Herkes iyi bir hayata dair bir şansı hak etmiyor mu?

Akıllı telefonlar ve internet sayesinde tüm dünyada insanların hayal ve beklentileri artıyor. Peki bu beklentileri fırsatlarla mı yoksa hüsranla mı karşılanacak? Dünya Bankası Grubu Başkanı Jim Yong Kim dünyadaki aşırı fakirliği sona erdirmek ve kolektif refahı teşvik etmek istiyor. Kım, yatırım ve risksiz gelişim desteğiyle dünyanın en fakir ülkelerindeki insanların sağlık ve finansal geleceğini iyileştirmek için kurumun nasıl çalıştığını bizlerle paylaşıyor.

Sizinle son beş yıldır

dünyanın en fakir noktalarına
seyahat etme olanağımla

neler tecrübe ettiğimi

paylaşmak istiyorum.

Bu görüntü
her yerde karşılaştığım bir şey,

bu çocuklar
bir akıllı telefona bakıyor

ve bu telefonlar dünyanın en fakir
ülkelerinde bile büyük etkiler yaratıyor.

Takımıma dedim ki:
Biliyor musunuz,

tüm dünyada hayallerin ve beklentilerin
çoğaldığını görüyorum.

Hatta hayallerin
örtüştüğünü görüyorum.

Bir grup ekonomistten bunu
araştırmalarını istedim.

Bu gerçek mi?

Yani tüm dünyada
beklentiler örtüşüyor mu?

Gallup anketleri gibi şeylere bakıp
hayat tatminliğine baktılar

ve öğrendikleri şu oldu:
Eğer internetiniz varsa,

tatminlik düzeyiniz artıyor.

Ama olan önemli bir husus daha var:

kendi gelirinizi kıyaslarken

baz aldığınız gelir de

yükseliyor.

Örneğin, bir toplumun
baz aldığı gelir

yüzde on kadar yükselirse,

yani diğer ülkelerle kıyaslanırken,

o zaman ortalama olarak

insanların kendi gelirleri de
aynı memnuniyet seviyesine

ulaşabilmesi için
en az yüzde on kadar yükselmeli.

Ama daha düşük gelir
yüzdeliklere geldiğinizde,

referans alınan gelir yüzde 10 artarsa,

sizin gelirinizin daha fazla
artıyor olması lazım...

yüzde 20 kadar daha.

Bu artan beklentiler karşısında,

sorulması gereken önemli soru şu:

Beklentilerin fırsatlarla bağlantılı

olduğu dinamik, ekonomik büyümenin

benim doğduğum ülke olan Kore'deki gibi

bir ortama mı geçeceğiz,

yoksa beklentiler hüsrana mı dönüşecek?

Bu gerçek bir endişe,
çünkü 2012 ve 2015 yılları arasında

terörizm olayları yüzde 74 arttı.

Terörizmden ölenlerin sayısı
yüzde 150 arttı.

Bugün yaklaşık iki milyar insan

kritik şartlarda, çatışma ve savaş
ortamında yaşıyor

ve 2030 yılına kadar dünyadaki
fakir kesimin yüzde 60'ı

bu kritik şartlarda, çatışma ve savaş
altında yaşıyor olacak.

Peki bu beklentileri karşılamak için
neler yapmaktayız?

Bu beklentileri karşılamak için

yeni düşünme şekilleri var mı?

Çünkü eğer bulmazsak,
çok endişeliyim

İnternet sayesinde beklentiler
hiç olmadığı kadar artmakta.

Herkes herkesin nerede yaşadığını biliyor.

Peki bu beklentileri
karşılama kabiliyetimiz de

aynı şekilde arttı mı?

Bunu daha detaylı aktarabilmek için

sizinle kendi hikayemi
paylaşmak istiyorum.

Bu benim annem değil

ama Kore Savaşı esnasında

Seul'dan kaçmak için Kore Savaşı boyunca

Annem kız kardeşini yükledi,

yani küçük kız kardeşini sırtında taşıdı

ve yolun en azından bir kısmını yürüdü.

Bir seri mucizelerle,

annem ve babam New York'a
gitmek için burslar kazandılar.

Aslında New York'ta tanıştılar
ve New York'ta evlendiler.

Babam da bir mülteciydi.

19 Yaşında ailesini
ülkenin kuzeyinde bırakarak

sınırdan kaçtı

ve ailesini bir daha hiç görmedi.

New York'ta evlenip
yaşamaya başladıktan sonra

Babam Patricia Murphy'nin
restoranında garsonluk yaptı.

Beklentileri yükselmişti.

1950'lerde New York City gibi
bir yerde yaşamanın

nasıl bir şey olduğunu anlamıştılar.

Erkek kardeşim doğunca,
Kore'ye geri döndüler

ve hatırladığım kadarıyla
sakin bir hayatımız vardı

ama o sıralarda Kore

dünyanın en fakir ülkelerinden biriydi

ve siyasi bir devrim vardı.

Evimizin sokağının sonunda hep
protestolar yapılırdı,

öğrenciler militar devlete karşı
eylemler yapıyorlardı.

O zamanlar,

şu anda yönetmekte olduğum
Dünya Bankası'nın

Kore hakkında beklentileri
oldukça zayıftı.

Onlara göre Kore dış yardımlar olmadan

halkı için basit gerekleri bile
sunmakta zorluk çekecek bir ülkeydi.

Dolayısıyla, durum şu:
Kore zor bir durumda

ve ailem Amerikadaki hayatın nasıl
olduğunu gördüler.

Orda evlendiler,
kardeşim de orada doğdu.

Bizlere fırsatlar sunmak
ve bizler için olan

beklentilerini gerçekleştirmek için

yeniden Amerika'ya dönmeleri
gerektiğini düşündüler.

Böylece geri döndük.

İlk önce Dallas'a gittik.

Babam dişçilik lisansını yeniden
okumak zorunda kaldı.

Sonra da o kadar yer arasından
Iowa'ya yerleştik.

Iowa'da büyüdük.

Iowa'da normal bir
hayat sürmeye devam ettik.

Lise ve üniversiteye gittim.

Sonra bir gün,
hiç unutamayacağım bir şey oldu;

babam üniversitenin ikinci yılında
beni bir gün okuldan aldı

ve eve sürerken

bana dedi ki '' Jim, beklentilerin nedir?

Ne okumak istiyorsun?
Ne yapmak istiyorsun?''

Ve ben de dedim ki
''Baba --''

Annem bir filozoftu
ve bizi fikirlerle doldurmuştu,

eylemler ve adaletle ilgili.

ve dedim ki ''baba ben politika
ve felsefe okuyacağım

ve bir sosyal hareketin
parçası olacağım.''

Koreli bir diş doktoru olan babam

yavaşça arabayı kenara çekti

(Kahkaha)

Bana bakıp dedi ki

''Jim, Tıp lisansını aldıktan sonra
istediğin şeyi okuyabilirsin.''

(Kahkaha)

Bu hikayeyi genellikle
çoğunluğu Asyalı dinleyicilerle paylaştım.

Genellikle kimse gülmüyor.
Sadece kafalarını sallıyorlar.

Doğal olarak.

(Kahkaha)

(Alkışlar)

Babamı çok gençken kaybettik,

30 yıl önce, 57 yaşındayken,

ben de şu an o yaştayım

ve babam tıp eğitimimin
ortasında vefat edince...

Tıp ve Antropolojiyi
birlikte okumayı başarmıştım.

Her ikisini de doktora seviyesinde okudum.

Ancak işte tam o sıralarda
bu iki kişiyle tanıştım:

Ophelia Dahl ve Paul Farmer.

Paul ile ben aynı programdaydık.

Tıp okurken

Antropoloji üstüne de doktora yapıyorduk.

Dolayısıyla çok önemli
sorular sormaya başladık.

Tıp ve Antropoloji okuma lüksü
olmayan insanlar arasında

mülteci bir ailenin oğluydum.

Paul ise Florida'da bir bataklıktaki
bir otobüste büyüdü.

Kendine ''beyaz çöp'' derdi.

İşte böyle bir fırsatımız vardı

ve kendimize şunu sorduk;

yapmamız gereken ne?

Böylesine iyi eğitimlerimiz varken

dünyaya sorumluluğumuz ne olabilir?

Böylece bir dernek kurmaya karar verdik.

Sağlık Partnerleri isminde.

Bu arada, bunun hakkında bir
film bile yapıldı.

(Alkış)

Bir film yaptılar,
çok da iyi bir film oldu.

İsmini de ''Ark'ı Bükmek'' koydular.

Sundance'de geçtiğimiz
Ocak ayında gösterildi.

Jeff Skoll da içinde.

Jeff aslında bu filmin yapılmasını
sağlayanlardan biri.

Sonra beklentilerimizin
dünyanın en fakir ülkelerindeki

insanların beklentileriyle
aynı seviyeye taşımak için

ne yapmamız gerektiğini sorguladık.

Bu benim 1988'te Haiti'ye ilk ziyaretim.

Ve 1988'te bir misyon belgesi oluşturduk,

yoksullara sağlık konusunda
öncelik hakkı

tanıyacağımıza dair.

Bu çok uzun zaman aldı
ve biz Antropoloji öğrencileriydik.

Bir yandan Marx'ı
diğer yandan da

Habermas, Fernand Braudel'i okuyorduk.

Biz herşeyi okuyorken çalışmalarmızı

nasıl organize edeceğimiz
hakkında bir sonuca varmalıydık.

Böylece ''F için S'' dedik,

fakirler için seçim hakkı.

Fakirlere seçim hakkı vermenin
en önemli tarafı,

önemli olmayan taraflarıdır.

Bu sizin kendi kahramanlığınız
için bir seçim hakkı değil.

Bu sizin fakirleri fakirlikten
nasıl kurtaracağınız

hakkındaki fikirlerinizin
seçim hakkı da değildir.

Derneğiniz için de bir
seçim hakkı değildir.

Ve en zoru da,

sizin kendi fakirleriniz
için bir tercih olmaması.

Bu, fakirlere verilen bir seçim hakkıdır.

O zaman ne yaparsınız?

Haiti'de biz --

Herkes bize en az maliyetli şeyin

aşı ve beslenme programlarına
odaklanmak olduğunu söylüyordu.

Ancak Haitililerin asıl
istediği bir hastaneydi.

Okullar istiyorlardı.

Çocuklarına, Amerika'ya giden
akrabalarından ve başkalarından

hakkında duydukları

fırsatları sunmak istiyorlardı.

Benim ebevynlerimin çocukları için
istedikleri fırsatların benzerlerini.

Bunu anlayabiliyordum.

Bu yüzden biz hastaneler inşa ettik.

Biz onlara eğitimler sunduk.

Onlara fırsatlar sunabilmek için
elimizden gelen her şeyi yaptık.

Benim tecrübelerim gerçekten
çok yoğunlaştı.

Lima, Peru'nun kuzey tarafında
Carabayllo topluluğunda

Sağlık Partnerleri için çalışıyordum.

Bu toplulukta

insanlara giderek evlerini ziyaret
ederek ve onlarla konuşarak

''ilaca dayanıklı tüberkloz'' salgını
olduğunu fark ettik.

Bu Melquiades.

Melquiades o zamanlar hastamdı,
18 yaşlarındaydı

ve çok kötü durumda
ilaca dayanıklı tüberkloz geçirmekteydi.

Dünyadaki tüm sağlık uzmanları,

ilaca dayanıklı tüberklozun tedavisinin
çok maliyetli olduğunu söylüyordu.

Çok karmaşık, çok pahalı.

Kimse bunu yapamaz, başaramazdı.

Ayrıca bize kızıyorlardı

çünkü söyledikleri

bu eğer yapılabilecek olsa,
onlar bunu yapmış olacaktılar.

Siz de kim olduğunuzu düşünüyorsunuz?

Savaştığımız insanlar da bu arada,
Dünya Sağlık Örgütü'nün personeliydi

ve sanırım daha sık savaştığımız
diğer organizasyon ise,

Dünya Bankası'ydı.

Biz elimizden geldiği kadarıyla

Melquiades'i ilaçlarını
alması için ikna etmek için çalıştık.

Çünkü bu çok zor

ve Melquiades'ın ailesi
tedavisi boyunca asla şunu düşünmediler:

''Biliyor musunuz,
aslında Melquiades çok masraflı.

Neden gidip bir başkasını
tedavi etmiyorsunuz?''

(Kahkaha)

Melquiades'i 10 yıldır görmemiştim.

Lima'da yeniden yıllık
toplantılarımızı yaparken

birkaç yıl önce,

film ekibi onu bulmayı başardı

ve gördüğünüz gibi burada birlikteyiz.

(Alkış)

Artık bir nevi medyatik bir star oldu
çünkü film galalarına gidiyor

ve seyircilerle iletişim kurabiliyor.

(Kahkaha)

Ancak kazandığımız an...

Çünkü kazandık. Argümanı kazandık.

İlaçlara dayanıklı tüberklozu
tedavi etmeniz gerektiği argümanını.

Aynı argümanları 2000'li yıllarda
HIV hakkında duyuyorduk.

O sıralar tüm dünya HIV'i fakir ülkelerde

tedavi etmenin
imkansız olduğunu söylüyordu.

Çok masraflı, çok karmaşık ve yapılamaz.

İlaca dayanıklı tüberkloza kıyaslanınca

aslında bu daha kolay.

Bunun gibi hastalar görüyorduk.

Joseph Jeune.

Joseph Jeune de asla bize masrafsız
olacağını söylememişti.

Birkaç aylık ilaç tedavisiyle,
böyle görünüyordu.

(Alkış)

Buna HIV'in Lazarus Etkisi diyoruz.

Joseline bize geldiğinde böyleydi.

Birkaç ay sonraki görünümü ise bu.

(Alkış)

Artık bizim tezimizn, bizim kavgamızın
bu çalışmaların masraflı

olduğunu söyleyen organizasyonlarla
olduğunu düşünüyorduk.

Biz hayır diyorduk,

fakirlere tercih hakkı verirken
fakirlerin beklentilerini

karşılayabilmeleri için bizim de
beklentilerimizi yükseltmeliyiz.

Ama bunun için dediler ki,
bu iyi bir fikir ama maliyetli.

Çok akademik bir yaklaşımla,
Sağlık Partnerleri'nde yaptığımız gibi

Dünya Bankası aleyhine bir kitap yazdık.

Kısaca, Dünya Bankası'nın ekonomik
gelişime bu kadar

odaklı çalışmaları varken

devletlerin sağlık, eğitim
ve sosyal güvenlik alanlarında

bütçe kısmalarını beklemesinin

çok yanlış olduğunu belirttik.

Dünya Bankası'yla tartıştık.

Sonra çılgınca bir şey oldu.

Obama beni Dünya Bankası
Başkanı olmam için aday gösterdi.

(Alkış)

Obama'nın takımı bu süreç boyunca
''Gelişmek için Ölmek'' isimli kitabımın

birer kopyasını tutuyorlardı
ve her sayfasını okumuşlardı.

Dedim ki ''Buraya kadar herhalde?''

''beni adaylıktan çıkaracak mısınız?''

Obama da dedi ki,
''Hayır, hayır, bu sorun değil.''

Ve beni aday gösterdi

ve Temmuz 2012'de Dünya Bankası
kapılarından içeri girdim.

Duvarda yazılı banka misyonumuz
'Hayalimiz fakirliğin olmadığı bir dünya'

Bunu birkaç ay sonra
bir hedefe dönüştürdük:

2030'a kadar aşırı fakirliği yok etmek

ve paylaşılan refahı arttırmak.

Dünya Bankası'nda bunu yapıyoruz.

Fakirlerin seçim hakkını
Dünya Bankası'na

getirdiğimi düşünüyorum.

(Alkış)

Ancak burası TED

ve bu yüzden sizinle bazı
endişelerimi paylaşmak istiyorum

ve sonra da bir teklif yapacağım.

Dördüncü Sanayı Devrimiyle igili,

bunu siz daha iyi bilirsiniz,

beni endişelendiren şey şu.

Hepimiz mesleklerin
yok olacağını duyuyoruz.

Verilerimiz gelişmekte olan ülkelerdeki

mesleklerin üçte ikisinin

otomasyon yüzünden yok olacağını söylüyor.

Bu işleri bir şekilde telafi etmeliyiz.

Bu işleri telafi etmenin bir yolu

sağlık çalışanlarını
resmi iş gücüne kazandırmakla olur.

Ve biz bunu yapmak istiyoruz.

(Alkış)

Rakamların uyuşacağını düşünüyoruz,

sağlık neticeleri daha iyi oldukça
ve insanlar iş sahibi oldukça

onları iletişim ve sosyal beceriler

gibi alanlarda eğitebileceğiz

ve çalışan olduklarında
bunun büyük etkisi olacak

ve bu da en çok büyüyen alan olabilir.

Ama beni rahatsız eden bir şey daha var:

şu anda anladığımız kadarıyla
gelecekteki işler

dijital gereksinimli olacak

ve çocuklarda yetersiz büyüme krizi var.

Bunlar Charles Nelson'un
Harvard Tıp Fakültesi'nden

bizimle paylaştığı resimler.

Bu resimlerin sol tarafında gördüğünüz

Yetersiz büyümeden muzdarip
3 aylık bir bebek.

yeterli gıda,
yeterli stimulus almıyor.

Diğer tarafta ise
normal bir çocuk görüyorsunuz

ve normal bir çocukta tüm bu nörolojik
bağlantıların olduğunu görüyorsunuz.

Şimdi bu nöral bağlantılar önemli

çünkü bunlar insan iş gücünün tanımıdır.

Şimdi bu rakamları
düşürebilecek şeyleri biliyoruz.

Çocuklarda yetersiz büyüme seviyesini
hızla azaltabiliriz.

Eğer yapmazsak, örneğin Hindistan'da
çocukların yüzde 38'inde bu var,

gelecekteki ekonomi yarışında
nasıl yer alacaklar?

Eğer yüzde 40 gelecekteki çalışanlar
tüm ülkenin gelişimi için

eğitim alanında
ve endişe duyduğumuz üzere

ekonomik alanda başarılı olamazlarsa,

biz ne yapacağız?

78 trilyon dolar
global ekonomimizin boyutu.

8.55 trilyon negatif faizli
teminatlarda oturuyor.

Yani bu Alman Merkez bankasına
paranızı verip

sonra paranızı tutması için
para ödüyorsunuz demek.

Bu negatif faizli bir teminat.

24.4 trilyon dolar çok az
kazandıran devlet hisselerinde.

8 trilyon ise çok zengin
insanların elinde duruyor...

büyük şiltelerinin altında.

Bizim yapmaya çalıştığımız
kendi araçlarımızı kullanarak...

yani biraz akademik konuşursak,

ilk kayıp borç araçlarımızı kullanmaktan,

risklerden arınmaktan,
karışık finansmandan,

siyasi risk sigortası yapmaktan

kredi iyileştirmesinden bahsediyorum.

Dünya bankasında öğrendiğim şeyler,

zengin insanlar her bir günü
daha zengin olmak için kullanırken

ama bunu bizlerin fakirler için
yeterince agresif bir şekilde

para akışını sağlamak için kullanmıyoruz.

(Alkış)

Peki bu nasıl çalışıyor?

Özel sektör aktörlerini bir ülkeye getirip

gerçekten başarılı olabilir misiniz?

Aslında biz bunu birkaç kez yaptık.

Burası Zambia, Güneş Enerjisi projesi.

Bu Dünya bankasının bir paket çözümü,

bizler özel sektör yatırımcıları
çekmek için

ihtiyaç duyulan şeyleri yapıyoruz.

Bu verdiğim örnekte,
Zambia'da elektrik maliyeti

saati 25 cent kilowatt iken,

açık arttırma gibi basit yöntemlerle

birkaç politikayı değiştirerek

bu maliyeti aşağı çekmeyi başardık.

Zambia'da en düşük tarif,

25 cent kilowatt mıydı?

En düşük ücret saati 4.7 cent kilowatt.
Bu mümkün.

(Alkış)

Ama benim size teklifim şu.

Bu Zipline adında bir grup,

çok iyi bir şirketler
ve gerçekten de roket bilim insanları.

Rwanda'da droneları nasıl
kullanabileceklerini çözdüler.

Burada gördüğünüz ben
Rwanda'da drone havalandırırken

1 saatin altında ülke içinde

kan götürebilen bir sistem.

Bu şekilde hayat kurtarıyoruz

ve bu program hayat kurtardı --

(Alkış)

Bu program Zipline için
finansman sağladı

ve Rwanda'ya da çok para tasarruf ettirdi.

Yapmanızı istediğimiz şey bu.

Aklınızda biraz zaman ayrıp

üstüne çalıştığınız teknolojilerin,

kurduğunuz şirket ve tasarımlarınızın

üzerinde düşünün ve bizimle çalışın,

ve bunun gibi iki tarafın da kazandığı
sonuçlar doğurabilelim.

Sizi bir hikaye ile bırakacağım.

Tanzanya'daydım ve bir sınıftaydım.

Burada 11 yaşındaki çocuklarla
bir sınıftayım.

Onlara her zaman
yaptığım gibi sordum:

''Büyüyünce ne olmak istiyorsunuz?''

İki tanesi elini kaldırdı ve dedi ki:

''Ben Dünya Bankası başkanı
olmak istiyorum.''

(Kahkaha)

Sizin gibi benim takımım
ve öğretmenleri gülmeye başladı.

Ama ben onları durdurdum.

Dedim ki ''Bakın size bir
hikaye anlatayım:

Ben Güney Kore'de doğduğumda
orası da buraya benziyordu.

Ben de buralardan geldim.

Ben daha üç yaşındayken,

ve ana sıfındayken,

eğer zamanın Dünya Bankası Başkanı
George David Woods

Kore'yi ziyaret edip
benim sınıfıma gelseydi,

geleceğin Dünya Bankası Başkanı'nın

o sınıfta oturuyor olduğunu

asla düşünmeyecekti.

Kimsenin size bir gün

Dünya Bankası Başkanı olamayacağınızı
söylemesine izin vermeyin.''

Teşekkür ederim.

(Alkış)

Sizi bir fikirle bırakmama izin verin.

Geldiğim ülke eskiden
dünyanın en fakir ülkesiydi.

Dünya Bankası Başkanıyım.

Ardımdan merdiveni itemem ve itmeyeceğim.

Bu acil bir konu.

Beklentiler yükseliyor.

Her yerde beklentiler artıyor.

Bu odadaki sizler, bizimle çalışın.

Gördüğünüz Zipline gibi çözümler
bulabileceğimizi biliyoruz

ve fakirlerin daha iyi bir dünyaya
atlamasına yardım edebiliriz

ama bu biz birlikte çalışmazsak olmayacak.

Gelecekteki ''sen',
özellikle de sizin çocuklarını...

Gelecekteki sen

dünyamızdaki tüm çocuklara

eşit fırsat yaratmak için
ne kadar duyarlı olabildiğimiz

ve empati kurabildiğimize bağlı olacak.

Çok teşekkür ederim.

(Alkış)

Teşekkürler. Teşekkürler.

(Alkış)

Chris Anderson: Sanırım insanlar

böyle bir konuşmayı

Dünya Bankası başkanından
duymayı beklemiyorlardı.

Bu çok iyiydi.

Ben sizin teklifinizde biraz daha
açık olmanızı rica edeceğim.

Bu odada bir çok yatırımcı
ve girişimci var.

Onlarla nasıl partner olacaksınız?
Teklifiniz nedir?

Jim Yong Kim: Biraz akademik
olabilir miyim?

CA: Tabii ki
JYK: İşte yaptıklarımız.

Mesela sigorta şirketleri
gelişen ülkelerde altyapı yatırımı için

asla yatırım yapmazlar
çünkü bu riski alamazlar.

Onlar sigorta satın alan insanların
parasını tutuyorlar.

Bu yüzden
İsveç Uluslarası Kalkınma Ajansı

bize biraz para verdi,

biz de bu parayı biraz daha arttırdık,
yüz milyon kadar yaptık,

ve ilk zararı biz üstlendik,
yani eğer işler kötü giderse

yüzde 10'luk zararı sadece biz alacaktık

ve geriye kalanlar güvende olacaktı.

Bu da yüzde 90'lık bir kısmın kesilerek

üçüz B yatırım puanı olması anlamdaydı.
Sigorta şirketleri yatırım yaptı.

Yani bizim yaptığımız,
bankanın parasını alıp

bazı araçların
riskini azaltmak için kullanıyoruz

ki dışarıdan da insanları
sürece dahil edebilelim.

Yani trilyonlarca dolar üzerinde
oturan sizler

bize gelin, olur mu?

(Kahkaha)

CA: Yani aslında baktığınız şeyler
gelişmekte olan ülkelerde

meslekler yaratacak
teklifler arıyorsunuz.

JYK: Kesinlikle. Kesinlikle.

Örneğin bunlar enerji sektörü altyapısı,

yollar, köprüler, limanlar.

Bu gibi şeyler meslekler
yaratmak için gerekli şeyler

ama bizim asıl dediğimiz

üzerinde çalıştığınız teknoloji

veya işletmenin

gelişen ülkelerde bir işlevi
olmayabileceğini düşünüyor olabilirsiniz

ama Zipline projesine bakın.

Ve Zipline olayı
kaliteli bir teknolojiden

kaynaklı olmadı.

Bu Rwandalılarla erken
çalışmaya başlamalarından

ve yapay zekayı kullanmaları
sayesinde oldu.

Önemli bir detay,
Rwanda'nın internet altyapısı çok iyi

ama bu şeyler kendi başına uçuyor.

Ve biz de bunu yapacağız,
Biz sizleri tanıştıracağız.

Hatta finansmanı dahi sağlayacağız.
Size bu konuda destek olacağız.

CA: Dünya Bankası bu gibi projelerden

yapmak için ne kadar harcamayı düşünüyor?

JYK: Chris sen beni her zaman böyle
bir şey söyletmeye çalışıyorsun.

CA: Başını belaya koymaya çalışıyorum.
JYK: Yapmaya çalıştığımız şu.

Fakir ülkelerde yatırım için,
en fakir ülkeler için,

yıllık 25 milyar ayırıyoruz.

Önümüzeki üç yıllık yatırımlarımız,

yılda 25 milyar.

Bu parayı nasıl daha etkili

kullanabileceğimiz hakkında
sizinle düşünmeliyiz

Size net bir rakam veremiyorum.
Bu tamamen fikirlerinizin kalitesine bağlı

Bu yüzden bize fikirlerinizi getirin

ve finansmanı sağlamanın çok zor
olacağını düşünmüyorum.

CA: Peki. Bunları en doğru
kişiden duydunuz.

Jim teşekkürler.
JYK: Teşekkürler. Teşekkürler.

(Alkışlar)