Historia afroamerykańskiego tańca grupowego - Camille A. Brown

Obejrzyj całą lekcję: http://ed.ted.com/lessons/the-history-of-african-american-social-dance-camille-a-brown

Dlaczego tańczymy? Afroamerykańskie tańce powstały, aby zniewoleni Afrykanie utrzymali kulturalne tradycje i zachowali poczucie wewnętrznej wolności. Utrzymują poczucie tożsamości i niezależności.
W tej elektryzującej, pełnej występów na żywo prezentacji Camille A. Brown choreografka, dydaktyczka i członkini TED bada, co dzieje się, gdy ludzie dają na luz i wyrażają swoją osobowość przez wspólny taniec.

Lekcja i choreografia: Camille A. Brown, napisy: Kozmonot Animation Studio.

To jest bop.

Bop jest stylem tańca grupowego.

Taniec to język,

a taniec grupowy
to spontaniczna ekspresja tancerzy.

Taniec grupowy nie ma choreografii.

Nie może być odtworzony od danego momentu.

Każdy taniec ma uzgodnione kroki,

ale liczy się indywidualność
i kreatywna tożsamość.

Dzięki temu,

tańce grupowe wrzą,

zmieniają się

i rozprzestrzeniają jak pożar lasu.

Są tak stare, jak spamiętana historia.

W afroamerykańskich tańcach grupowych

widać 200 lat wpływu

afrykańskich i afroamerykańskich
tradycji na naszą historię.

Teraźniejszość zawsze zawiera przeszłość.

A przeszłość kształtuje to, kim jesteśmy

i to, kim będziemy.

(Klaskanie)

Taniec juba narodził się
z doświadczeń zniewolonych Afrykanów

na plantacjach.

Zostali sprowadzeni do Ameryki,

obdarci ze wspólnego języka,

a taniec przypominał im, skąd pochodzą.

Mogło to wyglądać tak.

Zderzanie udami,

szuranie stopami,

klaskanie dłońmi:

tak zastępowali grę na bębnach
zakazaną przez właściciela,

improwizowali skomplikowane rytmy,

podobnie jak przodkowie z bębnami na Haiti

albo plemiona Joruba z zachodniej Afryki.

Chodziło o zachowanie kulturowych tradycji

i zachowanie poczucia wewnętrznej wolności

nawet w niewoli.

Ten sam duch buntu stworzył ten taniec:

cakewalk,

parodię zmanierowanych
wyższych sfer Południa,

sposób, żeby wyśmiać panów.

Co zabawne, cakewalk wykonywano

właśnie dla panów,

którzy nigdy nie podejrzewali,
że się ich przedrzeźnia.

Ten taniec możesz rozpoznać.

Lata 20.,

charleston.

Tu chodziło o improwizację i muzykalność,

co przetarło drogę dla lindy hop,

swingu,

i tańca Kid 'n Play,

pierwotnie nazywanego Funky Charleston.

Zapoczątkowany w okolicach Charleston
w Południowej Carolinie,

charleston przeniknął sale taneczne,

pozwalając nagle dziewczętom na kopanie

i ruchy nogami.

Taniec grupowy polega
na wspólnocie i porozumieniu;

jeśli znasz kroki,

to należysz do grupy.

Ale co się stanie, jeżeli zmieni się
w ogólnoświatową modę?

Oto twist.

To żadna niespodzianka,
że twist sięga XIX wieku,

sprowadzony do Ameryki z Kongo

podczas niewolnictwa.

Ale pod koniec lat 50.,

zaraz przed Ruchem na Rzecz
Praw Obywatelskich,

Chubby Checker i Dick Clark
spopularyzowali twista.

Nagle wszyscy tańczyli twista:

biali nastolatkowie,

latynoska młodzież.

Odniósł sukces w piosenkach i filmach.

Dzięki tańcom towarzyskim

zacierały się różnice społeczne

Historia trwa w latach 80. i 90.

Wraz z pojawieniem się hip-hopu

afroamerykański taniec grupowy
zyskał popularność,

zapożyczając od bogatej przeszłości.

Kształtował kulturę
i był przez nią kształtowany.

Obecnie, tańce te dalej ewoluują,
rozwijają się i rozprzestrzeniają.

Dlaczego tańczymy?

Żeby się poruszać,

rozluźnić,

wyrazić emocje.

Dlaczego tańczymy razem?

Żeby uzdrawiać,

pamiętać,

mówić: "Mówimy wspólnym językiem.

Żyjemy

i jesteśmy wolni".