Μια στολή κατάδυσης που αποτρέπει τους καρχαρίες (και δεν είναι αυτό που φαντάζεστε)

Ο Χέιμις Τζόλι, ένας κολυμβητής του ωκεανού της Αυστραλίας, ήθελε μια στολή κατάδυσης, που θα απέτρεπε κάποιον περίεργο καρχαρία από το να τον περάσει για πιθανή πηγή τροφής. (Πράγμα στατιστικά σπάνιο, αλλά σίγουρα μια κατάληξη που αξίζει να αποφεύγουμε.) Αφού δούλεψε με μια ομάδα από επιστήμονες, ο ίδιος και οι φίλοι του έφτασαν σε μια νέα προσέγγιση - όχι ένα κλουβί για καρχαρίες, όχι μια στολή από αλυσίδες, αλλά μια κομψή στολή, που αξιοποιεί την αυξανόμενη κατανόησή μας για την όραση των καρχαριών.

Η επιστημονική πρόοδος,

το είδος που πιθανώς μπορεί να σώσει ζωές,

μπορεί μερικές φορές
να βρίσκεται εκτεθειμένη

για να την ανακαλύψουμε εμείς,

στο εξελιγμένο, συσσωρευμένο σώμα

της ανθρώπινης αφήγησης,
για παράδειγμα,

ή στις διαχρονικές μεταλλάξεις

που παρατηρούμε
στον φυσικό κόσμο γύρω μας.

Η επιστήμη ξεκινάει με την παρατήρηση,

αλλά το κόλπο είναι να αναγνωρίσουμε
μοτίβα και χαρακτηριστικά

που ίσως διαφορετικά να απορρίπταμε

ως μύθους ή συμπτώσεις,

να τα απομονώσουμε και να τα εξετάσουμε
με επιστημονική αυστηρότητα.

Και όταν το κάνουμε,
τα αποτελέσματα συχνά θα μας εκπλήξουν.

Η Δυτική Αυστραλία έχει σοβαρό πρόβλημα

με επιθέσεις καρχαριών
τα τελευταία τρία χρόνια,

που δυστυχώς και τραγικά κατέληξαν

με πέντε θανάσιμες επιθέσεις καρχαριών
σε περίοδο 10 μηνών

κατά το διάστημα εκείνο.

Αλλά η Δυτική Αυστραλία δεν είναι η μόνη.

Τα περιστατικά συμπλοκής
καρχαριών με ανθρώπους

κλιμακώνονται παγκοσμίως.

Οπότε δεν προκαλεί έκπληξη, πιθανώς,

που τον φετινό Ιούλιο,

η Shark Attack Mitigation Systems

σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Ωκεανών
του Πανεπιστημίου της Δυτικής Αυστραλίας

έκαναν μια ανακοίνωση
που τράβηξε την προσοχή

των παγκόσμιων MME
και των χρηστών των ωκεανών

σε όλο τον κόσμο,

και αφορούσε ανάπτυξη τεχνολογίας

μείωσης του κινδύνου
από επιθέσεις καρχαριών,

βασισμένης στη γνώση
του τι μπορούν να δουν οι καρχαρίες.

Και έχω για εσάς σήμερα

την ιστορία αυτού του ταξιδιού,

αλλά επίσης την αντίληψη
ότι η επιστήμη μπορεί να είναι

τόσο ισχυρή ως μεταφραστής

όσο μπορεί να είναι για τις εφευρέσεις.

Στην αρχή της διαδικασίας,

ψάχναμε,
ήταν περίπου πριν τρία χρόνια,

και μόλις είχαν γίνει οι πρώτες δύο
θανάσιμες επιθέσεις καρχαριών

στη Δυτική Αυστραλία

και τυχαία, στην προηγούμενη θέση μου,

έτυχε να δειπνήσω με τον Χάρι Μπάτλερ.

Ο Χάρι Μπάτλερ, όπως θα ξέρουν
οι Αυστραλοί, είναι διάσημος φυσιοδίφης

που πέρασε πολύ χρόνο
στο θαλάσσιο περιβάλλον.

Ο Χάρι Μπάτλερ είναι προπομπός,
εάν θέλετε,

του συγχωρεμένου Στιβ Έργουιν.

Όταν τον ρώτησα

ποια θα μπορούσε να είναι
η λύση του προβλήματος,

η απάντηση ήταν αιφνιδιαστική.

Είπε, «Πάρε μια μαύρη στολή κατάδυσης,

ζώσ' την με κίτρινες ρίγες,
όπως είναι η αγριομέλισσα,

και θα μιμηθείς
τα προειδοποιητικά συστήματα

των περισσοτέρων θαλάσσιων ειδών».

Δεν του έδωσα σημασία τότε,

μέχρι που συνέβησαν
οι επόμενες τρεις θανάσιμες επιθέσεις,

και με έκανε να σκεφτώ

ότι ίσως υπάρχει βάση
σε αυτή την ιδέα.

Και στράφηκα στο διαδίκτυο

για να δω αν υπήρχαν καθόλου στοιχεία.

Φαίνεται πως το διαδίκτυο είναι γεμάτο

με τέτοιου είδους στοιχεία

που στηρίζουν αυτό τον τρόπο σκέψης.

Βιολογικά, υπάρχουν πολλά είδη

που εμφανίζουν ρίγες ή μοτίβα,
προειδοποιητικά σχέδια,

είτε για να καλυφθούν στο νερό

είτε για να προειδοποιήσουν
κατά επιθέσεων,

και ειδικά το ψάρι πιλότος,

που περνάει μεγάλο μέρος της ζωής του

στην επικίνδυνη πλευρά του καρχαρία.

Από ανθρώπινης πλευράς,
ο Γουόλτερ Σταρκ, ένας ωκεανογράφος,

βάφει τη στολή κατάδυσής του
από τη δεκαετία του '70

και ανθρωπολογικά,

φυλές των νήσων του Ειρηνικού
βάφονταν με ρίγες

σε μια τελετή για το θαλάσσιο φίδι

για να διώξουν το θεό του καρχαρία.

Οπότε τι συμβαίνει εδώ;

Πρόκειται για μια ιδέα
διάπλατα εκτεθειμένη

για να τη αναλογιστούμε
και να την προσδιορίσουμε;

Ξέρουμε πως οι καρχαρίες
χρησιμοποιούν ένα εύρος αισθητήρων

όταν συμπλέκονται, ειδικά στις επιθέσεις,

αλλά ο αισθητήρας όρασης
είναι που χρησιμοποιούν

για να αναγνωρίσουν το στόχο,

ειδικά στα τελευταία μέτρα
πριν την επίθεση.

Έχει νόημα να προσέξουμε
τη βιολογική αφήγηση,

γιατί είναι χρονικά δοκιμασμένη εξέλιξη

εδώ και πολλές χιλιετίες.

Αλλά δεν είναι η ανθρώπινη αφήγηση
επίσης μια εξέλιξη των ειδών,

η ιδέα πως υπάρχει ένας πυρήνας αλήθειας

που θεωρείται σημαντικός

και κληρονομείται από γενιά σε γενιά,

έτσι ώστε να καταλήγει στη διαμόρφωση
της ανθρώπινης συμπεριφοράς;

Ήθελα να εξετάσω αυτή την ιδέα.

Ήθελα να βάλω λίγη επιστήμη

σε αυτές τις αφηγηματικές ενδείξεις,

γιατί αν η επιστήμη στήριζε αυτή την ιδέα,

ίσως να είχαμε τουλάχιστον μέρος της λύσης

για τις επιθέσεις καρχαριών
κάτω από τη μύτη μας.

Για να γίνει αυτό, χρειαζόμουν ειδικούς

στην όραση και τη νευρολογία των καρχαριών

και μια παγκόσμια έρευνα, ξανά,

οδήγησε στο Πανεπιστήμιο της Δ.Α.

στο κατώφλι του Ινστιτούτου Ωκεανών.

Ο καθηγητής Νέιθαν Χαρτ και η ομάδα του

μόλις είχαν κάνει μια έρευνα που μας λέει,

επιβεβαιώνει ότι
οι επιθετικοί καρχαρίες βλέπουν

ασπρόμαυρο ή αποχρώσεις του γκρι.

Οπότε τηλεφώνησα στον Νέιθαν,

λίγο δειλά, γι' αυτή την ιδέα

μήπως χρησιμοποιούσαμε αυτά τα μοτίβα

για μια στολή κατάδυσης που
θα μειώσει τον κίνδυνο επίθεσης καρχαριών

και, ευτυχώς, τη θεώρησε καλή ιδέα.

Το επακόλουθο ήταν μια συνεργατική έρευνα,

υπό την αιγίδα της κυβέρνησης
της Δυτικής Αυστραλίας.

Και κάναμε τρία βασικά πράγματα.

Το πρώτο ήταν ότι καταγράψαμε

τα φυσικά χαρακτηριστικά των ματιών

των τριών βασικών επιθετικών καρχαριών,

του λευκού καρχαρία, του καρχαρία τίγρη
και του ταυροκαρχαρία.

Αυτό έγινε γενετικά

και ανατομικά.

Επόμενο βήμα, ήταν να κατανοήσουμε,

με σύνθετη υπολογιστική προσομοίωση,

τι μπορεί να δει το μάτι

σε διαφορετικά βάθη, αποστάσεις,

συνθήκες φωτισμού
και διαύγεια του νερού στον ωκεανό.

Έτσι μπορέσαμε να εντοπίσουμε

δύο βασικά χαρακτηριστικά:

ποια μοτίβα και σχέδια μπορούν να κάνουν
όσους φοράνε τη στολή

αόρατους ή μη ευδιάκριτους στο νερό,
απόκρυφους,

και ποια μοτίβα και σχέδια

ίσως να παρέχουν τη μεγαλύτερη αντίθεση,

αλλά και τον σημαντικότερο
διαχωρισμό προφίλ,

έτσι ώστε να μην θεωρηθούν
από τους καρχαρίες

ως λεία ή τροφή.

Το επόμενο βήμα
ήταν να το μετατρέψουμε

σε στολές κατάδυσης
που θα μπορούσαν να φορεθούν,

και γι' αυτόν το λόγο κάλεσα τον Ρέι Σμιθ,

που είναι σέρφερ, βιομηχανικός σχεδιαστής,
σχεδιαστής στολών κατάδυσης

και αυτός που σχεδίασε
το λογότυπο της Quiksilver,

να έρθει στην επιστημονική ομάδα

και να ερμηνεύσει αυτή τη γνώση

σε καλαίσθητες στολές κατάδυσης
που ίσως φορέσουν οι άνθρωποι.

Ορίστε ένα παράδειγμα
από τα πρώτα σχέδια.

Αυτό είναι που αποκαλώ
η στολή κατάδυσης «μη με φας».

Αυτή παίρνει αυτή την ιδέα της ζώνωσης,

τον σχεδιασμό με φαρδιές ρίγες,
είναι αρκετά ευδιάκριτη,

παρέχει ένα αρκετά διασπαστικό προφίλ

και σκοπό έχει να εμποδίσει τον καρχαρία

να σκεφτεί ότι είστε συνηθισμένο φαγητό

και ενδεχομένως δημιουργεί
ακόμα και σύγχυση στον καρχαρία.

Αυτή έχει διαμορφωθεί
να ταιριάζει με τη σανίδα του σέρφινγκ.

Μπορείτε να δείτε το σκούρο,
θαμπό φύλλο μπροστά,

και είναι καλύτερο
ειδικά για την επιφάνεια της θάλασσας,

όπου η ύπαρξη οπίσθιου φωτισμού
και ο σχηματισμός σιλουέτας

αποτελούν πρόβλημα.

Η δεύτερη προσέγγιση
είναι η αποκρυπτική στολή,

που επιχειρεί να κρύψει τον φέροντα

στη στήλη ύδατος.

Υπάρχουν τρία φύλλα σ' αυτή τη στολή,

και σε οποιεσδήποτε συνθήκες,

ένα ή περισσότερα από τα φύλλα

θα ταιριάξουν με τα ανακλάσεις του νερού

και θα εξαφανιστούν ολικώς ή μερικώς,

αφήνοντας το τελευταίο φύλλο ή φύλλα

να δημιουργήσει ένα διασπαστικό προφίλ
στη στήλη ύδατος.

Και αυτή ταιριάζει ιδιαίτερα

με τη διαμόρφωση κατάδυσης,

όταν βρίσκεστε βαθύτερα μέσα στο νερό.

Οπότε ξέραμε πως είχαμε

πραγματικά αξιόπιστη γνώση εδώ.

Ξέραμε πως για να ξεχωρίζουμε

έπρεπε να είμαστε ριγωτοί,

και αν θέλαμε να καλυφθούμε,

έπρεπε να είμαστε έτσι.

Αλλά η τελική δοκιμή θα είναι

η πραγματική συμπεριφορά των καρχαριών

στο πλαίσιο αυτών των μοτίβων
και σχημάτων.

Η δοκιμή προσομοίωσης ενός ανθρώπου
με στολή κατάδυσης

στο νερό με επιθετικό καρχαρία

σε φυσικό περιβάλλον,

είναι βασικά δυσκολότερη από όσο νομίζετε.

(Γέλια)

Οπότε πρέπει να δολώσουμε την παγίδα,

γιατί πρέπει να φτάσουμε
το στατιστικό αριθμό δειγμάτων

για να έχουμε επιστημονικά στοιχεία,

και με το δόλωμα,

σαφώς αλλάζουμε
τη συμπεριφορά των καρχαριών.

Δε μπορούμε να βάλουμε ανθρώπους στο νερό.

Δεσμευόμαστε ηθικά να χρησιμοποιήσουμε
ακόμα και ανθρωποειδή αντικείμενα

ως δόλωμα στο νερό.

Παρόλα αυτά,
αρχίσαμε τη διαδικασία δοκιμών

τον φετινό Ιανουάριο,

αρχικά με καρχαρίες τίγρεις

και έπειτα με λευκούς καρχαρίες.

Ο τρόπος που το κάναμε αυτό

ήταν να πάρουμε ένα διάτρητο τύμπανο,
που είναι γεμάτο με δόλωμα,

να το τυλίξουμε με δέρμα νεοπρενίου,

και μετά με δύο στερεοφωνικές
υποβρύχιες κάμερες

να δούμε πώς ο καρχαρίας
πράγματι συμπλέκεται με την παγίδα.

Εφόσον χρησιμοποιούμε στερεοφωνία,

καταγράφουμε όλα τα στατιστικά
για το μέγεθος του καρχαρία,

από ποια γωνία έρχεται,
πόσο γρήγορα φεύγει,

και ποια είναι η συμπεριφορά του,

με έναν εμπειρικό,
παρά υποκειμενικό τρόπο.

Καθώς έπρεπε να τηρήσουμε
επιστημονική μέθοδο,

χρησιμοποιήσαμε ένα ελεγκτικό ομοίωμα,

καλυμμένο με μαύρο ύφασμα νεοπρενίου,

όπως και μια κανονική μαύρη στολή,

ενάντια σε αυτό που αποκαλούμε

ομοίωμα με τεχνολογία SAMS.

Τα αποτελέσματα
δεν ήταν μόνο συναρπαστικά,

αλλά και πολύ ενθαρρυντικά,

και σήμερα θα ήθελα να σας δώσω
απλά ένα στιγμιότυπο

από δύο από αυτές τις συμπλοκές.

Εδώ έχουμε έναν καρχαρία τίγρη
τεσσάρων μέτρων,

που συμπλέκεται
με το μαύρο ελεγκτικό ομοίωμα,

που είχε ανακαλύψει

1,5 λεπτό νωρίτερα.

Αυτός ο ίδιος καρχαρίας είχε συμπλακεί

ή ανακαλύψει αυτό το ομοίωμα της SAMS,

που είναι το ύφασμα Elude της SAMS,

8 λεπτά νωρίτερα

και ξόδεψε 6 λεπτά περιπλέοντας
και κυνηγώντας το,

ψάχνοντας κάτι που μύριζε και αισθανόταν,
αλλά δεν το έβλεπε,

και αυτή ήταν η τελική συμπλοκή.

Οι λευκοί καρχαρίες είναι πιο τολμηροί
από τους τίγρεις

και εδώ βλέπετε το λευκό καρχαρία

να συμπλέκεται με ένα ύφασμα ελέγχου,

μια μαύρη στολή νεοπρενίου

και να πηγαίνει κατευθείαν στον πάτο,

να ανεβαίνει

και να συμπλέκεται.

Αντίθετα με το ύφασμα τεχνολογίας SAMS,

αυτό έχει ζωνώσεις,

είναι πιο χειροπιαστό,

πιο διερευνητικό,

είναι πιο ανησυχητικό,

και δείχνει δισταγμό να έρθει κατ' ευθείαν
και να φύγει.

(Χειροκρότημα)

Είναι λοιπόν σημαντικό για μας,
όλη η δοκιμασία να γίνει ανεξάρτητα

και το Πανεπιστήμιο της Δ.Α.
διεξάγει τη δοκιμασία.

Θα είναι μια συνεχής διαδικασία.

Υποβάλλεται σε αξιολόγηση από ομότιμους
και σε δημοσίευση.

Είναι πολύ σημαντικό

η θεωρία να καθοδηγηθεί από την επιστήμη.

Από την πλευρά
της Shark Attack Mitigation Systems,

είμαστε μια εταιρεία
βιοτεχνολογικής αδειοδότησης,

οπότε εμείς δεν φτιάχνουμε
στολές κατάδυσης.

Θα δώσουμε άδεια σε άλλους
να το κάνουν αυτό.

Αλλά ίσως ενδιαφέρεστε

να δείτε πώς είναι η τεχνολογία SAMS

ενσωματωμένη σε μια στολή κατάδυσης
και με αυτό το σκοπό,

για πρώτη φορά, ζωντανά, παγκοσμίως -

(Γέλια) -

μπορώ να σας δείξω
πώς είναι η βιολογική προσαρμογή,

η επιστήμη και ο σχεδιασμός
στην πραγματικότητα.

Οπότε καλώς ορίζω τον Σαμ, τον σέρφερ,

από αυτή την πλευρά.
Πού είσαι, Σαμ;

(Χειροκρότημα)

Και τον Εντουάρντο.

(Χειροκρότημα)

Γεια σου, φίλε.

Γεια.

Ευχαριστώ, κύριοι.
(Χειροκρότημα)

Οπότε τι κάναμε εδώ;

Κατά τη γνώμη μου,
αντί να πάρουμε ένα άγραφο χαρτί

και να χρησιμοποιήσουμε την επιστήμη
ως εργαλείο εφεύρεσης,

προσέξαμε τις βιολογικές ενδείξεις,

δώσαμε σημασία

στα ανθρώπινα αφηγηματικά στοιχεία

και χρησιμοποιήσαμε την επιστήμη

ως εργαλείο διερμηνείας,

μετάφρασης από κάτι που υπήρχε ήδη

σε κάτι που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε
προς όφελος της ανθρωπότητας.

Και πιστεύω πως αυτή
την ιδέα της επιστήμης

ως εργαλείο διερμηνείας αντί εφεύρεσης,

μπορούμε να την εφαρμόσουμε
σε πολύ μεγαλύτερο εύρος

στην αναζήτηση της καινοτομίας.

Στο κάτω-κάτω, οι αδερφοί Ράιτ

ανακάλυψαν την επανδρωμένη πτήση

ή παρατήρησαν
το βιολογικό συμβάν της πτήσης

και το ερμήνευσαν μηχανικά
και το αναπαρήγαγαν

με τρόπο που οι άνθρωποι
μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν;

Όσο για την ταπεινή στολή κατάδυσης,

ποιος ξέρει
πώς θα είναι η ένδυση για τον ωκεανό

σε δύο χρόνια, σε πέντε χρόνια,

ή σε 50 χρόνια,
αλλά με αυτή τη νέα σκέψη

θεωρώ πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα

να μην είναι κατάμαυρη.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)