Dokąd zmierza Google?

Na scenie konferencji TED 2014, Charlie Rose rozmawia z dyrektorem generalnym firmy Google, Larrym Page'em, na temat jego dalekosiężnej wizji działań tej korporacji. Jest mowa o rowerowych drogach nadziemnych i balonach internetowych. A następnie robi się jeszcze ciekawiej: Page opowiada o przejęciu firmy DeepMind i jej technologii sztucznej inteligencji, która uczy się zaskakujących rzeczy.

Charlie Rose: Larry przysłał mi maila

i pokrótce powiedział,

że musimy się upewnić, czy nie wyglądamy
na parę nudziarzy w średnim wieku.

Odparłem, że mi to pochlebia,

(Śmiech)

bo jestem nieco starszy

i on ma nieco większe dochody niż ja.

Dziękuję.

Będziemy rozmawiać
o Internecie, o Google

i o wyszukiwaniu informacji
i o prywatności

a także o twojej filozofii

i jak poskładałeś jedno z drugim

i o tym, jak ta podróż
rozpoczęta jakiś czas temu

ma tak obiecujące widoki.

Głównie chcemy porozmawiać o przyszłości.

Moje pytanie: Gdzie jest Google
i dokąd zmierza?

To coś, o czym dużo myślimy,

i nasza misja, którą dawno określiliśmy,

to zorganizowanie światowych
zasobów informacji

oraz uczynienie ich powszechnie
dostępnymi i użytecznymi.

Ludzie zastanawiają się,
czy to nadal wasza jedyna misja.

Ja sam zawsze się nad tym zastanawiam,

i nie jestem tego całkowicie pewien.

Ale kiedy myślę o wyszukiwaniu informacji,

jest to jakże poważna
sprawa dla nas wszystkich,

zrozumieć, czego tak naprawdę szukamy,

zrozumieć światowe zasoby informacji,

i ciągle jeszcze jesteśmy
na samym początku tej drogi,

co jest zupełnym szaleństwem.

Pracujemy nad tym od 15 lat,

ale to jeszcze nie jest skończone.

CR: Kiedy już zostanie skończone,
jak będzie wyglądało?

LP: Biorąc pod uwagę,
do czego dążymy --

dlaczego to nie jest jeszcze skończone?

Trochę dlatego, że komputery się gubią.

Twój komputer nie wie, gdzie jesteś,

nie wie, co robisz,

nie wie, co ty wiesz,

i ostatnio naszym celem jest sprawić,
żeby maszyny lepiej działały,

rozumiały kontekst.

Google Now wie, gdzie się znajdujesz,

czego możesz potrzebować.

Chcemy, żeby informatyka działała
i rozumiała nasze potrzeby,

i rozumiała tę informację --

jeszcze tego nie dokonaliśmy.

Działa to nadal siermiężnie.

CR: Jak w planach Google
figuruje DeepMind?

Deep Mind to firma,
którą nabyliśmy niedawno.

Mieści się w Wielkiej Brytanii.

Opowiem jak do niej dotarliśmy.

Skupialiśmy się na wyszukiwaniu

i na próbach zrozumienia wszystkiego,

a także usprawnieniu tego działania.

Przykładem jest interakcja głosowa.

Jaki jest stan technologii
rozpoznawania mowy?

Nie jest za dobrze.

Urządzenia nas nie rozumieją.

Zaczęliśmy badania
nad uczeniem maszynowym,

aby to udoskonalić.

To dużo pomogło.

Zaczęliśmy przyglądać się choćby YouTube.

Czy potrafimy zrozumieć YouTube?

Dzięki uczeniu maszynowemu,

w eksperymencie program
odkrył na YouTube kotki.

To ważne pojęcie.

Zrozumieliśmy, że coś w tym jest.

Jeśli da się odkryć, czym są koty,

to w tym musi być coś ważnego.

Co jest niezwykłe w technologii DeepMind?

To, że czyni odkrycia
samodzielnie, bez nadzoru.

Zaczęło się od gier wideo.

Na tym filmie widzimy grę

i proces automatycznego
uczenia się grania.

CR: Popatrzmy na grę wideo.

Maszyny robią niesamowite rzeczy!

LP: To są stare gry,
ale jest coś niezwykłego:

system widzi tylko to,
co my, tylko piksele.

Steruje i zna punktację.

I ten jeden program
nauczył się tych wszystkich gier.

Idzie mu nadludzko dobrze.

Wcześniej takie rzeczy były niemożliwe.

Może wyjaśnię szybko, o co chodzi.

Grając w boks, system odkrył,
że może unieruchomić przeciwnika.

Komputer znajduje sie po lewej,

łatwo zdobywa punkty.

Taka sztuczna inteligencja
mogłaby organizować nam kalendarz

albo pomóc w odnajdowaniu informacji.

Jesteśmy dopiero na samym
początku tego procesu

i to jest w tym najbardziej ekscytujące.

CR: Mamy DeepMind, inteligentny boks...

Teraz nasuwa się pytanie
o sztuczną inteligencję.

Na jakim etapie jesteśmy?

LP: Już dawno nie byłem
niczym aż tak zafascynowany.

Demis, człowiek,
który stworzył firmę DeepMind,

jest neurobiologiem i informatykiem.

Teraz rozpoczął studia doktoranckie
z dziedziny neurobiologii.

Jest teraz wiele fantastycznych projektów

z pogranicza informatyki i neurobiologii.

Ich celem jest określenie,
jak nadać czemuś inteligencję.

CR: Ale na jakim poziomie
jesteśmy obecnie?

I jak szybko idzie to do przodu?

LP: Obecnie szczytowe osiągnięcia

to właśnie wynajdowanie
kotów na YouTube,

czy ulepszanie rozpoznawania mowy.

Dzięki uczeniu maszynowemu
stopniowo idziemy do przodu.

Ale mnie ten przykład
niezmiernie fascynuje,

dlatego, że to jeden program,
który potrafi wiele różnych rzeczy.

CR: Chcielibyśmy pokazać obraz kota.

Zobaczymy, jak maszyny widzą koty
i co nam zaproponowały.

CR: Widzicie kota?

Wykreowany przez maszyny.

LP: Zgadza się.

Program nauczył się tego wizerunku,
oglądając YouTube.

System nie został do tego wytrenowany,

nie miał pojęcia o kotach.

Ale koty dla ludzi są dla ludzi
ważnym elementem rzeczywistości,

a teraz także maszyna
potrafi odróżnić je od innych rzeczy.

Dodam jeszcze, że wszystko
zaczęło się od wyszukiwania informacji

z uwzględnieniem ludzkiego kontekstu.

Ten filmik pokazuje nasze odkrycia.

(Film)

Zack Matere: Jakiś czas temu
posadziłem ziemniaki.

Nagle, jedna po drugiej,
sadzonki zaczęły więdnąć.

Sprawdziłem w książkach,
ale nie znalazłem za wiele.

Więc wyszukałem w internecie.

[Zack Matere, rolnik]

Choroby ziemniaków.

Na jednej stronie odkryłem,
że problemem mogą być mrówki.

I że należy posypać rośliny
popiołem drzewnym.

Po kilku dniach mrówki zniknęły.

Internet zafascynował mnie.

Mam przyjaciela,

który chciałby rozwinąć swój biznes.

Poszedłem z nim do kafejki internetowej

i obejrzeliśmy kilka stron.

Kiedy znowu go spotkałem,

zakładał wiatrak w lokalnej szkole.

Poczułem dumę, bo coś,
czego wcześniej nie było,

powstało dzięki temu.

Uświadomiłem sobie,
że nie każdy ma dostęp do tego,

z czego ja mogłem skorzystać.

Potrzeba internetu,
którego może używać nawet moja babcia.

Przyszła mi na myśl tablica ogłoszeń.

Prostej drewnianej tablicy.

Kiedy znajduję informacje
na telefonie,

mogę umieścić ją
na tablicy informacyjnej.

To jest właściwie jak komputer.

Używam internetu, żeby pomóc ludziom.

Powiedziałbym, że poszukuję lepszego życia

dla mnie i dla sąsiadów.

Tak wielu ludzi ma dostęp do informacji,

ale nikt tego nie prowadzi dalej.

A dobrym rezultatem
jest wzrost wiedzy.

Kiedy ludzie posiadają wiedzę,

mogą znaleźć rozwiązania
bez żadnej pomocy.

Siła informacji jest potężna,

ale świadczy o nas to,
jak ją wykorzystujemy.

(Brawa)

Niesamowite jest to,
że usłyszeliśmy o nim w telewizji.

Znaleźliśmy tego człowieka,

i zrobiliśmy ten krótki film.

CR: Kiedy pada twoje nazwisko,
ludzie, którzy cię znają, mówią,

że Larry chce zmienić świat

i wierzy, że technologia może w tym pomóc.

A to oznacza dostęp do internetu.

Ważne jest tu kwestia językowa,

ale też pytanie o to,
jak uzyskać dostęp do sieci

i zrobić coś, co wpłynie
na ich społeczność,

a film jest tego przykładem.

LP: Zgadza się, a dla mnie
najważniejszy jest dostęp,

w perspektywie przyszłości.

Ogłosiliśmy właśnie Projekt Loon,

w którym wykorzystujemy balony.

Wygląda na szalony pomysł.

Możemy to pokazać.

Dwie trzecie osób

nie ma dobrego dostępu do Internetu.

Uważamy, że ten projekt może pomóc ludziom

w ekonomiczny sposób.

CR: To balon.
LP: Tak, dający dostęp do internetu.

CR: Dlaczego balon
zapewnia dostęp do internetu?

Musieliście to jakoś sprytnie obmyślić.

Bo te balony nie są przywiązane.

LP: To dobry przykład innowacji.

Myśleliśmy o tym może nawet 5 lat,

zanim zaczęliśmy nad nim pracować,

ale główną kwestią było, jak tanio
wznieść wysoko punkty dostępu.

Normalnie trzeba użyć satelitów

i dużo czasu mija
przed ich wystrzeleniem.

Ale widziałeś, jak łatwo
wypuścić taki balon.

I tu znowu widać moc internetu:

wyszukałem, że 30, 40 lat temu,
ktoś wypuścił balon,

który wielokrotnie okrążył Ziemię.

I pomyślałem: dlaczego
nie zrobić tego dzisiaj?

I tak właśnie zaczęliśmy ten projekt.

Czy te balony można kontrolować?

Zrobiliśmy symulacje pogodowe,

których prawdopodobnie
nikt wcześniej nie zrobił

i okazuje się, że jeśli
kontrolujemy wysokość,

co można zrobić między innymi
przez pompowanie powietrza,

wtedy da się wpływać na to,
dokąd balon poleci

i możemy stworzyć sieć balonów,
która pokryje całą planetę.

Zanim porozmawiamy
o przyszłości i transporcie,

czyli tematach, które cię pasjonują

i o twojej fascynacji transportem,

zautomatyzowanymi samochodami i rowerami,

pozwól, że porozmawiamy
o Edwardzie Snowdenie.

To jest o bezpieczeństwie i prywatności.

Musiałeś się nad tym zastanawiać.

LP: Jak najbardziej.

Wczoraj widziałem zdjęcie Sergeya
z Edwardem Snowden.

Myślę, że część publiczności
też je już widziała.

Prywatność i bezpieczeństwo
są dla mnie bardzo ważne.

Te dwa pojęcia idą w parze,

bo nie można mieć prywatności
bez bezpieczeństwa,

dlatego opowiem
najpierw o bezpieczeństwie,

jako że zapytałeś o Snowdena,

a później powiem trochę o prywatności.

Strasznie rozczarowało mnie,
że rząd robił to w tajemnicy.

Nie sądzę, że możemy mówić o demokracji,

jeżeli musimy chronić
naszych użytkowników przed rządem

w sprawach, o których wcześniej
nie było mowy.

To nie znaczy, że musimy wiedzieć,
jaki zagraża nam atak terrorystyczny,

ale musimy wiedzieć,
jakie są parametry tego wszystkiego,

jakie środki bezpieczeństwa
przedwsięwziął rząd i dlaczego,

a o niczym takim nie było rozmowy.

Więc myślę, że rząd wyrządził
sobie straszliwą krzywdę,

robiąc to wszystko w tajemnicy.

CR: Nie pytając o nic Google.

LP: Nie chodzi o Google, chodzi o naród.

Myślę, że potrzebujemy
debaty na ten temat,

bo inaczej demokracja nie będzie działać.

To niemożliwe.

Jest mi przykro, że Google

musi chronić was i naszych użytkowników

przed rządem przeprowadzającym
sekretne działania.

To nie ma sensu.

CR: A co z prywatnością?

LP: Tak, prywatność.
Świat się zmienia.

Nosisz przy sobie telefon.
Telefon zna swoją lokalizację.

Mamy o wiele więcej informacji o tobie,

i to jest ważna sprawa,

i nic dziwnego, że ludzie
zadają kłopotliwe pytania.

Długo zastanawialiśmy się,
gdzie tkwi problem.

Uważam, że powinniśmy dać ludziom wybór,

ujawniać, jakie dane są zbierane:

historię wyszukiwania, dane o położeniu.

Cieszymy się, jak udał się nam
tryb incognito w przeglądarce Chrome,

i pracujemy nad tym na różne inne sposoby,

dajemy więcej możliwości wyboru
i uświadamiamy użytkownika, co się dzieje.

Myślę też, że to jest bardzo łatwe.

Martwię się, że wylaliśmy
dziecko z kąpielą.

Jako gość w twoim programie "60 Minutes"
w pewnym sensie straciłem głos

i jeszcze go nie odzyskałem.

Dzięki rozmowie z tobą

mam nadzieję go odzyskać.

CR: Pomógłbym, gdybym tylko mógł.

LP: Wyciągnij więc swoją laleczkę wudu

i czyń, co masz czynić.

Ale ujawniłem to wszystko

i mam dużo informacji.

Zrobiliśmy badania dotyczące chorób

i znajdywania osób z podobnymi problemami.

I myśląc o takich danych medycznych,

wyobrażam sobie, jak dużo by dało,

gdyby te informacje były dostępne,
anonimowo, dla badaczy medycznych?

I kiedy ktoś przegląda
twoją historię choroby

w ramach takich badań,

osoba, której dane są wykorzystywane,

wiedziałaby, jaki lekarz
obejrzał je i dlaczego,

i może zrozumieć lepiej, co jej dolega.

Myślę, że wtedy tylko w tym roku
uratowalibyśmy 100 000 istnień.

CR: Na pewno.

(Brawa)

LP: Martwi mnie to w kontekście
prywatności w sieci.

Robimy to samo, co z historią choroby:

wylewamy dziecko z kąpielą,

i nie zastanawiamy się

nad ogromnymi korzyściami

płynącymi z dzielenia się informacją

z odpowiednimi osobami,
w odpowiedni sposób.

I niezbędny warunek:

ludzie muszą mieć pewność,
że informacje nie będą źle wykorzystane.

LP: Wracając do problemu z moim głosem.

Bałem się to ujawniać.

Sergey zachęcił mnie do tego

i była to świetna decyzja.

CR: A reakcja była ogromna.

LP: Ludzie podeszli do tego
bardzo pozytywnie.

Mamy setki tysięcy ludzi
w podobnym stanie,

o którym nie ma danych.

To było coś naprawdę dobrego.

CP: Mówiąc o przyszłości,
co z twoim zainteresowaniem transportem?

LP: Na studiach frustrowała mnie
komunikacja miejska.

Jeździłem autobusami,
dużo wystałem na przystankach.

W zimnie, w śniegu.

Sprawdziłem, ile to kosztuje,

i zacząłem mieć obsesję
na punkcie transportu.

I tak narodził się pomysł
zautomatyzowanych samochodów.

Jakieś 18 lat temu dowiedziałem się
o ludziach, którzy nad tym pracowali,

zafascynowało mnie to.

Uruchomienie takich projektów
potrafi trochę zająć,

ale ekscytuje mnie to,

że ta technologia
może zmienić świat na lepsze.

Mamy około 20 mln rannych w ciągu roku.

Wypadki to główna przyczyna śmierci

wśród osób poniżej 34 roku życia w USA.

CR: Czyli mówimy o ratowaniu życia.

LP: Także o oszczędzaniu przestrzeni

i o ulepszaniu życia.

Połowa Los Angeles to parkingi i drogi,

zajmują połowę powierzchni,

i większość miast nie jest lepsza.

To niewiarygodne,
że tak użytkujemy naszą przestrzeń.

CR: I kiedy to się zmieni?

LP: Myślę, że niebawem.

Automatyczne samochody przejechały już
ponad 160 tysięcy kilometrów.

Chciałbym ten proces przyspieszyć.

CR: Ale mowa nie tylko
o zautomatyzowanych samochodach.

Masz także pomysł dotyczący rowerów.

LP: W Google chcieliśmy
każdemu dać darmowy rower,

i większość wyjazdów była zdumiewająca.

Rowery są wszędzie, ale się zużywają.

Są w użyciu 24 godziny na dobę.

CR: Chcesz je umieścić też nad ulicą.

LP: Żeby zachęcić ludzi
do używania rowerów.

CR: Mamy wideo.

LP: Tak, pokażmy wideo.

Ekscytuje mnie to.

(Muzyka)

LP: Przy minimalnych kosztach
można odseparować

rowery od samochodów.

Wygląda to na szalony plan,

ale myślałem właściwie o naszym kampusie,

we współpracy
z usługami takimi jak Zipcar.

Chciałem zachęcać do rowerów

i myślałem, jak, w rentowny sposób,
odseparować rowery od ruchu ulicznego?

Poszukałem i znalazłem to.

W zasadzie nie pracujemy
nad tym szczególnym projektem,

ale to pobudza wyobraźnię.

CR: Na zakończenie,

wyjaśnim nam swoją filozofię.

To ty postawiłeś na Google X.

Nie interesuje cię tylko postęp,
który można łatwo mierzyć.

LP: Większość omawianych tu spraw
należy do tej kategorii.

Mam ochotę użyć ekonomicznego pojęcia
efektu dodatkowego,

co oznacza, że robisz coś,

co by się nie działo,
gdybyś tego nie robił.

Im więcej takich rzeczy możesz robić,

tym większy masz wpływ,

i chodzi tu o też o rzeczy
uznawane za niemożliwe.

Im więcej wiem o technice,

tym bardziej widzę, jak mało o niej wiem.

I to przez techniczny horyzont,

twój następny krok.

Im więcej wiesz o technice,

tym więcej wydaje się możliwe.

Balony mogą istnieć,

bo pewien materiał sprawia, że latają.

CR: Masz interesujące podejście:

wielu myśli o przyszłości,

ale wracają z tych marzeń
bez pomysłu, jak je zrealizować.

Przypomina mi się znajomy ci Nikola Tesla.

Jaka zasada tobą kieruje?

LP: Uważam, że pomysł to nie wszystko.

Tesla wymyślił zasilanie elektryczne,

ale miał trudności
w przekonaniu do niego innych.

Zrobił to ktoś inny.

Zajęło to dużo czasu.

Myślę, że jeśli połączymy te dwie rzeczy,

skupimy się na innowacji i pomysłach,

plus firma, która może to skomercjalizować

i dostarczyć ludziom
w pozytywny dla świata sposób

i dać im nadzieję.

Zaskoczyło mnie,
jak ekscytuje ludzi projekt Loon,

bo dał nadzieję tym dwóm trzecim świata

pozbawionych dobrego dostępu do internetu.

CR: Właśnie, to też ciekawe
w kontekście korporacji.

Jesteś jednym z tych, którzy wierzą,

że dobrze zarządzane korporacje
są inicjatorami zmian.

LP: Martwi mnie, że większość
uważa, że korporacje to coś złego.

Źle się o nich mówi.

Jest w tym chyba nieco prawdy.

Firmy pracują nad rozwojem stopniowo,

jak 50-20 lat temu.

Nie tego nam trzeba.

Szczególnie w technice

potrzebujemy zmiany
rewolucyjnej, nie stopniowej.

CR: Mam nadzieję, że dobrze pamiętam,

że powiedziałeś,
że zamiast dać pieniądze biednym,

zostawiłbyś je Elonowi Muskowi,

bo miałbyś pewność,
że on zmieni przyszłość.

LP: Jeśli chcesz polecieć na Marsa,

on chce polecieć,

aby wesprzeć ludzkość,

to szlachetny cel
i chodzi tu o filantropię.

Myślę więc, że mamy podobne zamiary.

Pracownicy Google'a

często stają się dosyć zamożni.

Ludzie pracujący w technice
dużo zarabiają.

W publiczności jest dużo zamożnych osób.

Pracujemy, żeby zmienić świat.

Sprawić, żeby był lepszy.

Dlaczego firma, dla której pracujemy,

nie miałaby być warta
nie tylko naszego czasu,

ale i pieniędzy?

Ale ludzie tak nie myślą.

Myślimy o firmach w inny sposób,

i moim zdaniem to smutne,

bo w te firmy wkładamy
prawie cały nasz wysiłek.

Pochłaniają większość naszego czasu,

i pieniędzy,

więc chciałbym pomóc

bardziej.

CR: Kiedy kończę rozmowę,

zawsze zadaję to pytanie:

Jaki stan umysłu,

jaka cecha umysłu

tobie służy najlepiej?

Rupert Murdoch odpowiedział, że ciekawość,

i wielu znanych ludzi tak odpowiedziało.

Bill Gates i Warren Buffett
odpowiedzieli, że skupienie.

Jaka cecha umysłu,

zanim zakończymy tę rozmowę,

umożliwia ci myślenie o przyszłości

i jednocześnie

o zmianie teraźniejszości?

Myślę, że najważniejsza rzecz --

Przyjrzałem się wielu firmom

które z upływem czasu
okazują się niepowodzeniem.

Wcześniej mieliśmy większą rotację firm.

I pytam, dlaczego wszyscy
popełniają ten podstawowy błąd?

Co takiego te wszystkie firmy robią źle?

i zazwyczaj chodzi o to że,
nie myślą o przyszłości.

Dla mnie,

ważne jest to żeby skupić się na tym,

jaka naprawdę będzie przyszłość

i jak ją wykreujemy,

i jak kierujemy naszą firmą,

aby na tym właśnie się skupić

i prowadzić ją na wysokim poziomie?

i to pozostaje osobliwością,

patrzeć na rzeczy,

o których ludzie nie myślą,

pracować nad czymś,
nad czym nikt inny nie pracuje,

dlatego, że tu są właśnie możliwości,

i być gotowym

na podjęcie ryzyka.

Popatrz na Android.

Czułem się winny pracując nad Androidem

na samym początku.

Kupiliśmy małą firmę.

To nie było właściwie to
czym się zajmowaliśmy.

I miałem wyrzuty sumienia
tracąc na to czas.

To było głupie.

To była przyszłość.

To była właściwa decyzja.

Miło cię było tu gościć.

I wysłuchać,

to przyjemność siedzieć
z tobą przy tym stole.

Dzięki, Larry.

Dziękuję.