Alles wat je denkt te weten over verslaving is fout

Wat is de echte oorzaak van verslaving -- aan alles, van cocaïne tot smartphones? Hoe kunnen we verslaving overwinnen? Johann Hari heeft onze huidige methodes zelf zien falen toen hij zijn geliefden zag worstelen met hun verslaving. Hij ging zich afvragen waarom we verslaafden zo behandelen, en of er een betere manier is. Hij deelt in deze erg persoonlijke talk hoe zijn vragen hem over heel de wereld brachten en enkele verrassende en hoopvolle manieren toonden om na te denken over een eeuwenoud probleem.

Een van mijn vroegste herinneringen

is dat ik een familielid wilde wekken
en hem niet wakker kreeg.

Ik was maar een kind
en begreep niet waarom,

maar naarmate ik ouder werd,

besefte ik dat ik
verslaafde familieleden had,

onder andere, later, aan cocaïne.

Ik denk er vaak over na,
vooral nu het exact 100 jaar geleden is

dat drugs eerst werden verboden
in de VS en Groot-Brittannië,

en toen in de rest van de wereld.

Het is een eeuw geleden dat we besloten

om verslaafden te straffen
en te laten lijden,

omdat we geloofden
dat het hen zou doen ophouden.

Een paar jaar geleden keek ik
naar een aantal verslaafden in mijn leven

en probeerde te bedenken
wat hen zou kunnen helpen.

Ik realiseerde me dat er
veel simpele vragen waren

die ik niet kon beantwoorden,

zoals, wat veroorzaakt verslaving?

Waarom gaan we door met een aanpak
die niet lijkt te werken?

Is er een betere oplossing?

Dus ik las er veel over,

maar ik kon geen goede antwoorden vinden.

Toen besloot ik naar mensen
over de hele wereld te gaan

die verslaving beleefd
en bestudeerd hebben

en te kijken wat ik van hen kon leren.

Ik besefte niet dat ik
meer dan 50.000 km zou reizen,

maar ik heb uiteindelijk
veel verschillende mensen ontmoet,

van een transgender crackdealer
in Brownsville, Brooklyn,

tot een wetenschapper
die hallucinogenen aan mangoesten geeft

om te zien of zij ze lusten --

wat zo blijkt te zijn, maar alleen
onder bepaalde omstandigheden --

tot het enige land dat alle drugs
heeft gedecriminaliseerd,

van cannabis tot crack: Portugal.

En wat me verbaasde,

was dat bijna alles we denken te weten
over verslaving, niet klopt.

Als we rekening houden
met de onderzoeksresultaten,

zullen we veel meer moeten veranderen
dan onze regelgeving.

Maar laten we beginnen
met wat ik dacht te weten.

Kijk naar deze middelste rij hier.

Stel je voor dat jullie 20 dagen lang
3 keer per dag heroïne zouden gebruiken.

De één ziet er al enthousiaster
dan de ander uit over dit vooruitzicht.

Geen zorgen, het is maar
een gedachte-experiment.

Stel dat jullie dat zouden doen.

Wat zou er gebeuren?

Een eeuw lang horen we
wat er dan zou gebeuren.

We denken dat door de chemische
weerhaken in heroïne,

je lichaam na enige tijd afhankelijk
van die weerhaken zou worden,

je zou ze fysiek nodig hebben,

en na die 20 dagen zouden jullie
allemaal verslaafd zijn. Toch?

Dat dacht ik.

Ik realiseerde me voor het eerst
dat er iets aan dit verhaal niet klopt

toen het me werd uitgelegd.

Als ik buiten straks word aangereden
en mijn heup breek,

krijg ik in het ziekenhuis
een hoop opiaten.

Opiaten zijn heroïne.

Eigenlijk veel betere heroïne
dan die van de straat,

want wat je van een dealer
koopt, is onzuiver.

Eigenlijk is daarvan heel weinig heroïne,

terwijl het spul van de dokter
medisch zuiver is.

En je krijgt het een hele tijd.

Velen hier in de zaal hebben zonder het
te beseffen, flink wat heroïne gebruikt.

Dit gebeurt overal in de wereld.

Als wat we geloven
over verslaving, klopt --

dat die mensen zijn blootgesteld
aan chemische weerhaken --

dan zouden ze verslaafd moeten raken.

Dit is in detail bestudeerd.

Het gebeurt niet.

Je hebt misschien gemerkt
dat je oma na haar heupoperatie

niet als junkie terugkwam.

(Gelach)

Toen ik dat hoorde,
leek het me zo gek,

zo anders dan alles dat ik dacht te weten.

Ik dacht dat het niet kon kloppen,
totdat ik Bruce Alexander ontmoette,

professor in de psychologie uit Vancouver,

die een ongelofelijk
experiment heeft uitgevoerd

dat ons erg helpt
dit probleem te begrijpen.

Professor Alexander legde me uit

dat het beeld van verslaving
dat we kennen,

voor een deel komt
van bepaalde experimenten

die eerder waren gedaan in de 20e eeuw.

Het zijn hele simpele experimenten.

Je kunt ze thuis doen,
in een sadistische bui.

Je geeft een rat in een kooi
twee waterflessen:

een met water, een met water
met heroïne of cocaïne erin.

De rat kiest bijna altijd water met drugs

en sterft bijna altijd binnen korte tijd.

Dus dan klopt het, toch?
Zo denken we dat het werkt.

In de jaren 70 zag professor Alexander
dit experiment, en hem viel iets op.

Hij zei: "We stoppen de rat
in een lege kooi.

Ze heeft niks te doen, behalve de drugs.

Laten we iets anders proberen."

Dus bouwde professor Alexander
een kooi die hij Rattenpark noemde,

die in feite de rattenhemel is,

met veel kaas, veel gekleurde ballen,

veel tunnels.

Cruciaal is dat ze veel vrienden hebben.
Ze kunnen veel seks hebben.

En ze hebben beide waterflessen,
gewoon water en water met drugs.

Maar hier komt het fascinerende:

in Rattenpark kiezen ze niet
voor het drugswater.

Ze drinken het bijna nooit.

Geen van de ratten drinkt het dwangmatig

en geen ervan neemt een overdosis.

Je gaat van bijna 100 procent
overdosis in isolatie

naar nul procent als ze gelukkig zijn
en een netwerk hebben.

Toen hij dit zag,
dacht professor Alexander

dat het misschien iets met de ratten was:
ze zijn anders dan wij.

Misschien niet zo anders
als we zouden willen,

maar gelukkig was er
een soortgelijk experiment

dat bij mensen precies
hetzelfde onderzocht,

namelijk de oorlog in Vietnam.

In Vietnam gebruikten 20 procent
van de Amerikaanse soldaten heroïne.

Aan de toenmalige berichtgeving zie je

dat ze zich zorgen maakten

dat er honderdduizenden junkies
in Amerika zouden neerstrijken

na de oorlog, wat logisch leek.

Die soldaten die veel heroïne gebruikten,
werden thuis gevolgd.

Het Algemeen Psychiatrisch Archief
heeft dit in detail onderzocht.

Wat gebeurde er met deze soldaten?

Het blijkt dat ze niet gingen ontwennen.
Ze hadden geen afkickverschijnselen.

95 procent stopte gewoon met gebruiken.

Als je het verhaal
over chemische weerhaken gelooft,

is dit helemaal niet logisch,
maar professor Alexander begon te denken

dat er iets anders achter verslaving zit.

Hij zei: "Wat als verslaving
niet om chemische weerhaken draait?

Wat als verslaving
te maken heeft met je kooi?

Wat als verslaving
een aanpassing aan je omgeving is?"

Een andere professor die hierover nadacht,
was Peter Cohen in Nederland,

die zei: "Misschien moeten we het
niet eens verslaving noemen.

Misschien moeten we het verbinding noemen.

Mensen hebben een natuurlijk
verlangen naar verbindingen,

en als we gelukkig en gezond zijn,
smeden we banden met elkaar,

maar als je dat niet kunt,

omdat je getraumatiseerd bent
of geïsoleerd of terneergeslagen,

bouw je een band op
met iets anders dat je oplucht.

Dat kan gokken zijn, of pornografie,

het kan cocaïne zijn,
het kan cannabis zijn,

maar je smeedt ergens een band mee,
omdat het in onze natuur zit.

Dat is waar we als mensen
naar verlangen."

In eerste instantie vond ik dit
een moeilijk te bevatten idee,

maar wat me helpt
het te begrijpen, is dit.

Kijk, ik heb bij mijn stoel
een fles water.

Velen van jullie hebben ook
flessen water bij jullie.

Vergeet de drugs en de oorlog tegen drugs.

Al die flesjes water zouden ook flesjes
wodka kunnen zijn. Volstrekt legaal, toch?

We zouden ons allemaal kunnen bedrinken,
wat ik ook zal doen hierna,

maar toch doen we dat niet.

Aangezien jullie je
het vermogen konden veroorloven

dat het kost een TED Talk bij te wonen,
hebben jullie allicht het geld

om de komende zes maanden
wodka te drinken.

En jullie zouden niet dakloos eindigen.

De enige reden dat je dat niet doet,

is niet dat iemand je tegenhoudt.

Het is omdat je banden en connecties hebt

waarvoor je aanwezig wilt zijn.

Je hebt werk waarvan je houdt.
Je hebt mensen van wie je houdt.

Je hebt gezonde relaties.

Een essentieel aspect van verslaving is,

en al het bewijs wijst in die richting,

dat je het niet kan verdragen
aanwezig te zijn in je leven.

Dit heeft hele belangrijke implicaties,

met name voor de oorlog tegen drugs.

In Arizona ging ik uit
met een groep vrouwen

die gedwongen werden T-shirts te dragen
met de tekst "Ik was drugsverslaafd"

en aan een ketting graven te graven
terwijl voorbijgangers ze bespotten.

Als deze vrouwen vrijkomen,
hebben ze een strafblad

zodat ze nooit meer
legaal werk zullen vinden.

Dit is natuurlijk een extreem voorbeeld,

maar bijna overal in de wereld

behandelen we verslaafden ongeveer zo.

We straffen ze, stellen ze te kijk,
geven hen een strafblad.

We creëren hindernissen op hun weg
naar het herstel van hun banden.

Een dokter in Canada, Dr. Gabor Maté,
een geweldige man, zei me:

"Als je een systeem wilde ontwerpen

om verslaving te verergeren,
zou het er zo uitzien."

Nou is er een plek waar ze
net het tegenovergestelde doen

en dus ging ik kijken hoe dat werkt.

In 2000 had Portugal een van de
ergste drugsproblemen in Europa.

Een percent van de bevolking was verslaafd
aan heroïne, wat onvoorstelbaar is.

Elk jaar probeerden ze het meer
zoals Amerika te doen.

Ze straften mensen, stigmatiseerden ze,
stelden ze meer te kijk,

en het werd elk jaar erger.

Tot de minister-president
en de oppositieleider samenkwamen

en zeiden: "Zo kunnen we niet verder,

in dit land met steeds meer
heroïneverslaafden.

Laten we een commissie
van wetenschappers en dokters

doen uitzoeken wat het probleem
echt zou oplossen."

Een commissie onder leiding
van de geweldige Dr. João Goulão

onderzocht al het nieuwe bewijsmateriaal.

Toen ze terugkwamen, zeiden ze:

"Decriminaliseer alle drugs,
van cannabis tot crack, maar" --

en dit is de cruciale stap --

"neem al het geld dat we besteedden
aan het isoleren van verslaafden,

aan het verbreken van banden,

en besteed het in plaats daarvan
aan het herstellen van de banden."

Dat is niet echt waar we aan denken
bij drugsbehandeling

in de VS of Groot-Brittannië.

Ze doen residentiële ontwenning,

ze doen psychologische therapie,
dat voegt wat toe.

Maar bovenal doen ze
het omgekeerde van wat wij doen:

ze creëren een groot aantal
banen voor verslaafden,

en microkredieten voor verslaafden
om bedrijfjes te starten.

Stel, je was vroeger automonteur.

Als je er klaar voor bent,
zeggen ze aan een garage:

neem hem voor een jaar aan
en wij betalen de helft van zijn loon.

Het doel was te zorgen
dat elke verslaafde in Portugal

iets had om 's ochtends
zijn bed voor uit te komen.

Toen ik in Portugal verslaafden ontmoette,

zeiden ze dat ze door
het herontdekken van een doel

de banden herontdekten en de relaties
met de grotere gemeenschap.

Dit jaar is het 15 jaar geleden
dat dit experiment begon

en de resultaten zijn er:

drugsgebruik door injectie
is afgenomen in Portugal,

volgens de British Journal of Criminology,

met 50 procent, vijf-nul procent.

Overdoses zijn ontzettend afgenomen,
HIV is afgenomen onder drugsverslaafden.

Verslaving is volgens elke studie
ontzettend afgenomen.

Een van de dingen waaraan je ziet
dat het werkt, is dat niemand in Portugal

terug wil naar het oude systeem.

Dat zijn de politieke implicaties.

Ik denk dat er daaronder nog een laag
implicaties van al dit onderzoek zit.

Mensen hebben steeds meer het gevoel
dat ze blootstaan aan gevaren

voor allerlei verslavingen:
aan hun smartphones,

aan shoppen of eten.

Voor het begin van deze talks,
dat weten jullie,

werd ons gezegd dat
onze smartphones uit moesten

en ik moet zeggen, velen van jullie
leken sterk op verslaafden

die te horen kregen dat hun dealer
er de volgende uren niet zou zijn.

Velen van ons voelen zich zo,
en het klinkt misschien gek --

ik vermeldde dat een gebrek aan banden
een belangrijke factor in verslaving is,

en het is gek om te zeggen
dat het toeneemt,

want wij zijn toch de meest
verbonden maatschappij ooit?

Maar ik begon steeds meer te denken
dat onze connecties,

of die we denken te hebben, een soort
parodie van menselijke connecties zijn.

Als je een crisis meemaakt,
zal je iets merken.

Het zullen niet je Twittervolgers zijn
die bij je komen zitten.

Het zullen niet je Facebookvrienden zijn
die je er bovenop helpen,

maar je vlees-en-bloed-vrienden,
met wie je diepe, genuanceerde,

complexe, face-to-face relaties hebt.

Milieuschrijver Bill McKibben
heeft daar veel over te zeggen.

Hij keek naar het aantal goede vrienden
dat de gemiddelde Amerikaan

denkt te kunnen bellen in een noodgeval.

Dat aantal is constant afgenomen
sinds de jaren 50.

De hoeveelheid vierkante meter
waarop een persoon leeft,

is constant toegenomen.

Ik denk dat dat een metafoor is

voor de keuze die we
als cultuur hebben gemaakt.

We hebben vrienden voor ruimte geruild,
connecties voor spullen geruild,

en als gevolg zijn we een van de meest
eenzame maatschappijen ooit.

Bruce Alexander, van het Rattenpark, zegt:

we hebben het bij verslaving altijd
over individueel herstel,

en het is goed om daarover te praten,

maar we moeten het veel meer
over sociaal herstel hebben.

Er is iets mis met ons, niet alleen
als individu, maar als groep.

We hebben een maatschappij
gecreëerd waarin voor velen

het leven meer
op de geïsoleerde kooi lijkt

en veel minder op Rattenpark.

Als ik eerlijk ben, is dit niet
waar het me om ging.

Ik was niet van plan de politiek
te bestuderen, of de maatschappij.

Ik wilde weten hoe ik
mijn geliefden kon helpen.

Toen ik terugkwam van deze reis
en dit alles had geleerd,

keek ik naar de verslaafden in mijn leven,

en als je eerlijk bent -- het is moeilijk
van een verslaafde te houden.

Er zijn velen in de zaal die dit weten.

Je bent vaak boos.

Een van de redenen
dat het zo'n gevoelig onderwerp is,

is omdat het ons na aan het hart ligt.

Diep in onszelf denken we allemaal
bij een verslaafde:

ik wou dat iemand je gewoon deed ophouden.

De scripts die we kennen
om met verslaafden om te gaan,

zijn zoals in de realityshow Intervention,
als jullie die ooit hebben gezien.

Ons hele leven wordt
bepaald door reality tv,

maar dat is een andere TED Talk.

Als je ooit Intervention hebt gezien:
het is een simpel concept.

Neem een verslaafde, alle mensen
in hun leven, zet ze bij elkaar,

confronteer ze met wat ze doen,
en zeg ze: als je niet verandert,

snijden we je af.

Ze pakken dus de verbinding
met de verslaafde aan,

en bedreigen die,
ze maken ze afhankelijk

van het feit dat de verslaafde
zich zo gedraagt zoals zij willen.

Ik begon te zien waarom
die benadering niet werkt.

Het leek me bijna alsof we
de logica van de oorlog tegen drugs

importeren in onze privélevens.

Dus ik dacht,
hoe kan ik Portugees zijn?

Wat ik probeer te doen --
niet altijd consequent,

en het is niet makkelijk --

is tegen de verslaafden in mijn leven zeggen

dat ik de band met hen wil versterken,

dat ik van ze houd,
of ze gebruiken of niet.

Ik houd van je, in welke toestand dan ook,

en als je me nodig hebt,
kom ik bij je zitten

omdat ik van je houd
en niet wil dat je alleen bent

of je alleen voelt.

De essentie van die boodschap --

je bent niet alleen, we houden van je --

moet aan de basis liggen
van onze omgang met verslaafden,

sociaal, politiek en individueel.

Al 100 jaar zingen we
strijdliederen over verslaafden.

Ik denk dat we al die tijd liefdesliederen
voor hen hadden moeten zingen,

want het omgekeerde van verslaving
is niet nuchterheid.

Het omgekeerde van verslaving
is verbondenheid.

Dankjewel.

(Applaus)