ประเทศของผมจะอยู่ใต้บาดาลเร็วๆ นี้ หากเราไม่ร่วมแรงกัน

สำหรับผู้คนในคิริบาติ การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศไม่ใช่ประเด็นสำหรับการถกเถียง ปฎิเสธ หรือออกกฎหมายห้าม แต่คือความเป็นจริงในทุกๆ วัน ประเทศเกาะยกตัวต่ำในมหาสมุทรแปซิฟิกแห่งนี้อาจจะจมอยู่ใต้น้ำในไม่ช้าเนื่องจากระดับน้ำทะเลที่สูงขึ้น ในการสนทนาอย่างเป็นกันเองกับ TED Curator คริส แอนเดอร์สัน ประธานาธิบดีคิริบาติ อโนท ทอง ได้อภิปรายถึงหายนะทางสภาพภูมิอากาศของประเทศของเขาและอนาคตทีน่าอันตราย "เพื่อที่จะจัดการกับการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ จะต้องเกิดการเสียสละ จะต้องมีความตั้งมั่น" เขากล่าว "เราจะต้องบอกแก่ผู้คนว่าโลกได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว"

เริ่มจากเล่าให้พวกเราฟัง
เกี่ยวกับประเทศของคุณได้เลยครับ

มันคือจุดสามจุดบนลูกโลกนั่น
จุดพวกนั้นค่อนข้างใหญ่ทีเดียวนะครับ

ผมคิดว่าแต่ละจุดน่าจะขนาด
ประมาณรัฐแคลิฟอร์เนียร์

เล่าให้เราฟังเกี่ยวกับคิริบาติสิครับ

ให้ผมได้เริ่มต้นจากการแสดงความขอบคุณ
สำหรับโอกาสที่ผมได้รับ

ในการแบ่งปันเรื่องราวของผมกับ
ผู้คนที่ใส่ใจกับมันจริงๆ

ผมคิดว่าผมได้แบ่งปันเรื่องราวของผม
กับหลายคนเหลือเกินที่ไม่ได้ใส่ใจกับมันนัก

คิริบาติประกอบด้วยสามหมู่เกาะ

หมู่เกาะกิลเบิร์ททางตะวันตก

เรามีหมู่เกาะฟินิกซ์อยู่ตรงกลาง

และหมู่เกาะไลน์ทางตะวันออก

ถ้าจะให้พูดตรงๆ เนี่ย
คิริบาติน่าจะเป็นประเทศเดียว

ที่อยู่ในสี่มุมโลกจริงๆ

เพราะเราอยู่ทั้งในซีกโลกเหนือ
และในซีกโลกใต้

และยังอยู่ทั้งทางตะวันตกและตะวันออก
ของเส้นแบ่งเขตวันสากล

เกาะทั้งหมดในหมู่เกาะเหล่านี้
เป็นเกาะปะการังรูปวงแหวน

สูงโดยเฉลี่ยประมาณ
สองเมตรเหนือระดับน้ำทะเล

นี่ก็คือแผ่นดินที่เรามี

โดยส่วนใหญ่จะกว้างไม่เกินสองกิโลเมตร

ทีนี้ ในหลายๆ สถานการณ์ ผู้คนจะถามผมว่า

"ก็ถ้าคุณกำลังลำบาก
ทำไม่ถึงไม่อพยพเข้าไปในเกาะล่ะ"

พวกเขาไม่เข้าใจหรอกครับ

พวกเขาไม่เห็นภาพว่า
มีปัจจัยอะไรเข้ามาเกี่ยวข้องบ้าง

พอทะเลยกตัวขึ้น พวกเขาก็บอกว่า
"คุณก็อพยพเข้าไปในเกาะได้นี่"

แล้วนี่ก็คือสิ่งที่ผมบอกพวกเขา

ถ้าเราอพยพเข้าไปในเกาะ
เราก็จะตกทะเลอีกฝั่งหนึ่ง เข้าใจไหม

แต่นี่เป็นปัญหาประเภทที่
คนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจ

เพราะฉะนั้นนี่ก็คือภาพของ
ความบอบบางของมัน

เมื่อไรที่คุณเริ่มตระหนักได้ว่า

ประเทศของคุณอาจจะ
มีอันตรายรออยู่ข้างหน้า

เรื่องการเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศนี่
ก็เป็นเรื่องที่พูดถึงกันมา

เป็นระยะเวลาสองสามทศวรรษแล้ว

ตอนที่ผมเริ่มเข้าทำงานเมื่อปี 2003

ผมก็เริ่มบรรยายเกี่ยวกับเรื่องนี้
ที่สมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติ

แต่ก็ไม่ได้กระตือรือร้นกับมันเท่าไร

เพราะว่าตอนนั้นยังมี
การถกเถียงในหมู่นักวิทยาศาสตร์อยู่

ว่ามันเกิดขึ้นจากฝึมือมนุษย์หรือไม่
แล้วมันเกิดขึ้นจริงหรือเปล่า

แต่ผมคิดว่าการอภิปรายในเรื่องนั้น
ได้ข้อสรุปไปพอสมควรในปี 2007

จากรายงานการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ
ฉบับที่ 4 ของ IPCC

ที่ระบุว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง
และเกิดจากฝีมือมนุษย์

และยังคาดการณ์ถึงสถานการณ์ที่
น่าเป็นห่วงมาก

สำหรับประเทศแบบผม

นั่นก็คือตอนที่ผมเริ่มจริงจังขึ้นมา

ในอดีต ผมได้บรรยายเกี่ยวกับมัน

พวกเราต่างก็เป็นกังวล

แต่เมื่อมีการคาดการณ์สถานการณ์
ขึ้นในปี 2007

มันก็ได้กลายเป็น
ปัญหาที่แท้จริงของพวกเรา

ทีนี้ การคาดการณ์ที่ว่านี้ก็คือว่า
เมื่อถึงปี 2100

ระดับน้ำทะเลจะสูงขึ้น
ประมาณสามฟุต

ในบางการคาดการณ์อาจสูงขึ้น
มากกว่านั้นด้วยซ้ำ

คุณจะพูดอย่างไรกับผู้คนที่พูดว่า

"สามฟุตแล้วยังไง

เฉลี่ยแล้วคุณก็สูงตั้งหกฟุตจากระดับน้ำทะเล

มีปัญหาตรงไหนล่ะ"

ผมคิดว่าทุกคนจะต้องเข้าใจก่อน

ว่าการที่น้ำทะเลสูงขึ้นมานิดเดียวเนี่ย

หมายถึงการสูญเสียแผ่นดินปริมาณมาก

เพราะว่าแผ่นดินส่วนใหญ่อยู่ต่ำ

นอกจากนั้นเนี่ย
ตอนนี้ยังมีกระแสคลื่นซัดเข้ามาด้วย

ดังนั้น มันไม่เกี่ยวกับว่า
ขึ้นมาแค่สองฟุต

ผมคิดว่าเรื่องที่คนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจเนี่ย

คือพวกเขาคิดว่า การเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ
เป็นเรื่องของอนาคต

พวกเราอยู่ต่ำสุดในสเปกตรัมครับ

แล้วมันก็มาถึงพวกเราแล้ว

เรามีชุมชนที่ไร้บ้านไปแล้ว

พวกเขาต้องอพยพ
และทุกครั้งที่มีการประชุมสภา

ผมก็ได้รับคำร้องเรียนจากชุมชนต่างๆ

ขอความช่วยเหลือในการสร้างกำแพงกั้นทะเล

หรือดูว่ามีอะไรที่เราจะทำได้บ้าง
กับบ่อน้ำจืด

เพราะว่ามันกำลังถูกทำลาย

ระหว่างการเดินทางไปยังเกาะต่างๆ

ผมได้เห็นร่องรอยความยากลำบาก

ของชุมชนที่สูญเสียพืชผลไป

บ่อน้ำจืดที่ปนเปื้อน

และผมเห็นชุมชนเหล่านี้จากไป
จำต้องอพยพย้ายถิ่น

ภายในห้าถึงสิบปีข้างหน้า

ไซโคลนยังพัดเข้าชายฝั่งของ
ประเทศนี้เป็นครั้งแรกด้วย

ทั้งหมดนี้มันเกี่ยวข้องกันใช่ไหมครับ
มันเกิดอะไรขึ้นกันครับ

เราตั้งอยู่บนเส้นศูนย์สูตร

และผมมั่นใจว่าพวกคุณหลายๆคน
เข้าใจว่า เมื่อเราอยู่บนเส้นศูนย์สูตร

เราควรจะอยู่ในเขตลมสงบ
ไม่ควรจะมีไซโคลนซัดเข้าชายฝั่งเรา

เราสร้างมันแล้วส่งมันไปทางเหนือ ไม่ก็ใต้

(เสียงหัวเราะ)

มันไม่ควรจะกลับมา

แต่นี่เป็นครั้งแรก
เมื่อต้นปีที่ผ่านมา

ไซโคลนแพมได้ทำลายวานูอาตู

และในระหว่างนั้น ขอบของมันก็ได้สัมผัส

เกาะที่อยู่ฝั่งใต้สุดของเราสองเกาะ

แล้วตูวาลูทั้งประเทศก็จมอยู่ใต้น้ำ
ตอนที่เฮอริเคนแพมซัดเข้าฝั่ง

แต่สำหรับเกาะทางใต้สุดของเราสองเกาะ

เราโดนคลื่นซัดเข้ามาครึ่งเกาะ

ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดมาก่อนเลย

นี่เป็นประสบการณ์ใหม่

และผมเพิ่งกลับมาจากเขตของผม

ผมได้เห็นต้นไม้งดงามมากมาย
ที่ยืนต้นมาหลายทศวรรษ

มันถูกทำลายอย่างราบคาบ

และนี่ก็คือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

แต่ผมคิดว่าเวลาที่เราพูดเรื่อง
ระดับน้ำทะเลยกตัวสูงขึ้น

เราคิดว่ามันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆ

มันมากับลม มากับคลื่น

มันมันก็ขยายใหญ่ได้

แต่สิ่งที่เรากำลังเห็นอยู่เนี่ย
คือการเปลี่ยนแปลงในรูปแบบสภาพอากาศ

ซึ่งอาจจะเป็นปัญหาที่เร่งด่วนกว่า

เราอาจจะต้องเผชิญกับมัน
เร็วกว่าปัญหาระดับน้ำทะเลยกตัว

เพราะฉะนั้น ประเทศนี้ก็กำลัง
เผชิญกับผลของมันในปัจจุบันนี้เลย

เมื่อคุณมองไปในอนาคต

คุณมีทางเลือกอะไรบ้างในฐานะประเทศหนึ่ง

ผมเล่าเรื่องนี้มาทุกปี

ผมคิดว่าผมได้ไปเยี่ยมเยือน--

ผมได้เดินทางรอบโลกเพื่อจะ
พยายามให้ผู้คนเข้าใจ

เรามีแผน เราคิดว่าเรามีแผน

และในโอกาสหนึ่ง
รู้สึกว่าผมได้พูดที่เจนีวา

ตอนนั้นมีสุภาพบุรุษคนหนึ่ง
ที่สัมภาษณ์ผม

ในรายการคล้ายๆอย่างนี้

และผมก็พูดว่า "เรากำลังคิด
จะทำเกาะลอยน้ำอยู่"

เขาคิดว่ามันตลก
แต่ใครคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า

"ไม่ นี่มันไม่ตลกนะ
ผู้คนเหล่านี้กำลังมองหาทางออกอยู่"

ผมก็กำลังคิดจะทำเกาะลอยน้ำอยู่

คนญี่ปุ่นสนใจที่จะสร้างเกาะลอยน้ำ

แต่ ในฐานะประเทศหนึ่ง
เรามีความตั้งมั่น

ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เราจะพยายามให้ถึงที่สุด

ที่จะยังคงอยู่ในฐานะประเทศ

เพื่อที่จะทำอย่างนั้น

เราจะต้องทำอะไรบางอย่างที่สำคัญมาก

และยิ่งใหญ่มากๆ

เราอาจจะต้องอาศัยอยู่บนเกาะลอยน้ำ

หรือเราอาจจะต้องถมเกาะให้สูงขึ้น
เพื่อที่จะอยู่เหนือน้ำ

ขณะที่ระดับน้ำทะเลสูงขึ้น
และพายุรุนแรงขึ้น

แต่ต่อให้ทำอย่างนั้น มันก็จะยากมากๆ

ที่จะได้รับทรัพยากรที่เราต้องการ

และการขอความช่วยเหลือเดียวก็คือ
การบังคับอพยพรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง

เราก็กำลังมองวิธีนั้นอยู่เหมือนกัน

เพราะว่าในกรณีที่ไม่มีใครยื่นมือมาช่วย

จากนานาชาติทั่วโลก

เราก็กำลังเตรียมตัวอยู่

เราไม่อยากถูกจับ
เหมือนกับที่กำลังเกิดขึ้นในยุโรป

เราไม่อยากจะอพยพเป็นจำนวนมาก
พร้อมๆ กันในเวลาอันสั้น

เราอยากจะให้ทางเลือกกับผู้คนในวันนี้

ใครที่อยากจะอพยพและเลือกทางนั้น

เราก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์
ที่ต้องบีบบังคับให้เขาอพยพ

โดยที่ยังไม่มีการเตรียมตัวอะไรก่อน

แน่นอน วัฒนธรรมของเราต่างไปมาก
สังคมของเราต่างไปมาก

และเมื่อเราอพยพไปยังสิ่งแวดล้อมที่แตกต่าง

วัฒนธรรมที่แตกต่าง

เราคงจะต้องปรับตัวมากเหลือเกิน

การบีบบังคับให้อพยพ
เคยเกิดขึ้นแล้วในประเทศของคุณ

และผมคิดว่าเพิ่งสัปดาห์นี่เอง

เมื่อวาน หรือเมื่อวานซืนเนี่ยแหละ

คุณได้ไปเยี่ยมเยือนผู้คนเหล่านี้

มันเกิดอะไรขึ้นครับ มันมีเรื่องราวอะไรอยู่

ครับ ผมขอโทษที ผมคิดว่ามีบางคนตั้งคำถามว่า

ทำไมคุณถึงแอบไปเยี่ยมที่นั่น

ผมมีเหตุผลที่ดีมาก
เพราะว่าเรามีชุมชนคนคิริบาติ

อาศัยอยู่ในส่วนนั้นของหมู่เกาะโซโลมอน

แต่นี่คือกลุ่มคนที่อพยพออกจาก
หมู่เกาะฟีนิกซ๋

ตั้งแต่ในยุค 1960s

ตอนนั้นแล้งหนักมาก จนผู้คนไม่สามารถ
อาศัยอยู่บนเกาะนั้นต่อได้

พวกเขาก็เลยต้องย้ายออกมา
และอาศัยอยู่ในหมู่เกาะโซโลมอน

การได้พบเจอคนเหล่านี้เมื่อวานนั้น
น่าสนใจมาก

พวกเขาไม่รู้ว่าผมเป็นใคร
ไม่เคยได้ยินชื่อผม

บางคนจำผมได้ภายหลัง

แต่ผมคิดว่า พวกเขามีความสุขมากทีเดียว

พวกเขาอยากจะมีโอกาสได้
ต้อนรับผมอย่างเป็นทางการ

แต่ผมคิดว่าสิ่งที่ผมได้เห็นเมื่อวาน
น่าสนใจมาก

เพราะผมได้เห็นคนของเรา

ผมพูดในภาษาของเรา
และแน่นอนพวกเขาโต้ตอบผมได้

แต่สำเนียงของพวกเขา เขาเริ่มที่จะ
พูดภาษาคิริบาติได้ไม่ชัดแล้ว

ตอนนั้นมีหญิงคนหนึ่งที่ฟันสีแดง

เธอกำลังเคี้ยวหมาก

ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เราไม่ทำกันในคิริบาติ

เราไม่เคี้ยวหมาก

ผมได้เจอครอบครัวที่แต่งงานกับคนท้องถิ่น

และนี้ก็คือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

เมื่อคุณเข้าไปสู่อีกชุมชนหนึ่ง
มันจะต้องเกิดความเปลี่ยนแปลง

มันต้องเกิดการสูญเสียอัตลักษณ์
อะไรบางอย่างไป

และนี่ก็คือสิ่งที่เราจะต้องคำนึงถึงในอนาคต

ถ้าและเมื่อเราอพยพ

มันคงจะเป็นวันที่สะเทือนใจมากทีเดียว

เพราะมีทั้งคำถามเกี่ยวกับอัตลักษณ์พวกนี้

ทั้งความสุขที่ได้พบคุณ และยังได้รู้สึก
อย่างชัดเจนขึ้นถึงสิ่งที่พวกเขาเสียไป

และมันช่างเป็นแรงบันดาลใจมากที่คุณบอกว่า
คุณจะต่อสู้จนถึงที่สุด

เพื่อที่จะรักษาชาตินี้ไว้บนพื้นที่หนึ่ง

นี่เป็นความหวังของเรา

ไม่มีใครหรอกที่อยากจะทิ้งบ้านไป

ดังนั้นมันจึงเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบาก
เหลือเกินสำหรับผม

ในฐานะผู้นำ คุณไม่สามารถจะวางแผน
ที่จะทิ้งเกาะของคุณ บ้านของคุณไปได้

จึงมีคนถามผมในหลายๆโอกาสว่า

"คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง"

และมันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลย

มันเป็นเรื่องสะเทือนใจ
และผมพยายามที่จะอยู่กับมันให้ได้

และผมรู้ว่าในบางครั้ง ผมถูกกล่าวหา
ว่าผมไม่ได้พยายามแก้ปัญหา

เพราะว่าผมแก้ปัญหาไม่ได้

มันเป็นสิ่งที่จะต้องร่วมแรงร่วมใจกัน

การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ
เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับทั้งโลก

แต่ช่างน่าเศร้า เมื่อประเทศ
ในสหประชาชาติ --

ผมได้เข้าประชุมกับประเทศในหมู่เกาะแปซิฟิก

ซึ่งรวมถึงออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ด้วย

เราได้ถกเถียงกัน

และมันกลายเป็นข่าวนิดหน่อย

เพราะว่าพวกเขาโต้เถียงว่า
การลดการปล่อยก๊าซ

เป็นสิ่งที่พวกเขาทำไม่ได้

เพราะมันจะส่งผลกระทบต่ออุตสาหกรรม

และผมก็เลยบอกกับพวกเขาว่า

โอเค ผมรับฟังคุณ

ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณพูด

แต่ได้โปรดพยายามเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดด้วย

เพราะถ้าคุณไม่ลดการปล่อยก๊าซลง

การอยู่รอดของเราก็จะเป็นอันตราย

เพราะฉะนั้น มันเป็นเรื่องของคุณ
ที่จะชั่งน้ำหนักเรื่องทางจริยธรรมพวกนี้

คุณจะเลือกอุตสาหกรรมหรือ
การอยู่รอดของมนุษย์

ผมถามคุณเมื่อวาน ว่าอะไรทำให้คุณโกรธ

คุณตอบว่า "ผมไม่โกรธอะไร"
แต่แล้วคุณก็หยุด

ผมคิดว่านี่ทำให้คุณโกรธ

ผมจะยกตัวอย่างจากที่ผม
เคยกล่าวไว้ที่สหประชาชาติ

ตอนนั้นผมโกรธมาก หงุดหงิดมาก
แล้วต่อมาก็หดหู่

ตอนนั้นมีความรู้สึกว่ามันช่างไร้ประโยชน์

ว่าเรากำลังต่อสู้โดยไม่มีหวังที่จะชนะ

ผมจะต้องเปลี่ยนวิธีการของผม

ผมต้องมีเหตุมีผลมากขึ้น

เพราะผมคิดว่าผู้คนจะฟัง
คนที่มีมีความเป็นเหตุเป็นผล

แต่ผมก็คงมีเหตุผลแบบสุดโต่ง
ไม่ว่านั่นจะคืออะไรก็ตามเถอะ

(เสียงหัวเราะ)

ทีนี้ แก่นสำคัญของอัตลักษณ์
ของประเทศคุณคือการหาปลา

ผมคิดว่าคุณได้พูดว่า ทุกคนมีส่วนร่วม
ในการหาปลา ไม่ทางได้ก็ทางหนึ่ง

เรากินปลาทุกวัน ทุกวัน

และผมคิดว่าไม่มีข้อกังขาเลยถ้าจะบอกว่า
อัตราการบริโภคปลาของเรา

น่าจะสูงที่สุดในโลก

เราไม่ได้ทำการปศุสัตว์มากนัก

เราจึงรับประทานปลาเป็นหลัก

นั่นก็คือ คุณพึ่งพาปลาเป็นหลัก
ทั้งในระดับท้องถิ่น

และเพื่อรายได้ของประเทศ

จากธุรกิจจับปลาทูน่าระดับโลก

ถึงอย่างนั้นก็ตาม ไม่กี่ปีที่แล้ว
คุณได้เลือกทำสิ่งที่สุดขั้วมาก

ช่วยเล่าให้เราฟังหน่อยสิครับ

ผมคิดว่าบางอย่างได้เกิดขึ้น
ที่หมู่เกาะฟินิกซ์นี้

ให้ผมอธิบายก่อนแล้วกันครับ
ว่าปลามีความหมายอย่างไรกับเรา

เรามีแหล่งประมงปลาทูน่าที่ใหญ่ที่สุด
แห่งหนึ่งที่เหลืออยู่บนโลก

ในมหาสมุทรแปซิฟิก ผมคิดว่าเรา
เป็นเจ้าของประมาณร้อยละ 60

ของแหล่งประมงปลาทูน่าที่เหลืออยู่

ซึ่งมันก็ยังไม่เป็นอันตรายกับบางสปีชีส์
แต่ไม่ทั้งหมด

คิริบาติเป็นหนึ่งในสาม
เจ้าของทรัพยากรรายใหญ่

เจ้าของทรัพยากรทูน่า

ณ ตอนนี้ เราได้รับประมาณ

ร้อยละ 80 ถึง 90 ของรายได้ของเรา

มาจากค่าผ่านทาง ค่าใบอนุญาต

จากรายได้ของประเทศคุณ

รายได้ของประเทศ

ที่ขับเคลื่อนทุกอย่างที่เราทำ

ทั้งรัฐบาล โรงพยาบาล โรงเรียน
อะไรก็แล้วแต่

แต่เราตัดสินใจที่จะปิดมันลง
และมันเป็นการตัดสินใจที่ยากมาก

ผมยืนยันได้เลยว่า ทั้งทางการเมือง
ทั้งในท้องถิ่น มันไม่ง่ายเลย

แต่ผมเชื่อมั่นว่ามันเป็นสิ่งที่เราต้องทำ

เพื่อที่จะรับประกันว่าการประมง
จะยังคงอยู่อย่างยั่งยืน

มีตัวบงชี้บางตัวที่ระบุว่า
บางสปีชีส์

โดยเฉพาะพันธุ์บิ๊กอาย
กำลังตกอยู่ในอันตรายอย่างมาก

พันธุ์ครีบเหลืองก็ถูกจับไปมาก

สกิปแจ๊กยังคงปลอดภัยอยู่

ดังนั้นเราก็เลยต้องทำแบบนั้น
นั่นเป็นเหตุผลที่ผมทำเช่นนั้น

อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ

ผมได้ขอร้องประชาคมนานาชาติว่า

เพื่อที่จะจัดการกับการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ
เพื่อจะต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ

จะต้องเกิดการเสียสละ
จะต้องมีความตั้งมั่น

ดังนั้น เมื่อผมขอให้ประชาคมนานาชาติเสียสละ

ผมก็คิดว่าเราเองก็จะต้องเสียสละเช่นกัน

ดังนั้นเราจึงเสียสละ

และการยกเลิกการประมงเพื่อการพาณิชย์

ในพื้นที่สงวนหมู่เกาะฟีนิกซ์

หมายถึงการสูญเสียรายได้

เรายังคงคำนวณกันอยู่ว่า
จะสูญเสียเท่าไหร่กันแน่

เพราะว่าเราได้ปิดมันไป
เมื่อต้นปีนี้

ดังนั้นเราจะได้เห็นปลายปีนี้

ว่าเราจะสูญเสียรายได้ไปเท่าไหร่

นั่นก็คือ มีหลายอย่าง
ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

ด้านหนึ่ง มันก็จะทำให้
การประมงไม่ตกอยู่ในอันตราย

คุณสามารถจะขึ้นค่าธรรมเนียม

ที่คุณตั้งสำหรับพื้นที่ที่เหลือได้เท่าไหร่

การเจรจาเป็นไปอย่างยากลำบาก

แต่เราก็สามารถขึ้นค่าธรรมเนียม
เรือประมงต่อวัน

ถ้าเรือประมงจะเข้ามาจับปลา
เป็นระยะเวลาหนึ่งวัน

เราได้ขึ้นค่าธรรมเนียมจาก
6,000 ดอลล่าร์ และ 8,000 ดอลล่าร์

เป็น 10,000 ดอลล่าร์ 12,000 ดอลล่าร์ต่อวัน

ก็คือมีการขึ้นราคาอย่างมากตรงนั้น

แต่ในขณะเดียวกัน ก็สำคัญ
ที่จะคำนึงว่า

ณ สถานที่ที่ในอดีตเรือประมงเหล่านี้

อาจจะจับปลาได้ 10 ตันต่อวัน

ตอนนี้ พวกเข้าอาจจะจับได้ 100 ตัน
เพราะประสิทธิภาพที่เพิ่มขึ้นมาก

ดังนั้นเราก็จะต้องตอบสนองไปในทางเดียวกัน

เราจะต้องระมัดระวังอย่างมาก
เพราะเทคโนโลยีก้าวหน้าไปมากเหลือเกิน

มีครั้งหนึ่งที่กองเรือบราซิล
ย้ายจากมหาสมุทรแอตแลนติกไปแปซิฟิก

พวกเขาทำไม่ได้

แล้วพวกเขาก็เริ่มทดลองว่า
จะทำได้ไหม

แต่ตอนนี้พวกเขามีวิธีแล้ว
เพราะพวกเขามีประสิทธิภาพมากขึ้น

ช่วยเล่าให้เราฟังหน่อยได้ไหมว่า
การเจรจานี่มันเป็นอย่างไร

เพราะว่าคุณต้องต่อสู้กับบริษัทต่างๆ

ที่มีเงินเป็นร้อยๆล้านดอลล่าร์
เป็นเดิมพัน

แล้วคุณยืนยันจุดยืนของคุณอย่างไร

คุณมีข้อแนะนำอะไร

ที่จะให้กับผู้นำที่กำลัง
จัดการกับบริษัทกลุ่มเดียวกัน

เกี่ยวกับการทำเพื่อประเทศของคุณ
ให้ได้มากที่สุด

ใช้ประโยชน์จากปลาให้มากที่สุดไหมครับ

มีคำแนะนำอะไรอย่างไรครับ

ผมคิดว่าเรามุ่งมองไปที่
การให้ใบอนุญาตเกินไป

เพื่อที่จะให้ได้อัตราผลตอบแทน

เพราะเงินที่เราได้จาก
ค่าใบอนุญาตนั้น

เป็นประมาณร้อยละ 10 ของ
มูลค่าที่จับได้

ณ ที่ท่าเรือ ไม่ใช่ในร้านค้า

และก็ได้ส่วนแบ่งแค่ร้อยละ 10

สิ่งที่เราพยายามจะทำมาตลอดหลายปี

คือเพิ่มการมีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมของเรา

ในการเก็บเกี่ยวผล ในระหว่างขั้นตอน

และสุดท้ายแล้ว ถ้าเป็นไปได้
ก็ในการตลาด

มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะผลักดันให้เกิดขึ้น

แต่เราก็กำลังพยายามทำเช่นนั้น

และใช่ คำตอบก็คือการ
เพิ่มประสิทธิภาพ

เพื่อที่จะเพิ่มอัตราผลตอบแทน
เราต้องมีส่วนร่วมมากขึ้น

เราจึงเริ่มทำอย่างนั้น

เราต้องกำหนดโครงสร้าง
อุตสาหกรรมขึ้นใหม่

เราจะต้องบอกผู้คนเหล่านี้ว่า
โลกได้เปลี่ยนไปแล้ว

วันนี้ เราอยากจะผลิตปลาด้วยตนเอง

ในขณะเดียวกัน สำหรับชาวประมง
พื้นถิ่นของคุณ

พวกเขายังสามารถจับปลาได้อยู่

แต่สำหรับพวกเขาแล้วธุรกิจเป็นอย่างไรครับ

มันลำบากขึ้นหรือเปล่า
พื้นที่ในทะเลลดลงหรือเปล่า

หรือมีการดำเนินการบนฐานของความยั่งยืนไหม

สำหรับการประมงพื้นบ้านนั้น

เราไม่ได้มีส่วนร่วมกับ
กิจกรรมการประมงทางพาณิชย์

ยกเว้นจัดหาสินค้าให้ตลาดท้องถิ่นเท่านั้น

การประมงทูน่านั้นทำเพื่อ
ตลาดต่างประเทศทั้งหมด

ส่วนมากเป็นในอเมริกา ยุโรป ญี่ปุ่น

ผมเองก็เป็นชาวประมง ตัวจริงเสียงจริง

และผมเคยจับทูน่าพันธุ์ครีบเหลืองได้

ตอนนี้ยากมากๆ ที่จะจับทูน่าครีบเหลืองได้

เพราะว่าพวกมันถูกยกขึ้นจาก
น้ำทีละร้อยๆตัน

โดยใช้แหอวน

นี่เป็นเด็กสาวสวยสองคนจากประเทศของคุณ

เมื่อคุณคิดถึงอนาคตของพวกเขา

คุณอยากจะบอกอะไรพวกเขา

และอยากจะบอกอะไรกับโลกครับ

ผมได้บอกกับโลกมาตลอด
ว่าเราจะต้องลงมือทำอะไรบางอย่างจริงๆ

กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับภูมิอากาศ

ที่เกิดขึ้นเพราะเรา
นี่เป็นเรื่องอนาคตของเด็กเหล่านี้

ผมมีหลาน 12 คนเป็นอย่างน้อย

ผมคิดว่าผมมี 12 นะ ภรรยาผมรู้ดี

(เสียงหัวเราะ)

และผมคิดว่าผมมีลูก 8 คน

นี่เป็นเรื่องอนาคตของเขา

ทุกวันผมได้เห็นหลานของผม
อายุประมาณเด็กสาวพวกนี้

ผมเองก็คิด

และผมก็โมโหขึ้นมาเป็นบางครั้ง ใช่ครับ

ผมคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา

และมันก็เป็นเรื่องของพวกเขา

ที่เราควรจะบอกทุกคน

ว่ามันไม่ใช่ความสนใจส่วนตัว
ของประเทศพวกเขา

เพราะน่าเศร้าที่หลายๆ ประเทศยังมอง
ว่าการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ

เป็นปัญหาระดับประเทศ ซึ่งมันไม่ใช่

นี่คือการถกเถียงที่เกิดขึ้น
ระหว่างเราและคู่เจรจาเมื่อไม่นานนี้

จากประเทศออสเตรเลียและนิวซีแลนด์

เพราะพวกเขาพูดว่า
"เราไม่สามารถลดมากกว่านี้ได้แล้ว"

นี่เป็นสิ่งที่หนึ่งในผู้นำ
ของออสเตรเลียกล่าว

ว่าพวกเขาได้ทำในส่วนของพวกเขาแล้ว
ว่าพวกเขาได้ลดลงแล้ว

ผมพูดว่า แล้วที่เหลือล่ะ
ทำไมคุณไม่เก็บมันไว้เองเสียเลย

ถ้าคุณสามารถเก็บก๊าซที่คุณปล่อยออกมา

ไว้ในเขตพื้นที่ของคุณ
ไว้ในขอบชายแดนของคุณ

เราจะไม่มีปัญหาเลย

คุณจะปล่อยมากแค่ไหนก็ทำเถอะ

แต่นี่คุณกำลังส่งมันมาทางเรา

และมันกำลังส่งผลกระทบต่อ
อนาคตของลูกหลายเรา

และแน่นอนว่า ผมคิดว่านั่นเป็น
หัวใจของปัญหาสภาพอากาศปัจจุบันนี้

สิ้นปีนี้ เราจะจัดการประชุมที่ปารีส

แต่จนกว่าเราจะมองเรื่องนี้
เป็นปัญหาระดับโลกได้

เพราะว่าเราสร้างมันขึ้นมา
โดยแยกกันเป็นประเทศๆ

แต่มันส่งผลกระทบต่อทุกคนทั้งหมด

แต่เราก็ยังปฏิเสธที่จะทำอะไรกับมัน

และจัดการกับมันแบบ
ปัญหาระดับชาติ

ซึ่งมันไม่ใช่ มันเป็นปัญหาระดับโลก

และเราจะต้องร่วมมือกันจัดการกับมัน

ผู้คนมีความสามารถในการตอบสนอง
กับกราฟและตัวเลขที่ต่ำมาก

และเราปิดใจจากมัน

แต่ด้วยอะไรบางอย่าง สำหรับคน
เราสามารถตอบสนองกับสิ่งนี้ได้ดีกว่า

และดูเหมือนว่ามันเป็นไปได้ทีเดียว
ที่ประเทศของคุณ

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นปัญหาใหญ่หลวง
ที่คุณกำลังเผชิญหน้าอยู่

คุณอาจจะเป็นไฟที่ส่องแสง
เตือนโลกอย่างเห็นได้ชัดที่สุด

และมีพลังที่สุด

ผมอยากจะกล่าวขอบคุณ
แทนพวกเขาทุกคน

สำหรับความเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยม
และสำหรับการมาที่นี่

ท่านประธานาธิบดี ขอบคุณมากครับ

ขอบคุณครับ

(เสียงปรบมือ)