Jak może wyglądać autonomiczny świat

A gdyby ruch płynął przez ulice tak sprawnie i efektywnie, jak krew krąży w żyłach? Maniak transportu Wanis Kabbaj sądzi, że w geniuszu biologii możemy znaleźć inspirację, która pomoże opracować system komunikacji przyszłości. W tej prelekcji poznamy ekscytujące pomysły, takie jak modułowe, rozłączane autobusy, latające taksówki i sieci magnetycznie zawieszonych kapsuł, które pomogą nam przemienić marzenie o dynamicznym i autonomicznym świecie w rzeczywistość.

Niektórzy mają obsesję
na punkcie francuskich win.

Inni lubią grać w golfa

lub pochłaniać literaturę.

Muszę przyznać, że moje ulubione zajęcie

jest trochę nietypowe.

Bardzo lubię oglądać miasta z nieba,

przez okno samolotu.

Niektóre miasta spokojnie pracują,

przykładowo Düsseldorf

czy Louisville.

Inne są pełne energii,
która ledwie się w nich mieści,

na przykład Nowy Jork

czy Hong Kong.

Mamy też Paryż

oraz Istambuł,

zaśniedziałe od zabytków.

Patrzę na miasta jak na żywe istoty.

Gdy odkrywam je z wysoka,

lubię szukać głównych ulic
i uporządkowanych autostrad.

Szczególnie nocą,

gdy samochody zmieniają te arterie
w widowiskową czerwień i złoto.

Układ naczyń miasta
wykonuje swoją główną funkcję

na naszych oczach.

Jednak gdy siedzę w samochodzie

po półtorej godzinie
codziennych dojazdów do pracy,

wygląda to zupełnie inaczej.

(Śmiech)

Nic.

Ani radio,

żaden podkast...

(Śmiech)

Nawet medytacja uważności nie sprawi,

że w tym czasie będzie się chciało żyć.

(Śmiech)

Czy to nie absurd,

że stworzyliśmy samochody
osiągające 200 kilometrów na godzinę,

a jeździmy nimi z prędkością
zaprzęgu konnego z XIX wieku?

(Śmiech)

W samych Stanach

dojazdy zajęły w 2014 roku
29,6 miliarda godzin.

Mając tyle czasu,

starożytni Egipcjanie mogliby
zbudować 26 piramid w Gizie.

(Śmiech)

Robimy tak w ciągu jednego roku.

Ogromne marnotrawstwo czasu,
energii i ludzkiego potencjału.

Przez dekady nasze rozwiązanie
na nadmierny ruch było proste:

budowaliśmy nowe drogi
i poszerzaliśmy istniejące.

To działało.

Dobrze działało w Paryżu,

gdzie zrównano z ziemią setki zabytków,

żeby stworzyć 140 kilometrów

bulwarów przyjaznych transportowi.

To rozwiązanie nadal działa
w szybko rozwijających się miastach.

Jednak w już istniejących centrach miast

znaczne rozbudowy dróg
są prawie niemożliwe.

Zabudowa jest zbyt gęsta,

nieruchomości zbyt drogie,

a finanse publiczne zbyt delikatne.

Układ naczyniowy naszych miast
zatyka się i choruje,

trzeba zwrócić na to uwagę.

Obecny sposób myślenia nie działa.

Żeby transport był wydajny,

trzeba znaleźć nowe źródło inspiracji.

Po 16 latach pracy w transporcie

olśniło mnie podczas rozmowy
z klientem z branży biotechnologicznej.

Opowiedział mi,

jak leczenie wpływa na układ naczyniowy.

Pomyślałem: "Układ naczyniowy,

wszystkie żyły i tętnice w ciele

codziennie dokonują cudów logistyki".

W tym momencie zrozumiałem,

że biologia zajmuje się transportem

od miliardów lat.

Przetestowała niezliczoną liczbę rozwiązań

transferu gazów, białek
i składników odżywczych.

To najbardziej skomplikowane
laboratorium transportu na świecie.

A jeśli rozwiązanie problemów
z transportem jest w nas?

Chciałem wiedzieć,

czemu krew sprawnie krąży
w żyłach w ciągu życia,

podczas gdy duże miasta
zatykają się właściwie codziennie?

Tak naprawdę mówimy o dwóch
zupełnie różnych sieciach.

Nie wiem, czy wiecie,

ale każdy z nas ma 100 000 kilometrów
naczyń krwionośnych w organizmie.

100 000 kilometrów.

To dwa i pół raza tyle, co średnica Ziemi,

ukryte wewnątrz nas.

Naczynia krwionośne są
w każdym zakątku ciała,

nie tylko pod powierzchnią skóry.

Jeśli jednak popatrzymy na miasta,

to mamy trochę podziemnej kolei,

tunele i mosty,

parę helikopterów na niebie.

Jednak znaczna większość ruchu
skupia się na ziemi,

na powierzchni.

Innymi słowy,

podczas gdy układ naczyniowy
wykorzystuje trzy wymiary ciała,

transport miejski
jest głównie dwuwymiarowy.

Musimy zdobyć pion.

Jeśli jeden wymiar jest przepełniony,

podnieśmy ruch uliczny.

Chiński koncept autobusu
unoszącego się nad korkiem

otworzył oczy na nowy sposób
myślenia o przestrzeni i ruchu

wewnątrz miast.

Możemy iść do góry

i zawiesić transport tak,
jak sieci elektryczne.

Tel Awiw i Abu Dhabi prowadzą
rozmowy nad testowaniem

futurystycznych sieci
magnetycznie zawieszonych kapsuł.

Możemy piąć się w górę i latać.

Fakt, że firmy takie jak Airbus

poważnie traktują projekt
latających taksówek miejskich,

coś nam mówi.

Latające samochody wreszcie
przechodzą z déjà vu science-fiction

na atrakcyjny biznesowo teren.

To ekscytująca chwila.

Budowanie trójwymiarowej sieci transportu

to jeden ze sposobów, w jaki można
zmniejszyć lub zlikwidować korki.

Jednak nie jedyny.

Trzeba zakwestionować
inne podstawowe wybory,

jak wybór używanych pojazdów.

Wyobraźmy sobie znany scenariusz.

Jedziesz już od 42 minut.

Dzieci z tyłu zaczynają się wiercić.

Jesteś spóźniony.

Widzisz przed sobą ten powolny samochód?

Pojawia się, gdy tylko ci się śpieszy.

(Śmiech)

Ten kierowca szuka miejsca parkingowego.

Tu nie ma wolnych miejsc,

ale skąd on może o tym wiedzieć?

Szacuje się, że około 30%
korków tworzą ludzie

szukający miejsca parkingowego.

Czy widzisz 100 samochodów dookoła?

85 z nich ma jednego pasażera.

Tych 85 osób zmieściłoby się
w jednym londyńskim autobusie.

Pytanie brzmi:

czemu marnujemy tyle miejsca,
którego tak bardzo potrzebujemy?

Czemu to sobie robimy?

Biologia by tego nie zrobiła.

Przestrzeń wewnątrz tętnic
jest całkowicie wykorzystana.

Przy każdym uderzeniu serca

wysokie ciśnienie krwi
zbija miliony czerwonych krwinek

w ogromne tlenowe pociągi,

które szybko płyną przez ciało.

Mała przestrzeń wewnątrz czerwonej
krwinki też się nie marnuje.

W zdrowych warunkach

wykorzystywanych jest ponad 95%
jej pojemności tlenowej.

Wyobraźcie sobie miejskie pojazdy

w 95% pełne,

i całą tę dodatkową przestrzeń
do chodzenia, jazdy na rowerze

i cieszenia się miastem.

Powodem, dla którego krew jest
tak niewiarygodnie skuteczna

jest to, że czerwone krwinki

nie są ograniczone do określonych
narządów lub tkanek;

w przeciwnym razie prawdopodobnie
mielibyśmy korki w żyłach.

Nie, są współdzielone.

Dzielą się nimi wszystkie komórki ciała.

Ponieważ sieć jest tak rozbudowana,

każda z 37 bilionów komórek
otrzymuje własne dostawy tlenu

właśnie wtedy, gdy ich potrzebuje.

Krew jest zarówno kolektywną,
jak i indywidualną formą transportu.

Ale jeśli chodzi o miasta

- utknęliśmy.

Utknęliśmy w niekończącej się debacie

społeczeństwa zorientowanego na samochody
i rozległe systemy transportu masowego.

Powinniśmy być ponad to.

Myślę, że można stworzyć pojazdy,
które łączą wygodę samochodów

z efektywnością pociągów i autobusów.

Wyobraźcie to sobie.

Siedzicie wygodnie w szybkim
i wygodnym pociągu miejskim

razem z 1200 pasażerami.

Problemem pociągów miejskich jest to,

że muszą zatrzymać się pięć,
dziesięć czy piętnaście razy

zanim dotrą do celu.

A gdyby pociąg nie musiał stawać?

W takim pociągu

wagony mogłyby odczepiać się podczas jazdy

i stawać ekspresowymi,
autonomicznymi autobusami

jeżdżącymi po mniejszych drogach.

Bez przystanków,

bez długich przesiadek,

siedzicie w autobusie
jadącym na przedmieścia.

Gdy jesteście blisko,

sekcja, w której siedzicie, się odłącza

i odwozi was pod dom.

To pociąg równocześnie
indywidualny i kolektywny.

To może być współdzielony, modułowy,
autonomiczny pojazd przyszłości.

Więc...

Jakby chodzenie po mieście pełnym dronów,

latających taksówek, modułowych autobusów
i magnetycznie zawieszonych kapsuł

nie było wystarczająco egzotyczne,

myślę, że wejdzie do akcji inna siła,

która zrewolucjonizuje ruch.

Pomyślcie tylko.

Dzisiejsze autonomiczne samochody
próbują znaleźć sobie drogę

w świecie ruchu stworzonym
przez ludzi i dla ludzi.

Próbują uczyć się zasad ruchu drogowego,
co jest stosunkowo proste,

i walczyć z nieprzewidywalnością ludzi,

co jest bardziej wymagające.

Co by było, gdyby całe miasto
było autonomiczne?

Czy potrzebowalibyśmy świateł?

Pasów na jezdni?

Limitów prędkości?

Czerwone krwinki nie płyną w pasach.

Nie zatrzymują się na czerwonym świetle.

W pierwszych autonomicznych miastach

nie byłoby pasów ani czerwonych świateł.

A gdyby wszystkie autonomiczne
samochody się komunikowały,

wszystko byłoby przewidywalne,
a czas reakcji minimalny.

Wszystkie mogłyby jechać szybciej,

podejmować decyzje o przyspieszeniu siebie

lub pojazdów wokół nich.

Zamiast sztywnych przepisów drogowych,

przepływ byłby regulowany

przez dynamiczne,
ciągle ulepszane algorytmy.

Rezultatem jest dziwny ruch miejski,

łączący szybkość i wygodę
rygoru niemieckich autostrad

z kreatywną witalnością
skrzyżowań w Bombaju.

(Śmiech)

Ruch będzie funkcjonalnie energiczny.

Będzie płynem takim jak nasza krew.

Paradoksalnie,

im bardziej zrobotyzowany będzie ruch,

tym będzie bardziej naturalny i żywy.

Więc tak,

biologia ma wszystkie cechy
geniusza transportu.

Ten proces zajął jednak miliardy lat,

przeszedł wiele iteracji i mutacji.

Nie możemy czekać miliardów lat,
aby system transportowy ewoluował.

Teraz mamy marzenia,

koncepcje

i technologię,

aby tworzyć trójwymiarowe
systemy transportu,

wymyślać nowe pojazdy

i zmieniać ruch w naszych miastach.

Zróbmy to.

Dziękuję.

(Brawa)