Belalı bir probleminiz mi var? Önce, nasıl tost yaptığınızı söyleyin

Tost yapımı kulağa çok karmaşık gelmiyor - ta ki biri sizden bu süreci adım adım çizmenizi isteyene kadar. Tom Wujec insanlara ve takımlara nasıl tost yaptıklarını sormaya bayılıyor; çünkü bu süreç, iş hayatında karşılaştığımız en büyük ve en karmaşık problemleri nasıl çözebileceğimizle ilgili beklenmedik gerçekleri ortaya koyuyor. Bu egzersizi nasıl yapacağınızı öğrenin ve Wujec'in binlerce insanın tost yapışını izlerken yaptığı tespitleri dinleyin.

Birkaç yıl önce,

insanların karmaşık problemleri anlamasına
ve çözmesine yardımcı olan

basit bir tasarım egzersizine rastladım.

Bu tarz birçok tasarım egzersizi gibi,
başta saçma gibi görünüyordu;

fakat derinlemesine incelediğimde,

nasıl birlik olduğumuz ve
bazı şeylere nasıl anlam

kazandırdığımız hakkında beklenmedik
gerçekleri ortaya çıkardı.

Egzersiz 3 kısımdan oluşuyor

ve hepimizin bildiği bir şeyle başlıyor,

bu da nasıl tost yapıldığıdır.

Temiz bir sayfaya keçeli kalem ile

hiç kelime kullanmadan
nasıl tost yapıldığını çizerek başlarsınız

Herkes şunun gibi bir şey çizer.

Dilimlenmiş bir somun ekmek çizer
sonra ekmek kızartma makinesine koyar.

Tost bir süre bekler.

Ve fırlar, işte bu!
İki dakika sonra tost ve mutluluk.

Yıllar boyu, yüzlerce
tost çizimi biriktirdim,

bazıları çok iyiydi;

çünkü tost yapım sürecini
çok net resimlemişlerdi.

Bazıları ise, evet, çok iyi değildi.

Gerçekten çok kötüydü çünkü ne demeye
çalıştıklarını bilemiyordunuz.

Derinlemesine incelediğimde gördüm ki

kimisi tost yapımının bazı yönlerini
gizlerken, bazılarını ortaya koydu.

Yani bazıları sadece tost ile,

tostun dönüşümüyle ilgili.

Diğerleri ise ekmek kızartma
makinesi ile,

ve mühendisler bunun mekaniğini
çizmeye bayılıyorlar.

(Gülüşmeler)

Bazıları ise insanlarla ilgilidir.

İnsanların edindiği
deneyimleri görsellemeyle ilgilidir.

Bazıları ise tostun markete kadar giden

tedarik zinciriyle ilgilidir.

Tedarik zinciri, ışınlanma
ağları üzerinden

tarla ve buğdaya yoluna

ve Büyük Patlama'ya kadar
gerilere gidiyor.

Bu çılgınlık.

Fakat bu çizimler inanılmaz
farklı olsa bile,

kesinlikle ortak bir özellik
paylaşıyorlar,

görebiliyor musunuz merak ediyorum.

Gördünüz mü? Bunlarda ortak olan ne?

Çoğu çizimde düğüm ve oklar var.

Düğümler ekmek kızartma makinesi ve
insanlar gibi somut nesneleri gösteriyor,

oklar ise düğümler arasındaki
bağlantıyı gösteriyor.

Düğüm ve okların bu kombinasyonu

sistem modelini oluşturuyor

ve bir şeyin nasıl çalıştığıyla ilgili

zihnimizde olan modelleri
görünür yapıyor.

Yani oluşan değer bu.

Bu sistem modellerinin
ilginç tarafı

farklı bakış açılarını ortaya çıkarması.

Örneğin, Amerikalılar tostu
ekmek kızartma makinesinde yapar.

Bu apaçık.

Tabi ki Avrupalılar tostu tavada yaparken,

ve çoğu öğrenci ateşte yapar.

Bunu gerçekten anlayamıyorum.
Birçok MBA öğrencisi bunu yapıyor.

Evet, düğümleri sayarak
karmaşıklığı ölçebilirsiniz.

Her gösterimde ortalama dört
ila sekiz düğüm var.

Bundan az olduğunda,
çizim saçma görünebilir

fakat hızlı anlaşılır,

13'ten fazla olduğunda, çizim
harita şokuna uğratabilir.

Bu çok karmaşık.

Yani 5 ile 13 arası ideal olan.

Yani bir şeyi görsel olarak
anlatmak isterseniz,

gösteriminizde 5 ila 13 düğüm olsun.

Çizimde yetenekli olmayabiliriz;

ama karmaşık şeyleri basit şeylere
nasıl böleceğimizi ve

tekrar nasıl bir araya getireceğimizi
sezgisel olarak biliyoruz.

Böyle bu bizi egzersizimizin ikinci
kısmına getiriyor,

nasıl tost yapıldığına;

fakat bu defa yapışkan notlar
veya kartlarla.

Şimdi sırada ne var?

Evet, çoğu insan kartlarla daha net,
detaylı ve mantıklı düğümler

yapmaya eğilimlidir.

Adım adım yapılan analizi görebilirsiniz.

Modellerini oluştururken,
düğümleri hareket ettiriyorlar,

Lego gibi yeniden düzenliyorlar.

Saçma gibi görünse de
aslında bu gerçekten önemli.

Bu hızlıca ifade etme, yansıtma
ve analiz etme tekrarı

netlik kazanmak için tek yol.

Bu tasarım sürecinin özü.

Ve sistem teoristleri bize

bir gösterimi değiştirmedeki kolaylığın,
modeli geliştirmedeki

istekliliğimizle bağlantılı
olduğunu söylüyor.

Yani yapışkanlı not sistemleri sadece
daha akıcı değil,

ayrıca statik çizimlere göre genellikle
daha fazla düğüm üretiyor.

Çizimler daha da zenginleşiyor.

Ve bu bizi egzersizin üçüncü
kısmına getiriyor,

nasıl tost yapıldığına;
fakat bu defa grupça.

Şimdi sırada ne var?

Sıradaki şu:

Dağınık bir şekilde başlıyor
ve çok dağınıklaşıyor

sonra daha da dağınıklaşıyor

ama insanlar modellerini sadeleştirdikçe

en iyi düğümler daha
belirgin hale geliyor,

ve her tekrarda model
daha da netleşiyor

çünkü insanlar birbirlerinin fikirleri
üzerine inşa ediyorlar.

Ortaya herkesin kendi bakış
açılarındaki çeşitliliği birleştiren

birleşik sistem modeli çıkıyor.

Toplantılarda çoğu zaman

meydana gelenden farklı bir sonuç bu,
değil mi?

O halde, bu çizimler 20 veya daha fazla
düğüm içerebilir

ama katılımcılar harita şoku yaşamazlar

çünkü modelin oluşturulmasına kendileri
katkıda bulunurlar.

İlginç olan bir şey daha şu:
Gruplar spontane olarak karıştırıp

ilave organizasyon katmanları ekliyorlar.

Mesela, tezatlıklarla mücadele etmek için,

dallanan ve paralel
desenler ekliyorlar.

Bu arada, eğer bunu tamamıyla
sessizlik içinde yaparlarsa

çok daha iyi ve çok daha
hızlı yapıyorlar.

Gerçekten ilginç --
konuşma şekil alıyor.

Bundan çıkarılacak önemli
dersler şunlar.

Öncelikle çizmek, olayları
düğümleri olan sistemler

ve onların ilişkileri olarak
algılamamıza yardım ediyor.

Hareket eden kartlar daha iyi
sistem modelleri oluşturuyor;

çünkü çok daha akıcı
tekrarlar yapıyoruz.

Ve grup notlarıyla en anlaşılır
modeller yapılıyor

çünkü birçok farklı bakış açısını
sentezliyoruz.

Yani bu ilgi çekici.

İnsanlar doğru şartlar altında
beraber çalıştıklarında,

grup modeller bireysel modellerden
çok daha iyi.

Bu yüzden bu yaklaşım nasıl tost
yapıldığını çizmekte çok başarılı,

peki ya şirket vizyonu, müşteri deneyimi
veya uzun dönemli sürdürebilirlik

gibi daha alakalı ve baskılayıcı

bir şeyi çizmek istersen?

Organizasyonlar, çılgın problemlerini

işbirliği içinde çizerek ele aldıkça

görsel bir devrim gerçekleşiyor.

Dünyalarını hareket eden düğüm
ve bağlantılar olarak görenlerin

diğerlerinden daha önde
olduğuna inanıyorum.

Ve uygulaması gerçekten çok basit.

Bir soru ile başlarsın,
düğümleri toplarsın,

düğümleri sadeleştirirsin,
bunu tekrarlarsın,

sadeleştirirsin ve sadeleştirirsin
ve şekil oluşur,

grup netlik kazanır
ve soruyu cevaplarsın.

Yani bu basit görselleştirme işlemi ve
bunu defalarca yapma

oldukça kayda değer
sonuçlar ortaya koyuyor.

Bilmeniz gereken

önemli olanın tek başına
model değil,

iletişimin olduğudur.

Referans alınan bu görsel çerçeveler

yüzlerce hatta binlerce düğüme
kadar genişleyebilir.

Rodale adında bir organizasyondan
örnek vereceğim.

Büyük bir yayıncılık şirketi.

Bir sene bir miktar para kaybettiler ve

yönetici takımı üç gün boyunca tüm
uygulamalarını görselleştirdi.

İlginç olan, tüm işletmeyi
sistem sistem

görselleştirdikten sonra

50 milyon dolar kazancı kurtarmalarıydı.

Ayrıca müşteri derecelendirmeleri
D'den A'ya yükseldi.

Neden? Yönetici takımının
düzenlemesinden dolayı.

Bu nedenle ciddi problemlere birlik
içinde oluşturulan görselleştirme yöntemi

ile çözüm bulmalarında
organizasyonlara yardım ediyorum,

oluşturduğum drawtoast.com adlı sitede

bir takım iyi uygulamaları biriktiriyorum.

Böylece bir çalışmayı nasıl
yürüteceğinizi,

görsel dili,

genel problem çözmede uygulayabileceğiniz
bağlantı ve düğümlerin yapısını öğrenip,

organizasyonlarda karşılaştığımız
zorlu problemleri aşmak için

çeşitli şablon örnekleri
indirebilirsiniz.

Yani saçma gibi görünen tost
çizme egzersizi

net, uyumlu ve düzenli olmamıza
yardımcı oluyor.

O halde, bundan sonra ilginç bir sorunla
karşılaştığınızda,

tasarımın bize ne öğrettiğini
hatırlayın.

Fikirlerinizi görünür, somut ve
kayda değer yapın.

Basit, eğlenceli ve güçlü.

Bunun kutlamaya değer bir
fikir olduğuna inanıyorum.

Teşekkürler.

(Alkışlar)