać.

Na przykład Gandhi był prawnikiem,

ale rzucił to, bo poczuł powołanie

do czegoś ważniejszego i cenniejszego,

czego nie mógł odrzucić.

Całkowicie zgadzam się z jego myślą:

"Najpierw cię ignorują,
potem się z ciebie śmieją,

później z tobą walczą, później wygrywasz".

Coś jest niemożliwe
do czasu, aż ktoś to zrobi.

Możesz być z ludźmi, którzy mówią,
że nie dasz rady czegoś zrobić,

że jesteś głupi, że próbujesz,

lub możesz otoczyć się
inspirującymi ludźmi,

którzy są na tej sali.

Uważam to za nasz obowiązek,
by pokazać światu,

że to, co wydaje się niemożliwe,
może stać się czymś zwyczajnym.

Tak się już dzieje.

Po pierwsze róbcie inspirujące nas rzeczy,

tak, byśmy zainspirowali innych
do robienia tego, co ich inspiruje.

Ale nie odnajdziemy tego,

nie wiedząc, czego szukamy.

Sami musimy pracować

nad odkryciem tego, co dla nas ważne.

Wyobrażam sobie świat,
w którym 80% ludzi lubi swoją pracę.

Jak by to wyglądało?

Jaka byłaby to zmiana?
Jak traktowałbyś ludzi wokół siebie?

Wszystko uległoby zmianie.

Na koniec mam do was tylko jedno pytanie,

ale zarazem najważniejsze pytanie:

Bez jakiej pracy nie moglibyście żyć?

Odkryjcie to, żyjcie tym,

nie tylko dla siebie,
ale dla wszystkich wokół

ponieważ to zmienia świat.

Bez jakiej pracy nie moglibyście żyć?

Dziękuję.

(Brawa)