Dlaczego będziemy polegać na robotach

Panikarze wykorzystują obawę, że roboty zastąpią ludzi na stanowiskach pracy. W rzeczywistości mogą się one stać niezbędnymi partnerami, uwalniając nas od prozaicznych i mechanicznych czynności. Rodney Brooks pokazuje, że może to być korzystne, biorąc pod uwagę, że maleje liczba osób w wieku produkcyjnym, a wzrasta w wieku emerytalnym. Przedstawia Baxtera, robota z ruchomymi oczami i rękoma reagującymi na dotyk, który może pracować ze starszymi ludźmi, a także nauczyć się pomagać im w domu.

Arthur C. Clarke,

sławny pisarz science fiction z lat 50.,

powiedział: "Przeceniamy
technikę na krótką metę,

a na dłuższą jej nie doceniamy".

Myślę, że strach przed utratą pracy

na rzecz robotów i sztucznej inteligencji

wynika z krótkowzrocznego
przecenienia technologii.

Martwię się, czy zdążymy
stworzyć potrzebną nam technologię.

Demografia każe nam
zapełnić wiele stanowisk,

a przyszłe społeczeństwo trzeba budować

na stalowych barkach robotów.

Dlatego boję się, że nam ich zabraknie.

Strach przed utratą pracy

przez technikę nie jest nowy.

W 1957 r. powstał film

ze Spencerem Tracy i Katharine Hepburn.

Wiecie, jak się skończył.

Spencer Tracy przyniósł komputer

typu ówczesnego mainframe,

do pomocy bibliotekarzom,

którzy mieli odpowiadać na pytania typu:

"Jak nazywają się renifery św. Mikołaja?".

I oni to sprawdzali.

Komputer miał im w tym pomóc.

Oczywiście komputer z 1957 r.
słabo się do tego nadawał.

Bibliotekarze bali się,
że ich stanowiska znikną.

Nic takiego się nie stało.

Ilość stanowisk dla bibliotekarzy wzrastała

jeszcze przez wiele lat.

Dopiero po pojawieniu się Internetu,

sieci WWW i wyszukiwarek,

zapotrzebowanie na bibliotekarzy spadło.

W 1957 r. nie doceniono poziomu techniki,

którą będziemy nosić przy sobie.

Błyskawicznie znajdujemy odpowiedzi,

czy to o imiona reniferów,

czy cokolwiek innego.

Przy okazji, pensje bibliotekarzy w USA

wzrosły szybciej niż płace innych zawodów

w tym samym okresie,

bo bibliotekarze zostali

partnerami komputerów.

Komputery stały się ich narzędziami,

dzięki nim mogli pracować efektywniej.

To samo nastąpiło w biurach.

Wówczas używano arkuszy kalkulacyjnych.

Były to arkusze papieru,

na których ręcznie podliczano dane.

Stało się coś interesującego.

Podczas rewolucji komputerowej w latach 80.

programy arkuszy przystosowano do urzędników,

nie żeby ich zastąpić,

tylko żeby umożliwić im programowanie.

Urzędnicy zostali programistami
arkuszy kalkulacyjnych.

Zwiększyło to ich możliwości.

Bez dokonywania żmudnych obliczeń

mogli robić o wiele więcej.

Dziś zaczynamy zauważać roboty
w codziennym życiu.

Po lewej widzimy robota PackBot firmy iRobot.

Gdy żołnierze w Afganistanie czy Iraku

natkną się na bombę,

nie muszą wkładać kombinezonu ochronnego

i trącać jej patykiem,

jak jeszcze w 2002 r.,

tylko wysyłają robota.

Roboty przejmują niebezpieczne zawody.

Po prawej są roboty TUG
firmy Aethon z Pittsburgha.

Są ich setki w szpitalach w USA.

Zabierają brudne prześcieradła do prania.

Zabierają brudne naczynia do kuchni.

Przynoszą lekarstwa z apteki.

Uwalnia to pielęgniarki i ich pomocnice

od rutynowych i mechanicznych czynności,

i mogą więcej czasu poświęcić pacjentom.

Roboty stały się wszechobecne.

Ludzie nadal się boją robotów w fabrykach,

bo przebywanie wśród nich
może być niebezpieczne.

By je programować,

trzeba rozumieć 6-wymiarowe wektory i kwateriony.

Zwykli ludzie nie mogą się z nimi porozumiewać.

To rodzaj techniki, która poszła w złym kierunku.

Odsunęła pracownika od techniki.

Uważam, że należy poszukiwać techniki,

z którą zwykli pracownicy mogą współdziałać.

Chcę opowiedzieć o Baxterze.

Baxter to robot pierwszej fali,

z którym zwykli ludzie

mogą współpracować w przemyśle.

Baxter jest tutaj.

To jest Chris Herbert

z firmy Rethink Robotics.

Mamy tam taśmociąg.

Jeśli światło nie jest zbyt ostre.

O! Już jest. Podnosi przedmiot z taśmy.

Przyniesie i położy to tutaj.

Potem wróci, by sięgnąć po drugi przedmiot.

Baxter ma zarysy zdrowego rozsądku.

Widzicie, co robi z oczami?

Są na tamtym ekranie.

Patrzą tam, dokąd zmierza robot.

Osoba, która z nim współpracuje, rozumie,

po co sięgał i nie jest zaskoczona jego ruchami.

Teraz Chris zabiera przedmiot z dłoni robota,

a Baxter nie próbuje go odłożyć.

Zrozumiał, że musi wrócić po następny.

Ma trochę rozsądku i podnosi przedmiot.

Interakcje z Baxterem są bezpieczne.

Nie zrobilibyście tego z robotem przemysłowym.

Ale z Baxterem to nie boli.

Jest świadomy siły i wie, że Chris tam jest,

nie przepycha go i nie krzywdzi.

Najciekawszy jest interfejs użytkownika.

Chris złapie go za drugie ramię.

Ramię wchodzi w tryb siły zerowej

z kompensacją grawitacji,

a na ekranie pojawia się grafika.

Po lewej stronie ekranu są ikonki,

kontrolujące pracę prawej ręki.

Chris da mu coś i przeniesie tutaj,

naciśnie przycisk i wypuści trzymany przedmiot.

Robot rozumie, że ma to odłożyć.

Umieszcza tam ikonkę.

Chris podchodzi i zaciska palce robota

a robot rozumie, że ma to podnieść.

To sprawia, że przesuwa ikonkę tutaj.

Chris nakreśli obszar,

z którego robot ma podnosić przedmioty.

Robot sam wnioskuje, gdzie ma szukać.

Nie trzeba wybierać opcji z menu.

Teraz przećwiczy wygląd tego przedmiotu,

a my będziemy kontynuować.

Teraz opowiem,

jak wygląda praca w fabrykach.

Codziennie wysyłamy takie roboty

do fabryk w całym kraju.

To jest Mildred.

Mildred pracuje w fabryce w Connecticut.

Przez ponad 20 lat pracowała przy taśmie.

Po godzinie z pierwszym robotem przemysłowym

zaprogramowała go

do wykonywania niektórych prac.

Przekonała się, że naprawdę lubi roboty.

Robot wykonywał proste, monotonne czynności,

które dawniej należały do niej.

Teraz robot robi je za nią.

Gdy rozmawialiśmy z robotnikami o tym,

jak poprawić interakcję z robotami,

pytaliśmy między innymi, czy chcą

żeby ich dzieci pracowały w fabrykach.

Powszechnie odpowiadano:

"Nie. Chcę dla nich lepszej pracy".

Mildred to typowa przedstawicielka

dzisiejszych robotników w USA.

Robotnicy są coraz starsi.

Niewielu młodych idzie pracować w fabrykach.

Ich obowiązki stają się coraz uciążliwsze,

więc potrzebują narzędzi,

z którymi można współpracować,

żeby stali się częścią rozwiązania

i żeby mogli nadal pracować,

a my nadal produkować.

W naszej wizji Mildred - robotnica taśmowa,

staje się trenerką robotów.

Rozszerzy kompetencje,

jak pracownicy biurowi w latach 80.

Obsługa tych narzędzi nie wymaga lat nauki.

Można się jej nauczyć w kilka minut.

Istnieją dwie siły,

zarazem zależne od woli i nieuniknione.

Są to zmiana klimatu i demografia.

Demografia naprawdę zmieni nasz świat.

To procent dorosłych w wieku produkcyjnym.

Wskaźnik obniżył się nieznacznie

w przez ostatnie 40 lat.

Ale przez następne 40 lat drastycznie spadnie,

nawet w Chinach.

Procent osób w wieku produkcyjnym

dramatycznie spada.

Odsetek emerytów bardzo szybko rośnie

bo pokolenie baby boom

wchodzi w wiek emerytalny.

Będzie przybywać osób na zasiłkach,

ubiegających się o świadczenia.

Co więcej, z wiekiem tracimy siły

i nie możemy pracować tak, jak dotychczas.

Statystyki dotyczące opiekunów pokazują

że opiekunowie starzeją się na naszych oczach.

Tak mówią statystyki.

Wzrasta ilość emerytów, a jednocześnie

spada ilość osób do opieki nad nimi.

Będziemy potrzebować pomocy robotów.

Nie myślę tutaj o robotach do towarzystwa,

tylko o wykonywaniu czynności,
które zwykle robiliśmy sami,

ale wiek zaczyna je utrudniać.

Noszenie zakupów z samochodu,
po schodach, do kuchni.

W późniejszym wieku

zawożenie nas w odwiedziny.

Robotyka pozwoli zachować godność w starości

dając kontrolę

nad praktycznym zastosowaniem robotów.

Starsi nie muszą polegać na ludziach,

których jest coraz mniej.

Będziemy spędzać więcej czasu

z robotami podobnymi do Baxtera

i pracować z nimi w codziennym życiu.

Tutaj Baxter, dobrze.

Za 40 lat będziemy polegać na robotach

jako części życia codziennego.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)