Brenda Brathwaite: Spelen om te begrijpen

Het is nooit gemakkelijk om de omvang van complexe tragedies over te brengen -- dus toen de dochter van Brenda Brathwite thuiskwam met vragen over slavernij, deed ze wat haar werk is -- ze ontwierp een spel. Op TEDxPhoenix beschrijft ze de verrassende doeltreffendheid van dit spel, en andere spellen, om de speler het verhaal echt te laten begrijpen.
(Gefilmd op TEDxPhoenix.)

Bij games denken we
aan van alles.

Je bent uit je hum, of kijkt uit
naar een nieuw spel.

Je bent te laat
blijven spelen.

Dit gebeurt mij ook allemaal.

Maar bij games denken we vaak

aan dingen als 'first-person shooters',

of de grote zogenaamde 'AAA' games,

of misschien game je op Facebook.

Aan deze werkten mijn partner en ik.

Misschien speel je Facebook-games.

Die maken wij.
Dit is een lichtere soort game.

Misschien denk je aan
de oersaaie bordspellen

die ons gijzelen tijdens de feestdagen.

Dit is zo'n oersaai bordspel

dat je kan spelen.

Of misschien ben je
in je woonkamer

op de Wii aan het spelen
met de kinderen.

Er bestaan zoveel verschillende games.

Daar denk ik over na.

Ik leef van games.
Ik heb het geluk

om dit al te doen sinds
mijn 15e, ook omdat ik

nog nooit een echte job gehad heb.

We zien games volledig terecht
als ontspanning,

maar laten we hier
even over nadenken.

Dit zijn de Olympische Spelen van 1980.

Ik weet niet waar jullie
toen waren, maar ik was

in mijn woonkamer. Het was
bijna een religieuze gebeurtenis.

Dit was toen de Amerikanen
de Russen versloegen.

En ja, technisch gezien
was dit een spel.

Hockey is een spel.
Maar was dit echt een spel?

Mensen huilden.
Mijn moeder huilde nooit

zo hard na een potje Monopoly.

Dus dit was een fantastische ervaring.

Zijn hier mensen uit Boston?

Toen de Boston Red Sox de 'World Series' wonnen

na, volgens mij, 351 jaar -

het was geweldig toen ze
de 'World Series' wonnen.

Ik woonde toen
toevallig in Springfield,

en het beste van alles was dat je
de deur van het vrouwentoilet sloot,

en het beste van alles was dat je
de deur van het vrouwentoilet sloot,

en 'Go Sox' op de deur las.
Ik dacht, echt?

Of als je je huis uitkwam -
want elke wedstrijd,

of bijna elke wedstrijd,
werd beslist in de verlenging.

Dus we stonden buiten
en alle lichten waren aan

in de hele buurt, en de aanwezigheid
op scholen ging omlaag:

kinderen bleven ervoor thuis.

Maar het zijn de Red Sox,
dan mag het toch?

Je hebt onderwijs, en
dan heb je de Red Sox,

en we weten
hoe die zich verhouden.

Dit was een geweldige ervaring.
Ja, het was een spel,

maar ze schreven
geen krantenartikels,

mensen zeiden niet:
"Nu kan ik sterven,

want de Red Sox hebben gewonnen."
Veel mensen deden dat ook.

Dus een spel betekent
meer voor ons.

Het heeft absoluut
meer betekenis.

Dit is een abrupte overgang.

Er waren drie jaar waarin ik
wel een echte baan had.

Ik leidde een departement van de universiteit
en gaf les in games - min of meer een echte job.

Ik leidde een departement van de universiteit
en gaf les in games - min of meer een echte job.

Ik kon praten over spellen maken
in plaats van ze te maken.

Ik was op een etentje,
want eten hoort erbij

als je een departement leidt,
en dat deed ik zeer goed.

Dus ik was op een etentje
met een kerel genaamd Zig Jackson.

Dit is Zig op de foto. Deze foto is ook van Zig.
Hij is fotograaf.

Dit is Zig op de foto. Deze foto is ook van Zig.
Hij is fotograaf.

Hij trekt door het land en maakt foto's

van zichzelf.
Je ziet hem hier staan

voor Zigs Indianenreservaat.

Dit is een van de traditionelere foto's.
Het is een regendanser.

Dit is een van mijn favoriete foto's.

Misschien heb je zoiets al eerder gezien.
Dit is een culturele uiting.

Misschien heb je zoiets al eerder gezien.
Dit is een culturele uiting.

Dit is een foto uit zijn 'Degradatie'-serie.

Wat me het meest fascineert
bij deze reeks, is --

kijk naar die kleine jongen daar.

Stel je eens voor.
We zien een traditionele Indiaan.

Ik wil even het ras
van die man veranderen.

Stel je voor dat hij een zwarte man is.

Dus: "Kom schat, ga even
op de foto met die zwarte man."

Oké? Echt niemand zou dat doen.

Dat is onvoorstelbaar. Zig, als Indiaan,

vindt dat ook onvoorstelbaar.
Zijn favoriete foto,

mijn favoriete foto van hem,
die ik hier niet heb,

is van een Indiaan die een blanke man
fotografeert die foto's maakt van Indianen. (Gelach)

is van een Indiaan die een blanke man
fotografeert die foto's maakt van Indianen. (Gelach)

Dus ik ben op een etentje
met deze fotograaf

en hij praatte met
een andere fotograaf

over een schietpartij

op een indianenreservaat.
Hij nam zijn camera mee

om foto's te maken, maar toen hij aankwam,
ontdekte hij dat hij het niet kon.

om foto's te maken, maar toen hij aankwam,
ontdekte hij dat hij het niet kon.

Hij kon het beeld niet vastleggen.
Ze waren aan het discussiëren

over deze vraag. Maak je de foto of niet?

Dat was fascinerend voor mij als gamedesigner,

omdat ik me nooit afvraag of ik een spel over
een moeilijk onderwerp moet maken of niet.

omdat ik me nooit afvraag of ik een spel over
een moeilijk onderwerp moet maken of niet.

Omdat we dingen maken
die tof zijn of die je

angst laten voelen, die pure opwinding.

Maar elk ander medium doet het.

Dit is mijn kind, Maezza.
Toen ze zeven was,

kwam ze op een dag thuis van school

en zoals elke dag vroeg ik haar:

"Wat heb je vandaag gedaan?"

Ze zei: "We hebben gepraat
over de Middenpassage."

Dit was een belangrijk moment.
Maezza's vader is zwart

en ik wist dat deze dag zou komen.
Ik verwachtte het niet

op haar zevende.
Waarom weet ik niet.

Ik vroeg haar:
"Wat vond je daarvan?"

Ze begon te vertellen.
De ouders in het publiek

zullen de sleutelwoorden wel herkennen.

De schepen vertrekken in Engeland,

ze gaan naar Afrika,
ze varen over de oceaan -

dat is dus de Middenpassage --
ze komen naar Amerika

waar de slaven worden verkocht, vertelt ze me.

Maar Abraham Lincoln
werd verkozen tot president en toen

voerde hij de Emancipatieproclamatie in
en nu zijn ze vrij.

Tien seconden stilte.

"Mag ik een spel spelen, mama?"

Ik dacht: is dat alles?

Dit is de Middenpassage -
een ongelofelijk belangrijk evenement,

en ze doet alsof er
een aantal zwarte mensen

op cruise gingen, zo klinkt het
min of meer voor haar. (Gelach)

op cruise gingen, zo klinkt het
min of meer voor haar. (Gelach)

Ik wou iets waardevollers, dus toen
ze vroeg of ze een spel mocht spelen, zei ik:

Ik wou iets waardevollers, dus toen
ze vroeg of ze een spel mocht spelen, zei ik:

"Ja." (Gelach)

Dus ik had al deze kleine stukjes.

Ik ben gamedesigner,
dus ik heb dit soort spullen in huis.

Dus ik zei: "Ja, je mag een spel spelen,"
en geef ze en vraag haar ze te beschilderen

Dus ik zei: "Ja, je mag een spel spelen,"
en geef ze en vraag haar ze te beschilderen

in verschillende families.
Dit zijn foto's van Maezza

toen ze - ik krijg er nog steeds kippenvel van.

Ze schildert haar kleine families.

Ik pak er enkele en zet ze op een boot.

Dit was de boot.
Hij was duidelijk snel gemaakt. (Gelach)

Het komt hierop neer:
ik nam enkele families

en ze zei: "Maar mama,
je vergeet de roze baby

en de blauwe papa en
je vergeet dit en dat.

en de blauwe papa en
je vergeet dit en dat.

Zij willen ook mee."
Ik zei:

"Nee schat, ze willen niet mee.
Dit is de Middenpassage.

Niemand wil de Middenpassage nemen."

Dus ze gaf me een blik
die enkel de dochter

van een gamedesigner
een moeder kan geven.

Terwijl we de oceaan oversteken
en de regels volgen,

beseft ze dat het er hevig aan toe gaat,

en ze zegt: "We halen het niet!"

Ze beseft dat we niet genoeg eten hebben,

dus ze vraagt wat ze moet doen.

Ik zeg: - ze is zeven, weet je nog -

"Ofwel zetten we
een paar mensen overboord,

ofwel hopen we
dat ze niet ziek worden

en halen we de overkant."

Die blik op haar gezicht,

toen ze zei -- na een maand,

dit is Maand van de Zwarte Geschiedenis --

na een maand zegt ze:

"Is dit echt gebeurd?"

Ik: "Ja."
Zij: "Dus als ik het bos uitkwam,"

-- dit zijn haar broer en zus --

"dan zouden Avalon en Donavan weg kunnen zijn?"
"Ja."

"Maar ik zou ze in Amerika terugzien?"
"Nee."

"Maar als ik ze zag? Konden we dan samenblijven?"
"Nee."

"Papa zou weg kunnen zijn."
"Ja."

Ze was gefascineerd.
Ze begon te huilen.

Ik begon te huilen.
Haar vader begon te huilen.

Iedereen huilde.
Hij verwachtte niet

thuis na zijn werk de Middenpassage
aan te treffen, maar ja. (Gelach)

thuis na zijn werk de Middenpassage
aan te treffen, maar ja. (Gelach)

We maakten dit spel
en ze begreep het.

Ze begreep het omdat
ze tijd doorbracht met deze mensen.

Het was geen abstract gedoe
in een brochure of een film.

Het was een zeer krachtige ervaring.

Dit is het spel, dat ik De Nieuwe Wereld noem,
want ik houd van die uitdrukking.

Dit is het spel, dat ik De Nieuwe Wereld noem,
want ik houd van die uitdrukking.

De Nieuwe Wereld was vast
niet zo spannend

voor de mensen die overkwamen
op de slavenschepen.

Maar toen dit gebeurde,
zag ik de hele planeet.

Ik was enthousiast. Ik maakte al 20 jaar spellen,
en toen besloot ik het weer te doen.

Ik was enthousiast. Ik maakte al 20 jaar spellen,
en toen besloot ik het weer te doen.

Mijn achtergrond is Iers.

Dit spel heet Síochán Leat,
'Vrede zij met jou'.

Het is de geschiedenis van mijn familie
in één spel.

Ik maakte nog een spel, 'Trein'.

Ik maakte een reeks van zes spellen

over moeilijke onderwerpen.

Dit is een must onder de moeilijke onderwerpen.
Zoek maar zelf uit waar het over gaat.

Dit is een must onder de moeilijke onderwerpen.
Zoek maar zelf uit waar het over gaat.

Ik maakte ook een spel over het Pad van Tranen.

Dit is een spel met 50.000 stukjes.

Ik was gestoord toen ik ermee begon,

maar ik ben nu halverwege.

Het is hetzelfde idee.
Ik hoop dat deze spellen cultuur bijbrengen.

Het is hetzelfde idee.
Ik hoop dat deze spellen cultuur bijbrengen.

Ik werk nu aan een spel --

ik zit er middenin,
ik word er helemaal gek van --

een spel dat Mexicaanse Keukenhulpjes heet.

Het was eerst een soort wiskundevraagstuk.

Dit is de economie van illegale immigratie.

Hoe meer ik leerde over de Mexicaanse cultuur --

mijn partner is Mexicaan --
hoe meer ik leerde dat

voedsel een basisbehoefte is voor ons allen,

ook voor Mexicanen,
maar het is veel meer dan dat.

Het is een uiting van liefde. --

God, ik raak veel meer overstuur
dan ik had gedacht.

Ik zal wegkijken van het beeld.

Het is een uiting van schoonheid,
het is hun 'ik hou van jou'.

Zo zeggen ze 'zorg'. Geen Mexicaan
praat over zijn oma

Zo zeggen ze 'zorg'. Geen Mexicaan
praat over zijn oma

zonder 'eten' te zeggen
in de eerste zin.

Voor mij is die mooie cultuur,
die mooie uitdrukking,

iets dat ik in een spel wil vangen.

Spellen veranderen hoe we thema's zien,

het verandert onze perceptie van deze mensen

en het verandert onszelf.

We veranderen als mens door het spel,

omdat we betrokken zijn,
omdat we spelen

en omdat we daarbij leren.
Dankuwel. (Applaus)