Ευέλικτος προγραμματισμός για την οικογένειά σας

Ο Μπρους Φέιλερ έχει μια ριζοσπαστική ιδέα: για να αντιμετωπίσετε το άγχος της σύγχρονης οικογενειακής ζωής, γίνετε ευέλικτοι. Αντλώντας έμπνευση από την ευέλικτη ανάπτυξη λογισμικού, ο Φέιλερ μας παρουσιάζει πρακτικές για την οικογένεια οι οποίες προωθούν την ευελιξία, τη ροή των ιδεών από τη βάση προς τα επάνω, τη συνεχή ανατροφοδότητση και τη φερεγγυότητα. Ένα απροσδόκητο χαρακτηριστικό: τα παιδιά επιλέγουν την ίδια τους την τιμωρία.

Να λοιπόν τα καλά νέα για τις οικογένειες.

Τα τελευταία 50 χρόνια έχει γίνει επανάσταση

στo τι εστί να είσαι μέλος μιας οικογένειας.

Έχουμε οικογένειες μεικτές,
οικογένειες με υιοθετημένα μέλη,

έχουμε πυρηνικές οικογένειες
που ζουν σε χωριστά σπίτια

και χωρισμένες οικογένειες
που ζουν στο ίδιο σπίτι.

Όμως, μέσα από όλα αυτά,
η οικογένεια έγινε πιο ισχυρή.

8 στους 10 λένε ότι η οικογένεια που έχουν σήμερα

είναι το ίδιο ισχυρή ή ισχυρότερη
από εκείνη στην οποία μεγάλωσαν.

Και τώρα τα άσχημα νέα.

Σχεδόν όλοι αισθάνονται εντελώς καταβεβλημένοι

από το χάος της οικογενειακής ζωής.

Κάθε γονιός που γνωρίζω, μαζί κι εγώ,

αισθάνεται σαν να παίζει μονίμως σε άμυνα.

Μόλις σταματήσει η οδοντοφυΐα των
παιδιών μας, αρχίζουν τις κρίσεις οργής.

Μόλις πάψουν να χρειάζονται τη
βοήθειά μας για να κάνουν μπάνιο

μας χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν τον κυβερνοεκφοβισμό ή τον εκφοβισμό στο σχολείο.

Υπάρχουν και τα χειρότερα νέα.

Τα παιδιά μας αντιλαμβάνονται
ότι είμαστε εκτός ελέγχου.

Η Έλεν Γκαλίνσκι από το Ινστιτούτο
Οικογένειας και Εργασίας

ρώτησε 1,000 παιδιά: «Αν σου έδιναν να κάνεις

μια ευχή για τους γονείς σου, ποια θα ήταν αυτή»;

Οι γονείς προέβλεψαν ότι τα παιδιά θα εύχονταν

περισσότερο χρόνο μαζί τους.

Έκαναν λάθος. Ποια ήταν η
νούμερο ένα ευχή των παιδιών;

Να είναι οι γονείς τους λιγότερο κουρασμένοι
και λιγότερο αγχωμένοι.

Πώς μπορούμε λοιπόν
να αλλάξουμε τη δυναμική αυτή;

Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που
μπορούμε να κάνουμε για να μειώσουμε το στρες,

να φέρουμε τα μέλη της οικογένειας πιο κοντά,

και γενικά να προετοιμάσουμε
τα παιδιά μας να μπουν στον κόσμο;

Πέρασα τα τελευταία χρόνια προσπαθώντας
να απαντήσω αυτό το ερώτημα,

ταξιδεύοντας, συναντώντας οικογένειες,
μιλώντας με μελετητές,

ειδικούς, από την αφρόκρεμα
των διαπραγματευτών ειρήνης

έως τραπεζίτες του Γουόρεν Μπάφετ και
τις Ειδικές Δυνάμεις Στρατού.

Προσπαθούσα να καταλάβω τι κάνουν
σωστά οι ευτυχισμένες οικογένειες

και τι μπορώ να μάθω από αυτές ώστε
να κάνω την οικογενειά μου ευτυχέστερη;

Θέλω να σας πω για μια οικογένεια που συνάντησα,

και γιατί νομίζω ότι μας δίνει στοιχεία.

Στις 7 μ.μ. μια Κυριακή
στο Χίντεν Σπρινγκς του Άινταχο,

τα έξι μέλη της οικογένειας Σταρρ συγκεντρώθηκαν

για τη σημαντικότερη στιγμή της εβδομάδας:
το οικογενειακό συμβούλιο.

Οι Σταρρ είναι μια τυπική αμερικανική οικογένεια

με τα προβλήματα μιας
τυπικής αμερικανικής οικογένειας.

Ο Ντέιβιντ είναι μηχανικός λογισμικού.
Η Έλινορ φροντίζει την ανατροφή

των παιδιών τους, ηλικίας από 10 έως 15 χρονών.

Ένα από τα παιδιά κάνει μαθηματικά
στην άλλη άκρη της πόλης.

Το άλλο έχει λακρός στην κοντινή περιοχή της πόλης.

Ένα πάσχει από σύνδρομο Άσπεργκερ, ένα από ΔΕΠΥ.

«Ζούσαμε στο απόλυτο χάος», είπε η Έλινορ.

Ωστόσο αυτό που έκαναν στη συνέχεια
οι Σταρρς ήταν ανατρεπτικό.

Αντί να απευθυνθούν σε φίλους ή συγγενείς,

έστρεψαν την προσοχή τους
στο χώρο εργασίας του Ντέιβιντ.

Εστίασαν σε ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα
που λέγεται ευέλικτη ανάπτυξη λογισμικού

το οποίο μόλις είχε αρχίσει να εξαπλώνεται
από κατασκευαστές στην Ιαπωνία

έως τις νεοσύστατες επιχειρήσεις της Σίλικον Βάλεϊ.

Στην Ευέλικτη μέθοδο, οι εργαζόμενοι
οργανώνονται σε μικρές ομάδες

και εκτελούν καθήκοντα σε
πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Έτσι, αντί να υπάρχουν διευθυντικά στελέχη
που προβαίνουν σε μεγαλεπίβολες εξαγγελίες

η ομάδα στην ουσία είναι αυτοδιαχειριζόμενη.

Παίρνεις συνεχή ανατροφοδότηση.
Έχεις καθημερινές ενημερωτικές συνεδρίες.

Έχεις εβδομαδιαίες αναθεωρήσεις. Αλλάζεις συνεχώς.

Ο Ντέιβιντ είπε ότι όταν εφάρμοσαν
το σύστημα αυτό στο σπίτι τους,

και συγκεκριμένα στα οικογενειακά συμβούλια, ενισχύθηκε η επικοινωνία,

μειώθηκε το άγχος και όλοι έγιναν ευτυχέστεροι

που συνυπάρχουν στην ομάδα της οικογένειας.

Όταν η συζυγός μου κι εγώ εφαρμόσαμε αυτά τα οικογενειακά συμβούλια και άλλες τεχνικές

στις ζωές των τότε πεντάχρονων διδύμων κορών μας,

ήταν η μοναδική μεγάλη αλλαγή που
κάναμε από τότε που γεννήθηκαν.

Τα συμβούλια αυτά είχαν αυτό το αποτέλεσμα

ενώ δε διαρκούσαν πάνω από 20 λεπτά.

Τι είναι λοιπόν η Ευέλικτη μέθοδος
και γιατί μπορεί να βοήθησει

σε κάτι που φαίνειται τόσο διαφορετικό,
όπως οι οικογένειες;

To 1983, ο Τζεφ Σάδερλαντ ήταν τεχνολόγος

σε μια χρηματοοικονομική εταιρεία στην Νέα Αγγλία.

Ήταν πολύ απογοητευμένος με τον
τρόπο που σχεδιαζόταν το λογισμικό.

Οι εταιρείες ακολουθούσαν τη μέθοδο καταρράκτη,

κατά την οποία τα διευθυντικά στελέχη έδιναν
εντολές οι οποίες κυλούσαν αργά

προς τους προγραμματιστές,

χωρίς κανείς ποτέ να τους συμβουλεύεται.

Το 83% των έργων αποτύγχαναν.

Ήταν είτε υπερμεγέθη είτε τρομερά ξεπερασμένα

τη στιγμή που ολοκληρώνονταν.

Ο Σάδερλαντ ήθελε να δημιουργήσει
ένα σύστημα όπου

οι ιδέες δεν θα διαχέονταν μόνο προς τα κάτω
αλλά και από κάτω προς τα πάνω

και θα προσαρμόζονται σε πραγματικό χρόνο.

Διάβαζε επί 30 χρόνια το περιοδικό
Χάρβαρντ Μπίζνες Ριβιού

πρωτού πέσει πάνω σε ένα άρθρο το 1986

με τίτλο: «Το Νέο Παιχνίδι Ανάπτυξης Νέου Προϊόντος».

Ανέφερε ότι ο ρυθμός των επιχειρήσεων επιταχυνόταν -

παρεμπιπτόντως μιλάμε για το 1986 -

και ότι οι πιο επιτυχημένες εταιρείες ήταν ευέλικτες.

Έδινε έμφαση στην Toyota και την Canon

και παρομοίαζε τις ευπροσάρμοστες,
σφιχτοδεμένες ομάδες με τα σκραμ του ράγκμπι.

Όπως μου είπε ο Σάδερλαντ βρήκαμε αυτό το άρθρο,

και είπαμε: «Αυτό είναι».

Στο σύστημα του Σάδερλαντ, οι εταιρείες δεν αναθέτουν

μεγάλα, μαζικά έργα διάρκειας δύο χρόνων.

Σπάνε τα πράγματα σε μικρά κομμάτια.

Τίποτα δεν διαρκεί πάνω από δύο εβδομάδες.

Αντί να λες: «Παιδιά κλειστείτε σε ένα μπουντρούμι

και ελάτε έχοντας φτιάξει ένα
κινητό ή ένα κοινωνικό δίκτυο»,

λες: «Φύγε κι επινόησε ένα κομμάτι,

μετά φέρτο πίσω. Ας το συζητήσουμε.
Ας προσαρμοστούμε».

Πετυχαίνεις ή αποτυχαίνεις γρήγορα.

Σήμερα, η Ευέλικτη μέθοδος
εφαρμόζεται σ' εκατό χώρες

και κάνει θραύση στα γραφεία των διευθυντών.

Αναπόφευκτα, ο κόσμος άρχισε
να δανείζεται κάποιες από τις τεχνικές

και να τις εφαρμόζει στις οικογένειές του.

Εμφανίστηκαν ιστολόγια και
γράφτηκαν μερικά εγχειρίδια.

Ακόμη και οι Σάδερλαντς μου είπαν ότι είχαν μια

Ευέλικτη Μέρα Ευχαριστιών,

όπου μια ομάδα είχε αναλάβει το φαγητό,

μια άλλη έστρωνε το τραπέζι και μια άλλη
υποδεχόταν τους καλεσμένους στην εξώπορτα.

Ο Σάδερλαντ είπε ότι ήταν η καλύτερη
Μέρα Ευχαριστιών που έκαναν ποτέ.

Ας πάρουμε λοιπόν ένα πρόβλημα
που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες -

τα φρενήρη πρωινά - και να δούμε πώς
μπορεί να βοηθήσει η Ευέλικτη μέθοδος

Άξονας κλειδί είναι η φερεγγυότητα,

έτσι οι ομάδες χρησιμοποιούν πομπούς πληροφορίας,

αυτά τα μεγάλα συμβούλια
στα οποία όλοι είναι φερέγγυοι.

Στην προσπάθεια των Σταρρς να το
υιοθετήσουν αυτό στο σπίτι τους,

δημιούργησαν μια πρωινή λίστα

στην οποία κάθε παιδί έπρεπε να διαγράψει δουλειές.

Έτσι, το πρωί που τους επισκέφθηκα,
η Έλινορ κατέβηκε τη σκάλα

έβαλε μια κούπα καφέ, κάθισε
σε μια ανακλινόμενη καρέκλα

και έμεινε εκεί, μιλώντας

με καλή διάθεση σε κάθε της παιδί

καθώς κατέβαιναν το ένα μετά το άλλο,

τσέκαραν τη λίστα, έφτιαχναν το πρωινό τους,

ξανατσέκαραν τη λίστα, έβαζαν
τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων

ξανατσέκαραν τη λίστα, τάιζαν τα κατοικίδια
ή έκαναν όποιες δουλειές έπρεπε,

τσέκαραν τη λίστα μια ακόμη φορά,
μάζευαν τα πράγματά τους

και κατευθύνονταν προς το λεωφορείο.

Ήταν μια από τις πιο εντυπωσιακές
οικογενειακές δυναμικές που έχω δει ποτέ.

Και όταν είπα κατηγορηματικά πως αυτό δεν θα μπορούσε με τίποτα να συμβεί στο δικό μου σπίτι

και ότι τα παιδιά μας ήθελαν
πολύ περισσότερη επίβλεψη,

η Έλινορ με κοίταξε.

«Αυτό έλεγα κι εγώ», είπε.

«Είπα στον Ντέιβιντ: κράτα τη δουλειά
σου έξω από την κουζίνα μου.

Αλλά έκανα λάθος».

Απευθύνθηκα στον Ντέιβιντ: «Γιατί λειτουργεί αυτό»;

«Δεν μπορείς να υποτιμήσεις τη
δύναμη αυτής της κίνησης», είπε.

Και έκανε ένα τικ στον αέρα.

«Στη δουλειά, οι ενήλικες ξετρελλαίνονται.

Με τα παιδιά, είναι σαν να είσαι στον παράδεισο».

Την εβδομάδα που εισαγάγαμε
την πρωινή λίστα στο σπίτι μας

οι γονικές κραυγές μειώθηκαν στο μισό. [Γέλια]

Αλλά η πραγματική αλλαγή ήρθε όταν
ξεκινήσαμε τα οικογενειακά συμβούλια.

Ακολουθώντας λοιπόν το ευέλικτο
μοντέλο, θέτουμε τρεις ερωτήσεις:

Τι δούλεψε καλά στην οικογένειά
μας αυτή την εβδομάδα,

τι δεν πήγε καλά και πάνω σε τι θα συμφωνήσουμε
να δουλέψουμε την ερχόμενη εβδομάδα;

Όλοι κάνουν προτάσεις

και μετά διαλέγουμε τις δύο που θα εστιάσουμε.

Ξαφνικά οι κόρες μας άρχισαν να
λένε τα πιο απίθανα πράγματα.

Τι πήγε καλά αυτή τη βδομάδα;

Να ξεπεράσουμε το φόβο μας για τα ποδήλατα.
Να στρώνουμε τα κρεβάτια μας.

Τι δεν πήγε καλά; Τα τεστ μαθηματικών,

ή η υποδοχή επισκεπτών στην εξώπορτα.

Όπως και για πολλούς ακόμα γονείς, τα παιδιά
μας είναι σαν το τρίγωνο των Βερμούδων.

Σκέψεις και ιδέες μπαίνουν μέσα αλλά
ποτέ καμιά δεν βγαίνει έξω.

Εννοώ, τουλάχιστον αυτές που
θα μας αποκάλυπταν κάτι.

Αυτό μας έδωσε ξαφνικά πρόσβαση
στις πιο ενδόμυχες σκέψεις τους.

Αλλά το εντυπωσιακότερο ήταν όταν ασχοληθήκαμε

με το τι να δουλέψουμε την ερχόμενη εβδομάδα.

Ξέρετε, η κεντρική ιδέα της ευέλικτης μεθόδου είναι ότι

οι ομαδες ουσιαστικά είναι αυτοδιαχειριζόμενες,

και πιάνει στο λογισμικό και,
απ' ότι φαίνεται, πιάνει και με τα παιδιά.

Τα παιδιά μας λατρεύουν αυτή τη διαδικασία.

Έτσι, τους έρχονται όλες αυτές οι ιδέες.

Ξέρετε, υποδέξου πέντε επισκέπτες
αυτή την εβδομάδα

και κέρδισε 10 λεπτά επιπλέον
διάβασμα πριν κοιμηθείς.

Κλώτσα κάποιον και δεν έχει γλυκό για ένα μήνα.

Εν τω μεταξύ, από ότι φαίνεται,
τα κορίτσια μας είναι μικροί Στάλιν.

Πρέπει συνεχώς να τις επαναφέρουμε
κατά κάποιον τρόπο.

Τώρα να σας πω, φυσικά, υπάρχουν αποκλίσεις

στη διαγωγή που δείχνουν στα συμβούλια και
στη συμπεριφορά τους την υπόλοιπη εβδομάδα.

Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτό
δεν μας ενόχλησε, πραγματικά.

Αισθανόμασταν σαν να
περνούσαμε υπόγεια καλώδια

τα οποία δεν θα φώτιζαν τον κόσμο τους
για πολλά χρόνια ακόμα.

Τρία χρόνια μετά - τα κορίτσια μας είναι σχεδόν 8 ετών τώρα -

εξακολουθούμε να κάνουμε αυτά τα συμβούλια.

Η γυναίκα μου τα μετρά ως τις
πιο πολύτιμες στιγμές της ως μαμά.

Τι μάθαμε λοιπόν;

Η λέξη «agile: ευέλικτος» εισήχθη στο λεξικό το 2001

όταν ο Τζεφ Σάδερλαντ και μια ομάδα σχεδιαστών

συναντήθηκαν στην Γιούτα και έγραψαν τα 12 σημεία του Μανιφέστου για την Ευέλικτη ανάπτυξη λογισμικού.

Νομίζω ήρθε ο καιρός να συντάξουμε το Μανιφέστο
της Ευέλικτης Ανάπτυξης Οικογενειών.

Πήρα ιδέες από τους Σταρρ και πολλές
άλλες οικογένειες που γνώρισα.

Προτείνω τρεις κεντρικούς άξονες.

Άξονας πρώτος: Προσαρμόζεστε συνεχώς.

Ξέρετε τι συλλογίστηκα όταν έγινα γονιός;

Θα θέσουμε μερικούς κανόνες και
θα μείνουμε απαρέγκλιτοι σε αυτούς.

Αυτό προϋποθέτει ότι, ως γονείς, μπορούμε να
προβλέψουμε κάθε πρόβλημα που θα προκύψει.

Δεν μπορούμε. Το καλύτερο με την ευέλικτη μέθοδο

είναι ότι χτίζεις πάνω σε ένα σύστημα που αλλάζει

ώστε να μπορείς να αντιδράσεις σε
ό,τι σου συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο.

Είναι αυτό που λένε στον κόσμο του διαδικτύου:

εάν κάνεις σήμερα το ίδιο πράγμα
με αυτό που έκανες έξι μήνες πριν

κάνεις το λάθος πράγμα.

Οι γονείς μπορούν να μάθουν πολλά από αυτό.

Αλλά για μένα, η «συνεχής προσαρμογή»
έχει και μια βαθύτερη έννοια.

Πρέπει να απελευθερώσουμε
τους γονείς από τον περιορισμό

ότι οι μόνες ιδέες που μπορούμε
να δοκιμάσουμε στο σπίτι

είναι αυτές που προτείνουν οι τρελογιατροί
και οι γκουρού αυτοβοήθειας

ή άλλοι οικογενειακοί σύμβουλοι.

Η αλήθεια είναι ότι οι ιδέες τους είναι μπαγιάτικες,

ενώ σε όλους αυτούς τους άλλους
κόσμους υπάρχουν αυτές οι νέες ιδέες

για να κάνουν τις ομάδες να
δουλεύουν αποτελεσματικά.

Ας δούμε απλώς μερικά παραδείγματα.

Ας πάρουμε το σημαντικότερο ζήτημα:
οικογενειακό δείπνο.

Όλοι γνωρίζουν ότι το οικογενειακό δείπνο

με τα παιδιά είναι καλό για τα παιδιά.

Αλλά για πολλούς από εμάς,
δεν λειτουργεί στις ζωές μας.

Γνώρισα ένα διάσημο σεφ στη
Νέα Ορλεάνη ο οποίος είπε:

«Κανένα πρόβλημα, θα αλλάξω
βάρδια στο οικογενειακό δείπνο.

Δεν είμαι σπίτι, δεν μπορώ να
φτιάξω οικογενειακό δείπνο;

Θα έχουμε οικογενειακό πρωινό.
Θα βρεθούμε για ένα σνακ πριν τον ύπνο.

Θα κάνουμε τα Κυριακάτικα γεύματα πιο σημαντικά».

Και η αλήθεια είναι, ότι οι
τελευταίες έρευνες του δίνουν δίκιο.

Αποδείχθηκε ότι μόνον τα 10 λεπτά
είναι παραγωγικά

σε ένα οικογενειακό γεύμα.

Το υπόλοιπο αναλώνεται σε φράσεις όπως: «πάρε τους αγκώνες απ'το τραπέζι» και «πιάσε μου το κέτσαπ».

Μπορείς να πάρεις αυτά τα 10 λεπτά
και να τα μετακινήσεις

σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας
και να έχεις τα ίδια οφέλη.

Οπότε αλλάξτε βάρδια στο οικογενειακό δείπνο.
Αυτό είναι προσαρμοστικότητα.

Ένας περιβαλλοντικός ψυχολόγος μου είπε:

«Εάν κάθεσαι σε μια σκληρή καρέκλα
πάνω σε μια άκαμπτη επιφάνεια,

θα είσαι ακόμα πιο άκαμπτος.

Αν κάθεσαι σε καρέκλα με
μαξιλάρι, θα είσαι πιο ανοιχτός».

Μου είπε: «Όταν θέλεις να πειθαρχίσεις τα παιδιά σου,

κάτσε σε μια κάθετη καρέκλα με μαξιλάρι.

Η συζήτηση θα πάει καλύτερα».

Η γυναίκα μου κι εγώ αλλάξαμε το χώρο
που καθόμαστε για τις δύσκολες συζητήσεις

επειδή καθόμουν ψηλά σε θέση εξουσίας.

Αλλάξτε λοιπόν το χώρο που κάθεστε.
Αυτό είναι προσαρμοστικότητα.

Το θέμα είναι ότι υπάρχουν όλες αυτές
οι καινούργιες ιδέες εκεί έξω.

Πρέπει να τις συνδέσουμε με τους γονείς.

Οπότε, πρώτος άξονας: Προσαρμόζεστε συνεχώς.

Να είσε ευέλικτοι, να είστε ανοιχτόμυαλοι
και αφήστε να νικήσουν οι καλύτερες ιδέες.

Άξονας δεύτερος: Ενδυναμώνετε τα παιδιά σας.

Το γονικό ένστικτο μας υπαγορεύει
να δίνουμε εντολές στα παιδιά μας.

Είναι ευκολότερο και, ειλικρινά, συνήθως έχουμε δίκιο.

Υπάρχει λόγος που μόνο λίγα συστήματα
έχουν χρησιμοποιήσει

πιο πολύ τη μέθοδο καταρράκτη
από ότι η οικογένεια.

Αλλά το κυριότερο μάθημα που πήραμε είναι

να αντιστρέφουμε τον καταρράκτη
όσο περισσότερο γίνεται.

Αναθέστε στα παιδιά την ίδια τους την ανατροφή.

Μόλις χθες, είχαμε το οικογενειακό μας συμβούλιο,

και ψηφίσαμε να δουλέψουμε
τις υπερβολικές αντιδράσεις.

Συμφωνήσαμε και είπαμε: «Εντάξει, δώστε μας
μια επιβράβευση και μια τιμωρία».

Μία από τις κόρες μου πρότεινε τα 5 λεπτά
υπερβολικής αντίδρασης όλη την εβδομάδα.

Σαν να μας άρεσε κάπως αυτό.

Αλλά μετά ήταν η αδερφή της που
έκανε το σύστημα να δουλέψει.

Είπε: «Μπορώ να έχω μία πεντάλεπτη
υπερβολική αντίδραση

ή 10 υπερβολικές αντιδράσεις των 30 δευτερολέπτων»;

Ξετρελλάθηκα! Ξόδεψε το χρόνο όπως θέλεις.

Τώρα δώστε μας μια τιμωρία. Εντάξει.

Εάν αντιδράσουμε υπερβολικά
για 15 λεπτά, αυτό είναι το όριο.

Για κάθε λεπτό παραπάνω θα
πρέπει να κάνουμε μια κάμψη.

Βλέπετε λοιπόν, ότι το σύστημα λειτουργεί.
Κοιτάξτε όμως, το σύστημα δεν είναι χαλαρό.

Υπάρχη γονική εξουσία σε μεγάλο βαθμό.

Όμως τους δίνουμε τη δυνατότητα να
εξασκηθούν στο να γίνουν ανεξάρτητες

κάτι που φυσικά είναι ο απώτερος σκοπός μας.

Καθώς έφευγα για να έρθω εδώ απόψε,

μια από τις κόρες μου άρχισε να ουρλιάζει.

Η άλλη είπε: «Υπερβολική αντίδραση»!

και άρχισε να μετρά.
Σε 10 δευτερόλεπτα είχε τελειώσει.

Για μένα αυτό είναι ένα πιστοποιημένο
θαύμα της ευέλικτης μεθόδου.

[Γέλια] [Χειροκρότημα]

Και παρεμπιπτόντως, η έρευνα το υποστηρίζει κι αυτό.

Τα παιδιά που θέτουν τους στόχους τους,
σχεδιάζουν τα εβδομαδιαία προγράμματα,

και αξιολογούν τη δουλειά τους ,
ενισχύουν το μετωπιαίο φλοιό τους

κι έχουν περισσότερο έλεγχο της ζωής τους.

Το ζήτημα είναι ότι πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά
μας να πετυχαίνουν με τους δικούς τους όρους

και ναι, πού και πού να αποτυγχάνουν
με τους δικούς τους όρους.

Μιλούσα με τον τραπεζίτη του Γουόρεν Μπάφετ,

και με επέπληττε που δεν άφηνα τα παιδιά μου

να κάνουν λάθη με το χαρτζιλίκι τους.

«Κι αν γίνει καμιά στραβή»; του είπα.

«Είναι προτιμότερο να γίνει η στραβή με χαρτζιλίκι

6 δολαριών παρά με ετήσιο μισθό 60.000 δολαρίων

ή με κληρονομιά 6 εκατομμυρίων» απάντησε.

Τελικά το συμπέρασμά είναι:
ενδυναμώστε τα παιδιά σας.

Άξονας τρίτος: Πείτε την ιστορία σας.

Η προσαρμοστικότητα είναι καλή
αλλά χρειαζόμαστε και γερά θεμέλια.

Ο Τζιμ Κόλινς, συγγραφέας του βιβλίου
«Από το Καλό στο Εξαίρετο»,

μου είπε ότι οι επιτυχημένοι οργανισμοί κάθε είδους

έχουν δύο κοινά σημεία:

διατηρούν τον πυρήνα και τονώνουν την πρόοδο.

Έτσι, η ευέλικτη μέθοδος είναι
εξαιρετική για την τόνωση της προόδου,

αλλά άκουγα συνεχώς ότι πρέπει
να διατηρήσεις τον πυρήνα.

Πώς το κάνουμε αυτό;

Ο Κόλινς μας έμαθε να κάνουμε κάτι

που κάνουν οι επιχειρήσεις:
να προσδιορίσουμε την αποστολή μας

και να αποσαφηνίσουμε τις βασικές μας αξίες.

Μας καθοδήγησε σε μια διαδικασία δημιουργίας
της διακύρηξης της οικογενειακής αποστολής.

Παραλληλίσαμε την οικογένεια
με μια εταιρική εκδήλωση.

Κάναμε πιτζάμα πάρτι.

Έφτιαξα ποπ κορν. Βασικά έκαψα
τα πρώτα, οπότε έφταξα άλλα.

Η γυναίκα μου έφερε έναν
πίνακα παρουσιάσεων.

Και είχαμε αυτήν την υπέροχη συζήτηση
για το τι είναι σημαντικό για εμάς.

Ποιες αξίες πρεσβέβουμε;

Καταλήξαμε με 10 δηλώσεις.

Είμαστε ταξιδιώτες, όχι τουρίστες.

Δεν μας αρέσουν τα διλήμματα.
Μας αρέσουν οι λύσεις.

Και πάλι, η έρευνα δείχνει ότι οι γονείς
πρέπει να αναλώνουν λιγότερο χρόνο

ανησυχώντας για το τι δεν κάνουν καλά

και περισσότερο χρόνο εστιάζοντας στο τι κάνουν καλά,

να ανησυχούν λιγότερο για τις κακές
στιγμές και να χτίζουν τις καλές.

Αυτή η διακύρηξη της αποστολής της
οικογένειας είναι ένας εξαίρετος τρόπος

να προσδιορίσετε τι κάνετε σωστά.

Μερικές εβδομάδες αργότερα,
μας πήραν τηλέφωνο από το σχολείο.

Μια από τις κόρες μας έμπλεξε σε έναν καυγά.

Και ξαφνικά ανησυχήσαμε, μήπως
μεγαλώνουμε ένα κακό κορίτσι;

Πραγματικά, δεν ξέραμε τι να κάνουμε,

οπότε την καλέσαμε στο γραφείο μου.

Η διακύρηξη της αποστολής της
οικογένειας ήταν στον τοίχο

και η γυναίκα μου ρώτησε: «Τι από εκεί
πάνω ταιριάζει στην περίπτωση»;

Εκείνη σαν να κοίταξε όλη τη λίστα και είπε:

«Να φέρνουμε τους ανθρώπους κοντά»;

Ξαφνικά είχε ανοίξει η συζήτηση.

Άλλος ένας καλός τρόπος να διηγηθείς την ιστορία σου

είναι να πεις στα παιδιά σου από πού προέρχονται.

Eρευνητές του Έμορι έβαλαν στα παιδιά

ένα απλό τεστ με θέμα: «Τι ξέρεις».

Ξέρεις που γεννήθηκαν οι παπούδες σου;

Ξέρεις πού πήγαν γυμνάσιο οι γονείς σου;

Ξέρεις κανέναν στην οικογενειά σου που

αντιμετώπισε μια δύσκολη
κατάσταση και την ξεπέρασε;

Τα παιδιά με την υψηλότερη βαθμολογία
σε αυτήν την κλιμακα του «τι ξέρεις»

είχαν τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και
μεγαλύτερη αίσθηση ελέγχου της ζωής τους.

Το τεστ «τι ξέρεις» ήταν το καλύτερο μέσο πρόβλεψης

της συναισθηματικής υγείας και ευτυχίας.

Όπως μου είπε ο συντάκτης της έρευνας,

τα παιδιά που έχουν την αίσθηση
ότι είναι μέρος μιας μεγαλύτερης

ιστορίας έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση.

Ο τελευταίος μου άξονας είναι: πείτε την ιστορία σας.

Ξοδέψτε χρόνο επαναλαμβάνοντας την ιστορία
των θετικών στιγμών της οικογένειας

και τον τρόπο που ξεπεράσατε τις αρνητικές.

Εάν δώσετε στα παιδιά αυτή τη χαρούμενη αφήγηση,

τους δίνετε τα εργαλεία να κάνουν
τους εαυτούς τους πιο ευτυχισμένους

'Ημουν έφηβος όταν πρωτοδιάβασα την Άννα Καρένινα

και την πασίγνωστη εισαγωγική φράση:

«Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες
είναι ολόιδιες·

κάθε δυστυχισμένη οικογένεια ωστόσο,
είναι δυστυχισμένη με το δικό της τρόπο».

Όταν την πρωτοδιάβασα, είπα,
«η πρόταση αυτή δεν έχει νόημα.

Φυσικά και δεν μοιάζουν μεταξύ
τους όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες».

Αλλά αφότου ξεκίνησα αυτό το πρότζεκτ,

άρχισα να αλλάζω γνώμη.

Οι τελευταίες μελέτες μας επέτρεψαν, για πρώτη φορά,

να αναγνωρίσουμε τους ακρογωνιαίους λίθους

των επιτυχημένων οικογενειών.

Ανέφερα μόνο τρεις εδώ σήμερα:

Προσαρμόζεστε συνεχώς, ενδυναμώνετε
τα παιδιά σας και πείτε την ιστορία σας

Είναι δυνατόν, μετά από τόσα χρόνια
να πω ότι ο Τολστόι είχε δίκιο;

Η απάντηση, πιστεύω, είναι ναι.

Όταν ο Λέο Τολστόι ήταν 5 χρονών,

τον πλησίασε ο αδερφός του Νίκολαϊ και του είπε ότι

έχει θάψει το μυστικό για τη συμπαντική ευτυχία

σε ένα μικρό πράσινο ραβδί που είχε κρύψει

σε μια ρεματιά στο κτήμα της οικογένειας στη Ρωσία.

Εάν βρισκόταν ποτέ αυτό το ραβδί,
όλη η ανθρωπότητα θα ήταν ευτυχισμένη.

Ο Τολστόι αναλώθηκε στην εύρεση αυτού
του ραβδιού αλλά δεν το βρήκε ποτέ.

Ζήτησε μάλιστα να ταφεί στη ρεματιά
όπου νόμιζε ότι ήταν κρυμμένο.

Εξακολουθεί να κείτεται εκεί, καλυμμένος
από ένα στρώμα πράσινου γρασιδιού.

Η ιστορία αυτή συμβολίζει τέλεια

το τελικό μου δίδαγμα:

Η Ευτυχία δεν είναι κάτι που βρίσκουμε,

είναι κάτι που φτιάχνουμε.

Σχεδόν όλοι όσοι ασχολήθηκαν
με καλοδιοικούμενους οργανισμούς

κατέληξαν πάνω κάτω στο ίδιο συμπέρασμα.

Το μεγαλείο δεν είναι θέμα συγκυριών.

Είναι θέμα επιλογής.

Δεν χρειάζεσαι ένα μεγαλεπίβολο σχέδιο.
Δεν χρειάζεσαι καταρράκτη.

Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να κάνεις μικρά βήματα,

να πετυχαίνεις μικρές νίκες,

να προσπαθείς να βρεις αυτό το πράσινο ραβδί.

Τελικά, αυτό ίσως και να είναι
το πιο μεγαλειώδες δίδαγμα.

Ποιο είναι το μυστικό για μια ευτυχισμένη οικογένεια;
Δοκιμάστε.

[Χειροκρότημα]