Սուգատա Միտրա. Կառուցել Դրպրոց Ամպի մեջ:

TED 2013-ի բեմում Սուգատա Միտրան TED մրցանակի իր երազանքն է պահում . Օգնեք ինձ կառուցել «Դպրոց Ամպի մեջ», ուսուցման լաբորատորիա, որտեղ երեխաները կարող են բացահայտել և սովորել միմյանցից՝ օգտագործելով դպրոցի ռեսուրսներն ու միջոցները: Լսեք նրա ոգեշնչող տեսակետը Ինքնակառավարվող Ուսուցման Միջավայրի մասին (SOLE), և ծանոթացեք ավելիին tedprize.org. կայքից:

Ի՞նչ պետք է լինի ուսման ապագան

Ես մի ծրագիր ունեմ,

սակայն որպեսզի ձեզ պատմեմ այդ ծրագրի մասին

նախ պետք է պատմեմ մի փոքրիկ պատմություն,

որը յուրովի հիմք կհանդիսանա պատմությանս համար:

Ես փորձեցի պարզել,

թե որտեղից է առաջացել ուսման այն ձևը, որն անցնում ենք դպրոցներում

թե որտեղի՞ց է այն առաջացել:

Անշուշտ, դուք կարող եք հայացք նետել հեռավոր անցյալ,

սակայն եթե նայեք դպրոցների ներկա ուսուցման ձևին,

ապա շատ հեշտ կլինի պարզել, թե որտեղից է դա եկել:

Այն առաջացել է մոտ 300 տարի առաջ,

այն առաջացել է աշհարհի ամենամեծ

և վերջին կայսրությունից՝ Բրիտանական կայսրությունից:

Պատկերացրեք թե ինչպես կվարեին շոու,

կամ ինչպես կղեկավարեին աշխարհը

առանց համակարգիչների, առանց հեռախոսների,

թղթի կտորների վրա նշումների կատարելով,

և նավարկելով:

Պետք է ասեմ, որ վիկտորիականները արել են դա:

Այն, ինչ նրանք արել են՝ ապշեցուցիչ է:

Նրանք ստեղծել էին մարդկանց միջոցով կառավարավող

գլոբալ համակարգիչ:

Այն մինչև հիմա մեզ հետ է:

Այն կոչվում է բյուրոկրատական, վարչական մեքենա:

Որպեսզի այդ մեքենան աշխատի,

հարկավոր է շատ ու շատ մարդկանց ներգրավել :

Նրանք ստեղծեցին մեկ այլ մեխանիզմ՝ այդ մարդկանց հավաքելու համար:

Եվ դա կոչվեց դպրոց:

Դպրոցները կկրթեին մարդկանց,

որոնք հետագայում կդառնային

բյուրոկրատական վարչական մեխանիզմի մի մասը:

Նրանք պետք է նույնատիպ լինեին:

Նրանք պետք է իմանային 3 բան. այն է՝

նրանք լավ ձեռագիր պետք է ունենային, քանի որ տվյալները ձեռագիր էին գրվում,

նրանք պետք է կարդալ իմանային,

և պետք է կարողանային իրենց մտքում բազմապակել,

բաժանել, գումարել ու հանել:

Նրանք այնքան միատեսակ պետք է լինեին, որ դու կարող էիր նրանցից մեկին վերցնել Նոր Զելանդիայից

և տեղափոխել Կանադա,

ու նա անմիջապես գործունակ լիներ:

Վիկտորիկանները մեծ ճարտարագետներ էին:

Նրանք նախագծել էին մի համակարգ, որը այնքան ուժեղ էր,

որ մինչ այժմ մեզ հետ է,

շարունակաբար ստեղծելով նույնատիպ մարդիկ

մի մեքենայի համար, որ այլևս գոյություն չունի:

Կայսրությունն այլևս չկա,

ուրեմն ինչ կապ ունենք այդ կառուցվածքի հետ

որ ստեղծում է նույնանման մարդկանց,

և ի՞նչ ենք պատրաստվում անել,

եթե, իհարկե, պատրաստվում ենք որևէ բան անել դրա հետ:

[«Դպրոցները, ինչպես գիտենք, հնացած են»]

Սա բավականին ուժեղ մեկնաբանություն է:

Ես ասացի, որ այն դպրոցները, ինչպիսին որ մենք գտենք դրանց այսօր, հնացած են:

Ես չեմ ասում, որ դրանք քանդված են:

Բավականին նորաձև է ասել, որ կրթական համակարգը քանդված է:

Այն քանդված չէ: Այն հրաշալի կերպով է կառուցված:

Պարզապես, մենք դրա կարիքը այլևս չունենք: Այն հնացած է:

Որոնք են այն աշխատանքի տեսակները, որ մենք ունենք այսօր:

Դե, ծառայողները համակարգիչներն են:

Դրանք հազարներով կան յուրաքանչյուր գրասենյակում:

Եվ կան մարդիկ, որոնք ուղորդում են այդ համակարգիչներին

անել իրենց ծառայողական աշխատանքը:

Այդ մարդիկ կարիք չունեն ձեռքով գեղեցիկ գրելու:

Նրանք կարիք չունեն մտքում բազմապատկել թվեր:

Նրանք կարիք ունեն կարդալու:

Ըստ էության, նրանք պետք է կարողանան կարդալ խորաթափանց:

Ինչ խոսք, այսօր մենք նույնիսկ չգիտենք,

թե ապագայի աշխատանքները ինչպիսին կլինեն:

Մենք գիտենք, որ մարդիկ կաշխատեն, որտեղ ցանկանան,

երբ ցանկանան:

Ինչպես է ներկայիս դպրոցը պատրաստվում նախապատրաստել նրանց

ապրել այդպիսի աշխարհում:

Ինչ խոսք, ես լրիվ պատահաբար եմ բախվել այս խնդրին:

Ես մարդկանց ծրագրավորում էի դասավանդում

Դելիում, 14 տարի առաջ:

Եվ հենց իմ աշխատավայրի կողքին մի ետնախորշ կար:

Ես մտածում էի, թե արդյո՞ք այդ երեխաները

երբևէ կսովորեն համակարգչային ծրագրեր գրել,

թե ոչ:

Միևնույն ժամանակ, մենք շատ ծնողներ ունեինք,

հարուստ մարդիք, որոնք ունեին համակարգիչներ,

և որոնք ինձ ասում էին. «Գիտեք, իմ տղան,

կարծում եմ, տաղանդավոր է,

որովհետև նա հրաշալի բաներ է անում համակարգչով:

Իսկ աղջիկս, օ՜հ, նա հաստատ չափազանց խելացի է»:

Եվ այսպես շարունակ: Ու ես հանկարծակի հասկացա,

ինչպես է պատահել, որ այդ հարուստները ունեն

այդչափ տաղանդավոր երեխաներ:

(Ծիծաղ)

Ո՞րն է աղքատ մարդկանց սխալը:

Ես մի անցք բացեցի ետնախորշի

միջնապատի վրա

և տեղադրեցի մի համակարգիչ ներսում, որպեսզի տեսնեի, թե ինչ կկատարվեր,

եթե ես տայի համամակարգիչ այն երեխաներին, որոնք դա երբեք չեն ունեցել,

որոնք անգլերեն չգիտեին, կամ չգիտեն, թե ինչ է ինտերնետը:

Երեխաները վազելով մոտեցան:

Համակարգիչը 3 ֆուտ բարձրության վրա էր դրված, և նրանք հարցրեցին. «Ի՞նչ է սա»:

Եվ ես պատասխանեցի. «Ախ այո, դե, ես չգիտեմ»:

(Ծիծաղ)

Նրանք ասացին . «Իսկ ինչու՞ ես դա դրել այդտեղ»:

Ես պատասխանեցի. «Հենց այնպես»:

Եվ նրանք ասացին. «Կարո՞ղ ենք դիպչել»: Ես ասացի. «Դե եթե ցանկանում եք»:

Եվ ես հեռացա:

Մոտ ութ ժամ հետո,

մենք գտանք նրանց համակարգչով ինտերնետն ուսումնասիրելիս, և միմյանց սովորացնելիս

Եվ ես ասացի. «Սա հնարավոր բան չէ, քանի որ...

Ինչպե՞ս է սա հնարավոր: Ախր նրանք ոչինչ չգիտեն»:

Աշխատակիցներս ասացին. «Ոչ, կա մի պարզ լուծում:

Ուսանողներից մեկը հավանաբար անցնելիս է եղել և

ցույց է տվել, թե ինչպես օգտվել մկնիկից»՛:

Ես պատասխանեցի. «Այո, դա հնարավոր է»:

Ուստի, ես կրկնեցի նույն փորձը, բայց արդեն Դելիից 300 մղոն հեռավորության վրա գտնվող

մի իսկապես խուլ գյուղում,

որտեղ անցնող ծրագրավորողի հավանականությունը

շատ փոքր էր: (Ծիծաղ)

Ես կրկնեցի փորձս այնտեղ:

Համակարգիչը դնելու տեղ չկար, ուստի ես այն պարզապես տեղավորեցի պատի մեջ

և հեռացա, վերադարձա մի քանի ամիս հետո,

և տեսա երեխաներին համակարգչով խաղեր խաղալիս:

Երբ նրանք ինձ տեսան, ասացին,

«Մենք ավելի հզոր պրոցեսոր և ավելի լավ մկնիկ ենք ուզում»:

(Ծիծաղ)

Եվ ես պաստասխանեցի. «Ախր որտեղի՞ց եք այս ամենը սովորել»:

Եվ նրանք մի շատ հետաքրքիր բան ասացին ինձ:

Շատ նյարդայնացած ձայնով նրանք ասացին.

«Դուք մեզ տվեցիք մի մեքենա, որ միայն անգլերենով է աշխատում,

ուստի մենք ստիպված էինք ինքներս մեզ անգլերեն սովորեցնել, որպեսզի համակարգչից օգտվենք» (Ծիծաղ):

Դա առաջին անգամն էր, երբ ես որպես ուսուցիչ,

լսեցի «ինքներս մեզ սովորեցնել», բառակապակցությունը, որն ասված էր այդքան սովորական կերպով:

Ահա այդ տարիների մի կարճ ակնարկ:

Դա «Անցք պատի մեջ»-ի առաջին օրն էր:

Ձեր աջ կողմում ուսանող է: Նա ութ տարեկան է:

Նրա ձախ կողմում իր ուսանողն է: Նա վեց տարեկան է:

Եվ նա սովորեցնում է, թե ինչպես օգտվել համակարգչից:

Այնուհետև երկրի մի այլ մասում

ես կրկնեցի այդ նույն բանը նորից ու նորից,

ստանալով լիովին նույն արդյունքները, ինչ մենք արդեն ունեինք:

[«Անցք պատի մեջ ֆիլմ-1999»]

Ութ տարեկան երեխան ցուցումներ է տալիս իր մեծ քրոջը:

Եվ վերջապես մի աղջիկ Մարաթի լեզվով բացատրում է` ինչ է սա

և ասում «Ներսում պրոցեսոր կա»:

Այսպիսով, ես սկսեցի հրապարակել այդ ամենը:

Ես հրապարակեցի ամենուրեք: Ես գրեցի և չափագրեցի ամեն ինչ,

և ասացի ինն ամիս անց, որ երեխաների մի խումբ

համակարգչի հետ միայնակ թողնված նույն սենյակում

կհասնի նույն արդյունքին, ինչ Արևմուտքի գրասենյակային մի քարտուղար:

Ես տեսնում էի, թե դա ինչպես է կատարվում նորից ու նորից:

Բայց ես անհամբեր էի իմանալ, թե էլ ինչ նրանք կարող էին անել,

եթե արդեն անում էին այդքանը:

Ես սկսեցի փորձարկել ուրիշ առարկաներ ևս,

նրանց շարքում, օրինակ, արտասանությունը:

Երեխաների մի համայնք կա հարավային Հնդկաստանում,

որոնց անգլերեն արտասանությունը, իսկապես, վատն է,

և նրանք լավ արտասանության կարիք ունեին, քանի որ դա կբարելավվեր նրանց աշխատանքը:

Ես նրանց տվեցի խոսքից-մինչև-տեքստ համակարգչային ծրագիրը,

և ասացի. «Շարունակեք խոսել սրա մեջ, մինչև որ դա կսկսի տպել, այն ինչ դուք խոսում եք»:

(Ծիծաղ)

Նրանք արեցին դա, և դիտեք մի փոքր դրա մասին:

Համակարգիչ. Ուրախ են քեզ տեսնել: Երեխա. Ուրախ են քեզ տեսնել:

Սուգատա Միտրա. Այս աղջկա դեմքով ավարտելու հիմնական պատճառս այն է,

որ կարծում եմ՝ ձեզանից շատերը գիտեն նրան:

Նա վերջերս ընդունվել է աշխատանքի Հայդարաբադի
հեռախոսակապի կենտրոնում

և գուցե արդեն ձեզ տանջել է ձեր կրեդիտային պարտքերի համար

շատ մաքուր անգլերեն արտասանությամբ:

Դե հետո մարդիք ասացին, լավ, մինչև ու՞ր սա կարող է հասնել:

Եվ որտե՞ղ է սրա վերջաբանը:

Ես որոշեցի, որ կքանդեմ իմ սեփական փաստարկը՝

անհեթեթ առաջարկություն անելով:

Ես մի վարկած առաջադրեցի, ծիծաղելի մի վարկած:

Թամիլը հարավ-հնդկական լեզու է, և ես ասացի,

կարո՞ղ են արդյոք հարավ-հնդկական գյուղի Թամիլախոս երեխաները

սովորել ԴՆԹ-ի ռեպլիկացիայի կենսատեխնոլոգիաները անգլերեն լեզվով

փողոցային համակարգչի միջոցով:

Եվ ես ասացի, ես կհետևեմ դրան: Նրանք զրո արդյունք կունենան:

Ես մի քանի ամիս կնախատեսեմ, մի քանի ամիս կթողնեմ այն,

երբ վերադառնամ, նրանք զրո արդյունք կունենան:

Կվերադառնամ լաբորատորիա և կասեմ, որ մեր՝ ուսուցիչների, կարիք դեռ կա:

Ես մի գյուղ գտա: Այն Հարավային Հնդաստանում էր և կոչվում էր Կալիկուպամ:

Ես այնտեղ տեղադրեցի «Անց պատի մեջ» համակարգիչներ,

համացանցից ներբեռնեցի ԴՆԹ-ի ռեպլիկացիայի մասին բոլոր հնարավոր տեսակի նյութերը,

որոնցից շատերը նույնիսկ ես չէի հասկանում:

Երեխաները մոտ վազեցին ու ասացին . «Ի՞նչ է սա»:

Դե ես էլ պատասխանեցի. «Այս ամենը շատ արդիական է, շատ կարևոր է: Սակայն ողջ նյութը անգլերենով է»:

Նրանք ասացին .«Ինչպե՞ս կարող ենք հասկանալ այդչափ երկար անգլերեն բառերը,

դիագրամներն ու քիմիան»:

Այդ ժամանակամիջում ես արդեն մշակել էի մանկավարժական նոր մեթոդ,

ուստի կիրառեցի այն: Ասացի. «Գաղափար անգամ չունեմ»:

(Ծիծաղ)

«Եվ, ինչևէ, ես հեռանում եմ»:

(Ծիծաղ)

Եվ ես լքեցի մի քանի ամսով:

Նրանք զրո ստացան: Ես նրանց քննեցի:

Ես վերադարձա երկու ամսից,

երեխաներն ինձ շրջապատեցին և ասացին. «Մենք ոչինչ չենք հասկացել»:

Եվ ես ասացի.«Դե այն, ինչ ես սպասում էի»:

Ես ասացի. «Լավ, որքա՞ն ժամանակ պահանջվեց,

որ հասկացաք, որ ոչինչ չեք հասկանում»:

Եվ նրանք ասացին. «Մենք չենք վհատվել:

Ամեն օր նայում էինք դրան»:

Եվ ես ասացի. «Ի՞նչ: Դուք ոչինչ չեք հասկանում այդ էկրանից

և երկու ամիս շարունակ նայել եք դրան: Ի՞նչի համար»:

Հետո մի փոքրիկ աղջիկ, ում դուք հիմա տեսնում եք,

բարձրացրեց ձեռքը և կոտրած թամիլով և անգլերենով ասաց ինձ.

«Դե, բացի այն փաստից, որ

ԴՆԹ-ի մոլեկուլի սխալ կրկնապատկումը կարող է հիվանդություն առաջացնել,

մենք ուրիշ բան չենք հասկացել»:

(Ծիծաղ) (Ծափահարություններ)

Այնուհետև ես քննեցի նրանց:

Ես կրթական անհնարինություն ստացա՝ զրոյից մինչև 30 տոկոս,

երկու ամսվա ընթացքում, տրոպիկական տապի պայմաններում

ծառի տակ տեղադրված համակարգչով և մի լեզվով, որ նրանք ամենևին չէին ճանաչում,

անելով մի բան, որ մի տասնամյակ հեռու էր նրանց ժամանակներից:

Ահեթեթություն: Սակայն ես պետք է հետևեի վիկտորիական նորմերին:

Երեսուն տոկոսը ձախողում էր:

Ինչպե՞ս նրանց հաջողության հասցնեին: Ես պետք այնպես անեի, որ նրանք ևս 20 միավոր ձեռք բերեին:

Ես չէի կարող ուսուցիչ գտնել: Միակ բանը, որ կարող էի անել,

իմ 22 ամյա ընկերուհուն գտնելն էր, որը հաշվապահ էր

և որն ամբողջ ժամանակ երեխաների հետ էր:

Ես որոշեցի հարցնել այդ աղջկան .՛«Կարո՞ղ ես օգնել նրանց»:

Եվ նա ասաց . «Իհարկե, ոչ:

Ես դպրոցում դա չեմ անցել: Ես գաղափար չունեմ, թե

նրանք ինչ են անում ծառի տակ ողջ օրը: Ես չեմ կարող Ձեզ օգնել»:

Ես ասացի. «Ես քեզ հետևյալը կասեմ. Կիրառիր տատիկի մեթոդը»:

Նա հարցրեց. «Ո՞րն է դա»:

Ես պատասխանեցի. «Կանգնիր նրանց ետևում:

Երբ նրանք ցանկացած բան կանեն, դու պարզապես ասա.

«Օ՜հ, կեցցեք, բայց ինչպե՞ս է դա արեցիք:

Ո՞րն է հաջորդ քայլը: Աստված իմ, երբ ես ձեր տարիքում էի, ես դա չէի կարողանում անել»:

Մի խոսքով այն, ինչ տատիկներն են սովորաբար անում»:

Այսպիսով նա արեց դա ևս երկու ամիս:

Արդյունքները ցատկեցին մինչև 50 տոկոս:

Կալիկուպամի ցուցանիշները բարձրացան

հասնելով իմ ղեկավարած Նյու Դելիի մասնավոր դպրոցին՝

հարուստների համար նախատեսված, որն ուներ կենսատեխնոլոգիայի մասնագիտացած ուսուցիչ:

Երբ ես տեսա այդ գրաֆիկը, ես գիտեի, որ կա մի միջոց, որ կհարթեցնի դաշտը:

Ահա Կալիկուպամը:

(Երեխաները խոսում են) Նեյրոններ... հաղորդակցություն:

Ես սխալ անկյունով եմ նկարահանել: Այդ մեկը սիրողական նկարահանում էր,

սակայն այն , ինչ նա ասում էր, ինչպես կարողացաք հասկանալ,

նեյրոնների մասին էր, իր այդ ձեռքերով,

և ասաց նեյրոնները հաղորդակցվում են:

Նա ընդհամենը 12 տարեկան է:

Այսպիսով, ինչպիսի՞ն կլինեն ապագայի աշխատանքները:

Դե, մենք գիտենք, թե ինչպիսին են դրանք այսօր:

Ինչպիսի՞ն է լինելու ուսուցումը: Դե, մենք գիտենք, թե ինչպիսին է այն այսօր,

երեխաներ՝ իրենց բջջային հեռախոսները մի ձեռքում

դժկամորեն դպրոց գնալիս ՝ մյուս ձեռքում գրքերը պահելով:

Ինչպիսի՞ն այն կլինի վաղը:

Կարող է այնպես պատահե՞լ, որ մենք ընդհանրապես դպրոց հաճախելու կարիք չունենանք:

Կարող է պատահե՞լ, որ եթե դու որևէ բան իմանալու կարիք ունենաս

կարողանաս պարզել երկու րոպեում:

Կարո՞ղ է պատահի -- աղետալի հարց է,

մի հարց, որն ինձ համար ձևավորվել է Նիկոլաս Նեգրոպոնտեի օրինակից --

կարող է պատահե՞լ, որ մենք շարժվում ենք կամ գնում ենք դեպի մի ապագա,

որտեղ գիտելիքը հնացած է:

Բայս սա սարսափելի է: Մենք հոմոսապիենս ենք:

Գիտելիքը, սա է, ինչը մեզ տարբերակում է կապիկներից:

Բայս եկեք դրան նայենք մեկ այլ կողմից:

Բնությունից 100 մլն տարի պահանջվեց

կապիկներին ոտքի կանգնեցնել

և դարձնել մարդ:

Մեզանից ընդամենը 10.000 պահանջվեց, որպեսզի գիտելիքը հնացած ճանաչվի:

Ինչպիսի՞ նվաճում է սա:

Մենք պետք է ներմուծենք սա մեր ապագա:

Ինձ թվում է խրախուսանքը հիմնական բանալին է:

Եթե նայեք Կուպպամին,

եթե նայեք բոլոր փորձարկումներին, որ ես արել եմ,

դրանք բոլորն էլ պարզապես ցույց են տալիս, որ «Կեցցես» ՝բառը ողջունելի է ուսուցում:

Նյարդաբանությունից ապացույց կա:

Մեր ուղեղի ռեպտիլային հատվածը (ուղեղիկը և երկարավուն ուղեղը), որը գտնվում է ուղեղի կենտրոնում,

վտանգված լինելու դեպքում անջատում է մնացած ամեն ինչ,

այն անջատում է գլխուղեղի կեղևի դիմային հատվածը, որը պատասխանատու է ուսուցման համար

այն լիովին անջատում է դա:

Պատիժն ու քննությունները դիտարկվում են այստեղ որպես սպառնալիքներ:

Մենք ստիպում ենք մենք երեխաներին անջատել իրենց ուղեղները,

և հետո պահանջում նրանցից. «Գործիր»:

Ինչու՞ են նրանք այսպիսի համակարգ ստեղծել:

Քանի որ այդպես էր պետք:

Կայսրությունների դարաշջանում

դուք ցանկանում էիր ունենալ այնպիսի մարդիկ, որոնք կարող էին գոյատևել սպառնալիքի ու վտանգի պայմաններում:

Երբ մեն-մենակ կանգնած էիր լինում խրամատում,

դու հանձնում էիր քննությունդ այն դեպքում, եթե կարողանայիր գոյատևել:

Եթե ոչ, ուրեմն ձախողվել էիր:

Սակայն Կայսրությունների դարաշրջանը անցել է:

Իսկ ի՞նչ է պատահել մեր դարաշրջանի ստեղծագործական ճիղին:

Մենք պետք է վերադարձնենք սպառնալիքից

դեպի հաճույք տանող հավասարակշռությունը:

Ես վերադարձա Անգլիա՝ բրիտանացի տատիկներ փնտրելու համար:

Ես գրություններ թողեցի ՝ ասելով,

եթե դուք բրիտանացի տատիկ եք, հասանելի եք համացանցում և ունեք տեսախցիկ,

կարո՞ղ եք ինձ ձեր ազատ ժամանակից շաբաթական 1 ժամ տրամադրել անվճար:

Երկու շաբաթվա ընթացքում ես 200 տատիկ գտա:

Ես ավելի շատ բրիտանացի տատիկ եմ ճանաչում, քան որևէ այլ մարդ տիեզերքում:

Նրանց անվանում են Ամպ-տատիկներ:

Ամպ-տատիկը նստում էր համացանցում:

Եթե երեխան խնդիրներ ուներ, մենք դիմում էինք Տատիկին:

Նա հայտնվում էր Skype-ում և լուծում խնդիրները:

Ես տեսել եմ՝ ինչպես են նրանք անում դա Հյուսիսային Անգլիայում,

Դիգլս գյուղում,

որը Հնդկաստանում, Թամիլ Նադուի գյուղերից է,

և գտնվում է 6,000 մղոն հեռավորության վրա:

Նա կիրառում էր այդ մեթոդը մի հնացած ժեստի միջոցով:

«Շշշշ»:

Լա՞վ:

Նայեք սրան:

Տատիկը. «Դու չես կարող ինձ բռնել: Դե կրկնեք:

Դու չես կարող ինձ բռնել»:

Երեխաներ. «Դու չես կարող ինձ բռնել»:

Տատիկ. «Ես գնդլիկ-բոքոնիկն եմ»: Երեխաներ. «Ես գնդլիկ-բոքոնիկն եմ»:

Տատիկ. «Կեցցե՛ք, շատ ապրեք»:

Ուստի, ի՞նչ է կատարվում այստեղ:

Կարծում եմ՝ պետք է ուշադրություն դարձնել

ուսուցմանը

որպես կրթութական ինքնակազմակերպման:

Եթե թույլ տաք կրթական պրոցեսին ինքնակառավարվելու,

արդյունքում ուսուցում կառաջանա:

Խոսքը ուսուցում առաջացնելու մասին չէ:

Այլ թույլ տալու, որպեսզի դա առաջանա:

Ուսուցիչը գործընթացը սկսում է,

այնուհետև ետ է քաշվում ՝ սպասելով

և հետևելով՝ ինչպես է ուսուցումը տեղի ունենում:

Կարծում եմ, որ այս ամենը մատնանշում հենց դա:

Բայս ինչպե՞ս մենք կիմանանք: Ինչպե՞ս կպարզենք դա:

Դե, ես մտադիր եմ կառուցել

այս Ինքնակառավարվող Ուսուցման Միջավայրը:

Դա հիմնականում կլինի համացանցի, համագործակցության

և ոգեշնչման միասնության միջոցով:

Ես սա կիրառեցի շատ դպրոցներում:

Դա փորձարկվեց ողջ աշխարհում, և ուսուցիչներն

ետ քաշվեցին ու ասացին. «Դե դա հենց այնպես, իքնաբերարաբ է ստացվում»:

Եվ ես ասացի. «Այո, դա հենց այնպես , ինքնաբերարաբ է ստացվում»: «Ինչպե՞ս գուշակեցիք:

Ես ասացի. «Դուք չեք հավատա երեխային, որ ինձ ասաց դրա մասին

և թե որտեղից են նրանք»:

Ահա SOLE-ն գործի մեջ:

(Երեխաները խոսելիս)

Այս մեկը Անգլիայում է:

Նա պահպանում է կարգ ու կանոնը,

քանի որ, հիշեք, ոչ մի ուսուցիչ չկա տարածքում:

Աղջիկ: Էլեկտրոնների հանրագումարը հավասար չէ պրոտոնների հանրագումարին: ՍՄ: Ավստրալիա

Աղջիկ: Համընդհանուր դրական և բացասական էլեկտրական լիցքեր հաղորդելով դրանց:

Համընդհանուր լիցքը ազդում է իոնի վրա հավասար է

պրոտոնների թվին՝ հանած էլեկտրոնների թիվը:

ՍՄ: Իր ժամանակից մի տասնամյակ առաջ:

Այնպես որ, SOLE-երը, կարծում եմ, մենք խոշոր հարցերի ուսումնական պլանի կարիք ունենք:

Դուք արդեն լսել եք դրա մասին: Դուք գիտեք՝ ինչ է դա նշանակում:

Կար ժամանակ, երբ քարե դարում տղամարդիք ու կանայք նստում էին,

նստում և նայում երկնքին, ապա ասում,

«Այս ի՞նչ փայլփլուն լույսեր են»:

Նրանք են կազմել առաջին ուսումնական պլանը, սակայն մենք տեսադաշտից կորցրեցինք այդ զարմանահրաշ հարցը:

Մենք դրանք իջեցրինք մինչև անկյան տանգեսը:

Բայց դա այդքան էլ գրավիչ չէ:

Այնպես որ, ինչպես կհարցնեիք իննամյա երեխային.

«Եթե երկնաքար մոտենալիս լիներ երկրագնդին,

ինչպես կհասկանայիր՝ արդյո՞ք դա կնկնի, թե՝ ոչ»:

Եվ եթե նա ասեր. «Դե, չգիտեմ, ինչպե՞ս»:

Դու կպատասխանեիր. «Մի կախարդական բառ, որի անունն է անկյան տանգես»,

այնուհետև թողնեիր նրան մենակ: Նա դա կպարզեր:

Այստեղ մի քանի նկարներ են SOLE -ից

Ես փորձեցի անհավանական, անհավանական հարցեր, օրինակ՝

«Ե՞րբ է աշխարհը ստեղծվել: Ինչպե՞սի ավարտ կունենա դա»,

տալ իննամյա երեխային:

Սա այն բանի մասին էր, թե ինչ է տեղի ունենում մեր շնչած օդի հետ:

Սա արվել է երեխաների կողմից առանց որևէ ուսուցչի օգնության:

Ուսուցիչը միայն հարց է տալիս,

և հետո նահանջում ու հիանում պատասխանով:

Ուստի, ո՞րն է իմ ցանկությունը:

Իմ ցանկությունը

այն է, որ մենք նախագծենք ուսուցման ապագան:

Մենք չենք ցանկանում լինել պահեստային մաս

մեծ մարդկային համակարգչի համար, այնպես չէ՞:

Մենք պետք է նախագծենք ուսուցման ապագան:

Եվ ես պետք է դիմանամ:

Ես պետք է ճիշտ ձևակերպեմ այս արտահայտությունը,

քանի որ, դե դուք գիտեք, սա շատ կարևոր է :

Իմ ցանկությունը ուսուցման ապագան նախագծելուն օգնելն է՝

աջակցելով ողջ աշխարհի երեխաներին,

ինչպես օգտվել իրենց հրաշքից և միասին աշխատելու իրենց ունակությունից:

Օգնեք ինձ կառուցել այս դպրոցը:

Այն կկոչվի Դպրոց Ամպի մեջ:

Այն կլինի դպրոց, որտեղ երեխաները կշարունակեն այդ մտավոր արկածները՝

առաջնորդվելով խոշոր հարցերով, որոնք իրենց միջնորդներին կառաջադրեն:

Այն, ինչ ես ցանկանում եմ անել

հաստատություն կառուցելն է, որտեղ ես կարող եմ ուսումնասիրել սա:

Սա մի հաստատություն է , որը գործնականորեն անանուն է:

Միայն մի տատիկ կա,

որ ղեկավարում է առողջությունն ու անվտանգությունը:

Մնացածը ամպից է:

Լույսերը միանում և անջատվում են ամպից,

և այլն, և այլն... ամեն բան պատրաստված են ամպից:

Բայց դուք ինձ հարկավոր եք այլ նպատակի համար:

Դուք կարող եք ստեղծել Ինքնուս կազմակերպված միջավայր

տանը, դպրոցում, դպրոցից դուրս, ակումբներում:

Դա շատ հեշտ է անել: Հրաշալի փաստաթուղթ կա

պատրաստված TED -ի կողմից, որը ասում է, թե ինչպես դա անել:

Եթե ցանկանում եք, կարող եք անել այն

բոլոր հինգ մայրցամաքներում

և տվյալներ ուղարկեք ինձ,

հետո ես դրանք կմիացնեմ , կուղարկեմ Ամպերի Դպրոց,

և կկառուցենք ուսուցման ապագան:

Սա է իմ ցանկությունը:

Եվ վերջին բանը ավելացնեմ:

Ես ձեզ կտանեմ Հիմալայների գագաթը:

12.000 ֆուտ բարձրության վրա, որտեղ օդը սակավ է,

մի անգամ ես կառուցեցի 2 «Անցք Պատի մեջ» համակարգիչներ

և երեխաները հավաքվեցին դրա շուրջ:

Նրանց մեջ կար մի փոքրիկ աղջիկ, ով հետևում էր ինձ:

Ես ասացի նրան. «Գիտես, ուզում եմ համակարգիչներ տալ բոլորին, բոլոր երեխաներին:

Սակայն չգիտեմ, ին՞չ պետք է անեմ»:

Ես փորձում էի աննկատ նկարել նրան:

Նա հանկարծակի ձեռքն այսպես պարզեց ու ինձ ասաց.

«Գործի անցի»:

(Ծիծաղ), ( Ծափահարություններ)

Կարծում եմ, լավ խորհուրդ էր:

Ես կհետևեմ նրանց խորհրդին: Կդադարեմ խոսել:

Շնորհակալություն, անչափ շնորհակալ եմ:

( Ծափահարություններ)

Շնորհակալություն, Շնորհակալություն (Ծափահարություններ)

Շնորհակալություն բոլորին: (Ծափահարություններ)