Que lle pasa realmente ao plástico que tiras - Emma Bryce

Pódese ver a lección completa en http://ed.ted.com/lessons/what-really-happens-to-the-plastic-you-throw-away-emma-bryce

A todos nos contaron que debemos reciclar as botellas e os envases de plástico. Pero, que pasa co plástico que tiramos sen máis? Emma Bryce segue os ciclos de vidad de tres botellas de plástico distintas, e amósanos o perigo que estes produtos que desbotamos representan para o noso mundo.

Lección de Emma Bryce, animación de Sharon Colman.

Esta é a historia
de tres botellas de plástico,

baleiras e refugadas.

A súas viaxes sufrirán un cambio

cuxos resultados impactan
nada menos que no destino do planeta.

Pero non sempre foron así.

Para entender onde
terminan estas botellas,

primeiro cómpre investigar as súas orixes.

As heroínas da nosa historia foron
concibidas nesta refinaría de petróleo.

O plástico dos seus corpos

formouse grazas ao enlace químico
de moléculas de petróleo e gas,

que crea monómeros.

Pola súa vez, estes monómeros únense
en longas cadeas de polímeros

para convertérense en plástico
en forma de millóns de gránulos.

Estes fundíronse en plantas de fabricación
e transformáronse en moldes

para crear o material resistente que forma
o corpo das nosas tres botellas.

As máquinas encheron as botellas
cun líquido doce con burbullas

e logo foron empaquetadas, transportadas,
compradas, abertas, consumidas,

e, sen máis, refugadas.

E agora xacen aquí,

ás beiras do descoñecido.

A botella un, como centos de millóns
de toneladas das súas irmás de plástico,

acaba nun vertedoiro.

Este enorme vertedoiro medra cada día
conforme chega máis lixo

e segue ocupando espazo.

A medida que o plástico
queda comprimido entre capas de lixo,

a auga de choiva flúe
a través dos residuos

e absorbe os compostos solubles
en auga que estes conteñen,

algúns deles altamente tóxicos.

Xuntos, crean un caldo daniño
chamado lixiviado,

que pasa á auga subterránea,
ao solo e ás correntes,

envelenando os ecosistemas
e danando a vida silvestre.

A botella un pode agonizar mil anos
ata descomporse.

A viaxe da botella dúas é estraña
pero, por desgraza, non máis feliz.

Aboia nunha corrente
que dá nun regato,

que dá nun río

que chega ao mar.

Despois de meses perdida no mar,

únese lentamente a un enorme remuíño
onde se acumula lixo,

un lugar coñecido como
Gran Mancha de Lixo do Pacífico.

Aquí as correntes oceánicas atraparon
millóns de refugallos plásticos.

Este é un dos cinco remuíños de plástico
dos mares do mundo.

Sitios onde os contaminantes converten
a auga nunha turbia sopa de plástico.

Algúns animais, como as aves mariñas,
enguedéllanse nesa lea.

Estas, e outras, confunden con alimentos

os anacos de plástico de cores brillantes.

O plástico dálles sensación
de saciedade pero non é así,

por iso morren de fame

e pasan as toxinas do plástico
á cadea alimentaria.

Por exemplo, os peixes lanterna
comen os plásticos,

as luras comen os peixes lanterna,

os atúns come as luras,

e nós comemos os atúns.

E a maioría dos plásticos
non son biodegradables,

o que significa que se desintegrarán
en anacos cada vez máis pequenos

chamados microplásticos,

que poden permanecer no mar eternamente.

Pero a botella tres líbrase
do purgatorio cruel das súas irmás.

Un camión lévaa a unha planta

onde é comprimida
xunto coas súas compañeiras

para formar un bloque.

Vale, isto tamén soa bastante mal,
pero espera.

Isto mellora.

Os bloques tritúranse en pequenos anacos,

que se lavan, fúndense,

e convértense en materia prima
que se pode reutilizar.

Como por encantamento,
a botella tres está lista para renacer

como algo completamente novo.

Para este anaco de plástico
de orixe tan humilde,

de súpeto, o ceo é o límite.