Niebezpieczeństwo milczenia

„Spędzamy mnóstwo czasu słuchając rzeczy, o których mówią ludzie, że rzadko zauważmy to, czego nie mówią" - mówi poeta i nauczyciel Clint Smith. Krótki, ale niesamowicie potężny wykład, opowiadany prosto z serca, o znajdywaniu odwagi, by przerwać milczenie i opowiedzieć się przeciwko ignorancji i niesprawiedliwości.

Dr Martin Luther King, Jr.

w przemówieniu z 1968 roku
o prawach obywatelskich

twierdzi: "Na końcu

nie będziemy pamiętać słów wrogów,

ale milczenie przyjaciół".

Będąc nauczycielem przyswoiłem te słowa.

Codziennie na każdym kroku

widzimy konsekwencje milczenia

manifestującego się jako dyskryminacja,

przemoc, ludobójstwo i wojna.

W klasie prowokuję uczniów

do badania milczenia w ich własnym życiu

poprzez poezję.

Pracujemy wspólnie, by wypełnić

puste miejsca, by rozpoznać je i nazwać,

by zrozumieć, że nie muszą być one
powodem do wstydu.

Chcąc stworzyć w klasie kulturę,

gdzie uczniowie mogą zwierzyć się sobie

z wzajemnych milczeń.

na tablicy w klasie zamieściłem

4 główne zasady,

które każdy uczeń
musi podpisać na początku na roku:

czytaj krytycznie, pisz świadomie,

mów jasno, wyrażaj swoje zdanie.

Często myślę o tym ostatnim:

wyrażaniu swojego zdania.

Dochodzę do wniosku, że gdybym

poprosił uczniów o zabranie głosu,

muszę powiedzieć im prawdę

i być z nimi szczery o czasach,

w których nie udało mi się tego zrobić.

Powiedziałbym im, że dorastając

w rodzinie katolickiej w Nowym Orleanie,

podczas Postu zawsze mnie uczono,

że największe znaczenie

ma rezygnacja z czegoś,

poświęcenie czegoś,
co sprawia przyjemność,

by udowodnić Bogu,
że rozumiesz jego świętość.

Zrezygnowałem z picia coli,
McDonalda, frytek

francuskich pocałunków
i wszystkiego pomiędzy.

Ale jednego roku
zrezygnowałem z mówienia.

Uznałem, że najbardziej
wartościową rzeczą,

jaką mogę poświęcić jest mój głos,
ale nie zdawałem sobie sprawy,

że zrezygnowałem z niego już dawno temu.

Spędziłem mnóstwo życia

na mówieniu ludziom tego,
co chcieli usłyszeć,

a nie tego, co powinni.

Powiedziałem sobie,
że nie chcę być czyimś sumieniem,

bo najpierw muszę zająć się swoim,

więc czasami po prostu nic nie mówiłem,

zaspokajając ignorancję milczeniem,

nieświadomy, że uzasadnienie
nie potrzebuje słów,

by potwierdzić swoją obecność.

Kiedy Christiana pobili za bycie gejem,

włożyłem ręce do kieszeni

i szedłem ze spuszczona głową,
jakbym niczego nie widział.

Kilka tygodni nie mogłem używać szafki

bo kłódka na niej przypominała mi tę,

którą miałem na ustach,

kiedy bezdomny człowiek
spojrzał mi w oczy,

szukając potwierdzenia,

że jest coś wart.

Byłem bardziej zajęty zabawą swoim Apple,

niż daniem mu jabłka.

Kiedy kobieta na gali charytatywnej

powiedziała: "Jestem z ciebie taka dumna,

musi być ciężko uczyć te biedne,
nieinteligentne dzieci",

ugryzłem się w język,
bo potrzebowaliśmy jej pieniędzy

bardziej niż moi uczniowie
potrzebowali godności.

Spędzamy mnóstwo czasu, słuchając rzeczy,

o których mówią ludzie,

a rzadko skupiamy się na tym,
czego nie mówią

Milczenie jest produktem strachu.

Odczuwaniem swoich wad,

ściskającą w żołądku gilotyną.

Powietrze ucieka z płuc,

bo nie czuje się tam bezpieczne.

Milczenie to ludobójstwo w Rwandzie,
to huragan Katrina.

Słyszy się je, gdy nie wystarcza
worków na ciała.

To dźwięk zaciśniętego stryczka.

To popiół, łańcuchy, przywilej i ból.

Nie ma czasu na wybór bitew,

gdy bitwy już same cię wybrały.

Nie pozwolę milczeniu owinąć się
na moim niezdecydowaniu.

Powiem Christianowi, że jest lwem,

sanktuarium odwagi i błyskotliwości.

Zapytam bezdomnego o imię

i jak mija mu dzień, bo czasem

ludzie pragną po prostu być ludźmi.

Powiem tej kobiecie, że moi uczniowie

potrafią mówić
o transcendencji jak Thoreau,

a obejrzenie jednego odcinka "The Wire"

nie znaczy, że coś wiesz
o moich dzieciach.

W tym roku,

zamiast z czegoś rezygnować,

będę żył tak, jakbym pod językiem

miał zamocowany mikrofon,

a pod zahamowaniami - scenę.

Kto potrzebuje mównicy,

jeśli w zupełności wystarcza własny glos?

Dziękuję.

(Brawa)