Dlaczego leniwce są takie powolne? - Kenny Coogan

Zobacz całą lekcję na: http://ed.ted.com/lessons/why-are-sloths-so-slow-kenny-coogan

Leniwce spędzają większość czasu na jedzeniu, odpoczywaniu i spaniu. Schodzą z koron drzew tylko raz w tygodniu za potrzebą. Dlaczego te stworzenia zużywają tak mało energii? Kenny Coogan opowiada
o predyspozycjach fizycznych i behawioralnych leniwców, które umożliwiają im tak wolny tryb życia.

Lekcja: Kenny Coogan, animacja: Anton Bogaty.

W 1796 roku Thomas Jefferson
otrzymał skrzynię z nieznanymi kośćmi.

Długi ostry pazur przypominał pazur lwa,

jednak kości ramienia sugerowały,
że było to większe zwierzę

o długości około trzech metrów.

Myśląc, że może być to nieznany gatunek
ogromnego lwa północnoamerykańskiego,

Jefferson polecił odkrywcom
Lewisowi i Clarkowi

odnaleźć tajemniczego drapieżnika.

Jednak kości, które otrzymał Jefferson,
nie należały do lwa.

Były to szczątki wymarłego gatunku
ogromnego leniwca.

Leniwce naziemne pojawiły się
około 35 milionów lat temu.

Wiele ich gatunków żyło w Ameryce
Północnej, Południowej i Centralnej

wraz z takimi prehistorycznymi
stworzeniami jak mastodonty

i zębolity olbrzymie.

Niektóre leniwce naziemne
były rozmiaru kota, jak leniuchowcowate,

ale wiele było też ogromnych.

Megalonyx, leniwiec Jeffersona,
ważył około tony,

ale to i tak niewiele
w porównaniu z megaterium,

który mógł osiągnąć wagę
sześciu ton, tyle co słoń.

Zwierzęta te przedzierały się
przez lasy i sawanny dzięki silnym łapom

i ostrym pazurom,

wyrywały rośliny, wspinały się na drzewa,

żywiły się trawami, liśćmi
i prehistorycznymi awokado.

Gdyby nie ogromne leniwce,
być może dziś nie mielibyśmy awokado.

Mniejsze zwierzęta nie były w stanie
połknąć wielkiej pestki awokado,

ale leniwce mogły to robić,

przez co rozpowszechniły
drzewa awokado na wielu terenach.

Przez miliony lat leniwce naziemne
radziły sobie doskonale,

jednak 10 tysięcy lat temu zaczęły znikać,

podobnie jak inne ogromne ssaki
z półkuli zachodniej.

Naukowcy są zdania,
że leniwce naziemne wyginęły

z powodu nadchodzącej epoki lodowcowej

lub przez rywalizację
z innymi gatunkami, może ludźmi,

którzy pojawili się mniej więcej wtedy,
gdy większość leniwców wyginęła.

Niektóre z mniejszych leniwców przetrwały
i przeniosły się na czubki drzew.

Obecnie istnieje sześć gatunków,
które nadal żyją w koronach drzew

lasów tropikalnych
Ameryki Centralnej i Południowej.

Wisząc na drzewach,
mogą ukryć się przed drapieżnikami

i żywić się liśćmi.

Ta dieta ma jednak swoje wady.

Zwierzęta czerpią energię z pożywienia,
wykorzystując ją do poruszania się,

utrzymania temperatury,

funkcjonowania organów,

a także do innych czynności
niezbędnych do przetrwania.

Same liście nie zawierają
jednak wiele energii,

a tę, którą mają, trudno pobrać.

Większość roślinożerców
uzupełnia dietę liściastą

wysokoenergetycznymi składnikami,
jak owoce i nasiona.

Ale leniwce, zwłaszcza trójpalczaste,
żywią się niemal tylko liśćmi.

Rozwinęły doskonałe mechanizmy,
aby móc przetrwać przy tak ścisłej diecie.

Po pierwsze, czerpią tyle energii
z jedzenia, ile się da.

Leniwce mają wielokomorowy żołądek,
który stanowi 1/3 ich ciała,

a w zależności od gatunku

spędzają od pięciu do siedmiu dni,
czasem tygodnie, na trawieniu posiłku.

Ważne jest też jak najmniejsze
zużycie energii.

W tym celu leniwce ograniczają ruch.

Większość czasu spędzają
na jedzeniu, odpoczynku i spaniu.

Z koron drzew schodzą
tylko raz w tygodniu,

aby udać się na stronę.

Jeśli już leniwce się ruszają,
robią to niezbyt szybko.

Przejście ulicy na osiedlu
zajęłoby leniwcowi około pięciu minut.

Powolny tryb życia oznacza,
że leniwce nie muszą korzystać z mięśni.

Mają o 30% mniejszą masę mięśniową
niż zwierzęta w podobnym rozmiarze.

Zużywają także mniej energii,
aby się ogrzać,

ponieważ ich temperatura ciała może się
wahać w granicach pięciu stopni Celsjusza.

To mniej niż u zimnokrwistych gadów,
ale więcej niż u większości ssaków.

Te fizyczne i behawioralne czynniki
pozwoliły zmniejszyć zużycie energii,

czyli tempo przemiany materii.

Leniwce trójpalczaste mają najniższe
tempo metabolizmu wśród ssaków.

Drugie miejsce zajmuje panda wielka,

a trzecie są leniwce dwupalczaste.

Wolne tempo poruszania się umożliwiło
leniwcom rozwój w ich leśnym środowisku.

Sprawiło też, że same leniwce
są idealnym środowiskiem dla organizmów,

na przykład alg, które mogą być
dodatkowym kamuflażem, a nawet przekąską.

Leniwce może nie są już gigantyczne,

ale to nie czyni ich
ani trochę mniej niesamowitymi.