Wyrażenia ze zmiennymi (Wersja Video)

To jest nagranie ekranu z naszego interaktywnego wprowadzenia do kodowania, zrobione żeby ułatwić pracę nad napisami i tłumaczeniami. Lepiej obejrzeć właściwe wprowadzenie tutaj:
https://pl.khanacademy.org/cs/programming/

Wracamy do Winstona.

Teraz mamy dwie zmienne,

„x” i „y”,
określające jego pozycję.

Możemy kazać, żeby skakał.

Możemy zrobić Winstonową imprezę!

Bardzo ładnie.

Przypomnijmy sobie,
jak działa ten program.

U góry mamy zmienne „x” i „y”,

wyznaczające środek
twarzy Winstona.

Korzystamy z nich,
rysując elipsę - jego twarz.

Następnie pozycjonujemy oczy i usta
względem środka twarzy.

Zwiększamy lub zmniejszamy „x” i „y”,

żeby oczy były oddalone
o 50 i 100 pikseli.

Np. usta znajdują się o 50 pikseli
w prawo od środka twarzy

i o 40 pikseli poniżej.

Zobaczmy, co jeszcze można
przechowywać jako zmienne.

Przejrzę wszystkie wiersze programu

i poszukam pewnych liczb.

Będą to po prostu liczby

użyte w parametrach funkcji,
niezależące od zmiennych.

Zobaczmy. W pierwszej elipsie

mamy 300 i 300
- szerokość i wysokość.

Możemy zastąpić je zmienną,
np. „faceSize” (rozmiar twarzy).

Zatem „faceSize” wynosi 100.

Gdy wstawimy „faceSize” tutaj,

od razu podstawi się wartość 300.

Świetnie.

Przejdźmy dalej.

Wszystko tutaj używa
„x”, „y” albo „eyeSize”,

a przy ustach znów mamy
po 150 dla szerokości i wysokości.

Możemy zrobić zmienną
„mouthSize” (rozmiar ust).

Powiedzmy, że to 150.

I wstawimy „mouthSize” tutaj.

Od razu podstawi się 150,
bo temu jest równa zmienna.

Teraz możemy z łatwością

zmienić „faceSize” tutaj,

i bez trudu zmienimy „mouthSize”.

Możemy to przesunąć
i jeszcze raz zmienić „eyeSize”.

W porządku.

Ale coś mi się tu nie podoba:

kiedy zmieniam „faceSize”,

chcę, żeby cała reszta
zmieniała się względem tego.

Jeśli zrobię bardzo małą twarz,

to niech oczy i usta też będą małe.

Jeśli „faceSize” zmniejszę o połowę,

oczy i usta powinny zmaleć
o tyle samo.

Inaczej Winston wyglądałby głupio

z oczami i ustami
za dużymi do twarzy.

Nawet się nie łączą!

Chcemy, żeby te zmienne,

„mouthSize” i „eyeSize”

zależały od tej - „faceSize”.

Zmieńmy z powrotem.

Możemy to zrobić,

uzależniając te wartości

od wartości „faceSize”.

Możemy powiedzieć,
że „mouthSize” to „faceSize/2”.

Będzie to ułamek twarzy.

Każemy komputerowi
wziąć połowę rozmiaru twarzy.

Jeśli nie znacie się na ułamkach,

w Khan Academy
znajdziecie filmiki

wyjaśniające, co i jak.

No dobrze. Teraz „eyeSize”.
Wynosi jakieś „faceSize/4”.

Nie jest idealnie, ale całkiem nieźle.

Och, 7. Już. Tak lepiej.

Jeśli wybierzecie zły ułamek,
później możecie to poprawić.

Zmieniajcie tę liczbę do skutku.

Znów zmienimy rozmiar twarzy.

Widzicie, jak zmieniają się
oczy i usta?

Fajnie!

Ale wciąż coś jest nie tak.

Oczy i usta

nadal są obok twarzy,
gdy robimy ją małą.

Wielkości - w porządku,
to kwestia ustawienia.

Chodzi o to,

że gdy rozmieszczamy elipsy,

mamy „x-50” i „y-50”,

a potem „x+100” i „y-60”.

Nawet jeśli rozmiar twarzy
wynosi tylko 50 pikseli,

oko wyświetli się
o 50 pikseli od środka,

czyli poza twarzą.

Potrzebujemy czegoś
do 50 i 100.

To również powinny być
ułamki wartości „faceSize”,

żeby przy zmianie „faceSize”

współrzędne oczu oraz ust

także się zmieniły.

Dla przykładu zróbmy jedno oko.

„x-50”. To znaczy „x” minus 50 pikseli.

Oko ma być o 50 pikseli w lewo
od środka twarzy.

Chcemy tu użyć ułamka,

więc będzie to „faceSize/6”.

Jedna szósta rozmiaru twarzy.

Super! A zamiast 50
też pojawi się „faceSize/6”.

Teraz gdy zmienimy rozmiar,

zauważcie, że oko
jest w doskonałej pozycji.

Dobre masz oko, Winstonie!

Drugie potrzebuje pomocy.

Zamiast stu damy „faceSize/3”.

Jedna trzecia wielkości twarzy.

A 60 to jedna piąta tej wielkości,

czyli „faceSize/5”.

Super! Zmieńmy wielkość, dobrze.

Jest tylko problem z ustami.

Zajmijmy się tym.

To będzie znowu „faceSize/6”,

a to pewnie „faceSize/7”.

Wszystko zrobiliśmy
proporcjonalnie. Zobaczmy.

Możemy zmniejszyć Winstona,

a jego oczy i usta
nadal będą w twarzy.

Winston na pewno się cieszy.

W porządku! Tak!

Powtórzmy, co robiliśmy.

U góry są zmienne.

Zaczynamy od tej,
która ma tylko liczbę: 200.

Definiujemy zmienne
„mouthSize” i „eyeSize”,

jako ułamki tej liczby.

Jeśli więc „faceSize” wynosi 200,

to „mouthSize” będzie równe 100.

Jeśli jednak zmienimy
„faceSize” na 300,

to „mouthSize”
przybierze wartość 150.

Zmiany są proporcjonalne.

Tutaj, gdy obliczamy przesunięcie,

także używamy ułamków.

Chcemy, by przesunięcie
zmieniało się

proporcjonalnie do „faceSize”.

Chcemy zrobić tak,
żeby od jednej zmiennej

zależne było wszystko.

Można to robić ze zmiennymi
i wyrażeniami ze zmiennymi.

Teraz, gdy umiemy uzależniać
jedne zmienne od wartości innych,

możemy programować lepiej.

Uczcijmy to, powiększając Winstona.

Dalej, Winston, jeszcze! Jeszcze!

Nie przestawaj! Rośnij!