اختراع ساده ام، جهت امنیت پدربزرگم طراحی شده

شصت درصد افراد دچار فراموشی گم می شوند، مساله ای که می تواند فشار عظیمی روی بیمار و مراقبان وارد کند. در این سخنرانی جالب، شنونده این باشید که چطور مخترعی نوجوان به اسم کنت شینوزوکا با ایده خلاقانه اش به مشکل شب گردیهای پدربزرگ و عمه ای که از او مراقبت می کرد کمک کرد... و چطور امیدوار است به بقیه افراد مبتلا به آلزایمر کمک کند.

سریعترین تهدید در حال رشد سلامت آمریکایی ها چیست؟

سرطان؟ حمله قلبی؟ دیابت؟

در حقیقت جواب هیچ کدام از این ها نیست؛

بیماری آلزایمر است.

هر ۶۷ ثانیه،

یک نفر در آمریکا مبتلا به آلزایمر تشخیص داده می شود.

به طوری که در سال ۲۰۵۰ تعداد بیماران آلزایمر سه برابر می شود،

مراقبت از آنها، به اضافه بقیه جمعیت در حال پیر شدن

به چالش اجتماعی بزرگی تبدیل خواهد شد.

خانواده من به طور دست اول،

مشکلات مراقبت از یک بیمار آلزایمررا تجربه کرده است.

بزرگ شدن در خانواده ای از سه نسل.

من همیشه به پدربزرگم خیلی نزدیک بوده ام.

وقتی چهار سالم بود،

پدربزرگم و من در پارکی در ژاپن در حال قدم زدن بودیم،

وقتی او ناگهان گم شد.

اون ییکی از ترسناک ترین لحظاتی که در زندگی تجربه کرده ام،

و همچنین اولین مثالی بود که به ما خبر داد

پدربزگم بیماری آلزایمر داشت.

در ۱۲ سال گذشته وضع او بدتر و بدتر شد

و به خصوص سرگردانی های او برای خانواده من خیلی استرس زا بود.

عمه من، مراقب اصلی او

واقعا تقلا می کرد تا شب بیدار بماند و مراقب او باشد،

حتی گاهی نمی توانست او را در حال ترک تخت بگیرد.

من واقعا نگران سلامتی عمه ام شدم،

همینطور امنیت پدربزرگم.

شدیدا به دنبال راه حلی برای مشکلات خانواده ام بودم،

ولی نتوانستم پیدا کنم.

سپس، یک شب، حدود دو سال قبل

مراقب پدربزرگم بودم که دیدم در حال بلند شدن از تختش است.

وقتی پایش روی زمین آمد

فکر کردم، چرا یک سنسور فشار زیر پاشنه پای او قرار نمیدهم؟

وقتی او پایش را از تخت خارج کند و روی زمین بگذارد

سنسور فشار، افزایش فشار بوجود آمده توسط وزن بدن را شناسایی میکند

و بعد یک هشدار شنیداری را به صورت بیسیم به موبایل مراقب میفرستد.

به این ترتیب، عمه من می توانست بهتر شب ها بهتر بخوابد،

بدون این که نگران سرگردانی های پدربزرگم باشد.

حالا میخواهم نمایشی با این جوراب داشته باشم.

میتونم لطفا جوراب مدل رو روی صحنه داشته باشم؟

عالیست.

خوب وقتی که بیمار روی زمین قدم میگذارد--

(بوق)

هشدار به موبایل مراقب فرستاده میشود.

ممنون. (تشویق حاضرین)

ممنون، جوراب مدل.

این یک نقاشی از طراحی اولیه من است.

انگیزه من برای ساخت تکنولوژیی بر اساس سنسور

احتمالا از عشق مادامالعمر من برای سنسورها و تکنولوژی ریشه می گیرد.

وقتی شش سالم بود،

یکی از دوستان خانوادگی بزرگسال در دستشویی زمین خورد

و صدمات جدی متحمل شد،

من نگران پدربزرگ و مادربزرگم شده بودم

و تصمیم برای اختراع یک سیستم دستشویی هوشمند گرفتم.

سنسورهای حرکتی درون کاشی های کف دستشویی نصب می شدند.

برای تشخیص زمین خوردن بیماران سالخورده در دستشویی ها

چون در آن زمان فقط شش سال داشتم

و هنوز از مهدکودک فارغ التحصیل نشده بودم،

منابع و ابزارهای لازم برای تبدیل ایده ام به واقعیت نداشتم.

با این حال، تجربه تحقیق من

علاقه محکمی برای استفاده از سنسورها در کمک به میانسالان در من ایجاد کرد.

من واقعا عقیده دارم سنسورها میتوانند کیفیت زندگی میانسالان را بهبود بخشند.

وقتی طرح ام را برای بررسی ارائه کردم متوجه شدم با سه چالش اصلی روبرو هستم

اول، ساخت یک سنسور

دوم، طراحی مدار

و سوم، برنامه نویسی یک برنامه موبایل.

در حقیقت باعث شد متوجه شوم که پروژه من سخت تر از

چیزی بود که در ابتدا به آن فکر کرده بودم.

ابتدا، باید یک سنسور نازک و قابل انعطاف و قابل پوشیدن میساختم

که به راحتی زیر پای بیمار قرار بگیرد.

بعد از تحقیق و آزمایش گسترده مواد مختلف مثل لاستیک،

که متوجه شدم برای به راحتی پوشیدن در کف پا خیلی ضخیم بود

تصمیم گرفتم تا سنسوری فیلمی چاپ کنم.

با ذرات جوهری هادی الکتریکی حساس به فشار

وقتی فشار اعمال میشود، هدایت بین ذرات افزایش می یابد.

بنابراین، میتوانستم مداری طراحی کنم تا فشار را اندازه گیری کند.

بوسیله اندازه گیری مقاومت الکتریکی

بعد، باید یک مدار بیسیم الکتریکی قابل پوشیدن طراحی میکردم،

ولی ارسال سیگنال بیسیم مقدار زیادی انرژی استفاده می کند

و باتری های سنگین و بزرگی نیاز دارد.

خوشبختانه، توانستم از تکنولوژی کم مصرف بلوتوث پی ببرم

که با توان خیلی کم و باتری اندازه سکه کار می کند.

از قطع شدن سیستم در نیمه شب جلوگیری می کرد.

درآخر، باید یک برنامه موبایل میساختم که ضرورتا

موبایل مراقب را به یک مانیتور از راه دور تبدیل کند.

برای این باید دانش برنامه نویسی جاوا و ایکس-کد خودم را گسترش میدادم،

همچنین باید برنامه کد نویسی برای دستگاه های کم مصرف بلوتوث را یاد میگرفتم.

بوسیله تماشای ویدیوهای یوتیوب و خواندن کتاب های گوناگون

با تجمیع این اجزا، توانستم دو نمونه اولیه موفق بسازم.

یکی که سنسور درون جوراب جاسازی شده است

و یکی دیگر که توسط اجتماع سنسورهای قابل به هم پیوستن

که می تواند با چسبیدندن با کف پای بیمار

ارتباط برقرار کند.

من دستگاه را حدود یک سال است روی پدربزرگم امتحان کرده ام

و نرخ موفقیت صد درصدی داشته است.

در تشخیص بیش از ۹۰۰ مورد از سرگردانی های او

طی تابستان گذشته. من توانستم نسخه اولیه دستگاهم را آزمایش کنم

در چندین موسسه مراقبتی در کالیفرنیا

و در حال حاضر در حال ترکیب بازخورد هستم

برای قابل عرضه تر کردن این محصول.

آزمایش دستگاه روی چندین بیمار

باعث شد متوجه شوم که نیاز به ابداع روش هایی

برای مردمی که نمی خواهند در موقع خواب جوراب بپوشند، دارم.

خوب، سنسور دیتا، جمع آوری شده از چندین بیمار

می تواند برای بهبود مراقبت از بیمار مناسب باشد.

همچنین منجر به علاج احتمالی این بیماری شود.

برای مثال، در حال حاضر مشغول انجام آزمایش رو

هم بستگی تناوب سرگردانی های شبانه

و رژیم و فعالیت های روزانه آن ها هستم.

چیزی که هرگز فراموش نمیکنم وقتی است که

دستگاهم اولین سرگردانی شبانه پدربزرگم رو گرفت.

در آن لحظه، من واقعا توسط قدرت تکنولوژی در جهت

تغییر زندگی برای بهتر شدن شگفت زده بودم.

مردم در حال زندگی با سلامت و خوشحالی

و این دنیایی است که من تصور می کنم.

خیلی ممنون از شما.

(تشویق حاضرین)