De nieuwe American Dream

Voor de eerste keer in de geschiedenis gelooft de meerderheid van de Amerikaanse ouders er niet in dat hun kinderen er beter aan toe zijn dan zij waren. Dit hoeft niet alarmerend te zijn, volgens journaliste Courtney Martin. Het is eerder een kans om een nieuwe aanpak te definiëren van werk en familie, die de nadruk legt op de gemeenschap en creativiteit. In een talk die ver buiten Amerika zal nazinderen, stelt ze dat het grootste gevaar niet is dat je er niet in slaagt de American Dream te bereiken, maar wel dat je een droom bereikt waar je zelf niet in gelooft.

Ik ben journaliste.

Ik ga graag op zoek
naar verborgen verhalen,

naar de levens die schuilgaan
achter de krantenkoppen.

Ik heb mij ook pas gesetteld.

Ik heb een partner,
met wie ik een baby heb.

De afgelopen jaren

heb ik willen uitzoeken

wat het goede leven inhoudt
in de éénentwingste eeuw.

Ik ben namelijk gefascineerd door
de morele en filosofische aspecten ervan.

Maar ook omdat ik op zoek ben
naar antwoorden voor mezelf.

We leven in gespannen tijden.

Voor de eerste keer
in de Amerikaanse geschiedenis

denkt de meerderheid dat hun kinderen
er niet beter aan toe zullen zijn

dan zijzelf.

Dit geldt zowel voor rijken
als voor armen, voor mannen en vrouwen.

Misschien stemt dat jullie wel droef.

Amerika heeft zich lang gewijd

aan het idee van economische vooruitgang.

Iedere generatie gaat met sprongen
vooruit op de vorige generatie.

Ze verdienen meer, kopen meer, zijn meer.

Die droom droegen we uit
over de hele wereld.

Dus erven kinderen in Brazilië,
China en zelfs Kenia

onze onverzadigbare drang

naar meer.

Maar toen ik deze historische cijfers
voor het eerst las,

stemde me dat eigenlijk niet droevig.

Het voelde als een provocatie.

'Er beter aan toe zijn',
volgens welke standaard?

Betekent dat een vaste job vinden,

waar je de rest van je leven
kan op rekenen?

Vaste jobs zijn bijna uitgestorven.

Mensen veranderen gemiddeld
iedere 4,7 jaar van baan.

Men schat dat tegen 2020

bijna de helft van de Amerikanen
als freelancer zal werken.

Misschien is 'er beter aan toe zijn'
niet meer dan een getal?

Draait het erom
zoveel mogelijk te verdienen?

Volgens die eenzijdige maatstaf
zijn we ook aan het falen.

Het mediaaninkomen per persoon
is al niet meer gestegen sinds 2000,

inflatie meegerekend.

Betekent 'er beter aan toe zijn'
een mooi huis met een tuin hebben?

Minder mensen slagen daarin.

In de Grote Recessie verloren
bijna vijf miljoen mensen hun huis.

Steeds meer mensen zijn niet meer bereid
om al die risico's te nemen,

hoewel ze daar in veel gevallen
wel toe gedwongen worden,

als ze 'n huis willen bezitten.

Nog nooit sinds 1995
bezaten zo weinig mensen een huis.

Dus we vinden geen vaste baan,

we verdienen niet meer zoveel geld,

en we wonen niet in grote, chique huizen.

De begrafenisklokken luiden al

boven al wat Amerika groot gemaakt heeft.

Maar...

zijn dat wel echt de beste maatstaven
om de grootsheid van een land te meten?

Of van een goed leven?

Wat Amerika groot maakt, is haar gave
om zichzelf steeds heruit te vinden.

In de nasleep van de Grote Recessie

hebben meer en meer Amerikanen bijgesteld
wat 'er beter aan toe zijn' betekent.

Blijkbaar spelen de gemeenschap
en creativiteit een belangrijkere rol

dan dollars of centen.

Maar laat me zeer duidelijk zijn:

De 14,8% Amerikanen die in armoede leven,
hebben geld nodig.

Dat is klaar en duidelijk.

We hebben allemaal nood aan
bescherming tegen uitbuiting

door werkgevers
en de financiële instellingen.

Niets van wat ik ga zeggen
betekent dat de kloof tussen arm en rijk

niets minder is dan simpelweg immoreel.

Maar...

al te vaak stopt de discussie hier.

We praten over armoede alsof het
een eenduidige ervaring is.

Alsof armen enkel slachtoffer zijn.

In mijn onderzoek
heb ik onder andere geleerd

dat de kunst van het goede leven

vaak het best wordt beoefend

door de meest kwetsbaren.

Als noodzaak de moeder is van innovatie,

dan geloof ik

dat recessie de vader kan zijn
van ons bewustzijn.

Het confronteert ons
met fundamentele vragen,

waarvoor we te lui of afgeleid zijn
om ze te stellen

in tijden van relatieve welvaart.

Hoe zouden we moeten werken?

Hoe zouden we moeten leven?

Of we het nu beseffen of niet,
we zoeken allen

naar antwoorden op deze vragen,

terwijl onze voorouders
over onze schouder meekijken.

Mijn overgrootvader was
een dronkaard in Detroit.

Af en toen had hij
een vaste baan in de fabriek.

Je gelooft het misschien niet,

maar hij had 21 kinderen

bij één vrouw, mijn overgrootmoeder.

Ze stierf aan eierstokkanker
toen ze 47 jaar was.

Ik ben nu zwanger van mijn tweede kind.

Ik kan me zelfs niet inbeelden
wat ze moet doorstaan hebben.

Als je 't eens wil uitrekenen,
ze had zes tweelingen.

Mijn grootvader, hun zoon,

zat als zakenman altijd op de baan.

Hij had nooit genoeg geld.

Mijn vader heeft vaak de deur moeten
openmaken voor schuldeisers

om te zeggen
dat zijn ouders er niet waren.

Hij heeft zijn zelf beugel verwijderd,
met een tang in de garage,

want zijn vader had niet genoeg geld

om naar de tandarts terug te keren.

Het kan dus niet verbazen dat mijn vader

gespecialiseerd was
in faillissementsrecht.

Zoiets kan je niet uitvinden, toch?

Hij wou absoluut
een goede basis voorzien

voor mij en mijn broer.

Ik stel deze vragen met het moeilijke pad
van mijn voorouders in gedachten.

Mijn ouders hebben ons behoed
van financiële zorgen.

Hierdoor konden we vragen stellen,
risico's nemen, en de sprong wagen.

Ironisch genoeg, en waarschijnlijk
vaak tot hun frustratie,

is het die toewijding aan standvastigheid

die me de waarde ervan
in vraag liet stellen.

Of minstens de waarde die we
eraan schonken in het verleden,

in de 21ste eeuw.

Laat me even ingaan op de eerste vraag.

Hoe zouden we moeten werken?

We zouden moeten werken
als onze moeders.

Dat klopt. We hebben de afgelopen decennia

geprobeerd om vrouwen te integreren
in een bedrijfswereld geleid door mannen.

Ze deden veel moeite
om erbij te horen.

Anderen stippelden een meer
onconventionele weg uit

en zochten een evenwicht
tussen zin en geld,

met genoeg flexibiliteit om te doen
wat ze moesten doen

voor diegenen waarvan ze houden.

Mijn moeder noemde het
'zorgen dat het werkt'.

Loopbaanbegeleiders noemen dat vandaag
een 'portfoliocarrière'.

Hoe je het ook wil noemen,

steeds meer mannen hunkeren
naar zo'n vol, zij het druk, leven.

Ze voelen de plicht en het verlangen
om een aanwezige vader en zoon te zijn.

Kunstenares Ann Hamilton zei

dat werken een manier van weten is.

Werken is weten.

Anders gezegd, we werken aan datgene

dat we kennen van de wereld.

Als dat klopt, en ik denk van wel,

dan hebben vrouwen die meer
voor de kinderen hebben gezorgd,

of voor zieken en ouderen,

meer dan anderen
de voordelen ondervonden

van de meest diepgaande vorm
van kennis die er is.

Ze kennen de menselijke aard.

Door zorg voorop te stellen,

eisen nu ook mannen hun plaats op

in alle gebieden
van het menselijk bestaan.

Nine-to-fivejobs zijn dus niet langer
aan iedereen besteed.

Prikklokken worden overbodig,
net als carrièreplanning.

Iedere dag ontstaan nieuwe sectoren
en sterven er andere uit.

En dat gaat steeds sneller.

We moeten ophouden
met kinderen te vragen

wat ze willen worden
als ze groot zijn.

We moeten ze vragen hoe ze willen zijn
als ze groot zijn.

Hun werk zal constant veranderen.

De enige zekere factor zijn zijzelf.

Hoe beter ze hun gaven kennen,

en gelijkgestemden vinden
om mee samen te werken,

hoe beter ze eraan toe zullen zijn.

Nadien moeten we ook
het sociale vangnet heruitvinden,

zodat het past in onze
gefragmenteerde economie.

We willen een overdraagbare
ziekteverzekering

en een beleid dat erkent
dat iedereen kwetsbaar mag zijn,

of mag zorgen voor de zwakken,

zonder in de armoede te belanden.

We moeten een universeel basisinkomen
echt overwegen.

We moeten onze arbeid anders organiseren.

De belofte van een arbeidswereld
die werkelijk aansluit

bij de waarden van de 21e eeuw,

-- niet het archaïsche idee om
brood op de plank te brengen,

is nu meer dan ooit nodig.

Vraag het maar aan je moeder.

Hoe zit het met die tweede vraag?

Hoe horen we te leven?

We zouden moeten leven

zoals onze geïmmigreerde voorouders.

Toen zij in Amerika aankwamen,

moesten ze vaak een kamer delen,
zien te overleven, voor de kinderen zorgen

en alle hongerige magen zien te vullen,

hoe weinig voedsel men ook had.

Maar ze hadden gehoord dat succes
betekent dat je je dorp achterlaat

en het iconische symbool
van de Amerikaanse Droom najaagt.

Het huisje met de tuin.

Zelfs vandaag is dat nog zo.

We dromen over succes en eigen bezit.

Maar als je het sentiment errond weghaalt,

zie je dat het ons enkel verdeelt.

Veel Amerikanen verwerpen
het huisje met het tuintje

en het bevoorrechte leven
dat zich erin afspeelt.

Ze eisen hun dorpsleven terug op,

en hun afhankelijkheid van elkaar.

Vijftig miljoen Amerikanen

wonen met meer dan één generatie
samen onder één dak.

Dit aantal is geëxplodeerd
tijdens de Grote Recessie,

maar blijkbaar houden sommigen
ook van die levensstijl.

Twee derde van de mensen die met
meerdere generaties onder één dak leven

zeggen dat het hun relatie
verbeterd heeft.

Sommigen delen hun huis,
niet met hun familie,

maar met anderen die geloven in de
economische en gezondheidsvoordelen

van samenwonen op dagelijkse basis.

CoAbode is een online platform voor
single moeders die hun huis willen delen

met andere single moeders.

Het telt al vijftigduizend gebruikers.

Mensen die ouder zijn dan 65 jaar
zijn zeer te vinden

voor deze nieuwe manieren van samenleven.

Ze begrijpen dat hun levenskwaliteit

afhangt van een mix
van eenzaamheid en solidariteit.

En eigenlijk geldt dat voor ons allemaal,

jong en oud.

We hebben lang gedacht dat we ons
moesten afzonderen om gelukkig te zijn.

Maar al het onderzoek
toont iets anders aan.

De gezondste, gelukkigste
en zelfs veiligste mensen,

wat betreft hun impact op het klimaat,
criminaliteit en al de rest,

die Amerikanen zijn
die samenleven met hun buren.

Ik heb dit zelf ervaren.

In de afgelopen jaren heb ik
in een 'cohousing community' gewoond,

middenin een veld kakibomen,

waar een braamstruik zich een weg
kronkelde in de openbare tuin,

pal in het midden van de binnenstad
van Oakland, trouwens.

Alle negen wooneenheden
zien er anders uit...

verschillende groottes en vormen.

Maar ze moeten zo groen mogelijk zijn.

Dankzij grote, zwarte
zonnepanelen op ons dak

bedraagt onze elektriciteitsrekening

minder dan vijf dollar per maand.

We zijn met z'n vijventwintig, van alle
leeftijden en politieke overtuigingen

en beroepen.

We wonen in huizen die alles hebben
wat andere huizen ook hebben.

Daar bovenop delen we

een industriële keuken en een eetruimte,

waar we tweemaal per week
samen eten.

Mensen aan wie ik dit vertel

reageren vaak op twee extreme manieren.

Ofwel vragen ze waarom
niet iedereen zo leeft.

Ofwel vinden ze dat het
totaal afschuwelijk klinkt,

en dat dat niets voor hen is.

Laat me jullie geruststellen: we hebben
veel respect voor de privacy van anderen.

Maar we zijn ook toegewijd aan wat we
'radicale gastvrijheid' noemen.

Niet het soort gastvrijheid
uit hotelreclames,

maar het soort gastvrijheid dat zegt
dat iedereen goed behandeld moet worden.

Punt uit.

Mijn grootste verrassing
bij dit leven in een commune?

Je deelt het hele huishouden,
de reparaties, het koken, het tuinieren,

maar je deelt ook de emotionele arbeid.

Je hangt niet langer af
van de traditionele familie-eenheid

om je emotionele noden
te vervullen.

Je kunt je wenden
tot zo'n twintig mensen

om bij te praten
na een moeilijke dag,

of na een aanvaring
met een grofgebekte leraar.

In onze gemeenschap trekken tieners vaak
naar andere volwassenen dan hun ouders

op zoek naar advies.

Bell hooks noemde dit
'revolutionair ouderschap',

de nederige erkenning

dat kinderen gezonder zijn
als ze een breder vangnet hebben

waar ze op kunnen terugvallen.

Het is gebleken dat de volwassenen
ook gezonder zijn.

Het is niet makkelijk

om de perfecte familie te moeten zijn
met een huisje en een tuintje.

We zijn de echte nieuwe rijken, denk ik.

Het draait minder om het investeren
in de perfecte familie,

maar meer om het investeren
in het imperfecte dorp.

Of dat nu samenwonen is met familie,

of in een cohousing community,

of simpelweg enkele buren
die elkaar echt willen kennen,

en voor elkaar zorgen.

Da's toch gewoon gezond verstand, niet?

En toch heeft geld ons dommer gemaakt

over elkaar de hand reiken.

De meest betrouwbare rijkdom

is te vinden binnen een relatie.

De nieuwe rijkdom is helemaal
geen individualistische toekomst.

Integendeel. Als je denk
dat je een mislukking bent,

dan heb ik goed nieuws voor je:

misschien ben je wel succesvol volgens
standaarden die je nog niet toepast.

Je bent dan wel geen veelverdiener,
maar wel een geweldige vader.

Je kan je geen droomhuis veroorloven,

maar je organiseert wel
legendarische buurtfeestjes.

Als je een schoolvoorbeeld
bent van succes,

dan zouden de vooruitzichten wel eens
slechter voor je kunnen zijn.

Je bent misschien een mislukking
volgens je eigen maatstaven,

maar die erkent de wereld niet.

Dat doe je enkel zelf.

Ik weet dat ik geen afspiegeling ben

van mijn overgrootmoeder,

die zo'n kort en heftig leven
heeft gekend,

al verdiende ik nog zoveel
dat ik me elke luxe kon veroorloven.

Maar je kunt lijden niet afkopen,
of betekenis kopen.

Er is geen huis groot genoeg

om de pijn uit te wissen
die zij moet gevoeld hebben.

Ik kan haar eren

door mijn leven zo geëngageerd
en moedig mogelijk te leven.

Temidden de wijdverspreide onzekerheid

mogen we wel degelijk onzeker zijn.

Maar we kunnen deze onzekerheid
ons laten verzwakken,

of flexibeler maken.

We kunnen ons op onszelf terugplooien,

het vertrouwen verliezen
in de instellingen,

zelfs het vertrouwen in onszelf.

Of we kunnen ons openstellen

en geloven in de kracht om de hand
te reiken, te verbinden, te creëren.

Blijkbaar is het grootste gevaar

niet dat je de American Dream
niet waarmaakt.

Het grootste gevaar
dat je een droom waarmaakt

waar je eigenlijk niet in gelooft.

Doe dat dus niet.

Ga voor de moeilijkere optie.

Bouw een leven op voor jezelf
waarin wat je iedere dag doet,

wie je je liefde, oprechtheid
en energie geeft

overeenstemt met waar je in gelooft.

Dat, en niet het verdienen van veel geld,

is een ode aan je voor voorouders.

Dat is een mooie strijd.

Dank u.

(Applaus)