Bruce Feiler: Programowanie Agile dla twojej rodziny

Bruce Feiler ma radykalny pomysł na radzenie sobie ze stresem codziennego, rodzinnego życia. Sięgnij po Agile. Zainspirowany tzw. programowaniem zwinnym (ang. agile software programming), Feiler wprowadza rodzinne praktyki, które zachęcają do elastyczności, oddolnego napływu pomysłów, ciągłej informacji zwrotnej i do odpowiedzialności. Jedna zdumiewająca cecha – dzieci same dobierają sobie kary.

Pomyślne wieści dla rodzin.

Pojęcie rodziny uległo rewolucji

w ciągu ostatnich 50 lat..

Są rodziny zrekonstruowane, adopcyjne,

dwupokoleniowe rodziny
żyjące w osobnych domach,

i rozwiedzione, żyjące pod jednym dachem.

Pomimo to rodzina jest mocniejsza.

8 osób na 10 mówi, że dzisiejsze rodziny

są silniejsze, lub tak samo silne,
jak rodziny, w których dorastali.

A teraz złe wieści.

Niemal każdy czuje się przytłoczony

chaosem rodzinnego życia.

Każdy rodzic, mnie wliczając,

ciągle czuje się w defensywie.

Ledwo co dzieci kończą ząbkować,
już rozpoczyna się okres napadów złości.

Kiedy przestają wymagać
pomocy przy kąpieli,

już jest problem z internetowymi natrętami
albo znęcaniem się w szkole.

A oto najgorsza wiadomość.

Kiedy tracimy kontrolę,
dzieci to wyczuwają.

Ellen Galinsky z Instytutu Rodzin i Pracy

zapytała 1.000 dzieci, jakie życzenie

odnośnie rodziców chciałyby,
aby się spełniło.

Rodzice spodziewali się,
że dzieci będą chciały

aby spędzać z nimi więcej czasu.

Mylili się. Czego życzyły sobie dzieci?

Aby rodzice byli mniej zmęczeni
i mniej zestresowani.

Jak możemy to zmienić?

Co konkretnego możemy robić
aby zredukować stres,

zacieśnić więzy rodzinne,

oraz przygotować dzieci do dorosłego życia?

Przez kilka ostatnich lat
szukałem odpowiedzi.

Podróżowałem, spotykałem rodziny,
rozmawiałem z uczonymi,

ekspertami, począwszy od elity
negocjatorów pokojowych,

poprzez bankierów Warrena Buffetta,
a na Zielonych Beretach kończąc.

Próbowałem zrozumieć,
co szczęśliwe rodziny robią,

i czego mogę się nauczyć,
aby uczynić moją rodzinę szczęśliwszą.

Chcę opowiedzieć o pewnej rodzinie

która, jak myślę, ma coś do powiedzenia.

Niedziela, godzina 7 wieczorem
w Hidden Springs, Idaho.

Sześcioosobowa rodzina Starrów zasiada

do omawiania minionego tygodnia
na rodzinnym zebraniu.

Starrowie są normalną, amerykańską rodziną

z normalnymi problemami
amerykańskich rodzin.

David jest inżynierem oprogramowania.
Eleanor opiekuje się

czwórką dzieci w wieku 10-15 lat.

Jedno z dzieci udziela korepetycji
po drugiej stronie miasta.

Drugie grywa w lacrosse.

Trzecie ma zespół Aspergera.
Czwarte ma ADHD.

"Żyjemy w całkowitym
chaosie" powiada Eleanor.

Starrowie robią coś zdumiewającego.

Zamiast szukać pomocy
u przyjaciół czy krewnych,

poszukali rozwiązania w pracy Davida.

Zwrócili się do nowatorskiego programu
zwanego Agile Development,

który właśnie rozprzestrzeniał się
od producentów w Japonii

do nowych biznesów w Dolinie Krzemowej.

W Agile, robotnicy są
zorganizowani w małych grupach

pracując nad krótkoterminowymi zadaniami.

W miejsce słuchania
menadżerskich proklamacji,

zespół zarządza się sam.

Jest ciągła informacja zwrotna,
codzienne aktualizacje,

tygodniowe podsumowania.
Stały proces zmiany.

Kiedy David wprowadził system do domu,

poprawiła się komunikacja
na rodzinnych spotkaniach,

stres ustąpił,

i każdy czuł się lepiej jako
członek rodzinnego zespołu.

Kiedy żona i ja zaadoptowaliśmy
rodzinne zebrania i inne techniki,

była to największa zmiana w życiu
naszych 5-letnich wówczas bliźniaczek.

była to największa zmiana w życiu
naszych 5-letnich wówczas bliźniaczek.

Efekt ten został osiągnięty

przy zebraniach trwających
poniżej 20 minut.

Czym jest Agile i dlaczego może pomóc

w czymś tak odmiennym, jak rodziny?

W 1983 r. Jeff Sutherland był technologiem

w finansowej firmie w Nowej Anglii.

Był sfrustrowany procesem
projektowania oprogramowania.

Firmy stosowały model kaskadowy,

w którym proces decyzyjny
spływa z kierowniczej góry na dół,

bez uprzedniej konsultacji,
do programistów.

bez uprzedniej konsultacji,
do programistów.

83% projektów kończyło się fiaskiem.

Były zbyt kosztowne lub nieaktualne

na czas ich realizacji.

Sutherland chciał stworzyć system

w którym idee rozchodzą się
również z dołu do góry

i mogą być korygowane
w czasie rzeczywistym.

Czytając przez 30 lat
Harvard Business Review

w końcu natknął się na artykuł z 1986 r.

zatytułowany "Nowa gra
rozwoju nowego produktu".

Czytamy tam, że tempo
w biznesie przyśpiesza.

Przypominam, że to był rok 1986.

Firmy odnoszące sukcesy były elastyczne,

jak Toyota i Canon.

Artykuł porównywał ich zintegrowane zespoły
do rozgrywania piłki w rugby.

"To było to" powiedział mi Sutherland.

"To było to" powiedział mi Sutherland.

W systemie Sutherlanda firmy nie stosują

dużych, dwuletnich projektów.

Nie ma podzadań.

Nic nie trwa dłużej niż dwa tygodnie.

Zamiast powiedzieć, "idźcie i wróćcie

z komórką albo z serwisem
społecznościowym",

mówi się "Idźcie i wróćcie
z jednym elementem.

Następnie porozmawiajmy, zaadoptujmy".

Szybki sukces lub szybka porażka.

Obecnie Agile używa się w wielu krajach,

staje się popularny w
kręgach menadżerskich.

Siłą rzeczy ludzie zaczynają
stosować te techniki we własnych rodzinach.

Siłą rzeczy ludzie zaczynają
stosować te techniki we własnych rodzinach.

Pojawiają się blogi i poradniki.

Sutherlandowie mieli
Święto Dziękczynienia

w stylu Agile,

z zespołami zajmującymi się
osobno jedzeniem,

osobno przygotowaniem stołu
i witaniem gości.

Powiedzieli, że to było najlepsze
Święto Dziękczynienia.

Jednym z rodzinnych problemów

są szalone poranki. Jak Agile może pomóc?

Kluczowym założeniem jest odpowiedzialność,

zatem zespoły używają
tablic informacyjnych,

na których każdy
jest za coś odpowiedzialny.

Starrowie zaadaptowali ten pomysł,

tworząc poranną listę kontrolną

z obowiązkami do odfajkowania
dla każdego dziecka.

Kiedy ich odwiedziłem pewnego poranka,
Eleanor zeszła,

nalała sobie kawy i usiadła,

i tak sobie tam siedziała,

rozmawiając mile z każdym z dzieci,

które jedno po drugim schodziły na dół,

sprawdzały listę, robiły sobie śniadanie,

ponownie sprawdzały listę,
wkładały naczynia do zmywarki,

sprawdzały listę, robiły, co miały robić,
dawały jeść psu i kotu,

znowu sprawdzały listę, pakowały się,

i szły do autobusu.

Najbardziej zdumiewająca rodzinna dynamika,
jaką kiedykolwiek widziałem!

Powiedziałem, że to nigdy nie
udałoby się u mnie w domu,

moje dzieciaki potrzebują
znacznie więcej nadzoru.

Eleanor spojrzała na mnie.

"Też tak myślałam" powiedziała.

"Nie chciałam, żeby David
przynosił pracę do domu,

ale myliłam się."

Gdy zapytałem Davida, jak to działa,

powiedział, że nie da się tego przecenić.

Zaznaczając coś na liście, dodał:

"Dorośli w pracy to kochają.

Z dziećmi to po prostu raj."

W tygodniu, w którym wprowadziliśmy
poranną listę,

zredukowaliśmy rodzicielskie wrzaski
o połowę. (Śmiech)

Prawdziwą zmianą okazały się
rodzinne zebrania.

Zadaliśmy trzy pytania według modelu Agile.

Co się powiodło w rodzinie
w minionym tygodniu?

Co się nie powiodło? Nad czym zgadzamy się
pracować w przyszłym tygodniu?

Każdy podawał sugestie,

następnie postanowiliśmy skupić wysiłki
na dwóch sprawach.

Nagle nasze córki zaczęły mówić
zdumiewające rzeczy.

Co się powiodło w minionym tygodniu?

Przezwyciężenie obawy przed jazdą
na rowerze, ścielenie łóżek.

Z czym mieliśmy kłopoty? Z matematyką,

albo z witaniem gości u drzwi.

Jak dla wielu rodziców,
nasze dzieci bywają jak trójkąt bermudzki.

Myśli i idee wpływają,
ale nigdy nic nie wypływa,

przynajmniej nic wymownego.

Dostaliśmy nagle dostęp
do najgłębszych myśli naszych dzieci.

Zdumiewające było omawianie

zamierzeń na nadchodzący tydzień.

Kluczową ideą Agile

są samozarządzające się zespoły.

Działa to i z programistami, i z dziećmi.

Nasze dzieci uwielbiają ten proces.

Zaproponowały całą masę pomysłów,

jak witanie przy drzwiach
5 gości tygodniowo,

dodatkowe 10 minut czytania przed snem.

Kopnij kogoś, a przez miesiąc
nie jesz deseru.

Okazuje się, że córki
mają stalinowskie tendencje.

Musimy je stale mitygować.

Oczywiście istnieje różnica

w tym jak się zachowują
na zebraniach i w ciągu tygodnia,

ale tym się nie przejmowaliśmy.

Było to jak kładzenie kabli pod ziemią,

które pewnego dnia rozświetlą
ich świat na lata.

Teraz nasze dziewczynki
mają już prawie 8 lat,

i wciąż prowadzimy te zebrania.

Moja żona zalicza je do najbardziej
cennych momentów bycia mamą.

Czego się nauczyliśmy?

W 2001 r. słowo "agile"
weszło do leksykonu,

kiedy Jeff Sutherland i grupa projektantów

sporządziła 12-punktowy
Agile Manifest w Utah.

Najwyższy czas na Rodzinny Agile Manifest.

Biorąc pomysły od Starrsów i innych rodzin,

proponuję 3 założenia:

Założenie pierwsze:
Ciągłe dostosowywanie.

Kiedy zostałem rodzicem, myślałem,

że ustalimy kilka zasad i
będziemy się ich trzymać.

To podejście zakłada, że jesteśmy w stanie
przewidzieć każdy problem jako rodzice.

Niestety tak nie jest. Agile jest świetny

jako system wdrażania zmian

i reagowania na wydarzenia
w czasie rzeczywistym.

Jak mówią w świecie Internetu,

jeśli robisz dziś to samo,
co 6 miesięcy temu,

to znaczy, że robisz nie to, co trzeba.

Rodzice mogą się z tego wiele nauczyć.

Ale dla mnie "ciągle dostosowywać"
oznacza coś głębszego.

Musimy wydobyć rodziców z myślenia,

że jedynymi pomysłami
do wypróbowania w domu

są te pochodzące od psychiatrów
i samopomocowych guru

albo od innych, rodzinnych ekspertów.

Prawdę mówiąc, ich idee są przestarzałe,

natomiast w innych
dziedzinach są świeże idee

pomagające grupom i zespołom
pracować efektywnie.

Rozpatrzmy kilka przykładów.

Największe wyzwanie - obiad rodzinny.

Każdy wie, że wspólny obiad

z dziećmi to dobra rzecz.

Niestety, wielu rodzinom to nie wychodzi.

Znany szef kuchni z Nowego Orleanu
powiedział mi,

"Żaden problem. Po prostu
przesunę porę obiadu.

Nie ma mnie w domu, nie ma obiadu?

Będziemy mieć rodzinne śniadanie.
Zrobimy rodzinny podwieczorek.

Będziemy celebrować niedzielne posiłki".

Wyniki ostatnich badań to popierają.

Okazuje się, że tylko 10 minut
jest produktywne

podczas rodzinnych posiłków.

Resztę czasu zajmują "zdejm łokcie
ze stołu" i "podaj mi ketchup".

Te 10 minut można wykorzystać

w dowolnej porze dnia
z takim samym skutkiem.

Zatem przesuń porę posiłków. Zmień coś.

Psycholog środowiskowy powiedziała mi:

"jeżeli siedzisz na twardym stołku,

będziesz bardziej twardy.

Jeżeli siedzisz na miękkim krześle,
będziesz bardziej otwarty".

"Kiedy dyscyplinujesz dzieci,

siadaj na prostym krześle
z miękkim siedzeniem.

Będzie się lepiej rozmawiało".

Razem z żoną przenieśliśmy się w
inne miejsce na trudne konwersacje,

ponieważ siedziałem ponad innymi,
w pozycji władzy.

Przenieś się z miejsca, gdzie siedzisz.
Zmień coś.

Co istotne, ciągle pojawiają się nowe idee.

Musimy je zaprezentować rodzicom.

Zatem założenie pierwsze:
Ciągle dostosowuj, zmieniaj.

Bądź elastyczny, otwarty,
pozwól najlepszym ideom wygrać.

Założenie drugie.
Upoważnij dzieci do podejmowania decyzji.

Jako rodzice instynktownie
rozkazujemy dzieciom.

Tak jest łatwiej, i zazwyczaj
po prostu mamy rację.

Nie bez powodu niewiele systemów

było bardziej kaskadowych niż rodzina.

Największą lekcją, jaką wynieśliśmy,

było odwrócenie kaskady na tyle,
na ile możliwe.

Pozyskaj dzieci do procesu wychowywania.

Na wczorajszym rodzinnym spotkaniu

głosowaniem wybraliśmy rozmowę
o przesadnym reagowaniu.

Powiedzieliśmy "w porządku,
ustalcie nagrodę i karę".

Córka zaproponowała 5-minutowy
tygodniowy przydział czasu na wybuchy złości.

To nam się spodobało.

Druga córka zaczęła kombinować

i zapytała, czy to 5 minut jednorazowo,

czy może dziesięć
30-sekundowych odcinków czasu.

Niech spędza przydział czasu, jak chce.

Teraz ustalcie kary. W porządku.

Jeżeli dostaniemy 15 minut
na złoszczenie się, to jest to limit.

Za każdą minutę powyżej
robimy jedną pompkę.

I to działa. Ten system nie jest
nadmiernie pobłażliwy.

Rodzicielski autorytet odgrywa dużą rolę.

Ale dajemy dzieciom praktykę niezależności,

co jest naszym celem.

Kiedy zbieraliśmy się,
aby przybyć tutaj dziś,

jedna z córek zaczęła krzyczeć.

Na to druga powiedziała:
"Przesadna reakcja!"

i zaczęła liczyć.
W ciągu 10 sekund było po sprawie.

To certyfikowany cud Agile jak dla mnie.

(Śmiech) (Brawa)

Wyniki badań to potwierdzają.

Dzieci, które planują swoje cele,
ustalają tygodniowe plany,

oceniają własną pracę,
rozwijają przednią korę mózgową

i mają więcej kontroli nad swoim życiem.

Musimy pozwolić dzieciom odnosić sukcesy
na ich własnych warunkach,

i niekiedy również odnosić porażki.

Bankowiec Warrena Buffeta

zbeształ mnie
za niepozwalanie moim dzieciom

na błędy w dysponowaniu ich kieszonkowym.

Zapytałem, co jeśli stracą tak pieniądze.

Powiedział mi, że znacznie lepiej

jest stracić 6 dolarów kieszonkowego
niż 60 000 rocznych zarobków

albo 6 milionów spadku.

Upoważnij dzieci do podejmowania decyzji,
oto sedno sprawy.

Założenie trzecie. Opowiedz swoją historię.

Dostosowywanie się jest w porządku,
jednak potrzebujemy również zasad.

Jim Collins, autor
"Od dobrego do wielkiego",

uczy, że organizacje odnoszące sukcesy
w jakiejkolwiek dziedzinie

odznaczają się dwoma cechami.

Zachowują rdzeń swojej
tożsamości i stymulują rozwój.

Agile jest świetnym narzędziem
stymulowania rozwoju,

ale ciągle słyszę o potrzebie
kultywowania tożsamości.

Jak to robić?

Collins uczy nas,

aby, tak jak firmy, zdefiniować misję,

i zidentyfikować nasze podstawowe wartości.

To doprowadziło nas
do stworzenia misji naszej rodziny,

na naszym odpowiedniku
wyjazdu integracyjnego.

Była to impreza ze spaniem.

Przygotowałem popcorn, dwa razy,
ponieważ spaliłem za pierwszym razem.

Żona kupiła tablicę.

Mieliśmy wspaniałą dyskusję o tym,
co jest dla nas ważne.

Jakie wartości cenimy najbardziej?

Napisaliśmy 10 haseł przewodnich.

Jesteśmy podróżnikami, nie turystami.

Nie lubimy dylematów. Lubimy rozwiązania.

Badania pokazują, że rodzice
powinni spędzać mniej czasu

martwiąc się o to, co robią źle,

a więcej czasu koncentrując się
na tym, co robią dobrze,

nie tyle martwić się o złe chwile,
ale raczej wzmacniać pozytywne momenty.

Rodzinne hasła przewodnie identyfikują,

co robimy dobrze.

Kilka tygodni później
dostaliśmy telefon ze szkoły.

Jedna z córek wdała się w konflikt.

Zaczęliśmy się martwić naszym dzieckiem.

Nie wiedzieliśmy, co zrobić,

więc wezwaliśmy córkę do mojego biura.

Rodzinna misja wisiała na ścianie.

Żona zapytała, "czy cokolwiek
z tego ma zastosowanie?"

Córka spojrzała na listę i powiedziała,

"Zebrać ludzi razem?"

Nagle odnaleźliśmy sposób,
jak przeprowadzić tę rozmowę.

Własna historia

to także opowiadanie dzieciom,
skąd pochodzą.

Badacze z Uniwersytetu
Emory'ego dali dzieciom

prosty test wiedzy.

Czy wiesz, gdzie urodzili się
twoi dziadkowie?

Czy wiesz, gdzie chodzili do szkoły?

Czy znasz kogokolwiek w rodzinie,

kto miał trudną sytuację,
chorobę, i przezwyciężył ją?

Dzieci, które miały najlepsze wyniki,

miały najwyższe poczucie własnej wartości
i kontroli nad życiem.

Test był najlepszym wskaźnikiem

emocjonalnego zdrowia i szczęścia.

Autor tego badania powiedział mi,

że dzieci, które mają poczucie
bycia częścią czegoś większego,

mają większą pewność siebie.

Zatem ostatnie założenie.
Opowiedz swoją historię.

Spędzaj czas na wspominaniu
pozytywnych rodzinnych chwil,

i opowiadaniu, jak przezwyciężyłeś
trudne chwile.

Jeśli dasz dzieciom tę pozytywną narrację,

dasz im narzędzia do szczęścia.

Jako nastolatek przeczytałem
"Annę Kareninę"

i słynne otwierające zdanie,

"Wszystkie szczęśliwe rodziny
są do siebie podobne,

każda nieszczęśliwa rodzina jest
nieszczęśliwa na swój sposób".

Pomyślałem, że to niedorzeczne.

Oczywiście, że szczęśliwe rodziny
nie są podobne.

Ale kiedy zacząłem pracować
nad tym projektem,

zacząłem zmieniać zdanie.

Ostatnie badania pozwoliły nam
po raz pierwszy

zidentyfikować to, co buduje
rodzinne szczęście.

zidentyfikować to, co buduje
rodzinne szczęście.

Dzisiaj wspomniałem zaledwie trzy.

Adaptuj cały czas, daj dzieciom
decydować, opowiedz swoją historię.

Czy możliwe, po tych wszystkich
latach, że Tołstoj miał rację?

Wierzę, że tak.

Kiedy Lew Tołstoj miał 5 lat,

jego brat Mikołaj

powiedział mu, że wyrył sekret szczęścia

na małym zielonym patyku, który ukrył

w jarze na terenie rodzinnej posiadłości.

Jeżeli patyk zostałby znaleziony,
ludzkość cieszyłaby się szczęściem.

Tołstoj był zaabsorbowany tym patykiem,
ale nigdy go nie znalazł.

Poprosił, aby go pochowano w tym jarze.

Spoczywa on tam do dziś, pod zieloną trawą.

Ta historia unaocznia

ostateczną lekcję, którą wyniosłem.

Szczęście nie jest czymś, co znajdujemy.

Jest czymś, co czynimy.

Niemal każdy, kto badał
dobrze prowadzone firmy,

doszedł do takich samych wniosków.

Wielkość nie jest kwestią okoliczności.

Jest kwestią wyboru.

Nie potrzeba wielkiego planu.
Nie potrzeba kaskadowego systemu.

Jedynie krok za krokiem.

akumuluj małe zwycięstwa,

sięgaj po ten mały zielony patyk.

To może być największa
lekcja ze wszystkich.

Jaki jest sekret szczęśliwych rodzin?
Starają się.

(Brawa)