Zo heroveren we het internet

Via een telepresentierobot spreekt Edward Snowden op TED2014 over toezicht en vrijheid op het internet. Het recht op dataprivacy is volgens hem geen partijgebonden kwestie, maar vraagt om een fundamenteel herdenken van de rol van het internet in ons leven -- en de wetten die het beschermen. "Je rechten doen ertoe," zegt hij, "omdat je nooit weet wanneer je ze nodig zal hebben." Chris Anderson is de interviewer, met als speciale gast Tim Berners-Lee.

Chris Anderson: De rechten van burgers,

de toekomst van het internet.

Ik heet hem graag welkom
op het TED-podium,

de man achter die onthullingen,

Ed Snowden.

(Applaus)

Ed bevindt zich op een afgelegen plek
ergens in Rusland

en bestuurt deze bot
vanaf zijn laptop

zodat hij kan zien
wat de bot kan zien.

Ed, welkom op het TED-podium.

Wat kan je eigenlijk zien?

Edward Snowden: Ha, ik zie iedereen.

Fantastisch.

(Gelach)

CA: Ed, enkele vragen voor jou.

Je krijgt allerlei etiketten,
de jongste maanden.

Ze noemen je een klokkenluider,
een verrader, een held.

Hoe zou je jezelf beschrijven?

ES: Weet je, alle betrokkenen in dit debat

worstelen met mij en mijn persoonlijkheid

en hoe ze mij moeten beschrijven.

Mij lijkt dat niet het probleem
waar we ons het hoofd over moeten breken.

Wie ik ben,
doet echt niet ter zake.

Als ik de slechtste mens ter wereld ben,

mag je me haten
en dat is het dan.

Waar het echt om gaat,
zijn de problemen.

Het gaat erom
welke soort regering we willen,

welk soort internet,

welke soort relatie
tussen mens en maatschappij.

Ik hoop dat het debat
die richting zal uitgaan.

Mettertijd hebben we dat zien toenemen.

Als ik mezelf zou beschrijven,

zou ik geen woorden als 'held' gebruiken,
of 'patriot', of 'verrader'.

Ik zou mezelf Amerikaan
en burger noemen,

net als iedereen.

CA: Gewoon wat context

voor wie het hele verhaal niet kent --

(Applaus) --

een jaar geleden werkte je in Hawaii

als consultant voor de NSA.

Als systeemadministrator
had je toegang tot hun systemen.

Je begon vertrouwelijke
documenten te onthullen.

aan enkele
zorgvuldig gekozen journalisten.

Dat leidde tot de onthullingen van juni.

Wat was je drijfveer?

ES: Weet je,

toen ik in Hawaii zat,

en de jaren ervoor, toen ik
voor de inlichtingendienst werkte,

zag ik een hoop dingen
die me verontrustten.

De inlichtingendiensten
doen veel goed werk,

noodzakelijke dingen

die goed zijn voor iedereen.

Maar er zijn ook dingen
die te ver gaan.

Die dingen zouden niet mogen gebeuren.

Er werden in het geheim
beslissingen genomen

zonder medeweten of toestemming
van het publiek

en zonder dat onze vertegenwoordigers
in de overheid

weet hadden van deze programma's.

Toen ik het echt lastig kreeg
met deze zaken,

dacht ik bij mezelf:

hoe kan ik dit
zo verantwoordelijk mogelijk doen,

met maximale baat voor de gemeenschap

en minimale risico's?

Van de oplossingen
die ik kon bedenken --

van het Congres aanspreken,

dat geen wetten had,

geen wettelijke bescherming

voor een gewone werknemer,

een zelfstandige
in de inlichtingendienst zoals ik.

Het risico was dat ik samen
met de informatie begraven zou worden

en dat het publiek het nooit
te weten zou komen.

Maar het Eerste Amendement
van de grondwet van de VS

waarborgt de vrije pers,
en daar is een goede reden voor:

een kritische pers kan

de regering uitdagen en prikkelen,

maar er ook mee samenwerken,

dialogeren en debatteren
over hoe we

het publiek kunnen informeren
over belangrijke zaken

zonder de nationale veiligheid
in het gedrang te brengen.

Door samen te werken met journalisten,

door al mijn informatie
terug te geven aan het Amerikaanse volk,

in plaats van op mezelf te vertrouwen

voor de beslissingen over de publicatie,

kregen we een stevig debat

met groot engagement van de overheid.

Dat kwam volgens mij
iedereen ten goede.

De risico's waarmee gedreigd werd,

de risico's die werden opgeblazen
door de overheid,

hebben zich niet voorgedaan.

We hebben geen enkel voorbeeld gezien,

niet één, van specifieke schade.

Daarom heb ik vrede
met mijn beslissingen.

CA: Laten we het publiek

een paar voorbeelden tonen
van wat je hebt onthuld.

Kunnen we een dia zien?

Ed, ik weet niet of je het ziet.

De dia's zijn hier.

Dit is een dia
over het PRISM-programma.

Kan je het publiek vertellen

wat hier werd onthuld?

ES: De beste manier om PRISM
te begrijpen,

is om eerst uit te leggen

wat PRISM niet is.

Het debat hier in de VS
draaide meestal om metadata.

Ze zeiden: het zijn maar metadata.

Ze hebben het over
een specifieke wettelijke toelating,

Hoofdstuk 215 van de Patriot Act.

Die laat afluisteren toe
zonder gerechtelijk bevel,

massaal toezicht op de telefoongegevens
van het hele land, dat soort dingen --

met wie je praat,

wanneer je met hen praat,
je reisbestemmingen.

Dat zijn allemaal metadata.

PRISM gaat over de inhoud.

Het is een programma
waardoor de overheid

Amerikaanse bedrijven kon dwingen

om voor haar te werken

en het vuile werk
van de NSA op te knappen.

Hoewel sommige bedrijven
zich daartegen verzetten,

en sommige bedrijven

-- onder meer Yahoo --

ze voor de rechtbank aanvochten,
verloren ze allemaal,

want het kwam nooit
voor een openbare rechtbank.

Het kwam alleen
voor een geheime rechtbank.

Wat we zagen --

en een erg zorgwekkend
aspect van het PRISM-programma,

is dat de overheid van de VS benadrukte

dat 15 rechters van hogere rechtbanken

deze programma's verifieerden
en wettelijk bevonden.

Wat ze er niet bij vertellen,

is dat het geheime rechters zijn

in een geheime rechtbank,

op basis van geheime
interpretaties van het recht,

die 34.000 verzoeken tot onderzoek
verifieerden

in 33 jaar tijd,

en in die 33 jaar

maar 11 verzoeken
van de overheid afwees.

Dat zijn niet de mensen die we
willen laten beslissen over de rol

van VS-bedrijven in een vrij
en open internet.

CA: De dia die we hier tonen,

geeft de data weer wanneer

technologiebedrijven, internetbedrijven

in het programma zouden zijn gestapt,

en wanneer de inzameling
van hun gegevens begon.

Zij ontkennen samenwerking met de NSA.

Hoe heeft de NSA die gegevens verzameld?

ES: De eigen dia's van de NSA

hebben het over rechtstreekse toegang.

Wat dat betekent voor een NSA-analist,

iemand zoals ik,
die zich als informatie-analist

bezighield met Chinese cyberhackers en zo,

in Hawaii,

is dat die gegevens

rechtstreeks van hun servers komen.

Het betekent niet

dat er een groep
bedrijfsvertegenwoordigers

in een rokerig achterkamertje

met hun maatjes van de NSA
schimmige deals sluiten

over hoe ze dit gaan weggeven.

Elk bedrijf doet het op zijn manier.

Sommige zijn verantwoordelijk.

Sommige zijn
wat minder verantwoordelijk.

Het komt er altijd op neer

dat als het gaat om
hoe de informatie is gegeven,

de informatie van de bedrijven zelf komt.

Ze is niet gestolen.

Je moet één ding goed onthouden:

hoewel bedrijven zich verzetten,

hoewel ze eisen stelden

- "Dit moet via een gerechtelijk bevel,

dit moet

met een soort wettelijkheidstoetsing,

een basis voor de overdracht

van de gebruikersgegevens,"

toch zagen we vorig jaar
verhalen in de Washington Post

die niet zoveel weerklank
kregen als het PRISM-verhaal,

over de NSA die inbrak
in datacenter-communicatie

van Google naar zichzelf

en van Yahoo naar zichzelf.

Dus zelfs als bedrijven meewerken,

niet helemaal vrijwillig
maar hopelijk wel wettelijk,

met de NSA,

dan volstaat dat nog niet voor de NSA.

En daarom moeten onze bedrijven

hard werken

om te garanderen dat ze zullen instaan

voor de belangen van de gebruikers

en voor hun rechten.

Het afgelopen jaar

zagen we bedrijven die genoemd zijn

op de PRISM-dia's

daar grote inspanningen voor doen.

Ik moedig hen daar graag bij aan.

CA: Wat moeten ze nog meer doen?

ES: Het belangrijkste dat een internetbedrijf

in Amerika vandaag kan doen,

zonder advocaten te raadplegen,

om de rechten van gebruikers
wereldwijd te beschermen,

is om SSL-encryptie toe te passen

op elke pagina die je bezoekt.

Dat is belangrijk omdat
het vandaag zo is dat

als jij op Amazon.com een exemplaar
van '1984' bekijkt,

de NSA daar een registratie
van kan zien,

de Russische inlichtingendienst ook,

de Chinese inlichtingendienst,

de Franse, de Duitse,

die van Andorra.

Ze zien het allemaal
omdat het niet versleuteld is.

De bibliotheek van de wereld:
Amazon.com.

Maar niet alleen wordt encryptie
niet standaard ondersteund,

je kan er evenmin voor kiezen

als je door de boeken bladert.

Dat moeten we veranderen,

niet alleen voor Amazon,
ze zijn geen zondebok,

maar ze zijn een goed voorbeeld.

Alle bedrijven moeten overgaan

naar encryptie als standaardinstelling

voor alle gebruikers die niets
hebben ondernomen

of die geen eigen methode hebben gekozen.

Dat zal de privacy verhogen
en de rechten van mensen wereldwijd.

CA: Ed, kom even mee
naar deze kant van het podium.

Ik wil je deze dia hier tonen.
(Applaus)

Dit programma heet
'Grenzeloze informant'.

Wat is dat?

ES: Je moet het de NSA nageven

dat ze gepaste namen uitkiest.

Dit is één van mijn favoriete
NSA-schuilnamen.

'Grenzeloze informant'

is een programma dat de NSA
verborgen hield voor het Congres.

Het Congres had de NSA
eerder gevraagd

of ze in staat waren

om zelfs maar een ruw cijfer te geven

over hoeveel Amerikaanse communicaties

er onderschept werden.

Ze zeiden van niet.
Ze zeiden:

die statistieken hebben we niet,
en die kunnen we niet hebben.

We kunnen jullie niet zeggen
hoeveel communicaties

we wereldwijd onderscheppen,

want dat zou een inbreuk
op je privacy zijn.

Ik waardeer dat gevoel bij hen,

maar als je deze dia bekijkt,
hebben ze in werkelijkheid

niet alleen de mogelijkheid,

want die bestaat al.

Die is al voorhanden.

De NSA heeft haar eigen
interne dataformaat

dat beide kanten
van een communicatie opvolgt.

Als dat zegt

dat er één uit Amerika komt,

dan kunnen ze ook vertellen
hoeveel communicaties er zijn

en wel vandaag, nu.

'Grenzeloze informant' vertelt ons

dat er meer communicaties
worden onderschept

in Amerika over Amerikanen

dan in Rusland over Russen.

Volgens mij is dat niet
waar een inlichtingendienst

naar zou moeten streven.

CA: Ed, er kwam een verhaal uit
in de Washington Post,

alweer op basis van jouw data.

De titel is:

"De NSA schond de privacyregels

duizenden keren per jaar."

Vertel ons daar wat over."

ES: We hoorden vorig jaar
bij het getuigenis voor het Congres -

het was verbluffend voor iemand als ik,

die van de NSA kwam

en de interne documenten heeft gezien,

weet wat erin staat,

om ambtenaren onder ede te zien getuigen

dat er geen misbruiken waren geweest,

geen schendingen van de NSA-regels,

terwijl we wisten dat dit verhaal
er zat aan te komen.

Maar het is vooral interessant

dat de NSA haar eigen
regels en wetten schond,

duizenden keren per jaar.

Inclusief één geval --

van die 2.776 keer --

waarbij het meer dan 3.000 mensen betrof.

Een andere keer onderschepten ze per abuis
alle telefoongesprekken in Washington.

Wat verbluffend is aan dit rapport,
dat weinig aandacht kreeg,

is het feit dat er niet alleen
2.776 inbreuken waren,

maar dat de voorzitter van
het Senaatscomité,

Dianne Feinstein,
dit rapport pas onder ogen kreeg

toen de Washington Post
haar contacteerde

en vroeg om commentaar.

Zij vroeg een kopie op bij de NSA,

die ze ontving,

maar ze had het nooit eerder gezien.

Wat zegt dat over het toezicht

op Amerikaanse inlichtingendiensten

als de voorzitter van het Senaatscomité

geen idee heeft dat de regels jaarlijks
duizenden keren geschonden worden?

CA: Ed, één reactie op dit hele debat is dit:

waarom moeten we ons wat aantrekken

van al die controles?

Als je niets fout hebt gedaan,

moet je je nergens zorgen om maken.

Wat is er mis met dat standpunt?

ES: Om te beginnen

geef je je rechten op.

Je zegt:

ik denk niet dat ik ze zal nodig hebben,

dus ik vertrouw er maar op.

Weg ermee.
Heeft geen belang.

Die jongens weten
waar ze mee bezig zijn.

Je rechten zijn belangrijk

omdat je nooit weet
wanneer je ze nodig zal hebben.

Verder dan dat is het ook deel
van onze culturele identiteit,

niet alleen in Amerika,

maar in Westerse maatschappijen
en democratieën overal ter wereld.

Mensen moeten de telefoon kunnen opnemen

en hun familie bellen,

mensen moeten een sms kunnen sturen

naar hun geliefden,

mensen moeten online
een boek kunnen kopen,

met de trein kunnen reizen,

een vlucht kunnen boeken

zonder zich af te vragen

hoe dat eruit ziet voor een overheidsagent,

misschien zelfs niet
van je eigen overheid,

over vele jaren,

hoe dat fout kan worden geïnterpreteerd

en wat ze van je intenties zullen denken.

We hebben recht op privacy.

Gerechtelijke bevelen moeten steunen
op een gegrond vermoeden

betreffende specifieke individuen,

omdat we beseffen
dat als we aan iemand,

aan welke overheid dan ook,

het geheel van de menselijke
communicaties toevertrouwen,

in het geheim
en zonder toezicht,

dit een te grote verleiding is
om er de ogen voor te sluiten.

CA: Sommige mensen zijn woest
om wat je hebt gedaan.

Ik hoorde recent een citaat
van Dick Cheney

die zei dat Julian Assange
een vlooienbeet was,

maar Edward Snowden de leeuw
die het hoofd van de hond afbeet.

Hij denkt dat je schuldig bent

aan één van de ergste
daden van verraad

in de Amerikaanse geschiedenis.

Wat zeg je tegen mensen
die er zo over denken?

ES: Dick Cheney is echt
een geval apart.

(Gelach) (Applaus)

Dankuwel. (Gelach)

Ik vind het verbluffend,
want in de periode

waarin Julian Assange
met zijn beste werk bezig was,

zei Dick Cheney

dat hij overheden over de hele wereld
ten val zou brengen,

dat de hemel in vuur zou ontsteken

en de zeeën zouden overkoken.

En nu zegt hij
dat het een vlooienbeet is.

Laten we ze dus
met een korreltje zout nemen,

die overtrokken claims over schade
aan de nationale veiligheid

van dat soort overheidsmensen.

Maar laten we even aannemen
dat deze mensen dit echt geloven.

Ik zou zeggen dat ze

een beperkt begrip hebben
van nationale veiligheid.

De prerogatieven
van mensen als Dick Cheney

zorgen niet voor de veiligheid
van de natie.

Het openbare belang
is niet altijd hetzelfde

als het nationale belang.

Ten oorlog trekken tegen mensen
die onze vijand niet zijn

in landen die geen bedreiging vormen

maakt ons niet veilig,

en dat geldt voor Irak

en voor het internet.

Het internet is niet de vijand.

Onze economie is niet de vijand.

Amerikaanse bedrijven,
Chinese bedrijven,

alle andere bedrijven

zijn deel van onze maatschappij.

Ze zijn deel van onze verbonden wereld.

Er zijn broederschapsbanden
die ons verbinden.

Als we die banden verbreken

door de normen te ondermijnen,
de veiligheid,

de gedragscode

waarvan alle naties
en burgers ter wereld

verwachten dat we ze naleven.

CA: Maar de beschuldiging luidt

dat je 1,7 miljoen
documenten hebt gestolen.

Blijkbaar zijn er maar een paar honderd
al gedeeld met journalisten.

Komen er nog meer onthullingen aan?

ES: Er komen zeker nog meer onthullingen aan.

Ik denk dat het overduidelijk is

dat de allerbelangrijkste verslaggeving

nog moet komen.

CA: Kom even hier,
ik wil je iets vragen

over deze onthulling
in het bijzonder.

Kijk hier even naar.

Dit is een verhaal
dat voor vele techies in de zaal

hét meest schokkende is

dat ze de afgelopen maanden
hebben gehoord.

Het programma heet Bullrun (Stierenloop).

Kan je uitleggen wat het is?

ES: Bullrun -- en ook hier

moeten we de NSA danken
voor haar openhartigheid --

is een programma dat vernoemd is
naar een veldslag in de Burgeroorlog.

De Britse evenknie is Edgehill,

een Britse veldslag uit de burgeroorlog.

Ik denk dat ze het zo noemden

omdat het tegen onze eigen
infrastructuur gericht is.

Dit zijn programma's waarbij de NSA

bewust bedrijfspartners misleidt.

Ze zeggen bedrijfspartners

dat dit veilige normen zijn.

Ze zeggen: we moeten
met je samenwerken

om je systemen te beveiligen,

maar eigenlijk geven ze
slecht advies

aan deze bedrijven, waardoor
de veiligheid van hun diensten daalt.

Ze bouwen achterpoortjes in

die niet alleen de NSA kan gebruiken:

iedereen die tijd en geld heeft

om ze te onderzoeken
en te vinden

kan ze gebruiken
om zich toegang te verschaffen

tot de communicatie
van de wereld.

Dat is echt gevaarlijk.

Als we ook maar één norm verliezen,

als we het vertrouwen verliezen
van iets als SSL,

dat een specifiek doelwit was
van het Bullrun-programma,

dan zal de hele wereld
een onveiliger plek worden.

We zullen onze banken

en onze bedrijven
niet meer kunnen contacteren,

zonder ons zorgen te maken
dat iemand die communicatie monitort

of ze voor eigen doeleinden misbruikt.

CA: En diezelfde beslissingen stellen Amerika

ook bloot aan mogelijke cyberaanvallen

uit andere bronnen?

ES: Absoluut.

Eén van de problemen,

van de gevaarlijke erfenissen

van het tijdperk na 9/11,

is dat de NSA traditioneel
twee petjes op heeft.

Ze hebben de leiding
over offensieve operaties,

hacking, dus,

maar ze leiden ook
defensieve operaties.

Traditioneel gaven ze altijd prioriteit
aan de verdediging boven de aanval.

Het principe was dat Amerikaanse geheimen
gewoon meer waard zijn.

Als we een Chinees bedrijf hacken

en hun geheimen stelen,

als we een overheidsgebouw
in Berlijn hacken,

en hun geheimen stelen,

dan is dat minder waardevol
voor het Amerikaanse volk

dan ervoor te zorgen dat de Chinezen

geen toegang krijgen tot onze geheimen.

Door de veiligheid van onze communicatie
te verminderen,

brengen ze niet alleen
de wereld in gevaar,

maar ze brengen Amerika
fundamenteel in gevaar,

omdat intellectuele eigendom
de basis is,

het fundament van onze economie.

Als we dat in gevaar brengen
door zwakke beveiliging,

dan zullen we daar
nog jaren voor betalen.

CA: Maar ze rekenden voor

dat dit de moeite waard was

als deel van de Amerikaanse
verdediging tegen terrorisme.

Dat maakt het vast
zijn prijs waard.

ES: Als je nagaat hoe succesvol
deze programma's zijn

in de strijd tegen het terrorisme,

zul je zien dat dat
ongefundeerd is.

Dat moet je niet eens
van mij aannemen,

want de eerste open rechtbank,

de eerste federale rechtbank
die dit onderzocht,

buiten de geheimhoudingsovereenkomst,

noemde deze programma's "Orwelliaans"

en "waarschijnlijk ongrondwettelijk".

Het Congres, dat het recht
heeft om hiervan

op de hoogte
te worden gehouden,

en dat nu ook wenst,

heeft wetten gemaakt
om het te hervormen.

Twee onafhankelijke panels
in het Witte Huis

hebben alle geheime informatie onderzocht

en gezegd dat deze programma's nooit
één terroristische aanval verhinderden

die de VS bedreigde.

Stoppen we dan echt het terrorisme?

Hebben deze programma's
wel enige waarde?

Ik zeg nee, en de drie machten

van de Amerikaanse regering
zeggen ook nee.

CA: Denk je dat ze een dieper motief
hebben voor de oorlog tegen terrorisme?

ES: Sorry, dat hoorde ik niet goed,
kan je even herhalen?

CA: Sorry. Denk je dat ze een dieper motief
hebben voor de oorlog tegen terrorisme?

ES: Ja. Het komt erop neer
dat terrorisme

van oudsher is wat we
bij de inlichtingendiensten

een dekmantel voor actie noemen.

Terrorisme lokt een emotionele
reactie uit, die mensen doet

rationaliseren dat ze volmachten
en programma's goedkeuren

die ze anders zouden afkeuren.

Voor programma's als Bullrun- en Edgehill

heeft de NSA volmachten
gevraagd in de jaren 90.

Ze vroegen de FBI om de zaak
te bepleiten voor het Congres.

Dat deed de FBI.

Maar het Congres en het Amerikaanse volk
weigerden.

"Het is het risico
voor de economie niet waard."

"Er is te veel kans op schade
voor de maatschappij

om de baten te rechtvaardigen."

Maar in de periode na 9/11

opereerden ze in het geheim,
met terrorisme als excuus

om deze programma's
heimelijk te starten

zonder iets aan het Congres te vragen,

of aan het Amerikaanse volk.

Het is die regering
achter gesloten deuren

waar we ons tegen moeten wapenen,

want die maakt ons onveiliger

en biedt geen waarde.

CA: Oké, kom even hier,

ik heb een persoonlijke
vraag voor jou.

Van terreur gesproken,

de meeste mensen vinden
jouw situatie op dit moment

in Rusland nogal afschrikwekkend.

Je hoorde ongetwijfeld wat er gebeurde,

welke behandeling
Bradley Manning kreeg,

of nu Chelsea Manning.

In Buzzfeed stond een verhaal

dat sommigen in de inlichtingendiensten
je dood wensen.

Hoe ga je daarmee om?

Hoe ga je om met de angst?

ES: Het is geen geheim

dat er overheden zijn
die me dood willen.

Ik heb keer op keer
duidelijk gemaakt

dat ik elke ochtend
ga slapen met de gedachte

aan wat ik kan doen
voor het Amerikaanse volk.

Ik wil mijn overheid
niet schaden.

Ik wil mijn overheid helpen,

maar dat ze bereid zijn om de regels

voor een eerlijk proces
aan hun laars te lappen,

om me schuldig te verklaren

zonder enige vorm van proces,

dat zijn dingen waar we
ons tegen moeten verzetten,

als maatschappij,
omdat het niet past.

We moeten dissidenten
niet bedreigen.

We moeten journalisten
niet criminaliseren.

Al wat ik daartoe
kan bijdragen,

dat wil ik doen,
ondanks de risico's.

CA: Ik zou hier graag wat feedback
van het publiek krijgen.

Ik weet dat er heel verschillende
reacties zijn op Edward Snowden.

Stel dat je de keuze had
uit deze twee:

je kan wat hij deed

beschouwen als
een roekeloze daad

die Amerika in gevaar bracht,

of als een heldendaad

die op lange termijn het belang
van Amerika en de wereld zal dienen.

Die twee keuzes geef ik je.

Ik wil graag weten
wie kiest voor het eerste,

dat dit een roekeloze daad was.

Er gaan enkele handen omhoog.

Het is moeilijk om je hand op te steken

als de man hier voor je staat,

maar ik zie ze.

ES: Ik zie jullie. (Gelach)

CA: Wie kiest voor het tweede,

dat het een heldendaad is?

(Applaus) (Gejuich)

Ik denk dat we mogen stellen
dat vele mensen

hun hand niet opstaken

en hier nog over nadenken,

want het debat over jou

volgt niet de klassieke
politieke tweedeling.

Het is niet links of rechts,
het gaat niet echt over

'voor de regering', vrijdenker,
of niet alleen dat.

Het is ten dele haast
een generatiekwestie.

Jij bent deel van een generatie
die opgroeide

met het internet,
en het lijkt alsof

je haast op een heel diep niveau
beledigd bent

als je iets ziet gebeuren

dat volgens jou
het internet zal schaden.

Zit daar enige waarheid in?

ES: Ik denk dat het helemaal klopt.

Dit is geen kwestie
van links of rechts.

Onze basisvrijheden,
en met 'ons'

bedoel ik niet alleen Amerikanen,

maar mensen over de hele wereld,

dat is geen partijkwestie.

Dit zijn dingen
die iedereen gelooft.

Het is aan elk van ons
om ze te beschermen.

Wij hebben een vrij en open
internet gezien en beleefd,

en het is aan ons
om die vrijheid te beschermen

zodat de volgende generatie
ervan kan genieten.

Als we de dingen niet veranderen,

Als we geen vuist maken
om de veranderingen te bekomen

die we nodig hebben
om het internet veilig te houden,

niet alleen voor ons,
maar voor iedereen,

dan zijn we dat kwijt.

Dat zou een immens verlies zijn,

niet alleen voor ons,
maar voor de wereld.

CA: Ik hoorde recent
gelijkaardige taal

van de oprichter
van het wereldwijde web,

die volgens mij bij ons is,
Sir Tim Berners-Lee.

Tim, wil je naar voren komen
en iets zeggen?

Hebben we een microfoon voor Tim?

(Applaus)

Tim, blij je te zien.
Kom hier.

In welk kamp zit je trouwens,

verrader of held?
Ik heb er een theorie over.

Tim Berners-Lee: Ik heb hier al
veel uitgebreider

op geantwoord,
maar held,

als ik tussen die twee
moet kiezen.

CA: Ed, volgens mij heb je

het voorstel van Sir Tim gelezen

over een nieuwe Magna Charta
om het internet te heroveren.

Vind je dat zinvol?

ES: Absoluut. Mijn generatie
is opgegroeid

niet alleen met de gedachte
aan het internet;

ik ben opgegroeid
OP het internet.

Hoewel ik nooit had gedacht
dat ik de kans zou krijgen

om het zo direct en praktisch
te mogen verdedigen

en het te incarneren
op deze ongebruikelijke,

haast avatar-achtige wijze,

ik denk dat er iets poëtisch is
aan het feit dat

één van de zonen van het internet

dichter bij het internet kwam

ten gevolge van zijn politieke uitingen.

Volgens mij is een Magna Charta
voor het internet

precies wat we nodig hebben.

We moeten onze waarden vastleggen,

niet alleen op schrift,
maar in de structuur van het internet.

Ik hoop,

en ik nodig iedereen in het publiek uit,

niet alleen hier in Vancouver,
maar over de hele wereld,

om hieraan deel te nemen.

CA: Heb je een vraag voor Ed?

TBL: Wel, twee vragen,

een algemene vraag --

CA: Ed, hoor je ons nog?

ES: Ja, ik hoor je.
CA: O, hij is er weer.

TBL: De telefoontap op je lijn

was even in de war.

(Gelach)

ES: Een klein NSA-akkefietje.

TBL: Als je terugdenkt over 25 jaar,

even een stap achteruit,

wat is dan volgens jou

het beste dat we kunnen halen

uit al onze discussies

over het web dat we willen?

ES: Als we dat bekijken

als hoe ver we kunnen gaan,

dan is die vraag volgens mij
alleen beperkt

door wat we erin willen steken.

Ik denk dat het internet
dat we vroeger genoten,

exact was wat we
niet alleen als natie

maar als mensen over de hele wereld
nodig hadden.

Door samen te werken,
door mensen te engageren

niet alleen techneuten,

maar wat je zei, gebruikers,

zullen mensen overal,
die bijdragen,

via het internet,
via sociale media,

die gewoon het weer opzoeken,

die er elke dag op vertrouwen,

daar een punt van maken.

Zo krijgen we niet allen
het internet dat we hadden,

maar een beter internet,
een beter nu,

iets dat we kunnen gebruiken
om een toekomst te bouwen

die beter is,
niet alleen dan we hoopten

maar zelfs dan we
ons konden inbeelden.

CA:TED werd 30 jaar geleden
opgericht, in 1984.

Sindsdien was de krachtlijn
van het gesprek veelal

dat George Orwell
zich had vergist.

Big Brother houdt ons niet in de gaten.

Door de kracht van het web
en door transparantie

houden wij Big Brother in de gaten.

Jouw onthullingen hebben
een kruis gemaakt

over die optimistische visie,

maar je gelooft nog steeds
dat er iets aan kan worden gedaan.

En jij ook.

ES: Juist. Je zou kunnen argumenteren

dat de macht van Big Brother
enorm is toegenomen.

Er was recent een juridisch artikel in Yale

dat het zogenaamde
Bankston-Soltani-principe vaststelde,

dat onze privacyverwachtingen
geschonden zijn

als de mogelijkheden
van overheidstoezicht

met een orde van grootte
goedkoper zijn geworden.

Telkens als dat gebeurt, moeten we
onze privacyrechten opnieuw afwegen.

Dat is nog niet gebeurd sinds

de mogelijkheden van overheidstoezicht

met verschillende ordes van grootte
zijn toegenomen.

Daarom zitten we
vandaag in de problemen.

Maar er is hoop,

want de kracht van het individu

is ook toegenomen
door technologie.

Ik ben het levende bewijs

dat een individu
het kan opnemen

tegen de sterkste tegenstanders

en de machtigste
inlichtingendiensten

van de wereld,
en winnen.

Dat is iets

om hoop uit te putten

en verder op bouwen, om het
toegankelijk te maken,

niet alleen voor techneuten,

maar voor gewone burgers
overal ter wereld.

Journalisme is geen misdaad.

Communicatie is geen misdaad.

We zouden niet moeten worden gemonitord
in onze dagelijkse activiteiten.

CA: Ik weet niet goed
hoe je een bot de hand schudt,

maar ik stel me voor dat dit
de hand is. TLB: Die volgt binnenkort.

ES: Aangename kennismaking.

Hopelijk ziet mijn glimlach
er even goed uit

als mijn zicht op jullie.

CA: Bedankt, Tim.

(Applaus)

De New York Times pleitte recent
voor amnestie voor jou.

Zou je graag de kans krijgen
om terug naar Amerika te komen?

ES: Absoluut, geen enkele twijfel.

De principes die ten grondslag liggen

aan dit project,

zijn het algemeen belang

en de principes die de basis zijn

van journalisme in de VS

en overal ter wereld.

Ik denk dat als de pers nu zegt:

"Wij steunen dit,

dit moest gebeuren,"

dat dat een krachtig argument is,
maar niet het ultieme.

Volgens mij moet het publiek
daarover oordelen.

Tegelijk

heeft de overheid
een signaal gegeven

dat ze een soort deal willen,

dat ze willen dat ik de journalisten
met wie ik werk, in gevaar breng

om terug te komen.

Ik wil heel duidelijk zeggen

dat ik dit niet deed
om mijn hachje te redden.

Ik deed het
om te doen wat juist is.

Ik ga mijn werk in het algemeen belang
niet stopzetten

enkel om er zelf
beter van te worden.

(Applaus)

CA: Intussen,

dankzij het internet
en deze technologie,

ben je hier terug,
in Noord-Amerika,

niet echt in de VS,
in Canada, in deze vorm.

Ik vraag me af hoe dat voelt.

ES: Canada is anders dan ik dacht.

Een stuk warmer.

(Gelach)

CA: De missie van TED is: ideeën
die het verspreiden waard zijn.

Als je het in één idee
zou kunnen vangen,

wat is dan jouw idee dat het verspreiden
waard is, op dit moment?

ES: Ik zou zeggen dat het voorbije jaar
een waarschuwing was

dat de democratie kan sterven
achter gesloten deuren,

maar dat wij als individuen
geboren worden

achter diezelfde gesloten deuren.

We moeten onze privacy niet opgeven
in ruil voor een goede regering.

We moeten onze vrijheid niet opgeven
in ruil voor veiligheid.

Ik denk dat we als we samenwerken,

zowel een open overheid

als een privéleven kunnen krijgen.

Ik kijk ernaar uit
om samen te werken

met iedereen ter wereld
om dat te realiseren.

Heel hartelijk dank.

CA: Ed, dankjewel.

(Applaus)