De wetten die prostituees echt willen

Iedereen heeft een mening over welke wetten men moet maken voor werk in de seksbranche (of het nu is om het te legaliseren, uit te bannen of belasting over te heffen) ... maar wat denken werkers zelf wat het beste zou werken? Activist Toni Mac legt vier wetgevingsmodellen uit die worden gebruikt over de wereld en laat ons het model zien waarvan zij gelooft dat het het beste zal werken om prostituees veilig te houden en een grotere zelfbeschikking zal bieden. " Als je geeft om gendergelijkheid of armoede of volksgezondheid, dan zijn rechten voor prostituees belangrijk voor je", zegt ze. "Maak ruimte voor ons in je bewegingen." (Volwassenenthema's)

Ik wil het hebben over seks voor geld.

Ik ben niet zoals de meeste mensen
die je eerder hoorde over prostitutie.

Ik ben geen politieagente

of sociaal werkster.

Ik ben geen geleerde,
journaliste of politicus.

Zoals je vermoedelijk uit
Maryam's intro opmerkte,

ben ik ook geen non.
(Gelach)

De meesten van hen zouden zeggen
dat seks verkopen vernederend is.

Dat niemand er ooit voor kiest.

Dat het gevaarlijk is;
vrouwen worden misbruikt en vermoord.

De meesten zouden zelfs zeggen:

"Er zou een wet tegen moeten zijn."

Misschien klinkt dat redelijk voor jou.

Het klonk mij ook redelijk.

Althans tot het einde van 2009,

toen ik twee toekomstloze,
slecht betaalde baantjes had.

Elke maand dekte mijn loon
net mijn schulden.

Ik was uitgeput en mijn leven
was uitzichtloos.

Net als zovelen voor mij

besloot ik dat seks voor geld
een betere optie was.

Begrijp me niet verkeerd,

ik had ook liever
de loterij gewonnen.

Maar dat leek niet
te gaan gebeuren

en de huur moest betaald worden.

Dus ging ik in een bordeel werken.

In de voorbijgaande jaren

had ik veel tijd om na te denken.

Mijn gedachten over
prostitutie zijn veranderd.

Ik dacht na over instemming

en de aard van dit werk
onder het kapitalisme.

Ik dacht over genderongelijkheid

en het werk dat vrouwen doen
aangaande seks en voortplanting.

Ik heb uitbuiting en geweld
meegemaakt in dit werk.

Ik heb nagedacht over wat nodig is

om prostituees hiertegen te beschermen.

Misschien dacht jij hier ook al over na.

In deze talk

toon ik de vier voornaamste
juridische benaderingen,

zoals die wereldwijd
op sekswerk worden toegepast

en leg uit waarom ze niet werken;

waarom seksindustrie verbieden
eigenlijk elk risico verhoogt

dat prostituees lopen.

Daarna zal ik je vertellen wat wij,
als prostituees, eigenlijk willen.

De eerste benadering
is volledige criminalisering.

De halve wereld,

inclusief Rusland, Zuid-Afrika
en het grootste deel van de VS,

reguleert sekswerk door alle
betrokkenen te criminaliseren.

Dat is verkoper, koper en derde partijen.

Wetgevers in deze landen hopen blijkbaar

dat de angst gearresteerd te worden
mensen zal stoppen seks te verkopen.

Maar als ik moet kiezen
tussen de wet respecteren

en mijzelf en mijn familie te eten geven,

dan doe je het werk hoe dan ook

en neem je het risico erbij.

Criminalisering is een valstrik.

Het is moeilijk een normale job te krijgen
met een crimineel verleden.

Mogelijke werkgevers
zullen je niet aannemen.

Als je nog steeds geld nodig hebt,

kom je in de meer flexibele
informele economie terecht.

De wet dwingt je seks te blijven verkopen,

wat het tegenovergestelde is
van het beoogde effect.

Gecriminaliseerd worden, stelt je bloot
aan mishandeling door de staat zelf.

Op veel plaatsen word je gedwongen
iemand om te kopen

of zelfs seks te hebben met politieagenten

om arrestatie te voorkomen.

Politie en gevangenisbewakers
in Cambodja bijvoorbeeld,

hebben prostituees al onderworpen

aan wat enkel marteling
kan worden genoemd:

bedreigingen onder schot,

slagen, elektrische schokken, verkrachting

en onthouding van voedsel.

Iets anders verontrustends:

als je seks verkoopt in plaatsen
als Kenya, Zuid-Afrika of New York,

kan een agent je arresteren
als je condooms op zak hebt.

Want condooms kunnen
bewijs zijn dat je seks verkoopt.

Uiteraard vergroot dat de kans op HIV.

Stel je voor dat je weet
dat het op zak hebben van condooms

tegen je gebruikt kan worden.

Best een goede reden
om ze thuis te laten, niet?

Prostituees in deze plaatsen
moeten de moeilijke keuze maken

tussen het risico op arrestatie
en onveilige seks.

Wat zou jij kiezen?

Zou jij condooms meenemen naar het werk?

Wat als je bezorgd zou zijn

dat de agent je zou verkrachten
als je in het busje stapt?

De tweede manier om sekswerk
te reguleren in deze landen,

is gedeeltelijke criminalisering,

waarbij kopen en verkopen
van seks legaal is,

maar aanverwante activiteiten,

zoals een bordeel uitbaten
of tippelen, verboden zijn.

Wetten zoals deze

-- we hebben die in het VK
en in Frankrijk --

zeggen tegen ons:

"Hé, je mag seks verkopen,

maar doe het achter gesloten deuren

en helemaal alleen."

Een bordeel uitbaten, trouwens,

is gedefinieerd als slechts twee of meer
prostituees die samenwerken.

Dat verbieden, betekent
dat velen van ons alleen werken,

wat ons natuurlijk kwetsbaar maakt
voor geweldplegers.

Maar we zijn ook kwetsbaar

als we de wet overtreden
door samen te werken.

Een paar jaar geleden

was een vriendin van me bang
na een aanval op haar werk,

dus ik zei haar dat ze haar klanten
voor een tijdje bij mij kon ontvangen.

In die tijd

deed nog een kerel vervelend.

Ik zei de man te vertrekken
of ik zou de politie bellen.

Hij keek naar ons twee en zei:

"Jullie kunnen de politie niet bellen.

Jullie werken samen, dat is illegaal."

Hij had gelijk.

Hij ging uiteindelijk weg,
zonder fysiek geweld,

maar de kennis
dat wij de wet overtraden,

gaf die man de macht ons te bedreigen.

Hij voelde zich zeker
dat hij ermee weg zou komen.

Het verbieden van straatprostitutie
doet ook meer kwaad

dan het voorkomt.

Allereerst: om arrestatie te voorkomen,

nemen straatwerkers risico's
om onopgemerkt te blijven.

Dat betekent alleen werken

of op afgelegen locaties zoals bossen,

waar ze kwetsbaar zijn voor aanvallen.

Als je op straat gepakt wordt,
seks verkopend, krijg je een boete.

Hoe betaal je die boete
zonder terug op straat te gaan?

Het was de behoefte aan geld
die je de straat op dreef.

En zo stapelen de boetes zich op

en kom je in een vicieuze cirkel:

seks verkopen om boetes te betalen
die je kreeg door seks te verkopen.

Laat me vertellen over Mariana Popa
die werkte in Redbridge, Oost Londen.

De straatwerkers van haar blok
wachtten meestal op klanten in een groep,

voor de veiligheid

en om elkaar te waarschuwen
gevaarlijke kerels te vermijden.

Maar tijdens een razzia

tegen sekswerkers en hun klanten

was ze gedwongen alleen te werken
om arrestatie te voorkomen.

Ze werd doodgestoken
in de vroege uren van 29 oktober 2013.

Ze had wat later gewerkt dan normaal

om een boete te betalen
die ze kreeg voor tippelen.

Dus als sekswerkers
criminaliseren hen schaadt,

waarom dan niet gewoon
de mensen criminaliseren die seks kopen?

Dit is het doel van de derde aanpak.

Het Zweedse of Noorse model
voor sekswerk-wetgeving.

Het idee achter de wet

is dat seks verkopen
intrinsiek schadelijk is

en door de optie weg te nemen,
help je dus in feite de prostituees.

Ondanks groeiende steun

voor wat men vaak
de 'stop-de-vraag-benadering' noemt,

is er geen bewijs dat het werkt.

Er is net zoveel prostitutie
in Zweden als voorheen.

Waarom zou dat zijn?

Omdat mensen die seks verkopen

vaak geen andere inkomstenopties hebben.

Als je dat geld nodig hebt,

is het enige effect van minder vraag,

dat je je prijs moet laten zakken

of riskantere seksuele diensten
aan moet bieden.

Als je meer klanten moet vinden,

zoek je misschien hulp van een manager.

Dus in plaats van wat men noemt
'pooierschap' tegen te gaan,

creëert zulke wet juist kansen

voor mogelijke uitbuiting door derden.

Om veilig te zijn tijdens mijn werk

maak ik geen afspraken

met iemand die me belt
van een geheim nummer.

Als het een huis- of hotelbezoek is,

probeer ik hun persoonlijke
gegevens te achterhalen.

Als ik werkte onder het Zweedse model

zou een klant te bang zijn
om me die informatie te geven.

Ik heb dan geen andere keuze

dan boekingen te accepteren
van een man die ontraceerbaar is

als hij later agressief blijkt.

Als je hun geld nodig hebt,

moet je jouw klanten
beschermen tegen de politie.

Als je buiten werkt

- dus alleen of op afgelegen locaties,

net alsof je zelf gecriminaliseerd wordt -

betekent het sneller instappen in auto's.

Minder onderhandelingstijd
betekent snellere beslissingen.

Is deze kerel gevaarlijk
of gewoon nerveus?

Kan je jezelf veroorloven
het risico te nemen?

Kan je jezelf veroorloven
het niet te doen?

Iets wat ik vaak hoor, is:

"Prostitutie zou prima zijn

als we het legaliseren en reguleren."

We noemen die benadering 'legalisering'

en het wordt gedaan in landen
als Nederland, Duitsland

en Nevada in de VS.

Maar het is geen geweldig model
voor mensenrechten.

In staatsgecontroleerde prostitutie

kan commerciële seks alleen plaatsvinden

op aangewezen plaatsen

en prostituees moeten voldoen
aan bijzondere bepalingen,

zoals registratie
en verplichte medische controles.

Regulering is fantastisch op papier,

maar politici maken
regulering rond sekswerk

bewust duur en moeilijk te gehoorzamen.

Het creëert een tweeledig systeem:
legaal en illegaal werk.

We noemen dat soms:
'achterdeur-criminalisering'.

Rijke bordeeleigenaars met connecties
kunnen voldoen aan alle regels,

maar de kleinere spelers vinden die regels

onmogelijk om te volgen.

Zelfs als het eigenlijk mogelijk is,

kost een vergunning
en goede locatie tijd en geld.

Het zal geen optie zijn

voor iemand die wanhopig is
en vanavond geld nodig heeft.

Het zijn misschien vluchtelingen
of slachtoffers van huiselijk geweld.

In dit tweeledig systeem

worden de meest kwetsbaren
gedwongen om illegaal te werken,

dus zijn ze nog altijd blootgesteld
aan de gevaren van criminalisering

die ik eerder noemde.

Het lijkt of alle pogingen tot regulering

of het verhinderen van sekswerk

zaken gevaarlijker maakt
voor wie seks verkoopt.

Angst voor wetshandhaving dwingt hen
alleen te werken op afgelegen plaatsen

en laat klanten en zelfs agenten toe
gewelddadig te zijn,

omdat ze weten dat ze ermee wegkomen.

Boetes en strafbladen dwingen mensen
eerder om seks te blijven verkopen,

dan te stoppen.

Verkopers moeten grote risico's nemen
door intimidatieacties van kopers,

waardoor ze in de armen
van gewelddadige managers kunnen komen.

Deze wetten versterken
stigma en haat tegen sekswerkers.

Toen Frankrijk twee jaar terug
tijdelijk het Zweedse model overnam,

zagen gewone burgers het als een teken

burgerwachtaanvallen uit te kunnen voeren

op de mensen die op straat werken.

Opinieonderzoek in Zweden laat zien

dat een significant groter aantal mensen
prostituees gearresteerd willen zien

sinds de invoering van de wet.

Als het verbod zo schadelijk is,

vraag je je misschien af
waarom het zo populair is?

Ten eerste was en is prostitutie
een overlevingsstrategie

voor verschillende onpopulaire
minderheidsgroepen:

getinte mensen,

migranten,

mensen met een handicap,

LHBT mensen,

vooral transgender vrouwen.

Dit zijn de zwaarst geprofileerde groepen

en de meest gestraften
door het prostitutieverbod.

Ik denk niet dat dit per ongeluk is.

Deze wetten hebben politieke steun,

juist omdat ze díe mensen
slachtoffer maken

waarvan stemmers
niets willen zien of horen.

Waarom zouden mensen anders
het verbod steunen?

Veel mensen hebben een begrijpelijke
angst voor mensenhandel.

Mensen denken dat uitheemse vrouwen,
gekidnapt en verkocht als seksslaaf,

gered kunnen worden
door de hele industrie te ontmantelen.

Laten we praten over mensenhandel.

Gedwongen arbeid komt voor
in veel industrieën,

vooral in degene waarin de arbeiders
migranten of kwetsbare mensen zijn

en dit moet worden aangepakt.

Maar dat gaat het best met wetten
die dat specifieke geweld aanpakken,

niet de hele industrie.

Toen 23 Chinese migranten
zonder papieren verdronken

terwijl ze kokkels raapten
in Morecambe Bay in 2004,

waren er geen oproepen
om de hele visserijsector op te doeken

om slachtoffers
van mensenhandel te redden.

Werkers moeten gewoon
meer legale bescherming krijgen,

zodat ze zich kunnen verdedigen

en autoriteiten kunnen inlichten
zonder angst voor arrestatie.

De manier waarop de term
mensenhandel wordt gebruikt,

impliceert dat alle ongedocumenteerde
migratie in de prostitutie is gedwongen.

In feite hebben veel migranten
ervoor gekozen,

uit economische noodzaak,

om zichzelf in de handen
van mensensmokkelaars te plaatsen.

Velen doen dit in het volle besef

dat ze de prostitutie ingaan
als ze hun bestemming bereiken.

En ja, het kan vaak zo zijn

dat deze mensensmokkelaars
overdreven vergoedingen eisen,

migranten dwingen
onvrijwillig werk te doen

en ze te misbruiken als ze kwetsbaar zijn.

Dat is waar over prostitutie,

maar dat is ook waar over agrarisch werk,

werk in de horeca en huishoudelijk werk.

Niemand wil tenslotte
gedwongen zijn te werken,

maar dat is een risico
die veel migranten willen nemen,

vanwege hetgeen ze achterlaten.

Als mensen legaal mochten migreren,

hoefden ze hun leven niet in de handen
van mensensmokkelaars te leggen.

De problemen ontstaan

door de criminalisering van migratie

en door de criminalisering

van prostitutie zelf.

Dit is een geschiedenisles.

Als je iets probeert te verbieden
dat mensen willen of nodig hebben,

of het nu het drinken van alcohol
of de grens oversteken is,

of abortus plegen,

of seks verkopen,

creëer je meer problemen dan je oplost.

Een verbod maakt amper een verschil

voor het aantal mensen
dat die dingen ook echt doen.

Maar het maakt een groot verschil

in hoe veilig ze het kunnen doen.

Waarom zouden mensen anders
een verbod steunen?

Als feminist weet ik
dat de seksindustrie een plaats is

waar sociale ongelijkheid
diep geworteld zit.

Het is een feit dat de meeste mensen
die seks kopen, mannen met geld zijn,

en de meeste verkopers
vrouwen zonder geld.

Jullie kunnen het eens zijn daarmee
- ik in ieder geval wel -

en nog steeds denken dat verbieden
een verschrikkelijk beleid is.

In een betere, gelijkere wereld,

zouden er misschien veel minder mensen
seks verkopen om te overleven,

maar een betere wereld creëren
kan niet zomaar door middel van wetten.

Als iemand seks moet verkopen
omdat diegene arm is,

of omdat diegene dakloos is,

of omdat ze illegaal zijn
en geen legaal werk kunnen vinden,

maakt het wegnemen van die optie
ze niet minder arm,

het biedt ze geen huis,

het verandert hun immigratiestatus niet.

Mensen maken zich zorgen
dat seks denigrerend is.

Ga bij jezelf na:
is het meer denigrerend dan honger lijden

of zien dat je kinderen honger lijden?

Niemand zegt dat rijke mensen
geen kinderjuffrouw aan mogen nemen,

of een manicure laten doen,

ook al zijn de meeste mensen die dat werk
uitvoeren arme gemigreerde vrouwen.

Het is het specifieke feit
dat arme gemigreerde vrouwen seks verkopen

waardoor sommige feministen
zich oncomfortabel voelen.

En ik kan begrijpen

waarom de seksindustrie
sterke gevoelens opwekt.

Mensen hebben allerlei
ingewikkelde gevoelens

als het op seks aankomt.

Maar we kunnen geen beleid maken
alleen gebaseerd op die gevoelens,

vooral niet buiten de mensen om

die door dat beleid getroffen worden.

Als we gefixeerd raken
op de afschaffing van prostitutie,

maken we ons later meer zorgen
over een specifieke openbaring

van genderongelijkheid,

dan over de onderliggende oorzaken.

Mensen blijven echt steken op de vraag:

"Zou jij willen dat je dochter het doet?"

Dat is de verkeerde vraag.

In plaats daarvan moet je
je voorstellen dat ze het doet.

Hoe veilig is ze 's avonds op het werk?

Waarom is ze niet veiliger?

Dus we hebben gekeken
naar gehele criminalisering,

partiële criminalisering,
het Zweedse of Noordse model,

en legalisatie,

en hoe ze allemaal schade aanrichten.

Iets dat ik nooit heb horen vragen is:

"Wat willen prostituees?"

Uiteindelijk zijn wij het meest
getroffen door deze wetten.

Nieuw-Zeeland decriminaliseerde
sekswerk in 2003.

Vergeet niet

dat decriminalisering
en legalisatie niet hetzelfde zijn.

Decriminalisering betekent
de opheffing van wetten

die de seksindustrie straffen oplegt,

in plaats van sekswerk te behandelen
als elk ander soort werk.

In Nieuw-Zeeland kunnen mensen
samenwerken voor veiligheid,

en leggen werkgevers van prostituees
verantwoording af aan de staat.

Een prostituee mag een cliënt
elk moment weigeren,

om welke reden dan ook,

en 96 procent van de straatwerkers

geven aan dat ze voelen
dat de wet hun rechten beschermt.

Nieuw-Zeeland heeft geen toename gezien

in het aantal mensen
dat sekswerk uitvoert,

maar decriminalisering
heeft het veel veiliger gemaakt.

Maar de les van Nieuw-Zeeland

is niet alleen
dat hun legalisatie goed is,

maar het cruciale is

dat het geschreven is samen
met een prostitueeorganisatie:

het New Zealand Prostitutes' Collective.

Toen het ging om sekswerk veiliger maken,

waren ze bereid om naar
de prostituees zelf te luisteren.

Hier in het VK

ben ik lid van door prostituees geleide
groepen als de Sex Worker Open University

en het English Collective of Prostitutes.

En we vormen een deel
van een globale beweging

die decriminalisering en
zelfbeschikking eist.

Het universele symbool
van onze beweging is de rode paraplu.

We worden gesteund in onze eisen
door globale instanties zoals UNAIDS,

de World Health Organisation

en Amnesty International.

Maar we hebben meer bondgenoten nodig.

Als je geeft om gendergelijkheid

of armoede of migratie of volksgezondheid,

dan zijn rechten voor prostituees
belangrijk voor je.

Maak ruimte voor ons in je bewegingen.

Dat betekent niet alleen luisteren
naar prostituees als we praten,

maar onze stemmen versterken.

Verzet je tegen degenen
die ons tot zwijgen brengen,

degenen die zeggen
dat een prostituee of te gedupeerd is,

te beschadigd om het beste
voor haarzelf in te zien,

of anders te bevoorrecht

en te veel verwijderd van echte ontbering,

niet representatief
voor miljoenen slachtoffers zonder stem.

Dit onderscheid tussen slachtoffer
en iemand met macht is denkbeeldig.

Het bestaat alleen om prostituees
in een kwaad daglicht te stellen

en ons gemakkelijk te negeren.

Ongetwijfeld werken
velen van jullie voor de kost.

Sekswerk is ook werk.

Net zoals jij

vinden sommigen hun werk leuk

en haten anderen het.

Uiteindelijk hebben de meesten van ons
gemengde gevoelens.

Maar hoe we ons voelen over ons werk

is niet het punt.

En hoe anderen zich voelen
over ons werk al helemaal niet.

Het belangrijke is dat we
het recht hebben veilig te werken

en op onze eigen voorwaarden.

Prostituees zijn echte mensen.

We hebben ingewikkelde ervaringen gehad

en ingewikkelde antwoorden
op die ervaringen.

Maar onze eisen zijn niet ingewikkeld.

Je kan het dure escortes
in New York City vragen,

bordeelwerkers in Cambodja,
straatwerkers in Zuid-Afrika

en elk meisje op het rooster
bij mijn oude baan in Soho,

en ze zullen je allemaal
hetzelfde vertellen.

Je kan praten met miljoenen prostituees

en ontelbare door prostituees
geleide groepen.

We willen gehele decriminalisering
en arbeidsrechten als werkers.

Ik ben maar één prostituee
op het podium vandaag,

maar ik breng de boodschap
namens de hele wereld.

Dankjewel.

(Applaus)