Սարա Քեյ` Եթե ես աղջիկ ունենամ...

«Եթե ես աղջիկ ունենամ, մայրիկի փոխարեն նա ինձ «Բ կետ» կանվանի...» այսպես TED2011-ին իր ելույթը սկսեց բանաստեղծուհի Սարա Քեյը և ոգեշնչեց հանդիսատեսին երկու անգամ ոտնկայս ծափահարել իրեն: Նա պատմում է իր առաջին վերամարմնավորման պատմությունը` լայն աչքերով մի դեռահասից, ով պոեզիա էր կլանում նյու-յորքյան Bowery Poetry Club-ում, մինչև ուսուցիչ, ով երեխաներին պատմում է ինքնաարտահայտման հզոր ուժի մասին V.O.I.C.E. նախագծի շրջանակներում: Բացի այդ, Քեյը հրաշալի կերպով ներկայացնում է «Բ» և «Հիրոշիմա» ստեղծագործությունները:

Եթե ես աղջիկ ունենամ,

մայրիկի փոխարեն

նա ինձ «Բ կետ» կանվանի,

այդպիսով նա կիմանա, որ, ինչ էլ լինի,

նա միշտ կարող է ինձ գտնել:

Եվ ես արեգակնային համակարգը կնկարեմ նրա ափերին,

որպեսզի նա ճանաչի ողջ տիեզերքը

մինչ կարողանա ասել «Ես դա իմ 5 մատների պես գիտեմ»:

Եվ նա կսովորի,

որ այս կյանքը մի օր ուժեղ հարվածելու է դեմքիդ,

սպասի, երբ բարձրանաս, որպեսզի փորիդ հարվածի:

Սակայն միայն հարվածից խեղդվելով

ձեր թոքերը կհիշեն,

թե որքան են նրանք սիրում օդի համը:

Եվ կա ցավ,

որը չես կարող բուժել բինտով կամ բանաստեղծությամբ:

Եվ երբ նա առաջին անգամ գիտակցի,

որ փերին չի գալու,

ես կհոգամ, որպեսզի նա իմանա,

որ անպայման չէ միայնակ կրել թիկնոցը:

Քանի որ ինչքան էլ մատներդ ձգես,

ձեռքերդ միշտ չափազանց կարճ կլինեն,

որպեսզի բռնեն այն ողջ ցավը, որն ուզում ես բուժել:

Հավատացեք, ես դա փորձել եմ:

«Եվ, փոքրիկս», կասեմ նրան,

«քիթդ այդքան վեր մի պահիր։

Ես այդ հնարքը գիտեմ, ինքս մի հազար անգամ արել եմ:

Դու ուղղակի ծխի հոտին ես գնում,

որ գտնես այրվող տունը,

որպեսզի գտնես հրդեհում ամեն ինչ կորցրած տղային,

և տեսնես, թե արդյո՞ք կարող ես նրան փրկել:

Կամ էլ կգտնես այն տղային, ով սկսել է հրդեհը,

որպեսզի տեսնես, թե կարո՞ղ ես արդյոք նրան փոխել»:

Բայց ես գիտեմ, որ նա միևնույն է կգնա այնտեղ,

և դրա փոխարեն ես պահուստում միշտ կունենամ

շոկոլադ և ռետինե կոշիկներ,

քանի որ չկա այնպիսի կոտրված սիրտ, որը չի կարող բուժվել շոկոլադով:

Դե լավ, կան կոտրված սրտեր, որոնք չեն բուժվի շոկոլադով:

Բայց հենց դրա համար էլ կան ռետինե կոշիկներ:

Չէ՞ որ անձրևը կլվանա կտանի ամեն ինչ, եթե նրան թույլ տաս:

Ես ցանկանում եմ, որպեսզի նա աշխարհին նայի

ապակե հատակով նավակի տակից,

մանրադիտակով նայի

մարդկային բանականության ամենածայրում

գոյություն ունեցող գալակտիկաներին,

քանի որ իմ մայրն ինձ այդպես է սովորեցրել:

Որ կլինեն այդպիսի օրեր:

♫ Կլինեն օրեր, ասում էր մայրս ♫

Երբ ափերդ կպարզես, որպեսզի բռնես

սակայն փոխարենը միայն կապտուկներ և կոշտուկներ կստանաս;

երբ հեռախոսային խցիկից դուրս կգաս ու կփորձես թռնել,

հենց այն մարդիկ, ում փորձում ես փրկել

կանգնած կլինեն քո թիկնոցի վրա,

երբ կոշիկները կլցվեն անձրևի ջրով

իսկ դու մինչ ծնկներդ հիասթափության մեջ կլինես:

Եվ հենց այդ օրերին ավելի շնորհակալ պիտի լինես։

Քանի որ չկա ավելի գեղեցիկ բան,

քան օվկիանոսը, որը հրաժարվում է դադարել համբուրել ափեզրը,

անկախ նրանից թե քանի անգամ նրան կքշի տեղատվությունը:

Դու քամուն թույլ կտաս մի բան բերել, մի ուրիշ բան տանել:

Դու մաս կկզամես

յուրաքանչյուր նոր նախաձեռնության կրկին ու կրկին։

Եվ կարևոր չէ, թե քանի ռումբ է պայթում յուրաքանչյուր րոպե,

կարևորը, որ դու մտածես

կյանք կոչված այդ տարօրինակ բանի գեղեցկության մասին:

Եվ անշուշտ, մեկից մինչև չափից շատ մարդկանց հանդեպ վստահության սանդղակով

ես ահավոր միամիտ եմ:

Բայց ես ուզում եմ, որ նա իմանա, որ այս աշխարհը շաքարից է:

Այն այնքան հեշտ է փշրել,

սակայն պետք չէ վախենալ հանել լեզուն և համտեսել այն:

«Ճստիկս», կասեմ ես նրան, «հիշիր, որ քո մայրը անհանգստացող է,

և քո հայրը` ռազմիկ է,

իսկ դու փոքրիկ ձեռքերով և մեծ աչքերով մի աղջիկ ես,

ով միշտ ավելին է ցանկանում»:

Հիշիր, որ լավ բաները եռյակով են գալիս,

վատ բաները նույնպես:

Եվ միշտ ներողություն խնդրիր, եթե մի վատ բան ես արել:

Սակայն երբեք ներողություն մի խնդրի

նրա համար, թե որքան վառ են փայլում աչքերդ:

Քո ձայնը ցածր է, սակայն երբեք մի դադարիր երգել:

Եվ երբ վերջ ի վերջո քեզ կտան տառապանք,

երբ դռան տակից կբերեն պատերազմը և ատելությունը,

իսկ փողոցների անկյուններում թերթիկներ կբաժանեն

որոնք ցինիզմով և պարտությամբ են լի,

ասա նրանց, որ անպայման պետք է քո մոր հետ ծանոթանան:

Շնորհակալություն: Շնորհակալություն:

(Ծափահարություններ)

Շնորհակալություն։

(Ծափահարություններ)

Շնորհակալություն։

(Ծափահարություններ)

Շնորհակալություն։

(Ծափահարություններ)

Լավ, ես ուզում եմ, որ մեկ րոպե ծախսեք

և մտածեք երեք բաների մասին,

որոնք ձեզ համար ճշմարիտ են:

Դա կարող է ամեն ինչ լինել`

տեխնոլոգիաներ, ժամանց, դիզայն,

ձեր ընտանիքը, ձեր այսօրվա նախաճաշը:

Միակ պայմանը` շատ մի լարվեք:

Լավ, պատրա՞ստ եք: Սկսեցինք:

Հիանալի է:

Այսպես, երեք բան, որոնք ինձ համար ճշմարիտ են:

Ես գիտեմ, որ Ժան Լյուկ Գոդարն իրավացի էր,

երբ ասում է, որ լավ պատմությունը

ունի սկիզբ, միջին մաս և ավարտ,

սակայն այս հերթականությունը պարտադիր չէ»:

Ես գիտեմ, որ շատ հուզվում և լարվում եմ նրանից, որ այստեղ եմ,

և դա բավականին ազդում է ինձ ձեռքերիս մեջ պահելու իմ ունակության վրա:

(Ծիծաղ)

Եվ ես գիտեմ,

որ մի ողջ շաբաթ սպասել եմ, որպեսզի այս կատակը ձեզ պատմեմ:

(Ծիծաղ)

Ինչո՞ւ են խրտվիլակին հրավիրել TED:

Քանի որ իր գործունեութան ոլորտում այն ամենաշատն էր աչքի ընկնում:

(Ծիծաղ)

Ներողություն եմ խնդրում:

Այսպես, այս երեք բաները ինձ համար ճշմարտություն են:

Սակայն կան բազմաթիվ բաներ, որոնք ես դժվարությամբ եմ հասկանում:

Այդ պատճառով էլ գրում եմ բանաստեղծություններ, որպեսզի ավելի լավ դրանք հասկանամ:

Երբեմն, ինչ-որ բան հասկանալու իմ միակ միջոցը

բանաստեղծություն գրելն է:

Եվ երբեմն, բանաստեղծության վերջում

ես հետ եմ նայում և մտածում եմ «ահա թե ինչումն է բանը»:

Իսկ երբեմն, բանաստեղծության վերջում

ես այդպես էլ ոչինչ չեմ հասկանում,

սակայն դրանից մի նոր բանաստեղծություն է ծնվում:

Բանավոր պոեզիան դա պոեզիայի կատարման արվեստն է:

Ես մարդկանց ասում եմ, որ դրա համար հարկավոր է ստեղծել այնպիսի

բանաստեղծություններ, որոնց համար բավարար չէ թղթի վրա մնալը,

և դրանց մեջ մի այնպիսի բան կա, որը պահանջում է կամ բարձրաձայն արտասանություն,

կամ անձամբ վկայակոչություն:

Երբ ես անցա բարձր դասարաններ,

ես հորմոնների կծիկ էի,

թերզարգացած էի

և գերհուզվող։

Սակայն, չնայած

բոլորի աչքի առաջ երկար լինելու իմ վախին,

ինձ գայթակղում էր բանավոր պոեզիայի միտքը:

Ինձ թվում էր, որ իմ երկու թաքնված կրքերը` պոեզիան և թատրոնը

միացել և երեխա են ունեցել,

երեխա, որին ես պետք է ավելի մոտիկից ճանաչեմ:

Եվ ես որոշեցի փորձել:

Իմ առաջին բանավոր բանաստեղծությունները

տասնչորսամյա աղջկա իմաստությամբ լի

անարդարության մասին էին,

թե ինչպես են քեզ ոչ կանացի ընկալում:

Բանաստեղծությունը լի էր վրդովմունքով,

և շատ չափազանցրած էր:

Այդ պահի դրությամբ միակ բանավոր պոեզիան որ ես գիտեի,

վրդովմունքով լի էր,

և ես կարծում էի, որ ինձնից էլ նույն բանն է սպասվում:

Առաջին անգամ երբ ես ելույթ էի ունենում,

դեռահասների հանդիսատեսը բղավոցներով և սուլոցներով էր արտահայտում իր հավանությունը,

իսկ ես, բեմից դուրս գալով ամբողջովին դողում էի:

Ես զգացի, որ ինչ-որ մեկը ուսիս թակեց,

շրջվեցի և տեսա

մի հսկա աղջիկ, ով ամբոխից առանձնացել, եկել էր:

Նա երևի մի երկու մետր կլիներ

և այնպիսի տեսք ուներ, կարծես կարող է ինձ մի ձեռքով սպանել,

սակայն դրա փոխարեն նա գլխով արեց

և ասաց. «Բարև, ես իսկապես զգացի ասածդ, շնորհակալություն»:

Ինձ ասես կայծակ հարվածեց:

Ես գերված էի:

Ես մի բար գտա Մանհեթենում, ստորին Իսթսայդում,

որտեղ յուրաքանչյուր շաբաթ անցկացվում էին պոեզիայի երեկոներ խոսափողի մոտ,

և իմ մոլորված ծնողները սատար կանգնեցին և տարան ինձ այնտեղ,

որպեսզի ես կլանեմ բանավոր ստեղծագործության յուրաքանչյուր կաթիլը:

Ես առնվազն տասը տարով փոքր էի մնացած բոլորից,

սակայն, չգիտես ինչու, Bowey Poetry Club-ի բանաստեղծներին

բացարձակ չէր անհանգստացնում կողքից թափառող տասնչորսամյա աղջնակը..

հակառակը, նրանք ինձ ուրախությամբ դիմավորեցին:

Եվ հենց այնտեղ, լսելով բանաստեղծներին և նրանց պատմությունները,

ես հասկացա, որ բանավոր պոեզիան պարտադիր չէ որ վրդովմունքով լցված լինի,

այն կարող էր լինել ուրախությամբ և ցավով լցված,

լինել լուրջ և հիմար:

Bowery Poetry Club-ը դարձավ իմ դասարանը և իմ տունը:

Եվ ելույթ ունեցող բանաստեղծները

հրահրում էին ինձ նույնպես կիսվել սեփական պատմություններով:

Կարևոր չէ, որ ես ընդամենը 14 տարեկան էի,

նրանք ասում էին. «Գրի 14 տարեկանի կյանքի մասին»:

Ես այդպես էլ անում էի և յուրաքանչյուր շաբաթ զարմացած կանգնում էի,

երբ այդ փայլուն, մեծահասակ բանաստեղծները

ծիծաղում էին ինձ հետ, արտահայտում իրենց հավանությունը,

ծափահարում և ասում. «Հեյ, ես էլ եմ դա զգացել»:

Ես կարող եմ բանավոր ստեղծագործության մեջ իմ ուղին

բաժանել երեք փուլերի:

Առաջին քայլը տեղի ունեցավ այն ժամանակ, երբ ես ասացի.

«Ես կարող եմ: Ես կարող եմ դա անել»:

Եվ դրանով ես պարտական եմ այն հսկա աղջկան:

Երկրորդ քայլը տեղի ունեցավ այն պահին, երբ ես ասացի,

«Ես կշարունակեմ։ Ես կշարունակեմ դա անել:

Ինձ դուր է գալիս բանավոր ստեղծագործությունը: Ես կգնամ այստեղ ամեն շաբաթ»:

Երրորդ քայլը սկսեց,

երբ ես հասկացա, որ պոեզիայի մեջ պարտադիր չէ վրդովվել,

եթե դա իմը չէ:

Կային ինձ հոգեհարազատ բաներ,

և որքան շատ էի ես դրանց վրա կենտրոնանում,

ավելի տարօրինակ էին իմ բանաստեղծությունները դառնում,

սակայն, ըստ զգացողությունների, նրանք ավելի շատ իմն էին:

Այստեղ բանը «գրիր այն մասին ինչ գիտես» ասացվածքի մեջ չէ,

այլ նրանում, թե որքան կարևոր է միավորել գիտելիքները և ողջ փորձը,

որը կուտակվել է այդ պահի դրությամբ,

որպեսզի ընկղմվես այն բաների մեջ, որոնք չգիտես:

Ես օգտագործում եմ պոեզիան որպես օգնություն այն բաների հետ, որոնք չեմ հասկանում,

սակայն յուրաքանչյուր բանաստեղծություն գրելիս ես բերում եմ

մի պայուսակ, որը լցված է

ողջ նախորդ փորձով:

Երբ գնացի համալսարան, ես ծանոթացա մի բանաստեղծի հետ,

ով կիսում էր իմ համոզմունքը բանավոր պոեզիայի կախարդանքի հանդեպ:

Եվ, որքան էլ որ տարօրինակ չէ, Ֆիլ Քեյը և ես,

բոլորովին պատահականորեն միևնույն ազգանունը ունեինք:

Երբ ես դպրոցում էի սովորում, ես ստեղծեցի V.O.I.C.E. նախագիծը,

որպեսզի հետաքրքրեմ իմ ընկերներին ինձ հետ միասին զբաղվել բանավոր պոեզիայով:

Սակայն մենք Ֆիլի հետ որոշեցինք վերափոխել V.O.I.C.E. նախագիծը,

այս անգամ փոխելով բանավոր պոեզիայի

առաքելությունը, որպեսզի այն զվարճացնի,

սովորեցնի և ոգեշնչի:

Մենք շարունակում էինք սովորել, բայց ընդմիջումներում ճանապարհորդում էինք,

ելույթ էինք ունենում և սովորեցնում էինք

իննը տարեկան երեխաների և գիտության թեկնածուների

սկսած Կալիֆորնիայից մինչև Ինդիանա և մինչև Հնդկաստան

և մինչև համալսարանի կողքը գտնվող դպրոցները:

Եվ մենք ամենուր մշտապես հետևում էինք,

թե ինչպես է բանավոր պոեզիան

բացում կողպեքները:

Բայց երբեմն պարզվում է,

որ պոեզիան կարող է ուժեղ վախեցնել:

Պարզվում է, որ երբեմն

դեռահասներին պետք է լինում ներգրավել բանաստեղծությունների գրվելու ընթացքի մեջ:

Եվ ես հորինեցի ցուցակներ: Բոլորն էլ կարող են ցուցակներ կազմել:

Առաջին ցուցակը, որը ես հանձնարարում եմ գրել, դա

«Տասը բան, որ ինձ համար ճշմարիտ է»:

Եվ այդպես է ստացվում, և դուք էլ ձեզ համար դա կբացահայտեիք,

եթե մենք սկսեինք բարձրաձայն կիսվել մեր ցուցակներով:

Ինչ-որ մի պահի պարզ է դառնում,

որ ինչ-որ մեկի մոտ նույն բանն է գրված,

կամ դա շատ նման է

ձեր ցուցակից որևէ մի բանի հետ:

Իսկ հետո մեկ ուրիշի մոտ

կլինի մի բան, որը ամբողջությամբ հակասում է ձերինին:

Մեկ ուրիշի մոտ էլ գրված է մի բան, որի մասին դուք նույնիսկ երբեք չեք էլ լսել:

Կամ ինչ-որ մեկի մոտ կա մի բան, որի մասին դուք ունեիք ձեր կարծիքը,

իսկ նրանք վերցնում են ու դա ներկայացնում բոլորովին նոր անկյունից:

Եվ ես բացատրում եմ մարդկանց, որ հենց այդպես են ծնվում մեծ պատմությունները,

այս չորս հատումները,

այն ամենի ինչ ձեզ իսկապես գրավում է

և ուրիշների ներդրման:

Եվ մարդկանց մեծամասնությունը շատ լավ է արձագանքում այս վարժությանը:

Շարլոթ անունով մի ուսանողուհի ունեի,

որին շատ դժվար էր համոզել:

Շարլոթը շատ լավ ցուցակներ էր կազմում, սակայն միանգամայն հրաժարվում էր բանաստեղծություն գրել:

«Օրիորդ», ասում էր նա, «Ես ուղղակի անհետաքրքիր եմ։

Չկա մի որևէ հետաքրքիր բան, ինչի մասին, որ ես կարողանայի պատմել»:

Ես նրան տարբեր ցուցակներ էի հանձնարարում, մեկը մյուսի հետևից,

և մի օր ես նրան հանձնարարեցի կազմել ցուցակ.

«Տասը բաներ, որոնք պետք է սովորած լինեի մինչ այժմ»:

Շարլոթի ցուցակի երրորդ կետում գրված էր.

«Ես արդեն պետք է սովորած լինեի չսիրահարվել ինձնից

երեք անգամ մեծ տղամարդկանց»:

Ես հարցրեցի նրան, թե ինչ նա նկատի ուներ,

և նա պատասխանեց. «Օրիորդ, դա երկար պատմություն է»:

Որին ես պատասխանեցի. «Շարլոթ, ինձ դա շատ հետաքրքիր է»:

Այդպես նա գրեց իր առաջին բանաստեղծությունը,

սիրո բանաստեղծություն, որը նման չէր մինչև այդ իմ լսած որևէ բանի:

Բանաստեղծությունը սկսվում էր այսպես.

«Անդերսոն Կուպերը հիանալի տղամարդ է»։

(Ծիծաղ)

«Դուք նրան «60 րոպեների» մեջ տեսե՞լ եք

Մայքլ Ֆելպսի հետ մրցավազքով լողալիս,

սոսկ լողավարտիքով,

սուզվելով ջրի մեջ այս լողի չեմպիոնին հաղթելու պատրաստակամությամբ:

Լողից հետո նա իր սպիտակ մազերը թափահարեց

և ասաց. «Դու աստված ես»:

Ոչ, Անդերսոն, աստվածը դու ես»:

(Ծիծաղ)

(Ծափահարություններ)

Այժմ ես հասկանում եմ, որ անվրդով լինելու առաջին օրենքը,

դա հանգիստ ձևանալն է,

երբեք չխոստովանելը, որ ձեզ ինչ-որ բան վախեցնում է,

կամ տպավորություն է գործում ձեզ վրա, կամ հիացմունք է առաջացնում:

Մի ժամանակ ինձ ինչ-որ մեկը ասել էր,

որ դա նման է երբ քայլում ես կյանքով այսպես։

Պաշպանում ես ինքդ քեզ

բոլոր անկանխատեսելի տառապանքներից և հնարավոր ցավից:

Բայց ես փորձում եմ քայլեմ կյանքով այսպես:

Այո, ես կբռնեմ բոլոր այդ տանջանքները և ցավը,

բայց դրա հետ մեկտեղ նաև հիանալի, գեղեցիկ բաներ,

որոնք ուղղակի ընկնում են երկնքից,

և ես պատրաստ եմ դրանք բռնել:

Ես կիրառում եմ բանավոր ստեղծագործությունը, որպեսզի օգնեմ իմ աշակերտներին

կրկին բացահայտել հրաշքը,

հաղթահարել սեփական բնազդը լինել անվրդով և հանգիստ,

և դրա փոխարեն ակտիվորեն մասնակցել այն ամենի մեջ, ինչ տեղի է ունենում իրենց շուրջը,

որպեսզի նրանք կարողանան դա մեկնաբանել և ստեղծել ինչ-որ մի նոր բան:

Ոչ, ես չեմ կարծում, որ բանավոր պոեզիան

դա արվեստի կատարյալ ձև է:

Ես միշտ փորձում եմ գտնել պատմությունը պատմելու լավագույն միջոցը:

Բանաստեղծություններից բացի ես մյուզիքլներ եմ գրում, կարճամետրաժ ֆիլմեր նկարում:

Սակայն ես բանավոր պոեզիա եմ դասավանդում

քանի որ այն հասանելի է:

Ոչ բոլորը կարող են երաժշտություն կարդալ,

ոչ բոլորը տեսախցիկ ունեն,

բայց բոլորն էլ այսպես թե այնպես շփվել կարող են,

և բոլորն էլ ունեն պատմություններ,

որոնց մեջ սովորելու բան կա:

Բացի այդ, բանավոր պոեզիան օգնում է ակնթարթային կապ հաստատել:

Մարդիկ հաճախ իրենց միայնակ են զգում,

կամ չհասկացված,

սակայն բանավոր պոեզիան սովորեցնում է,

որ եթե ունեք ինքնաարտահայտվելու ունակություն

և սեփական պատմություններով և կարծիքներով կիսվելու խիզախություն,

ապա որպես պարգև կստանաք

ձեր հասակակիցներով լցված մի սենյակ,

կամ մի համայնք, որը կլսի:

Եվ հնարավոր է, որ մի հսկա աղջիկ,

ինչ-որ հարազատ բան զգա նրանում, ինչով դուք կիսվել եք:

Իսկ դա մի չտեսնված գիտակցում է,

հատկապես 14 տարեկանում:

Իսկ հիմա YouTube-ի հետ,

այդ կապը չի սահմանափակվում այն սենյակով, որտեղ որ գտնվում եք:

Իմ բախտը շատ բերել է, որ կա ելույթների արխիվ,

որոնցով ես կարող եմ կիսվել իմ աշակերտների հետ:

Դա նրանց էլ ավելի շատ հնարավորություններ է տալիս,

գտնել իրենց հոգեհարազատ բանաստեղծություն

կամ բանաստեղծ:

Բավականին գայթակղիչ է, երբ դա գիտակցում ես,

բավականին գայթակղիչ է շարունակել գրել նույն բանաստեղծությունը,

կամ պատմել նույն պատմությունը նորից ու նորից,

երբ հասկանում ես, որ դա ծափահարություններ կբերի:

Բավարար չէ միայն սովորել այն բանին, որ յուրաքանչյուրը կարող է ինքնաարտահայտվել,

հարկավոր է աճել, սովորել

ռիսկի գնալ և մարտահրավել նետել ինքդ քեզ:

Եվ դրանում է հանդիսանում երրորդ քայլը`

սեփական աշխատանքները լցնել

ձեզ հատուկ բաներով,

նույնիսկ եթե դրանք մշտապես փոխվում են:

Քանի որ երրորդ քայլը երբեք ավարտին չի հասնում:

Սակայն չի կարելի սկսել երրորդից,

քանի դեռ չես անցել առաջին քայլը: Ես կարող եմ:

Ես շատ ճամփորդում եմ, երբ դասավանդում եմ,

սակայն ոչ միշտ է հաջողվում տեսնել երրորդ քայլի հասած աշակերտների,

բայց Շարլոթի հետ բախտս բերել է,

որ ես տեսել եմ նրա ճանապարհի զարգացումը:

Ես տեսա, թե ինչպես նա գիտակցեց,

որ իր բանաստեղծության մեջ ներդնելով այն բաները, որոնք իր համար ճշմարիտ էին,

նա կարող էր գրել բանաստեղծություն, որը միայն իրեն էր հատուկ,

բիբերի մասին, վերելակների և Դորա հետազոտողի մասին:

Իսկ ես փորձում եմ պատմել այնպիսի պատմություններ, որոնք կարող եմ միայն ես պատմել,

ինչպես, օրինակ, այս պատմությունն է:

Ես շատ երկար մտածում էի, թե որն է այս պատմությունը պատմելու լավագույն ձևը

և մտածում էի, թե արդյոք ավելի լավ կլինի

ստեղծել ներկայացում, թե կարճամետրաժ ֆիլմ նկարահանել...

որտեղ որ ճշգրտորեն լինեին սկիզբ, միջին մաս և ավարտ:

Եվ ինձ հետաքրքիր էր իմանալ, ավարտելով այս ելույթը,

թե արդյոք ես վերջապես կհասկանամ ինչն ինչոց է, թե ոչ:

Եվ ես միշտ կարծում էի, որ իմ սկիզբը եղել է Bowery Poetry Club-ում,

սակայն հնարավոր է, որ ամեն ինչ շատ ավելի շուտ է սկսվել:

Երբ ես պատրաստվում էի TED-ին,

ես իմ հին օրագրի մեջ մի էջ տեսա:

Կարծում եմ, դեկտեմբերի 54-ը ամենայն հավանականությամբ 24 պետք է լիներ:

Պարզ է, որ երեխա ժամանակ,

ես միանշանակ այդպես էի քայլում կյանքով:

Մենք բոլորս այդպես էինք քայլում:

Ես կցանկանաի օգնել ուրիշներին վերաբացահայտել իրենց համար այդ հրաշքը...

ցանկությունը դրան մասնակցելու, ճանաչելու,

և կիսվելու գիտելիքներով,

այն բանի, ինչը ճանաչվում է, որպես ճշմարտություն,

և նրա, որը դեռ անհասկանալի է:

Ես ուզում եմ ավարտել մի պոեմով:

Երբ ռմբակոծում էին Հիրոշիման,

պայթյունից մի փոքր գերնոր աստղ առաջացավ,

և բոլոր կենդանիները, մարդիկ և բույսերը,

որոնք ուղղակի կոնտակտի մեջ մտան

այդ արևի ճառագայթների հետ

ակնթարթորեն մոխիրի վերածվեցին:

Եվ քաղաքի մնացորդներին նույն ճակատագիրն ընկավ:

Միջուկային ճառագայթման արդյունքում

ողջ քաղաքը և նրա բնակչությունը

վերածվեց ավազի:

Իմ մայրը պատմում է, որ երբ ես ծնվեցի, ես նայեցի ողջ հիվանդանոցային պալատին

մի հայացքով, որն ասում էր. «Սա՞: Ես սա արդեն արել եմ»:

Նա ասում է որ ես ծեր աչքեր ունեմ:

Երբ իմ Գենջի պապիկը մահացավ, ես ընդամենը հինգ տարեկան էի,

բայց ես վերցրեցի մորս ձեռքը և ասացի,

«Մի անհանգստացիր, նա կվերադառնա որպես մանկիկ»:

Եվ ինչևէ, որպես մի մարդ, ով այստեղ, ակնհայտորեն, առաջին անգամ չէ,

ես ոչինչ չեմ հասկացել:

Ծնկներս դողում են ամեն անգամ, երբ ես բեմ եմ դուրս գալիս:

Իմ ինքնավստահությունը կարելի է չափել

թեյի գդալով, որը խառնված է իմ բանաստեղծություններին,

որոնք չնայած այդ ամենին, միշտ տարօրինակ համ ունեն:

Սական Հիրոշիմայում, որոշ մարդկանց պարզապես սրբեց, տարավ,

թողնելով միայն ձեռքի ժամացույցը կամ օրագրի էջը:

Եվ կարևոր չէ, որ իմ բարդույթներն այնքան են, որ կարող եմ բոլոր գրպաններս լցնել,

ես միևնույն է փորձում եմ,

հույս ունենալով երբևէ գրել մի բանաստեղծություն,

որն արժանի կհամարեմ դառնալ թանգարանի նմուշ,

որպես իմ գոյության ապացույց:

Ծնողներս ինձ Սարա են անվանել,

որն աստվածաշնչյան անուն է:

Առաջնային պատմության մեջ Աստված ասաց Սարային, որ նա կարող է անել անհնարինը,

և նա ծիծաղեց,

քանի որ առաջին Սարան,

չգիտեր, թե ինչ անել անհնարինի հետ:

Իսկ ե՞ս: Դե ես էլ չգիտեմ,

բայց ես ամեն օր տեսնում եմ անհնարինը:

Անհնար է ձգտել այս աշխարհում կապ գտնել,

փորձելով կախվել ուրիշներից, երբ շուրջը ամեն ինչ պայթում է,

իմանալով, որ քանի դեռ դու խոսում ես,

նրանք ոչ միայն սպասում են իրենց արտահայտելու հերթին, նրանք քեզ լսում են:

Նրանք զգում են նույն բանը, ինչ դու,

այն նույն պահին, երբ դու դա զգում ես:

Դա այն է, ինչին ես ձգտում եմ ամեն անգամ, երբ բացում եմ բերանս,

այդ անհնար կապին:

Հիրոշիմայում կա մի պատ,

որն ամբողջովին այրվել է ճառագայթումից:

Սակայն աստիճաններին մի մարդ էր նստած,

ով խոչընդոտել է, որ ճառագայթները հասնեն պատին:

Հիմա միայն մնացել է

դրական լույսի հավերժական մի շողք:

Ատոմային ռումբից հետո

մասնագետներն ասացին, որ 75 տարի կպահանջվի,

որպեսզի Հիրոշիմա քաղաքի վնասված հողը

նորից սկսի կյանք տալ:

Սակայն այդ գարուն, առաջին ցողունները դուրս եկան հողից:

Երբ ես հանդիպում եմ ձեզ, այդ պահին,

ես այլևս ձեր ապագայի մասը չեմ:

Ես արագ դառնում եմ ձեր անցյալը:

Սակայն այդ պահին, ես կիսում եմ ձեզ հետ ձեր ներկան:

Իսկ դուք ինձ հետ` իմը:

Դա էլ հենց ամենամեծ նվերն է:

Այնպես որ, եթե դուք ինձ խնդրեք անհնարինն անել,

ես ամենայն հավանականությամբ կծիծաղեմ:

Ես դեռ չգիտեմ, թե արդյոք կկարողանամ փոխել աշխարհը,

չէ՞ որ ես նրա մասին այդքան քիչ բան գիտեմ,

ես նաև քիչ գիտեմ վերամարմնավորման մասին,

սակայն եթե դուք ինձ շատ ծիծաղեցնեք,

ես կարող եմ նաև մոռանալ, թե սա որ դարն է:

Ես այստեղ առաջին անգամը չեմ, ոչ էլ վերջին:

Ես դեռ շատ բառեր կարտասանեմ:

Բայց ամեն դեպքում իմացեք, որ ես իմ ողջ ուժերի սահմաններում փորձում եմ

այս անգամ ամեն ինչ ճիշտ անել:

Շնորհակալություն:

(Ծափահարություններ)

Շնորհակալություն:

(Ծափահարություններ)

Շնորհակալություն:

(Ծափահարություններ)