Çevrim içi eğitimden ne öğreniyoruz

Daphne Koller, en iyi üniversitelerin en ilgi çekici derslerini ücretsiz olarak çevrim içi eğitime açmak için akıllarını çeliyor - ve bunu bir hizmet amacıyla değil, insanların öğrenme biçimini araştırmanın bir yöntemi olarak yapıyor. Her tıklama, kavrama testi, etkileşimli tartışma sistemi ve kişinin kendini puanlandırdığı ödev sistemi, bilginin işlenmesi ve en önemlisi kavranması hakkında eşsiz bir veri havuzu oluşturur.

Çoğunuz gibi ben de
şanslı insanlardan biriyim.

Eğitimle çok haşır neşir
bir ailede doğdum.

Üçüncü nesil doktoralıyım
ve her iki ebeveynim de akademisyen.

Çocukluğumda, babamın üniversitedeki
laboratuvarında oynardım.

Bu nedenle en iyi üniversitelerden
birkaçına girmem kolay oldu

ve bu da bana fırsatlarla dolu
bir dünyanın kapısını açtı.

Ne yazık ki dünyadaki pek çok insan
bu kadar şanslı değil.

Dünyanın bazı bölgelerinde,
örneğin, Güney Afrika'da,

eğitime erişim kolay değil.

Güney Afrika'nın eğitim sistemi,
ırk ayrımı döneminde

beyaz azınlığa göre düzenlenmişti.

Sonuç olarak bugün hâlâ,
yüksek kalitede eğitim isteyen

ve bunu hak eden pek çok kişiye
yeterli kontenjan bulunmuyor.

Bu yetersizlik, bu yıl Haziran ayında
Johannesburg Üniversitesi'nde

bir krize yol açtı.

Üniversitedeki standart kabul
işlemlerinden sonra

çok az sayıda boş kontenjan kalmıştı
ve üniversitenin kayıtlar için

açılacağı günün gecesinde
binlerce insan

kapının dışında bir buçuk
kilometrelik bir kuyruk oluşturdu,

bu kontenjanlardan birine yerleşebilmek
için sıradaki ilk kişi olmayı umuyorlardı.

Kapılar açıldığında bir izdiham oldu,

20 kişi yaralandı ve bir kadın öldü.

Oğlununa daha iyi bir hayat sağlamaya

çalışırken hayatını kaybeden bir anneydi.

Fakat Amerika gibi dünyanın
eğitimin yaygın olduğu

bazı bölgelerinde bile
ona erişim kolay olmayabilir.

Son birkaç yıldır,
sağlık hizmetlerinin artan ücretleri

çok fazla tartışılıyor.

İnsanların bu kadar
dikkatini çekmeyen diğer şey şu;

aynı dönemde,1985'ten bu yana,
yüksek öğrenim ücretleri,

neredeyse iki kat daha hızla,

toplam %559 oranında arttı.

Bu durum, eğitimi pek çok kişi
için maddi olarak imkânsız kılıyor.

Sonunda, yüksek öğrenim
görmeyi başaranlara da

fırsat kapıları açılmayabiliyor.

Birleşik Devletler'de
yüksek öğrenim gören

üniversite mezunlarının
sadece yarısından biraz fazlası

bu eğitimi gerektiren bir işte çalışıyor.

Bu durum elbette
en iyi üniversitelereden

mezun olanlar için geçerli değil.

Ancak diğer pek çok kişi
harcadığı zamanın

ve çabalarının karşılığını alamıyor.

Gazeteci Tom Friedman,
New York Times'daki son köşe yazısında,

hiç kimsenin yapamayacağı bir şekilde,
çabalarımızın ardındaki ruhu yakaladı.

Büyük ilerlemelerin, yapılmasına
şiddetle ihtiyaç duyulan şeyle,

yapılması birdenbire mümkün olan şeyin
buluştuğu anlarda gerçekleştiğini yazdı.

Şiddetle ihtiyaç duyulan şeyi söyledim.

Birdenbire mümkün olan şey
hakkında konuşalım.

Aniden mümkün olan şey,

her birine 100.000 veya daha fazla kişinin

kaydolduğu üç büyük
Stanford dersiyle ispatlandı.

Daha iyi anlamak için
bu derslerden biri olan,

meslektaşım ve ortak kurucumuz
Andrew Ng tarafından verilen

Makine Öğrenmesi dersine göz atalım.

Andrew, en büyük Stanford
derslerinden birini veriyor.

Bu Makine Öğrenmesi dersine

her açıldığında 400 kişi kaydoluyordu.

Andrew, Makine Öğrenme dersini
halka açık vermeyi düşündüğünde

100.000 kişi kayıt yaptırdı.

Bu sayıyı şöyle düşünelim,

Andrew'ın, Stanford'da ders vererek

aynı sayıda öğrenciye ulaşması

250 yılını alacaktı

ve tabii ki bundan çok sıkılacaktı.

Bunun etkisini görünce,
Andrew ve ben

en üst kalitede bir eğitimi mümkün
olduğunca fazla kişiye ulaştırmak için

çaba sarf etmemiz ve çıtayı yükseltmemiz
gerektiğine karar verdik.

Bu nedenle,

hedefi en iyi üniversitelerdeki
en iyi eğitmenlerden

en iyi dersi sağlamak
ve bunu dünyadaki herkese

ücretsiz sunmak olan Coursera'yı kurduk.

Şu anda bu platformda,

dört üniversiteden çeşitli dallarda

43 ders var ve kısaca
nasıl bir şey olduğunu

açıklamama izin verin.

(Video) Robert Ghrist:
Kalkülüs'e hoş geldiniz.

Ezekiel Emanuel:
50 milyon kişi sigortasız.

Scott Page: Modeller daha etkili kurumlar
ve politikalar tasarlamamıza yardım eder.

İnanılmaz bir ayrımcılığa uğruyoruz.

Scott Klemmer: Yani, Bush gelecekte

kafanızın tam ortasına
bir kamera takacağınızı hayal etti.

M.Duneier: Mills sosyoloji öğrencilerinden
zihin kalitesini geliştirmesini ister...

RG: Sarkan kablo
hiperbolik bir kosinüs şeklini alır.

Nick Parlante: Görüntüdeki her piksel
için kırmızıyı sıfıra ayarlayın.

Paul Offit: Aşı, çocuk felci virüsünü
ortadan kaldırmamızı sağladı.

Dan Jurafsky: Lufthansa kahvaltı ve
San Jose' mi servis ediyor? Bu komik geliyor.

Daphne Koller: Bu, seçtiğiniz para
ve bu da iki yazı tura.

Andrew Ng: Büyük ölçekli makine
öğrenmesinde bilgisayımsal bir şeyle..

(Alkışlar)

Pek şaşırtıcı gelmese de
bu bize gösteriyor ki

öğrenciler en iyi üniversitelerdeki
en iyi içeriğe

ücret ödemeden ulaşmayı seviyor.

Şubatta web sitesini açtığımızdan beri

190 ülkeden 640.000 öğrenciye ulaştık.

1,5 milyon kayıtlı kullanıcımız var,

bugüne kadar
başlatmış olduğumuz 15 derste

6 milyon sınav tamamlandı
ve 14 milyon kez video izlendi.

Ancak bu sadece rakamlar değil,

insanlarla da ilgili.

Örneğin, Hindistan'da
küçük bir kasabada yaşayan Akash

bu olmasaydı, Stanford kalitesinde

bir derse asla erişemezdi

ve buna parası asla yetmezdi.

Ya da geri dönüp yüksek lisansını

tamamlamak için
bilgilerini tazelemek isteyen

iki çocuk sahibi bekâr
bir anne olan Jenny.

Veya bağışıklık yetmezliği yüzünden

evine mikrop getirme korkusuyla

kızını riske atmak istemeyen
ve bu sebeple evden ayrılamayıp

okula gidemeyen Ryan gibi.

Söylemekten mutluyum,

geçenlerde Ryan'la yazıştık,

hikâyesi mutlu sonla bitti.

Shannon bebek, sol taraftaki,

şimdi çok daha iyi

ve Ryan derslerimizden bazılarını
alarak bir işe girdi.

Peki bu dersleri
bu kadar farklı kılan nedir?

Öncelikle, çevrim içi ders içeriği
bir süredir kullanılabilir durumda.

Bizi farklı kılan şey,
bunun gerçek ders deneyimi olması.

Belirli bir günde başladıktan sonra

öğrenciler videoları
haftalık olarak izleyip

ev ödevleri yapar.

Ve bunlar gerçek bir teslim tarihi olan

gerçek bir not verilen
gerçek ödevler olur.

Son teslim tarihleri
ve kullanım yoğunluğu grafiğine bakın.

Bunlar erteleme alışkanlığının

küresel bir olgu olduğunu gösteren zirveler.

(Gülüşmeler)

Kurs bitiminde ise

öğrenciler sertifikalarını alır.

Bu sertifikayı potansiyel
bir işverene sunabilirler

ve daha iyi bir iş bulabilirler

ve bunu yapan birçok öğrenci biliyoruz.

Bazı öğrenciler ise
sertifikalarını aldılar

ve bunu gerçek üniversite kredisi
için kayıtlı oldukları

eğitim kurumuna sundular.

Dolayısıyla bu öğrenciler,
harcadıkları zaman ve emek karşılığında

gerçekten önemli bir şey kazanıyorlar.

Bu derslerin bazı özelliklerinden

birazcık bahsedelim.

İlk özellik, fiziksel bir sınıfın

kısıtlamalarından uzaklaşıp
içeriği belirgin olarak

çevrim içi formata göre tasarladığınızda,

örneğin, bir saatlik yekpare dersi

bölebiliyorsunuz.

Materyali, örneğin her biri

8 ila 12 dakikalık, tutarlılığı olan

kısa modüler birimlere bölebilirsiniz.

Öğrenciler bu materyali, kendi temelleri

yetenekleri veya ilgi alanlarına göre
farklı biçimde tekrar inceleyebilirler.

Örneğin bazı öğrenciler,

diğer öğrencilerin hazırlık

materyallerinden yararlanabilirler.

Başka öğrenciler ise,
kişisel tercihleri gereği

belirli bir konuyla
derinlemesine ilgilenebilir.

Dolayısıyla bu format,

tek tip eğitim modelinden uzaklaşıp

öğrencilerin çok daha kişiselleştirilmiş
bir müfredat izlemelerine olanak tanır.

Tabii ki eğitimciler olarak
hepimiz biliyoruz ki

öğrenciler sadece pasif bir
şekilde video izleyerek öğrenmez.

Bu girişimin belki de
en temel bileşenlerinden biri

öğrencilerin konuyu iyi anlamaları için

materyal ile alıştırma yapmalarına

gerek görmemizdir.

Bunun önemini gösteren
bir dizi çalışma yapılmıştır.

Örneğin, geçen yıl
Science Dergisi'ndeki yazı

öğrencilerin öğrendikleri
konularda yaptığı

basit bir tekrar alıştırmasının bile

girilen başarı sınavlarının sonucunu

diğer birçok eğitim uygulamasına göre

çok daha fazla iyileştirdiğini

söylüyor.

Platforma tekrarlama alıştırması

ve çeşitli alıştırma formları
dahil etmeye çalışıyoruz.

Örneğin, bizim videolarımız
sıradan videolar değil.

Birkaç dakikada bir video duraklıyor

ve öğrencilere soru soruluyor.

(Video) SP: Şu dört şey. Beklenti teorisi,
hiperbolik indirgeme, statüko ön yargısı,

taban değer ön yargısı.
Hepsi ayrıntılı araştırılmıştır.

Yani, hepsinin rasyonel davranıştan
sapma olduğu da belgelenmiştir.

DK: Video burada duruyor

ve öğrenci kutuya cevabı yazıyor

sonrada gönderiyor.
Belli ki dikkat etmiyorlardı.

(Gülüşmeler)

Şimdi tekrar deniyorlar

ve bu sefer doğru yaptılar.

Arzu ederlerse isteğe bağlı
açıklama da var.

Ve şimdi video dersin
bir sonraki bölümüne geçiyor.

Bu basit bir soru,

öğretmen olarak benim de
sınıfta sorabileceğim tarzda bir soru

ama ben bu tarz bir soruyu
sınıfta sorduğumda,

öğrencilerin %80'i

en son söylediğim şeyi
kâğıda karalamakla uğraşıyor,

%15'i Facebook'a dalmış oluyor

ve en ön sırada cevabı kimsenin
düşünmesine fırsat vermeden

söyleyiveren çok bilmiş var,

ben de öğretmen olarak

birinin cevabı bilmesinden

son derece mutlu oluyorum

ve sonra ders devam ediyor, gerçekten,

öğrencilerin çoğu
soru sorulduğunu bile fark etmiyor.

Burada, her bir öğrencinin

kendini konuya vermesi şart.

Tabii ki bu pekiştirme,
tekrarlama soruları

hikâyenin tamamı değil.

Birinin buraya
daha anlamlı alıştırmalar eklemesi

ve birinin de öğrencilere sorular için

geri dönüşler sağlaması gerekli.

10.000 öğretim görevlin yoksa

100.000 öğrencinin
sınavını nasıl okur ve not verirsin?

Cevap; bunu senin yerine yapması için

teknolojiyi kullanman gerekir.

Neyse ki teknoloji bir hâyli yol kat etti

ve bir dizi ilginç ev ödevine
not verebiliyoruz.

Çoktan seçmeli ve videoda gördüğünüz

kısa cevaplı sorulara ek olarak,

matematik, matematiksel ifade

ve matematiksel türevleri de
notlandırabiliyoruz.

Gerek işletme sınıfındaki
finansal modeller olsun,

gerekse bilim veya mühendislik
sınıfındaki fiziki modeller olsun,

modelleri de notlandırabiliyoruz.

Ayrıca bazı oldukça gelişmiş programlama
ödevlerini de notlandırabiliyoruz.

Sizlere aslında basit
ama görselliği yüksek

bir örnek göstereyim.

Bu Standford Üniversitesi'nin
Bilgisayar Bilimi 101 dersinden.

Öğrencilerden resimdeki
bulanık kırmızı görüntüyü

düzeltmesi iseniyor.

Tarayıcıya kendi programlarını
yazıyorlar ve görüyorsunuz ki

pek beceremediler, Özgürlük Heykeli'ni
hâlâ deniz tutuyormuş gibi.

Ve sonra öğrenciler tekrar denediler,
bu defa doğru yaptılar,

doğru yaptıkları söylendi
ve şimdi diğer soruya geçebilirler.

Öğrenciler için materyal ile
aktif olarak etkileşimde olma

ve yanlış ya da doğru
yaptıklarının söylenmesi

öğrenmeleri açısından oldukça önemli.

Şimdilik tabii ki birinin tüm dersler için

ihtiyaç duyduğu çalışma alanını
notlandıramıyoruz.

Özellikle eksik olan şey,

beşeri bilimler, sosyal bilimler,
işletme ve diğer alanlarda

fazlasıyla önemli olan
eleştirel düşünme çalışmalarıdır.

Örneğin, insani bilimler ve
edebiyat fakültesini,

çoktan seçmelinin

kötü bir strateji olmadığına
ikna etmeye çalıştık.

Gerçekten iyi gitmedi.

Bu yüzden farklı bir çözüm
üretmek zorunda kaldık.

Sonunda bulduğumuz çözüm
akran puanlamasıydı.

Sadler ve Good gibi önceki araştırmalar,
akran puanlamasının

tekrarlanabilir notlar sağlamada

şaşırtıcı derecede

etkili bir strateji olduğunu
ortaya koymuştur.

Sadece küçük sınıflarda denendi

ancak burada görüldü ki,

y ekseni üzerinde
sınıflandırılmış bir öğrenci ile

x ekseni üzerinde
sınıflandırılmış bir öğretmen

aslında fazlasıyla
birbirleri ile doğru orantılı.

En şaşırtıcı olan kısım
kendini derecelendirme,

yani öğrencinin kendi çalışmasını
eleştirel olarak notlandırdığı kısım,

-onları düzgün şekilde teşvik ederseniz,

kendilerine mükemmel puanlar veremezler-

notlar aslında öğretmenlerin
notlarıyla dahada ilintililer.

Ve bu gerçekten iyi bir stratejidir,

derecelendirme ölçeği için kullanılabilir

ve öğrenciler için de
yararlı bir öğrenme stratejisidir,

çünkü aslında onlar
deneyimlerinden bir şeyler öğrenirler.

Şunu söylemeliyim ki,

birbirlerinin çalışmalarını
derecelendirdiği ve oldukça başarılı olan

on binlerce öğrenciyle
şimdiye kadar geliştirilmiş

en büyük akran derecelendirme
ağına sahibiz.

Ama bu sadece odalarında oturup

problemlerle uğraşan
öğrencilerle ilgili değil.

Derslerimizin her birinde,

bir öğrenci topluluğu ve

paylaşılan entellektüel
çabanın etrafında

küresel bir insan topluluğu oluştu.

Burada gördüğünüz,
Princeton Sosyoloji 101 sınıfı

öğrenciler tarafından oluşturulan
bir harita ve burada

kendilerini bir dünya
haritasına yerleştirmişler.

Bu tür bir çabanın
küresel boyutunu gözlemleyebilirsiniz.

Öğrenciler bu derslerde
farklı şekillerde iş birliği yaparlar.

Her şeyden önce,
öğrencilerin soru gönderdiği

ve diğer öğrencilerin cevapladığı

bir soru-cevap forumu var.

Gerçekten şaşırtıcı olan şeyse,

çok sayıda öğrenci olduğundan

biri dünyanın herhangi bir yerinde

sabahın saat 3'ünde

biri soru sorduğunda, başka bir yerde

uyanık ve aynı problem üzerinde çalışan

başka biri olacağı anlamına geliyor.

Yani, derslerin çoğunda,

soru-cevap sayfasındaki bir soruya

ortalama yanıt süresi 22 dakikaydı.

Ki bu da benim Stanford öğrencilerime
asla veremeyeceğim seviyede bir hizmet.

(Gülüşmeler)

Öğrencilerin referanslarından da
görebileceğiniz üzere

öğrenciler birbirleriyle

bu büyük çevrim içi topluluk aracılığıyla

fiziksel sınıf bağlamında
yaptıklarından daha derin

ve çeşitli şekillerde
bağlantılar kurdular.

Öğrenciler ayrıca

bizim herhangi bir müdahalemiz olmadan

çalışma grupları kuruyor.

Bunların bazıları
coğrafi zorluklara rağmen,

problemler üzerinde çalışmak için

haftada bir buluşan fiziksel gruplardı.

Bu, San Francisco çalışma grubu

ama her biri dünyanın farklı yerinden.

Diğer gruplarsa bazen

dil hatları veya kültürel hatlar
boyunca oluşan

sanal çalışma gruplarıydı
ve orada, sol altta,

insanların açıkça
diğer kültürlerden insanlarla

bağlantı kurmak istediği
çok kültürlü evrensel

çalışma grubumuzu görüyorsunuz.

Bu tür bir yapıdan elde edebileceğiniz

bazı muazzam fırsatlar var.

Birincisi, bize insan öğrenmesini anlamada

benzeri görülmemiş bir bakış açısı

verme potansiyeline sahip olmasıdır.

Çünkü buradan toplayabileceğimiz
veriler benzersizdir.

Her tıklamayı, her ev ödevi teslimini,

on binlerce öğrenciden gelen
her forum yazısını toplayabilirsiniz.

Böylece, insan öğrenmesi çalışmalarını,

hipotez temelli moddan,

örneğin biyolojide
devrim yaratan bir dönüşüm olan

veri tabanlı moda dönüştürebilirsiniz.

Bu verileri ' Etkili olan ve olmayan

öğrenme stratejileri nelerdir? ' gibi

temel soruları
anlamak için kullanabilirsiniz.

Belirli derslerin bağlamına dayanarak ise

şöyle sorular sorabilirsiniz, örneğin,

derslerde sık sık yanlış anlaşılan şeyler
nelerdir ve biz öğrencilere

bunları düzeltmede
nasıl yardımcı oluruz?

Burada yine Andrew’un

Makine Öğrenmesi
dersinden bir örneğe bakalım.

Bu Andrew’un ödevine verilen

yanlış cevapların bir dağılımı.

Cevaplar rakam çiftleri olarak dağılmış,

bu sayede iki boyutlu bir şema
üzerinde gösterilebiliyor.

Her bir çarpı işareti
farklı bir yanlış cevabı temsil ediyor.

Yukarıdaki büyük çarpı işareti ise

2.000 öğrencinin verdiği

aynı yanlış cevabı temsil ediyor.

Şimdi, eğer 100 kişilik bir sınıfta

2 kişi aynı yanlış cevabı verseydi

bunu asla fark edemezdiniz.

Ama 2.000 öğrenci
aynı yanlış cevabı verdiğinde

bunu kaçırmak bir hâyli güç.

Andrew ve öğrencileri

bazı ödevleri gözden geçirerek

bu yanlış anlaşılmanın
neden kaynaklandığını buldu.

Ardından bu yanlış cevaba göre

bir uyarı mesajı hazırlayarak

Aynı yanlışı yapan öğrencilerin

bu yanlışlarını daha verimli bir şekilde

düzeltebilecekleri
kişisel bir geri bildirim

almalarını sağladılar.

Bu kişiselleştirme ancak bu denli büyük

rakamlara ulaşıldığında başarılabilir

Kişiselleştirme muhtemelen

en büyük avantajlarımızdan biri

ve bize 30 yıllık bir problemi

çözme potansiyeli sağlıyor.

Eğitim bilimci Benjamin Bloom 1984’te,

3 farklı popülasyonu inceleyerek

2 sigma problemini ortaya attı.

Birincisi ders tabanlı
öğrenim gören bir popülasyondu.

İkincisi ise yine ders tabanlı;

ancak uzmanlık yaklaşımı gözetilerek

öğrenim gören popülasyondan oluşuyordu.

Yani öğrenciler bir konuda uzmanlaşmadan

diğer bir konuya geçemiyordu.

Ve son olarak,
özel öğretmen yardımıyla birebir

öğrenim gören öğrencilerden
oluşan bir popülasyon vardı.

Uzmanlık bazlı öğrenen popülasyonun

standart sapması yüksekti
ve bir sigma kazandırıyordu.

Diğer ders tabanlı öğrenen gruptan
daha iyi performans veriyordu.

Özel öğrenme yöntemi ise performansta

2 sigma artış sağlıyordu.

Bunu daha iyi anlamak için,

ders tabanlı öğrenen sınıfa bakalım

ve medyan performansı eşik olarak alalım.

Yani ders tabanlı bir sınıfta,

öğrencilerin yarısı bu seviyenin
üstündeyken yarısı altında.

Özel öğrenme yönteminde ise

böğrencilerin %98'lik bir kısmı
bu eşiğin üzerinde.

Öğrencilerimizin %98'ine
ortalamanın üzerinde

öğretebildiğimiz bir sistem düşünün.

Bu nedenle 2 sigma problemi de.

Çünkü toplum olarak her öğrenciye

özel bir öğretmen sağlayamayız

ama belki de her öğrenciye
bir akıllı telefon

veya bilgisayar imkânı sağlayabiliriz.

Şimdi soru şu, teknolojiyi,
grafiği sol taraftaki

mavi eğriden itibaren sağ tarafa doğru

yeşil eğri ile birlikte itmesi için
nasıl kullanabiliriz.

Bilgisayar kullanarak
uzmanlık kazanmak kolaydır;

çünkü bilgisayarlar size aynı videoyu

5 defa göstermekten yorulmaz.

Daha önce size gösterdiğim
örneklerde de gözlemlediğimiz üzere

bilgisayarlar aynı çalışmayı tekrar
tekrar değerlendirmekten bile yorulmaz.

Kişiye özel müfredat programı

ve size daha önce gösterdiğim

kişiye özel geri bildirim yöntemi ile

kişiselleştirilmiş eğitimin
başlangıcını gözlemliyoruz.

Buradaki amaç deneyerek

yeşil eğriye ne kadar
yaklaşabileceğimizi görmek.

Peki bu sistem bu kadar iyiyse, şimdiki
üniversiteler modası geçmiş kurumlar mı?

Galiba, Mark Twain
kesinlikle böyle düşünüyordu.

Mark Twain, " Üniversiteler,
profesörün ders notlarının

öğrencinin ders notlarına

ikisinin de beynini pas geçerek
doğrudan gittiği kurumlardır" demişti.

(Gülüşmeler)

Ben Mark Twain’e maalesef katılmıyorum.

Bence o üniversiteleri değil de

üniversitelerin üzerine çok zaman ayırdığı

ders bazlı sistemi eleştiriyordu.

Daha da geriye "Akıl doldurulması
gereken bir tas değil,

ateşlenmesi gereken bir tahtadır."

diyen Plutarch’a gidelim.

Belki de öğrencilerin aklını
içerikle doldurmak yerine

onların yaratıcılığını, hayal gücünü

ve problem çözme yeteneklerini

onlarla iletişim kurarak

alevlendirmeliyiz.

Peki bunu nasıl yapacağız?

Elbette, sınıflarda aktif öğrenme
teknikleri kullanarak.

Bizim çalışmamızla birlikte
birçok çalışma gösteriyor ki

öğrenciler ile etkileşim hâlinde,

aktif öğrenme teknikleri kullanıldığında

performans her alanda artış gösteriyor.

-- Katılımda, etkileşimde
ve standartlaştırılmış

bir testte ölçüldüğü üzere öğrenmede. --

Bu çalışmada görüldüğü üzere

başarım puanları
neredeyse ikiye katlanıyor.

Belki de üniversitelerde
bu şekilde çalışıyor olmalıyız.

Özetlemek gerekirse,
dünyanın her köşesine

üst düzey eğitimi ücretsiz sunabilseydik

bu ne işe yarardı? 3 şeye.

İlk olarak eğitim
dünyanın her bir köşesinde

gerekli ilgi ve donanıma sahip insanların

kendileri ve içinde bulundukları toplumu

daha iyi bir hâle getirebilecek donanımı

edinebilecekleri temel bir

hak hâline gelirdi.

İkincisi, hayat boyu öğrenme
imkânı sunardı.

Birçok insan için öğrenimin

lise veya yüksek öğrenimden
sonra bitmesi çok yazık.

Bu sistem sayesinde

ister hayatınızı değiştirmek

ister ufkunuzu genişletmek için olsun

istediğiniz zaman yeni bilgilere

erişim sağlayabileceksiniz.

Ve son olarak, bu sistem
bir yenilik dalgası getirebilir;

çünkü parlak zekâlar
herhangi bir yerde olabilir.

Belki de bir sonraki
Albert Einstein ya da Steve Jobs

Afrika’nın ücra bir köyünde yaşıyor.

Ve biz bu insanlara eğitim sunabilirsek

dünyayı hepimiz için
daha iyi bir yer hâline

getirebilecek yeniliklere
imza atabilirler.

Çok teşekkür ederim.

(Alkışlar)