เราจะหาตัวเราเองในข้อมูลได้อย่างไร
-
0:01 - 0:04นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันในสัปดาห์ที่แล้ว
-
0:04 - 0:06สิ่งที่ฉันทำ
-
0:06 - 0:08คนที่ฉันอยู่ด้วย
-
0:08 - 0:11ความรู้สึกของฉันทุก ๆ นาทีที่ตื่น
-
0:12 - 0:15หรือเวลาที่ฉันมีความรู้สึกบางอย่าง
เมื่อคิดถึงพ่อ -
0:15 - 0:16ที่เพิ่งเสียไป
-
0:16 - 0:20หรือเวลาที่ฉันควรจะเลิกวิตกกังวล
-
0:20 - 0:22และหากคุณคิดว่าฉันหมกหมุ่นอยู่นิด ๆ ละก็
-
0:22 - 0:24คุณอาจจะถูก
-
0:24 - 0:27แต่ชัดว่า จากภาพนี้
-
0:27 - 0:30คุณจะรู้จักฉันมากกว่าภาพนี้
-
0:30 - 0:33ซึ่งเป็นภาพที่คุณอาจจะคุ้นเคยมากกว่า
-
0:33 - 0:36และคุณอาจจะมีภาพแบบนี้อยู่ในมือถือของคุณ
-
0:36 - 0:38กราฟแท่งบอกจำนวนก้าวที่คุณเดิน
-
0:38 - 0:40แผนภูมิวงกลมที่บอกคุณภาพของการนอน
-
0:40 - 0:42และเส้นทางการวิ่งในตอนเช้า
-
0:43 - 0:46งานประจำของฉัน ฉันทำงานกับข้อมูล
-
0:46 - 0:48ฉันมีบริษัทออกแบบภาพแสดงข้อมูล
-
0:48 - 0:51เราออกแบบและพัฒนาวิธีที่จะเข้าถึงข้อมูล
-
0:51 - 0:54ด้วยการใช้ภาพ
-
0:54 - 0:57สิ่งที่งานของฉันสอนฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมา
-
0:57 - 1:01คือการที่จะเข้าใจข้อมูลและความสามารถของมัน
-
1:01 - 1:04บางครั้งเราจะต้องลืมมันไปจริง ๆ
-
1:04 - 1:06และมองผ่านมันไปแทน
-
1:06 - 1:10เพราะข้อมูลเป็นเพียงแค่
เครื่องมือที่เราใช้ตีความข้อมูลตลอดมา -
1:10 - 1:13พวกมันถูกใช้เป็นตัวยึดสำหรับสิ่งอื่น
-
1:13 - 1:15แต่พวกมันไม่เคยเป็นสิ่งที่แท้จริง
-
1:15 - 1:17แต่ฉันขอย้อนกลับไป
-
1:17 - 1:20ถึงครั้งแรกที่ฉันเข้าใจเรื่องนี้
-
1:20 - 1:24ในปี 1994 ตอนที่ฉันอายุ 13 ปี
-
1:24 - 1:26ฉันเป็นวันรุ่นอาศัยอยู่ในประเทศอิตาลี
-
1:26 - 1:28ฉันเด็กเกินกว่าจะสนใจการเมือง
-
1:28 - 1:31แต่ก็รู้ว่านักธุรกิจที่ชื่อ
ซิลวิโอ แบร์ลุสโกนี -
1:31 - 1:33กำลังลงสมัครเลือกตั้งประธานาธิบดี
ให้กับฝ่ายขวาปานกลาง -
1:34 - 1:36เราอาศัยอยู่ในเมืองที่เสรีนิยมมาก
-
1:36 - 1:39พ่อของฉันเป็นนักการเมือง
ของพรรคเสรีประชาธิปไตย -
1:39 - 1:44ฉันจำได้ว่าไม่มีใครคิดว่า
แบร์ลุสโกนีจะชนะเลือกตั้ง-- -
1:44 - 1:46ไม่มีทางเลย
-
1:47 - 1:48แต่มันเกิดขึ้น
-
1:48 - 1:50และฉันจำได้ถึง
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน -
1:50 - 1:52มันเป็นความประหลาดใจมาก
-
1:52 - 1:57เพราะพ่อของฉันให้คำมั่นว่าในเมืองของฉัน
ที่เขารู้จักไม่มีใครลงคะแนนเสียงให้กับแบร์ลุสโกนี -
1:59 - 2:00นี่เป็นครั้งแรก
-
2:00 - 2:05ที่ข้อมูลที่ฉันได้รับ
บิดเบือนภาพความเป็นจริง -
2:05 - 2:09ตัวอย่างข้อมูลของฉัน
มันถูกจำกัดและถูกบิดเบือน -
2:09 - 2:12และอาจเป็นเพราะอย่างนั้น
ฉันเลยคิดว่าฉันอยู่ในฟองอากาศ -
2:12 - 2:15และฉันไม่มีโอกาสมากพอ
ที่จะเห็นสิ่งที่อยู่ข้างนอก -
2:16 - 2:20ที่นี้เร่งเวลามาที่ 8 พฤศจิกายน 2016
-
2:20 - 2:21ในสหรัฐอเมริกา
-
2:22 - 2:23ผลสำรวจทางอินเทอร์เน็ต
-
2:23 - 2:25โมเดลทางสถิติ
-
2:25 - 2:29นักเชี่ยวชาญทุกคนเห็นพ้องกันใน
ผลลัพธ์ที่เป็นไปได้ในการเลือกตั้งประธานาธิบดี -
2:30 - 2:32ดูเหมือนว่าครั้งนี้เราจะมีข้อมูลที่เพียงพอ
-
2:32 - 2:36และมีโอกาสมากขึ้นที่เราจะได้เห็นสิ่งต่าง ๆ
นอกจากสถานที่ปิดบังที่เราอาศัยอยู่-- -
2:36 - 2:38แต่เห็นได้ชัดว่าไม่เลย
-
2:38 - 2:40มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย
-
2:40 - 2:42ฉันเคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
-
2:42 - 2:45ฉันคิดว่ามันยุติธรรมที่จะพูดว่า
ครั้งนี้ข้อมูลทำให้เราผิดหวัง-- -
2:45 - 2:47ได้อย่างน่าประทับใจ
-
2:47 - 2:49เราเชื่อในข้อมูล
-
2:49 - 2:50แต่สิ่งที่เกิดขึ้น
-
2:50 - 2:53กระทั่งกับหนังสือพิมพ์ที่น่าเชื่อถือที่สุด
-
2:53 - 2:58คือความหมกหมุ่นที่จะบีบทุกอย่าง
ให้อยู่ในรูปตัวเลขเปอร์เซ็นสองตัวง่าย ๆ -
2:58 - 3:00เพื่อจะได้พาดหัวข่าวที่โน้มน้าวดึงดูด
-
3:00 - 3:02และให้เรามุ่งความสนใจไปที่ตัวเลขสองตัวนั่น
-
3:02 - 3:03เท่านั้น
-
3:04 - 3:06ความพยายามที่จะทำให้เนื้อหาอ่านง่าย
-
3:06 - 3:09และการใส่รูปแผนที่สีแดงน้ำเงินที่ขาดไม่ได้
-
3:09 - 3:11เราพลาดประเด็นสำคัญไปอย่างสิ้นเชิง
-
3:11 - 3:14เราหลงลืมไปว่ายังมีเรื่องราวมากมาย --
-
3:14 - 3:16เรื่องราวของคนอยู่เบื้องหลังตัวเลขเหล่านี้
-
3:17 - 3:19ในบริบทที่ต่างออกไป
-
3:19 - 3:20แต่เป็นประเด็นที่ใกล้เคียงกัน
-
3:21 - 3:24ผู้หญิงคนนี้ได้นำความท้าทายแปลกใหม่
มาให้กับทีมของฉัน -
3:24 - 3:27เธอมาหาเราพร้อมกับข้อมูลจำนวนมาก
-
3:27 - 3:31แต่ที่สุดแล้วเธอต้องการที่จะบอกถึง
เรื่องราวที่มีความเป็นมนุษยธรรมที่สุดกับเรา -
3:31 - 3:33เธอคือซามานธา คริสโตเฟอเรตติ
-
3:33 - 3:36เธอเป็นนักบินอวกาศชาวอิตาเลียนคนแรก
-
3:36 - 3:38เธอติดต่อเราก่อนที่เธอจะออกเดินทาง
-
3:38 - 3:42ไปยังสถานีอวกาศนานาชาติ
ซึ่งใช้ระยะเวลานาน 6 เดือน -
3:42 - 3:44เธอบอกกับฉันว่า "ฉันกำลังจะไปยังอวกาศ
-
3:44 - 3:47และฉันอยากจะทำสิ่งที่มีความหมาย
ด้วยข้อมูลจากภารกิจของฉัน -
3:47 - 3:49เพื่อเข้าถึงผู้คน"
-
3:50 - 3:52ภารกิจเพื่อไปยังสถานีอวกาศนานาชาติ
-
3:52 - 3:54มาพร้อมกับข้อมูลหลายเทราไบท์
-
3:54 - 3:57เกี่ยวกับทุกอย่างที่จะจินตนาการถึงได้--
-
3:57 - 3:58การโคจรรอบโลก
-
3:58 - 4:00ความเร็วและตำแหน่งของสถานีอวกาศนานาชาติ
-
4:00 - 4:04และสัญญาณภาพและเสียงอีกหลายพันชิ้น
จากตัวจับสัญญาณของสถานี -
4:05 - 4:08เรามีเอกสารทุกชิ้นที่เราพอจะนึกออก
-
4:08 - 4:10เหมือนกับเหล่าผู้เชี่ยวชาญก่อนการเลือกตั้ง--
-
4:10 - 4:13แต่วัตถุประสงค์ของตัวเลขเหล่านี้คืออะไร
-
4:13 - 4:16คนไม่สนใจข้อมูลเพียงเพราะมันคือข้อมูล
-
4:16 - 4:18เพราะตัวเลขไม่ใช่ประเด็น
-
4:18 - 4:20มันเป็นเพียงแค่เครื่องมือไปสู่ข้อสรุป
-
4:21 - 4:23เรื่องเราที่เราต้องการจะบอกคือ
-
4:23 - 4:25มีคนอยู่ในกล่องเล็ก ๆ
-
4:25 - 4:27ล่องลอยอยู่ในอวกาศเหนือศีรษะของเรา
-
4:27 - 4:32และคุณสามารถเห็นเธอ
ด้วยตาเปล่าในคืนที่ฟ้าเปิด -
4:32 - 4:35เราเลยตัดสินใจใช้ข้อมูล
เพื่อสร้างความเชื่อมโยง -
4:35 - 4:39ระหว่างซามานธาและคนที่มองดูเธอจากพื้นโลก
-
4:39 - 4:42เราออกแบบและพัฒนาสิ่งที่เรียกว่า
"Friends in Space" ขึ้น -
4:42 - 4:47มันเป็นเว็บแอพลิเคชั่น
ที่ให้คุณได้ทักทาย"เฮลโล" กับซามานธา -
4:47 - 4:48จากที่ที่คุณอยู่
-
4:48 - 4:51และได้ทักทายคนอื่น ๆ
ที่กำลังออนไลน์ในเวลาเดียวกับคุณ -
4:51 - 4:53จากทั่วโลก
-
4:54 - 4:57และคำทักทายเหล่านั้น
จะทิ้งร่องรอยบนแผนที่ -
4:57 - 4:59ในขณะที่ซามานธากำลังบินผ่านไป
-
4:59 - 5:03และทักทายเรากลับมาทุกวัน
-
5:03 - 5:04โดยใช้ทวิตเตอร์ของสถานีอวกาศนานาชาติ
-
5:05 - 5:10สิ่งนี้ทำให้คนได้เห็น
ข้อมูลของภารกิจจากทุกแง่มุม -
5:10 - 5:15มันกลายเป็นเรื่องเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์
และความช่างสงสัยของเราในทันที -
5:15 - 5:16แทนที่จะเป็นเรื่องเทคโนโลยี
-
5:16 - 5:19ข้อมูลเพิ่มประสบการณ์ให้กับเรา
-
5:19 - 5:21แต่เรื่องราวของมนุษย์
เป็นตัวขับเคลื่อนข้อมูล -
5:23 - 5:26การตอบสนองทางบวก
ของผู้ใช้งานหลายพันคน -
5:26 - 5:28ให้บทเรียนที่สำคัญมาก ๆ กับฉันว่า--
-
5:28 - 5:31การทำงานกับข้อมูลคือการออกแบบวิธี
-
5:31 - 5:34ที่จะแปลงสิ่งที่เป็นนามธรรมและนับไม่ได้
-
5:34 - 5:38ให้เป็นสิ่งที่สามารถมองเห็นได้ รู้สึกได้
และเชื่อมโยงได้โดยตรง -
5:38 - 5:40กับชีวิตของเราและพฤติกรรมของเรา
-
5:40 - 5:42บางอย่างที่ทำได้ยาก
-
5:42 - 5:46หากเราปล่อยให้ความหมกหมุ่นในตัวเลข
และเทคโนโลยี -
5:46 - 5:47ควบคุมเราระหว่างทาง
-
5:49 - 5:53แต่เราสามารถที่จะเชื่อมโยงข้อมูล
กับเรื่องราวที่มันจะสื่อ -
5:54 - 5:56เราสามารถเอาเทคโนโลยีออกไปได้เลย
-
5:56 - 5:58หลายปีก่อน ฉันได้พบกับผู้หญิงอีกหนึ่งคน
-
5:58 - 6:00สเตฟานี โพซาเวค--
-
6:00 - 6:06นักออกแบบในลอนดอน ซึ่งได้แบ่งปันเรื่องราว
ความชื่นชอบและหลงใหลในข้อมูลกับฉัน -
6:06 - 6:07เราไม่รู้จักกัน
-
6:07 - 6:10แต่เราตัดสินใจที่จะทำการทดลอง
ที่สุดโต่งมาก ๆ -
6:10 - 6:13โดยเริ่มสื่อสารกันด้วยข้อมูลเพียงอย่างเดียว
-
6:13 - 6:14ไม่ใช้ภาษาอื่น
-
6:14 - 6:19และเราก็ไม่ใช้เทคโนโลยีใด ๆ เลย
ในการส่งข้อมูลให้กัน -
6:19 - 6:22ความจริงแล้ว ช่องทางการสื่อสารเดียวของเรา
-
6:22 - 6:25คือการส่งไปรษณีย์
-
6:25 - 6:27เราเขียน "ข้อมูลที่รัก"
ทุกอาทิตย์เป็นเวลาหนึ่งปี -
6:27 - 6:31เราใช้ข้อมูลส่วนตัว
เพื่อเรียนรู้ซึ่งกันและกัน -- -
6:31 - 6:34ข้อมูลส่วนตัวที่บอกเล่ากัน
เป็นเรื่องราวธรรมดา ๆ ทุกสัปดาห์ -
6:34 - 6:36ตั้งแต่ความรู้สึกของเรา
-
6:36 - 6:37จนถึงการมีปฏิสัมพันธ์กับคู่ของเรา
-
6:37 - 6:41ตั้งแต่คำชมที่เราได้รับ
จนถึงเสียงรอบตัวที่เราได้ยิน -
6:41 - 6:45ข้อมูลส่วนตัวที่เราจะวาดด้วยมือ
-
6:45 - 6:48ลงในกระดาษขนาดโปสการ์ด
-
6:48 - 6:50และส่งจากลอนดอนมายังนิวยอร์กทุกสัปดาห์
-
6:51 - 6:52มายังที่ที่ฉันอยู่
-
6:52 - 6:54และจากนิวยอร์กไปยังลอนดอนสถานที่อยู่ของเธอ
-
6:54 - 6:58ด้านหน้าของโปสการ์ดคือภาพข้อมูล
-
6:58 - 6:59ส่วนด้านหลัง
-
7:00 - 7:02แน่นอนว่ามีที่อยู่ของผู้รับ
-
7:02 - 7:05และคำอธิบายการตีความภาพวาดของเรา
-
7:06 - 7:08อาทิตย์แรกของโครงการนี้
-
7:08 - 7:11เราต่างเลือกหัวข้อที่ค่อนข้างเย็นชา
และไม่เป็นส่วนตัว -
7:11 - 7:14เราดูเวลากี่ครั้งในสัปดาห์
-
7:15 - 7:17นี่คือด้านหน้าของโปสการ์ด
-
7:17 - 7:19คุณจะเห็นว่าสัญลักษณ์เล็ก ๆ ทุกอัน
-
7:19 - 7:22บ่งบอกทุกครั้งที่ฉันดูเวลา
-
7:22 - 7:25ในแต่ละวันและในแต่ละช่วงเวลา--
-
7:26 - 7:28ตรงนี้ไม่มีอะไรสลับซับซ้อน
-
7:28 - 7:30แต่คุณจะเห็นคำอธิบาย
-
7:30 - 7:33ว่าฉันได้เขียนรายละเอียดเรื่องราว
ของเหตุการณ์เหล่านั้น -
7:33 - 7:38ความจริงแล้ว สัญลักษณ์ต่าง ๆ
บ่งบอกว่าทำไมฉันถึงดูเวลา-- -
7:38 - 7:39ฉันกำลังทำอะไรอยู่
-
7:39 - 7:41ฉันเบื่อหรือไม่ ฉันหิวรึเปล่า
-
7:41 - 7:42ฉันสายหรือไม่
-
7:42 - 7:45ฉันตั้งใจดูเวลาหรือแค่มองไปที่นาฬิกา
-
7:45 - 7:48และนี่คือส่วนที่สำคัญ
-
7:48 - 7:51มันบอกรายละเอียด
ของวันและบุคลิกภาพของฉัน -
7:51 - 7:53ผ่านชุดข้อมูลของฉัน
-
7:53 - 7:58การใช้ข้อมูลเป็นเลนส์หรือม่าน
เพื่อค้นพบและแสดงให้เห็นบางอย่าง -
7:58 - 8:00เช่น ความกังวลเรื่องสายที่ไม่สิ้นสุดของฉัน
-
8:00 - 8:02ถึงแม้ว่าฉันตรงต่อเวลาเสมอ
-
8:04 - 8:08สเตฟานีและฉันใช้เวลา 1 ปี
เพื่อเก็บข้อมูลด้วยมือ -
8:08 - 8:13เพื่อบังคับให้เราสนใจความแตกต่างเล็กน้อย
ที่คอมพิวเตอร์รวบรวมไม่ได้-- -
8:13 - 8:14หรืออย่างน้อยก็ยังไม่ได้ในตอนนี้--
-
8:14 - 8:18เราใช้ข้อมูลเพื่อสำรวจความคิดของเรา
และคำที่เราใช้ -
8:18 - 8:20ไม่ใช่เพียงแค่กิจกรรมที่เราทำ
-
8:20 - 8:21เหมือนกับในสัปดาห์ที่สาม
-
8:21 - 8:25ซึ่งเราจดบันทึกทุกคำ "ขอบคุณ"
ที่เรากล่าวและได้รับ -
8:25 - 8:30และเวลาที่ฉันตระหนักได้ว่า
ส่วนใหญ่ฉันขอบคุณคนที่ไม่รู้จัก -
8:30 - 8:34เห็นได้ชัดว่าฉันเป็นพวก
ขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำอีกกับพนักงานบริการ -
8:34 - 8:37แต่แน่นอนว่าฉันไม่ได้ขอบคุณ
คนที่ใกล้ชิดกับฉันเท่าที่ควร -
8:39 - 8:40มากกว่าเวลา 1 ปี
-
8:40 - 8:45การสังเกตและนับพฤติกรรมแบบนี้อย่างจริงจัง
-
8:45 - 8:46กลายเป็นพิธีกรรม
-
8:46 - 8:48มันเปลี่ยนตัวเราไปจริง ๆ
-
8:48 - 8:51เราเข้าใจตัวเราเองมากขึ้น
-
8:51 - 8:54ตระหนักถึงพฤติกรรมของตัวเอง
และสิ่งที่อยู่รอบตัวมากขึ้น -
8:55 - 8:58ตลอด 1 ปี สเตฟานีและฉัน
เชื่อมโยงกันในระดับที่ลึกลงไป -
8:58 - 9:00ผ่านการบันทึกข้อมูลที่เราแบ่งปันกัน
-
9:00 - 9:04แต่เราทำแบบนี้ได้เพราะ
เราใส่ตัวเองเข้าไปในตัวเลขเหล่านี้ -
9:04 - 9:08และเพิ่มบริบทของ
เรื่องราวส่วนตัวของเราเข้าไป -
9:08 - 9:10มันเป็นทางเดียวที่จะทำให้มันมีความหมาย
-
9:11 - 9:13และเป็นสิ่งแทนตัวเรา
-
9:14 - 9:18ฉันไม่ได้ขอให้คุณเริ่มวาดภาพข้อมูล
ขีวิตส่วนตัวของคุณ -
9:18 - 9:20หรือหาเพื่อนทางจดหมายต่างชาติ
-
9:20 - 9:23แต่ฉันอยากให้คุณเริ่มมองหาข้อมูล--
-
9:23 - 9:25ทุกประเภท--
-
9:25 - 9:26ให้เป็นจุดเริ่มต้นของบทสนทนา
-
9:26 - 9:28ไม่ใช่จุดสิ้นสุด
-
9:28 - 9:31เพราะข้อมูลเพียงอย่างเดียว
ไม่สามารถให้ทางออกกับเรา -
9:31 - 9:34และนั่นคือเหตุผลที่ข้อมูลทำให้เราผิดหวัง--
-
9:34 - 9:37เพราะเราไม่ได้ใส่บริบทเข้าไปให้มากพอ
-
9:37 - 9:39เพื่อที่จะตีความความจริง--
-
9:39 - 9:42ความจริงที่ยุ่งเหยิง ซับซ้อน
และมีความแตกต่างแม้เพียงเล็กน้อย -
9:43 - 9:45เราเฝ้าดูตัวเลขสองตัวนี้
-
9:45 - 9:47หมกหมุ่นอยู่กับมัน
-
9:47 - 9:49และแสร้งทำเป็นว่าเราสามารถ
แปลงโลกของเรา -
9:49 - 9:52ให้เป็นเพียงตัวเลขไม่กี่ตัว
หรือการชิงเก้าอี้ผู้นำ -
9:52 - 9:53ในขณะที่เรื่องราวที่แท้จริง
-
9:53 - 9:55ที่สำคัญจริง ๆ
-
9:55 - 9:56อยู่ที่อื่น
-
9:56 - 10:00สิ่งที่เราพลาดขณะที่มองดูเรื่องราวเหล่านี้
ผ่านโมเดลและสูตรคำนวน -
10:00 - 10:03คือสิ่งที่ฉันเรียกว่า "มนุษยนิยมข้อมูล"
-
10:04 - 10:06มนุษยนิยมในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการ
-
10:06 - 10:07นักปราชญ์ชาวยุโรป
-
10:07 - 10:12ยึดเอาธรรมชาติของมนุษย์เป็นศูนย์กลาง
การมองโลกของพวกเขาแทนพระเจ้า -
10:13 - 10:15ฉันเชื่อสิ่งที่คล้าย ๆ กันนี้ควรจะเกิดขึ้น
-
10:15 - 10:17กับจักรวาลของข้อมูล
-
10:17 - 10:20ตอนนี้ข้อมูลได้รับการปฏิบัติเหมือนพระเจ้า
-
10:20 - 10:23ผู้รักษาความจริงที่แม่นยำ
สำหรับปัจจุบันและอนาคตของพวกเรา -
10:24 - 10:27ประสบการณ์ที่ฉันเล่าให้ฟังในวันนี้
-
10:27 - 10:32สอนฉันว่า การจะทำให้ข้อมูล
เป็นตัวแทนธรรมชาติของมนุษย์ที่แท้จริง -
10:32 - 10:35และให้มั่นใจว่า
มันจะไม่ได้ทำให้เราเข้าใจผิดอีก -
10:35 - 10:39เราจะต้องเริ่มออกแบบวิธีการ
ที่จะใส่ความเอาใจใส่ ความไม่สมบูรณ์แบบ -
10:39 - 10:41และคุณลักษณะของมนุษย์
-
10:41 - 10:44เข้าไปในการเก็บ ประมวลผล
วิเคราะห์ และแสดงข้อมูลเหล่านั้น -
10:45 - 10:48ฉันมองเห็นที่ที่ ในที่สุดแล้ว
-
10:48 - 10:52แทนที่จะใช้ข้อมูล
เพียงเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพ -
10:52 - 10:54เราจะใช้ข้อมูล
เพื่อให้มีความเป็นมนุษย์มากขึ้น -
10:55 - 10:56ขอบคุณค่ะ
-
10:56 - 11:01(เสียงปรบมือ)
- Title:
- เราจะหาตัวเราเองในข้อมูลได้อย่างไร
- Speaker:
- จอร์เจีย ลูพาย
- Description:
-
more » « less
จอร์เจีย ลูพาย ใช้ข้อมูลเพื่อบอกเล่าเรื่องราวของมนุษย์โดยการใส่ความแตกต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ เข้าไปในตัวเลข ในปาฐกถาที่น่าหลงใหลนี้ เธอได้แบ่งปันวิธีการที่เราจะเปลี่ยนลักษณะของคนให้เป็นข้อมูล โดยแสดงภาพรายละเอียดชีวิตประจำวันธรรมดาและแปลงสิ่งที่เป็นนามธรรมและนับไม่ได้ให้เป็นบางอย่างที่เรามองเห็นได้ รู้สึกได้ และเชื่อมโยงได้โดยตรงกับชีวิตของเรา
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 11:13
|
Unnawut Leepaisalsuwanna approved Thai subtitles for How we can find ourselves in data | |
|
|
Unnawut Leepaisalsuwanna edited Thai subtitles for How we can find ourselves in data | |
|
Rawee Ma accepted Thai subtitles for How we can find ourselves in data | |
|
|
Rawee Ma declined Thai subtitles for How we can find ourselves in data | |
|
|
Rawee Ma edited Thai subtitles for How we can find ourselves in data | |
|
Dollaya Piumsuwan edited Thai subtitles for How we can find ourselves in data | |
|
|
Dollaya Piumsuwan edited Thai subtitles for How we can find ourselves in data | |
|
|
Dollaya Piumsuwan edited Thai subtitles for How we can find ourselves in data |